Verlatingsangst

18-10-2012 22:54 828 berichten
Alle reacties Link kopieren
Al een tijdje zit ik niet zo heel lekker in mijn vel, maar ben ik eigenlijk ook weer erg gelukkig omdat ik sinds een half jaar een relatie heb met een geweldige man. Dat klinkt wel krom en zo voelt dat ook, maar misschien heeft het één toch ook wel met het ander te maken en daarom open ik dit topic.

Ik ben sta vrij zelfverzekerd in het leven, heb een goede baan en zou eigenlijk niet mogen klagen. Ik ben op een punt in mijn leven dat ik me erg graag zou settelen met iemand, ik snak naar stabiliteit, maar ergens is me dat dus in relaties nog nooit gelukt. Verlatingsangst, zou ik het dan echt zo kunnen noemen waar ik tegenaan loop?

Ik heb geen spijt van de relaties die ik heb gehad en kijk er nu met een prima gevoel op terug, prima dat het over is. Het was het ook allemaal niet. Maar met de man met wie ik nu samen ben wil ik écht verder, ik zie ons trouwen en misschien wel kinderen krijgen. Ik verlang naar onze toekomst.

Maar tegelijkertijd is dit ook zo eng, want het is nog vrij pril en ik loop nu regelmatig tegen mijn eigen gedachten aan. Ik heb mensen nooit kunnen vertrouwen, ben wat dat betreft echt beschadigd in mijn jeugd doordat ik gepest werd en dit niet werd gezien door anderen (volwassenen). Zonder nu zielig te willen doen, merk ik wel dat ik die herinneringen aan vroeger steeds confronterender vind. Ik vind het een heftig idee dat die jaren uit mijn leven zoveel invloed hebben op wie ik nu ben. En ik zie het dus vooral terug in liefdesrelaties.



Ik heb bevestiging nodig van mijn vriend en als ik dat op een bepaald moment als ik dat verwacht niet krijg, dan schieten mijn gedachten op hol en kan mijn conclusie binnen vijf minuten zijn dat hij me niet meer wil of het vast binnenkort uitmaakt. Vreselijk vermoeiend, voor mij, maar ook voor hem als ik dan dingen weer uitgebreid wil bespreken, etc. Ik word hier best moedeloos van, want mijn eigen gedrag vind ik ook confronterend. Ik voel me op zo'n moment van zo'n 'bui' zo afhankelijk en zwak, daar heb ik dan achteraf zoveel spijt van. Ik baal er dan ook van dat ik niet relaxter met de situatie om kan gaan, want al met al is er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht wat betreft onze relatie, het gaat heel erg goed juist.



Ik word er moedeloos van, legde altijd dingen zo bij anderen, maar zie nu dat ík het ben die in bepaalde patronen verwikkeld is, waardoor ik het mezelf en anderen niet makkelijk maak. Ik voel me soms zo eenzaam met mijn eigen gedachten en manier van hiermee omgaan. En natuurlijk uiteindelijk ook heel bang mijn vriend hierdoor toch te gaan verliezen.



Misschien zijn er mensen die dit gevoel/gedrag herkennen bij zichzelf, ik zou het fijn vinden om erover te praten met anderen.



Isabella
Alle reacties Link kopieren
Het valt me juist op hoeveel mensen hier last van blijken te hebben. Maar dat is waarschijnlijk ook niet zo heel gek in deze tijden van de grote (in)wisseltruc als iemand eventjes niet meer zo spannend is en niet meer voldoet.



Goed van je dat je er bij stil staat dat het in jou zit. Pas aan het einde van de rit kan je achteraf zien of iets echt stabiel en langdurig was. Geniet van je vriend en probeer ook emotioneel onafhankelijk te blijven. Zorg dat niemand de grond onder je voeten vandaan kan halen mocht hij vertrekken. Dan kan je wat onbevangener de relatie aangaan.



Er is overigens niets mis met jezelf kwetsbaar opstellen, maar leg je emotionele levens geluk niet in zijn handen.
Alle reacties Link kopieren
Dit is heel herkenbaar. Ik zou zeggen koester wat je hebt en je bent rationeel goed bewust dat er eigenlijk niets aan de hand is, dus ook geen reden tot het maken van zorgen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vind het al bijzonder dat je niet als 'case' voorlegt: vindt hij mij echt leuk? Om via het forum bevestiging te vragen. En dan teleurgesteld zijn als iedereen aangeeft dat dit 'm niet gaat worden.



Ik heb sinds kort via een datingsite iemand ontmoet. Wat me bij dates nooit eerder is overkomen, is nu wel gebeurd, ik ben verliefd. Maar... in het begin was hij heel enthousiast, gaf ook aan dat hij verliefd op me was. We hebben elkaar een paar keer opgezocht en nu heb ik zo sterk het gevoel dat hij afstandelijker is geworden. En dan slaat de obsessie toe. In plaats van rustig af te wachten hoe het loopt, ga ik toch zitten pushen. Ik wil bevesting, ik MOET bevestiging dat hij ook wat voor mij voelt. Aan de andere kant vind ik ook weer wel dat ik me niet moet wegcijferen. Ik heb ook behoefte aan iemand die expliciet uitspreekt wat hij voelt, en als hij dit niet doet, moet ik mezelf ook afvragen of hij de juiste is.



Ik ben voor mijn verlatingsangst in therapie geweest, maar het heeft weinig geholpen, behalve dat ik weet dat ik verlatingsangst heb. Maar het is zo'n terugkerend patroon in een relatie. Geen bevesting = om bevestiging vragen. Gisteravond had ik hem nog aan de telefoon. Dan geef ik aan dat ik het fijn vind hem vandaag te zien (hij komt vanavond naar mij toe), maar met die vraag bedoel ik eigenlijk: 'vind jij het ook fijn mij te zien'? Maar dan reageert hij met 'zo is het' en dan spoken de negatieve gedachtes vervolgens door mijn hoofd. Ik moet dan mijn best doen hem niet te bellen met de vraag waarom hij zo reageert en of hij twijfels heeft, etc. Nou ja, ik ben al zover dat ik dat niet doe... Er zit progressie in...
Alle reacties Link kopieren
Emma, gelukkig heb jij ook wel inzicht in wat er gebeurt, welke patronen er zijn. Maar helaas betekent dat niet automatisch dat je het dan heel anders kunt gaan aanpakken. Misschien is dat ook wel het frustrerende: het je realiseren, maar toch steeds weer 'gegrepen' worden door die verlatingsangst.

Knap dat je niet hebt gebeld naar je vriend voor die extra bevestiging, je voorbeeld is echter wel heel herkenbaar voor me.



Gister had ik zo'n situatie en dat was ook wel de aanleiding voor het openen van dit topic. Mijn vriend is heel erg druk op zijn werk en ik hoorde eigenlijk al de hele dag weinig van hem, dat ben ik niet gewend. Dan begint het al te knagen, zit ik steeds op mijn telefoon te kijken en begin ik me langzaam op te vreten. Inmiddels zijn diverse scenario's al door mijn hoofd gegaan (er is iets aan de hand, hij wil niet meer, hij gaat het uitmaken, etc.) en begin ik dat ook uit te spreken naar hem (slecht!) via sms. 's Avonds was ik inmiddels zo overstuur en onzeker, ik claimde hem gewoon en hij zei dat hij met rust gelaten wilde worden... Ik schaam me dood, want natuurlijk snap ik het achteraf gezien: hij was doodmoe thuis gekomen en ik zat te zeiken over of er iets aan de hand was. Het enige wat ik op zo'n moment wil horen is dat er niets aan de hand is, dat het goed zit tussen ons en ik hem vanavond gewoon zie. Uiteindelijk heb ik haast aan één zin genoeg om uiteindelijk toch redelijk rustig in slaap te vallen.
Vervelend. Je noemt het verlatingsangst, ik zou het eerder onzekerheid noemen. Gebrek aan zelfvertrouwen.



Je moet het idee krijgen dat JIJ een hartstikke lief en leuk mens bent. Dat vriend eigenlijk wel in z'n handjes mag knijpen met jou. Bij wijze van spreken dan.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben ook onzeker in relaties, maar dit gaat verder voor mijn gevoel. Tenminste, zoals jij het nu schrijft Miladila, lijkt het net alsof mijn gedrag wel ´meevalt´en eigenlijk vind ik dat zelf niet. Naarmate de relatie vordert, wordt het eigenlijk alleen maar duidelijker en dat baart me zorgen.

Als het onzekerheid zou zijn, dan zou ik het ook terugzien op andere gebieden denk ik en dat is niet het geval (natuurlijk wel gezonde vormen, maar ik vind dit ongezond).

Ik hoef niet de bevestiging dat ik heel leuk en lief ben, want ik weet dat ik dat ben en goed genoeg om iemands vriendin te zijn, maar los van dat is er wel de angst dat we uit elkaar gaan ofzo. Lastig om uit te leggen...
Oh, maar ik vind je gedrag niet meevallen hoor! En ik vrees ook dat je hem zo uiteindelijk wegjaagt terwijl je dat juist niet wil.

En misschien wordt je gedrag extremer naarmate jullie meer met elkaar verweven raken en je meer om hem gaat geven. Dat een eventueel verlies dan ook erger gaat worden.



Als je je zo zou gedragen aan het begin van een relatie, kan ik me er meer bij voorstellen. Door verliefdheid en onduidelijkheid kan je je wat raarder gaan gedragen. Dat wordt meestal minder als je langer samen bent. Omdat dan blijkt dat je voor elkaar gekozen hebt en je in wat stabieler vaarwater komt samen.



Maar goed. Bij jou wordt het juist erger. Ik denk er nog even over na.
Alle reacties Link kopieren
quote:miladila schreef op 19 oktober 2012 @ 10:53:

Dat wordt meestal minder als je langer samen bent. Omdat dan blijkt dat je voor elkaar gekozen hebt en je in wat stabieler vaarwater komt samen.

Hier hoop ik ook op, want het blijft pril natuurlijk. Ik weet alleen niet hoe dat gevoelsmatig dan zou moeten zijn, weten dat je voor elkaar gekozen hebt e.d. Wanneer weet je dat? Garanties zijn natuurlijk nooit te geven. Daar gaat het ook niet om, ik wil er zelf gewoon relaxter in staan.
Na een half jaar zit je toch niet meer in de aftast-fase? Je leert elkaars leven kennen, doet moeite voor elkaar, bent blij als je de ander weer ziet etc. Je krijgt toch wel signalen dat het 'goed' zit?
Alle reacties Link kopieren
Ik vind een half jaar nog niet bijster lang en nog wel degelijk een 'beginfase'. Natuurlijk leren we elkaars leven kennen, doen we moeite voor elkaar en zijn we heel blij om elkaar steeds weer te zien, maar volledige zekerheid kun je in dit tijdsbestek toch niet voelen? Dat kan ik ook niet van anderen trouwens (vriendinnen met relaties e.d.). Het is een mooi begin, dat vind ik wel, en ik denk ook wel echt dat het goed zit verder, hoor, maar ik blijf nog toch een beetje op mijn hoede ofzo (teleurstellingen uit het verleden, etc.).
Alle reacties Link kopieren
Ik had dit zelf kunnen schrijven. Het is echt heel erg herkenbaar, tot aan het kijken op mijn telefoon aan toe, het onrustige gevoel, bevestiginig zoeken/vragen. Wanneer die bevestiging er is, dan is het weer (even) goed, maar na een tijdje gebeurd er weer precies hetzelfde.

Helaas heb ik de oplossing nog niet gevonden, het is een steeds terugkomend iets, ik had het alleen nog niet gezien als verlatingsangst, maar inderdaad meer als onzekerheid. En ik ben in andere gebieden ook niet onzeker over mezelf, alleen wanneer het op relaties aankomt wel.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben in behandeling voor verlatingsangst. En ik zou daarom apart van mijn vriend dingen moeten doen van de psych. Bij mij is er alleen een probleempje, waardoor dit niet gaat lukken.



Maar wellicht kun jij dit wel doen? Of doe je het al: lekker met vriendinnen uitgaan?



Verder: Dit zit in jou. En jij moet ermee dealen. Jouw vriend kan niks doen om dit gevoel weg te halen bij jou. Hij kan 1000 keer zeggen dat ie alleen jou wil/bij jou blijft, je gaat het nooit geloven. Niet zolang je verlatingsangst hebt.
Alle reacties Link kopieren
Mijn vriend heeft hier last van in combinatie met bindingsangst (tenminste dat is mijn eigen conclusie), in het begin won de verliefdheid van z'n angsten uiteindelijk maar nu na 2 jaar is ie constant aan het twijfelen over ons en het begint me op te breken. En rationeel gezien moet ik het uitmaken. Nu nog even de moed bij elkaar schrapen. Ik wil zo graag verder met hem en voor altijd bij hem blijven maar hij zit zo met zichzelf in de knoop (en wil daar niet voor in therapie) dat ik niks anders kan...



Hoop dat het voor jou beter afloopt.
Alle reacties Link kopieren
Isohvf, vervelend dat je het herkent, ik weet hoe lastig het is!

Heb je zelf nu een relatie en hoe ga je met je eigen gedrag/reacties om, ben ik wel benieuwd naar.



Truffelmaffia, ik denk ook dat het heel belangrijk is om je eigen dingen te blijven doen. Dat doet ik ook wel, heb een druk leven, maar merk wel dat wat vriendschappen wat verwaterd zijn. Dat heeft denk ik met alle partijen te maken, dus ik wijs niet alleen naar de ander, ik heb ook wel de neiging om me wat terug te trekken, of als het wat minder gaat met me om dan uit contact te blijven. Ik heb dit weekend weer een vriendin gezien die ik al veel te lang niet had gezien en ik zag er van tevoren een beetje tegenop. Bang dat we weinig meer te bespreken hadden, of dat ik me gewoon niet fijn zou voelen in gesprek met haar. Gelukkig viel dit erg mee en ik kreeg wel weer energie van ons samenzijn! Realiseer me dus nu ook dat ik die vriendschappen echt warm moet houden en vaker moet afspreken dan de laatste tijd het geval is.



Yolo, lastig voor je, ik kan me voorstellen dat als het zo lang duurt, je daar zelf ook een beetje van 'op' raakt. Ik snap dat je het op den duur niet meer ziet zitten. Ik hoop dat het bij ons niet zover komt, ik wil en ga echt aan de slag me mezelf.



Ik heb het dit weekend wel weer even lastig gehad. Ik dacht dat mijn vriend naar me toe zou komen, maar dit bleek niet te lukken. Ik reageer dan echt overdreven teleurgesteld (wel oprecht) en merk dat ik daar echt meer grip op moet krijgen. Nu blijkt dat ik hem de komende dagen ook niet kan zien, neig ik ernaar om er hetzelfde op te reageren, maar het is me gelukt om het te rationaliseren: Isabella: er is niets aan de hand, het lukt gewoon even niet elkaar te zien, als we elkaar weer zien dan is het ook weer fijn. En dat je elkaar niet ziet, zegt niets over zijn gevoel voor jou. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar toch voel ik me een stuk rustiger nu. Ik moet ook wel vind ik, anders trek ik het allemaal niet en denk ik me helemaal de put in. :/
Alle reacties Link kopieren
Ja ik heb nu zelf een relatie. Soms kan ik heel goed grip houden op mijn reacties en soms ook helemaal niet. Het ligt er een beetje aan hoe ik me zelf voel. Ik zoek heel veel bevestiging bij m'n vriend, in plaats van mezelf. Dus als hij dan niet reageert zoals ik verwacht had, dan ben ik best wel onzeker en teleurgesteld.

En wat jij hierboven ook zegt, herken ik ook. Met wanneer er iets afgesproken is en dit gaat dan niet lukken ofzo, om dan erg teleurgesteld of soms boos te reageren, terwijl dat natuurlijk nergens over gaat.



Erg lastig en ik weet ook niet zo goed hoe ik het aan moet pakken om m'n gedachten te laten verbeteren.
Alle reacties Link kopieren
Jeeezus wat een zee van herkenning! Heel fijn (niet de reden natuurlijk), ik heb deze pagina al een paar keer goed gelezen.

Ik kan zo'n beetje een op een alles naar mijn eigen situatie kopieren.

Ik ben zelf op zich een vrij bijdehante en zekere tante en heb zeker in 'gewoon' sociaal verkeer nergens last van.

Maar ik heb sinds een aantal maanden een nieuwe relatie. Alles gaat goed. Heel erg goed zelfs; ik ben smoorverliefd en zie nu pas hoe fijn en intens een relatie ook kan zijn. Alles wat ik hiervoor heb meegemaakt stelt niets voor en geloof me, ik heb best wat mannen versleten. Ik kan me nu na 3 maanden al niet meer voorstellen hoe mijn leven zonder hem zou zijn en mis hem al nog voor hij de deur uit is. Ik denk aan niets anders en mijn maag krimpt in elkaar bij de gedachte dat het mis zou gaan.

En daar ontstaat het probleem dus; zodra hij maar even iets zegt wat ik ook op een negatieve manier zou kunnen opvatten (wat dus nooit zo bedoeld is) of als hij maar even een paar uurtjes niet appt (we appen zeker iedere paar uur) weet ik zeker dat hij me zat is, iemand anders heeft, me zal gaan dumpen of gewoon niets meer van zich zal laten horen en in het niets zal verdwijnen, en ga zo maar door. De meest vreselijke scenario's gaan door m'n hoofd gebaseerd op he-le-maal niets.

Ik weet niet wat de officiele definitie is van verlatingsangst en of die past. Misschien is het gewoon extreme onzekerheid doordat ik zoveel voor hem voel en dat de mate waarin zo nieuw voor me is. Punt is wel dat ik er gewoon niet mee kan stoppen. Gelukkig ben ik me er ook wel van bewust dat het bij mij ligt en ik hoop dat dit stopt na de eerste heftige maanden en dat ik niet iets permanents aan het ontwikkelen ben. In vroegere relaties had ik dit nl helemaal niet zo sterk. Wel de gebruikelijke onzekerheidjes maar ik dacht ook; hij mag blij zijn met zo'n leuke meid als ik .

Ik verbied mezelf in ieder geval om steeds zekerheid bij hem te zoeken. Gevolg is dus dat ik dan een paar uur doodga van angst en onzekerheid maar ik hoop dat dat langzamerhand minder wordt doordat ik iedere keer bevestiging krijg dat er niets gebeurt....
Alle reacties Link kopieren
zat trouwens even te googelen en vond de volgende tips;



Oplossingen kunnen onder andere gezocht worden in:

■bewustwording van je patronen, waardoor je eventuele niet helpende neigingen kan tegengaan en bewuster voor een juiste partner kan kiezen;

■het vergroten van je zelfvertrouwen;

■het aanpakken van negatieve gedachten, piekergedrag en/of belemmerende overtuigingen en (bijvoorbeeld de overtuiging: “Als ik een emotionele band aanga wordt ik afgewezen en gekwetst”);

■het omgaan met angstgevoelens als de ander bijvoorbeeld te dichtbij komt in de relatie of te lang niets van zich laat horen;

■het opdoen van positieve ervaringen waardoor vertrouwen in de ander en de relatie ontstaat;

■communicatie binnen een onstabiele relatie verbeteren.
Alle reacties Link kopieren
pfff zo herkenbaar, door mijn gedrag al paar keer woordenwisseling gehad. nu begin ik er langzaam mee om te gaan op deze site begon ik het wat meer te begrijpen..





http:// lucius - scaevola. tripod. com/ id127. html



ik heb er spaties tussen gezet zodat het niet echt een link is!
Alle reacties Link kopieren
Hallo lieve piekeraartjes.



Las dit topic en dacht, ik moet ze vertellen wat deze onzekerheid met zich mee kan brengen.

Zoals iemand hierboven ook zei, ik kan ook mezelf erg herkennen in bovenstaand gedrag.

- claimend

- onzeker

- smoorverliefd

- bang

- dwingend

- veeleisend

- paniekerig



Dit zijn zaken die er aan de orde zijn als je jezelf verliest in een relatie. Je bent onwijs gek op iemand en daarom heel erg angstig die persoon kwijt te raken. Hier kun je je doodongelukkig bij voelen en je wordt er moe van. Bovendien wordt je wereld kleiner, ik hoop dat jullie dit gaan zien. Ik heb dit twee jaar ervaren met mijn huidige vriend en ik wil jullie op het hart drukken dat deze paniek in je hoofd nergens maar dan ook NERGENS aan meedraagt. Het maakt dingen stuk. Mijn eigen relatie ging bijna kapot, zo veel was ik met hem bezig. Zo onzeker, zo bang. Bang dat hij iemand anders wil, bang dit, bang dat. Hoe meer je hem beklemt, hoe groter de kans dat hij vertrekt. Is mij bijna gebeurd. Ben er nu nog mee bezig. Maar meiden, jullie willen de mannen waar jullie je zo prettig bij voelen niet kwijt, dus moeten jullie per direct iets doen hieraan. Een start op t topic is al 1! Zo zijn meiden van een ander topic ook al heel ver gekomen en lang niet meer zo onzeker. Dit forum werkt heel goed. Praten met anderen ipv je vriend werkt zuiverend. Je vindt herkenning en je krijgt tips, eerlijke feedback en als t goed is steeds vaker een succes ervaring.

Een aantal tips.

-hoe meer je claimt (lees, vraagt om bevestiging via sms of mondeling) hoe minder aantrekkelijk en interessant je wordt

- mannen vinden vrouwen met een eigen leven interesanter dan iemand die bovenop dat leven van hem duikt

- als je wilt smssen terwijl je weet Dit is drammen, doe dan even iets anders. Ga naar buiten, sms n vriendin, ga op je kop staan, doe iets. Maak hem niet gek met je gedachtes op te sturen

- praten met elkaar is goed, maar maak er geen vriendinnengesprek van, jullie zijn vrouw en man, geen vriendinnen.

- praat er dus wel over met vriendinnen, juist!

- behandel hem zoals je zelf behandeld wil worden. Maw, draai t eens om.

- prent je in dat als je zo doorgaat hij moe van je wordt en dat is een slechte zaak. Als hij rust wil omdat je zo onzeker bent. Tenzij hij jou daar reden voor geeft (dat wil zeggen, als je feiten hebt van dat er iets mis is of er alarmbellen afgaan. Probeer t bij de feiten te houden als je geneigd bent tot doemdenken)

- geniet van jullie samenzijn

- wees zuinig op elkaar en zie in wat bijzaken zijn



Ik gun jullie t beste want jullie lijken me gewoon hartstikke leuke meiden met een onzekere persoonlijkheid en dat vind ik jammer voor jullie. Genieten hoor!
Alle reacties Link kopieren
Dag allemaal,



Dit is mijn eerste reactie in dit forum.



Nou heeeeeeeeeeeeeel herkenbaar wat jij omschrijft isabellala.



Ik zit de heel tijd te denken dat mijn geliefde me in de steek gaat laten en dat hij vreemd gaat en dat hij een andere heeft. Vooral als hij ietjes laat belt. Voor mijn gevoelens moet hij me 2 keer bellen per dag.



Als hij dat 1 keer doet dan raak ik in paniek en zie ik mijn leven heel zwart. Ik denk voortdurende aan hem. Het lijkt op een verslaving.



Soms zit hij te werken en dan bel ik en als hij me niet beantwoord dan word ik overstuur en begin ik op zijn kop te zeiken en te zeuren... Soms heb ik een aanval en begin ik te schreeuwen beledig ik hem met vreselijke slechte woorden. Daarna ga ik janken als een kind van 5 jaar.



Op zo moment heb ik alleen maar behoefte aan een knuffel van hem. Maar goed hij woont in het buitenland en dat maakt het moeilijk voor me...
Alle reacties Link kopieren
Ja dat is het meest vermoeiend. Ik vind het ook erg vervelend voor hem wanneer ik hem er mee lastig val, maar ik vind het ook erg vervelend voor mezelf dat ik elke keer bijna half gek word van mijn eigen gedachten. En ik kan het dan ook niet meer rationaliseren. Soms wel, maar vaak niet. Dan slaan m'n gedachten helemaal op hol met de meest idiote dingen. Nu heb ik echt wel meerdere keren bevestiging gekregen dat hij echt voor mij wil gaan en ook echt heel erg gek op me is (wat ie ook meerdere keren zegt), maar de onzekerheid blijft.



Afgelopen weekend was wel even een soort van wake up call, ik had weer iets in m'n hoofd dat er iets niet goed was en was daarover aan het zeuren en chagerijnig zijn, omdat ik dacht dat hij me niet leuk meer vond. En toen zei hij; wat nou als ik om dit gedrag van jou zat ben en daarom weg ga? Dat wil je toch ook niet?



En nee dat wil ik inderdaad niet, ik wil heel graag gewoon een fijne relatie, zonder me elke keer druk te maken, maar het lijkt wel alsof het er zo in geprogrammeerd is of zoiets.
Alle reacties Link kopieren
@ Evada hele mooie post, dank je wel daarvoor!
Alle reacties Link kopieren
Als het aan me ligt moet hij dagelijkse 2 of 3 keer zeggen:" ik houd van je en ik kan niet zonder je"



dan ben ik pas gerustgesteld.... Nou nu dat ik opschrijf besef ik hoe erg is dat.



Ben blij dat ik niet de enige ben die dat soort gevoelens heeft....Maar ja... helpt me dat?
Alle reacties Link kopieren
Ameeera, inderdaad nu ik alles hier type, merk ik pas hoe idioot het eigenlijk klinkt. Maar op zo'n moment klinkt het allemaal heel logisch voor me, pas rustig wanneer ik weer bevestiging heb gekregen in welke vorm dan ook.. Ik vraag me af of ik hier alleen uit kom (wat ik het liefst zou willen) of hulp moet zoeken bij bijv. een psycholoog. Hebben jullie daar wel eens over gedacht? Of misschien al gehad?
Alle reacties Link kopieren
quote:cosmopolitan2208 schreef op 22 oktober 2012 @ 20:35:

...zodra hij maar even iets zegt wat ik ook op een negatieve manier zou kunnen opvatten (wat dus nooit zo bedoeld is) of als hij maar even een paar uurtjes niet appt (we appen zeker iedere paar uur) weet ik zeker dat hij me zat is, iemand anders heeft, me zal gaan dumpen of gewoon niets meer van zich zal laten horen en in het niets zal verdwijnen, en ga zo maar door.

Ik ben even aan het bijlezen en moest even echt lachen om dit stukje van je. Zo herkenbaar Vooral dat gedeelte dat ik ineens dus niets meer zal horen.

Zo, nu even verder lezen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven