Relaties
alle pijlers
Vriend voelt zich soms opgelaten naast mij
maandag 23 januari 2017 12:10
Dag dames,
De titel zegt het al: mijn vriend voelt zich soms in gezelschappen opgelaten naast mij en soms in verlegenheid gebracht.
Reden hiervan is dat ik mij regelmatig niet prettig of comfortabel voel in gezelschappen en ik moeite heb om dit te verbergen. Ik ben best introvert en klap soms dicht. Bovendien voel ik mij soms buitengesloten of niet op mijn gemak in gezelschap.
Ik ben ook graag op mijzelf, heb er zelf weinig moeite mee, omdat ik gewoon weet dat ik zo ben.
Gisteren hadden we een etentje en na afloop kwam het hoge woord er bij hem uit dat hij het niet als een prettige avond heeft ervaren en voorlopig niet met mij iets in een groep gaat ondernemen. Hij gaf aan dat hij het sons lastig vond en zich dan ook niet goed een houding weet te geven. Ook krijgt hij af en toe vragen over mij en voelt zich dan ook in verlegenheid gebracht.Ondanks dat ik weet dat het klopt wat hij zegt, voelde ik mij in het defensief gedrongen en afgerekend om wie ik ben (introvert en met autistische trekken).
Hij wil graag dat ik hier iets aan doe, aan werk.
Echter, ik heb dit wel jaren gemaskeerd, zeg maar toneel gespeeld, maar omdat ik mezelf toen niet was heeft het bij mij tot een burn-out geleid. Ik heb er de energie(mentaal) niet meer voor en wil ook geen toneelstukje meer opvoeren, wat men verstaat onder socializen.
Ik weet niet wat ik hier precies mee wil. Het van mij af schrijven is al prettig en misschien herkenning van andere introverte en/of autistische mensen, en eventueel tips, advies.
Groetjes
De titel zegt het al: mijn vriend voelt zich soms in gezelschappen opgelaten naast mij en soms in verlegenheid gebracht.
Reden hiervan is dat ik mij regelmatig niet prettig of comfortabel voel in gezelschappen en ik moeite heb om dit te verbergen. Ik ben best introvert en klap soms dicht. Bovendien voel ik mij soms buitengesloten of niet op mijn gemak in gezelschap.
Ik ben ook graag op mijzelf, heb er zelf weinig moeite mee, omdat ik gewoon weet dat ik zo ben.
Gisteren hadden we een etentje en na afloop kwam het hoge woord er bij hem uit dat hij het niet als een prettige avond heeft ervaren en voorlopig niet met mij iets in een groep gaat ondernemen. Hij gaf aan dat hij het sons lastig vond en zich dan ook niet goed een houding weet te geven. Ook krijgt hij af en toe vragen over mij en voelt zich dan ook in verlegenheid gebracht.Ondanks dat ik weet dat het klopt wat hij zegt, voelde ik mij in het defensief gedrongen en afgerekend om wie ik ben (introvert en met autistische trekken).
Hij wil graag dat ik hier iets aan doe, aan werk.
Echter, ik heb dit wel jaren gemaskeerd, zeg maar toneel gespeeld, maar omdat ik mezelf toen niet was heeft het bij mij tot een burn-out geleid. Ik heb er de energie(mentaal) niet meer voor en wil ook geen toneelstukje meer opvoeren, wat men verstaat onder socializen.
Ik weet niet wat ik hier precies mee wil. Het van mij af schrijven is al prettig en misschien herkenning van andere introverte en/of autistische mensen, en eventueel tips, advies.
Groetjes
maandag 23 januari 2017 16:38
quote:Mutsje1982 schreef op 23 januari 2017 @ 15:54:
Fee de goede, het ligt iets genuanceerder dan jij het schetst, maar bedankt voor het begrip.
We kregen een soort van discussie thuis en toen gaf hij aan dat hij er moeite mee heeft dat ik soms in gezelschappen zo stil ben en dichtklap.
Toen we van plaats waren gewisseld, zaten we wel goed en betrok hij me wel in het gesprek. Ik praatte toen ook gewoon weer en de sfeer was toen oo weer normaal. Ik geef toe, ik ben in sommige situaties best passief en praat niet gauw uit mezelf of meng me niet snel in het gesprek. Ik ben dan meer een luisteraar, hoewel ik het soms heerlijk vind als ik ook letterlijk gezien word en mee kan doen. Dit ervaar ik niet altijd, op momenten heb ik dit.
Ik ben trouwens nooit anders geweest, alleen ben ik in het verleden wel vaak over mijn grenzen gegaan door mijzelf iets meer op de voorgrond te werken. Echter, dit kostte teveel energie, waardoor ik 2 jaar geleden die burn-out op liep.
Ik heb het idee en gevoel dat het ook deels bij hem ligt, dat hij onzeker wordt van mijn gedrag, mijn karaktertrek. Hij trekt het zich iig wel aan is duidelijk. Ik zit er zelf minder mee, maar doordat hij het zich aantrekt wordt het voor mij wel een beladen iets, omdat de aandacht hierop wordt gevestigd. Ik wil zelf geen prater zijn, ik wil mezelf zijn, met mijn tekortkomingen die bij me passen Met alle nieuwe details wordt het 'socializen' telkens anders. Nu blijken het je schoonouders te zijn. Mensen die je al langer kent. Je praat niet snel uit jezelf, bent meer een luisteraar. Maar deze mensen ken je, je weet heel veel dingen van ze, hun hobby's, hun werk, hun gezondheid, hun eventuele problemen. Dan is het toch simpel om eens een vraag te stellen daarover? Of het nog steeds zo druk is op het werk, of ze al weten waarnaartoe ze gaan met vakantie, hoe de laatste controle bij de dokter is afgelopen, of het ze nog gelukt is dat ene speciale onderdeel voor hun hobby te bemachtigen? Op die manier toon je belangstelling in hun leven, dat stellen de meeste mensen erg op prijs en dan kun je lekker gaan zitten luisteren ......
Fee de goede, het ligt iets genuanceerder dan jij het schetst, maar bedankt voor het begrip.
We kregen een soort van discussie thuis en toen gaf hij aan dat hij er moeite mee heeft dat ik soms in gezelschappen zo stil ben en dichtklap.
Toen we van plaats waren gewisseld, zaten we wel goed en betrok hij me wel in het gesprek. Ik praatte toen ook gewoon weer en de sfeer was toen oo weer normaal. Ik geef toe, ik ben in sommige situaties best passief en praat niet gauw uit mezelf of meng me niet snel in het gesprek. Ik ben dan meer een luisteraar, hoewel ik het soms heerlijk vind als ik ook letterlijk gezien word en mee kan doen. Dit ervaar ik niet altijd, op momenten heb ik dit.
Ik ben trouwens nooit anders geweest, alleen ben ik in het verleden wel vaak over mijn grenzen gegaan door mijzelf iets meer op de voorgrond te werken. Echter, dit kostte teveel energie, waardoor ik 2 jaar geleden die burn-out op liep.
Ik heb het idee en gevoel dat het ook deels bij hem ligt, dat hij onzeker wordt van mijn gedrag, mijn karaktertrek. Hij trekt het zich iig wel aan is duidelijk. Ik zit er zelf minder mee, maar doordat hij het zich aantrekt wordt het voor mij wel een beladen iets, omdat de aandacht hierop wordt gevestigd. Ik wil zelf geen prater zijn, ik wil mezelf zijn, met mijn tekortkomingen die bij me passen Met alle nieuwe details wordt het 'socializen' telkens anders. Nu blijken het je schoonouders te zijn. Mensen die je al langer kent. Je praat niet snel uit jezelf, bent meer een luisteraar. Maar deze mensen ken je, je weet heel veel dingen van ze, hun hobby's, hun werk, hun gezondheid, hun eventuele problemen. Dan is het toch simpel om eens een vraag te stellen daarover? Of het nog steeds zo druk is op het werk, of ze al weten waarnaartoe ze gaan met vakantie, hoe de laatste controle bij de dokter is afgelopen, of het ze nog gelukt is dat ene speciale onderdeel voor hun hobby te bemachtigen? Op die manier toon je belangstelling in hun leven, dat stellen de meeste mensen erg op prijs en dan kun je lekker gaan zitten luisteren ......
maandag 23 januari 2017 16:52
Wisselend. Zijn ouders vonden mij een erg leuke en grappige meid, later, gisteren dus, hoorde ik dat zijn vader mij lief en aardig vindt, maar mij soms geen prater, stil en verlegen vindt.
Ik kanverder prima met ze overweg. Ik ervaar zelf geen problemen met ze. We praten vaak genoeg met elkaar. Bijna een jaar terug een kennis van hem. Twee mensen dus.
Ik voel dat mijn vriend best onzeker is en zich laat leiden door de omgeving. En dat hij daar zijn keuze of zijn gedachten op af stemt. En ik krijg het gevoel dat ik dit op moet lossen, terwijl ik het eigenlijk prima vind. Waarom altijd maar praten en gezellig doen. Ik luister soms ook graag en ben graag op mezelf. Dat betekent niet dat ik geen mensen om mij heen wil. Ik vind het fijn als ik mensen om me heen heb, maar voel niet altijd de behoefte tot praten.
Ik zou graag mezelf willen zijn.
Ik kanverder prima met ze overweg. Ik ervaar zelf geen problemen met ze. We praten vaak genoeg met elkaar. Bijna een jaar terug een kennis van hem. Twee mensen dus.
Ik voel dat mijn vriend best onzeker is en zich laat leiden door de omgeving. En dat hij daar zijn keuze of zijn gedachten op af stemt. En ik krijg het gevoel dat ik dit op moet lossen, terwijl ik het eigenlijk prima vind. Waarom altijd maar praten en gezellig doen. Ik luister soms ook graag en ben graag op mezelf. Dat betekent niet dat ik geen mensen om mij heen wil. Ik vind het fijn als ik mensen om me heen heb, maar voel niet altijd de behoefte tot praten.
Ik zou graag mezelf willen zijn.
maandag 23 januari 2017 16:58
quote:Falathiel schreef op 23 januari 2017 @ 12:29:
Sorry, maar wat een lul. Ik ben sociaal gezien ook niet de beste. Klein groepje trek ik nog, zodra het groter wordt ga ik het vervelend vinden. In groepen met mensen die ik helemaal niet ken, ben ik al helemaal stil totdat er wat tegen mij gezegd wordt - dan antwoord ik wel en ga ik in het gesprek mee.
Mijn vriend weet dit en vindt dit ook niet erg. Houdt er ook rekening mee door mij niet zomaar alleen te laten als het in een grote groep is met mensen die ik niet ken. Hij ondersteunt mij hierin en heeft er ook voor gezorgd dat ik mij hierdoor er al prettiger bij voel. Ik ben door hem echt gegroeid in de afgelopen jaren. En zo hoort het. Niet een vriend die zich daarom voor je schaamt en je eigenlijk daarom niet meer mee wil hebben
+1
Sorry, maar wat een lul. Ik ben sociaal gezien ook niet de beste. Klein groepje trek ik nog, zodra het groter wordt ga ik het vervelend vinden. In groepen met mensen die ik helemaal niet ken, ben ik al helemaal stil totdat er wat tegen mij gezegd wordt - dan antwoord ik wel en ga ik in het gesprek mee.
Mijn vriend weet dit en vindt dit ook niet erg. Houdt er ook rekening mee door mij niet zomaar alleen te laten als het in een grote groep is met mensen die ik niet ken. Hij ondersteunt mij hierin en heeft er ook voor gezorgd dat ik mij hierdoor er al prettiger bij voel. Ik ben door hem echt gegroeid in de afgelopen jaren. En zo hoort het. Niet een vriend die zich daarom voor je schaamt en je eigenlijk daarom niet meer mee wil hebben
+1
maandag 23 januari 2017 17:19
volgens mij heb je het helemaal helder mutsje, dus je doet niets verkeer imo
maar in zijn ogen kennelijk wel, en dan in zo'n mate dat hij besluit je niet meer mee te nemen naar zijn ouders
mensen waar je geen toneel zou moeten hoeven spelen
wat zegt dit over hem he, en wat moet je daarvan vinden beetje eikelig is het toch wel
maar in zijn ogen kennelijk wel, en dan in zo'n mate dat hij besluit je niet meer mee te nemen naar zijn ouders
mensen waar je geen toneel zou moeten hoeven spelen
wat zegt dit over hem he, en wat moet je daarvan vinden beetje eikelig is het toch wel
Lorem Ipsum
maandag 23 januari 2017 17:23
Bij iemand die zo ontzettend onzeker is, zich voortdurend druk maakt om wat een ander wel niet zal denken over hem, of over zijn partner, zelfs bij zijn bloedeigen ouders, kun je het nooit goed doen. Als jij wel "gezellig" en "spontaan" zou zijn geweest, iemand die nooit om een gespreksonderwerp verlegen zou zitten en de boel op gang zou houden, dan had hij daar ongetwijfeld ook een heleboel op aan te merken gehad. Te aanwezig, te druk, altijd het hoogste woord, noem maar op.
Je vriend is degene met het probleem en schuift zijn onzekerheid af op jou, zodat hij zijn eigen probleem niet onder ogen hoeft te zien.
Niet prettig.
Oh ja, ik heb je ook nog even geloept, de reactie van je vriend kwam me bekend voor. En ja, dat andere topic over die onterechte beschuldiging is eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Hij is onzeker en kamt jou af terwijl je niets verkeerd deed. Nogmaals niet prettig. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat je de rest van je relatie zo positief beoordeelt. Dit werkt toch in je hele relatie door?
Je vriend is degene met het probleem en schuift zijn onzekerheid af op jou, zodat hij zijn eigen probleem niet onder ogen hoeft te zien.
Niet prettig.
Oh ja, ik heb je ook nog even geloept, de reactie van je vriend kwam me bekend voor. En ja, dat andere topic over die onterechte beschuldiging is eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Hij is onzeker en kamt jou af terwijl je niets verkeerd deed. Nogmaals niet prettig. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat je de rest van je relatie zo positief beoordeelt. Dit werkt toch in je hele relatie door?
maandag 23 januari 2017 17:40
quote:Heksehazel schreef op 23 januari 2017 @ 16:10:
[...]
Maar ik snap dan wel beter waarom hij het zich aantrekt. Hij probeert een bepaald beeld van zichzelf te scheppen en jij werkt niet mee, doet afbreuk daaraan voor zijn gevoel. Dat zal dan wel eng zijn, alsof hij betrapt kan worden op zijn ware aard.
Word jij daar blij van? Of accepteer je dat van hem en is het ok? Ik zou in ieder geval je gevoel van authenticiteit niet overboord gooien voor hem. Als je er iets mee doet, laat het dan zijn omdat je dat zelf wil. Ik zou niet meegaan in zijn manier van denken.
+ 1000
Hij projecteert zijn eigen onzekerheid op jou, mutsje. Jij moet zijn probleem oplossen.
[...]
Maar ik snap dan wel beter waarom hij het zich aantrekt. Hij probeert een bepaald beeld van zichzelf te scheppen en jij werkt niet mee, doet afbreuk daaraan voor zijn gevoel. Dat zal dan wel eng zijn, alsof hij betrapt kan worden op zijn ware aard.
Word jij daar blij van? Of accepteer je dat van hem en is het ok? Ik zou in ieder geval je gevoel van authenticiteit niet overboord gooien voor hem. Als je er iets mee doet, laat het dan zijn omdat je dat zelf wil. Ik zou niet meegaan in zijn manier van denken.
+ 1000
Hij projecteert zijn eigen onzekerheid op jou, mutsje. Jij moet zijn probleem oplossen.
maandag 23 januari 2017 17:48
maandag 23 januari 2017 18:06
Kan me goed voorstellen hoe je je voelt TO. Zelf ben ik extravert, en die eigenschap deel ik met mijn ontzettend grote familie. We hebben allemaal een vlotte babbel, houden van drukke feestjes en af en toe in de spotlights staan hebben we ook geen moeite mee. Maar dat wil niet zeggen dat iedereen zo is/hoeft te zijn. Genoeg aangetrouwden in onze familie die juist introvert zijn. Voor sommige van hen is een familieweekend ook teveel en te druk, dus komen ze liever één dag of helemaal niet. Niemand die daar raar van staat te kijken ofzo.
maandag 23 januari 2017 18:14
Waarom houd je zoveel informatie achter? Hoe denk je goede adviezen te krijgen op deze manier?
Ik raad je aan om open aan je vriend te vragen wat hem dwars zit over die avond. Laat zijn antwoord eens een paar dagen bezinken voordat je erop reageert.
Ik lees hier namelijk veel aannames over wat hij denkt en voelt. Door niet open te zijn kunnen wij daar ook niet zoveel mee. Vraag hem eens naar zijn beleving van die avond zonder daar direct een oordeel over te geven.
Ik raad je aan om open aan je vriend te vragen wat hem dwars zit over die avond. Laat zijn antwoord eens een paar dagen bezinken voordat je erop reageert.
Ik lees hier namelijk veel aannames over wat hij denkt en voelt. Door niet open te zijn kunnen wij daar ook niet zoveel mee. Vraag hem eens naar zijn beleving van die avond zonder daar direct een oordeel over te geven.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 23 januari 2017 18:35
Herkenbaar. Ik ben ook (100%) introvert, heb jaren lang toneelstukjes opgevoerd omdat mensen niet wisten wat zij met mij aan moesten. Maar inmiddels ben ik zelfverzekerd en heb ik mijn introversie geheel geaccepteerd.
Ik ben nu eenmaal allergisch voor small talk en val stil in groepen. Alsof er op dat moment te veel verschillende energieen zijn waardoor ik alleen nog kan observeren en luisteren. En als ik met mensen te maken heb gehad ben ik leeg en moet ik opladen door alleen te zijn. Ik ben dan ook niet iemand die veel mensen om zich heen heeft, ga nooit naar feestjes, maar voel mij nooit alleen.
Ik geef de voorkeur aan een-op-een gesprekken, diepgang in gesprekken en kan mijzelf heel goed alleen vermaken waardoor ik mij werkelijk nooit verveel.
Mijn partner is ook introvert, dus gelukkig is er totale begrip. Maar ook vrienden, die zowel introvert als extrovert zijn, accepteren mijn introverte deel geheel.
Maar er zijn ook mensen in mijn omgeving die het helemaal niet begrijpen, mij vreemd vinden, arrogant, koud... En mijn zwager heeft uit pure irritatie wel eens gezegd dat ik maar moet leren toneelspelen, dat ik er overheen moet groeien (alsof dat mogelijk is). Die mensen zullen het nu eenmaal nooit begrijpen en vind ik inmiddels niet erg meer.
Ik begrijp dat het in jouw situatie (als je tensminste bij iemand wil blijven die jou niet begrijpt) anders is en dat je hem wil laten inzien hoe jij je in bepaalde situaties voelt. Op youtube staan filmpjes met uitleg over introversie en het verschil tussen beide.
Verder zou hij naar zichzelf moeten kijken en aan zijn onzekerheid werken. Onzekerheid kun je namelijk wel veranderen...
Ik ben nu eenmaal allergisch voor small talk en val stil in groepen. Alsof er op dat moment te veel verschillende energieen zijn waardoor ik alleen nog kan observeren en luisteren. En als ik met mensen te maken heb gehad ben ik leeg en moet ik opladen door alleen te zijn. Ik ben dan ook niet iemand die veel mensen om zich heen heeft, ga nooit naar feestjes, maar voel mij nooit alleen.
Ik geef de voorkeur aan een-op-een gesprekken, diepgang in gesprekken en kan mijzelf heel goed alleen vermaken waardoor ik mij werkelijk nooit verveel.
Mijn partner is ook introvert, dus gelukkig is er totale begrip. Maar ook vrienden, die zowel introvert als extrovert zijn, accepteren mijn introverte deel geheel.
Maar er zijn ook mensen in mijn omgeving die het helemaal niet begrijpen, mij vreemd vinden, arrogant, koud... En mijn zwager heeft uit pure irritatie wel eens gezegd dat ik maar moet leren toneelspelen, dat ik er overheen moet groeien (alsof dat mogelijk is). Die mensen zullen het nu eenmaal nooit begrijpen en vind ik inmiddels niet erg meer.
Ik begrijp dat het in jouw situatie (als je tensminste bij iemand wil blijven die jou niet begrijpt) anders is en dat je hem wil laten inzien hoe jij je in bepaalde situaties voelt. Op youtube staan filmpjes met uitleg over introversie en het verschil tussen beide.
Verder zou hij naar zichzelf moeten kijken en aan zijn onzekerheid werken. Onzekerheid kun je namelijk wel veranderen...
maandag 23 januari 2017 18:48
Je vriend moet zijn verwachtingen bijstellen. Blijkbaar hoopte hij socialer te kunnen zijn met jou erbij, maar dan blijk jij het nog moeilijker te hebben dan hij. Vervolgens geeft hij jou daar de schuld van, terwijl hij net zo goed er schuldig aan is, en het sowieso niet jouw verantwoordelijkheid was.
Het klinkt soms alsof jullie juist veel op elkaar lijken wat sociaal contact betreft, dan zouden jullie elkaar juist beter kunnen begrijpen en steunen, in plaats van op elkaar afgeven.
Het klinkt soms alsof jullie juist veel op elkaar lijken wat sociaal contact betreft, dan zouden jullie elkaar juist beter kunnen begrijpen en steunen, in plaats van op elkaar afgeven.
maandag 23 januari 2017 19:04
quote:forsyth schreef op 23 januari 2017 @ 18:12:
Ik weet niet hoe je dat irl doet, maar op dit forum communiceer je niet helder en open. In je vorige topic viel me dat ook al op. Iedere keer blijkt het toch ietsje anders in elkaar te zitten of er komt opeens iets zeer relevants uit de lucht vallen.
Omdat het mij soms moeite kost om in contact te komen met mijn gevoel.
Wat je zegt daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ik begrijp wat je bedoelt.
Ik weet niet hoe je dat irl doet, maar op dit forum communiceer je niet helder en open. In je vorige topic viel me dat ook al op. Iedere keer blijkt het toch ietsje anders in elkaar te zitten of er komt opeens iets zeer relevants uit de lucht vallen.
Omdat het mij soms moeite kost om in contact te komen met mijn gevoel.
Wat je zegt daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ik begrijp wat je bedoelt.
maandag 23 januari 2017 19:06
quote:viva-amber schreef op 23 januari 2017 @ 18:14:
Waarom houd je zoveel informatie achter? Hoe denk je goede adviezen te krijgen op deze manier?
Ik raad je aan om open aan je vriend te vragen wat hem dwars zit over die avond. Laat zijn antwoord eens een paar dagen bezinken voordat je erop reageert.
Ik lees hier namelijk veel aannames over wat hij denkt en voelt. Door niet open te zijn kunnen wij daar ook niet zoveel mee. Vraag hem eens naar zijn beleving van die avond zonder daar direct een oordeel over te geven.
Als dit zo is, dan gebeurt dit bij mij niet bewust, viva amber. Ik ben me er in deze niet van bewust. Er zit iets in over wat je zegt.
Hij gaf gister iig wel aan waar hij moeite mee heeft en vindt dat ik dit op moet lossen.
Waarom houd je zoveel informatie achter? Hoe denk je goede adviezen te krijgen op deze manier?
Ik raad je aan om open aan je vriend te vragen wat hem dwars zit over die avond. Laat zijn antwoord eens een paar dagen bezinken voordat je erop reageert.
Ik lees hier namelijk veel aannames over wat hij denkt en voelt. Door niet open te zijn kunnen wij daar ook niet zoveel mee. Vraag hem eens naar zijn beleving van die avond zonder daar direct een oordeel over te geven.
Als dit zo is, dan gebeurt dit bij mij niet bewust, viva amber. Ik ben me er in deze niet van bewust. Er zit iets in over wat je zegt.
Hij gaf gister iig wel aan waar hij moeite mee heeft en vindt dat ik dit op moet lossen.
maandag 23 januari 2017 19:11
quote:AliceV schreef op 23 januari 2017 @ 18:48:
Je vriend moet zijn verwachtingen bijstellen. Blijkbaar hoopte hij socialer te kunnen zijn met jou erbij, maar dan blijk jij het nog moeilijker te hebben dan hij. Vervolgens geeft hij jou daar de schuld van, terwijl hij net zo goed er schuldig aan is, en het sowieso niet jouw verantwoordelijkheid was.
Het klinkt soms alsof jullie juist veel op elkaar lijken wat sociaal contact betreft, dan zouden jullie elkaar juist beter kunnen begrijpen en steunen, in plaats van op elkaar afgeven.
Klopt. Wij lijken ook best veel op elkaar, ook onze achtergrond komt aardig overeen met elkaar. We zijn beide introvert, de een ietsje meer dan de ander. Ook hij is graag op zichzelf.
Dit zou best een verklaring kunnen zijn, omdat hij wellicht in mij een sociaal persoon wenst te zien die iig zo naar buiten treedt, zodat hij er niet alleen voor staat. Dat kan die opgelatenheid ook verklaren, ja.
Ik vind het alleen moeilijk...het kost veel energie. Ik zou niet weten hoe ik het aan moet pakken.
Je vriend moet zijn verwachtingen bijstellen. Blijkbaar hoopte hij socialer te kunnen zijn met jou erbij, maar dan blijk jij het nog moeilijker te hebben dan hij. Vervolgens geeft hij jou daar de schuld van, terwijl hij net zo goed er schuldig aan is, en het sowieso niet jouw verantwoordelijkheid was.
Het klinkt soms alsof jullie juist veel op elkaar lijken wat sociaal contact betreft, dan zouden jullie elkaar juist beter kunnen begrijpen en steunen, in plaats van op elkaar afgeven.
Klopt. Wij lijken ook best veel op elkaar, ook onze achtergrond komt aardig overeen met elkaar. We zijn beide introvert, de een ietsje meer dan de ander. Ook hij is graag op zichzelf.
Dit zou best een verklaring kunnen zijn, omdat hij wellicht in mij een sociaal persoon wenst te zien die iig zo naar buiten treedt, zodat hij er niet alleen voor staat. Dat kan die opgelatenheid ook verklaren, ja.
Ik vind het alleen moeilijk...het kost veel energie. Ik zou niet weten hoe ik het aan moet pakken.
maandag 23 januari 2017 19:19
quote:OhDeer schreef op 23 januari 2017 @ 18:35:
Herkenbaar. Ik ben ook (100%) introvert, heb jaren lang toneelstukjes opgevoerd omdat mensen niet wisten wat zij met mij aan moesten. Maar inmiddels ben ik zelfverzekerd en heb ik mijn introversie geheel geaccepteerd.
Ik ben nu eenmaal allergisch voor small talk en val stil in groepen. Alsof er op dat moment te veel verschillende energieen zijn waardoor ik alleen nog kan observeren en luisteren. En als ik met mensen te maken heb gehad ben ik leeg en moet ik opladen door alleen te zijn. Ik ben dan ook niet iemand die veel mensen om zich heen heeft, ga nooit naar feestjes, maar voel mij nooit alleen.
Ik geef de voorkeur aan een-op-een gesprekken, diepgang in gesprekken en kan mijzelf heel goed alleen vermaken waardoor ik mij werkelijk nooit verveel.
Mijn partner is ook introvert, dus gelukkig is er totale begrip. Maar ook vrienden, die zowel introvert als extrovert zijn, accepteren mijn introverte deel geheel.
Maar er zijn ook mensen in mijn omgeving die het helemaal niet begrijpen, mij vreemd vinden, arrogant, koud... En mijn zwager heeft uit pure irritatie wel eens gezegd dat ik maar moet leren toneelspelen, dat ik er overheen moet groeien (alsof dat mogelijk is). Die mensen zullen het nu eenmaal nooit begrijpen en vind ik inmiddels niet erg meer.
Ik begrijp dat het in jouw situatie (als je tensminste bij iemand wil blijven die jou niet begrijpt) anders is en dat je hem wil laten inzien hoe jij je in bepaalde situaties voelt. Op youtube staan filmpjes met uitleg over introversie en het verschil tussen beide.
Verder zou hij naar zichzelf moeten kijken en aan zijn onzekerheid werken. Onzekerheid kun je namelijk wel veranderen...
Bedanktvoor je lieve, fijne bijdrage
Ik herken mijzelf helemaal in je verhaal. Ik functioneer ook het beste in een op een contacten. Ook het liefst gesprekken met diepgang. Bovendien kijk ik ook soms de kat uit de boom.
Ik moet zeggen dat ik hele fijne vrienden heb doe mij volledig accepteren wie ik ben en dus ook het introverte gedeelte. Ook zijn de meeste van hen tamelijk introvert. Ik had eerder een vriendschap(geen diepe vriendschap, meer oppervlakkig) met een leuke vrouw, maar dit is op een gegeven moment stuk gelopen (ik aanvaard mijn aandeel erin), omdat ik niet met haar druk zijn, het continu aan een stuk door praten kon omgaan. Ik vind het een heel aardige vrouw, maar ik kon het qua energie niet meer opbrengen, zag steeds meer tegen bezoekjes op. En dat is geen goed teken.
Ik krijg soms ook het idee dat ik met mijn gedrag sterk in de minderheid ben en dit daarom sociaal minder gewenst of minder aanvaard is. Dat vind ik soms wel lastig, aangezien ik van drukke, aan een stuk door pratende mensen ook niet verwacht dat zij hun mond moeten houden.
P.s. Een op een met vrienden ben ik soms zelfs een kletskous, echt bizar
Herkenbaar. Ik ben ook (100%) introvert, heb jaren lang toneelstukjes opgevoerd omdat mensen niet wisten wat zij met mij aan moesten. Maar inmiddels ben ik zelfverzekerd en heb ik mijn introversie geheel geaccepteerd.
Ik ben nu eenmaal allergisch voor small talk en val stil in groepen. Alsof er op dat moment te veel verschillende energieen zijn waardoor ik alleen nog kan observeren en luisteren. En als ik met mensen te maken heb gehad ben ik leeg en moet ik opladen door alleen te zijn. Ik ben dan ook niet iemand die veel mensen om zich heen heeft, ga nooit naar feestjes, maar voel mij nooit alleen.
Ik geef de voorkeur aan een-op-een gesprekken, diepgang in gesprekken en kan mijzelf heel goed alleen vermaken waardoor ik mij werkelijk nooit verveel.
Mijn partner is ook introvert, dus gelukkig is er totale begrip. Maar ook vrienden, die zowel introvert als extrovert zijn, accepteren mijn introverte deel geheel.
Maar er zijn ook mensen in mijn omgeving die het helemaal niet begrijpen, mij vreemd vinden, arrogant, koud... En mijn zwager heeft uit pure irritatie wel eens gezegd dat ik maar moet leren toneelspelen, dat ik er overheen moet groeien (alsof dat mogelijk is). Die mensen zullen het nu eenmaal nooit begrijpen en vind ik inmiddels niet erg meer.
Ik begrijp dat het in jouw situatie (als je tensminste bij iemand wil blijven die jou niet begrijpt) anders is en dat je hem wil laten inzien hoe jij je in bepaalde situaties voelt. Op youtube staan filmpjes met uitleg over introversie en het verschil tussen beide.
Verder zou hij naar zichzelf moeten kijken en aan zijn onzekerheid werken. Onzekerheid kun je namelijk wel veranderen...
Bedanktvoor je lieve, fijne bijdrage
Ik herken mijzelf helemaal in je verhaal. Ik functioneer ook het beste in een op een contacten. Ook het liefst gesprekken met diepgang. Bovendien kijk ik ook soms de kat uit de boom.
Ik moet zeggen dat ik hele fijne vrienden heb doe mij volledig accepteren wie ik ben en dus ook het introverte gedeelte. Ook zijn de meeste van hen tamelijk introvert. Ik had eerder een vriendschap(geen diepe vriendschap, meer oppervlakkig) met een leuke vrouw, maar dit is op een gegeven moment stuk gelopen (ik aanvaard mijn aandeel erin), omdat ik niet met haar druk zijn, het continu aan een stuk door praten kon omgaan. Ik vind het een heel aardige vrouw, maar ik kon het qua energie niet meer opbrengen, zag steeds meer tegen bezoekjes op. En dat is geen goed teken.
Ik krijg soms ook het idee dat ik met mijn gedrag sterk in de minderheid ben en dit daarom sociaal minder gewenst of minder aanvaard is. Dat vind ik soms wel lastig, aangezien ik van drukke, aan een stuk door pratende mensen ook niet verwacht dat zij hun mond moeten houden.
P.s. Een op een met vrienden ben ik soms zelfs een kletskous, echt bizar
