Relaties
alle pijlers
Vriend met ADD en negatief zelfbeeld
woensdag 3 augustus 2016 11:53
Mijn vriend is ongeveer 8 maanden geleden gediagnosticeerd met ADD. Er waren flink wat problemen, veel stress op werk en spanningen tussen ons. Hij is begonnen met groeps behandelingen en tijdelijk Ritalin toen ging het even goed maar daarna heeft hij alles laten varen en is weer doorgegaan. Met een nieuwe baan, dat redelijk goed gaat, maar altijd nog veel te veel los gaan in het weekend. Het een tijdje beter maar nu is de bom weer gebarsten. Veel drinken in het weekend, doorslaan en niet thuiskomen en altijd een vol hoofd en veel stress en negatieve gedachten. Nadat hij niet thuis was gekomen en mij niets heeft laten horen heb ik hem naar zn ouders gestuurd en gezegd dat ik niet meer zo verder wilde. Hij wil zelf ook niet meer op deze manier verder met zichzelf. Verder hebben we een hele fijne relatie maar gaat het fout als hij veel drinkt. Door zijn ADD ben ik wel vaak de planner maar qua huishouden etc doen we netjes alles samen. Ook doen we altijd veel leuke dingen samen en hebben we allebei leuke vrienden, ook afzonderlijk van elkaar.
Hij is nu resoluut gestopt met drinken en gaat morgen voor de tweede keer naar therapie. Hij heeft de hele week zijn gedachten en depressieve momenten moeten opschrijven. Hij heeft dus ADD maar misschien dus ook depressie. En hij heeft een laag zelfbeeld. Dit is voor mij nooit heel duidelijk geweest maar wat hij nu allemaal verteld en het wat er naar boven kwam bij de eerste sessie bij de pyscholoog maakt veel duidelijk. Het wordt dus aankijken de komende tijd hoe de therapie werkt en of er misschien een betere diagnose wordt gesteld.
Hij is ook weer begonnen met Ritalin en dit gaat wisselend. Ik vind het allemaal heel lastig. Wil er voor hem zijn maar ook mezelf niet verliezen. Hij vindt het ook allemaal heel naar en wil heel graag dat hij zich goed voelt zodat hij er ook helemaal voor mij kan zijn. Zijn er mensen in soortgelijke situaties? En tips?
Hij is nu resoluut gestopt met drinken en gaat morgen voor de tweede keer naar therapie. Hij heeft de hele week zijn gedachten en depressieve momenten moeten opschrijven. Hij heeft dus ADD maar misschien dus ook depressie. En hij heeft een laag zelfbeeld. Dit is voor mij nooit heel duidelijk geweest maar wat hij nu allemaal verteld en het wat er naar boven kwam bij de eerste sessie bij de pyscholoog maakt veel duidelijk. Het wordt dus aankijken de komende tijd hoe de therapie werkt en of er misschien een betere diagnose wordt gesteld.
Hij is ook weer begonnen met Ritalin en dit gaat wisselend. Ik vind het allemaal heel lastig. Wil er voor hem zijn maar ook mezelf niet verliezen. Hij vindt het ook allemaal heel naar en wil heel graag dat hij zich goed voelt zodat hij er ook helemaal voor mij kan zijn. Zijn er mensen in soortgelijke situaties? En tips?
woensdag 3 augustus 2016 13:36
quote:glitter28 schreef op 03 augustus 2016 @ 13:28:
Dank je wel! Dat klopt zeker. Daarom wil ik ook advies van een therapeut hierin. Ik ben van mezelf een regelaar en wil alles zo snel mogelijk oplossen.Ik ben bang dat dit niet meteen is opgelost. Gedrag kun je prima veranderen, maar dat kost wel tijd.
Dank je wel! Dat klopt zeker. Daarom wil ik ook advies van een therapeut hierin. Ik ben van mezelf een regelaar en wil alles zo snel mogelijk oplossen.Ik ben bang dat dit niet meteen is opgelost. Gedrag kun je prima veranderen, maar dat kost wel tijd.
woensdag 3 augustus 2016 13:39
quote:Naam_Loos schreef op 03 augustus 2016 @ 13:36:
[...]
Ik ben bang dat dit niet meteen is opgelost. Gedrag kun je prima veranderen, maar dat kost wel tijd.Ja dit is niet zomaar opgelost.. Dat weet ik en moet ik meer beseffen inderdaad. Moet het ook misschien wat meer met rust laten en de therapie afwachten.
[...]
Ik ben bang dat dit niet meteen is opgelost. Gedrag kun je prima veranderen, maar dat kost wel tijd.Ja dit is niet zomaar opgelost.. Dat weet ik en moet ik meer beseffen inderdaad. Moet het ook misschien wat meer met rust laten en de therapie afwachten.
woensdag 3 augustus 2016 13:41
quote:elf12 schreef op 03 augustus 2016 @ 13:27:
Pittig Glitter! Knap dat je je ervoor in wil zetten. Als de liefde echt goed zit moet dat ook kunnen. Maar nogmaals; zorg dat jij zelf ook gelukkig blijft in deze relatie!
En goed dat jullie samen in relatietherapie willen. Er zijn ook boeken over ad(h)d + partner.
https://www.bol.com/nl/p/ ... uggestionType=typedsearch
Bij ons in familie/vriendenkring komt add voor. Ik herken het negatieve zelfbeeld, de depressieve gevoelens en het snel veroordeeld voelen.
Wat wij doen is positief stimuleren, dingen die wel goed gaan extra complimenteren. Klinkt kinderachtig maar werkt wel, ook al is het soms maar tijdelijk.Ga ik bestellen!
Pittig Glitter! Knap dat je je ervoor in wil zetten. Als de liefde echt goed zit moet dat ook kunnen. Maar nogmaals; zorg dat jij zelf ook gelukkig blijft in deze relatie!
En goed dat jullie samen in relatietherapie willen. Er zijn ook boeken over ad(h)d + partner.
https://www.bol.com/nl/p/ ... uggestionType=typedsearch
Bij ons in familie/vriendenkring komt add voor. Ik herken het negatieve zelfbeeld, de depressieve gevoelens en het snel veroordeeld voelen.
Wat wij doen is positief stimuleren, dingen die wel goed gaan extra complimenteren. Klinkt kinderachtig maar werkt wel, ook al is het soms maar tijdelijk.Ga ik bestellen!
woensdag 3 augustus 2016 13:44
quote:glitter28 schreef op 03 augustus 2016 @ 13:28:
Dank je wel! Dat klopt zeker. Daarom wil ik ook advies van een therapeut hierin. Ik ben van mezelf een regelaar en wil alles zo snel mogelijk oplossen.
Hou goed in je achterhoofd dat ADD geen ziekte is, die je kunt genezen. ADD is aangeboren, en je kunt er wel mee om leren gaan, maar het gaat nooit weg. Je kunt het niet 'oplossen'. Als je dat probeert, dan is dan een gegarandeerd recept voor ruzies en mislukking.
Iemand schreef het hier al: het begint allemaal met acceptatie, en in mijn ogen is dat één van de belangrijkste aspecten van het leren omgaan met ADD. Het wordt veel makkelijker om er mee om te leren gaan als je jezelf niet meer ziet als 'ziek', 'minderwaardig' of 'gestoord'.
Persoonlijk vind ik het ook geen 'stoornis'. De draadjes in mijn hoofd lopen anders dan bij neuronormatieve mensen. Dat maakt me anders, maar niet gestoord. Helaas past die bedrading niet bij de huidige maatschappij, maar je kunt je afvragen waar het probleem dan eigenlijk ligt. Mensen veranderen veel langzamer dan de huidige maatschappij. Je maakt mij niet wijs dat er tegenwoordig 'ineens' veel meer mensen ADD hebben. 'Wij' zijn er altijd al geweest, maar vielen minder op omdat de wereld anders was. Dus nogmaals, wie is er dan eigenlijk gestoord?
Plus, ADD is niet alleen maar kommer en kwel. Het heeft ook erg leuke kanten. Verlies dat niet uit het oog, want alleen op het negatieve focussen gaat jouw vriend en zijn zelfbeeld niet helpen.
Dank je wel! Dat klopt zeker. Daarom wil ik ook advies van een therapeut hierin. Ik ben van mezelf een regelaar en wil alles zo snel mogelijk oplossen.
Hou goed in je achterhoofd dat ADD geen ziekte is, die je kunt genezen. ADD is aangeboren, en je kunt er wel mee om leren gaan, maar het gaat nooit weg. Je kunt het niet 'oplossen'. Als je dat probeert, dan is dan een gegarandeerd recept voor ruzies en mislukking.
Iemand schreef het hier al: het begint allemaal met acceptatie, en in mijn ogen is dat één van de belangrijkste aspecten van het leren omgaan met ADD. Het wordt veel makkelijker om er mee om te leren gaan als je jezelf niet meer ziet als 'ziek', 'minderwaardig' of 'gestoord'.
Persoonlijk vind ik het ook geen 'stoornis'. De draadjes in mijn hoofd lopen anders dan bij neuronormatieve mensen. Dat maakt me anders, maar niet gestoord. Helaas past die bedrading niet bij de huidige maatschappij, maar je kunt je afvragen waar het probleem dan eigenlijk ligt. Mensen veranderen veel langzamer dan de huidige maatschappij. Je maakt mij niet wijs dat er tegenwoordig 'ineens' veel meer mensen ADD hebben. 'Wij' zijn er altijd al geweest, maar vielen minder op omdat de wereld anders was. Dus nogmaals, wie is er dan eigenlijk gestoord?
Plus, ADD is niet alleen maar kommer en kwel. Het heeft ook erg leuke kanten. Verlies dat niet uit het oog, want alleen op het negatieve focussen gaat jouw vriend en zijn zelfbeeld niet helpen.
Slik die kikker!
woensdag 3 augustus 2016 13:47
quote:glitter28 schreef op 03 augustus 2016 @ 13:34:
[...]
Dank je wel! Heb je zelf ook een partner die dit heeft en hoe gaat dit met jullie?Niet mijn eigen partner maar wel heel dichtbij. Om het te begrijpen ben ik er meer over gaan lezen zodat ik minder ging oordelen. Ik noemde hem/haar ook altijd lui en onverantwoordelijk. Maar sinds de diagnose weet ik beter.
[...]
Dank je wel! Heb je zelf ook een partner die dit heeft en hoe gaat dit met jullie?Niet mijn eigen partner maar wel heel dichtbij. Om het te begrijpen ben ik er meer over gaan lezen zodat ik minder ging oordelen. Ik noemde hem/haar ook altijd lui en onverantwoordelijk. Maar sinds de diagnose weet ik beter.
woensdag 3 augustus 2016 13:49
quote:AllieBrosh schreef op 03 augustus 2016 @ 13:44:
[...]
Hou goed in je achterhoofd dat ADD geen ziekte is, die je kunt genezen. ADD is aangeboren, en je kunt er wel mee om leren gaan, maar het gaat nooit weg. Je kunt het niet 'oplossen'. Als je dat probeert, dan is dan een gegarandeerd recept voor ruzies en mislukking.
Iemand schreef het hier al: het begint allemaal met acceptatie, en in mijn ogen is dat één van de belangrijkste aspecten van het leren omgaan met ADD. Het wordt veel makkelijker om er mee om te leren gaan als je jezelf niet meer ziet als 'ziek', 'minderwaardig' of 'gestoord'.
Persoonlijk vind ik het ook geen 'stoornis'. De draadjes in mijn hoofd lopen anders dan bij neuronormatieve mensen. Dat maakt me anders, maar niet gestoord. Helaas past die bedrading niet bij de huidige maatschappij, maar je kunt je afvragen waar het probleem dan eigenlijk ligt. Mensen veranderen veel langzamer dan de huidige maatschappij. Je maakt mij niet wijs dat er tegenwoordig 'ineens' veel meer mensen ADD hebben. 'Wij' zijn er altijd al geweest, maar vielen minder op omdat de wereld anders was. Dus nogmaals, wie is er dan eigenlijk gestoord?
Plus, ADD is niet alleen maar kommer en kwel. Het heeft ook erg leuke kanten. Verlies dat niet uit het oog, want alleen op het negatieve focussen gaat jouw vriend en zijn zelfbeeld niet helpen.Daar heb je helemaal gelijk in. Ik wil ADD ook niet oplossen, maar wel de nare dingen die er gebeuren. Mijn vriend loopt over, is vrij teneergeslagen, heeft een negatief zelfbeeld. Dit wil hij sowieso zelf oplossen. En daarbij komt nog dat hij geen rem en geen grenzen kent en daardoor slaat hij door met feesten. En hij is vreemdgegaan wat een hoop heeft stuk gemaakt. Dit zijn dingen waar allemaal aan gewerkt kan worden. Het is het gedrag en het gevoel. De liefde zit zeker goed maar er zijn veel dingen omheen die beter kunnen.
[...]
Hou goed in je achterhoofd dat ADD geen ziekte is, die je kunt genezen. ADD is aangeboren, en je kunt er wel mee om leren gaan, maar het gaat nooit weg. Je kunt het niet 'oplossen'. Als je dat probeert, dan is dan een gegarandeerd recept voor ruzies en mislukking.
Iemand schreef het hier al: het begint allemaal met acceptatie, en in mijn ogen is dat één van de belangrijkste aspecten van het leren omgaan met ADD. Het wordt veel makkelijker om er mee om te leren gaan als je jezelf niet meer ziet als 'ziek', 'minderwaardig' of 'gestoord'.
Persoonlijk vind ik het ook geen 'stoornis'. De draadjes in mijn hoofd lopen anders dan bij neuronormatieve mensen. Dat maakt me anders, maar niet gestoord. Helaas past die bedrading niet bij de huidige maatschappij, maar je kunt je afvragen waar het probleem dan eigenlijk ligt. Mensen veranderen veel langzamer dan de huidige maatschappij. Je maakt mij niet wijs dat er tegenwoordig 'ineens' veel meer mensen ADD hebben. 'Wij' zijn er altijd al geweest, maar vielen minder op omdat de wereld anders was. Dus nogmaals, wie is er dan eigenlijk gestoord?
Plus, ADD is niet alleen maar kommer en kwel. Het heeft ook erg leuke kanten. Verlies dat niet uit het oog, want alleen op het negatieve focussen gaat jouw vriend en zijn zelfbeeld niet helpen.Daar heb je helemaal gelijk in. Ik wil ADD ook niet oplossen, maar wel de nare dingen die er gebeuren. Mijn vriend loopt over, is vrij teneergeslagen, heeft een negatief zelfbeeld. Dit wil hij sowieso zelf oplossen. En daarbij komt nog dat hij geen rem en geen grenzen kent en daardoor slaat hij door met feesten. En hij is vreemdgegaan wat een hoop heeft stuk gemaakt. Dit zijn dingen waar allemaal aan gewerkt kan worden. Het is het gedrag en het gevoel. De liefde zit zeker goed maar er zijn veel dingen omheen die beter kunnen.
woensdag 3 augustus 2016 13:52
woensdag 3 augustus 2016 15:25
quote:glitter28 schreef op 03 augustus 2016 @ 13:07:
Franka76, zijn ouders dachten dat hij een puber was en dat de puberteit nooit over ging, Hij moest van de Havo naar de MBO en heeft zich daar diep voor geschaamd. Zijn ouders zeiden dat hij toch nooit dingen afmaakte. Heeft 3x een HBO opleiding geprobeerd maar kon dit niet doorzetten. Dit weekend vertelde hij ook dat hij op de basisschool al last had van faalangst. Voor een spreekbeurt lag hij al huilend in bed. Dit was nieuw voor mij maar heeft bij hem diepe indruk gemaakt, dat blijkt. Ook zegt hij heel vaak sorry over kleine dingetjes. Zijn hoofd loopt altijd over en hij is snel moe. Hij gebruikt dus nu sinds een maand weer doordeweeks Ritalin en is nu 3 weken gestopt met drinken. Morgen is de tweede sessie met de psycholoog waar ik mee naartoe ga. Daarna ga ik niet meer mee, maar wil wel relatietherapie voor beiden, mijn vriend wil dit ook. Hij wil dat ik er weer vertrouwen in krijg en dat we er gelijkwaardig voor elkaar kunnen zijn.
Dit zijn precies de voorbeelden die ik in mijn hoofd had bij een niet vlekkeloze jeugd. Hij moet zich een enorme teleurstelling hebben gevoeld voor ouders en zichzelf. Erg onbegrepen. En dat tekent, en neem je mee als je ouder wordt... Dat moet hij nu gaan verwerken en mee om leren gaan. Kan mij goed voorstellen dat het erg moeilijk is om daarop terug te kijken en te weten dat het niet zo had hoeven zijn met de diagnose van nu
Vreemdgaan is gewoon klote, denk niet dat je de ADHD daar de schuld van mag geven. Je mag ADHD natuurlijk niet als Excuus inzetten voor dit soort domme keuzes. Kinderen met ADHD hebben minder controle over impulsief gedrag, naarmate je ouder wordt krijg je dat wel. Als volwassene weet je echt wel oorzaak/gevolg en goed/slecht, handelen is dan een keuze. Iemand vergeven na zo iets ergs als vreemdgaan is trouwens ook een keuze, valt eigenlijk ook onder acceptatie. Het is gebeurd, we willen samen verder, en moeten samen de gevolgen accepteren. Niet dat je het dan vergeet, dat is iets anders dan vergeven
Franka76, zijn ouders dachten dat hij een puber was en dat de puberteit nooit over ging, Hij moest van de Havo naar de MBO en heeft zich daar diep voor geschaamd. Zijn ouders zeiden dat hij toch nooit dingen afmaakte. Heeft 3x een HBO opleiding geprobeerd maar kon dit niet doorzetten. Dit weekend vertelde hij ook dat hij op de basisschool al last had van faalangst. Voor een spreekbeurt lag hij al huilend in bed. Dit was nieuw voor mij maar heeft bij hem diepe indruk gemaakt, dat blijkt. Ook zegt hij heel vaak sorry over kleine dingetjes. Zijn hoofd loopt altijd over en hij is snel moe. Hij gebruikt dus nu sinds een maand weer doordeweeks Ritalin en is nu 3 weken gestopt met drinken. Morgen is de tweede sessie met de psycholoog waar ik mee naartoe ga. Daarna ga ik niet meer mee, maar wil wel relatietherapie voor beiden, mijn vriend wil dit ook. Hij wil dat ik er weer vertrouwen in krijg en dat we er gelijkwaardig voor elkaar kunnen zijn.
Dit zijn precies de voorbeelden die ik in mijn hoofd had bij een niet vlekkeloze jeugd. Hij moet zich een enorme teleurstelling hebben gevoeld voor ouders en zichzelf. Erg onbegrepen. En dat tekent, en neem je mee als je ouder wordt... Dat moet hij nu gaan verwerken en mee om leren gaan. Kan mij goed voorstellen dat het erg moeilijk is om daarop terug te kijken en te weten dat het niet zo had hoeven zijn met de diagnose van nu
Vreemdgaan is gewoon klote, denk niet dat je de ADHD daar de schuld van mag geven. Je mag ADHD natuurlijk niet als Excuus inzetten voor dit soort domme keuzes. Kinderen met ADHD hebben minder controle over impulsief gedrag, naarmate je ouder wordt krijg je dat wel. Als volwassene weet je echt wel oorzaak/gevolg en goed/slecht, handelen is dan een keuze. Iemand vergeven na zo iets ergs als vreemdgaan is trouwens ook een keuze, valt eigenlijk ook onder acceptatie. Het is gebeurd, we willen samen verder, en moeten samen de gevolgen accepteren. Niet dat je het dan vergeet, dat is iets anders dan vergeven
Wie wind zaait zal storm oogsten
woensdag 3 augustus 2016 15:29
quote:AllieBrosh schreef op 03 augustus 2016 @ 13:44:
[...]
Hou goed in je achterhoofd dat ADD geen ziekte is, die je kunt genezen. ADD is aangeboren, en je kunt er wel mee om leren gaan, maar het gaat nooit weg. Je kunt het niet 'oplossen'. Als je dat probeert, dan is dan een gegarandeerd recept voor ruzies en mislukking.
Iemand schreef het hier al: het begint allemaal met acceptatie, en in mijn ogen is dat één van de belangrijkste aspecten van het leren omgaan met ADD. Het wordt veel makkelijker om er mee om te leren gaan als je jezelf niet meer ziet als 'ziek', 'minderwaardig' of 'gestoord'.
Persoonlijk vind ik het ook geen 'stoornis'. De draadjes in mijn hoofd lopen anders dan bij neuronormatieve mensen. Dat maakt me anders, maar niet gestoord. Helaas past die bedrading niet bij de huidige maatschappij, maar je kunt je afvragen waar het probleem dan eigenlijk ligt. Mensen veranderen veel langzamer dan de huidige maatschappij. Je maakt mij niet wijs dat er tegenwoordig 'ineens' veel meer mensen ADD hebben. 'Wij' zijn er altijd al geweest, maar vielen minder op omdat de wereld anders was. Dus nogmaals, wie is er dan eigenlijk gestoord?
Plus, ADD is niet alleen maar kommer en kwel. Het heeft ook erg leuke kanten. Verlies dat niet uit het oog, want alleen op het negatieve focussen gaat jouw vriend en zijn zelfbeeld niet helpen.Mooi gezegd! Mijn zoon heeft ADHD en sta er net zo in als jij! Zijn vooral degene die er totaal geen kennis van hebben die het als is iets slechts/modeziekte/verkeerde opvoeding zien.
[...]
Hou goed in je achterhoofd dat ADD geen ziekte is, die je kunt genezen. ADD is aangeboren, en je kunt er wel mee om leren gaan, maar het gaat nooit weg. Je kunt het niet 'oplossen'. Als je dat probeert, dan is dan een gegarandeerd recept voor ruzies en mislukking.
Iemand schreef het hier al: het begint allemaal met acceptatie, en in mijn ogen is dat één van de belangrijkste aspecten van het leren omgaan met ADD. Het wordt veel makkelijker om er mee om te leren gaan als je jezelf niet meer ziet als 'ziek', 'minderwaardig' of 'gestoord'.
Persoonlijk vind ik het ook geen 'stoornis'. De draadjes in mijn hoofd lopen anders dan bij neuronormatieve mensen. Dat maakt me anders, maar niet gestoord. Helaas past die bedrading niet bij de huidige maatschappij, maar je kunt je afvragen waar het probleem dan eigenlijk ligt. Mensen veranderen veel langzamer dan de huidige maatschappij. Je maakt mij niet wijs dat er tegenwoordig 'ineens' veel meer mensen ADD hebben. 'Wij' zijn er altijd al geweest, maar vielen minder op omdat de wereld anders was. Dus nogmaals, wie is er dan eigenlijk gestoord?
Plus, ADD is niet alleen maar kommer en kwel. Het heeft ook erg leuke kanten. Verlies dat niet uit het oog, want alleen op het negatieve focussen gaat jouw vriend en zijn zelfbeeld niet helpen.Mooi gezegd! Mijn zoon heeft ADHD en sta er net zo in als jij! Zijn vooral degene die er totaal geen kennis van hebben die het als is iets slechts/modeziekte/verkeerde opvoeding zien.
Wie wind zaait zal storm oogsten
woensdag 3 augustus 2016 15:30
quote:elf12 schreef op 03 augustus 2016 @ 13:47:
[...]
Niet mijn eigen partner maar wel heel dichtbij. Om het te begrijpen ben ik er meer over gaan lezen zodat ik minder ging oordelen. Ik noemde hem/haar ook altijd lui en onverantwoordelijk. Maar sinds de diagnose weet ik beter.Wat goed en lief van je om je er in te willen verdiepen om het te begrijpen. Doet niet iedereen
[...]
Niet mijn eigen partner maar wel heel dichtbij. Om het te begrijpen ben ik er meer over gaan lezen zodat ik minder ging oordelen. Ik noemde hem/haar ook altijd lui en onverantwoordelijk. Maar sinds de diagnose weet ik beter.Wat goed en lief van je om je er in te willen verdiepen om het te begrijpen. Doet niet iedereen
Wie wind zaait zal storm oogsten
woensdag 3 augustus 2016 15:56
quote:Franka76 schreef op 03 augustus 2016 @ 15:25:
[...]
Dit zijn precies de voorbeelden die ik in mijn hoofd had bij een niet vlekkeloze jeugd. Hij moet zich een enorme teleurstelling hebben gevoeld voor ouders en zichzelf. Erg onbegrepen. En dat tekent, en neem je mee als je ouder wordt... Dat moet hij nu gaan verwerken en mee om leren gaan. Kan mij goed voorstellen dat het erg moeilijk is om daarop terug te kijken en te weten dat het niet zo had hoeven zijn met de diagnose van nu
Vreemdgaan is gewoon klote, denk niet dat je de ADHD daar de schuld van mag geven. Je mag ADHD natuurlijk niet als Excuus inzetten voor dit soort domme keuzes. Kinderen met ADHD hebben minder controle over impulsief gedrag, naarmate je ouder wordt krijg je dat wel. Als volwassene weet je echt wel oorzaak/gevolg en goed/slecht, handelen is dan een keuze. Iemand vergeven na zo iets ergs als vreemdgaan is trouwens ook een keuze, valt eigenlijk ook onder acceptatie. Het is gebeurd, we willen samen verder, en moeten samen de gevolgen accepteren. Niet dat je het dan vergeet, dat is iets anders dan vergeven
Klopt, vreemdgaan is gewoon kut en klote, Hij had het al weggestopt maar nu kwam het toch naar boven. Hij wilde het echt niet vertellen zo bang om mij kwijt te raken. Maar ik ben daar wel erg boos over en heb nog mijn woede uitbarstingen. Dat is dus lastig want helpt ook niet echt bij zijn negatieve beeld doordat alles weer terugkomt maar dat is even jammer voor hem momenteel. Morgen hebben we samen een tweede sessie bij de psycholoog.
Dank voor je antwoord! Heel fijn om dit allemaal te lezen. Zeker omdat jullie er verstand van hebben. Mijn vrienden zijn niet allemaal even begripvol en weten niet de achterliggende problemen. Dat vind ik erg moeilijk.
[...]
Dit zijn precies de voorbeelden die ik in mijn hoofd had bij een niet vlekkeloze jeugd. Hij moet zich een enorme teleurstelling hebben gevoeld voor ouders en zichzelf. Erg onbegrepen. En dat tekent, en neem je mee als je ouder wordt... Dat moet hij nu gaan verwerken en mee om leren gaan. Kan mij goed voorstellen dat het erg moeilijk is om daarop terug te kijken en te weten dat het niet zo had hoeven zijn met de diagnose van nu
Vreemdgaan is gewoon klote, denk niet dat je de ADHD daar de schuld van mag geven. Je mag ADHD natuurlijk niet als Excuus inzetten voor dit soort domme keuzes. Kinderen met ADHD hebben minder controle over impulsief gedrag, naarmate je ouder wordt krijg je dat wel. Als volwassene weet je echt wel oorzaak/gevolg en goed/slecht, handelen is dan een keuze. Iemand vergeven na zo iets ergs als vreemdgaan is trouwens ook een keuze, valt eigenlijk ook onder acceptatie. Het is gebeurd, we willen samen verder, en moeten samen de gevolgen accepteren. Niet dat je het dan vergeet, dat is iets anders dan vergeven
Klopt, vreemdgaan is gewoon kut en klote, Hij had het al weggestopt maar nu kwam het toch naar boven. Hij wilde het echt niet vertellen zo bang om mij kwijt te raken. Maar ik ben daar wel erg boos over en heb nog mijn woede uitbarstingen. Dat is dus lastig want helpt ook niet echt bij zijn negatieve beeld doordat alles weer terugkomt maar dat is even jammer voor hem momenteel. Morgen hebben we samen een tweede sessie bij de psycholoog.
Dank voor je antwoord! Heel fijn om dit allemaal te lezen. Zeker omdat jullie er verstand van hebben. Mijn vrienden zijn niet allemaal even begripvol en weten niet de achterliggende problemen. Dat vind ik erg moeilijk.
woensdag 3 augustus 2016 16:22
quote:Franka76 schreef op 03 augustus 2016 @ 15:25:
[...]
Dit zijn precies de voorbeelden die ik in mijn hoofd had bij een niet vlekkeloze jeugd. Hij moet zich een enorme teleurstelling hebben gevoeld voor ouders en zichzelf. Erg onbegrepen. En dat tekent, en neem je mee als je ouder wordt... Dat moet hij nu gaan verwerken en mee om leren gaan. Kan mij goed voorstellen dat het erg moeilijk is om daarop terug te kijken en te weten dat het niet zo had hoeven zijn met de diagnose van nu
Dit vond ik heel lastig met mijn ex met ADD. Hij zei altijd dat hij zich nooit begrepen en geaccepteerd en inderdaad een enorme teleurstelling had gevoeld en dat was uiteraard erg moeilijk geweest. En ik vond hem de allermooiste persoon die ik ooit had ontmoet en ik dacht van ja dat is ook niet niets. Ik ga hem lekker helemaal accepteren! En (onder andere) als gevolg daarvan liep hij uiteindelijk finaal over me heen. Haha
Wij hebben het niet gered. Ik vond het te moeilijk om voor mezelf op te komen en ruimte voor mezelf en mijn wensen te creëren in de relatie terwijl ik zijn onmacht voelde, en hij vond het te moeilijk om überhaupt zelfs maar op basaal niveau rekening te houden met iemand anders op momenten dat zijn hoofd erg vol zat. En dat was het grootste deel van de tijd.
Zo jammer, het lukte gewoon niet maar ik mis hem nog altijd.
@glitter28 sterkte, jullie zitten in een turbulente periode zo te horen, hoop dat jullie eruit komen en dat therapie je vriend kan gaan helpen.
[...]
Dit zijn precies de voorbeelden die ik in mijn hoofd had bij een niet vlekkeloze jeugd. Hij moet zich een enorme teleurstelling hebben gevoeld voor ouders en zichzelf. Erg onbegrepen. En dat tekent, en neem je mee als je ouder wordt... Dat moet hij nu gaan verwerken en mee om leren gaan. Kan mij goed voorstellen dat het erg moeilijk is om daarop terug te kijken en te weten dat het niet zo had hoeven zijn met de diagnose van nu
Dit vond ik heel lastig met mijn ex met ADD. Hij zei altijd dat hij zich nooit begrepen en geaccepteerd en inderdaad een enorme teleurstelling had gevoeld en dat was uiteraard erg moeilijk geweest. En ik vond hem de allermooiste persoon die ik ooit had ontmoet en ik dacht van ja dat is ook niet niets. Ik ga hem lekker helemaal accepteren! En (onder andere) als gevolg daarvan liep hij uiteindelijk finaal over me heen. Haha
Wij hebben het niet gered. Ik vond het te moeilijk om voor mezelf op te komen en ruimte voor mezelf en mijn wensen te creëren in de relatie terwijl ik zijn onmacht voelde, en hij vond het te moeilijk om überhaupt zelfs maar op basaal niveau rekening te houden met iemand anders op momenten dat zijn hoofd erg vol zat. En dat was het grootste deel van de tijd.
Zo jammer, het lukte gewoon niet maar ik mis hem nog altijd.
@glitter28 sterkte, jullie zitten in een turbulente periode zo te horen, hoop dat jullie eruit komen en dat therapie je vriend kan gaan helpen.
woensdag 3 augustus 2016 17:08
quote:glitter28 schreef op 03 augustus 2016 @ 13:07:
Franka76, zijn ouders dachten dat hij een puber was en dat de puberteit nooit over ging, Hij moest van de Havo naar de MBO en heeft zich daar diep voor geschaamd. Zijn ouders zeiden dat hij toch nooit dingen afmaakte. Heeft 3x een HBO opleiding geprobeerd maar kon dit niet doorzetten. Dit weekend vertelde hij ook dat hij op de basisschool al last had van faalangst. Voor een spreekbeurt lag hij al huilend in bed. Dit was nieuw voor mij maar heeft bij hem diepe indruk gemaakt, dat blijkt. Ook zegt hij heel vaak sorry over kleine dingetjes. Zijn hoofd loopt altijd over en hij is snel moe. Hij gebruikt dus nu sinds een maand weer doordeweeks Ritalin en is nu 3 weken gestopt met drinken. Morgen is de tweede sessie met de psycholoog waar ik mee naartoe ga. Daarna ga ik niet meer mee, maar wil wel relatietherapie voor beiden, mijn vriend wil dit ook. Hij wil dat ik er weer vertrouwen in krijg en dat we er gelijkwaardig voor elkaar kunnen zijn.
Weet je wat het lastige is? ADHD'ers zijn vaak veel drukker, en hun problemen worden vaak eerder opgemerkt. Daarnaast is er pas sinds kort aandacht voor ADD. Ik ben halverwege de dertig, en in mijn tienerjaren had niemand er ooit van gehoord. Er was alleen ADHD, en dat was iets voor drukke jongetjes en een enkele volwassene. Nu, 18 jaar later, is het veel bekender, net zoals het feit dat je er niet overheen groeit. Sterker nog, ik zie bij àlle ADD'ers die ik ken, dat hun problemen erger worden naarmate ze ouder worden omdat ze niet meer alle ballen hoog kunnen houden.
Maar nu zitten we dus met vele generaties aan 'gemiste' ADD'ers. De rustige, gevoelige en vaak slimme dromers die meestal niemand tot last waren, maar keer op keer te horen kregen dat 'het er wel in zat, maar er niet uit kwam'. Dat ze beter hun best moesten doen. Beter moesten opletten. Vaker moesten opruimen. Niet zo veel moesten vergeten. Mensen die keer op keer moesten toezien hoe anderen hun werk veel makkelijker afkregen, wél konden opruimen, wél op tijd konden komen, wél hun shit op orde hadden.
En als je dat maar vaak genoeg hoort en ziet, ga je vanzelf denken dat je lui, dom en onverantwoordelijk bent. Want hoe kan het anders dat jouw klasgenoot zijn werkstuk al af heeft, en jij nog moet beginnen. Dat je niet de motivatie hebt om voor een tentamen te leren, maar wel 5 uur aanéén zonder te eten, drinken en naar de wc te gaan kunt tekenen. Dat je al tien jaar lang vergeet of de verjaardag van een vriendin op de 25ste of 27ste valt. Dat zelfs de meest simpele dingen misgaan, terwijl anderen er moeiteloos doorheen fietsen. Dat is echt slopend voor je zelfbeeld en het overgrote deel van ADD'ers krijgt uiteindelijk te maken met een depressie, minderwaardigheidsgevoelens en angstklachten. (Het schijnt zelfs zo te zijn dat veel volwassen ADD'ers eerst met een depressie bij de psych belanden voordat ze de juiste diagnose krijgen. Was bij mij ook zo.) Gooi daar nog verslavingsgevoeligheid bij, en je hebt het perfecte recept voor een ramp.
De hulpverlening voor al die volwassenen komt nu pas op gang. We moeten nog zo veel leren. En er zit nog steeds een flink stigma aan ons 'labeltje', plus een hoop onbegrip en vooroordelen. Het zal nog wel even duren voordat we weten wat het beste werkt bij AD(H)D, en voordat er een mentaliteitsverandering plaats vindt, waardoor we minder focussen op het corrigeren van 'fouten' en meer op het vinden van creatieve oplossingen vanuit AD(H)D-pluspunten.
Ik vind jou hoe dan ook een topwijf dat je probeert om je vriend zo goed mogelijk te begrijpen en te steunen. Het is wel belangrijk om daarbij je grenzen te bewaken. Je bent niet zijn hulpverlener, en hij zal het uiteindelijk allemaal zelf moeten doen. En hij is natuurlijk meer dan alleen de ADD. Hij is een mens met goede en slechte kanten én ADD. Ik hoop echt van harte dat het jullie lukt.
Franka76, zijn ouders dachten dat hij een puber was en dat de puberteit nooit over ging, Hij moest van de Havo naar de MBO en heeft zich daar diep voor geschaamd. Zijn ouders zeiden dat hij toch nooit dingen afmaakte. Heeft 3x een HBO opleiding geprobeerd maar kon dit niet doorzetten. Dit weekend vertelde hij ook dat hij op de basisschool al last had van faalangst. Voor een spreekbeurt lag hij al huilend in bed. Dit was nieuw voor mij maar heeft bij hem diepe indruk gemaakt, dat blijkt. Ook zegt hij heel vaak sorry over kleine dingetjes. Zijn hoofd loopt altijd over en hij is snel moe. Hij gebruikt dus nu sinds een maand weer doordeweeks Ritalin en is nu 3 weken gestopt met drinken. Morgen is de tweede sessie met de psycholoog waar ik mee naartoe ga. Daarna ga ik niet meer mee, maar wil wel relatietherapie voor beiden, mijn vriend wil dit ook. Hij wil dat ik er weer vertrouwen in krijg en dat we er gelijkwaardig voor elkaar kunnen zijn.
Weet je wat het lastige is? ADHD'ers zijn vaak veel drukker, en hun problemen worden vaak eerder opgemerkt. Daarnaast is er pas sinds kort aandacht voor ADD. Ik ben halverwege de dertig, en in mijn tienerjaren had niemand er ooit van gehoord. Er was alleen ADHD, en dat was iets voor drukke jongetjes en een enkele volwassene. Nu, 18 jaar later, is het veel bekender, net zoals het feit dat je er niet overheen groeit. Sterker nog, ik zie bij àlle ADD'ers die ik ken, dat hun problemen erger worden naarmate ze ouder worden omdat ze niet meer alle ballen hoog kunnen houden.
Maar nu zitten we dus met vele generaties aan 'gemiste' ADD'ers. De rustige, gevoelige en vaak slimme dromers die meestal niemand tot last waren, maar keer op keer te horen kregen dat 'het er wel in zat, maar er niet uit kwam'. Dat ze beter hun best moesten doen. Beter moesten opletten. Vaker moesten opruimen. Niet zo veel moesten vergeten. Mensen die keer op keer moesten toezien hoe anderen hun werk veel makkelijker afkregen, wél konden opruimen, wél op tijd konden komen, wél hun shit op orde hadden.
En als je dat maar vaak genoeg hoort en ziet, ga je vanzelf denken dat je lui, dom en onverantwoordelijk bent. Want hoe kan het anders dat jouw klasgenoot zijn werkstuk al af heeft, en jij nog moet beginnen. Dat je niet de motivatie hebt om voor een tentamen te leren, maar wel 5 uur aanéén zonder te eten, drinken en naar de wc te gaan kunt tekenen. Dat je al tien jaar lang vergeet of de verjaardag van een vriendin op de 25ste of 27ste valt. Dat zelfs de meest simpele dingen misgaan, terwijl anderen er moeiteloos doorheen fietsen. Dat is echt slopend voor je zelfbeeld en het overgrote deel van ADD'ers krijgt uiteindelijk te maken met een depressie, minderwaardigheidsgevoelens en angstklachten. (Het schijnt zelfs zo te zijn dat veel volwassen ADD'ers eerst met een depressie bij de psych belanden voordat ze de juiste diagnose krijgen. Was bij mij ook zo.) Gooi daar nog verslavingsgevoeligheid bij, en je hebt het perfecte recept voor een ramp.
De hulpverlening voor al die volwassenen komt nu pas op gang. We moeten nog zo veel leren. En er zit nog steeds een flink stigma aan ons 'labeltje', plus een hoop onbegrip en vooroordelen. Het zal nog wel even duren voordat we weten wat het beste werkt bij AD(H)D, en voordat er een mentaliteitsverandering plaats vindt, waardoor we minder focussen op het corrigeren van 'fouten' en meer op het vinden van creatieve oplossingen vanuit AD(H)D-pluspunten.
Ik vind jou hoe dan ook een topwijf dat je probeert om je vriend zo goed mogelijk te begrijpen en te steunen. Het is wel belangrijk om daarbij je grenzen te bewaken. Je bent niet zijn hulpverlener, en hij zal het uiteindelijk allemaal zelf moeten doen. En hij is natuurlijk meer dan alleen de ADD. Hij is een mens met goede en slechte kanten én ADD. Ik hoop echt van harte dat het jullie lukt.
Slik die kikker!
woensdag 3 augustus 2016 17:31
quote:glitter28 schreef op 03 augustus 2016 @ 12:38:
En idd symptomen van ADD zijn dat je veel prikkels zoekt..
Volgens mij zie je dit verkeerd, je zoekt de prikkels niet op maar vangt te veel prikkels op raakt en daardoor afgeleid. Je kan zaken niet goed filteren.
Ik probeer het verschil van het registreren van het brein tussen een AD(H)Der en een niet AD(H)D altijd zo uit te leggen:
Als ik (geen AD(H)Der naar een boom kijk zie ik een stam, takken en bladeren. Kijkt mijn zoon AD(H)D naar ziezelfde boom ziet hij een stam, takken, bladen, twijgjes, knoppen, barsten in de stam, nerven op de bladeren enz enz, en dit komt niet omdat zijn ogen beter zijn dan de mijne. Ik filter uit wat van belang is, hij niet.
Pas dit nu eens toe op het dagelijks leven, werken, deelnemen aan het verkeer, het fluiten van vogels enz
Erg vermoeiend en te veel prikkels en dus afleiding. Dan loopt er veel spaak
En ik heb er ervaring mee maar betekent nog niet dat ik er verstand van heb. Ik ben geen pro en zie het vanuit mijn referentiekader. Iedereen is anders, dus ook iedere ADHDer.
Het is in ieder geval goed dat je je erin verdiept zodat je snapt waar zaken vandaan komen en kan inzien dat situaties vaak geen onwil is terwijl het soms wel zo lijkt
En idd symptomen van ADD zijn dat je veel prikkels zoekt..
Volgens mij zie je dit verkeerd, je zoekt de prikkels niet op maar vangt te veel prikkels op raakt en daardoor afgeleid. Je kan zaken niet goed filteren.
Ik probeer het verschil van het registreren van het brein tussen een AD(H)Der en een niet AD(H)D altijd zo uit te leggen:
Als ik (geen AD(H)Der naar een boom kijk zie ik een stam, takken en bladeren. Kijkt mijn zoon AD(H)D naar ziezelfde boom ziet hij een stam, takken, bladen, twijgjes, knoppen, barsten in de stam, nerven op de bladeren enz enz, en dit komt niet omdat zijn ogen beter zijn dan de mijne. Ik filter uit wat van belang is, hij niet.
Pas dit nu eens toe op het dagelijks leven, werken, deelnemen aan het verkeer, het fluiten van vogels enz
Erg vermoeiend en te veel prikkels en dus afleiding. Dan loopt er veel spaak
En ik heb er ervaring mee maar betekent nog niet dat ik er verstand van heb. Ik ben geen pro en zie het vanuit mijn referentiekader. Iedereen is anders, dus ook iedere ADHDer.
Het is in ieder geval goed dat je je erin verdiept zodat je snapt waar zaken vandaan komen en kan inzien dat situaties vaak geen onwil is terwijl het soms wel zo lijkt
Wie wind zaait zal storm oogsten
woensdag 3 augustus 2016 17:38
woensdag 3 augustus 2016 17:55
quote:Franka76 schreef op 03 augustus 2016 @ 17:31:
[...]
Volgens mij zie je dit verkeerd, je zoekt de prikkels niet op maar vangt te veel prikkels op raakt en daardoor afgeleid. Je kan zaken niet goed filteren.
Ik probeer het verschil van het registreren van het brein tussen een AD(H)Der en een niet AD(H)D altijd zo uit te leggen:
Als ik (geen AD(H)Der naar een boom kijk zie ik een stam, takken en bladeren. Kijkt mijn zoon AD(H)D naar ziezelfde boom ziet hij een stam, takken, bladen, twijgjes, knoppen, barsten in de stam, nerven op de bladeren enz enz, en dit komt niet omdat zijn ogen beter zijn dan de mijne. Ik filter uit wat van belang is, hij niet.
Pas dit nu eens toe op het dagelijks leven, werken, deelnemen aan het verkeer, het fluiten van vogels enz
Erg vermoeiend en te veel prikkels en dus afleiding. Dan loopt er veel spaak
En ik heb er ervaring mee maar betekent nog niet dat ik er verstand van heb. Ik ben geen pro en zie het vanuit mijn referentiekader. Iedereen is anders, dus ook iedere ADHDer.
Het is in ieder geval goed dat je je erin verdiept zodat je snapt waar zaken vandaan komen en kan inzien dat situaties vaak geen onwil is terwijl het soms wel zo lijktNee, het gebeurt allebei. We vangen meer prikkels op, maar zoeken ook meer fijne prikkels op omdat we meer nodig hebben om ons goed te voelen en onze impulsbeheersing vaak niet je van het is. Waar iemand anders genoeg heeft aan één snoepje, nemen wij er vijf. Een ander weet wanneer hij moet stoppen met drinken, wij gaan gewoon door (niet iedereen hoor, het is een generalisatie.) Wij willen altijd meer, meer, MEER leuke prikkels.
[...]
Volgens mij zie je dit verkeerd, je zoekt de prikkels niet op maar vangt te veel prikkels op raakt en daardoor afgeleid. Je kan zaken niet goed filteren.
Ik probeer het verschil van het registreren van het brein tussen een AD(H)Der en een niet AD(H)D altijd zo uit te leggen:
Als ik (geen AD(H)Der naar een boom kijk zie ik een stam, takken en bladeren. Kijkt mijn zoon AD(H)D naar ziezelfde boom ziet hij een stam, takken, bladen, twijgjes, knoppen, barsten in de stam, nerven op de bladeren enz enz, en dit komt niet omdat zijn ogen beter zijn dan de mijne. Ik filter uit wat van belang is, hij niet.
Pas dit nu eens toe op het dagelijks leven, werken, deelnemen aan het verkeer, het fluiten van vogels enz
Erg vermoeiend en te veel prikkels en dus afleiding. Dan loopt er veel spaak
En ik heb er ervaring mee maar betekent nog niet dat ik er verstand van heb. Ik ben geen pro en zie het vanuit mijn referentiekader. Iedereen is anders, dus ook iedere ADHDer.
Het is in ieder geval goed dat je je erin verdiept zodat je snapt waar zaken vandaan komen en kan inzien dat situaties vaak geen onwil is terwijl het soms wel zo lijktNee, het gebeurt allebei. We vangen meer prikkels op, maar zoeken ook meer fijne prikkels op omdat we meer nodig hebben om ons goed te voelen en onze impulsbeheersing vaak niet je van het is. Waar iemand anders genoeg heeft aan één snoepje, nemen wij er vijf. Een ander weet wanneer hij moet stoppen met drinken, wij gaan gewoon door (niet iedereen hoor, het is een generalisatie.) Wij willen altijd meer, meer, MEER leuke prikkels.
Slik die kikker!
woensdag 3 augustus 2016 19:23
quote:Franka76 schreef op 03 augustus 2016 @ 18:50:
@alliebrosh kijk dat wist ik dus niet! Weer wat geleerd.
Zo zie je dus dat mijn ervaringen niet de enige waarheid is en je goed laten informeren belangrijk is
Yup, en de ene AD(H)D'er is de andere niet en wat voor de één werkt, werkt niet voor een ander, dus je hebt ook nog eens te maken met verschillende reacties en coping mechanisms bij dezelfde problemen.
Voorbeeld, mijn ex (ADHD) en ik hadden allebei moeite met tijd. Ik hield daarom als een neuroot de klok in de gaten en kwam altijd overal te vroeg. Hij vergat de tijd en kwam overal standaard drie kwartier te laat.
Idem met slapen. Ik kon niet in slaap vallen, hij had enorm veel moeite met wakker worden. Dezelfde problemen die zich totaal anders uitten.
Off-topic: Ik heb jarenlang alle Franka strips verslonden, ik vond ze helemaal geweldig en ik word helemaal vrolijk van je avatar!
@alliebrosh kijk dat wist ik dus niet! Weer wat geleerd.
Zo zie je dus dat mijn ervaringen niet de enige waarheid is en je goed laten informeren belangrijk is
Yup, en de ene AD(H)D'er is de andere niet en wat voor de één werkt, werkt niet voor een ander, dus je hebt ook nog eens te maken met verschillende reacties en coping mechanisms bij dezelfde problemen.
Voorbeeld, mijn ex (ADHD) en ik hadden allebei moeite met tijd. Ik hield daarom als een neuroot de klok in de gaten en kwam altijd overal te vroeg. Hij vergat de tijd en kwam overal standaard drie kwartier te laat.
Idem met slapen. Ik kon niet in slaap vallen, hij had enorm veel moeite met wakker worden. Dezelfde problemen die zich totaal anders uitten.
Off-topic: Ik heb jarenlang alle Franka strips verslonden, ik vond ze helemaal geweldig en ik word helemaal vrolijk van je avatar!
Slik die kikker!
donderdag 4 augustus 2016 00:51
ADD, depressie, hechtingsstoornis. Er is allemaal mee te leven mits degene die het heeft er iets aan wil doen. Hij is vreemd gegaan vertelde je. Wat heb jij gedaan toen hij het vertelde? Misschien dat je het verteld hebt in de discussie en dat ik het gemist heb.
Ga in ieder geval goed voor jezelf na of je deze relatie wilt en zo ja, hoe je ermee om gaat. En nog belangrijker, leert hij van de dingen die gebeuren en werkt hij aan zichzelf. Doet hij dat niet, ga bij jezelf na of je verder wilt en zo ja, hoe ga je dat doen. Ik val in herhaling maar wat ik zeggen wil is dat je altijd eerst aan jezelf moet denken en dan aan de ander.
Ga in ieder geval goed voor jezelf na of je deze relatie wilt en zo ja, hoe je ermee om gaat. En nog belangrijker, leert hij van de dingen die gebeuren en werkt hij aan zichzelf. Doet hij dat niet, ga bij jezelf na of je verder wilt en zo ja, hoe ga je dat doen. Ik val in herhaling maar wat ik zeggen wil is dat je altijd eerst aan jezelf moet denken en dan aan de ander.
donderdag 4 augustus 2016 07:30
quote:AllieBrosh schreef op 03 augustus 2016 @ 17:08:
[...]
Weet je wat het lastige is? ADHD'ers zijn vaak veel drukker, en hun problemen worden vaak eerder opgemerkt. Daarnaast is er pas sinds kort aandacht voor ADD. Ik ben halverwege de dertig, en in mijn tienerjaren had niemand er ooit van gehoord. Er was alleen ADHD, en dat was iets voor drukke jongetjes en een enkele volwassene. Nu, 18 jaar later, is het veel bekender, net zoals het feit dat je er niet overheen groeit. Sterker nog, ik zie bij àlle ADD'ers die ik ken, dat hun problemen erger worden naarmate ze ouder worden omdat ze niet meer alle ballen hoog kunnen houden.
Maar nu zitten we dus met vele generaties aan 'gemiste' ADD'ers. De rustige, gevoelige en vaak slimme dromers die meestal niemand tot last waren, maar keer op keer te horen kregen dat 'het er wel in zat, maar er niet uit kwam'. Dat ze beter hun best moesten doen. Beter moesten opletten. Vaker moesten opruimen. Niet zo veel moesten vergeten. Mensen die keer op keer moesten toezien hoe anderen hun werk veel makkelijker afkregen, wél konden opruimen, wél op tijd konden komen, wél hun shit op orde hadden.
En als je dat maar vaak genoeg hoort en ziet, ga je vanzelf denken dat je lui, dom en onverantwoordelijk bent. Want hoe kan het anders dat jouw klasgenoot zijn werkstuk al af heeft, en jij nog moet beginnen. Dat je niet de motivatie hebt om voor een tentamen te leren, maar wel 5 uur aanéén zonder te eten, drinken en naar de wc te gaan kunt tekenen. Dat je al tien jaar lang vergeet of de verjaardag van een vriendin op de 25ste of 27ste valt. Dat zelfs de meest simpele dingen misgaan, terwijl anderen er moeiteloos doorheen fietsen. Dat is echt slopend voor je zelfbeeld en het overgrote deel van ADD'ers krijgt uiteindelijk te maken met een depressie, minderwaardigheidsgevoelens en angstklachten. (Het schijnt zelfs zo te zijn dat veel volwassen ADD'ers eerst met een depressie bij de psych belanden voordat ze de juiste diagnose krijgen. Was bij mij ook zo.) Gooi daar nog verslavingsgevoeligheid bij, en je hebt het perfecte recept voor een ramp.
De hulpverlening voor al die volwassenen komt nu pas op gang. We moeten nog zo veel leren. En er zit nog steeds een flink stigma aan ons 'labeltje', plus een hoop onbegrip en vooroordelen. Het zal nog wel even duren voordat we weten wat het beste werkt bij AD(H)D, en voordat er een mentaliteitsverandering plaats vindt, waardoor we minder focussen op het corrigeren van 'fouten' en meer op het vinden van creatieve oplossingen vanuit AD(H)D-pluspunten.
Ik vind jou hoe dan ook een topwijf dat je probeert om je vriend zo goed mogelijk te begrijpen en te steunen. Het is wel belangrijk om daarbij je grenzen te bewaken. Je bent niet zijn hulpverlener, en hij zal het uiteindelijk allemaal zelf moeten doen. En hij is natuurlijk meer dan alleen de ADD. Hij is een mens met goede en slechte kanten én ADD. Ik hoop echt van harte dat het jullie lukt...........fuck zeg, Allie. Spijker op zijn kop. Moet er gewoon even wat water van uit mijn oogjes wrijven. Ik heb ook pas sinds De Diagnose het gevoel dat mijn leven ergens begint. Dat ik kan zijn wie ik ben. En vooral dat ik helemaal niet dom, lui, dromerig en vergeetachtig ben, zoals er jarenlang is ingewreven.
[...]
Weet je wat het lastige is? ADHD'ers zijn vaak veel drukker, en hun problemen worden vaak eerder opgemerkt. Daarnaast is er pas sinds kort aandacht voor ADD. Ik ben halverwege de dertig, en in mijn tienerjaren had niemand er ooit van gehoord. Er was alleen ADHD, en dat was iets voor drukke jongetjes en een enkele volwassene. Nu, 18 jaar later, is het veel bekender, net zoals het feit dat je er niet overheen groeit. Sterker nog, ik zie bij àlle ADD'ers die ik ken, dat hun problemen erger worden naarmate ze ouder worden omdat ze niet meer alle ballen hoog kunnen houden.
Maar nu zitten we dus met vele generaties aan 'gemiste' ADD'ers. De rustige, gevoelige en vaak slimme dromers die meestal niemand tot last waren, maar keer op keer te horen kregen dat 'het er wel in zat, maar er niet uit kwam'. Dat ze beter hun best moesten doen. Beter moesten opletten. Vaker moesten opruimen. Niet zo veel moesten vergeten. Mensen die keer op keer moesten toezien hoe anderen hun werk veel makkelijker afkregen, wél konden opruimen, wél op tijd konden komen, wél hun shit op orde hadden.
En als je dat maar vaak genoeg hoort en ziet, ga je vanzelf denken dat je lui, dom en onverantwoordelijk bent. Want hoe kan het anders dat jouw klasgenoot zijn werkstuk al af heeft, en jij nog moet beginnen. Dat je niet de motivatie hebt om voor een tentamen te leren, maar wel 5 uur aanéén zonder te eten, drinken en naar de wc te gaan kunt tekenen. Dat je al tien jaar lang vergeet of de verjaardag van een vriendin op de 25ste of 27ste valt. Dat zelfs de meest simpele dingen misgaan, terwijl anderen er moeiteloos doorheen fietsen. Dat is echt slopend voor je zelfbeeld en het overgrote deel van ADD'ers krijgt uiteindelijk te maken met een depressie, minderwaardigheidsgevoelens en angstklachten. (Het schijnt zelfs zo te zijn dat veel volwassen ADD'ers eerst met een depressie bij de psych belanden voordat ze de juiste diagnose krijgen. Was bij mij ook zo.) Gooi daar nog verslavingsgevoeligheid bij, en je hebt het perfecte recept voor een ramp.
De hulpverlening voor al die volwassenen komt nu pas op gang. We moeten nog zo veel leren. En er zit nog steeds een flink stigma aan ons 'labeltje', plus een hoop onbegrip en vooroordelen. Het zal nog wel even duren voordat we weten wat het beste werkt bij AD(H)D, en voordat er een mentaliteitsverandering plaats vindt, waardoor we minder focussen op het corrigeren van 'fouten' en meer op het vinden van creatieve oplossingen vanuit AD(H)D-pluspunten.
Ik vind jou hoe dan ook een topwijf dat je probeert om je vriend zo goed mogelijk te begrijpen en te steunen. Het is wel belangrijk om daarbij je grenzen te bewaken. Je bent niet zijn hulpverlener, en hij zal het uiteindelijk allemaal zelf moeten doen. En hij is natuurlijk meer dan alleen de ADD. Hij is een mens met goede en slechte kanten én ADD. Ik hoop echt van harte dat het jullie lukt...........fuck zeg, Allie. Spijker op zijn kop. Moet er gewoon even wat water van uit mijn oogjes wrijven. Ik heb ook pas sinds De Diagnose het gevoel dat mijn leven ergens begint. Dat ik kan zijn wie ik ben. En vooral dat ik helemaal niet dom, lui, dromerig en vergeetachtig ben, zoals er jarenlang is ingewreven.
donderdag 4 augustus 2016 11:46
quote:AllieBrosh schreef op 03 augustus 2016 @ 17:08:
[...]
Weet je wat het lastige is? ADHD'ers zijn vaak veel drukker, en hun problemen worden vaak eerder opgemerkt. Daarnaast is er pas sinds kort aandacht voor ADD. Ik ben halverwege de dertig, en in mijn tienerjaren had niemand er ooit van gehoord. Er was alleen ADHD, en dat was iets voor drukke jongetjes en een enkele volwassene. Nu, 18 jaar later, is het veel bekender, net zoals het feit dat je er niet overheen groeit. Sterker nog, ik zie bij àlle ADD'ers die ik ken, dat hun problemen erger worden naarmate ze ouder worden omdat ze niet meer alle ballen hoog kunnen houden.
Maar nu zitten we dus met vele generaties aan 'gemiste' ADD'ers. De rustige, gevoelige en vaak slimme dromers die meestal niemand tot last waren, maar keer op keer te horen kregen dat 'het er wel in zat, maar er niet uit kwam'. Dat ze beter hun best moesten doen. Beter moesten opletten. Vaker moesten opruimen. Niet zo veel moesten vergeten. Mensen die keer op keer moesten toezien hoe anderen hun werk veel makkelijker afkregen, wél konden opruimen, wél op tijd konden komen, wél hun shit op orde hadden.
En als je dat maar vaak genoeg hoort en ziet, ga je vanzelf denken dat je lui, dom en onverantwoordelijk bent. Want hoe kan het anders dat jouw klasgenoot zijn werkstuk al af heeft, en jij nog moet beginnen. Dat je niet de motivatie hebt om voor een tentamen te leren, maar wel 5 uur aanéén zonder te eten, drinken en naar de wc te gaan kunt tekenen. Dat je al tien jaar lang vergeet of de verjaardag van een vriendin op de 25ste of 27ste valt. Dat zelfs de meest simpele dingen misgaan, terwijl anderen er moeiteloos doorheen fietsen. Dat is echt slopend voor je zelfbeeld en het overgrote deel van ADD'ers krijgt uiteindelijk te maken met een depressie, minderwaardigheidsgevoelens en angstklachten. (Het schijnt zelfs zo te zijn dat veel volwassen ADD'ers eerst met een depressie bij de psych belanden voordat ze de juiste diagnose krijgen. Was bij mij ook zo.) Gooi daar nog verslavingsgevoeligheid bij, en je hebt het perfecte recept voor een ramp.
De hulpverlening voor al die volwassenen komt nu pas op gang. We moeten nog zo veel leren. En er zit nog steeds een flink stigma aan ons 'labeltje', plus een hoop onbegrip en vooroordelen. Het zal nog wel even duren voordat we weten wat het beste werkt bij AD(H)D, en voordat er een mentaliteitsverandering plaats vindt, waardoor we minder focussen op het corrigeren van 'fouten' en meer op het vinden van creatieve oplossingen vanuit AD(H)D-pluspunten.
Ik vind jou hoe dan ook een topwijf dat je probeert om je vriend zo goed mogelijk te begrijpen en te steunen. Het is wel belangrijk om daarbij je grenzen te bewaken. Je bent niet zijn hulpverlener, en hij zal het uiteindelijk allemaal zelf moeten doen. En hij is natuurlijk meer dan alleen de ADD. Hij is een mens met goede en slechte kanten én ADD. Ik hoop echt van harte dat het jullie lukt.Heel mooi geschreven. Dit maakt ook veel duidelijk. Dank je wel, ik hoop ook dat het lukt. De goede zin is er in ieder geval en ik weet dat wij oprecht heel veel van elkaar houden.
[...]
Weet je wat het lastige is? ADHD'ers zijn vaak veel drukker, en hun problemen worden vaak eerder opgemerkt. Daarnaast is er pas sinds kort aandacht voor ADD. Ik ben halverwege de dertig, en in mijn tienerjaren had niemand er ooit van gehoord. Er was alleen ADHD, en dat was iets voor drukke jongetjes en een enkele volwassene. Nu, 18 jaar later, is het veel bekender, net zoals het feit dat je er niet overheen groeit. Sterker nog, ik zie bij àlle ADD'ers die ik ken, dat hun problemen erger worden naarmate ze ouder worden omdat ze niet meer alle ballen hoog kunnen houden.
Maar nu zitten we dus met vele generaties aan 'gemiste' ADD'ers. De rustige, gevoelige en vaak slimme dromers die meestal niemand tot last waren, maar keer op keer te horen kregen dat 'het er wel in zat, maar er niet uit kwam'. Dat ze beter hun best moesten doen. Beter moesten opletten. Vaker moesten opruimen. Niet zo veel moesten vergeten. Mensen die keer op keer moesten toezien hoe anderen hun werk veel makkelijker afkregen, wél konden opruimen, wél op tijd konden komen, wél hun shit op orde hadden.
En als je dat maar vaak genoeg hoort en ziet, ga je vanzelf denken dat je lui, dom en onverantwoordelijk bent. Want hoe kan het anders dat jouw klasgenoot zijn werkstuk al af heeft, en jij nog moet beginnen. Dat je niet de motivatie hebt om voor een tentamen te leren, maar wel 5 uur aanéén zonder te eten, drinken en naar de wc te gaan kunt tekenen. Dat je al tien jaar lang vergeet of de verjaardag van een vriendin op de 25ste of 27ste valt. Dat zelfs de meest simpele dingen misgaan, terwijl anderen er moeiteloos doorheen fietsen. Dat is echt slopend voor je zelfbeeld en het overgrote deel van ADD'ers krijgt uiteindelijk te maken met een depressie, minderwaardigheidsgevoelens en angstklachten. (Het schijnt zelfs zo te zijn dat veel volwassen ADD'ers eerst met een depressie bij de psych belanden voordat ze de juiste diagnose krijgen. Was bij mij ook zo.) Gooi daar nog verslavingsgevoeligheid bij, en je hebt het perfecte recept voor een ramp.
De hulpverlening voor al die volwassenen komt nu pas op gang. We moeten nog zo veel leren. En er zit nog steeds een flink stigma aan ons 'labeltje', plus een hoop onbegrip en vooroordelen. Het zal nog wel even duren voordat we weten wat het beste werkt bij AD(H)D, en voordat er een mentaliteitsverandering plaats vindt, waardoor we minder focussen op het corrigeren van 'fouten' en meer op het vinden van creatieve oplossingen vanuit AD(H)D-pluspunten.
Ik vind jou hoe dan ook een topwijf dat je probeert om je vriend zo goed mogelijk te begrijpen en te steunen. Het is wel belangrijk om daarbij je grenzen te bewaken. Je bent niet zijn hulpverlener, en hij zal het uiteindelijk allemaal zelf moeten doen. En hij is natuurlijk meer dan alleen de ADD. Hij is een mens met goede en slechte kanten én ADD. Ik hoop echt van harte dat het jullie lukt.Heel mooi geschreven. Dit maakt ook veel duidelijk. Dank je wel, ik hoop ook dat het lukt. De goede zin is er in ieder geval en ik weet dat wij oprecht heel veel van elkaar houden.
donderdag 4 augustus 2016 11:47
quote:blogbabe schreef op 04 augustus 2016 @ 00:29:
Ik heb laatst een boek gelezen: 'Adhd en relaties'. O.a. verkrijgbaar bij bol.com
Dit boek gaat ook over Add en over hoe de partner daarmee om zou kunnen gaan. Het boek is enorm Amerikaans, dat wel. Maar misschien heb je er iets aan.Dank je wel. Deze heb ik inderdaad besteld. Ben nu aan het begin
Ik heb laatst een boek gelezen: 'Adhd en relaties'. O.a. verkrijgbaar bij bol.com
Dit boek gaat ook over Add en over hoe de partner daarmee om zou kunnen gaan. Het boek is enorm Amerikaans, dat wel. Maar misschien heb je er iets aan.Dank je wel. Deze heb ik inderdaad besteld. Ben nu aan het begin
donderdag 4 augustus 2016 11:56
quote:Manonna schreef op 04 augustus 2016 @ 00:51:
ADD, depressie, hechtingsstoornis. Er is allemaal mee te leven mits degene die het heeft er iets aan wil doen. Hij is vreemd gegaan vertelde je. Wat heb jij gedaan toen hij het vertelde? Misschien dat je het verteld hebt in de discussie en dat ik het gemist heb.
Ga in ieder geval goed voor jezelf na of je deze relatie wilt en zo ja, hoe je ermee om gaat. En nog belangrijker, leert hij van de dingen die gebeuren en werkt hij aan zichzelf. Doet hij dat niet, ga bij jezelf na of je verder wilt en zo ja, hoe ga je dat doen. Ik val in herhaling maar wat ik zeggen wil is dat je altijd eerst aan jezelf moet denken en dan aan de ander.
Ik ben woest geworden en vond het ongelooflijk. Hij klapte helemaal dicht. Toen is hij een week bij zijn ouders geweest. Ik heb gezegd dat hij zijn problemen met zijn ouders moest delen en ook met zijn vrienden. Over het vreemdgaan, vele drinken en doorslaan en nu echt willen veranderen. Zijn ouders weten wel van de diagnose maar verder eigenlijk niet. Dit luchtte hem heel erg op en ik heb tijd genomen om na te denken of ik dit echt wil. Ik wil eigenlijk de garantie hebben dat dit nooit meer gebeurd maar dat kan ik natuurlijk niet krijgen. Hij heeft super spijt en had gewild dat dit nooit is gebeurd. We hebben heel veel gepraat en ik heb alles gevraagd en proberen achter te komen waarom dit gebeurd is. Toen gelijk afspraak gemaakt met psychiater en arts voor medicijnen. Hij is nu weer thuis en we praten er veel over en ook hoe hij zich voelt en waarom. Vanmiddag tweede sessie psycholoog.
Waarom ik hier mee doorga is omdat we verder echt een leuke relatie hebben, we houden van dezelfde dingen, hebben flinke toekomstplannen, leuke vrienden met elkaar, en ik weet dat hij oprecht van mij houdt en bij mij zichzelf kan zijn en andersom. Soms vind ik het wel lastig dat hij minder aan mij kan geven dan ik aan hem want dat is op emotioneel vlak wel echt waar. Dat wil ik ook verbeteren met therapie en dat ik hem daardoor ook beter begrijp.
Er is wel een flinke deuk en dat moet hersteld worden. Dus erg veel allemaal bij elkaar voor hem maar natuurlijk ook voor mij.
Daarnaast wil ik zeggen dat ik vaak "Een sterke vrouw" wordt genoemd wat dat ook moge zijn.. Heb een drukke baan, leuke vriendengroep en ben erg nuchter. En hou van een uitdaging.
ADD, depressie, hechtingsstoornis. Er is allemaal mee te leven mits degene die het heeft er iets aan wil doen. Hij is vreemd gegaan vertelde je. Wat heb jij gedaan toen hij het vertelde? Misschien dat je het verteld hebt in de discussie en dat ik het gemist heb.
Ga in ieder geval goed voor jezelf na of je deze relatie wilt en zo ja, hoe je ermee om gaat. En nog belangrijker, leert hij van de dingen die gebeuren en werkt hij aan zichzelf. Doet hij dat niet, ga bij jezelf na of je verder wilt en zo ja, hoe ga je dat doen. Ik val in herhaling maar wat ik zeggen wil is dat je altijd eerst aan jezelf moet denken en dan aan de ander.
Ik ben woest geworden en vond het ongelooflijk. Hij klapte helemaal dicht. Toen is hij een week bij zijn ouders geweest. Ik heb gezegd dat hij zijn problemen met zijn ouders moest delen en ook met zijn vrienden. Over het vreemdgaan, vele drinken en doorslaan en nu echt willen veranderen. Zijn ouders weten wel van de diagnose maar verder eigenlijk niet. Dit luchtte hem heel erg op en ik heb tijd genomen om na te denken of ik dit echt wil. Ik wil eigenlijk de garantie hebben dat dit nooit meer gebeurd maar dat kan ik natuurlijk niet krijgen. Hij heeft super spijt en had gewild dat dit nooit is gebeurd. We hebben heel veel gepraat en ik heb alles gevraagd en proberen achter te komen waarom dit gebeurd is. Toen gelijk afspraak gemaakt met psychiater en arts voor medicijnen. Hij is nu weer thuis en we praten er veel over en ook hoe hij zich voelt en waarom. Vanmiddag tweede sessie psycholoog.
Waarom ik hier mee doorga is omdat we verder echt een leuke relatie hebben, we houden van dezelfde dingen, hebben flinke toekomstplannen, leuke vrienden met elkaar, en ik weet dat hij oprecht van mij houdt en bij mij zichzelf kan zijn en andersom. Soms vind ik het wel lastig dat hij minder aan mij kan geven dan ik aan hem want dat is op emotioneel vlak wel echt waar. Dat wil ik ook verbeteren met therapie en dat ik hem daardoor ook beter begrijp.
Er is wel een flinke deuk en dat moet hersteld worden. Dus erg veel allemaal bij elkaar voor hem maar natuurlijk ook voor mij.
Daarnaast wil ik zeggen dat ik vaak "Een sterke vrouw" wordt genoemd wat dat ook moge zijn.. Heb een drukke baan, leuke vriendengroep en ben erg nuchter. En hou van een uitdaging.
