vreemdgaan, uit elkaar?

Ik twijfel zo he, denk er elke dag over na maar kom er niet uit. Misschien maar even mijn verhaal kwijt en hopelijk wat goed advies.....



Wat is er gebeurd. Heel veel, ik probeer het kort te houden.

Ik ben nu 38 jaar en 17 jaar daarvan samen. Getrouwd en lieve 2 kindjes.

Maar 8 maanden geleden kwam ik erachter dat mijn vrouw vreemd ging. Ze had een oude vriend die ze al jaren niet had gezien via fb opnieuw ontmoet.

Dat was altijd niet meer dan een vriend geweest maar hebben toentertijd wel een sterke band gehad. En ze zijn gaan praten en praten en dat werd verliefdheid, en ja ook 1x sex gehad. Dat heeft in totaal 3 maanden geduurd. Hij was ook getrouwd dus van beide kanten ging het stiekem.

Ik had op een zeker moment wel een vermoeden, de standaard dingen zoals veel op de telefoon, s'nachts wakker, en dat soort dingen.

En ik heb uiteindelijk in haar telefoon het bewijs gevonden. Dat heb ik haar niet verteld maar face to face gevraagd wat er aan de hand was. Ze heeft het me verteld en is eerlijk geweest over wat er was gebeurd en haar gevoelens en waarom dat kon gebeuren. Over de sex heeft ze in 1e instantie niet verteld want ze was ervan overtuigd dat ik dan direct wegging bij haar. Dat dacht ikzelf eigenlijk ook maar dat heb ik tot mijn eigen verbazing tot nu toe niet gedaan.

Omdat ik veel van de gesprekken heb gelezen die ze had gevoerd weet ik wel dat ze de waarheid vertelde over hoe het gegaan was (op de sex na) en dat ze het er echt heel moeilijk mee had. Veel stress en vaak ook wilde ze stoppen. Ja lekker dan maar ze heeft het uiteindelijk wel gedaan.....

Toch is dat gegeven wel belangrijk voor mij, het is geen slechte vrouw dat weet ik. Ze heeft een goed karakter en heeft een fout gemaakt.

Maar man o man wat een ongelooflijke rottijd was dat, ik wist niet dat verdriet zo'n pijn kon doen.



We hebben er veel over gepraat en zijn ook een paar keer naar een relatietherapeut gegaan. In dat opzicht zijn we er wel goed mee omgegaan denk ik.

Ze heeft ook gezegd dat ze met mij verder wil en hem wil vergeten maar ik weet dat ze het daar heel moeilijk mee had, en nog steeds wel mee heeft.

Maar ik weet zelf niet of ik wel verder wil. Ze is een bijzondere vrouw en het wel waard om te vergeven. En met name de kindjes wegen heel zwaar voor mij.



Maar ik vind het nog altijd moeilijk om haar te vergeven en kan me er moeilijk toe zetten om er weer vol voor te gaan, me weer helemaal te geven.

Aan de ene kant voel ik me een slappeling omdat ik er niet mee gekapt ben en de eer aan mezelf heb gehouden.

Aan de andere kant zijn we zo lang samen en hebben we veel meegemaakt en is er nog wel veel liefde tussen ons.  Moet ik dat alles opgeven na een fout van haar, geen kleine fout maar toch.

En ik weet ook wel dat een relatie in een sleur kan raken en er meer mensen zijn waar het mee klikt en op wie je verliefd kunt worden, gebeurt zoveel mensen en kan mij ook gebeuren. Maar daar ook wat mee doen is een stap te ver vind ik.



We hebben het wel weer goed samen, hebben onze relatieproblemen, een deel waarom ze het deed, besproken en zoeken zo goed en zo kwaad mogelijk onze weg daarin.

Maar ik blijf in tweestrijd en twijfel gewoon heel erg wat ik nu het beste kan doen, doorgaan of uit elkaar.

Is er iemand met een vergelijkbare situatie?

quote:blijfgewoonbianca schreef op 18 februari 2017 @ 11:30:

Waarom zou je stoppen ? Omdat je het haar niet vergeven kan, omdat je haar nooit meer gelooft, nooit meer vertrouwt, omdat je in je eer gekrenkt bent, omdat je daar gelukkiger van wordt, omdat at nou eenmaal zo hoort, omdat de liefde over is, omdat .... ?



Tja meerdere zaken denk ik. Maar zeker niet omdat het zo hoort, daar trek ik me niet zoveel van aan.

Het vertrouwen in haar komt langzaam wel weer, ik weet ze een oprecht en eerlijk persoon is, ondanks alles.

Maar het vertrouwen in onze relatie is wel flink beschadigd, vraag me af of het weer goed komt, die garantie krijg ik niet en kan ik zelf ook niet geven. En ik ben ook wel een beetje in mijn eer aangetast, misschien niet zo nobel maar zo voel ik het wel.

Maar de liefde heeft wel een knauw gekregen, er is het eea veranderd en ik voel me soms goed bij haar maar soms wil ik ook liever alleen zijn.

quote:feow schreef op 18 februari 2017 @ 11:37:

Je kunt ook stoppen met van jezelf te verlangen dat je het vergeeft.

Je kunt ook 'gewoon' verder gaan en zien waar het schip strandt.

Dat niet-vergeven hoeft niet hetzelfde te zijn als het iemand constant haatdragend en op momenten dat het niet relevant is voor de voeten werpen.



Het verbaast mij altijd dat mensen op zoek gaan naar een soort knop die ze om kunnen zetten. De vergeven-en-er-weer-voor-gaan-knop.

Mijn werkelijkheid is er meer een die past bij 'tja, het is gebeurd en de gevolgen zijn nog niet helemaal weg, gaan misschien zelfs nooit meer helemaal weg, maar ondanks dat wil ik het toch blijven proberen.'

Soms speelt het dan na een tijd geen grote rol meer, soms blijft het toch te veel knagen om te willen blijven.



Dat zeg je heel mooi!

En zo pakken we het ook ongeveer aan nu. We proberen het leuk te hebben met en zonder elkaar en kijken hoe het gaat.

Geen verwijten maar af en toe zit het niet lekker en moeten we er echt even over praten.

En op dit moment knaagt en wringt het nog steeds, hopelijk gaat dat over met de tijd.



Stoppen met verlangen dat ik het vergeef is wel een eye opener, zo had ik het nog niet gezien, dank je!

quote:hamerhaai schreef op 18 februari 2017 @ 12:11:

Stel dat je vrouw niet was vreemd gegaan? Zou je dan met haar oud willen worden? Of was er sowieso er al een twijfel?



Wij hebben besloten om wel samen verder te gaan. Vreemd gaan is vaak toch een signaal dat alles niet helemaal 100% is. Te druk bezig, te weinig aandacht aan elkaar, meeste aandacht naar gezin, werk, etc en niet naar de partner. Komt er dan iemand langs die je vertelt dat je zo leuk, lief, mooi, ondergewaardeerd bent, dan is er een kans om daar in mee te gaan. Maar problemen binnen een relatie moet je niet buiten de relatie gaan oplossen.



Bij mij heeft het geholpen om in te zien waarom mijn partner is vreemdgegaan. En wat mijn aandeel daarin is geweest. Ik praat vreemdgaan absoluut niet goed, ik had liever gewild dat we het anders hadden opgelost. Maar op een bepaald moment waren we elkaar kwijt, we leefden wel samen en hadden het "goed", maar te weinig aandacht voor elkaar. Door een heftige gebeurtenis zijn wij elkaar kwijtgeraakt. We hebben ieder op onze eigen manier dit verwerkt. Gevlucht in werk, hobbies, ander persoon.



Het heeft letter bloed, zweet en tranen gekost. Zelfs een tijdje uit elkaar geweest. Maar uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat het leven samen leuker en beter is dan alleen. Betekent dit dat er niemand anders op wereld is om een relatie mee te hebben? Natuurlijk. Maar iedere relatie heeft zo zijn voor- en nadelen.



Ik heb hem echt voor de 100% vergeven. Vergeven zegt namelijk niets over hem, maar alles over mij. Het vreemdgaan heeft nu geen invloed meer op mij. Het is gebeurd, was niet goed, maar je kan het niet meer veranderen. Voor een deel begrijp ik waarom hij dit heeft gedaan. Het zou alleen fijner zijn geweest wanneer hij beter in zijn vel had gezeten en sterker was geweest op dat moment zodat het niet was gebeurd.



Ik ben van mening dat iedereen vreemd kan gaan wanneer de situatie daar is. En dat dit mij ook kan overkomen. Dus het is geen garantie dat je volgende partner niet zal vreemd gaan.



De keuze is nu aan jou. Kies voor jezelf. Wanneer je het echt kan vergeven en er een streep er onder kan zetten (dus niet meer gaan verwijten of achterdochtig zijn) en het is verder een topvrouw en mooi gezin, ga dan weer bouwen aan jullie relatie. En leer van het verleden. Kan je dit niet, zet er dan een streep eronder en sluit het af zodat het ook geen invloed meer heeft op je leven.



Het is absoluut geen zwaktebod om bij elkaar te blijven. Nee, je inventariseert en maakt een bewuste keuze en werkt aan je relatie zodat deze beter wordt dan ooit.



Wanneer de relatie eigenlijk al op was en je verder geen toekomst met elkaar ziet. Dan kan vreemdgaan de bewuste druppel zijn, en dan zou ik afscheid van elkaar nemen.



Onze relatie is beter dan ooit. En na 5 jaar ben ik oprecht blij dat wij niet weggelopen zijn van onze problemen maar de verantwoordelijkheid hebben genomen en geleerd hebben van het verleden. Gewoon omdat onze relatie die waard was.



Bedankt voor je bericht, en mooi dat het uiteindelijk weer goed is gekomen.

En wat je zegt geloof ik ook, het is een fout maar wel een menselijke die onder bepaalde omstandigheden gemaakt is.

Ik denk dat ik daar uiteindelijk wel overheen kom, zeker als ik dit soort berichten lees.

Maar ik twijfel wel of onze relatie in de basis sterk genoeg is.

Er zijn meerder soorten relaties, van echte soulmates tot gedoemd om uit elkaar te gaan.

We passen goed bij elkaar, en vinden elkaar ook een mooi mens. Maar echte soul mates, nee dat zijn we niet maar dat geluk is maar aan een paar procent van de stellen gegund.

Ik investeer nu veel van mijn trots, vergevingsgezindheid, en liefde in deze relatie en hoop dat het dat waard is.....

quote:Barbaa schreef op 18 februari 2017 @ 12:22:

[...]



Garanties krijgt niemand in het leven, ook niet als je partner nog nooit is vreemd gegaan.



Jullie zijn goed aan de slag gegaan met zaken binnen jullie relatie waardoor er bij haar een voedingsbodem ontstond voor het vreemdgaan. Er is iets daardoor iets wezenlijks veranderd en daardoor zal zij zich waarschijnlijk een volgende keer niet opnieuw laten meeslepen in de roes van spanning en begeerd worden. Je leert van de fouten die je maakt.



Dat jij nog twijfels hebt, vind ik persoonlijk heel normaal.

Zijn die twijfels ook bespreekbaar tussen jullie?



We hebben in het begin heel veel gepraat maar op een moment ook uitgesproken dat we het wat luchtiger moeten houden.

Maar nog steeds is er ruimte om over te praten. Al is dat wel lastig vind ik zelf, ook omdat ik niet altijd precies weet hoe ik me voel en wat ik wil bereiken met een gesprek.....

Maar het lucht wel altijd op als we gepraat hebben.