Relaties
alle pijlers
Verliefd op (bezette) collega, is vriendschap mogelijk?
zaterdag 22 oktober 2016 23:28
Een aantal maanden geleden is mijn relatie beëindigd, ik ben daar nog steeds erg opgelucht door. De relatie was niet goed voor mij en ik begon die steeds meer als verstikkend te ervaren.
Ik was tijdens de relatie, ruim anderhalf jaar geleden verliefd geworden op een collega. Mede door het contact met die collega en het gevoel dat hij me gaf werd ik meer gemotiveerd om te willen stoppen met mijn relatie. Ik wist wel dat het niets met die collega zou worden (hij was ook bezet en is dat nog steeds), maar hoopte dan ooit zoiets met iemand anders te mogen ervaren.
Tussen mij en mijn collega is nooit iets gebeurd, we hebben elkaar nog nooit met een vinger aangeraakt en ook is er nooit iets uitgesproken over gevoelens voor elkaar, er worden ook absoluut geen dubbelzinnige opmerkingen gemaakt of versierpogingen gedaan. Wel zijn we redelijk close en kun je spreken van een vriendschappelijk contact, maar wat het niet helemaal alleen vriendschappelijk maakt is dat we elkaar regelmatig diep in de ogen kijken (tijdens gesprekken, maar ook daarbuiten), blij/verliefd naar elkaar lachen en hij enthousiast reageert als hij me ziet (dit doet hij niet bij andere collega's). We lunchen af-en-toe en dan delen we ook privé dingen, ook op relatie gebied. Ik vind hem redelijk cynisch over relaties, maar ben er vrij zeker van dat hij wel oud wil worden met zijn vrouw waar hij al meer dan 25 jaar een relatie mee heeft (ze hebben geen kinderen).
Ik weet ook dat mannen over het algemeen niet bij hun vrouw weggaan en dit is ook helemaal niet mijn insteek, hoewel ik moet toegeven dat ik wel eens heb gefantaseerd over een toekomst met hem. We hebben veel gemeen, qua manier van denken, hobby's en interesses en het klikt enorm tussen ons. En ik ben dus ook wel degelijk verliefd, maar probeer hier zo goed mogelijk mee om te gaan en op de intense blikken na zo weinig mogelijk van te laten merken. Ik heb hem wel eens een vaag mailtje gestuurd over dat hij veel voor me betekent. Hier heeft hij niet op gereageerd, maar was wel extra blij toen hij me weer zag, nam dus in elk geval geen afstand.
Het probleem is nu dat ik er soms toch verdriet van heb, omdat het nooit iets kan worden. Ik weet met mijn verstand dat hij ook maar een man is zoals de meeste anderen, dat ik sowieso geen idee heb hoe hij in de dagelijkse omgang is, dat hij nooit bij zijn vrouw weg zal gaan en als hij dat wel zou doen dat het geheel nog steeds zeer weinig kans van slagen heeft. Maar het is gewoon domweg zo dat ik me in zijn bijzijn zo gelukkig voel, en dat ik de vriendschap die er is ook erg waardevol vind.
Bovendien heb ik niet zo heel veel vertrouwen meer in mannen en relaties, ik hoor om me heen ook zoveel gedoe. Ik vind het ook heerlijk dat ik mijn eigen plan kan trekken en mis in die zin een man om mij heen totaal niet. Dus dan lijkt het contact/vriendschap dat ik nu met deze man heb en de verliefdheid voor mij op dit moment prima. Misschien als de verliefdheid afzwakt, dat ik er een bijzonder contact aan overhoud. Dat hoop ik dus.
Of is het dom van mij om mezelf zo onnodig te kwellen en is een vriendschap op deze manier niet mogelijk? Of is het ook al fout om zo'n emotionele band te hebben met iemand die een relatie heeft? Ik voel me er bij tijden ook wel schuldig over, als ik zijn vrouw was zou ik dat niet leuk vinden in elk geval. Iemand ervaringen met zo'n situatie?
Ik was tijdens de relatie, ruim anderhalf jaar geleden verliefd geworden op een collega. Mede door het contact met die collega en het gevoel dat hij me gaf werd ik meer gemotiveerd om te willen stoppen met mijn relatie. Ik wist wel dat het niets met die collega zou worden (hij was ook bezet en is dat nog steeds), maar hoopte dan ooit zoiets met iemand anders te mogen ervaren.
Tussen mij en mijn collega is nooit iets gebeurd, we hebben elkaar nog nooit met een vinger aangeraakt en ook is er nooit iets uitgesproken over gevoelens voor elkaar, er worden ook absoluut geen dubbelzinnige opmerkingen gemaakt of versierpogingen gedaan. Wel zijn we redelijk close en kun je spreken van een vriendschappelijk contact, maar wat het niet helemaal alleen vriendschappelijk maakt is dat we elkaar regelmatig diep in de ogen kijken (tijdens gesprekken, maar ook daarbuiten), blij/verliefd naar elkaar lachen en hij enthousiast reageert als hij me ziet (dit doet hij niet bij andere collega's). We lunchen af-en-toe en dan delen we ook privé dingen, ook op relatie gebied. Ik vind hem redelijk cynisch over relaties, maar ben er vrij zeker van dat hij wel oud wil worden met zijn vrouw waar hij al meer dan 25 jaar een relatie mee heeft (ze hebben geen kinderen).
Ik weet ook dat mannen over het algemeen niet bij hun vrouw weggaan en dit is ook helemaal niet mijn insteek, hoewel ik moet toegeven dat ik wel eens heb gefantaseerd over een toekomst met hem. We hebben veel gemeen, qua manier van denken, hobby's en interesses en het klikt enorm tussen ons. En ik ben dus ook wel degelijk verliefd, maar probeer hier zo goed mogelijk mee om te gaan en op de intense blikken na zo weinig mogelijk van te laten merken. Ik heb hem wel eens een vaag mailtje gestuurd over dat hij veel voor me betekent. Hier heeft hij niet op gereageerd, maar was wel extra blij toen hij me weer zag, nam dus in elk geval geen afstand.
Het probleem is nu dat ik er soms toch verdriet van heb, omdat het nooit iets kan worden. Ik weet met mijn verstand dat hij ook maar een man is zoals de meeste anderen, dat ik sowieso geen idee heb hoe hij in de dagelijkse omgang is, dat hij nooit bij zijn vrouw weg zal gaan en als hij dat wel zou doen dat het geheel nog steeds zeer weinig kans van slagen heeft. Maar het is gewoon domweg zo dat ik me in zijn bijzijn zo gelukkig voel, en dat ik de vriendschap die er is ook erg waardevol vind.
Bovendien heb ik niet zo heel veel vertrouwen meer in mannen en relaties, ik hoor om me heen ook zoveel gedoe. Ik vind het ook heerlijk dat ik mijn eigen plan kan trekken en mis in die zin een man om mij heen totaal niet. Dus dan lijkt het contact/vriendschap dat ik nu met deze man heb en de verliefdheid voor mij op dit moment prima. Misschien als de verliefdheid afzwakt, dat ik er een bijzonder contact aan overhoud. Dat hoop ik dus.
Of is het dom van mij om mezelf zo onnodig te kwellen en is een vriendschap op deze manier niet mogelijk? Of is het ook al fout om zo'n emotionele band te hebben met iemand die een relatie heeft? Ik voel me er bij tijden ook wel schuldig over, als ik zijn vrouw was zou ik dat niet leuk vinden in elk geval. Iemand ervaringen met zo'n situatie?
maandag 24 oktober 2016 23:56
quote:samarinde schreef op 24 oktober 2016 @ 22:44:
Bovendien: als jij je gedrag nu ineens verandert en koel en afstandelijk gaat doen, kun je net zo goed in neonletters op je voorhoofd schrijven: "Ik ben verliefd op je!!!" Dus dat lijkt me ook geen oplossing.
Sorry, geen tips. Maar ik wens je wel veel sterkte!
Ik heb wel overwogen om ander werk te zoeken, daar ben ik nog steeds wel mee bezig.
Me ineens koel en afstandelijk gaan gedragen is voor mij geen optie, dat vind ik sowieso een nare gedachte. Langzamerhand meer afstand nemen vind ik wel het proberen waard. Wij hebben qua werk niet echt met elkaar te maken, dus ik hoef niet heel direct met hem samen te werken. Dat scheelt ook.
Ik wil ook helemaal niet dat hij in een nare scheiding terechtkomt. Daar zal ons contact echt niet beter van worden. Dat is gewoon een no-go area, ik wil eigenlijk gewoon dat hij gelukkig is en blijft met zijn vrouw en dat wij ook een leuk contact hebben. Maar of ik dat kan...
Volgens de meesten van jullie is dat dus niet mogelijk, dat is wel de conclusie van dit topic. Ik neem al die input zeker wel mee en ga kijken hoe het de komende periode gaat. En dus geen lunchafspraken meer.
Bovendien: als jij je gedrag nu ineens verandert en koel en afstandelijk gaat doen, kun je net zo goed in neonletters op je voorhoofd schrijven: "Ik ben verliefd op je!!!" Dus dat lijkt me ook geen oplossing.
Sorry, geen tips. Maar ik wens je wel veel sterkte!
Ik heb wel overwogen om ander werk te zoeken, daar ben ik nog steeds wel mee bezig.
Me ineens koel en afstandelijk gaan gedragen is voor mij geen optie, dat vind ik sowieso een nare gedachte. Langzamerhand meer afstand nemen vind ik wel het proberen waard. Wij hebben qua werk niet echt met elkaar te maken, dus ik hoef niet heel direct met hem samen te werken. Dat scheelt ook.
Ik wil ook helemaal niet dat hij in een nare scheiding terechtkomt. Daar zal ons contact echt niet beter van worden. Dat is gewoon een no-go area, ik wil eigenlijk gewoon dat hij gelukkig is en blijft met zijn vrouw en dat wij ook een leuk contact hebben. Maar of ik dat kan...
Volgens de meesten van jullie is dat dus niet mogelijk, dat is wel de conclusie van dit topic. Ik neem al die input zeker wel mee en ga kijken hoe het de komende periode gaat. En dus geen lunchafspraken meer.
dinsdag 25 oktober 2016 00:04
quote:iemand_anders schreef op 24 oktober 2016 @ 22:54:
[...]
Realiseer je dat, zolang je je collega nog in beeld houdt, er geen ruimte zal zijn voor iemand anders.
Goed beschouwd sta je met je 'vriendschapswens' dus je eigen toekomst in de weg.Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar mijn toekomst hoef ik niet per sé te delen met iemand anders, ik zie mezelf voorlopig eerst reizen maken in mijn eentje, die dingen doen die ik altijd al had willen doen. Ook als ik niemand meer vind, vind ik nog steeds dat ik een toekomst heb. Misschien denk ik er over een jaar wel anders over, of over 10 jaar. Dan kan ik altijd nog op zoek gaan. Als het dan niet lukt is het ook goed, dat is hoe ik er nu over denk.
[...]
Realiseer je dat, zolang je je collega nog in beeld houdt, er geen ruimte zal zijn voor iemand anders.
Goed beschouwd sta je met je 'vriendschapswens' dus je eigen toekomst in de weg.Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar mijn toekomst hoef ik niet per sé te delen met iemand anders, ik zie mezelf voorlopig eerst reizen maken in mijn eentje, die dingen doen die ik altijd al had willen doen. Ook als ik niemand meer vind, vind ik nog steeds dat ik een toekomst heb. Misschien denk ik er over een jaar wel anders over, of over 10 jaar. Dan kan ik altijd nog op zoek gaan. Als het dan niet lukt is het ook goed, dat is hoe ik er nu over denk.
dinsdag 25 oktober 2016 07:35
quote:Sunshine585 schreef op 25 oktober 2016 @ 00:04:
[...]
Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar mijn toekomst hoef ik niet per sé te delen met iemand anders, ik zie mezelf voorlopig eerst reizen maken in mijn eentje, die dingen doen die ik altijd al had willen doen. Ook als ik niemand meer vind, vind ik nog steeds dat ik een toekomst heb. Misschien denk ik er over een jaar wel anders over, of over 10 jaar. Dan kan ik altijd nog op zoek gaan. Als het dan niet lukt is het ook goed, dat is hoe ik er nu over denk.
Waarom kies je er dan voor om zo'n groot aandeel te willen hebben in de toekomst van een andere vrouw en een gezin?
Hoe praat je dat voor jezelf goed zonder naar je collega te wijzen?
[...]
Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar mijn toekomst hoef ik niet per sé te delen met iemand anders, ik zie mezelf voorlopig eerst reizen maken in mijn eentje, die dingen doen die ik altijd al had willen doen. Ook als ik niemand meer vind, vind ik nog steeds dat ik een toekomst heb. Misschien denk ik er over een jaar wel anders over, of over 10 jaar. Dan kan ik altijd nog op zoek gaan. Als het dan niet lukt is het ook goed, dat is hoe ik er nu over denk.
Waarom kies je er dan voor om zo'n groot aandeel te willen hebben in de toekomst van een andere vrouw en een gezin?
Hoe praat je dat voor jezelf goed zonder naar je collega te wijzen?
dinsdag 25 oktober 2016 11:26
quote:Sunshine585 schreef op 24 oktober 2016 @ 19:05:
Dus als ik in stilte verliefd kan zijn, geen rare acties doe (zoals die ene mail), geen lunchafspraakjes, kan ik dan niet toch van het contact genieten? In tegenstelling tot andere reacties hier vind ik van wel. Jullie hebben een bijzondere en unieke band en gaan daarbij geen grenzen over, waarom zou je daar niet van mogen genieten? Waarom moet je je gevoel en jullie bijzondere band opgeven, omdat je collega een relatie heeft? Dat zou echt zonde zijn. Ondertussen wel je hoofd erbij blijven houden natuurlijk en je ogen en hart open voor eventuele andere mannen.
Dus als ik in stilte verliefd kan zijn, geen rare acties doe (zoals die ene mail), geen lunchafspraakjes, kan ik dan niet toch van het contact genieten? In tegenstelling tot andere reacties hier vind ik van wel. Jullie hebben een bijzondere en unieke band en gaan daarbij geen grenzen over, waarom zou je daar niet van mogen genieten? Waarom moet je je gevoel en jullie bijzondere band opgeven, omdat je collega een relatie heeft? Dat zou echt zonde zijn. Ondertussen wel je hoofd erbij blijven houden natuurlijk en je ogen en hart open voor eventuele andere mannen.
dinsdag 25 oktober 2016 13:31
quote:Sunshine585 schreef op 24 oktober 2016 @ 19:05:
Dus als ik in stilte verliefd kan zijn, kan ik dan niet toch van het contact genieten?
Ik was dan wel niet verliefd, en dacht dat ik best van uitsluitend (vriendschappelijk) contact kon genieten, want ook dat stelde ik erg op prijs.
Toch werkt het niet, omdat je dan gericht blijft op iig dát (contact) behouden en jouw aandacht daar niet alleen naar uit blijft gaan (omdat je dat (te) belangrijk blijft maken voor jezelf), maar ook jezelf steeds bij hém onder de aandacht blijft brengen.
Dat is tov hem én haar niet okay, maar ook voor jezelf alleen maar uitstel van (aktief proberen) te vergeten en uit je systeem te krijgen.
Dat gaat gewoon veel makkelijker als je niet steeds herinnerd wordt dmv contact, want daarmee blijf je dus (aktief) aandacht geven aan het fijne en leuke (beeld) van hem, (al is het als gesprekspartner).
Door geen contact geef je jezelf alle tijd/aandacht/ruimte om je bewust op andere plezierige, fijne mensen en dingen te focussen, dus logisch dat dat sneller gaat dan wanneer je (deels) tijd/aandacht/ruimte (al is het in gedachten) blijft besteden aan deze man.
Wat je aandacht geeft, groeit, zegt men.
Dus wil je jouw gevoelens verminderen, dan is het zaak om die bewust te "sturen" en dus geen/ zo min mogelijk aandacht aan te schenken, minder belangrijk te maken of iig niet zo'n grote plaats in te láten nemen.
Het is logisch dat als je je aandacht verdeelt over meer mensen en bezigheden (die je óók belangrijk vindt/gaat vinden), die ene vanzelf een minder grote rol gaat spelen.
Omdat je al dagelijks met hem te maken hebt, is gepaste afstand in dat contact bewaren (mentaal, qua onderwerpen zakelijker/ oppervlakkiger houden, de hoeveelheid/duur beperken) én waar je je (aandacht) verder op concentreert dus verruimen, oa ook met andere collega's praten/ lunchen enz.
Het kán misschien wel, wat jij voor ogen hebt, maar het is de moeilijkste weg kiezen, die onnodig langer duurt en bovendien link blijft, als je jezelf daarvoor moet inhouden of (verboden verlangens moet) onderdrukken, en daar misschien niet altijd in slaagt, verslapt, toch signalen gaat halen uit dat wat vanuit zijn kant alleen maar aardig bedoeld is, die er niet zijn (of, als die er wel zijn daar hoop/verwachting uit haalt, ook al zou dat ongewenst zijn wát je dan stilletjes wenst).
Wat hem betreft kan -ook na een sterke, duurzame relatie van 25 jaar- bewonderende, stralende aandacht van een leuke andere vrouw verleidelijk zijn.
Juist als je jezelf een betrouwbare partner gunt en die ook wil zijn voor een (toekomstige) geliefde, zou hem "voor je winnen" tegelijk betekenen dat dit grote afbreuk zou doen aan die basiseis van in het volle vertrouwen kunnen bouwen aan een gezonde, duurzame en sterke band.
Onder deze omstandigheden is het gewoon al fijn om te weten dat er een wederzijdse klik en genegenheid is tussen jullie, laat het daarbij. Ga dat niet verder voortzetten/uitdiepen, want ook vriendschap onderhouden is "verdiepen" in elkaar (en staat zelfs haaks op afbouwen/ vergeten/ loslaten).
Dus als ik in stilte verliefd kan zijn, kan ik dan niet toch van het contact genieten?
Ik was dan wel niet verliefd, en dacht dat ik best van uitsluitend (vriendschappelijk) contact kon genieten, want ook dat stelde ik erg op prijs.
Toch werkt het niet, omdat je dan gericht blijft op iig dát (contact) behouden en jouw aandacht daar niet alleen naar uit blijft gaan (omdat je dat (te) belangrijk blijft maken voor jezelf), maar ook jezelf steeds bij hém onder de aandacht blijft brengen.
Dat is tov hem én haar niet okay, maar ook voor jezelf alleen maar uitstel van (aktief proberen) te vergeten en uit je systeem te krijgen.
Dat gaat gewoon veel makkelijker als je niet steeds herinnerd wordt dmv contact, want daarmee blijf je dus (aktief) aandacht geven aan het fijne en leuke (beeld) van hem, (al is het als gesprekspartner).
Door geen contact geef je jezelf alle tijd/aandacht/ruimte om je bewust op andere plezierige, fijne mensen en dingen te focussen, dus logisch dat dat sneller gaat dan wanneer je (deels) tijd/aandacht/ruimte (al is het in gedachten) blijft besteden aan deze man.
Wat je aandacht geeft, groeit, zegt men.
Dus wil je jouw gevoelens verminderen, dan is het zaak om die bewust te "sturen" en dus geen/ zo min mogelijk aandacht aan te schenken, minder belangrijk te maken of iig niet zo'n grote plaats in te láten nemen.
Het is logisch dat als je je aandacht verdeelt over meer mensen en bezigheden (die je óók belangrijk vindt/gaat vinden), die ene vanzelf een minder grote rol gaat spelen.
Omdat je al dagelijks met hem te maken hebt, is gepaste afstand in dat contact bewaren (mentaal, qua onderwerpen zakelijker/ oppervlakkiger houden, de hoeveelheid/duur beperken) én waar je je (aandacht) verder op concentreert dus verruimen, oa ook met andere collega's praten/ lunchen enz.
Het kán misschien wel, wat jij voor ogen hebt, maar het is de moeilijkste weg kiezen, die onnodig langer duurt en bovendien link blijft, als je jezelf daarvoor moet inhouden of (verboden verlangens moet) onderdrukken, en daar misschien niet altijd in slaagt, verslapt, toch signalen gaat halen uit dat wat vanuit zijn kant alleen maar aardig bedoeld is, die er niet zijn (of, als die er wel zijn daar hoop/verwachting uit haalt, ook al zou dat ongewenst zijn wát je dan stilletjes wenst).
Wat hem betreft kan -ook na een sterke, duurzame relatie van 25 jaar- bewonderende, stralende aandacht van een leuke andere vrouw verleidelijk zijn.
Juist als je jezelf een betrouwbare partner gunt en die ook wil zijn voor een (toekomstige) geliefde, zou hem "voor je winnen" tegelijk betekenen dat dit grote afbreuk zou doen aan die basiseis van in het volle vertrouwen kunnen bouwen aan een gezonde, duurzame en sterke band.
Onder deze omstandigheden is het gewoon al fijn om te weten dat er een wederzijdse klik en genegenheid is tussen jullie, laat het daarbij. Ga dat niet verder voortzetten/uitdiepen, want ook vriendschap onderhouden is "verdiepen" in elkaar (en staat zelfs haaks op afbouwen/ vergeten/ loslaten).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 25 oktober 2016 16:42
quote:Rondag schreef op 25 oktober 2016 @ 11:26:
[...]
In tegenstelling tot andere reacties hier vind ik van wel. Jullie hebben een bijzondere en unieke band en gaan daarbij geen grenzen over, waarom zou je daar niet van mogen genieten? Waarom moet je je gevoel en jullie bijzondere band opgeven, omdat je collega een relatie heeft? Dat zou echt zonde zijn. Ondertussen wel je hoofd erbij blijven houden natuurlijk en je ogen en hart open voor eventuele andere mannen.Ja en dat laatste is ze nu juist niet van plan. Daarom is het gewoon geen goed idee. Zo bijzonder en uniek is die band overigens niet, aangezien To geen deel uit maakt van zijn privé leven (en vice versa).
[...]
In tegenstelling tot andere reacties hier vind ik van wel. Jullie hebben een bijzondere en unieke band en gaan daarbij geen grenzen over, waarom zou je daar niet van mogen genieten? Waarom moet je je gevoel en jullie bijzondere band opgeven, omdat je collega een relatie heeft? Dat zou echt zonde zijn. Ondertussen wel je hoofd erbij blijven houden natuurlijk en je ogen en hart open voor eventuele andere mannen.Ja en dat laatste is ze nu juist niet van plan. Daarom is het gewoon geen goed idee. Zo bijzonder en uniek is die band overigens niet, aangezien To geen deel uit maakt van zijn privé leven (en vice versa).
dinsdag 25 oktober 2016 20:28
dinsdag 25 oktober 2016 23:13
quote:Caketopper schreef op 25 oktober 2016 @ 07:35:
[...]
Waarom kies je er dan voor om zo'n groot aandeel te willen hebben in de toekomst van een andere vrouw en een gezin?
Hoe praat je dat voor jezelf goed zonder naar je collega te wijzen?
Het is niet mijn bedoeling een groot aandeel te hebben in zijn leven. Dat is nou juist niet wat ik er van verwacht. Ik heb er goed over nagedacht en het is inderdaad best wel ingewikkeld.
Ik weet ook dat het een vorm van zelfkwelling is.
Op een dag als vandaag wanneer het erg druk is op het werk merk ik ook dat ik het moeilijk vind dat ik niet echt contact met hem kan maken. Dan denk ik ook, bij een gewone vriendschap zou ik daar toch minder ingewikkeld mee om gaan. Ik heb ook vrouwelijke collega's waar ik iets meer vriendschappelijk mee om ga, daar loop ik rustig elke dag even naartoe voor een praatje. Even vragen hoe iets gegaan is. Bij hem doe ik dat dus niet, alleen op de dagen dat er niet zoveel mensen zijn.
Het lastige is dat ik dan toch steeds een bepaalde hoop heb dat er even een onderonsje is, maar ik neem daar zelf geen tot weinig initiatief toe. Ik zou willen dat ik er wat luchtiger mee om zou kunnen gaan. Soms voelt het best wel hopeloos.
Maar als ik dan weer een leuk gesprek met hem heb gehad denk ik dat het wel kan werken.
[...]
Waarom kies je er dan voor om zo'n groot aandeel te willen hebben in de toekomst van een andere vrouw en een gezin?
Hoe praat je dat voor jezelf goed zonder naar je collega te wijzen?
Het is niet mijn bedoeling een groot aandeel te hebben in zijn leven. Dat is nou juist niet wat ik er van verwacht. Ik heb er goed over nagedacht en het is inderdaad best wel ingewikkeld.
Ik weet ook dat het een vorm van zelfkwelling is.
Op een dag als vandaag wanneer het erg druk is op het werk merk ik ook dat ik het moeilijk vind dat ik niet echt contact met hem kan maken. Dan denk ik ook, bij een gewone vriendschap zou ik daar toch minder ingewikkeld mee om gaan. Ik heb ook vrouwelijke collega's waar ik iets meer vriendschappelijk mee om ga, daar loop ik rustig elke dag even naartoe voor een praatje. Even vragen hoe iets gegaan is. Bij hem doe ik dat dus niet, alleen op de dagen dat er niet zoveel mensen zijn.
Het lastige is dat ik dan toch steeds een bepaalde hoop heb dat er even een onderonsje is, maar ik neem daar zelf geen tot weinig initiatief toe. Ik zou willen dat ik er wat luchtiger mee om zou kunnen gaan. Soms voelt het best wel hopeloos.
Maar als ik dan weer een leuk gesprek met hem heb gehad denk ik dat het wel kan werken.
dinsdag 25 oktober 2016 23:20
quote:Sunshine585 schreef op 25 oktober 2016 @ 23:13:
Ik weet ook dat het een vorm van zelfkwelling is.
Zelfkwelling èn genieten? Hoe verhoudt zich dat? Waarom wil je dit voor jezelf?
quote:Maar als ik dan weer een leuk gesprek met hem heb gehad denk ik dat het wel kan werken.De kruimels smaken heerlijk maar maken je hongerig naar de cake.
Ik weet ook dat het een vorm van zelfkwelling is.
Zelfkwelling èn genieten? Hoe verhoudt zich dat? Waarom wil je dit voor jezelf?
quote:Maar als ik dan weer een leuk gesprek met hem heb gehad denk ik dat het wel kan werken.De kruimels smaken heerlijk maar maken je hongerig naar de cake.
dinsdag 25 oktober 2016 23:27
quote:iemand_anders schreef op 25 oktober 2016 @ 23:20:
[...]
Zelfkwelling èn genieten? Hoe verhoudt zich dat? Waarom wil je dit voor jezelf?
[...]
De kruimels smaken heerlijk maar maken je hongerig naar de cake.Tja, ik weet het ook niet, het is die tweestrijd denk ik. Ik denk ook, waarom moet ik nou weer zo moeilijk doen en kan ik niet gewoon genieten van het contact dat er wel is. Maar dat lukt de ene keer dus beter dan de andere keer. Vandaag was gewoon niet zo'n goede dag.
[...]
Zelfkwelling èn genieten? Hoe verhoudt zich dat? Waarom wil je dit voor jezelf?
[...]
De kruimels smaken heerlijk maar maken je hongerig naar de cake.Tja, ik weet het ook niet, het is die tweestrijd denk ik. Ik denk ook, waarom moet ik nou weer zo moeilijk doen en kan ik niet gewoon genieten van het contact dat er wel is. Maar dat lukt de ene keer dus beter dan de andere keer. Vandaag was gewoon niet zo'n goede dag.
woensdag 26 oktober 2016 02:12
Ik sta er een beetje dubbel in; Ik snap eigenlijk best dat je dit fijn vindt, juist omdat er meer speelt dan vriendschap. De aandacht van je collega is fijn, zeker nu, en je kan er stiekem mee wegdromen. Dat gevoel dat je bijzonder voor hem bent is heel fijn. Natuurlijk wil je dat niet zomaar opgeven en probeer je nu een manier te vinden om het contact te behouden onder het mom van vriendschap. Maar als je eerlijk bent, weet je best dat je verliefd op hem bent, en je veel meer voelt dan vriendschap. Ook al ben je niet van plan een relatie met hem aan te gaan.
Maar tegelijk kan het dus weer een kwelling worden als je hem niet kan zien, als je merkt dat een andere vrouw meer bijzonder voor hem is, en het soms lastig is om ontspannen met hem om te gaan. En je moet ook niet erger verliefd op hem worden. Maar zolang je het blijft voeden zal het ook niet minder worden.
In plaats van afstand nemen kan je je ook meer op de vriendschap concentreren. Hoe zou je met hem omgaan als hij WEL echt een vriend was? Zonder je niet af van je collega's maar vraag er eens een collega bij als jullie met zijn tweeën gaan lunchen of zo. En mocht zijn vrouw ter sprake komen, zeg dan alleen maar positieve dingen, toon belangstelling voor haar en hun huwelijk, vraag eens hoe zij het al 25 jaar leuk houden bijvoorbeeld.
Negatieve dingen over partners zeggen of ze verzwijgen zijn bijna net zo erg als flirten. Dus doe precies het tegenovergestelde. Dat zal je misschien helpen om de band die je met hem hebt veel meer ECHT als een vriendschap te gaan zien, en afstand te kunnen nemen van je verliefde gevoelens.
Maar tegelijk kan het dus weer een kwelling worden als je hem niet kan zien, als je merkt dat een andere vrouw meer bijzonder voor hem is, en het soms lastig is om ontspannen met hem om te gaan. En je moet ook niet erger verliefd op hem worden. Maar zolang je het blijft voeden zal het ook niet minder worden.
In plaats van afstand nemen kan je je ook meer op de vriendschap concentreren. Hoe zou je met hem omgaan als hij WEL echt een vriend was? Zonder je niet af van je collega's maar vraag er eens een collega bij als jullie met zijn tweeën gaan lunchen of zo. En mocht zijn vrouw ter sprake komen, zeg dan alleen maar positieve dingen, toon belangstelling voor haar en hun huwelijk, vraag eens hoe zij het al 25 jaar leuk houden bijvoorbeeld.
Negatieve dingen over partners zeggen of ze verzwijgen zijn bijna net zo erg als flirten. Dus doe precies het tegenovergestelde. Dat zal je misschien helpen om de band die je met hem hebt veel meer ECHT als een vriendschap te gaan zien, en afstand te kunnen nemen van je verliefde gevoelens.
woensdag 26 oktober 2016 09:12
TO, ik krijg het gevoel, als ik je zo lees, dat je je collega al schrijvende ontzettend verheerlijkt. Waarschijnlijk niet eens bewust. In je posts klinkt het allemaal heel erg genuanceerd, je relativeert je een ongeluk en lijkt heel goed te weten wat wijsheid is.
Maar het gaat simpelweg om het volgende:
Je hebt een crush op iemand die getrouwd is, meent daar iets bijzonders mee te hebben. Al anderhalf jaar. Je voedt je crush bewust, elke dag weer en in elke post die je hier schrijft. Elk woord, elke blik van hem vul je in, krijgt in een plek in jouw fijne droom. Dat is het tegenovergesteld van wat je zou moeten doen: afstand nemen, afstand nemen en nog eens afstand nemen.
Al dat gedroom, gefilosofeer en zelfs je genuanceer houdt alleen maar je crush in stand.
Maar het gaat simpelweg om het volgende:
Je hebt een crush op iemand die getrouwd is, meent daar iets bijzonders mee te hebben. Al anderhalf jaar. Je voedt je crush bewust, elke dag weer en in elke post die je hier schrijft. Elk woord, elke blik van hem vul je in, krijgt in een plek in jouw fijne droom. Dat is het tegenovergesteld van wat je zou moeten doen: afstand nemen, afstand nemen en nog eens afstand nemen.
Al dat gedroom, gefilosofeer en zelfs je genuanceer houdt alleen maar je crush in stand.
woensdag 26 oktober 2016 18:59
quote:AliceV schreef op 26 oktober 2016 @ 02:12:
Ik sta er een beetje dubbel in; Ik snap eigenlijk best dat je dit fijn vindt, juist omdat er meer speelt dan vriendschap. De aandacht van je collega is fijn, zeker nu, en je kan er stiekem mee wegdromen. Dat gevoel dat je bijzonder voor hem bent is heel fijn. Natuurlijk wil je dat niet zomaar opgeven en probeer je nu een manier te vinden om het contact te behouden onder het mom van vriendschap. Maar als je eerlijk bent, weet je best dat je verliefd op hem bent, en je veel meer voelt dan vriendschap. Ook al ben je niet van plan een relatie met hem aan te gaan.
Maar tegelijk kan het dus weer een kwelling worden als je hem niet kan zien, als je merkt dat een andere vrouw meer bijzonder voor hem is, en het soms lastig is om ontspannen met hem om te gaan. En je moet ook niet erger verliefd op hem worden. Maar zolang je het blijft voeden zal het ook niet minder worden.
In plaats van afstand nemen kan je je ook meer op de vriendschap concentreren. Hoe zou je met hem omgaan als hij WEL echt een vriend was? Zonder je niet af van je collega's maar vraag er eens een collega bij als jullie met zijn tweeën gaan lunchen of zo. En mocht zijn vrouw ter sprake komen, zeg dan alleen maar positieve dingen, toon belangstelling voor haar en hun huwelijk, vraag eens hoe zij het al 25 jaar leuk houden bijvoorbeeld.
Negatieve dingen over partners zeggen of ze verzwijgen zijn bijna net zo erg als flirten. Dus doe precies het tegenovergestelde. Dat zal je misschien helpen om de band die je met hem hebt veel meer ECHT als een vriendschap te gaan zien, en afstand te kunnen nemen van je verliefde gevoelens.
Heb ik inderdaad wel overwogen, om te vragen wat het geheim is van zijn lange relatie. Maar om eerlijk te zijn vermijd ik het onderwerp. Ik denk eerlijk gezegd dat het beter is om wat minder over privé te praten en meer over het werk of algemene dingen/hobby's. Ik heb nu een aantal keren over mijn verbroken relatie met hem gesproken en ergens voelt het een beetje ongemakkelijk. Hoewel hij er wel zelf naar vraagt.
Op dit moment kan ik er allemaal wat minder goed mee omgaan, ik denk dat het meer is dan alleen mijn collega. Ik heb wat spullen terug gekregen van mijn ex, hoewel ik nog steeds blij ben dat het uit is begint het toch wel door te dringen dat ik nu alleen ben. Ik mis ook het kunnen vertellen over mijn dag, gewoon het idee dat er iemand is, speciaal voor mij. Ik had het gevoel dat ik beter naar huis kon gaan, maar zag daar ook tegenop. Collega was ook afstandelijk, dat hielp ook niet echt. Misschien heeft hij op een Forum het advies gekregen om afstand van mij te nemen. Hij was ook zo weer verdwenen zonder ook maar tegen iemand iets te zeggen (als groet), voelde een beetje vreemd allemaal.
Gelukkig heb ik even met een vrouwelijke collega kunnen praten waar ik goed mee op kan schieten (niet over hem, maar meer algemeen, dat ik het even moeilijk had i.v.m. alleen zijn). Daarna ging het wel wat beter.
En ja, het is inderdaad een verliefdheid waar ik geen kant mee op kan, het heeft me denk ik een tijdje op de been gehouden, me doen inzien dat ik iets aan mijn situatie (met ex) moest doen. Maar nu moet ik het toch echt zelf gaan doen. Het voelt alleen zo leeg dan.
Ik voelde me echt naar toen ik naar huis reed, maar heb gelukkig wat afleiding kunnen vinden in één van mijn hobby's, nu gaat het wel weer. Misschien moet ik toch wat meer gaan thuiswerken o.i.d., dan zie ik hem iets minder vaak. Of mijn afspraken zo plannen dat ze niet parallel lopen met zijn afspraken en we 'langs elkaar heen' kunnen werken. Want zoals het gisteren en vandaag ging kan ik echt niet goed handelen. Dan zie ik hem liever niet.
Ik sta er een beetje dubbel in; Ik snap eigenlijk best dat je dit fijn vindt, juist omdat er meer speelt dan vriendschap. De aandacht van je collega is fijn, zeker nu, en je kan er stiekem mee wegdromen. Dat gevoel dat je bijzonder voor hem bent is heel fijn. Natuurlijk wil je dat niet zomaar opgeven en probeer je nu een manier te vinden om het contact te behouden onder het mom van vriendschap. Maar als je eerlijk bent, weet je best dat je verliefd op hem bent, en je veel meer voelt dan vriendschap. Ook al ben je niet van plan een relatie met hem aan te gaan.
Maar tegelijk kan het dus weer een kwelling worden als je hem niet kan zien, als je merkt dat een andere vrouw meer bijzonder voor hem is, en het soms lastig is om ontspannen met hem om te gaan. En je moet ook niet erger verliefd op hem worden. Maar zolang je het blijft voeden zal het ook niet minder worden.
In plaats van afstand nemen kan je je ook meer op de vriendschap concentreren. Hoe zou je met hem omgaan als hij WEL echt een vriend was? Zonder je niet af van je collega's maar vraag er eens een collega bij als jullie met zijn tweeën gaan lunchen of zo. En mocht zijn vrouw ter sprake komen, zeg dan alleen maar positieve dingen, toon belangstelling voor haar en hun huwelijk, vraag eens hoe zij het al 25 jaar leuk houden bijvoorbeeld.
Negatieve dingen over partners zeggen of ze verzwijgen zijn bijna net zo erg als flirten. Dus doe precies het tegenovergestelde. Dat zal je misschien helpen om de band die je met hem hebt veel meer ECHT als een vriendschap te gaan zien, en afstand te kunnen nemen van je verliefde gevoelens.
Heb ik inderdaad wel overwogen, om te vragen wat het geheim is van zijn lange relatie. Maar om eerlijk te zijn vermijd ik het onderwerp. Ik denk eerlijk gezegd dat het beter is om wat minder over privé te praten en meer over het werk of algemene dingen/hobby's. Ik heb nu een aantal keren over mijn verbroken relatie met hem gesproken en ergens voelt het een beetje ongemakkelijk. Hoewel hij er wel zelf naar vraagt.
Op dit moment kan ik er allemaal wat minder goed mee omgaan, ik denk dat het meer is dan alleen mijn collega. Ik heb wat spullen terug gekregen van mijn ex, hoewel ik nog steeds blij ben dat het uit is begint het toch wel door te dringen dat ik nu alleen ben. Ik mis ook het kunnen vertellen over mijn dag, gewoon het idee dat er iemand is, speciaal voor mij. Ik had het gevoel dat ik beter naar huis kon gaan, maar zag daar ook tegenop. Collega was ook afstandelijk, dat hielp ook niet echt. Misschien heeft hij op een Forum het advies gekregen om afstand van mij te nemen. Hij was ook zo weer verdwenen zonder ook maar tegen iemand iets te zeggen (als groet), voelde een beetje vreemd allemaal.
Gelukkig heb ik even met een vrouwelijke collega kunnen praten waar ik goed mee op kan schieten (niet over hem, maar meer algemeen, dat ik het even moeilijk had i.v.m. alleen zijn). Daarna ging het wel wat beter.
En ja, het is inderdaad een verliefdheid waar ik geen kant mee op kan, het heeft me denk ik een tijdje op de been gehouden, me doen inzien dat ik iets aan mijn situatie (met ex) moest doen. Maar nu moet ik het toch echt zelf gaan doen. Het voelt alleen zo leeg dan.
Ik voelde me echt naar toen ik naar huis reed, maar heb gelukkig wat afleiding kunnen vinden in één van mijn hobby's, nu gaat het wel weer. Misschien moet ik toch wat meer gaan thuiswerken o.i.d., dan zie ik hem iets minder vaak. Of mijn afspraken zo plannen dat ze niet parallel lopen met zijn afspraken en we 'langs elkaar heen' kunnen werken. Want zoals het gisteren en vandaag ging kan ik echt niet goed handelen. Dan zie ik hem liever niet.
woensdag 26 oktober 2016 19:54
Quote: "Want zoals het gisteren en vandaag ging kan ik echt niet goed handelen. Dan zie ik hem liever niet."
Ook daar wen je wel aan, Sunshine, en het is je best goed afgegaan ook.
Die leegte nu deze illusie wegvalt, die jouw realiteit wakkerschudde en daarna tijdelijk iig wat mooier maakte, kun je tevens zien als signaal wat er ontbrak in je relatie en daarna dat er nog steeds eea ontbreekt aan jouw recent veranderde bestaan.
Zie dit onder ogen, wát dat kan zijn wat je mist en dan niet wat je van hém mist, maar of het iets wil zeggen over of er iets in jezelf is wat ontbreekt, zoals voldoening, warme relaties (familie en vrienden), gezelligheid, zin aan en in het leven (volop meedoen), uitdaging mist, misschien hoog tijd is voor nieuwe mensen en/of vaardigheden leren (kennen), jezelf eens goed aankijken en goed gezelschap vinden, nieuwe interesses en ervaringen aanboren?
Die leegte die je nu in 1e instantie voelt, maakt plaats voor ruimte.
Ruimte om (alsnog?) te treuren en te verwerken van je vorige relatie, om te bezinken en te bezinnen wat je nou eigenlijk wél wilt in het leven, jezelf gunt en toewenst, en dat jij misschien moet wennen aan niet direct een ander (voor ogen) hebben, dat je merkt dat je het eigenlijk prima zelf kunt nu je de vrijheid hebt om die ruimte in te richten en in te vullen zoals jij dat wil.
Als je die realiteit echt "mooier" gaat invullen/creeren dan hoe het nu is, kom je misschien tot de ontdekking dat je dan geen/minder fantasie nodig hebt om die "op te leuken" en dat je daar niet zozeer een/die ander bij nodig hebt.
Vooralsnog wat je dus zélf alvast kunt doen om het leven minder leeg te ervaren.
Vergeet niet dat jij altijd gewend bent geweest aan een relatie hebben en dus aan een ander naast je te hebben.
Dan is het ook best een hele uitdaging om dat plots in je eentje vorm te geven, maar dat gaat jou best lukken.
Je bent gisteren en vandaag toch ook doorgekomen?
Prima opgelost door met je andere collega te praten, en oa hier je verhaal te doen, je zult gaandeweg nog meer manieren ontdekken om hiermee te dealen.
Als single kan het soms best leeg of eenzaam en alleen voelen, zeker als dat nog vers is en je dat niet gewend bent.
Kan je het boekje "Geluk is D.O.M" aanraden, staan veel tips in wat je zelf kunt doen om eigen leven vorm en inhoud te geven, ook na/zonder partner (Een gezond evenwicht in Doelen, Oplaadpunten en Mensen).
Ook daar wen je wel aan, Sunshine, en het is je best goed afgegaan ook.
Die leegte nu deze illusie wegvalt, die jouw realiteit wakkerschudde en daarna tijdelijk iig wat mooier maakte, kun je tevens zien als signaal wat er ontbrak in je relatie en daarna dat er nog steeds eea ontbreekt aan jouw recent veranderde bestaan.
Zie dit onder ogen, wát dat kan zijn wat je mist en dan niet wat je van hém mist, maar of het iets wil zeggen over of er iets in jezelf is wat ontbreekt, zoals voldoening, warme relaties (familie en vrienden), gezelligheid, zin aan en in het leven (volop meedoen), uitdaging mist, misschien hoog tijd is voor nieuwe mensen en/of vaardigheden leren (kennen), jezelf eens goed aankijken en goed gezelschap vinden, nieuwe interesses en ervaringen aanboren?
Die leegte die je nu in 1e instantie voelt, maakt plaats voor ruimte.
Ruimte om (alsnog?) te treuren en te verwerken van je vorige relatie, om te bezinken en te bezinnen wat je nou eigenlijk wél wilt in het leven, jezelf gunt en toewenst, en dat jij misschien moet wennen aan niet direct een ander (voor ogen) hebben, dat je merkt dat je het eigenlijk prima zelf kunt nu je de vrijheid hebt om die ruimte in te richten en in te vullen zoals jij dat wil.
Als je die realiteit echt "mooier" gaat invullen/creeren dan hoe het nu is, kom je misschien tot de ontdekking dat je dan geen/minder fantasie nodig hebt om die "op te leuken" en dat je daar niet zozeer een/die ander bij nodig hebt.
Vooralsnog wat je dus zélf alvast kunt doen om het leven minder leeg te ervaren.
Vergeet niet dat jij altijd gewend bent geweest aan een relatie hebben en dus aan een ander naast je te hebben.
Dan is het ook best een hele uitdaging om dat plots in je eentje vorm te geven, maar dat gaat jou best lukken.
Je bent gisteren en vandaag toch ook doorgekomen?
Prima opgelost door met je andere collega te praten, en oa hier je verhaal te doen, je zult gaandeweg nog meer manieren ontdekken om hiermee te dealen.
Als single kan het soms best leeg of eenzaam en alleen voelen, zeker als dat nog vers is en je dat niet gewend bent.
Kan je het boekje "Geluk is D.O.M" aanraden, staan veel tips in wat je zelf kunt doen om eigen leven vorm en inhoud te geven, ook na/zonder partner (Een gezond evenwicht in Doelen, Oplaadpunten en Mensen).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 26 oktober 2016 22:53
quote:Suzy65 schreef op 26 oktober 2016 @ 19:54:
Quote: "Want zoals het gisteren en vandaag ging kan ik echt niet goed handelen. Dan zie ik hem liever niet."
Ook daar wen je wel aan, Sunshine, en het is je best goed afgegaan ook.
Die leegte nu deze illusie wegvalt, die jouw realiteit wakkerschudde en daarna tijdelijk iig wat mooier maakte, kun je tevens zien als signaal wat er ontbrak in je relatie en daarna dat er nog steeds eea ontbreekt aan jouw recent veranderde bestaan.
Zie dit onder ogen, wát dat kan zijn wat je mist en dan niet wat je van hém mist, maar of het iets wil zeggen over of er iets in jezelf is wat ontbreekt, zoals voldoening, warme relaties (familie en vrienden), gezelligheid, zin aan en in het leven (volop meedoen), uitdaging mist, misschien hoog tijd is voor nieuwe mensen en/of vaardigheden leren (kennen), jezelf eens goed aankijken en goed gezelschap vinden, nieuwe interesses en ervaringen aanboren?
Die leegte die je nu in 1e instantie voelt, maakt plaats voor ruimte.
Ruimte om (alsnog?) te treuren en te verwerken van je vorige relatie, om te bezinken en te bezinnen wat je nou eigenlijk wél wilt in het leven, jezelf gunt en toewenst, en dat jij misschien moet wennen aan niet direct een ander (voor ogen) hebben, dat je merkt dat je het eigenlijk prima zelf kunt nu je de vrijheid hebt om die ruimte in te richten en in te vullen zoals jij dat wil.
Als je die realiteit echt "mooier" gaat invullen/creeren dan hoe het nu is, kom je misschien tot de ontdekking dat je dan geen/minder fantasie nodig hebt om die "op te leuken" en dat je daar niet zozeer een/die ander bij nodig hebt.
Vooralsnog wat je dus zélf alvast kunt doen om het leven minder leeg te ervaren.
Vergeet niet dat jij altijd gewend bent geweest aan een relatie hebben en dus aan een ander naast je te hebben.
Dan is het ook best een hele uitdaging om dat plots in je eentje vorm te geven, maar dat gaat jou best lukken.
Je bent gisteren en vandaag toch ook doorgekomen?
Prima opgelost door met je andere collega te praten, en oa hier je verhaal te doen, je zult gaandeweg nog meer manieren ontdekken om hiermee te dealen.
Als single kan het soms best leeg of eenzaam en alleen voelen, zeker als dat nog vers is en je dat niet gewend bent.
Kan je het boekje "Geluk is D.O.M" aanraden, staan veel tips in wat je zelf kunt doen om eigen leven vorm en inhoud te geven, ook na/zonder partner (Een gezond evenwicht in Doelen, Oplaadpunten en Mensen).
Daar ben ik inderdaad wel over aan het nadenken. In mijn beleving had ik juist tijdens mijn relatie niet de ruimte om met anderen om te gaan of te genieten van hobby's, sowieso niet in de weekenden. Dat heb ik nu veel meer en ik doe ook allerlei leuke dingen met vriendinnen, familie en mijn kinderen. Ik heb verschillende hobby's waar ik van geniet, ook op mijn werk heb ik met diverse mensen een leuk contact. Ik zou niet weten waar ik mijn leven op dit moment nog mee zou moeten verrijken. Ik heb al leuke ideeën voor vakanties met kids, vriendinnen of alleen, in die zin ben ik ook heel ondernemend.
Maar ik mis dus wel iets. Misschien toch een connectie met die ene speciale persoon?
En ja, het is misschien een fantasiewereld, maar het is niet zo dat ik me alles m.b.t. hem maar heb verbeeld zoals sommigen suggereren. Het contact tussen ons en klik die we hebben, dat is geen fantasie. Er is iets ontstaan, en nu moet ik daar op de één of andere manier mee dealen en inderdaad als ik het gevoel heb dat ik teveel verdriet heb van dit contact zal ik daar afstand van moeten nemen.
Quote: "Want zoals het gisteren en vandaag ging kan ik echt niet goed handelen. Dan zie ik hem liever niet."
Ook daar wen je wel aan, Sunshine, en het is je best goed afgegaan ook.
Die leegte nu deze illusie wegvalt, die jouw realiteit wakkerschudde en daarna tijdelijk iig wat mooier maakte, kun je tevens zien als signaal wat er ontbrak in je relatie en daarna dat er nog steeds eea ontbreekt aan jouw recent veranderde bestaan.
Zie dit onder ogen, wát dat kan zijn wat je mist en dan niet wat je van hém mist, maar of het iets wil zeggen over of er iets in jezelf is wat ontbreekt, zoals voldoening, warme relaties (familie en vrienden), gezelligheid, zin aan en in het leven (volop meedoen), uitdaging mist, misschien hoog tijd is voor nieuwe mensen en/of vaardigheden leren (kennen), jezelf eens goed aankijken en goed gezelschap vinden, nieuwe interesses en ervaringen aanboren?
Die leegte die je nu in 1e instantie voelt, maakt plaats voor ruimte.
Ruimte om (alsnog?) te treuren en te verwerken van je vorige relatie, om te bezinken en te bezinnen wat je nou eigenlijk wél wilt in het leven, jezelf gunt en toewenst, en dat jij misschien moet wennen aan niet direct een ander (voor ogen) hebben, dat je merkt dat je het eigenlijk prima zelf kunt nu je de vrijheid hebt om die ruimte in te richten en in te vullen zoals jij dat wil.
Als je die realiteit echt "mooier" gaat invullen/creeren dan hoe het nu is, kom je misschien tot de ontdekking dat je dan geen/minder fantasie nodig hebt om die "op te leuken" en dat je daar niet zozeer een/die ander bij nodig hebt.
Vooralsnog wat je dus zélf alvast kunt doen om het leven minder leeg te ervaren.
Vergeet niet dat jij altijd gewend bent geweest aan een relatie hebben en dus aan een ander naast je te hebben.
Dan is het ook best een hele uitdaging om dat plots in je eentje vorm te geven, maar dat gaat jou best lukken.
Je bent gisteren en vandaag toch ook doorgekomen?
Prima opgelost door met je andere collega te praten, en oa hier je verhaal te doen, je zult gaandeweg nog meer manieren ontdekken om hiermee te dealen.
Als single kan het soms best leeg of eenzaam en alleen voelen, zeker als dat nog vers is en je dat niet gewend bent.
Kan je het boekje "Geluk is D.O.M" aanraden, staan veel tips in wat je zelf kunt doen om eigen leven vorm en inhoud te geven, ook na/zonder partner (Een gezond evenwicht in Doelen, Oplaadpunten en Mensen).
Daar ben ik inderdaad wel over aan het nadenken. In mijn beleving had ik juist tijdens mijn relatie niet de ruimte om met anderen om te gaan of te genieten van hobby's, sowieso niet in de weekenden. Dat heb ik nu veel meer en ik doe ook allerlei leuke dingen met vriendinnen, familie en mijn kinderen. Ik heb verschillende hobby's waar ik van geniet, ook op mijn werk heb ik met diverse mensen een leuk contact. Ik zou niet weten waar ik mijn leven op dit moment nog mee zou moeten verrijken. Ik heb al leuke ideeën voor vakanties met kids, vriendinnen of alleen, in die zin ben ik ook heel ondernemend.
Maar ik mis dus wel iets. Misschien toch een connectie met die ene speciale persoon?
En ja, het is misschien een fantasiewereld, maar het is niet zo dat ik me alles m.b.t. hem maar heb verbeeld zoals sommigen suggereren. Het contact tussen ons en klik die we hebben, dat is geen fantasie. Er is iets ontstaan, en nu moet ik daar op de één of andere manier mee dealen en inderdaad als ik het gevoel heb dat ik teveel verdriet heb van dit contact zal ik daar afstand van moeten nemen.
donderdag 27 oktober 2016 14:03
Ik heb weer veel nagedacht en merk ook wel dat als ik afstand neem, ik er toch rustiger en minder wanhopig onder ben. De afgelopen twee dagen dat ik toch al niet zo lekker in mijn vel zat voel ik me niet bepaald beter als ik hem zie, helemaal niet als hij ook nog eens afstandelijk doet. Vandaag zie ik hem niet en voel ik me echt een stuk beter.
Ik ben zoekende naar een vorm van contact die voor mij hanteerbaar is, maar wil nu toch echt even afstand nemen. Tja, het lijkt zo logisch, iets waar je je achteraf naar over voelt, ook al geeft het op het moment zelf een fijn gevoel, moet je dus eigenlijk niet meer doen. Een beetje hetzelfde als met alcohol, op het moment dat je het drinkt voel je je prettig en ontspannen, maar de volgende dag komt de kater (bij teveel drinken) en heb je er spijt van.
De lunchafspraken zijn leuk, maar ergens ook ongemakkelijk en ik voel me er achteraf altijd weer onrustig door. En soms ook verdrietig, zoals de laatste keer. Het voelt een beetje geforceerd, alsof ik iets in stand wil houden of terug wil krijgen wat er niet meer is. Ik ben ook altijd degene die daartoe het initiatief neemt en dat voelt ook niet goed, alsof ik achter hem aan blijf lopen. Hij reageert dan wel altijd enthousiast als we de afspraak hebben, dus het voelt niet alsof het van hem eigenlijk niet hoeft, maar toch.
Ik zal denk ik moeten accepteren dat ik iets heb meegemaakt dat prettig en bijzonder was, maar wat ik niet kan vasthouden, omdat het verdrietige gevoel gaat overheersen. Ik vind het wel erg moeilijk, had eigenlijk gehoopt hier 'lotgenoten' te vinden of vergelijkbare verhalen, maar heb ook veel aan de mensen die gewoon glashard zeggen dat ik er mee moet kappen.
Ik hoop maar dat het me gaat lukken.
Ik ben zoekende naar een vorm van contact die voor mij hanteerbaar is, maar wil nu toch echt even afstand nemen. Tja, het lijkt zo logisch, iets waar je je achteraf naar over voelt, ook al geeft het op het moment zelf een fijn gevoel, moet je dus eigenlijk niet meer doen. Een beetje hetzelfde als met alcohol, op het moment dat je het drinkt voel je je prettig en ontspannen, maar de volgende dag komt de kater (bij teveel drinken) en heb je er spijt van.
De lunchafspraken zijn leuk, maar ergens ook ongemakkelijk en ik voel me er achteraf altijd weer onrustig door. En soms ook verdrietig, zoals de laatste keer. Het voelt een beetje geforceerd, alsof ik iets in stand wil houden of terug wil krijgen wat er niet meer is. Ik ben ook altijd degene die daartoe het initiatief neemt en dat voelt ook niet goed, alsof ik achter hem aan blijf lopen. Hij reageert dan wel altijd enthousiast als we de afspraak hebben, dus het voelt niet alsof het van hem eigenlijk niet hoeft, maar toch.
Ik zal denk ik moeten accepteren dat ik iets heb meegemaakt dat prettig en bijzonder was, maar wat ik niet kan vasthouden, omdat het verdrietige gevoel gaat overheersen. Ik vind het wel erg moeilijk, had eigenlijk gehoopt hier 'lotgenoten' te vinden of vergelijkbare verhalen, maar heb ook veel aan de mensen die gewoon glashard zeggen dat ik er mee moet kappen.
Ik hoop maar dat het me gaat lukken.
donderdag 27 oktober 2016 14:49
Probeer je eens te verplaatsen in zijn vrouw. Hoe zou jij je voelen als er op het werk van je man, een vrouw voortdurend zijn aandacht aan het trekken is, omdat ze hem zo leuk vindt? Terwijl ze weet dat hij bezet is? Niet echt prettig, toch? En ja, het is ook zijn taak om jou op afstand te houden, maar jij kunt zelf ook wel aanvoelen dat dit de verkeerde kant op gaat. Ik krijg uit je posts echt de indruk dat het behoorlijk diep zit bij jou. Ik denk dat dit voortkomt uit de eenzaamheid die je nu voelt, door je verbroken relatie. Je mist iemand naast je en projecteert die gevoelens van eenzaamheid/gemis op je collega, alsof hij alles goed zou maken. Maar zo zit het natuurlijk niet. Je zult het toch echt zelf moeten doen.
Ik denk dat afstand nemen, zoals je nu doet, echt de enige juiste manier is.
Ik denk dat afstand nemen, zoals je nu doet, echt de enige juiste manier is.
donderdag 27 oktober 2016 14:59
quote:Sunshine585 schreef op 27 oktober 2016 @ 14:03:
Ik heb weer veel nagedacht en merk ook wel dat als ik afstand neem, ik er toch rustiger en minder wanhopig onder ben. De afgelopen twee dagen dat ik toch al niet zo lekker in mijn vel zat voel ik me niet bepaald beter als ik hem zie, helemaal niet als hij ook nog eens afstandelijk doet. Vandaag zie ik hem niet en voel ik me echt een stuk beter.
De lunchafspraken zijn leuk, maar ergens ook ongemakkelijk en ik voel me er achteraf altijd weer onrustig door. En soms ook verdrietig, zoals de laatste keer. Het voelt een beetje geforceerd, alsof ik iets in stand wil houden of terug wil krijgen wat er niet meer is. Ik ben ook altijd degene die daartoe het initiatief neemt en dat voelt ook niet goed, alsof ik achter hem aan blijf lopen. Hij reageert dan wel altijd enthousiast als we de afspraak hebben, dus het voelt niet alsof het van hem eigenlijk niet hoeft, maar toch.Het lijkt er toch echt op dat jij meer achter het contact met je collega zoekt dan er werkelijk is. Zoals je het omschrijft wil hij je niet voor het hoofd stoten door je af te wijzen, maar voelt hij niet voor jou wat jij duidelijk wel voor hem voelt. Zoals hier al eerder werd voorgesteld: ga niet met hem alleen lunchen, maar betrek ook jullie andere collega's hierbij. En hetzelfde geldt voor gesprekjes op de werkvloer. Succes met afstand nemen.
Ik heb weer veel nagedacht en merk ook wel dat als ik afstand neem, ik er toch rustiger en minder wanhopig onder ben. De afgelopen twee dagen dat ik toch al niet zo lekker in mijn vel zat voel ik me niet bepaald beter als ik hem zie, helemaal niet als hij ook nog eens afstandelijk doet. Vandaag zie ik hem niet en voel ik me echt een stuk beter.
De lunchafspraken zijn leuk, maar ergens ook ongemakkelijk en ik voel me er achteraf altijd weer onrustig door. En soms ook verdrietig, zoals de laatste keer. Het voelt een beetje geforceerd, alsof ik iets in stand wil houden of terug wil krijgen wat er niet meer is. Ik ben ook altijd degene die daartoe het initiatief neemt en dat voelt ook niet goed, alsof ik achter hem aan blijf lopen. Hij reageert dan wel altijd enthousiast als we de afspraak hebben, dus het voelt niet alsof het van hem eigenlijk niet hoeft, maar toch.Het lijkt er toch echt op dat jij meer achter het contact met je collega zoekt dan er werkelijk is. Zoals je het omschrijft wil hij je niet voor het hoofd stoten door je af te wijzen, maar voelt hij niet voor jou wat jij duidelijk wel voor hem voelt. Zoals hier al eerder werd voorgesteld: ga niet met hem alleen lunchen, maar betrek ook jullie andere collega's hierbij. En hetzelfde geldt voor gesprekjes op de werkvloer. Succes met afstand nemen.
donderdag 27 oktober 2016 15:28
quote:valerievaldera schreef op 27 oktober 2016 @ 14:49:
Probeer je eens te verplaatsen in zijn vrouw. Hoe zou jij je voelen als er op het werk van je man, een vrouw voortdurend zijn aandacht aan het trekken is, omdat ze hem zo leuk vindt? Tja, ik loop dus niet voortdurend zijn aandacht te trekken. Ik begin zelden tot nooit een gesprek met hem en als ik het doe gaat het over het werk. Ik plan af-en-toe een lunchafspraak. Ik onderneem geen verdere acties, loop hem niet te mailen, appen of wat dan ook. Maar ik begrijp je point.
Probeer je eens te verplaatsen in zijn vrouw. Hoe zou jij je voelen als er op het werk van je man, een vrouw voortdurend zijn aandacht aan het trekken is, omdat ze hem zo leuk vindt? Tja, ik loop dus niet voortdurend zijn aandacht te trekken. Ik begin zelden tot nooit een gesprek met hem en als ik het doe gaat het over het werk. Ik plan af-en-toe een lunchafspraak. Ik onderneem geen verdere acties, loop hem niet te mailen, appen of wat dan ook. Maar ik begrijp je point.
donderdag 27 oktober 2016 15:37
quote:TS_76 schreef op 27 oktober 2016 @ 14:59:
[...]
Het lijkt er toch echt op dat jij meer achter het contact met je collega zoekt dan er werkelijk is. Zoals je het omschrijft wil hij je niet voor het hoofd stoten door je af te wijzen, maar voelt hij niet voor jou wat jij duidelijk wel voor hem voelt. Zoals hier al eerder werd voorgesteld: ga niet met hem alleen lunchen, maar betrek ook jullie andere collega's hierbij. En hetzelfde geldt voor gesprekjes op de werkvloer. Succes met afstand nemen.
Ik weet wel zeker dat dit niet klopt. Overigens, werkten we eerder veel meer samen, dat stopte op een gegeven moment en toen mailde hij mij dat ik altijd een afspraak met hem mocht inplannen als ik ergens mee zat.
Dat hij geen initiatieven tot afspreken neemt zegt m.i. helemaal niets, er zijn allerlei aanwijzingen dat hij wel degelijk ook gevoelens voor mij heeft. Hij wist bijv. voor de vakantie precies hoeveel weken we elkaar niet zouden zien (vakanties liepen niet parallel) en zei 'nou, dan zien we elkaar over x weken weer...'. Na de vakantie kwam hij direct naar mijn bureau (niet naar anderen) om te vragen hoe mijn vakantie was.
Ik denk als je het vermoeden hebt dat iemand je leuk vindt en je zit daar niet op te wachten, dat je dan diegene toch geen extra aandacht gaat geven alleen uit medelijden. En als iemand je lang en doordringend aankijkt ga je toch echt wel zorgen dat je de blik van diegene gaat vermijden. Of altijd in een ruimte vol lege werkplekken naast mij komen zitten. Etc. etc.
Maar goed, het maakt ook eigenlijk allemaal niet zoveel uit wat hij wel of niet voelt, dat geef ik toe.
[...]
Het lijkt er toch echt op dat jij meer achter het contact met je collega zoekt dan er werkelijk is. Zoals je het omschrijft wil hij je niet voor het hoofd stoten door je af te wijzen, maar voelt hij niet voor jou wat jij duidelijk wel voor hem voelt. Zoals hier al eerder werd voorgesteld: ga niet met hem alleen lunchen, maar betrek ook jullie andere collega's hierbij. En hetzelfde geldt voor gesprekjes op de werkvloer. Succes met afstand nemen.
Ik weet wel zeker dat dit niet klopt. Overigens, werkten we eerder veel meer samen, dat stopte op een gegeven moment en toen mailde hij mij dat ik altijd een afspraak met hem mocht inplannen als ik ergens mee zat.
Dat hij geen initiatieven tot afspreken neemt zegt m.i. helemaal niets, er zijn allerlei aanwijzingen dat hij wel degelijk ook gevoelens voor mij heeft. Hij wist bijv. voor de vakantie precies hoeveel weken we elkaar niet zouden zien (vakanties liepen niet parallel) en zei 'nou, dan zien we elkaar over x weken weer...'. Na de vakantie kwam hij direct naar mijn bureau (niet naar anderen) om te vragen hoe mijn vakantie was.
Ik denk als je het vermoeden hebt dat iemand je leuk vindt en je zit daar niet op te wachten, dat je dan diegene toch geen extra aandacht gaat geven alleen uit medelijden. En als iemand je lang en doordringend aankijkt ga je toch echt wel zorgen dat je de blik van diegene gaat vermijden. Of altijd in een ruimte vol lege werkplekken naast mij komen zitten. Etc. etc.
Maar goed, het maakt ook eigenlijk allemaal niet zoveel uit wat hij wel of niet voelt, dat geef ik toe.
