Relaties
alle pijlers
Verlaten voor een ander... hoe snel pak je je leven weer op?
zaterdag 3 december 2016 16:51
Enkelen van jullie die mij gevolgd, bekritiseerd en gesteund hebben in mijn vorige topic, weten hoe veel moeite ik had (heb) met het verwerken van het feit dat ik verlaten ben door mijn man, de vader van mijn kinderen, voor een andere vrouw.
Na 14 jaar van psychotherapie ontdekte ik deze zomer dat ik nog steeds niet los van hem was. Mijn boosheid, onmacht, jaloezie en verdriet wisselden elkaar af en beletten mij een normaal leven te leiden en een relatie met een andere man een serieuze kans te geven en al die emoties verstoorden in ernstige mate mijn levensgeluk.
Ondanks het feit dat de nieuwe vrouw in zijn leven weinig blaam trof voor wat er is gebeurd, wenste ik haar in mijn hoofd weinig goeds toe (geen goeds dus) en haatte ik haar vreselijk ondanks dat ik me realiseerde dat de gevoelens die ik voor haar had niet gerechtvaardigd waren. Mijn boosheid had enkel mijn intussen ex-man moeten betreffen, hij was immers met mij getrouwd en HIJ had mij in de steek gelaten, niet zij!
Ik ben ergens in september gaan schrijven op dit forum en er kwam een stroom van reacties op gang. Ongelooflijk! Ik voelde dat er naar mij geluisterd werd en ook al waren de reacties niet altijd even aardig voelde ik me heel erg gesteund door alle aandacht en raad!
Dit zette een proces in gang in mijn hoofd waardoor ik EINDELIJK in actie kwam en ineens begonnen de dingen echt te lukken. BIZAR hoe de wind ineens met me mee begon de waaien en hoe ik een andere kijk op de situatie kreeg.
Toch blijven mijn ex-man en zijn nieuwe vrouw een belangrijke plaats in mijn hoofd innemen, ook al is het plotseling allemaal een stuk minder schrijnend dan de afgelopen 14 jaar.
Maar wat ik me nu eigenlijk afvraag;
Ben ik de enige die er zo lang over doet om los te komen van het verleden? Als je verlaten wordt voor iemand anders blijft dat dan altijd een gevoelig punt (of je nou man of vrouw bent)?
En de belangrijkste vraag; KOM JE ER OOIT ECHT HELEMAAL OVERHEEN?
Voor mij is de situatie nu heel goed leefbaar en ik kijk eindelijk uit naar een nieuwe toekomst, maar dit heeft mij ruim 14 jaar van vallen en opstaan gekost.
Hoe is dat bij jullie gegaan?
HET GAAT HIER DUS NIET MEER OM MIJ! Maar om jullie eigen ervaring. Hoe zjn jullie daarmee om gegaan?
Na 14 jaar van psychotherapie ontdekte ik deze zomer dat ik nog steeds niet los van hem was. Mijn boosheid, onmacht, jaloezie en verdriet wisselden elkaar af en beletten mij een normaal leven te leiden en een relatie met een andere man een serieuze kans te geven en al die emoties verstoorden in ernstige mate mijn levensgeluk.
Ondanks het feit dat de nieuwe vrouw in zijn leven weinig blaam trof voor wat er is gebeurd, wenste ik haar in mijn hoofd weinig goeds toe (geen goeds dus) en haatte ik haar vreselijk ondanks dat ik me realiseerde dat de gevoelens die ik voor haar had niet gerechtvaardigd waren. Mijn boosheid had enkel mijn intussen ex-man moeten betreffen, hij was immers met mij getrouwd en HIJ had mij in de steek gelaten, niet zij!
Ik ben ergens in september gaan schrijven op dit forum en er kwam een stroom van reacties op gang. Ongelooflijk! Ik voelde dat er naar mij geluisterd werd en ook al waren de reacties niet altijd even aardig voelde ik me heel erg gesteund door alle aandacht en raad!
Dit zette een proces in gang in mijn hoofd waardoor ik EINDELIJK in actie kwam en ineens begonnen de dingen echt te lukken. BIZAR hoe de wind ineens met me mee begon de waaien en hoe ik een andere kijk op de situatie kreeg.
Toch blijven mijn ex-man en zijn nieuwe vrouw een belangrijke plaats in mijn hoofd innemen, ook al is het plotseling allemaal een stuk minder schrijnend dan de afgelopen 14 jaar.
Maar wat ik me nu eigenlijk afvraag;
Ben ik de enige die er zo lang over doet om los te komen van het verleden? Als je verlaten wordt voor iemand anders blijft dat dan altijd een gevoelig punt (of je nou man of vrouw bent)?
En de belangrijkste vraag; KOM JE ER OOIT ECHT HELEMAAL OVERHEEN?
Voor mij is de situatie nu heel goed leefbaar en ik kijk eindelijk uit naar een nieuwe toekomst, maar dit heeft mij ruim 14 jaar van vallen en opstaan gekost.
Hoe is dat bij jullie gegaan?
HET GAAT HIER DUS NIET MEER OM MIJ! Maar om jullie eigen ervaring. Hoe zjn jullie daarmee om gegaan?
Xyz
zondag 4 december 2016 09:07
Dankje m-flo maar ik heb al professionele hulp. Maar ik kom geen klap verder.
Zak steeds dieper weg.
Voor mijn kleine doe ik alles. Dus heb nog andere hulp gezocht en daar begin ik in januari mee.
We wonen nog samen dus ik maak geen ruzie met hem.
En ik weet dat het beter is als we niet samen wonen maar helaas kunnen we alle twee geen kant op want er is de afgelopen maanden zoveel gebeurd.
Met familie...
Als we alles achter de rug hebben hoop ik dat ik omhoog kan krabbelen.
Voor nu zal ik me staande houden tot het zover is alleen zijn er veel dagen dat het me heel veel energie kost.
Wat ik wel heb geleerd het afgelopen jaar is dat er echt maar een paar mensen zijn die er echt voor je zijn.
Ik ben vrienden verloren maar ook een groot deel van mijn familie liet me links liggen.
Heb nog goed contact met de schoonfamilie en daar krijg ik wel steun van.
Ik hoop dat ik over een jaar mijn man uit mijn hart heb want hoe langer hij daar in blijft hor pijnlijker het word.
Geloofde altijd in de ware liefde en dacht dat ik hem gevonden had. Alleen onder dat lieve karakter zat een eikel met 2 gezichten.
Vertrouwen in liefde is weg.
De meest voorkomende zin die ik hoor is ach je bent jong..je vind wel weer iemand.
Ik mag dan wel jong zijn maar ik zal mijn hart nooit meer weggeven aan iemand. Want ze breken hem uiteindelijk toch weer. Waarom zou ik mezelf nog in zo'n positie zetten.
Zak steeds dieper weg.
Voor mijn kleine doe ik alles. Dus heb nog andere hulp gezocht en daar begin ik in januari mee.
We wonen nog samen dus ik maak geen ruzie met hem.
En ik weet dat het beter is als we niet samen wonen maar helaas kunnen we alle twee geen kant op want er is de afgelopen maanden zoveel gebeurd.
Met familie...
Als we alles achter de rug hebben hoop ik dat ik omhoog kan krabbelen.
Voor nu zal ik me staande houden tot het zover is alleen zijn er veel dagen dat het me heel veel energie kost.
Wat ik wel heb geleerd het afgelopen jaar is dat er echt maar een paar mensen zijn die er echt voor je zijn.
Ik ben vrienden verloren maar ook een groot deel van mijn familie liet me links liggen.
Heb nog goed contact met de schoonfamilie en daar krijg ik wel steun van.
Ik hoop dat ik over een jaar mijn man uit mijn hart heb want hoe langer hij daar in blijft hor pijnlijker het word.
Geloofde altijd in de ware liefde en dacht dat ik hem gevonden had. Alleen onder dat lieve karakter zat een eikel met 2 gezichten.
Vertrouwen in liefde is weg.
De meest voorkomende zin die ik hoor is ach je bent jong..je vind wel weer iemand.
Ik mag dan wel jong zijn maar ik zal mijn hart nooit meer weggeven aan iemand. Want ze breken hem uiteindelijk toch weer. Waarom zou ik mezelf nog in zo'n positie zetten.
Geen hand vol maar een land vol met idioten mannen
zondag 4 december 2016 16:20
quote:just-me34 schreef op 04 december 2016 @ 09:07:
Dankje m-flo maar ik heb al professionele hulp. Maar ik kom geen klap verder.
Zak steeds dieper weg.
Voor mijn kleine doe ik alles. Dus heb nog andere hulp gezocht en daar begin ik in januari mee.
We wonen nog samen dus ik maak geen ruzie met hem.
En ik weet dat het beter is als we niet samen wonen maar helaas kunnen we alle twee geen kant op want er is de afgelopen maanden zoveel gebeurd.
Met familie...
Als we alles achter de rug hebben hoop ik dat ik omhoog kan krabbelen.
Voor nu zal ik me staande houden tot het zover is alleen zijn er veel dagen dat het me heel veel energie kost.
Wat ik wel heb geleerd het afgelopen jaar is dat er echt maar een paar mensen zijn die er echt voor je zijn.
Ik ben vrienden verloren maar ook een groot deel van mijn familie liet me links liggen.
Heb nog goed contact met de schoonfamilie en daar krijg ik wel steun van.
Ik hoop dat ik over een jaar mijn man uit mijn hart heb want hoe langer hij daar in blijft hor pijnlijker het word.
Geloofde altijd in de ware liefde en dacht dat ik hem gevonden had. Alleen onder dat lieve karakter zat een eikel met 2 gezichten.
Vertrouwen in liefde is weg.
De meest voorkomende zin die ik hoor is ach je bent jong..je vind wel weer iemand.
Ik mag dan wel jong zijn maar ik zal mijn hart nooit meer weggeven aan iemand. Want ze breken hem uiteindelijk toch weer. Waarom zou ik mezelf nog in zo'n positie zetten.
Ik begrijp je helemaal, durfde mezelf ook niet meer te geven in een nieuwe relatie. Nu ben ik alleen en ik voel me sterker dan ooit! Familie, vrienden en vriendinnen en af en toe een spannend avondje uit met een leuk persoon. Je hebt niet per sé een relatie nodig om een leuk leven te kunnen hebben. Een relatie is altijd geven en nemen en dan moet het wel met iemand zijn die al dat geven waard is.
En misschien... ooit.... komt er toch weer iemand op je pad die je tot andere inzichten brengt. Ik sluit dat voor mezelf niet uit, maar ik ben er ook niet naar op zoek. Als je zo iemand vindt geef hem dan het vertrouwen, want anders wordt het never nooit iets. Niemand verdient het om te leven met jouw wantrouwen en je zult zien, als je hier overheen bent, dan heb je dat overleefd, en dan ben je sterk genoeg om nieuwe eventuele teleurstellingen het hoofd te kunnen bieden. Maar ga daar niet van uit! Er passen meerdere dekseltjes op een potje!
Heel veel sterkte en echt, je bent niet alleen. Heel veel mensen maken op dit moment precies hetzelfde mee als jij. Er zijn altijd genoeg fijne momenten om het leven te vieren, hoe klein ook.
Ik wens je niets dan goeds!
X
Dankje m-flo maar ik heb al professionele hulp. Maar ik kom geen klap verder.
Zak steeds dieper weg.
Voor mijn kleine doe ik alles. Dus heb nog andere hulp gezocht en daar begin ik in januari mee.
We wonen nog samen dus ik maak geen ruzie met hem.
En ik weet dat het beter is als we niet samen wonen maar helaas kunnen we alle twee geen kant op want er is de afgelopen maanden zoveel gebeurd.
Met familie...
Als we alles achter de rug hebben hoop ik dat ik omhoog kan krabbelen.
Voor nu zal ik me staande houden tot het zover is alleen zijn er veel dagen dat het me heel veel energie kost.
Wat ik wel heb geleerd het afgelopen jaar is dat er echt maar een paar mensen zijn die er echt voor je zijn.
Ik ben vrienden verloren maar ook een groot deel van mijn familie liet me links liggen.
Heb nog goed contact met de schoonfamilie en daar krijg ik wel steun van.
Ik hoop dat ik over een jaar mijn man uit mijn hart heb want hoe langer hij daar in blijft hor pijnlijker het word.
Geloofde altijd in de ware liefde en dacht dat ik hem gevonden had. Alleen onder dat lieve karakter zat een eikel met 2 gezichten.
Vertrouwen in liefde is weg.
De meest voorkomende zin die ik hoor is ach je bent jong..je vind wel weer iemand.
Ik mag dan wel jong zijn maar ik zal mijn hart nooit meer weggeven aan iemand. Want ze breken hem uiteindelijk toch weer. Waarom zou ik mezelf nog in zo'n positie zetten.
Ik begrijp je helemaal, durfde mezelf ook niet meer te geven in een nieuwe relatie. Nu ben ik alleen en ik voel me sterker dan ooit! Familie, vrienden en vriendinnen en af en toe een spannend avondje uit met een leuk persoon. Je hebt niet per sé een relatie nodig om een leuk leven te kunnen hebben. Een relatie is altijd geven en nemen en dan moet het wel met iemand zijn die al dat geven waard is.
En misschien... ooit.... komt er toch weer iemand op je pad die je tot andere inzichten brengt. Ik sluit dat voor mezelf niet uit, maar ik ben er ook niet naar op zoek. Als je zo iemand vindt geef hem dan het vertrouwen, want anders wordt het never nooit iets. Niemand verdient het om te leven met jouw wantrouwen en je zult zien, als je hier overheen bent, dan heb je dat overleefd, en dan ben je sterk genoeg om nieuwe eventuele teleurstellingen het hoofd te kunnen bieden. Maar ga daar niet van uit! Er passen meerdere dekseltjes op een potje!
Heel veel sterkte en echt, je bent niet alleen. Heel veel mensen maken op dit moment precies hetzelfde mee als jij. Er zijn altijd genoeg fijne momenten om het leven te vieren, hoe klein ook.
Ik wens je niets dan goeds!
X
Xyz
zondag 4 december 2016 18:54
zondag 4 december 2016 21:50
Mijn eerste vriendje, voor mijn gevoel toen mijn grote liefde, waar ik 2,5 jaar mee heb gehad, heeft mij bedrogen en later verlaten. Het trof mij als een mokerslag. Ik was ontroostbaar, lamgeslagen en liet mijn verdriet de vrije loop. Ik voelde mij op mijn ziel getrapt, al besefte ik rationeel gezien dat deze breuk beter was, onvermijdelijk was, aangezien hij mij binnen de relatie vaak aan trok en vervolgens afstootte, mij domineerde.
Hij speelde met mijn gevoelens door twee weken later weer op de stoep te staan...met uiterste moeite heb ik hem niet binnengelaten.
Binnen enkele weken erna had ik mijn kamer opgezegd(ik studeerde nog), gaf mijzelf een trap onder mijn kont, zette mijzelf op standje overlevingsmodus(verdriet was te hevig om het te voelen, dus stopte ik het weg) en ging ogenschijnlijk verder met mijn leven, waar ik redelijk in slaagde, ware het niet dat ik onbewust de relatie nog helemaal niet verwerkt had en in mijn volgende lange relatie (ruim 7 jaar), zo nu en dan vol weemoed aan hem terug dacht. Al met al heeft het mij ruim 10 jaar gekost om hem helemaal uit mijn systeem te krijgen.
Hierna ben ik helaas een rebound van een man geweest die mij gebruikte om over zijn ex te komen. Ik ging met een serieuze intentie de relatie in, terwijl hij toen al compleet andere intenties had. Ik heb mij, al heb ik dit zelf toegelaten, enorm belazerd gevoeld. Dit is niet de bedoeling van een relatie.
Ik ben nu met een hele fijne man en godzijdank compleet genezen
Hij speelde met mijn gevoelens door twee weken later weer op de stoep te staan...met uiterste moeite heb ik hem niet binnengelaten.
Binnen enkele weken erna had ik mijn kamer opgezegd(ik studeerde nog), gaf mijzelf een trap onder mijn kont, zette mijzelf op standje overlevingsmodus(verdriet was te hevig om het te voelen, dus stopte ik het weg) en ging ogenschijnlijk verder met mijn leven, waar ik redelijk in slaagde, ware het niet dat ik onbewust de relatie nog helemaal niet verwerkt had en in mijn volgende lange relatie (ruim 7 jaar), zo nu en dan vol weemoed aan hem terug dacht. Al met al heeft het mij ruim 10 jaar gekost om hem helemaal uit mijn systeem te krijgen.
Hierna ben ik helaas een rebound van een man geweest die mij gebruikte om over zijn ex te komen. Ik ging met een serieuze intentie de relatie in, terwijl hij toen al compleet andere intenties had. Ik heb mij, al heb ik dit zelf toegelaten, enorm belazerd gevoeld. Dit is niet de bedoeling van een relatie.
Ik ben nu met een hele fijne man en godzijdank compleet genezen
zondag 4 december 2016 22:44
Ik ben ondertussen 7 jaar verder, maar helaas niet de gelukkige vrouw die ik gehoopt had te zijn,
Mijn ex bleek vreemd te gaan, een grote klap. En hij bleef vreemdgaan. Toen ik daarachter kwam heb ik de relatie verbroken. Hij trok gelijk bij zijn minnares in. Ik had echt verwacht dat vanaf dat moment mijn leven een stuk onbezorgder en gelukkiger zou zijn. Nu 7 jaar later kan ik de balans opmaken dat mij dat niet is gelukt.
Eerst was er de enorme pijn dat juist de belangrijkste persoon in je leven je zo'n pijn kan doen. Ik voel nog steeds verdriet. Ik mis mijn ex niet, wel het fijne gezin en het onbezorgde leven dat ik ooit had. Mijn leven is eenzaam, en altijd maar druk, druk, druk.
Het alleenstaande moeder zijn valt mij erg zwaar. Zo weinig echt tijd voor mijzelf, het doet mij veel verdriet. Mijn ex kijkt helaas nog maar amper om naar zijn kinderen, gaat 1 a 2x per jaar een weekje met ze op vakantie, de rest zijn ze bij mij. Hij is dusdanig ver weg verhuisd dat de kinderen niet makkelijk hun vader kunnen zien, en een weekend of eerlijke verdeling van vakanties: hij weigert het. Ze wonen liever bij de moeder en hij betaalt immers kinderalimentatie is zijn verklaring.
Hulp van familie: zwaar tegengevallen. De keren dat ik iets vroeg was het vaak, ja maar .... En nooit was er iemand die heeft bedacht dat het voor mij wel zo fijn zou zijn als ze een keer een dagje of weekendje mijn kinderen zouden meenemen, terwijl ik heel wat keren (voordat wij uit elkaar gingen) kinderen van familie en vrienden meenam. Al was het maar dat mijn kinderen af en toe uit school bij iemand terecht konden en blijven eten, zodat ik niet altijd uit werk hoefde te rennen en te vliegen, maar bijv. ook eens uit werk even lekker relaxed boodschappen, sauna kon gaan doen o.i.d.
Daten bleek ook een tegenvaller. Mannen van 40+ waren aanvankelijk wel in mij (ook 40+) geïnteresseerd, maar haakten vrijwel allemaal af op het feit dat ik geen standaard-gescheiden-moeder ben. Mannen willen over het algemeen exclusieve weekendjes met een nieuwe partner, en zelfs gemerkt dat veel mannen blij zijn dat ze gescheiden zijn omdat ze nu veel meer tijd voor zichzelf hebben ...
Mijn kinderen zijn ondertussen bijna volwassen. Nu krijg ik de 'opbeurende' woorden uit mijn omgeving dat ik tenminste geen oppas meer nodig heb, de kinderen zichzelf goed kunnen redden als ik er niet ben (alsof ik kinderen heb gekregen om ze het huishouden te laten doen: niet dus) en dat ze al over een paar jaar vast het huis uit gaan, dus dat ik dan weer tijd heb voor mijzelf. Dat is dus zo'n 10 jaar later.
Kortom, het valt mij allemaal erg zwaar. En ik heb moeite met het alleen-zijn, de eenzaamheid. Mijn lichaam snakt naar een aanraking. Voor mijn gevoel ben ik niet meer de leuke moeder die ik ooit was. Ik was ooit zo gelukkig. Het valt mij allemaal erg zwaar.
Mijn ex bleek vreemd te gaan, een grote klap. En hij bleef vreemdgaan. Toen ik daarachter kwam heb ik de relatie verbroken. Hij trok gelijk bij zijn minnares in. Ik had echt verwacht dat vanaf dat moment mijn leven een stuk onbezorgder en gelukkiger zou zijn. Nu 7 jaar later kan ik de balans opmaken dat mij dat niet is gelukt.
Eerst was er de enorme pijn dat juist de belangrijkste persoon in je leven je zo'n pijn kan doen. Ik voel nog steeds verdriet. Ik mis mijn ex niet, wel het fijne gezin en het onbezorgde leven dat ik ooit had. Mijn leven is eenzaam, en altijd maar druk, druk, druk.
Het alleenstaande moeder zijn valt mij erg zwaar. Zo weinig echt tijd voor mijzelf, het doet mij veel verdriet. Mijn ex kijkt helaas nog maar amper om naar zijn kinderen, gaat 1 a 2x per jaar een weekje met ze op vakantie, de rest zijn ze bij mij. Hij is dusdanig ver weg verhuisd dat de kinderen niet makkelijk hun vader kunnen zien, en een weekend of eerlijke verdeling van vakanties: hij weigert het. Ze wonen liever bij de moeder en hij betaalt immers kinderalimentatie is zijn verklaring.
Hulp van familie: zwaar tegengevallen. De keren dat ik iets vroeg was het vaak, ja maar .... En nooit was er iemand die heeft bedacht dat het voor mij wel zo fijn zou zijn als ze een keer een dagje of weekendje mijn kinderen zouden meenemen, terwijl ik heel wat keren (voordat wij uit elkaar gingen) kinderen van familie en vrienden meenam. Al was het maar dat mijn kinderen af en toe uit school bij iemand terecht konden en blijven eten, zodat ik niet altijd uit werk hoefde te rennen en te vliegen, maar bijv. ook eens uit werk even lekker relaxed boodschappen, sauna kon gaan doen o.i.d.
Daten bleek ook een tegenvaller. Mannen van 40+ waren aanvankelijk wel in mij (ook 40+) geïnteresseerd, maar haakten vrijwel allemaal af op het feit dat ik geen standaard-gescheiden-moeder ben. Mannen willen over het algemeen exclusieve weekendjes met een nieuwe partner, en zelfs gemerkt dat veel mannen blij zijn dat ze gescheiden zijn omdat ze nu veel meer tijd voor zichzelf hebben ...
Mijn kinderen zijn ondertussen bijna volwassen. Nu krijg ik de 'opbeurende' woorden uit mijn omgeving dat ik tenminste geen oppas meer nodig heb, de kinderen zichzelf goed kunnen redden als ik er niet ben (alsof ik kinderen heb gekregen om ze het huishouden te laten doen: niet dus) en dat ze al over een paar jaar vast het huis uit gaan, dus dat ik dan weer tijd heb voor mijzelf. Dat is dus zo'n 10 jaar later.
Kortom, het valt mij allemaal erg zwaar. En ik heb moeite met het alleen-zijn, de eenzaamheid. Mijn lichaam snakt naar een aanraking. Voor mijn gevoel ben ik niet meer de leuke moeder die ik ooit was. Ik was ooit zo gelukkig. Het valt mij allemaal erg zwaar.
maandag 5 december 2016 12:50
Jeetje doemaargewoon
Hier ben ik dus ook zo bang voor.
Er gewoon niet meer uitkomen.
Dat met familie herken ik helaas ook heel erg.
Dat niet iedereen elke dag klaar staat kan ik begrijpen maar hier hoor ik ook al maanden niks meer.
Mag alles alleen opknappen. Mijn man en ik wonen nog wel samen maar de zorg komt toch echt meer op mij neer.
En ben bang dat de toekomst hetzelfde uit gaat zien.
Heb nu al geen tijd voor mezelf. Ik leefde voor mijn gezin.
Ik hoop echt dat je ooit weer eruit komt. Ze zeggen dat je eerst zelf gelukkig moet zijn maar dat is heel moeilijk als je vertrouwen en zelfvertrouwen kapot is gemaakt door de persoon die je beloofde er altijd voor je te zijn.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Hier ben ik dus ook zo bang voor.
Er gewoon niet meer uitkomen.
Dat met familie herken ik helaas ook heel erg.
Dat niet iedereen elke dag klaar staat kan ik begrijpen maar hier hoor ik ook al maanden niks meer.
Mag alles alleen opknappen. Mijn man en ik wonen nog wel samen maar de zorg komt toch echt meer op mij neer.
En ben bang dat de toekomst hetzelfde uit gaat zien.
Heb nu al geen tijd voor mezelf. Ik leefde voor mijn gezin.
Ik hoop echt dat je ooit weer eruit komt. Ze zeggen dat je eerst zelf gelukkig moet zijn maar dat is heel moeilijk als je vertrouwen en zelfvertrouwen kapot is gemaakt door de persoon die je beloofde er altijd voor je te zijn.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Geen hand vol maar een land vol met idioten mannen
maandag 5 december 2016 16:14
maandag 5 december 2016 16:15
maandag 5 december 2016 16:17
quote:Mutsje1982 schreef op 04 december 2016 @ 21:50:
Mijn eerste vriendje, voor mijn gevoel toen mijn grote liefde, waar ik 2,5 jaar mee heb gehad, heeft mij bedrogen en later verlaten. Het trof mij als een mokerslag. Ik was ontroostbaar, lamgeslagen en liet mijn verdriet de vrije loop. Ik voelde mij op mijn ziel getrapt, al besefte ik rationeel gezien dat deze breuk beter was, onvermijdelijk was, aangezien hij mij binnen de relatie vaak aan trok en vervolgens afstootte, mij domineerde.
Hij speelde met mijn gevoelens door twee weken later weer op de stoep te staan...met uiterste moeite heb ik hem niet binnengelaten.
Binnen enkele weken erna had ik mijn kamer opgezegd(ik studeerde nog), gaf mijzelf een trap onder mijn kont, zette mijzelf op standje overlevingsmodus(verdriet was te hevig om het te voelen, dus stopte ik het weg) en ging ogenschijnlijk verder met mijn leven, waar ik redelijk in slaagde, ware het niet dat ik onbewust de relatie nog helemaal niet verwerkt had en in mijn volgende lange relatie (ruim 7 jaar), zo nu en dan vol weemoed aan hem terug dacht. Al met al heeft het mij ruim 10 jaar gekost om hem helemaal uit mijn systeem te krijgen.
Hierna ben ik helaas een rebound van een man geweest die mij gebruikte om over zijn ex te komen. Ik ging met een serieuze intentie de relatie in, terwijl hij toen al compleet andere intenties had. Ik heb mij, al heb ik dit zelf toegelaten, enorm belazerd gevoeld. Dit is niet de bedoeling van een relatie.
Ik ben nu met een hele fijne man en godzijdank compleet genezen Zo! Uiteindelijk heb je het goed gedaan Mutsje! Top!
Mijn eerste vriendje, voor mijn gevoel toen mijn grote liefde, waar ik 2,5 jaar mee heb gehad, heeft mij bedrogen en later verlaten. Het trof mij als een mokerslag. Ik was ontroostbaar, lamgeslagen en liet mijn verdriet de vrije loop. Ik voelde mij op mijn ziel getrapt, al besefte ik rationeel gezien dat deze breuk beter was, onvermijdelijk was, aangezien hij mij binnen de relatie vaak aan trok en vervolgens afstootte, mij domineerde.
Hij speelde met mijn gevoelens door twee weken later weer op de stoep te staan...met uiterste moeite heb ik hem niet binnengelaten.
Binnen enkele weken erna had ik mijn kamer opgezegd(ik studeerde nog), gaf mijzelf een trap onder mijn kont, zette mijzelf op standje overlevingsmodus(verdriet was te hevig om het te voelen, dus stopte ik het weg) en ging ogenschijnlijk verder met mijn leven, waar ik redelijk in slaagde, ware het niet dat ik onbewust de relatie nog helemaal niet verwerkt had en in mijn volgende lange relatie (ruim 7 jaar), zo nu en dan vol weemoed aan hem terug dacht. Al met al heeft het mij ruim 10 jaar gekost om hem helemaal uit mijn systeem te krijgen.
Hierna ben ik helaas een rebound van een man geweest die mij gebruikte om over zijn ex te komen. Ik ging met een serieuze intentie de relatie in, terwijl hij toen al compleet andere intenties had. Ik heb mij, al heb ik dit zelf toegelaten, enorm belazerd gevoeld. Dit is niet de bedoeling van een relatie.
Ik ben nu met een hele fijne man en godzijdank compleet genezen Zo! Uiteindelijk heb je het goed gedaan Mutsje! Top!
Xyz
maandag 5 december 2016 16:28
quote:doemaargewoon schreef op 04 december 2016 @ 22:44:
Ik ben ondertussen 7 jaar verder, maar helaas niet de gelukkige vrouw die ik gehoopt had te zijn,
Mijn ex bleek vreemd te gaan, een grote klap. En hij bleef vreemdgaan. Toen ik daarachter kwam heb ik de relatie verbroken. Hij trok gelijk bij zijn minnares in. Ik had echt verwacht dat vanaf dat moment mijn leven een stuk onbezorgder en gelukkiger zou zijn. Nu 7 jaar later kan ik de balans opmaken dat mij dat niet is gelukt.
Eerst was er de enorme pijn dat juist de belangrijkste persoon in je leven je zo'n pijn kan doen. Ik voel nog steeds verdriet. Ik mis mijn ex niet, wel het fijne gezin en het onbezorgde leven dat ik ooit had. Mijn leven is eenzaam, en altijd maar druk, druk, druk.
Het alleenstaande moeder zijn valt mij erg zwaar. Zo weinig echt tijd voor mijzelf, het doet mij veel verdriet. Mijn ex kijkt helaas nog maar amper om naar zijn kinderen, gaat 1 a 2x per jaar een weekje met ze op vakantie, de rest zijn ze bij mij. Hij is dusdanig ver weg verhuisd dat de kinderen niet makkelijk hun vader kunnen zien, en een weekend of eerlijke verdeling van vakanties: hij weigert het. Ze wonen liever bij de moeder en hij betaalt immers kinderalimentatie is zijn verklaring.
Hulp van familie: zwaar tegengevallen. De keren dat ik iets vroeg was het vaak, ja maar .... En nooit was er iemand die heeft bedacht dat het voor mij wel zo fijn zou zijn als ze een keer een dagje of weekendje mijn kinderen zouden meenemen, terwijl ik heel wat keren (voordat wij uit elkaar gingen) kinderen van familie en vrienden meenam. Al was het maar dat mijn kinderen af en toe uit school bij iemand terecht konden en blijven eten, zodat ik niet altijd uit werk hoefde te rennen en te vliegen, maar bijv. ook eens uit werk even lekker relaxed boodschappen, sauna kon gaan doen o.i.d.
Daten bleek ook een tegenvaller. Mannen van 40+ waren aanvankelijk wel in mij (ook 40+) geïnteresseerd, maar haakten vrijwel allemaal af op het feit dat ik geen standaard-gescheiden-moeder ben. Mannen willen over het algemeen exclusieve weekendjes met een nieuwe partner, en zelfs gemerkt dat veel mannen blij zijn dat ze gescheiden zijn omdat ze nu veel meer tijd voor zichzelf hebben ...
Mijn kinderen zijn ondertussen bijna volwassen. Nu krijg ik de 'opbeurende' woorden uit mijn omgeving dat ik tenminste geen oppas meer nodig heb, de kinderen zichzelf goed kunnen redden als ik er niet ben (alsof ik kinderen heb gekregen om ze het huishouden te laten doen: niet dus) en dat ze al over een paar jaar vast het huis uit gaan, dus dat ik dan weer tijd heb voor mijzelf. Dat is dus zo'n 10 jaar later.
Kortom, het valt mij allemaal erg zwaar. En ik heb moeite met het alleen-zijn, de eenzaamheid. Mijn lichaam snakt naar een aanraking. Voor mijn gevoel ben ik niet meer de leuke moeder die ik ooit was. Ik was ooit zo gelukkig. Het valt mij allemaal erg zwaar.Ik begrijp je helemaal. Ieder verhaal is weer anders, maar niet minder pijnlijk. Verdriet moet eruit anders vreet het in. Ik weet het uit ervaring. Bij jou komt er ook nog eens de praktische kant bij. Mijn ex met zijn nieuwe vrouw gingen wel heel goed, verantwoordelijk en gastvrij met onze kinderen om. Maar weet je, toen ik lang geleden mijn dochter gearmd in de stad met haar stiefmoeder tegen kwam trof me dat ook als een mokerslag. Hopelijk vind je een manier om er mee om te gaan. Het heeft bij mij ook lang geduurd, maar het is een zeer schrale troost, of eigenlijk helemaal geen troost, dat ik niet de enige ben. Jij bent ook niet de enige. Er komen altijd weer goede tijden, houd dat vast in gedachten. Veel sterkte en een big hug voor jou!
Ik ben ondertussen 7 jaar verder, maar helaas niet de gelukkige vrouw die ik gehoopt had te zijn,
Mijn ex bleek vreemd te gaan, een grote klap. En hij bleef vreemdgaan. Toen ik daarachter kwam heb ik de relatie verbroken. Hij trok gelijk bij zijn minnares in. Ik had echt verwacht dat vanaf dat moment mijn leven een stuk onbezorgder en gelukkiger zou zijn. Nu 7 jaar later kan ik de balans opmaken dat mij dat niet is gelukt.
Eerst was er de enorme pijn dat juist de belangrijkste persoon in je leven je zo'n pijn kan doen. Ik voel nog steeds verdriet. Ik mis mijn ex niet, wel het fijne gezin en het onbezorgde leven dat ik ooit had. Mijn leven is eenzaam, en altijd maar druk, druk, druk.
Het alleenstaande moeder zijn valt mij erg zwaar. Zo weinig echt tijd voor mijzelf, het doet mij veel verdriet. Mijn ex kijkt helaas nog maar amper om naar zijn kinderen, gaat 1 a 2x per jaar een weekje met ze op vakantie, de rest zijn ze bij mij. Hij is dusdanig ver weg verhuisd dat de kinderen niet makkelijk hun vader kunnen zien, en een weekend of eerlijke verdeling van vakanties: hij weigert het. Ze wonen liever bij de moeder en hij betaalt immers kinderalimentatie is zijn verklaring.
Hulp van familie: zwaar tegengevallen. De keren dat ik iets vroeg was het vaak, ja maar .... En nooit was er iemand die heeft bedacht dat het voor mij wel zo fijn zou zijn als ze een keer een dagje of weekendje mijn kinderen zouden meenemen, terwijl ik heel wat keren (voordat wij uit elkaar gingen) kinderen van familie en vrienden meenam. Al was het maar dat mijn kinderen af en toe uit school bij iemand terecht konden en blijven eten, zodat ik niet altijd uit werk hoefde te rennen en te vliegen, maar bijv. ook eens uit werk even lekker relaxed boodschappen, sauna kon gaan doen o.i.d.
Daten bleek ook een tegenvaller. Mannen van 40+ waren aanvankelijk wel in mij (ook 40+) geïnteresseerd, maar haakten vrijwel allemaal af op het feit dat ik geen standaard-gescheiden-moeder ben. Mannen willen over het algemeen exclusieve weekendjes met een nieuwe partner, en zelfs gemerkt dat veel mannen blij zijn dat ze gescheiden zijn omdat ze nu veel meer tijd voor zichzelf hebben ...
Mijn kinderen zijn ondertussen bijna volwassen. Nu krijg ik de 'opbeurende' woorden uit mijn omgeving dat ik tenminste geen oppas meer nodig heb, de kinderen zichzelf goed kunnen redden als ik er niet ben (alsof ik kinderen heb gekregen om ze het huishouden te laten doen: niet dus) en dat ze al over een paar jaar vast het huis uit gaan, dus dat ik dan weer tijd heb voor mijzelf. Dat is dus zo'n 10 jaar later.
Kortom, het valt mij allemaal erg zwaar. En ik heb moeite met het alleen-zijn, de eenzaamheid. Mijn lichaam snakt naar een aanraking. Voor mijn gevoel ben ik niet meer de leuke moeder die ik ooit was. Ik was ooit zo gelukkig. Het valt mij allemaal erg zwaar.Ik begrijp je helemaal. Ieder verhaal is weer anders, maar niet minder pijnlijk. Verdriet moet eruit anders vreet het in. Ik weet het uit ervaring. Bij jou komt er ook nog eens de praktische kant bij. Mijn ex met zijn nieuwe vrouw gingen wel heel goed, verantwoordelijk en gastvrij met onze kinderen om. Maar weet je, toen ik lang geleden mijn dochter gearmd in de stad met haar stiefmoeder tegen kwam trof me dat ook als een mokerslag. Hopelijk vind je een manier om er mee om te gaan. Het heeft bij mij ook lang geduurd, maar het is een zeer schrale troost, of eigenlijk helemaal geen troost, dat ik niet de enige ben. Jij bent ook niet de enige. Er komen altijd weer goede tijden, houd dat vast in gedachten. Veel sterkte en een big hug voor jou!
Xyz
dinsdag 6 december 2016 00:16
quote:Poof schreef op 03 december 2016 @ 17:58:
Ik snap het wel hoor
Als je verlaten wordt, ziet je verdere leven er anders uit. Als je daarin niet happy bent, is het natuurlijk maar wat fijn om boos te blijven op je ex omdat jouw leven op de rit krijgen niet lukt. Zijn schuld.
Toegeven dat je eroverheen bent houdt in dat je voor jezelf verantwoordelijk bent voor eventuele ongeluk in je leven. En het is natuurlijk relaxter boos zijn op een ander dan op jezelf. En zo blijft je bewust boos, en in die gevoelens zitten, want dan is het een ander zijn schuld, niet jouw eigen falen om weer gelukkig proberen te zijn.
Ik heb dit een paar keer overgelezen en het is waar, vind ik ook wel. Om los te komen is in zien dat je zelf verantwoordelijk bent.
'Iets' in je houdt het vast. Door boosheid en gekrenktheid o.a.
Ik snap het wel hoor
Als je verlaten wordt, ziet je verdere leven er anders uit. Als je daarin niet happy bent, is het natuurlijk maar wat fijn om boos te blijven op je ex omdat jouw leven op de rit krijgen niet lukt. Zijn schuld.
Toegeven dat je eroverheen bent houdt in dat je voor jezelf verantwoordelijk bent voor eventuele ongeluk in je leven. En het is natuurlijk relaxter boos zijn op een ander dan op jezelf. En zo blijft je bewust boos, en in die gevoelens zitten, want dan is het een ander zijn schuld, niet jouw eigen falen om weer gelukkig proberen te zijn.
Ik heb dit een paar keer overgelezen en het is waar, vind ik ook wel. Om los te komen is in zien dat je zelf verantwoordelijk bent.
'Iets' in je houdt het vast. Door boosheid en gekrenktheid o.a.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
dinsdag 6 december 2016 01:53
woensdag 7 december 2016 09:06
quote:Potato schreef op 06 december 2016 @ 01:53:
Lieve Flo, ik leef al sinds je eerste topic met je mee.. wat heb jij veel meegemaakt. En daarnaast ook nog een bak ** hier over je heen gekregen op het forum, soms. En altijd bleef je netjes, chapeau!
Wat leuk dat je weer hier bent gaan schrijven, ik lees en leef weer met je mee. Hé wat aardig van je! Dankjewel!
Lieve Flo, ik leef al sinds je eerste topic met je mee.. wat heb jij veel meegemaakt. En daarnaast ook nog een bak ** hier over je heen gekregen op het forum, soms. En altijd bleef je netjes, chapeau!
Wat leuk dat je weer hier bent gaan schrijven, ik lees en leef weer met je mee. Hé wat aardig van je! Dankjewel!
Xyz
woensdag 7 december 2016 09:16
Wat mij hielp/helpt is fake iT till you make iT. En naar mezelf kijken. Wat kan ik anders doen. Waarom liet ik mij zo behandelen. Wat ging er mis. Iemand die vreemdgaat is fout. Maar waarom komt t zover? Ging er meteen al wat mis. Verkeerd typ gekozen. Of niet adequaat gereageerd toen meneer al eerder z'n ware gezicht liet zien met andere situaties. Niet om jezelf een schuld gevoel aan te praten. Maar om je eigen deel in zicht te krijgen. Dan kan je er tenminste wat mee. Krig je een sterk gevoel van. Ipv slachtoffer van zijn keuzes te zijn. Begrijp me niet verkeerd. Het is ook dddrs kut allemaal. Maar je leeft nu. En wat miss muscle zei echt helemaal geen contact. Niks. Noppes.
Tijd doet veel. Maar kijk (proberen zonder schuldgevoel) naar je eigen deel.
Tijd doet veel. Maar kijk (proberen zonder schuldgevoel) naar je eigen deel.
woensdag 7 december 2016 09:19
quote:Eslarealidad schreef op 06 december 2016 @ 00:16:
[...]
Ik heb dit een paar keer overgelezen en het is waar, vind ik ook wel. Om los te komen is in zien dat je zelf verantwoordelijk bent.
'Iets' in je houdt het vast. Door boosheid en gekrenktheid o.a.Jazeker! Maar daar zat bij mij (achteraf) een heel groot probleem. Ik had zoveel fouten gemaakt dat ik ook nog met een enorm zelfverwijt moest dealen. Dus naast de schok en het verdriet (ik had diep in mijn hart nooit verwacht dat hij me ooit zou verlaten) wist ik eigenlijk heel goed wat ik verkeerd had gedaan. Daar was ik vaak radedoos door. En toch was ik jaloers, boos en gekrenkt. En ondanks dat ik weer positief en vol energie verder ga nu, blijft het voor mij een gemiste kans. Dat zal het altijd blijven, maar ik ben nu vastbesloten om een goede frisse start te maken, omdat ik nu weet dat ik dat kan!
[...]
Ik heb dit een paar keer overgelezen en het is waar, vind ik ook wel. Om los te komen is in zien dat je zelf verantwoordelijk bent.
'Iets' in je houdt het vast. Door boosheid en gekrenktheid o.a.Jazeker! Maar daar zat bij mij (achteraf) een heel groot probleem. Ik had zoveel fouten gemaakt dat ik ook nog met een enorm zelfverwijt moest dealen. Dus naast de schok en het verdriet (ik had diep in mijn hart nooit verwacht dat hij me ooit zou verlaten) wist ik eigenlijk heel goed wat ik verkeerd had gedaan. Daar was ik vaak radedoos door. En toch was ik jaloers, boos en gekrenkt. En ondanks dat ik weer positief en vol energie verder ga nu, blijft het voor mij een gemiste kans. Dat zal het altijd blijven, maar ik ben nu vastbesloten om een goede frisse start te maken, omdat ik nu weet dat ik dat kan!
Xyz
woensdag 7 december 2016 09:29
Iedereen maakt fouten in zijn relatie. En het kan gebeuren dat je verliefd wordt op een ander. Maar praat erover. Ik ben na 20 jaar gewoon keihard bedonderd, met alle leugens erbij. Dat had ik niet verdiend En gelukkig had/heb ik daarvoor teveel eigenwaarde om me zo te laten behandelen.
Natuurlijk heb ik ook pijn en verdriet gehad, maar ik heb er keihard aan gewerkt om mijn eigenwaarde hoog te houden en te verbeteren. Ik voel me de winnaar uit de situatie.
Natuurlijk heb ik ook pijn en verdriet gehad, maar ik heb er keihard aan gewerkt om mijn eigenwaarde hoog te houden en te verbeteren. Ik voel me de winnaar uit de situatie.
woensdag 7 december 2016 09:51
@ justme34
Is er echt geen enkele mogelijkheid om niet meer in hetzelfde huis te wonen?
Ik heb je even geloept, en teruglezend heb ik het idee dat je in augustus beter in je vel zat dan nu. Terwijl het korter geleden was uiteraard toen.
Komt het omdat je toen nog hoopte dat het toch nog goed zou komen, of omdat het nu pas door begint te dringen?
Hoe dan ook, ik vind het zorgwekkend. En ik denk dat het tijd is hem niet elke dag nog te zien.
Dus is er echt, echt geen manier om niet meer in 1 huis te wonen?
Kan hij niet bij familie op zolder?
Mijn ex man en ik hebben ook nog een tijd in 1 huis gewoond, en voor mij ging dat wel. Ik wilde de scheiding.
Maar ik zag wel dat hoe langer het duurde, hoe moeilijker het voor hem werd.
Je hebt pijn, en de persoon waar je altijd met al je pijn naartoe ging, is degene die het je aandoet.
Dat is al moeilijk genoeg zonder dat je ook nog elke dag met hem geconfronteerd wordt.
Sterkte meid.
Is er echt geen enkele mogelijkheid om niet meer in hetzelfde huis te wonen?
Ik heb je even geloept, en teruglezend heb ik het idee dat je in augustus beter in je vel zat dan nu. Terwijl het korter geleden was uiteraard toen.
Komt het omdat je toen nog hoopte dat het toch nog goed zou komen, of omdat het nu pas door begint te dringen?
Hoe dan ook, ik vind het zorgwekkend. En ik denk dat het tijd is hem niet elke dag nog te zien.
Dus is er echt, echt geen manier om niet meer in 1 huis te wonen?
Kan hij niet bij familie op zolder?
Mijn ex man en ik hebben ook nog een tijd in 1 huis gewoond, en voor mij ging dat wel. Ik wilde de scheiding.
Maar ik zag wel dat hoe langer het duurde, hoe moeilijker het voor hem werd.
Je hebt pijn, en de persoon waar je altijd met al je pijn naartoe ging, is degene die het je aandoet.
Dat is al moeilijk genoeg zonder dat je ook nog elke dag met hem geconfronteerd wordt.
Sterkte meid.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
