Relaties
alle pijlers
Vinden jullie het ook niet bizar...
dinsdag 9 februari 2016 19:35
Hoeveel alleen al op dit forum zittende vrouwen in een gewelddadige relatie zitten? Bijna dagelijks komt er wel een topic voorbij. De cijfers die er soms voor bijkomen in de media zijn volgens mij maar een tipje van de ijsberg. Vraag me af of er echt wat aan te doen is. Vind het zo triest als ik die verhalen lees.
dinsdag 9 februari 2016 20:19
quote:Doreia schreef op 09 februari 2016 @ 20:13:
[...]
Nog eerder gaat het in de meeste gevallen om een 'redder' die de partner zielig vind en hem/haar wil redden en wil laten zien hoe goed de wereld kan zijn. En cijfert zichzelf weg om uiteindelijk te hopen dat de ander zal veranderen. Ten koste van alles.
Degene die mishandelt, in welke vorm dan ook, ziet iemand die zich afhankelijk maakt van hem/haar en hem/haar alles wil gunnen. En die macht stijgt naar het hoofd. Want die persoon heeft zich voorgenomen nooit meer de underdog te zullen zijn. En zal de gekregen macht nimmer uit handen geven. Ten koste van alles.Dat denk ik niet zo zeer, maar meer dat de agressor weet dat de ander toch niet weggaat.
[...]
Nog eerder gaat het in de meeste gevallen om een 'redder' die de partner zielig vind en hem/haar wil redden en wil laten zien hoe goed de wereld kan zijn. En cijfert zichzelf weg om uiteindelijk te hopen dat de ander zal veranderen. Ten koste van alles.
Degene die mishandelt, in welke vorm dan ook, ziet iemand die zich afhankelijk maakt van hem/haar en hem/haar alles wil gunnen. En die macht stijgt naar het hoofd. Want die persoon heeft zich voorgenomen nooit meer de underdog te zullen zijn. En zal de gekregen macht nimmer uit handen geven. Ten koste van alles.Dat denk ik niet zo zeer, maar meer dat de agressor weet dat de ander toch niet weggaat.
dinsdag 9 februari 2016 20:31
Ik heb ook wel gezien dat twee mensen een bepaalde pijn in elkaar herkennen.
Maar zo beschadigd zijn dat ze dat ook alleen in elkaar versterken.
Als jij bent opgegroeid met geweld dan is je grens al anders en kinderen maken zichzelf graag wijs dat ze invloed hebben op de situatie door heel lief te zijn.
Het geweld van vroeger voelde als falen.
Vaak hopen vrouwen zo'n man, die daarna vaak vreselijke spijt heeft, te redden en nu wel te bewijzen dat ze goede keuzes kunnen maken (hij is eigenlijk niet zo).
Bij jongens uit zo'n gezin kan de grens tot slaan ook makkelijker zijn.
En omdat ze niet zo willen zijn blijven ze bij de enige die hen 'vergeeft' (ook uit minderwaardigheidsgevoel vaak) in de hoop dat ze gezien worden voor wat ze willen zijn ipv wat ze zijn.
Hele zieke systemen.
Maar zo beschadigd zijn dat ze dat ook alleen in elkaar versterken.
Als jij bent opgegroeid met geweld dan is je grens al anders en kinderen maken zichzelf graag wijs dat ze invloed hebben op de situatie door heel lief te zijn.
Het geweld van vroeger voelde als falen.
Vaak hopen vrouwen zo'n man, die daarna vaak vreselijke spijt heeft, te redden en nu wel te bewijzen dat ze goede keuzes kunnen maken (hij is eigenlijk niet zo).
Bij jongens uit zo'n gezin kan de grens tot slaan ook makkelijker zijn.
En omdat ze niet zo willen zijn blijven ze bij de enige die hen 'vergeeft' (ook uit minderwaardigheidsgevoel vaak) in de hoop dat ze gezien worden voor wat ze willen zijn ipv wat ze zijn.
Hele zieke systemen.
dinsdag 9 februari 2016 20:43
Ik herken het..
Relatie in het begin helemaal top. Maar naar mate het vorderde werd het minder leuk, en was hij niet meer de man waar ik op was gevallen. Toen ik aan de relatie begon wist ik dat hij ziek was (zaadbalkanker) en lijd aan een progressieve spierziekte. Maar ik had nooit gedacht dat hij van toen moment zo gelukkig vrolijk en liefdevol zou veranderen in een beest.
Wilde niet meer knuffelen zoenen, alles vergat hij wat ik zei en had alleen maar oog in zijn eigen wereldje. Ik zorgde voor het eten, de leuke extra's , maar de bedankjes kwamen niet meer. Het begon mij te steken want wou ook wel iets qua aandacht, en ik werd nukkig en boos. Dag in dag uit, waren er ruzies. Ik wou hem bij me hebben maar het lukte op geen enkele manier hem bij me te krijgen.
Alsof hij geisoleerd was. Helaas ging het van kwaad tot erger, ik mocht hem niet meer tegenspreken. Als me iets dwars zat mocht ik er sochtends niet over beginnen dan moest hij wakker worden, en s avonds ook niet want dan wou hij relaxen op de bank.. (Overdag werk ik dus kon het niet) En over de telefoon wou hij niet. Was ik een dag vrij mocht het ook overdag niet. Hij wou gewoon eens geen gezeur aan z'n hoofd. Dus moest ik maar wegslikken als meneer 40 euro had opgemaakt wat ik nodig had voor bijvoorbeeld eten, en ik dan aan hem vraag als zijn leefgeld binnen was, om iets te krijgen dat hij zegt nee dat is voor mij en mijn kind als die er is, is mijn probleem niet dat je niks hebt.
En dat maakte van mij tot kwaad tot erger dat ik zo iets had van hallo je kan ook mijn geld uitgeven dus dan kan je ook wel zorgen dat je vriendin te eten krijgt... Maar was niet belangrijk, dus ben het gaan afpakken als hij weer wat had uitgegeven en dat als zijn geld er was en er geen eten voor mij was, dan was ik het beu. Helaas ben ik hem van een andere hoek leren kennen en werd hij vaak gruwelijk boos, en sloeg me dan ook flink op in, en daarna raapte hij me huilend op. Het is niet zoals het hoort, en heb het zovaak vergeven, ik geloofde niet dat hij het zou doen omdat hij me haatte, maar omdat alles hem te veel was. Maar helaas hulp wou hij niet , hij wou niks aanpakken, dus het werd alleen maar erger en erger.
Tot ik uiteindelijk nu alleen er voor sta, en elke dag de kwelling van binnen nog steeds voel. Ik wou mijn leven met hem delen en hem niet in de steek laten omdat hij ziek is (wat de rest van zijn omgeving wel heeft gedaan).
Al met al kom ik er nu achter dat dit best wel een "ik moest even mijn ei kwijt" verhaaltje is geworden...
Relatie in het begin helemaal top. Maar naar mate het vorderde werd het minder leuk, en was hij niet meer de man waar ik op was gevallen. Toen ik aan de relatie begon wist ik dat hij ziek was (zaadbalkanker) en lijd aan een progressieve spierziekte. Maar ik had nooit gedacht dat hij van toen moment zo gelukkig vrolijk en liefdevol zou veranderen in een beest.
Wilde niet meer knuffelen zoenen, alles vergat hij wat ik zei en had alleen maar oog in zijn eigen wereldje. Ik zorgde voor het eten, de leuke extra's , maar de bedankjes kwamen niet meer. Het begon mij te steken want wou ook wel iets qua aandacht, en ik werd nukkig en boos. Dag in dag uit, waren er ruzies. Ik wou hem bij me hebben maar het lukte op geen enkele manier hem bij me te krijgen.
Alsof hij geisoleerd was. Helaas ging het van kwaad tot erger, ik mocht hem niet meer tegenspreken. Als me iets dwars zat mocht ik er sochtends niet over beginnen dan moest hij wakker worden, en s avonds ook niet want dan wou hij relaxen op de bank.. (Overdag werk ik dus kon het niet) En over de telefoon wou hij niet. Was ik een dag vrij mocht het ook overdag niet. Hij wou gewoon eens geen gezeur aan z'n hoofd. Dus moest ik maar wegslikken als meneer 40 euro had opgemaakt wat ik nodig had voor bijvoorbeeld eten, en ik dan aan hem vraag als zijn leefgeld binnen was, om iets te krijgen dat hij zegt nee dat is voor mij en mijn kind als die er is, is mijn probleem niet dat je niks hebt.
En dat maakte van mij tot kwaad tot erger dat ik zo iets had van hallo je kan ook mijn geld uitgeven dus dan kan je ook wel zorgen dat je vriendin te eten krijgt... Maar was niet belangrijk, dus ben het gaan afpakken als hij weer wat had uitgegeven en dat als zijn geld er was en er geen eten voor mij was, dan was ik het beu. Helaas ben ik hem van een andere hoek leren kennen en werd hij vaak gruwelijk boos, en sloeg me dan ook flink op in, en daarna raapte hij me huilend op. Het is niet zoals het hoort, en heb het zovaak vergeven, ik geloofde niet dat hij het zou doen omdat hij me haatte, maar omdat alles hem te veel was. Maar helaas hulp wou hij niet , hij wou niks aanpakken, dus het werd alleen maar erger en erger.
Tot ik uiteindelijk nu alleen er voor sta, en elke dag de kwelling van binnen nog steeds voel. Ik wou mijn leven met hem delen en hem niet in de steek laten omdat hij ziek is (wat de rest van zijn omgeving wel heeft gedaan).
Al met al kom ik er nu achter dat dit best wel een "ik moest even mijn ei kwijt" verhaaltje is geworden...
dinsdag 9 februari 2016 20:48
dinsdag 9 februari 2016 20:58
Cilly, ik voel me echt met de dag schuldig. Ik kon niet meer, ik werd zo boos steeds om de kleine dingen ik kon het gewoon niet meer handelen, ik wilde gewoon liefde een bedankje. Hij kon / wilde het niet geven, zat niet in zijn aard ofzo , maar denk dat zijn ziektes ook partes heeft gespeeld.
Ik heb hem nu in de steek gelaten en dat doet onwijs veel zeer. Krijg wel eens een berichtje en dan is z'n kleine manneke een voicememo aan maken en aan sturen, met mijn naam dat ik moet komen spelen, kindje is nog geen 3, echt hartverscheurend dan echt..
Maar ik moet door en dat is het ergste want ik weet eigenlijk niet eens meer hoe en waar naar toe.
Ik heb hem nu in de steek gelaten en dat doet onwijs veel zeer. Krijg wel eens een berichtje en dan is z'n kleine manneke een voicememo aan maken en aan sturen, met mijn naam dat ik moet komen spelen, kindje is nog geen 3, echt hartverscheurend dan echt..
Maar ik moet door en dat is het ergste want ik weet eigenlijk niet eens meer hoe en waar naar toe.
dinsdag 9 februari 2016 21:08
quote:cilly2 schreef op 09 februari 2016 @ 19:43:
Ja dat het onder mannen ook veel meer voorkomt las ik laats ook. Het verbaast me gewoon omdat ik in mijn omgeving niemand ken ( althans dat denk ik) door de verhalen hier besef ik me wel meer dat het dus veel voorkomt en dat mensen ermee leven zonder dat iemand er iets van af weet.Toen ik bij mijn ex wegging zeiden mensen, buren en vrienden: wat jammer, jullie zijn zo'n leuk stel! Alleen mijn familie wist beter en was blij dat het over was. Overigens hadden die mij ook al eens aangeraden de relatie te verbreken, maar ik vond het allemaal wel meevallen en hij was natuuuuurlijk 'de liefde van mijn leven'
Ja dat het onder mannen ook veel meer voorkomt las ik laats ook. Het verbaast me gewoon omdat ik in mijn omgeving niemand ken ( althans dat denk ik) door de verhalen hier besef ik me wel meer dat het dus veel voorkomt en dat mensen ermee leven zonder dat iemand er iets van af weet.Toen ik bij mijn ex wegging zeiden mensen, buren en vrienden: wat jammer, jullie zijn zo'n leuk stel! Alleen mijn familie wist beter en was blij dat het over was. Overigens hadden die mij ook al eens aangeraden de relatie te verbreken, maar ik vond het allemaal wel meevallen en hij was natuuuuurlijk 'de liefde van mijn leven'
Later is nu
dinsdag 9 februari 2016 21:09
quote:cilly2 schreef op 09 februari 2016 @ 21:06:
Heel pijnlijk moet dit zijn voor je switsalnijntje weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Wens je veel sterkte, hoop dat je dit een plaats kan geven.
Voor nu kan ik het inderdaad nog geen plaats geven. Het forum helpt me goed. Familie en vrienden heb ik niet, néé echt niet helaas..
Alles zijn zulke dubbele gevoelens, van ja had ik niet zon zeurmiep moeten zijn, had ik alles moeten accepteren, had ik niet zon bek moeten open trekken dat ie ook wel wat meer waardering mocht tonen of laten zien dat ik zn vriendin ben en niet zijn bankpas.. Maar ja weet je anderszijds moet ik denken dat het daardoor stuk is gelopen dat daardoor alles uit de hand is gelopen, en niet vanwege zijn ziektes..
Heel pijnlijk moet dit zijn voor je switsalnijntje weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Wens je veel sterkte, hoop dat je dit een plaats kan geven.
Voor nu kan ik het inderdaad nog geen plaats geven. Het forum helpt me goed. Familie en vrienden heb ik niet, néé echt niet helaas..
Alles zijn zulke dubbele gevoelens, van ja had ik niet zon zeurmiep moeten zijn, had ik alles moeten accepteren, had ik niet zon bek moeten open trekken dat ie ook wel wat meer waardering mocht tonen of laten zien dat ik zn vriendin ben en niet zijn bankpas.. Maar ja weet je anderszijds moet ik denken dat het daardoor stuk is gelopen dat daardoor alles uit de hand is gelopen, en niet vanwege zijn ziektes..
dinsdag 9 februari 2016 21:13
quote:zwitsal_nijntje schreef op 09 februari 2016 @ 20:58:
Cilly, ik voel me echt met de dag schuldig. Ik kon niet meer, ik werd zo boos steeds om de kleine dingen ik kon het gewoon niet meer handelen, ik wilde gewoon liefde een bedankje. Hij kon / wilde het niet geven, zat niet in zijn aard ofzo , maar denk dat zijn ziektes ook partes heeft gespeeld.
Ik heb hem nu in de steek gelaten en dat doet onwijs veel zeer. Krijg wel eens een berichtje en dan is z'n kleine manneke een voicememo aan maken en aan sturen, met mijn naam dat ik moet komen spelen, kindje is nog geen 3, echt hartverscheurend dan echt..
Maar ik moet door en dat is het ergste want ik weet eigenlijk niet eens meer hoe en waar naar toe.
wat heftig!
Ik hoop dat er snel rust en geluk in je leven komt, dat je jezelf terug vind en een gelukkig persoon kan zijn.
Cilly, ik voel me echt met de dag schuldig. Ik kon niet meer, ik werd zo boos steeds om de kleine dingen ik kon het gewoon niet meer handelen, ik wilde gewoon liefde een bedankje. Hij kon / wilde het niet geven, zat niet in zijn aard ofzo , maar denk dat zijn ziektes ook partes heeft gespeeld.
Ik heb hem nu in de steek gelaten en dat doet onwijs veel zeer. Krijg wel eens een berichtje en dan is z'n kleine manneke een voicememo aan maken en aan sturen, met mijn naam dat ik moet komen spelen, kindje is nog geen 3, echt hartverscheurend dan echt..
Maar ik moet door en dat is het ergste want ik weet eigenlijk niet eens meer hoe en waar naar toe.
wat heftig!
Ik hoop dat er snel rust en geluk in je leven komt, dat je jezelf terug vind en een gelukkig persoon kan zijn.
dinsdag 9 februari 2016 21:14
Oh zwitsal nijntje...
Bedenk je hoe je dankzij hem met niks in je nieuwe flatje zat. Een moment dat leuk had moeten zijn vergald omdat hij je en had mishandeld en ook nog eens echt niet geïnteresseerd was in jouw welzijn. Hij wilde je niet eens een matras aanreiken en wat hem betrof sliep je op de grond.
Weet je nog?
Wat je mist is er niet meer en het spijt me te zeggen maar is er nooit geweest.
Ik was echt verdrietig om je in dat topic.
Bedenk je hoe je dankzij hem met niks in je nieuwe flatje zat. Een moment dat leuk had moeten zijn vergald omdat hij je en had mishandeld en ook nog eens echt niet geïnteresseerd was in jouw welzijn. Hij wilde je niet eens een matras aanreiken en wat hem betrof sliep je op de grond.
Weet je nog?
Wat je mist is er niet meer en het spijt me te zeggen maar is er nooit geweest.
Ik was echt verdrietig om je in dat topic.
dinsdag 9 februari 2016 21:29
quote:oudebaas schreef op 09 februari 2016 @ 20:32:
Veel vrouwen vinden foute mannen wel sexy. Ze vergeten echter dat foute mannen behalve interessant ook fout zijn.
Veel mishandelaars komen eerst niet fout over. Het zijn echt niet allemaal Boris Badassen, die met hun opgevoerde motortje komen aanrijden. Al zou je dat misschien makkelijk vinden, want dan kon je de schuld ook gedeeltelijk bij de vrouw leggen.
Vaak begint een mishandelaar heel subtiel het slachtoffer te isoleren. Zelf heeft hij jeugdpijn, en alleen de vrouw is geweldig omdat ze hem begrijpt. Verder helpt hij haar en houdt van haar. Dan, pas als ze denkt een stabiele relatie met hem te hebben, deelt hij ineens een tik uit. Hoe kan dat nu? Wel, dat ligt aan haar natuurlijk. Zij had moeten weten dat groene spruitjes hem aan zijn gemene ouders deed denken. En hij heeft zo'n spijt! Maar ja, het is ook wel een beetje haar schuld natuurlijk. Hij zal dit nooit meer doen. Zolang ze maar geen spruitjes meer aan hem geeft, zal alles goed gaan.
Maar een maand later draagt ze een witte rok en -BAM-. Maar dat is ook haar schuld natuurlijk, want die droeg zijn gemene buurvrouw ook altijd, dat had hij haar toch verteld? Hij heeft wel spijt, maar niet zoveel als de eerste keer, want ze zou toch beter moeten weten.
Ondertussen heeft hij op allerlei manieren haar zelf-vertrouwen naar beneden gehaald. De goede tijden zijn goed, en ze kan de slechte tijden simpelweg vermijden door witte rokken en spruitjes te vermijden. Het komt wel goed, heus.
Tot ze dan weer met bloemen thuiskomt die hem aan zijn arme oma doen denken.
Veel vrouwen vinden foute mannen wel sexy. Ze vergeten echter dat foute mannen behalve interessant ook fout zijn.
Veel mishandelaars komen eerst niet fout over. Het zijn echt niet allemaal Boris Badassen, die met hun opgevoerde motortje komen aanrijden. Al zou je dat misschien makkelijk vinden, want dan kon je de schuld ook gedeeltelijk bij de vrouw leggen.
Vaak begint een mishandelaar heel subtiel het slachtoffer te isoleren. Zelf heeft hij jeugdpijn, en alleen de vrouw is geweldig omdat ze hem begrijpt. Verder helpt hij haar en houdt van haar. Dan, pas als ze denkt een stabiele relatie met hem te hebben, deelt hij ineens een tik uit. Hoe kan dat nu? Wel, dat ligt aan haar natuurlijk. Zij had moeten weten dat groene spruitjes hem aan zijn gemene ouders deed denken. En hij heeft zo'n spijt! Maar ja, het is ook wel een beetje haar schuld natuurlijk. Hij zal dit nooit meer doen. Zolang ze maar geen spruitjes meer aan hem geeft, zal alles goed gaan.
Maar een maand later draagt ze een witte rok en -BAM-. Maar dat is ook haar schuld natuurlijk, want die droeg zijn gemene buurvrouw ook altijd, dat had hij haar toch verteld? Hij heeft wel spijt, maar niet zoveel als de eerste keer, want ze zou toch beter moeten weten.
Ondertussen heeft hij op allerlei manieren haar zelf-vertrouwen naar beneden gehaald. De goede tijden zijn goed, en ze kan de slechte tijden simpelweg vermijden door witte rokken en spruitjes te vermijden. Het komt wel goed, heus.
Tot ze dan weer met bloemen thuiskomt die hem aan zijn arme oma doen denken.
dinsdag 9 februari 2016 21:55
En je gaat geloven dat je het er zelf naar hebt gemaakt. De eerste klap telde niet bij mij want ik had hem uitgelokt. Ik wist toch dat hij vanwege zijn verleden automatisch uithaalt als je hem van achteren agressief benadert? Dus weggaan na de eerste klap kom niet, want deze telde niet als eerste klap.
dinsdag 9 februari 2016 21:55
quote:zwitsal_nijntje schreef op 09 februari 2016 @ 20:58:
Cilly, ik voel me echt met de dag schuldig. Ik kon niet meer, ik werd zo boos steeds om de kleine dingen ik kon het gewoon niet meer handelen, ik wilde gewoon liefde een bedankje. Hij kon / wilde het niet geven, zat niet in zijn aard ofzo , maar denk dat zijn ziektes ook partes heeft gespeeld.
Ik heb hem nu in de steek gelaten en dat doet onwijs veel zeer. Krijg wel eens een berichtje en dan is z'n kleine manneke een voicememo aan maken en aan sturen, met mijn naam dat ik moet komen spelen, kindje is nog geen 3, echt hartverscheurend dan echt..
Maar ik moet door en dat is het ergste want ik weet eigenlijk niet eens meer hoe en waar naar toe.wat een walgelijke manipulator, zijn kind hiervoor gebruiken!
Cilly, ik voel me echt met de dag schuldig. Ik kon niet meer, ik werd zo boos steeds om de kleine dingen ik kon het gewoon niet meer handelen, ik wilde gewoon liefde een bedankje. Hij kon / wilde het niet geven, zat niet in zijn aard ofzo , maar denk dat zijn ziektes ook partes heeft gespeeld.
Ik heb hem nu in de steek gelaten en dat doet onwijs veel zeer. Krijg wel eens een berichtje en dan is z'n kleine manneke een voicememo aan maken en aan sturen, met mijn naam dat ik moet komen spelen, kindje is nog geen 3, echt hartverscheurend dan echt..
Maar ik moet door en dat is het ergste want ik weet eigenlijk niet eens meer hoe en waar naar toe.wat een walgelijke manipulator, zijn kind hiervoor gebruiken!
wij slapen nooit.
dinsdag 9 februari 2016 22:09
dinsdag 9 februari 2016 22:21
Is het ook zo dat veel vrouwen vinden dat ze een radar hebben voor fout gedrag, de zogenaamde intuitie en dat wanneer iemand die radar passeert, maar achteraf blijkt dat de radar hier niet werkte, ze de neiging hebben om het gedrag van de man goed te praten om niet met hun eigen ongelijk geconfronteerd te worden? Ik herken het als man het rationaliseren van foute beslissingen namelijk ook, alleen op andere gebieden.
Benieuwd hoe jullie vrouwen daar over denken.
Benieuwd hoe jullie vrouwen daar over denken.
dinsdag 9 februari 2016 22:30
quote:zwitsal_nijntje schreef op 09 februari 2016 @ 20:58:
Cilly, ik voel me echt met de dag schuldig. Ik kon niet meer, ik werd zo boos steeds om de kleine dingen ik kon het gewoon niet meer handelen, ik wilde gewoon liefde een bedankje. Hij kon / wilde het niet geven, zat niet in zijn aard ofzo , maar denk dat zijn ziektes ook partes heeft gespeeld.
Ik heb hem nu in de steek gelaten en dat doet onwijs veel zeer.
Beste Nijntje, probeer te beseffen dat je hem niet 'in de steek hebt gelaten', maar dat hij je - met geweld- heeft behandeld en je dus eerder een soort van bent gevlucht, voor hij je helemaal af zou breken. Iemand die jou slaat, jou behandeld alsof je niets waard bent terwijl je je zo lang hebt aangepast, die laat je niet in de steek. Hij heeft jou weggepest, jij wilde eigenlijk helemaal niet weg, zijn gedrag, ver over de schreef, maakt dat jij voor je veiligheid moest kiezen.
quote:Krijg wel eens een berichtje en dan is z'n kleine manneke een voicememo aan maken en aan sturen, met mijn naam dat ik moet komen spelen, kindje is nog geen 3, echt hartverscheurend dan echt..
Ach, dat is sneu Het jochie kon er ook niets aan doen dat zijn vader jou zo behandelde. En hij waardeerde jou duidelijk wel . Denk je dat de vader wel goed voor hem zorgt?
Goed dat je weggegaan bent hoor Nijntje, echt, probeer je niet schuldig te voelen naar je ex, die verdiend dat echt niet zo te lezen.
Cilly, ik voel me echt met de dag schuldig. Ik kon niet meer, ik werd zo boos steeds om de kleine dingen ik kon het gewoon niet meer handelen, ik wilde gewoon liefde een bedankje. Hij kon / wilde het niet geven, zat niet in zijn aard ofzo , maar denk dat zijn ziektes ook partes heeft gespeeld.
Ik heb hem nu in de steek gelaten en dat doet onwijs veel zeer.
Beste Nijntje, probeer te beseffen dat je hem niet 'in de steek hebt gelaten', maar dat hij je - met geweld- heeft behandeld en je dus eerder een soort van bent gevlucht, voor hij je helemaal af zou breken. Iemand die jou slaat, jou behandeld alsof je niets waard bent terwijl je je zo lang hebt aangepast, die laat je niet in de steek. Hij heeft jou weggepest, jij wilde eigenlijk helemaal niet weg, zijn gedrag, ver over de schreef, maakt dat jij voor je veiligheid moest kiezen.
quote:Krijg wel eens een berichtje en dan is z'n kleine manneke een voicememo aan maken en aan sturen, met mijn naam dat ik moet komen spelen, kindje is nog geen 3, echt hartverscheurend dan echt..
Ach, dat is sneu Het jochie kon er ook niets aan doen dat zijn vader jou zo behandelde. En hij waardeerde jou duidelijk wel . Denk je dat de vader wel goed voor hem zorgt?
Goed dat je weggegaan bent hoor Nijntje, echt, probeer je niet schuldig te voelen naar je ex, die verdiend dat echt niet zo te lezen.
dinsdag 9 februari 2016 22:39
