Relaties
alle pijlers
Vriend wil weg door mijn psychische problemen
zaterdag 15 februari 2014 01:32
Hallo allemaal,
Ik hoop dat er nog iemand wakker is. Mijn vriend heeft vanavond al twee keer geroepen dat hij het uit wil maken. Ik heb psychische problemen (angst, depressie) en ben al uit een heel diep dal gekomen. Ik heb mijn emoties nu veel beter onder controle, en eigenlijk het meeste van de tijd stabiel. Ik functioneer nu weer normaal en heb alleen nog af en toe, en in veel mindere mate klachten. Vaak gaat het maanden achter elkaar goed.
De laatste weken heb ik vaker negatieve gedachten en kan ik weer iets minder genieten van dingen. Gaat zeker ook weer over, want dat gaat het altijd. Maar vandaag zei mijn vriend dat hij niet wist of hij nog wel een toekomst zag met mij, en gaf hij aan veel frustraties te hebben en dat hij het vaak zwaar vond. Ik heb geluisterd en begrijp ook zeker dat het voor hem niet makkelijk is. Later werd ik echter wel een beetje boos, dat hij het meteen zo cru bracht, dat hij het misschien wel uit wilde maken. Toen ik boos werd riep hij dat hij hier geen zin meer in had en dat hij er dan maar mee wilde stoppen.
Dit is al vaker gebeurd. We kunnen hier eigenlijk geen discussie over hebben want dat escaleert meteen en hij heeft al een paar keer eerder geroepen dat hij het uit wil maken in de tijd dat het erg slecht met mij ging en ik mijn emoties niet onder controle had. Dat kwetst mij enorm, maar daar mag ik niks van zeggen want het gaat altijd al over mij...
Ik ben nu helemaal over mijn toeren en weet niet wat ik moet doen.
Vriend is in andere kamer gaan liggen en wil niet met me praten. Ik ben iedere keer degene die het gesprek weer aangaat, zijn 'methode' is de silent treatment. Ik hou erg veel van hem, en hij van mij, maar mijn hart gaat elke keer in stukjes als hij zegt dat hij niet met me verder wil omdat hij het te moeilijk vindt om om te gaan met mijn problemen. Ik wil er niet mee omgaan, heeft hij weleens gezegd.
Ik ben hier de eerste keer erg van geschrokken omdat ik hem eigenlijk alleen kende als een hele lieve en zorgzame man. Maar dit is hem kennelijk teveel. Kan ik begrijpen en in feite is het ook mijn probleem. Nu het weer gebeurd is, weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Toch weer lijmen (als hij dat nog wil) met het risico dat dit weer gebeurt, of doorzetten en uit elkaar gaan... Want ik trek deze situaties ook niet zo goed meer. Maar van de gedachte aan uitmaken breekt mijn hart.
Ik hoop dat er nog iemand wakker is. Mijn vriend heeft vanavond al twee keer geroepen dat hij het uit wil maken. Ik heb psychische problemen (angst, depressie) en ben al uit een heel diep dal gekomen. Ik heb mijn emoties nu veel beter onder controle, en eigenlijk het meeste van de tijd stabiel. Ik functioneer nu weer normaal en heb alleen nog af en toe, en in veel mindere mate klachten. Vaak gaat het maanden achter elkaar goed.
De laatste weken heb ik vaker negatieve gedachten en kan ik weer iets minder genieten van dingen. Gaat zeker ook weer over, want dat gaat het altijd. Maar vandaag zei mijn vriend dat hij niet wist of hij nog wel een toekomst zag met mij, en gaf hij aan veel frustraties te hebben en dat hij het vaak zwaar vond. Ik heb geluisterd en begrijp ook zeker dat het voor hem niet makkelijk is. Later werd ik echter wel een beetje boos, dat hij het meteen zo cru bracht, dat hij het misschien wel uit wilde maken. Toen ik boos werd riep hij dat hij hier geen zin meer in had en dat hij er dan maar mee wilde stoppen.
Dit is al vaker gebeurd. We kunnen hier eigenlijk geen discussie over hebben want dat escaleert meteen en hij heeft al een paar keer eerder geroepen dat hij het uit wil maken in de tijd dat het erg slecht met mij ging en ik mijn emoties niet onder controle had. Dat kwetst mij enorm, maar daar mag ik niks van zeggen want het gaat altijd al over mij...
Ik ben nu helemaal over mijn toeren en weet niet wat ik moet doen.
Vriend is in andere kamer gaan liggen en wil niet met me praten. Ik ben iedere keer degene die het gesprek weer aangaat, zijn 'methode' is de silent treatment. Ik hou erg veel van hem, en hij van mij, maar mijn hart gaat elke keer in stukjes als hij zegt dat hij niet met me verder wil omdat hij het te moeilijk vindt om om te gaan met mijn problemen. Ik wil er niet mee omgaan, heeft hij weleens gezegd.
Ik ben hier de eerste keer erg van geschrokken omdat ik hem eigenlijk alleen kende als een hele lieve en zorgzame man. Maar dit is hem kennelijk teveel. Kan ik begrijpen en in feite is het ook mijn probleem. Nu het weer gebeurd is, weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Toch weer lijmen (als hij dat nog wil) met het risico dat dit weer gebeurt, of doorzetten en uit elkaar gaan... Want ik trek deze situaties ook niet zo goed meer. Maar van de gedachte aan uitmaken breekt mijn hart.
zaterdag 15 februari 2014 01:37
Ik zou zelf niet zo blij worden van dingen als silent treatment, niet willen praten, roepen dat het maar beter uit kan zijn. Een self full filling prophecy want op een gegeven moment is je relatie zo beschadigd daardoor dat het uit gaat.
Zou er nog eens over nadenken of je dat wel wil.
Ik weet niet hoe zwaar je hem hebt belast met jouw problemen?! Ik kan me voorstellen dat het op een gegeven moment te zwaar wordt. Maar dan nog kan ie daar gewoon met je over praten ipv wat roepen en dan terugtrekken.
Zou er nog eens over nadenken of je dat wel wil.
Ik weet niet hoe zwaar je hem hebt belast met jouw problemen?! Ik kan me voorstellen dat het op een gegeven moment te zwaar wordt. Maar dan nog kan ie daar gewoon met je over praten ipv wat roepen en dan terugtrekken.
zaterdag 15 februari 2014 01:38
Je zegt dat je het onder controle hebt, maar hebt de laatste weken vaker negatieve gedachten?
Dan heb je het imo dus niet onder controle. Ik snap dus best dat je vriend het wel goed vindt zo. Dat heeft niets te maken met of hij wel of niet zorgzaam is. Maar met een stukje zelfbescherming.
Of heb je echt geen idee wat het voor iemand betekent als een partner met dergelijke klachten loopt?
Dan heb je het imo dus niet onder controle. Ik snap dus best dat je vriend het wel goed vindt zo. Dat heeft niets te maken met of hij wel of niet zorgzaam is. Maar met een stukje zelfbescherming.
Of heb je echt geen idee wat het voor iemand betekent als een partner met dergelijke klachten loopt?
zaterdag 15 februari 2014 01:49
Tja ik belast hem misschien wel te zwaar met mijn problemen. Hij zegt er zelf ook vaak heel erg mee bezig te zijn. En wil ook altijd alles weten waar ik mee zit, vraagt er vaak naar. We hebben het hier ook al weleens over gehad, dat ik dit meer zelf moet doen en hij zich meer zou moeten distantiëren. Maar dat is toch een patroon waar moeilijk uit te breken is blijkt.
En over het wel of niet onder controle hebben. Dat klachten wel of niet aanwezig zijn, zegt niets over hoe je ermee omgaat. Ik ben uitgebreid behandeld voor mijn klachten en trek zonodig weer aan de bel. Zo ver is het echter nu nog lang niet. Ik begrijp zeker dat het voor mijn vriend heel zwaar moet zijn en dat hij ook voor zichzelf moet uitkijken.
Ruimte voor het feit dat hij het ook zwaar heeft, is er denk ik niet genoeg (geweest). Wat ik al schreef, hij is erg op mij gefocust en neemt die ruimte niet voor zichzelf. Hij kropt al zijn frustraties op tot die er in een keer uitkomen. Ik zou graag die ruimte meer willen bieden, maar weet zo goed hoe ik dat moet aanpakken.
LIllyfee, wat jij schrijft over zieke en verzorger... Denk dat hem daar ook een beetje het probleem zit. Dat we dat meer zijn geworden dan vriend en vriendin. En dat het met hem slechter gaat als het met mij beter gaat, tja daar had ik nog niet aan gedacht maar is eigenlijk heel logisch.
Bedankt voor jullie reacties.
En over het wel of niet onder controle hebben. Dat klachten wel of niet aanwezig zijn, zegt niets over hoe je ermee omgaat. Ik ben uitgebreid behandeld voor mijn klachten en trek zonodig weer aan de bel. Zo ver is het echter nu nog lang niet. Ik begrijp zeker dat het voor mijn vriend heel zwaar moet zijn en dat hij ook voor zichzelf moet uitkijken.
Ruimte voor het feit dat hij het ook zwaar heeft, is er denk ik niet genoeg (geweest). Wat ik al schreef, hij is erg op mij gefocust en neemt die ruimte niet voor zichzelf. Hij kropt al zijn frustraties op tot die er in een keer uitkomen. Ik zou graag die ruimte meer willen bieden, maar weet zo goed hoe ik dat moet aanpakken.
LIllyfee, wat jij schrijft over zieke en verzorger... Denk dat hem daar ook een beetje het probleem zit. Dat we dat meer zijn geworden dan vriend en vriendin. En dat het met hem slechter gaat als het met mij beter gaat, tja daar had ik nog niet aan gedacht maar is eigenlijk heel logisch.
Bedankt voor jullie reacties.
zaterdag 15 februari 2014 01:58
quote:stresskip23 schreef op 15 februari 2014 @ 01:49:
En over het wel of niet onder controle hebben. Dat klachten wel of niet aanwezig zijn, zegt niets over hoe je ermee omgaat.
.Klopt voor zover je het hebt over hoe je er wel of niet mee omgaat. Hoe je er mee om gaat zegt evenwel niets over de mate van controle die je wel of niet hebt.....
En over het wel of niet onder controle hebben. Dat klachten wel of niet aanwezig zijn, zegt niets over hoe je ermee omgaat.
.Klopt voor zover je het hebt over hoe je er wel of niet mee omgaat. Hoe je er mee om gaat zegt evenwel niets over de mate van controle die je wel of niet hebt.....
zaterdag 15 februari 2014 02:01
quote:stresskip23 schreef op 15 februari 2014 @ 01:51:
Ik ben ontzettend bang om hem kwijt te raken en zou zo graag willen dat het weer luchtiger wordt tussen ons...
Dan moet je zorgen dat je controle hebt. Maar dat is niet in jouw handen...
Dus: de kans dat je een partner verliest in een dergelijke situatie is niet ondenkbaar. Een ieder doet wat hij kan, binnen zijn of haar grenzen.
Jij doet wat je kan om er controle over te krijgen (en dat lukt je zo te zien niet). De ander kan beslissen dat dat buiten zijn of haar grens ligt. Is kut, maar niet kutter dan wanneer een relatie om een andere reden uitgaat.
Ik ben ontzettend bang om hem kwijt te raken en zou zo graag willen dat het weer luchtiger wordt tussen ons...
Dan moet je zorgen dat je controle hebt. Maar dat is niet in jouw handen...
Dus: de kans dat je een partner verliest in een dergelijke situatie is niet ondenkbaar. Een ieder doet wat hij kan, binnen zijn of haar grenzen.
Jij doet wat je kan om er controle over te krijgen (en dat lukt je zo te zien niet). De ander kan beslissen dat dat buiten zijn of haar grens ligt. Is kut, maar niet kutter dan wanneer een relatie om een andere reden uitgaat.
zaterdag 15 februari 2014 02:09
Klopt, Naara... Is helemaal waar wat je zegt. Geeft wel een erg machteloos gevoel, daarom heb ik hier ook een topic geopend. Zodat ik er even iets mee kon voor mijn gevoel. Ik ga maar proberen om nog wat te slapen. Kijken hoe de vlag er morgen bijhangt bij ons allebei. We moeten inderdaad goed onze en elkaars grenzen blijven respecteren.
zaterdag 15 februari 2014 02:45
zaterdag 15 februari 2014 02:56
Kijk dat hij er allemaal een beetje zat van is dat snap ik,dat hij uit de relatie wil stappen is natuurlijk ook zijn goed recht maar dan moet hij ook de daad bij het woord voegen en weggaan.
Niet telkens roepen dat hij een eind aan de relatie wil maken en het dan vervolgens toch niet doen..
Zeg dan niks denk ik dan en dáár mag je hem ook best op wijzen..
Niet telkens roepen dat hij een eind aan de relatie wil maken en het dan vervolgens toch niet doen..
Zeg dan niks denk ik dan en dáár mag je hem ook best op wijzen..
zaterdag 15 februari 2014 03:14
zaterdag 15 februari 2014 06:26
ZEGT hij dit alleen of WIL hij dit ook echt? Mijn vriend kon dit er ook nogal eens uit gooien, vanuit frustratie. We hebben na verloop van tijd, tijdens een goed gesprek, afgesproken dat hij dit niet meer zegt. Het is nl niet wat hij wil en ik werd er heel onzeker van. Nu gaat het veel beter!
Als hij ECHT wil stoppen is het een ander verhaal. Dan kun je er niet zoveel aan doen! Wel heel erg rot voor je
Als hij ECHT wil stoppen is het een ander verhaal. Dan kun je er niet zoveel aan doen! Wel heel erg rot voor je
zaterdag 15 februari 2014 08:42
Relaties moeten ook gewoon leuk kunnen zijn. Als het voor hem alleen maar zwaar is, alleen maar zorgen dan kan ik mij heel goed voorstellen dat hij zich afvraagt of hij dat zijn hele leven wil.
En laten we eerlijk zijn: andere relaties zonder dit soort problemen raken ook wel eens uit. Niet leuk, heel pijnlijk, maar dat is het leven.
Ik merk heel vaak dat mensen die een ziekte, handicap of iets anders hebben, bij wie de relatie uitgaat, meteen gaan roepen: zie je wel, hij kan niet met mijn ... omgaan. Maar waarom zou je het wel mogen uitmaken als je vind dat je karakters niet bij elkaar passen, en niet als je merkt dat het leven met een ziekte te zwaar is?
Zou jij willen dat hij blij je blijft uit medelijden? Vast niet.
Heb jij je niet veel te veel aan hem vastgeklampt?
En ik snap dat deze post hard kan overkomen, zo is het niet bedoeld.
En laten we eerlijk zijn: andere relaties zonder dit soort problemen raken ook wel eens uit. Niet leuk, heel pijnlijk, maar dat is het leven.
Ik merk heel vaak dat mensen die een ziekte, handicap of iets anders hebben, bij wie de relatie uitgaat, meteen gaan roepen: zie je wel, hij kan niet met mijn ... omgaan. Maar waarom zou je het wel mogen uitmaken als je vind dat je karakters niet bij elkaar passen, en niet als je merkt dat het leven met een ziekte te zwaar is?
Zou jij willen dat hij blij je blijft uit medelijden? Vast niet.
Heb jij je niet veel te veel aan hem vastgeklampt?
En ik snap dat deze post hard kan overkomen, zo is het niet bedoeld.
zaterdag 15 februari 2014 08:44
quote:stresskip23 schreef op zaterdag 15 februari 2014 01:51 Ik ben ontzettend bang om hem kwijt te raken en zou zo graag willen dat het weer luchtiger wordt tussen ons...Maar je leven gaat ook zonder hem door. Niet bij elkaar blijven om het bij elkaar blijven als het niet werkt.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
zaterdag 15 februari 2014 08:49
Sisensa, we zijn begin 30 en 5 jaar bij elkaar. We wonen samen.
Het klopt dat ik hem minder moet belasten met dingen. Heb hier al veel pogingen toe gedaan maar het is echt een patroon dat ingesleten zit, dat ik alles er bij hem uitgooi en dat hij ook zich heel zorgend opstelt en mij vraagt om hem te betrekken in mijn problemen. Ik moet dan inderdaad dat niet doen.
Er helemaal niet over praten is natuurlijk ook niet goed nee, maar een middenweg vinden is ons nog niet gelukt. Af en toe een poosje, maar dan schieten we toch weer terug in onze gewoontes.
Relatietherapie heb ik vannacht ook aan liggen denken want ik vraag me af of we hier zelf uit kunnen komen. Ik heb in mijn hoofd een lijstje gemaakt van waar de focus nu op ligt in onze relatie en waar het op zou moeten liggen. We missen allebei de lichtheid, vrolijkheid, positiviteit. Die vinden we nu niet genoeg bij elkaar.
Hij heeft dus al vaker geroepen dat hij het uit wilde maken en het nooit gedaan. Ik weet niet of hij het nu echt wil of dat hij het weer alleen roept. We hebben hier al eerder gesprekken over gehad, en indd net als jullie appeliene afgesproken dat hij dit niet meer zou zeggen. Omdat hij het eerder ook nooit echt wilde, en omdat ik er net als jij heel onzeker van werd. Het zet alles nog meer onder druk eigenlijk.
Ik ben net wakker en hij ligt nog (te slapen?) in de andere kamer. Ik laat hem maar even met rust. Aan hem om straks aan te geven wat hij wil. Aan mij de uitdaging om goed naar hem te luisteren en rustig te blijven. Hij verdient het ook helemaal niet dat ik boos reageer als hij zijn frustraties uit. Dat doet hij andersom ook meestal niet (totdat de bom barst dus, zoals nu...). Kan me goed voorstellen dat het voor hem scheef voelt allemaal...
Bedankt allemaal.
Het klopt dat ik hem minder moet belasten met dingen. Heb hier al veel pogingen toe gedaan maar het is echt een patroon dat ingesleten zit, dat ik alles er bij hem uitgooi en dat hij ook zich heel zorgend opstelt en mij vraagt om hem te betrekken in mijn problemen. Ik moet dan inderdaad dat niet doen.
Er helemaal niet over praten is natuurlijk ook niet goed nee, maar een middenweg vinden is ons nog niet gelukt. Af en toe een poosje, maar dan schieten we toch weer terug in onze gewoontes.
Relatietherapie heb ik vannacht ook aan liggen denken want ik vraag me af of we hier zelf uit kunnen komen. Ik heb in mijn hoofd een lijstje gemaakt van waar de focus nu op ligt in onze relatie en waar het op zou moeten liggen. We missen allebei de lichtheid, vrolijkheid, positiviteit. Die vinden we nu niet genoeg bij elkaar.
Hij heeft dus al vaker geroepen dat hij het uit wilde maken en het nooit gedaan. Ik weet niet of hij het nu echt wil of dat hij het weer alleen roept. We hebben hier al eerder gesprekken over gehad, en indd net als jullie appeliene afgesproken dat hij dit niet meer zou zeggen. Omdat hij het eerder ook nooit echt wilde, en omdat ik er net als jij heel onzeker van werd. Het zet alles nog meer onder druk eigenlijk.
Ik ben net wakker en hij ligt nog (te slapen?) in de andere kamer. Ik laat hem maar even met rust. Aan hem om straks aan te geven wat hij wil. Aan mij de uitdaging om goed naar hem te luisteren en rustig te blijven. Hij verdient het ook helemaal niet dat ik boos reageer als hij zijn frustraties uit. Dat doet hij andersom ook meestal niet (totdat de bom barst dus, zoals nu...). Kan me goed voorstellen dat het voor hem scheef voelt allemaal...
Bedankt allemaal.
zaterdag 15 februari 2014 09:03
Zonnebloemen, dank voor je bericht. Ik sta open voor dit soort 'harde' posts hoor, kan wel wat hebben wat dat betreft.
Het is zeker niet alleen maar zwaar. We doen veel leuke dingen samen, spreken af met vrienden, gaan er samen op uit, beleven leuke vakanties. We kunnen met elkaar lachen. De meeste dagen verlopen harmonieus en de taken in huis enzo zijn gelijk verdeeld. Ik functioneer normaal op gebied van werk, huishouden e.d..
Maar ik heb wel nog last van een laag zelfbeeld en kan erg zwart-wit/negatief denken. Heb nog wel sombere buien/dagen, of een paniekaanval. Ik heb het idee dat als dat gebeurt, dat dat dan van alles triggert, vanuit herinneringen aan toen het slecht ging. Gespeculeer natuurlijk van mij. Maar tot die conclusie waren we samen een keer gekomen.
Ik heb volgens mij nergens gezegd dat mijn vriend het niet mag uitmaken. Als hij het te zwaar vindt, moet hij voor zichzelf kiezen en dat doen. Inderdaad net als bij een andere relatie die niet goed loopt.
Dat hij bij mij blijft uit medelijden, denk ik zeker niet. Dat ik me teveel aan hem heb vastgeklampt, dat wel.
Het is zeker niet alleen maar zwaar. We doen veel leuke dingen samen, spreken af met vrienden, gaan er samen op uit, beleven leuke vakanties. We kunnen met elkaar lachen. De meeste dagen verlopen harmonieus en de taken in huis enzo zijn gelijk verdeeld. Ik functioneer normaal op gebied van werk, huishouden e.d..
Maar ik heb wel nog last van een laag zelfbeeld en kan erg zwart-wit/negatief denken. Heb nog wel sombere buien/dagen, of een paniekaanval. Ik heb het idee dat als dat gebeurt, dat dat dan van alles triggert, vanuit herinneringen aan toen het slecht ging. Gespeculeer natuurlijk van mij. Maar tot die conclusie waren we samen een keer gekomen.
Ik heb volgens mij nergens gezegd dat mijn vriend het niet mag uitmaken. Als hij het te zwaar vindt, moet hij voor zichzelf kiezen en dat doen. Inderdaad net als bij een andere relatie die niet goed loopt.
Dat hij bij mij blijft uit medelijden, denk ik zeker niet. Dat ik me teveel aan hem heb vastgeklampt, dat wel.
zaterdag 15 februari 2014 09:10
Fame, klopt... Alleen geloof ik (nog) niet dat het echt niet werkt. Er zijn ook lange, lange periodes dat er geen vuiltje aan de lucht is. En het kan dan ineens omslaan, zoals nu. Ik ben er van overtuigd dat we dit beter kunnen samen. Als we ons ingesleten communicatiepatroon weten te veranderen.
Ik ben zeker niet voor het bij elkaar blijven om het bij elkaar blijven. Maar er is erg veel liefde tussen ons, en we hebben samen ideeën voor de toekomst. Als de relatie uitgaat, verdwijnt niet alleen dit probleem maar ook heel veel moois. Dat is natuurlijk in veel andere relaties die uitgaan ook zo. Maar ik ben bang dat we het kind met het badwater weggooien als we het nu stoppen. Maar ik besef me dat de keuze niet alleen aan mij is.
Ik ben zeker niet voor het bij elkaar blijven om het bij elkaar blijven. Maar er is erg veel liefde tussen ons, en we hebben samen ideeën voor de toekomst. Als de relatie uitgaat, verdwijnt niet alleen dit probleem maar ook heel veel moois. Dat is natuurlijk in veel andere relaties die uitgaan ook zo. Maar ik ben bang dat we het kind met het badwater weggooien als we het nu stoppen. Maar ik besef me dat de keuze niet alleen aan mij is.
zaterdag 15 februari 2014 09:35
hey kip, ik laat dat stress even weg want het gaat beter met je . Houd dat gewoon vast. Hoe moeilijk ook om rustig te blijven, het is zoveel belangrijker voor jouzelf dat het nu beter met je gaat dan dat je vriend nu wel of niet weg wil. En wat betreft dat laatste. Kan het een terugklap zijn. Voor hem. Dat nu het beter met je gaat HIJ mag/kan "wankelen"? Wees er gewoon. Ga niet overdreven proberen hem vast te houden. Misschien kun je zelfs zeggen, mits je dit een beetje kan invoelen, dat je het begrijpt. Dat je zegt, iets van: ik begrijp dat je weg wilt. Het waren rottijden. Het spijt me als ik me soms teveel heb vastgeklampt. Maar in mijn ogen zijn er nog steeds meer fijne tijden tussen ons dan vervelende. Het is aan jou om dat voor jezelf te bepalen, maar áls je blijft dan wil ik dat je niet meer terugkomt op je besluit. Dus denk er goed over na.
Want onthoud 1 ding: als hij weg wil om je psychische problemen zegt dat alles over hem. Hij wil niet meer. Dat maakt jou niet "de oorzaak". Je hebt hem dan gewoon niet meer te bieden wat hij wil. Dat is in alle relaties een item. Psychische problemen of niet: als je je partner niet meer biedt wat hij wil (en dat kan per fase verschillen) dan betekent dat dat jullie behoeften uit elkaar lopen, niet dat jij de oorzaak bent ervan. Begrijp je dat verschil? Dat is heel belangrijk om je voor ogen te houden, ik denk dat je erdoor rustiger naar kunt kijken (hoop ik). Ik ken iemand die al jaren bij een vrouw is die depressief is, en voelt zich enorm happy met haar. Ondanks alles (en die moeilijke tijden zijn er!!!) wil hij haar niet kwijt. Snap je?
Want onthoud 1 ding: als hij weg wil om je psychische problemen zegt dat alles over hem. Hij wil niet meer. Dat maakt jou niet "de oorzaak". Je hebt hem dan gewoon niet meer te bieden wat hij wil. Dat is in alle relaties een item. Psychische problemen of niet: als je je partner niet meer biedt wat hij wil (en dat kan per fase verschillen) dan betekent dat dat jullie behoeften uit elkaar lopen, niet dat jij de oorzaak bent ervan. Begrijp je dat verschil? Dat is heel belangrijk om je voor ogen te houden, ik denk dat je erdoor rustiger naar kunt kijken (hoop ik). Ik ken iemand die al jaren bij een vrouw is die depressief is, en voelt zich enorm happy met haar. Ondanks alles (en die moeilijke tijden zijn er!!!) wil hij haar niet kwijt. Snap je?
Until you have stood in another woman’s stilettos, you will never begin to know the year of pain she felt breaking them in. (S. L. Alder)
zaterdag 15 februari 2014 09:38
Ik zou zelf geen relatie willen met iemand met psychische problemen omdat mijn wereld (en die van de partner) voortdurend om de ander draait, wat mogelijk ook nog de problemen in stand houdt. Al dat gelul levert ook totaal niks op. Het gaat meestal om "als dan" en "nooit meer". En daar kan niemand iets mee.
Pas als de patiënt op zichzelf moet gaan staan ziet hij/zij wat zijn werkelijke prioriteiten zijn.
Pas als de patiënt op zichzelf moet gaan staan ziet hij/zij wat zijn werkelijke prioriteiten zijn.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 15 februari 2014 09:45
zaterdag 15 februari 2014 09:47
Denk dat er al veel zinnige dingen zijn gezegd. Kun je eens bij een systeemtherapeut aankloppen? Ik denk dat dat (met deze achtergrond) nog net wat zinvoller is dan "gewoon" relatietherapie. Vraag eens na bij je hulpverlener.
Vooropgesteld natuurlijk dat jullie beiden hier echt een weg in willen vinden natuurlijk. Waar die ook heenloopt.
Sterkte. Ik ken beide kanten van deze medaille. Het is niet niks.
Vooropgesteld natuurlijk dat jullie beiden hier echt een weg in willen vinden natuurlijk. Waar die ook heenloopt.
Sterkte. Ik ken beide kanten van deze medaille. Het is niet niks.
