Relaties
alle pijlers
Verliefd op (bezette) collega, is vriendschap mogelijk?
zaterdag 22 oktober 2016 23:28
Een aantal maanden geleden is mijn relatie beëindigd, ik ben daar nog steeds erg opgelucht door. De relatie was niet goed voor mij en ik begon die steeds meer als verstikkend te ervaren.
Ik was tijdens de relatie, ruim anderhalf jaar geleden verliefd geworden op een collega. Mede door het contact met die collega en het gevoel dat hij me gaf werd ik meer gemotiveerd om te willen stoppen met mijn relatie. Ik wist wel dat het niets met die collega zou worden (hij was ook bezet en is dat nog steeds), maar hoopte dan ooit zoiets met iemand anders te mogen ervaren.
Tussen mij en mijn collega is nooit iets gebeurd, we hebben elkaar nog nooit met een vinger aangeraakt en ook is er nooit iets uitgesproken over gevoelens voor elkaar, er worden ook absoluut geen dubbelzinnige opmerkingen gemaakt of versierpogingen gedaan. Wel zijn we redelijk close en kun je spreken van een vriendschappelijk contact, maar wat het niet helemaal alleen vriendschappelijk maakt is dat we elkaar regelmatig diep in de ogen kijken (tijdens gesprekken, maar ook daarbuiten), blij/verliefd naar elkaar lachen en hij enthousiast reageert als hij me ziet (dit doet hij niet bij andere collega's). We lunchen af-en-toe en dan delen we ook privé dingen, ook op relatie gebied. Ik vind hem redelijk cynisch over relaties, maar ben er vrij zeker van dat hij wel oud wil worden met zijn vrouw waar hij al meer dan 25 jaar een relatie mee heeft (ze hebben geen kinderen).
Ik weet ook dat mannen over het algemeen niet bij hun vrouw weggaan en dit is ook helemaal niet mijn insteek, hoewel ik moet toegeven dat ik wel eens heb gefantaseerd over een toekomst met hem. We hebben veel gemeen, qua manier van denken, hobby's en interesses en het klikt enorm tussen ons. En ik ben dus ook wel degelijk verliefd, maar probeer hier zo goed mogelijk mee om te gaan en op de intense blikken na zo weinig mogelijk van te laten merken. Ik heb hem wel eens een vaag mailtje gestuurd over dat hij veel voor me betekent. Hier heeft hij niet op gereageerd, maar was wel extra blij toen hij me weer zag, nam dus in elk geval geen afstand.
Het probleem is nu dat ik er soms toch verdriet van heb, omdat het nooit iets kan worden. Ik weet met mijn verstand dat hij ook maar een man is zoals de meeste anderen, dat ik sowieso geen idee heb hoe hij in de dagelijkse omgang is, dat hij nooit bij zijn vrouw weg zal gaan en als hij dat wel zou doen dat het geheel nog steeds zeer weinig kans van slagen heeft. Maar het is gewoon domweg zo dat ik me in zijn bijzijn zo gelukkig voel, en dat ik de vriendschap die er is ook erg waardevol vind.
Bovendien heb ik niet zo heel veel vertrouwen meer in mannen en relaties, ik hoor om me heen ook zoveel gedoe. Ik vind het ook heerlijk dat ik mijn eigen plan kan trekken en mis in die zin een man om mij heen totaal niet. Dus dan lijkt het contact/vriendschap dat ik nu met deze man heb en de verliefdheid voor mij op dit moment prima. Misschien als de verliefdheid afzwakt, dat ik er een bijzonder contact aan overhoud. Dat hoop ik dus.
Of is het dom van mij om mezelf zo onnodig te kwellen en is een vriendschap op deze manier niet mogelijk? Of is het ook al fout om zo'n emotionele band te hebben met iemand die een relatie heeft? Ik voel me er bij tijden ook wel schuldig over, als ik zijn vrouw was zou ik dat niet leuk vinden in elk geval. Iemand ervaringen met zo'n situatie?
Ik was tijdens de relatie, ruim anderhalf jaar geleden verliefd geworden op een collega. Mede door het contact met die collega en het gevoel dat hij me gaf werd ik meer gemotiveerd om te willen stoppen met mijn relatie. Ik wist wel dat het niets met die collega zou worden (hij was ook bezet en is dat nog steeds), maar hoopte dan ooit zoiets met iemand anders te mogen ervaren.
Tussen mij en mijn collega is nooit iets gebeurd, we hebben elkaar nog nooit met een vinger aangeraakt en ook is er nooit iets uitgesproken over gevoelens voor elkaar, er worden ook absoluut geen dubbelzinnige opmerkingen gemaakt of versierpogingen gedaan. Wel zijn we redelijk close en kun je spreken van een vriendschappelijk contact, maar wat het niet helemaal alleen vriendschappelijk maakt is dat we elkaar regelmatig diep in de ogen kijken (tijdens gesprekken, maar ook daarbuiten), blij/verliefd naar elkaar lachen en hij enthousiast reageert als hij me ziet (dit doet hij niet bij andere collega's). We lunchen af-en-toe en dan delen we ook privé dingen, ook op relatie gebied. Ik vind hem redelijk cynisch over relaties, maar ben er vrij zeker van dat hij wel oud wil worden met zijn vrouw waar hij al meer dan 25 jaar een relatie mee heeft (ze hebben geen kinderen).
Ik weet ook dat mannen over het algemeen niet bij hun vrouw weggaan en dit is ook helemaal niet mijn insteek, hoewel ik moet toegeven dat ik wel eens heb gefantaseerd over een toekomst met hem. We hebben veel gemeen, qua manier van denken, hobby's en interesses en het klikt enorm tussen ons. En ik ben dus ook wel degelijk verliefd, maar probeer hier zo goed mogelijk mee om te gaan en op de intense blikken na zo weinig mogelijk van te laten merken. Ik heb hem wel eens een vaag mailtje gestuurd over dat hij veel voor me betekent. Hier heeft hij niet op gereageerd, maar was wel extra blij toen hij me weer zag, nam dus in elk geval geen afstand.
Het probleem is nu dat ik er soms toch verdriet van heb, omdat het nooit iets kan worden. Ik weet met mijn verstand dat hij ook maar een man is zoals de meeste anderen, dat ik sowieso geen idee heb hoe hij in de dagelijkse omgang is, dat hij nooit bij zijn vrouw weg zal gaan en als hij dat wel zou doen dat het geheel nog steeds zeer weinig kans van slagen heeft. Maar het is gewoon domweg zo dat ik me in zijn bijzijn zo gelukkig voel, en dat ik de vriendschap die er is ook erg waardevol vind.
Bovendien heb ik niet zo heel veel vertrouwen meer in mannen en relaties, ik hoor om me heen ook zoveel gedoe. Ik vind het ook heerlijk dat ik mijn eigen plan kan trekken en mis in die zin een man om mij heen totaal niet. Dus dan lijkt het contact/vriendschap dat ik nu met deze man heb en de verliefdheid voor mij op dit moment prima. Misschien als de verliefdheid afzwakt, dat ik er een bijzonder contact aan overhoud. Dat hoop ik dus.
Of is het dom van mij om mezelf zo onnodig te kwellen en is een vriendschap op deze manier niet mogelijk? Of is het ook al fout om zo'n emotionele band te hebben met iemand die een relatie heeft? Ik voel me er bij tijden ook wel schuldig over, als ik zijn vrouw was zou ik dat niet leuk vinden in elk geval. Iemand ervaringen met zo'n situatie?
maandag 24 oktober 2016 19:27
quote:Sunshine585 schreef op 24 oktober 2016 @ 19:05:
Dus als ik in stilte verliefd kan zijn, geen rare acties doe (zoals die ene mail), geen lunchafspraakjes, kan ik dan niet toch van het contact genieten?
Ik zie weinig reacties van mensen die in een zelfde situatie zitten, ik weet dat ik nogal koppig kan zijn, maar ik wil gewoon zo graag dat het wel kan.
Aiaiai sunshine, met alle respect hoor, maar je klinkt nu als een verongelijkte kleuter.
'Ikwilhetikwilhetikwilhet!!'
Kom op vrouw, je weet echt wel beter.
Dus als ik in stilte verliefd kan zijn, geen rare acties doe (zoals die ene mail), geen lunchafspraakjes, kan ik dan niet toch van het contact genieten?
Ik zie weinig reacties van mensen die in een zelfde situatie zitten, ik weet dat ik nogal koppig kan zijn, maar ik wil gewoon zo graag dat het wel kan.
Aiaiai sunshine, met alle respect hoor, maar je klinkt nu als een verongelijkte kleuter.
'Ikwilhetikwilhetikwilhet!!'
Kom op vrouw, je weet echt wel beter.
maandag 24 oktober 2016 19:33
quote:Sunshine585 schreef op 24 oktober 2016 @ 19:05:
Zijn vrouw weet overigens wel van mijn bestaan af en ook dat ik bij een groepje collega's hoor waar hij wat meer contact mee heeft. Of ze ook weet van het lunchen en welke gesprekken we inhoudelijk hebben weet ik niet.
En een relatie hoef ik voorlopig toch niet, heb ik straks weer iemand die gaat bepalen wat we in de weekenden gaan doen en waar we naartoe gaan op vakantie. (als dat al het ergste is). Dus als ik in stilte verliefd kan zijn, geen rare acties doe (zoals die ene mail), geen lunchafspraakjes, kan ik dan niet toch van het contact genieten?
Ik zie weinig reacties van mensen die in een zelfde situatie zitten, ik weet dat ik nogal koppig kan zijn, maar ik wil gewoon zo graag dat het wel kan.
Waarom heb je dan een topic geopend, als je het zo goed weet..? Het is werkelijk waar onzin je wat je nu schrijft. 'Een relatie hoef ik toch niet', dat is gewoon niet waar. Want je zou hem zo in je armen sluiten als hij dat zou willen.
Het is zonde van je tijd om in een hopeloze verliefdheid te blijven hangen. Maar goed, je moet het zelf weten natuurlijk.
Zijn vrouw weet overigens wel van mijn bestaan af en ook dat ik bij een groepje collega's hoor waar hij wat meer contact mee heeft. Of ze ook weet van het lunchen en welke gesprekken we inhoudelijk hebben weet ik niet.
En een relatie hoef ik voorlopig toch niet, heb ik straks weer iemand die gaat bepalen wat we in de weekenden gaan doen en waar we naartoe gaan op vakantie. (als dat al het ergste is). Dus als ik in stilte verliefd kan zijn, geen rare acties doe (zoals die ene mail), geen lunchafspraakjes, kan ik dan niet toch van het contact genieten?
Ik zie weinig reacties van mensen die in een zelfde situatie zitten, ik weet dat ik nogal koppig kan zijn, maar ik wil gewoon zo graag dat het wel kan.
Waarom heb je dan een topic geopend, als je het zo goed weet..? Het is werkelijk waar onzin je wat je nu schrijft. 'Een relatie hoef ik toch niet', dat is gewoon niet waar. Want je zou hem zo in je armen sluiten als hij dat zou willen.
Het is zonde van je tijd om in een hopeloze verliefdheid te blijven hangen. Maar goed, je moet het zelf weten natuurlijk.
maandag 24 oktober 2016 19:43
quote:Weir schreef op 24 oktober 2016 @ 19:33:
Het is werkelijk waar onzin je wat je nu schrijft. 'Een relatie hoef ik toch niet', dat is gewoon niet waar. Want je zou hem zo in je armen sluiten als hij dat zou willen.
Ja, ook dit.
Begin es met eerlijk te zijn over je motieven.
En te stoppen met fantaseren.
Het is werkelijk waar onzin je wat je nu schrijft. 'Een relatie hoef ik toch niet', dat is gewoon niet waar. Want je zou hem zo in je armen sluiten als hij dat zou willen.
Ja, ook dit.
Begin es met eerlijk te zijn over je motieven.
En te stoppen met fantaseren.
maandag 24 oktober 2016 19:49
maandag 24 oktober 2016 19:55
quote:Caketopper schreef op 24 oktober 2016 @ 19:52:
"...ik de laatste anderhalf jaar gevoelens kreeg voor deze collega."
1,5 Jaar.
1,5 jaar leef je al van lunch afspraakjes en gesprekjes op de gang.
1,5 jaar lang heb je al geen oog voor die vrijgezelle man (of mannen) met wie jij hetzelfde kan hebben en meer.Maar die vertrouwt ze niet. Collega wel.
"...ik de laatste anderhalf jaar gevoelens kreeg voor deze collega."
1,5 Jaar.
1,5 jaar leef je al van lunch afspraakjes en gesprekjes op de gang.
1,5 jaar lang heb je al geen oog voor die vrijgezelle man (of mannen) met wie jij hetzelfde kan hebben en meer.Maar die vertrouwt ze niet. Collega wel.
maandag 24 oktober 2016 19:58
quote:hij denkt er beter overheen te komen als we vrienden blijven, ik weet uit ervaring dat dit niet zo is en je alleen maar de gevoelens blijft voeden als je elkaar blijft zien
Ik ben zo vrij om een uitspraak van jouzelf (uit een voorgaand topic) te quoten Sunshine.
Kun je uitleggen wat het verschil met nu is?
Ik ben zo vrij om een uitspraak van jouzelf (uit een voorgaand topic) te quoten Sunshine.
Kun je uitleggen wat het verschil met nu is?
maandag 24 oktober 2016 20:23
quote:GateKeeper schreef op 24 oktober 2016 @ 19:55:
[...]
Maar die vertrouwt ze niet. Collega wel.
Jammer toch?
TO ik denk dat je in een fantasie leeft om aan de uitdagingen van de werkelijkheid te ontsnappen.
Zolang jij die werkelijkheid niet onder ogen durft te komen kan iedereen hier lullen als Brugman.
[...]
Maar die vertrouwt ze niet. Collega wel.
Jammer toch?
TO ik denk dat je in een fantasie leeft om aan de uitdagingen van de werkelijkheid te ontsnappen.
Zolang jij die werkelijkheid niet onder ogen durft te komen kan iedereen hier lullen als Brugman.
maandag 24 oktober 2016 20:43
Verliefd op (bezette) collega, is vriendschap mogelijk?
NEE! In dit geval niet. TO wil geen relatie zegt ze maar uit al haar teksten blijkt dat ze wat graag met die leuke collega verder wil.
Betrouwbaar ? Nee, waarschijnlijk niet, want dan zou hij vreemdgaan, al is het alleen al emotioneel (dus zonder sexuele handelingen).
Overigens, wat zou je doen als collega een keer een zoen op je mond geeft ? Want zoiets is een sluipend proces naar 'meer'. Wees eerlijk voor jezelf.
Dan kan TO beter toch gaan daten, al is het om eens uit te gaan met andere (vrije) mannen, daar zit er vast een bij waar ze een leuk gevoel bij krijgt. Dan kan ze wat doen met haar verliefdheid als dat gebeurt bij een ander.
Sterkte, TO !
NEE! In dit geval niet. TO wil geen relatie zegt ze maar uit al haar teksten blijkt dat ze wat graag met die leuke collega verder wil.
Betrouwbaar ? Nee, waarschijnlijk niet, want dan zou hij vreemdgaan, al is het alleen al emotioneel (dus zonder sexuele handelingen).
Overigens, wat zou je doen als collega een keer een zoen op je mond geeft ? Want zoiets is een sluipend proces naar 'meer'. Wees eerlijk voor jezelf.
Dan kan TO beter toch gaan daten, al is het om eens uit te gaan met andere (vrije) mannen, daar zit er vast een bij waar ze een leuk gevoel bij krijgt. Dan kan ze wat doen met haar verliefdheid als dat gebeurt bij een ander.
Sterkte, TO !
maandag 24 oktober 2016 21:02
Ik denk dat je oprecht, maar wel naief bent over vriendschap kunnen hebben met deze man, TO.
Ook als je zijn relatie en zijn vrouw respecteert, is en blijft het geen zuivere platonische vriendschap zolang je deze gevoelens hebt tav hem.
Mijn ervaring is dat zelfs normaal en niet-flirterig, gewoon prettig contact die gevoelens alleen maar in stand houdt, ook al wil en doe je er verder niks mee.
Los van dat hij er waarschijnlijk niks mee bedoelt is vriendschap willen toch een soort van blijven "voeden", zeker als hij ook vriendschappelijk gezien veel raakpunten lijkt te hebben en je elkaar graag mag.
Niet bepaald (en zelfs het tegenovergestelde van) jezelf de kans geven om dmv afstand nemen en houden dat af te bouwen tot een gelijkwaardig level (als collega's en meer niet).
Je hebt je op glad ijs begeven, ook al ben je niet bewust hierop uit geweest.
De kans dat jij uitglijdt is groot.
Ofwel je wordt zelf de "foute vrouw" en maakt hem "foute man" als die vriendschap uitgroeit tot meer, ofwel is het uitstel voor jezelf van onder ogen zien dat dit nergens toe kan leiden en je het op die manier niet wilt (en moet willen) en hij zichzelf en jij jouzelf in de ogen kunt blijven kijken (ipv elkaar in de ogen kijken).
Als je zelf al twijfelt aan betrouwbaarheid van mannen, dan komt dat hoogstwaarschijnlijk voort uit dat je nu zelf hebt meegemaakt dat je ondanks een relatie toch aangetrokken voelt tot een ander. En als dat jou gebeurt, kan dat dus ook anderen gebeuren, dus wat je daar zelf mee doet (of niet) is maatgevend voor het vertrouwen in jezelf en daarmee in anderen (waaronder volgende geliefde(n)).
Weet je zeker dat jouw relatie niet pas verstikkend wérd doordát deze man in beeld kwam?
Het kán een eyeopener zijn in een niet lekker lopende relatie, maar ook dat deze verliefde gevoelens voor je collega er juist voor gezorgd hebben dát de huidige relatie met andere ogen bekeken werd door jou (verblind/ vertroebeld).
Dat kan dus omgekeerd jou ook gebeuren in een volgende relatie, als het ff minder loopt.
Je mag dan hopen dat die toekomstige partner dan niet meteen opgeeft..
Hoe dan ook denk ik dat het beste uitgangspunt blijft: je wil niet de aanleiding en ook niet de afleiding zijn (van een verbroken relatie), en doe een ander niet, wat je zelf niet wil dat jou geschiedt.
Ik geloof niet dat je iets moois kunt bouwen op de puinhopen van (verdriet/ destructie van) een ander(e relatie).
Soms is niets wel degelijk beter dan "tenminste iets", (onzuivere vriendschap).
Geef jezelf de kans en de ruimte om iemand te ontmoeten die daar vrij voor is.
Dus niet steeds geconfronteerd te worden (en jezelf te beperken tot de focus op) met hoe fijn en leuk deze collega is, hoe goed jullie kunnen praten enz.
Het gaat echt voorbij, als je er niet tegen hoeft te vechten (als je contact houdt houdt dat in dat je moet onderdrukken/vechten tegen meer dan vriendschap) en geen tijd/aandacht/gedachten meer aan schenkt.
Dat is een stuk makkelijker als dat op geen enkele manier meer getriggerd wordt.
Ook als je zijn relatie en zijn vrouw respecteert, is en blijft het geen zuivere platonische vriendschap zolang je deze gevoelens hebt tav hem.
Mijn ervaring is dat zelfs normaal en niet-flirterig, gewoon prettig contact die gevoelens alleen maar in stand houdt, ook al wil en doe je er verder niks mee.
Los van dat hij er waarschijnlijk niks mee bedoelt is vriendschap willen toch een soort van blijven "voeden", zeker als hij ook vriendschappelijk gezien veel raakpunten lijkt te hebben en je elkaar graag mag.
Niet bepaald (en zelfs het tegenovergestelde van) jezelf de kans geven om dmv afstand nemen en houden dat af te bouwen tot een gelijkwaardig level (als collega's en meer niet).
Je hebt je op glad ijs begeven, ook al ben je niet bewust hierop uit geweest.
De kans dat jij uitglijdt is groot.
Ofwel je wordt zelf de "foute vrouw" en maakt hem "foute man" als die vriendschap uitgroeit tot meer, ofwel is het uitstel voor jezelf van onder ogen zien dat dit nergens toe kan leiden en je het op die manier niet wilt (en moet willen) en hij zichzelf en jij jouzelf in de ogen kunt blijven kijken (ipv elkaar in de ogen kijken).
Als je zelf al twijfelt aan betrouwbaarheid van mannen, dan komt dat hoogstwaarschijnlijk voort uit dat je nu zelf hebt meegemaakt dat je ondanks een relatie toch aangetrokken voelt tot een ander. En als dat jou gebeurt, kan dat dus ook anderen gebeuren, dus wat je daar zelf mee doet (of niet) is maatgevend voor het vertrouwen in jezelf en daarmee in anderen (waaronder volgende geliefde(n)).
Weet je zeker dat jouw relatie niet pas verstikkend wérd doordát deze man in beeld kwam?
Het kán een eyeopener zijn in een niet lekker lopende relatie, maar ook dat deze verliefde gevoelens voor je collega er juist voor gezorgd hebben dát de huidige relatie met andere ogen bekeken werd door jou (verblind/ vertroebeld).
Dat kan dus omgekeerd jou ook gebeuren in een volgende relatie, als het ff minder loopt.
Je mag dan hopen dat die toekomstige partner dan niet meteen opgeeft..
Hoe dan ook denk ik dat het beste uitgangspunt blijft: je wil niet de aanleiding en ook niet de afleiding zijn (van een verbroken relatie), en doe een ander niet, wat je zelf niet wil dat jou geschiedt.
Ik geloof niet dat je iets moois kunt bouwen op de puinhopen van (verdriet/ destructie van) een ander(e relatie).
Soms is niets wel degelijk beter dan "tenminste iets", (onzuivere vriendschap).
Geef jezelf de kans en de ruimte om iemand te ontmoeten die daar vrij voor is.
Dus niet steeds geconfronteerd te worden (en jezelf te beperken tot de focus op) met hoe fijn en leuk deze collega is, hoe goed jullie kunnen praten enz.
Het gaat echt voorbij, als je er niet tegen hoeft te vechten (als je contact houdt houdt dat in dat je moet onderdrukken/vechten tegen meer dan vriendschap) en geen tijd/aandacht/gedachten meer aan schenkt.
Dat is een stuk makkelijker als dat op geen enkele manier meer getriggerd wordt.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 24 oktober 2016 22:17
quote:iemand_anders schreef op 24 oktober 2016 @ 19:58:
[...]
Ik ben zo vrij om een uitspraak van jouzelf (uit een voorgaand topic) te quoten Sunshine.
Kun je uitleggen wat het verschil met nu is?
Ja, klopt en ik heb ditzelfde vorige week nog tegen mijn collega gezegd. En toen dacht ik ook 'shit, geldt dat ook niet voor mijn situatie met collega?'. Dit was ook de aanzet tot dit topic en ik heb er over nagedacht en ik denk sowieso dat ik totaal anders in elkaar steek dan mijn ex. Hij wil mij terug en steekt ook niet onder stoelen of banken dat hij dat wil (ja, nog steeds), heeft zelfs aangegeven dat hij daar alles aan wil doen. Dan werkt een vriendschap zeker niet.
Ik ben wel in staat om mezelf en mijn emoties opzij te zetten en datgene te waarderen wat ik wel heb. Dan zal ik het nog best moeilijk hebben af-en-toe, maar ik laat dat niet aan collega merken. Ik ben dus niet zoals ex die gewoon over grenzen heen walst die zelfs heel duidelijk door mij worden aangegeven, wat hij ook tijdens de relatie al deed, dus verbazen doet het me niet.
[...]
Ik ben zo vrij om een uitspraak van jouzelf (uit een voorgaand topic) te quoten Sunshine.
Kun je uitleggen wat het verschil met nu is?
Ja, klopt en ik heb ditzelfde vorige week nog tegen mijn collega gezegd. En toen dacht ik ook 'shit, geldt dat ook niet voor mijn situatie met collega?'. Dit was ook de aanzet tot dit topic en ik heb er over nagedacht en ik denk sowieso dat ik totaal anders in elkaar steek dan mijn ex. Hij wil mij terug en steekt ook niet onder stoelen of banken dat hij dat wil (ja, nog steeds), heeft zelfs aangegeven dat hij daar alles aan wil doen. Dan werkt een vriendschap zeker niet.
Ik ben wel in staat om mezelf en mijn emoties opzij te zetten en datgene te waarderen wat ik wel heb. Dan zal ik het nog best moeilijk hebben af-en-toe, maar ik laat dat niet aan collega merken. Ik ben dus niet zoals ex die gewoon over grenzen heen walst die zelfs heel duidelijk door mij worden aangegeven, wat hij ook tijdens de relatie al deed, dus verbazen doet het me niet.
maandag 24 oktober 2016 22:23
quote:Caketopper schreef op 24 oktober 2016 @ 19:52:
"...ik de laatste anderhalf jaar gevoelens kreeg voor deze collega."
1,5 Jaar.
1,5 jaar leef je al van lunch afspraakjes en gesprekjes op de gang.
1,5 jaar lang heb je al geen oog voor die vrijgezelle man (of mannen) met wie jij hetzelfde kan hebben en meer.Ik ben nog maar net een paar maanden single, en ik gruwel echt bij de gedachte om nu te gaan daten. Ik hoor ook vriendinnen om mij heen met het ene na het andere verhaal over mannen die ze ontmoeten en waar ze na een maand al gezeik mee hebben.
"...ik de laatste anderhalf jaar gevoelens kreeg voor deze collega."
1,5 Jaar.
1,5 jaar leef je al van lunch afspraakjes en gesprekjes op de gang.
1,5 jaar lang heb je al geen oog voor die vrijgezelle man (of mannen) met wie jij hetzelfde kan hebben en meer.Ik ben nog maar net een paar maanden single, en ik gruwel echt bij de gedachte om nu te gaan daten. Ik hoor ook vriendinnen om mij heen met het ene na het andere verhaal over mannen die ze ontmoeten en waar ze na een maand al gezeik mee hebben.
maandag 24 oktober 2016 22:29
quote:Sunshine585 schreef op 24 oktober 2016 @ 22:23:
Ik ben nog maar net een paar maanden single, en ik gruwel echt bij de gedachte om nu te gaan daten.
Gewetensvraagje:
Als je collega je vertelt dat hij goed heeft nagedacht, de balans heeft opgemaakt, zijn gevoelens voor jou niet langer kan ontkennen en aan zijn vrouw heeft meegedeeld dat hij wil scheiden....gruwel je dan nog steeds bij de gedachte om met HEM te gaan daten?
Ik ben nog maar net een paar maanden single, en ik gruwel echt bij de gedachte om nu te gaan daten.
Gewetensvraagje:
Als je collega je vertelt dat hij goed heeft nagedacht, de balans heeft opgemaakt, zijn gevoelens voor jou niet langer kan ontkennen en aan zijn vrouw heeft meegedeeld dat hij wil scheiden....gruwel je dan nog steeds bij de gedachte om met HEM te gaan daten?
maandag 24 oktober 2016 22:30
quote:Weir schreef op 24 oktober 2016 @ 16:02:
[...]
Wat de alcohol betreft, mijn complimenten (ben zelf een ex-alcoholist, dus weet hoe moeilijk het kan zijn).
Het valt me tot nu toe mee. Ik dronk nauwelijks voordat ik mijn ex kende, ben met hem mee gaan drinken en uiteindelijk vond hij het onzin dat ik wilde stoppen, dus lukte mij dat ook niet goed. Ik heb nog geprobeerd het doordeweeks bij één glaasje te houden, dat lukte wel enigszins, maar dan ging ik in het weekend gewoon los, waarna ik het hele weekend dus brak was en daarover liep te balen.
Nu drink ik in elk geval niet meer als ik alleen ben en gisteren was ik uit eten en heb ik een ice-tea genomen.
Ik vind het tot nu toe meevallen, alleen heb ik 10 keer zoveel energie dan normaal en ik heb daardoor moeite om in slaap te komen. Ik ben overdag veel scherper, loop niet meer met zo'n hoofd vol watten gevoel. Ik drink nu 's avonds lekkere kruidenthee met honing, zodat ik iets te slurpen heb. Heb nog wel drank in huis, maar ik kan er gewoon afblijven. Maar als ik nu een glaasje denk te nemen gaat waarschijnlijk de hele fles weer leeg.
Ik kan het verder met niemand delen, want niemand wist dat ik zoveel dronk, dus vandaar dat ik het hier even had genoemd. Als ik echt wil kan ik wel doortastend en gedisciplineerd zijn.
[...]
Wat de alcohol betreft, mijn complimenten (ben zelf een ex-alcoholist, dus weet hoe moeilijk het kan zijn).
Het valt me tot nu toe mee. Ik dronk nauwelijks voordat ik mijn ex kende, ben met hem mee gaan drinken en uiteindelijk vond hij het onzin dat ik wilde stoppen, dus lukte mij dat ook niet goed. Ik heb nog geprobeerd het doordeweeks bij één glaasje te houden, dat lukte wel enigszins, maar dan ging ik in het weekend gewoon los, waarna ik het hele weekend dus brak was en daarover liep te balen.
Nu drink ik in elk geval niet meer als ik alleen ben en gisteren was ik uit eten en heb ik een ice-tea genomen.
Ik vind het tot nu toe meevallen, alleen heb ik 10 keer zoveel energie dan normaal en ik heb daardoor moeite om in slaap te komen. Ik ben overdag veel scherper, loop niet meer met zo'n hoofd vol watten gevoel. Ik drink nu 's avonds lekkere kruidenthee met honing, zodat ik iets te slurpen heb. Heb nog wel drank in huis, maar ik kan er gewoon afblijven. Maar als ik nu een glaasje denk te nemen gaat waarschijnlijk de hele fles weer leeg.
Ik kan het verder met niemand delen, want niemand wist dat ik zoveel dronk, dus vandaar dat ik het hier even had genoemd. Als ik echt wil kan ik wel doortastend en gedisciplineerd zijn.
maandag 24 oktober 2016 22:32
quote:Sunshine585 schreef op 24 oktober 2016 @ 22:17:
Ik ben wel in staat om mezelf en mijn emoties opzij te zetten en datgene te waarderen wat ik wel heb. Dan zal ik het nog best moeilijk hebben af-en-toe, maar ik laat dat niet aan collega merken.
Sorry, dat geloof ik niet. Dit hele topic staat vol met het tegendeel.
Je blijft teveel hangen in het ikwilhetikwilhetikwilhet en je wilt daarmee de werkelijkheid naar je hand zetten.
Leuk bedacht...
Ik ben wel in staat om mezelf en mijn emoties opzij te zetten en datgene te waarderen wat ik wel heb. Dan zal ik het nog best moeilijk hebben af-en-toe, maar ik laat dat niet aan collega merken.
Sorry, dat geloof ik niet. Dit hele topic staat vol met het tegendeel.
Je blijft teveel hangen in het ikwilhetikwilhetikwilhet en je wilt daarmee de werkelijkheid naar je hand zetten.
Leuk bedacht...
maandag 24 oktober 2016 22:44
Dit is een hele lastige situatie; komt me bekend voor
Ik denk niet dat vriendschap met deze collega een goed idee is, maar ik vraag me eigenlijk af wat dan precies het alternatief is. Je werkt toch met hem samen? Helemaal negeren en uitblokken is dan een beetje moeilijk. Een andere baan zoeken zou dan de enige optie zijn. Overweeg je dat? Of denk je dat deze verliefdheid vanzelf wel dooft als jij er geen aandacht meer aan besteedt en jullie intussen gewoon blijven samenwerken?
Ik zou dat zelf niet kunnen. Verliefdheid is hardnekkig, en zolang je iemand op een dagelijkse (of zelfs wekelijkse) basis blijft zien... en zolang hij jou ook leuk vindt (aardig sowieso, en misschien wel méér dan aardig) is het ongelooflijk moeilijk om die 'knop om te zetten'. Je leeft al anderhalf jaar met die gevoelens; die man zit intussen al veel te diep onder je huid.
Bovendien: als jij je gedrag nu ineens verandert en koel en afstandelijk gaat doen, kun je net zo goed in neonletters op je voorhoofd schrijven: "Ik ben verliefd op je!!!" Dus dat lijkt me ook geen oplossing.
Sorry, geen tips. Maar ik wens je wel veel sterkte!
Ik denk niet dat vriendschap met deze collega een goed idee is, maar ik vraag me eigenlijk af wat dan precies het alternatief is. Je werkt toch met hem samen? Helemaal negeren en uitblokken is dan een beetje moeilijk. Een andere baan zoeken zou dan de enige optie zijn. Overweeg je dat? Of denk je dat deze verliefdheid vanzelf wel dooft als jij er geen aandacht meer aan besteedt en jullie intussen gewoon blijven samenwerken?
Ik zou dat zelf niet kunnen. Verliefdheid is hardnekkig, en zolang je iemand op een dagelijkse (of zelfs wekelijkse) basis blijft zien... en zolang hij jou ook leuk vindt (aardig sowieso, en misschien wel méér dan aardig) is het ongelooflijk moeilijk om die 'knop om te zetten'. Je leeft al anderhalf jaar met die gevoelens; die man zit intussen al veel te diep onder je huid.
Bovendien: als jij je gedrag nu ineens verandert en koel en afstandelijk gaat doen, kun je net zo goed in neonletters op je voorhoofd schrijven: "Ik ben verliefd op je!!!" Dus dat lijkt me ook geen oplossing.
Sorry, geen tips. Maar ik wens je wel veel sterkte!
maandag 24 oktober 2016 22:46
Het klinkt trouwens of je je besluit al hebt genomen en dit topic gebruikt om die keuze (voor jezelf) te rechtvaardigen.
Niemand kan je tegenhouden Sunshine maar bedenk je goed wat de consequenties zijn voor dit gladde ijs (zoals Suzy goed omschrijft).
De werkelijkheid is niet dat wat zich in jouw hoofd afspeelt.
Niemand kan je tegenhouden Sunshine maar bedenk je goed wat de consequenties zijn voor dit gladde ijs (zoals Suzy goed omschrijft).
De werkelijkheid is niet dat wat zich in jouw hoofd afspeelt.
maandag 24 oktober 2016 22:50
quote:iemand_anders schreef op 24 oktober 2016 @ 22:29:
[...]
Gewetensvraagje:
Als je collega je vertelt dat hij goed heeft nagedacht, de balans heeft opgemaakt, zijn gevoelens voor jou niet langer kan ontkennen en aan zijn vrouw heeft meegedeeld dat hij wil scheiden....gruwel je dan nog steeds bij de gedachte om met HEM te gaan daten?
Nee, hij is de uitzondering, hem vind ik leuk en ik ken hem al 4 jaar, al is het alleen als collega, maar dat zou ik zo doen. Ik kan bij hem ook goed mijn grenzen aangeven, er zit een soort balans in ons contact die me aanspreekt. Dat bedoel ik ook met vertrouwen, het gaat me niet om vertrouwen in de zin van vreemdgaan (dat deed mijn ex ook niet), maar om vertrouwen in hoe hij met mij om gaat.
Die paar dagen congres hebben me ook een beetje een beeld gegeven van hoe hij is. Ik ben eerder met collega's op congressen geweest en daar waren echt bij die op een gegeven moment chagrijnig konden doen, of die juist om 9 uur al naar bed wilden of wat dan ook. Met hem liep het gewoon van begin tot eind, we waren helemaal op elkaar in gespeeld, en ook met maar 6 uur slaap en iets teveel wijntjes op was hij de dag er op weer net zo blij om me te zien bij het ontbijt en is ook de hele dag gezellig blijven doen, ging niet even liggen slapen op de terugreis of een boek zitten lezen, wat ook normaal zou zijn geweest. We zaten toen we 's avonds laat aankwamen nog steeds druk te discussiëren en hadden amper door dat we al op de eindbestemming waren. Dat heb ik echt nog nooit met iemand gehad.
Maar ja, ik was na dat congres wel erg verdrietig, ik was wel zo realistisch dat ik kon bedenken dat het een eenmalig iets was. Ben dit jaar ook niet meegegaan, zou niet hetzelfde zijn en leek me ook gewoon beter van niet. Ik heb laatst de film Lost in Translation gezien en ik vond daarin heel veel herkenning. Maar goed, het leven is geen film, dat weet ik ook wel...
Ik neem alle tips zeker ter harte en besef ook wel dat hij van al die miljarden mensen heus niet de enige is die bij me past, maar ik ga er niet naar op zoek en hoop gewoon dat als ik wel ooit iemand vind met wie het klikt dat het me dan lukt om heel voorzichtig aan te doen en ook goed mijn grenzen aan te geven. Want daar ben ik dus bang voor, dat dat me weer niet lukt.
[...]
Gewetensvraagje:
Als je collega je vertelt dat hij goed heeft nagedacht, de balans heeft opgemaakt, zijn gevoelens voor jou niet langer kan ontkennen en aan zijn vrouw heeft meegedeeld dat hij wil scheiden....gruwel je dan nog steeds bij de gedachte om met HEM te gaan daten?
Nee, hij is de uitzondering, hem vind ik leuk en ik ken hem al 4 jaar, al is het alleen als collega, maar dat zou ik zo doen. Ik kan bij hem ook goed mijn grenzen aangeven, er zit een soort balans in ons contact die me aanspreekt. Dat bedoel ik ook met vertrouwen, het gaat me niet om vertrouwen in de zin van vreemdgaan (dat deed mijn ex ook niet), maar om vertrouwen in hoe hij met mij om gaat.
Die paar dagen congres hebben me ook een beetje een beeld gegeven van hoe hij is. Ik ben eerder met collega's op congressen geweest en daar waren echt bij die op een gegeven moment chagrijnig konden doen, of die juist om 9 uur al naar bed wilden of wat dan ook. Met hem liep het gewoon van begin tot eind, we waren helemaal op elkaar in gespeeld, en ook met maar 6 uur slaap en iets teveel wijntjes op was hij de dag er op weer net zo blij om me te zien bij het ontbijt en is ook de hele dag gezellig blijven doen, ging niet even liggen slapen op de terugreis of een boek zitten lezen, wat ook normaal zou zijn geweest. We zaten toen we 's avonds laat aankwamen nog steeds druk te discussiëren en hadden amper door dat we al op de eindbestemming waren. Dat heb ik echt nog nooit met iemand gehad.
Maar ja, ik was na dat congres wel erg verdrietig, ik was wel zo realistisch dat ik kon bedenken dat het een eenmalig iets was. Ben dit jaar ook niet meegegaan, zou niet hetzelfde zijn en leek me ook gewoon beter van niet. Ik heb laatst de film Lost in Translation gezien en ik vond daarin heel veel herkenning. Maar goed, het leven is geen film, dat weet ik ook wel...
Ik neem alle tips zeker ter harte en besef ook wel dat hij van al die miljarden mensen heus niet de enige is die bij me past, maar ik ga er niet naar op zoek en hoop gewoon dat als ik wel ooit iemand vind met wie het klikt dat het me dan lukt om heel voorzichtig aan te doen en ook goed mijn grenzen aan te geven. Want daar ben ik dus bang voor, dat dat me weer niet lukt.
maandag 24 oktober 2016 22:54
quote:Sunshine585 schreef op 24 oktober 2016 @ 22:50:
hoop gewoon dat als ik wel ooit iemand vind met wie het klikt dat het me dan lukt om heel voorzichtig aan te doen en ook goed mijn grenzen aan te geven. Want daar ben ik dus bang voor, dat dat me weer niet lukt.
Realiseer je dat, zolang je je collega nog in beeld houdt, er geen ruimte zal zijn voor iemand anders.
Goed beschouwd sta je met je 'vriendschapswens' dus je eigen toekomst in de weg.
hoop gewoon dat als ik wel ooit iemand vind met wie het klikt dat het me dan lukt om heel voorzichtig aan te doen en ook goed mijn grenzen aan te geven. Want daar ben ik dus bang voor, dat dat me weer niet lukt.
Realiseer je dat, zolang je je collega nog in beeld houdt, er geen ruimte zal zijn voor iemand anders.
Goed beschouwd sta je met je 'vriendschapswens' dus je eigen toekomst in de weg.
maandag 24 oktober 2016 23:36
quote:Suzy65 schreef op 24 oktober 2016 @ 21:02:
Weet je zeker dat jouw relatie niet pas verstikkend wérd doordát deze man in beeld kwam?
Het kán een eyeopener zijn in een niet lekker lopende relatie, maar ook dat deze verliefde gevoelens voor je collega er juist voor gezorgd hebben dát de huidige relatie met andere ogen bekeken werd door jou (verblind/ vertroebeld).
Dat kan dus omgekeerd jou ook gebeuren in een volgende relatie, als het ff minder loopt.
Je mag dan hopen dat die toekomstige partner dan niet meteen opgeeft..
Ik kan me voorstellen dat het zo kan over komen: Vrouw heeft niet zo'n geweldige relatie, komt andere man tegen, wordt verliefd en steekt geen enkele energie meer in eigen relatie en gaat bij man weg.
Zo simpel (en dom) is het in mijn geval niet gegaan. Ik zat in een relatie waar ik al veel eerder uit had moeten stappen. Ik was al langere tijd niet gelukkig, ook voordat de collega in beeld kwam. Ik kon bij hem niet terecht met dingen waar ik mee zat, hij was onvolwassen, ik paste me de hele tijd aan hem aan, maar hij niet aan mij (hij had altijd allerlei redenen waardoor dat zogenaamd niet kon), begon mij meer en meer te claimen (dagje naar een vriendin, een keer extra sporten ging hij over zeuren, ging ten koste van tijd van ons samen, maar hij mocht wel elke dag tot 12 uur uitslapen, hij deed nare uitspraken over mijn kinderen etc. etc.).
Dus die benauwdheid was wel degelijk ergens op gebaseerd en werd door ex veroorzaakt. Overigens heeft hij het uitgemaakt toen ik een keer mijn mond opentrok en heb gezegd hoe ik er over dacht. Hij gaf me altijd het gevoel dat ik het niet goed had begrepen, als ik hem aansprak op zijn gedrag, als ik grenzen aangaf was het 'het moet bij jou altijd precies zo en niet anders, je lijkt wel autistisch' als ik bepaald gedrag van hem niet prettig vond en dat zei had ik het altijd verkeerd opgevat. Het lag nooit aan hem. Dat hij ruzie kreeg met al zijn vrienden lag ook niet aan hem.
Weet je zeker dat jouw relatie niet pas verstikkend wérd doordát deze man in beeld kwam?
Het kán een eyeopener zijn in een niet lekker lopende relatie, maar ook dat deze verliefde gevoelens voor je collega er juist voor gezorgd hebben dát de huidige relatie met andere ogen bekeken werd door jou (verblind/ vertroebeld).
Dat kan dus omgekeerd jou ook gebeuren in een volgende relatie, als het ff minder loopt.
Je mag dan hopen dat die toekomstige partner dan niet meteen opgeeft..
Ik kan me voorstellen dat het zo kan over komen: Vrouw heeft niet zo'n geweldige relatie, komt andere man tegen, wordt verliefd en steekt geen enkele energie meer in eigen relatie en gaat bij man weg.
Zo simpel (en dom) is het in mijn geval niet gegaan. Ik zat in een relatie waar ik al veel eerder uit had moeten stappen. Ik was al langere tijd niet gelukkig, ook voordat de collega in beeld kwam. Ik kon bij hem niet terecht met dingen waar ik mee zat, hij was onvolwassen, ik paste me de hele tijd aan hem aan, maar hij niet aan mij (hij had altijd allerlei redenen waardoor dat zogenaamd niet kon), begon mij meer en meer te claimen (dagje naar een vriendin, een keer extra sporten ging hij over zeuren, ging ten koste van tijd van ons samen, maar hij mocht wel elke dag tot 12 uur uitslapen, hij deed nare uitspraken over mijn kinderen etc. etc.).
Dus die benauwdheid was wel degelijk ergens op gebaseerd en werd door ex veroorzaakt. Overigens heeft hij het uitgemaakt toen ik een keer mijn mond opentrok en heb gezegd hoe ik er over dacht. Hij gaf me altijd het gevoel dat ik het niet goed had begrepen, als ik hem aansprak op zijn gedrag, als ik grenzen aangaf was het 'het moet bij jou altijd precies zo en niet anders, je lijkt wel autistisch' als ik bepaald gedrag van hem niet prettig vond en dat zei had ik het altijd verkeerd opgevat. Het lag nooit aan hem. Dat hij ruzie kreeg met al zijn vrienden lag ook niet aan hem.
