Vriend wil weg door mijn psychische problemen

Heb je al met hem gesproken, en heb je voorgesteld om samen in therapie? Ben heel benieuwd hoe hij daar op reageert.

Misschien is dat inderdaad eerst niet handig. Laat hem maar even, dat praten komt wel weer.

Ruimte heeft hij nu even nodig. Mannen lossen eerst de dingen zelf op, trekken zich terug in hun 'hol', zoals je kunt lezen in Mannen komen van mars. Succes straks.

quote:stresskip23 schreef op 15 februari 2014 @ 11:31:

Ja dat klopt, zeer terecht. Toch veroorzaakt het bij mij ook egoïstische gedachtes. Ik heb er heel veel moeite mee dat ik mijn (trouwens, wij, onze) toekomstdroom misschien moet opgeven door deze problemen, waar ik zelf maar beperkte invloed op heb. Ik voel me zo ontzettend machteloos. Nu ik het opschrijf zie ik dat ik me opstel als slachtoffer. Dat gaat niet helpen natuurlijk.



.toekomstdromen zijn leuk, maar in feite heb je helemaal niks te zeggen over je toekomst. Het leven bestaat eruit dat je constant flexibel om moet gaan met je doelstellingen en toekomstbeelden omdat op een groot deel van hoe je leven verloopt je geen enkele invloed hebt.

quote:stresskip23 schreef op 15 februari 2014 @ 11:36:

Oh ik lees nu pas je vorige post pearle. Nee het klopt misschien ook dat het, mocht het uitgaan, niet (alleen) door mijn problemen komt maar ook door onze interactie.



Ik ga inderdaad zelf maar even dat kopje thee nemen. Zit nog steeds te wachten in ons bed totdat hij misschien toch nog even een knuffel komt halen Richt je op jezelf en niet op je vriend. Wellicht is hij er echt klaar mee. Zo te zien heb jij je handen meer dan vol aan jezelf. Je moet er voor uitkijken dat, wanneer je psychische problemen hebt, je relatie niet als excuus dient om je problemen aan te kunnen.

"Ik onderschat misschien ook wel hoeveel werk ik nog aan de winkel heb met mezelf."



Dat heeft iedereen, werk aan de winkel met zichzelf. Hij ook .

quote:stresskip23 schreef op 15 februari 2014 @ 12:06:

Dankje Meds, waardevolle inzichten. Ik onderschat misschien ook wel hoeveel werk ik nog aan de winkel heb met mezelf. Ik zou zo graag dit deel van mezelf en mijn relatie van elkaar willen scheiden. Maar zo werkt het helaas niet.Nee helaas niet. Jouw vriend kan het immers ook niet scheiden, gewone irritaties die natuurlijk in elke relatie spelen zijn makkelijk te schuiven op jouw problemen. En jij, accepteert dat wellicht ook makkelijk omdat je nu eenmaal diep hebt gezeten. Maar jouw vriend moet ook naar zichzelf kijken. Ik denk dat jullie relatie erg uit evenwicht is en nu het beter met jou gaat een nieuw evenwicht moet vinden. Maar als je vriend dit niet snapt en alleen maar naar jou wijst dan is het trekken aan een dood paard

en "elkaar blij en gelukkig maken" is niet het doel van een relatie. Je kan een ander niet gelukkig maken, gelukkig of ongelukkig zijn is je eigen verantwoordelijkheid.

"Ik weet ook niet of hij nu openstaat voor een gesprek over therapie, en of het handig is om daar nu over te beginnen. ben erg bang om het erger te maken nu."



Ik zou er ook niet over beginnnen. Laat m maar in zijn sop gaarkoken even (hij komt er zelf wel achter wattie wil) en plan iets voor jezelf nadat jullie hebben afgesproken. Filmpje? Rondje rennen door het park? Even de stad in met friends? Beetje forummen of nieuwe lampen uitzoeken online (ik zeg maar wat)?

"Ik weet niet of hij er nu voor open staat om ook naar zijn positie in het geheel te kijken. "



Heus, daar komt ie zelf wel mee. Ga nu even achter dat scherm vandaan meis * geeft liefdevol schopje onder de kont* - kijk naar buiten naar het zonnetje en bedenk iets leuks wat je wilt doen straks. Met jou, en of hij nu open staat om naar zijn positie te kijken of niet!! Daar heb je toch geen invloed op nu........ .

haha, great minds think alike, je schrijft al wat ik je probeerde te zeggen. Hoe moeilijk ook, ik zeg het je: als je even door de stad gaat lopen en beetje windowshoppen en kop thee drinken ergens ziet de wereld er alweer anders uit. Of sporten of je tijdschrift lezen......(bij mij werkt de FLOW wel, daar staan van die gave doe-dingetjes in !)



en je hebt altijd het forum, dus laat maar weten hoe het bevalt, dat loslaten !

En ik zit juist te forummen om mijn date-zenuwen te bedwingen . Even afleiding, want mèn, ik voel me zo'n puber (ben beetje verliefd en hij komt straks al !)....

Ah, spannend Misia. Ben heel benieuwd hoe het gaat. Geniet er maar van.

I try zonnebloem. Thanks!!



Maar jee, ik ben nogal stijf in de datinggewrichten . Maar heb onwijs zin om m te zien. Dat dan weer wel

@Stresskip: Het is knap dat je zelf zo ver bent gekomen qua overwinnen van angst en depressie. Deels met de steun van je vriend. Het blijft me verbazen dat zoveel mensen in hun eentje met een zwaar leven worstelen en vinden dat ze daar zelf uit moeten komen. Maar partners en familie/vriend(inn)en zijn niet geschikt voor zwaardere issues, daarvoor staan ze juist te dichtbij, willen je pijn niet nog verder aanraken, bijv..



Allemaal goedbedoeld, maar blijven leken en dat ben je zelf ook als het om je eigen psyche gaat. Ook een psycholoog kan meestal niet zichzelf "behandelen", omdat ieder mens zijn/haar eigen blinde vlekken heeft (voorgeprogrammeerde normaalwaarden, die zo gewoon zijn voor je dat je ze niet ziet). Zoals als je je hand tegen je oogkas aanhoudt, je niet ziet dat het een hand is, pas als je hem verderweg houdt zie je dat.



Iemand met meer afstand (zoals een forum ook) kijkt er anders tegenaan, objectiever. Inmiddels is ook bekend dat er zoiets bestaat als "emotionele besmetting" tussen mensen die veel met elkaar omgaan of met elkaar samenleven. (zie oa het boek vol hoogstaande onderzoeken op neuropsychologisch gebied: "Sociale intelligentie" van Daniel Goleman.



Dit betekent dat de ander "besmet" raakt met jouw positieve en negatieve moods/ emoties. Het opvangen en erover praten is voor je vriend waarschijnlijk niet het zwaarste, hij wil je graag steunen omdat ie van je houdt. Maar het raakt diezelfde hersengebieden in hem ook aan, zeker als ie zich inleeft en meeleeft.



Dat gaat onbewust, daar kan je je niet bewust tegen afschermen of voor afsluiten. Het alleen al zien of om je heen hebben van een geliefde die depressief is, ongelukkig, angstig enz roept dus diezelfde gevoelens in hemzelf op. Als je samenwoont pik je dus de emoties op van de ander, terwijl hij bijv zelf geen reden heeft voor angst, het is jouwe die hij voelt.



En bijv het woord "medelijden" is letterlijk bedoeld als "meelijden" met een ander.

Op die manier kan je jaren van dichtbij iemand willen steunen, maar er zelf aan onderdoor gaan. Zeker als hij niet kan of durft te zeggen dat zijn eigen emoties in het gedrang komen, omdat jij dat er niet nog eens bij kan hebben, je hebt het al zwaar genoeg.



Daarom is het heel belangrijk dat je zelf met een buitenstaander aan je eigen emotionele tekorten en issues "werkt" en dat niet (teveel) met dezelfde persoon of kringetje vertrouwelingen deelt. Mensen kunnen tijdelijk best heel wat hebben, om een geliefd persoon te steunen in een moeilijke periode, bijv na een verlies, (liefdesverdriet, baanverlies, overlijden of ziekte of andere tegenslag met aanwijsbare reden).



Maar niet direct aanwijsbare innerlijke mechanismen en conflicten, dingen die ooit ergens in je jeugd zijn aangelegd, die je zelf al moeilijk weet te duiden/ onderscheiden en moeite mee hebt die onder controle te houden of mee om te gaan, kan je van andere leken al helemaal niet verwachten dat zij daarmee om kunnen gaan.



Dat is iets wat je alleen maar zelf kan leren verwerken (alsnog, oude angsten, pijnen, patronen) en dat gaat een stuk sneller met een professional dan zelf maar blijven proberen. Bovendien gaat het niet zozeer om emoties onder controle te krijgen, maar ze op te sporen (oorzaken) en alsnog te verwerken, zodat er niks beheerst hoeft te worden. Of (gedragstherapie) leren omgaan met die gedachtenpatronen, andere manieren aangereikt krijgen om niet (in periodes) overheerst te worden door je emoties.



Je hebt zelf dus wel degelijk veel invloed op je emoties (reguleren), maar in je eentje kan dat lang duren. Niet alleen voor jezelf vervelend (jij wil ook liever weer je vrolijke zelf zijn en met vertrouwen in het leven staan), maar ook voor anderen, die jou ook liever gelukkig zien. Want eigen geluk wordt medebepaald door hoe het met je kring geliefde mensen gaat, die het dichtst bij je staan. Omdat je dus invloed op elkaar hebt.



Waarbij het helaas zo is dat negatieve emoties sterkere invloed hebben dan dat jij bijv aangestoken raakt door een optimistisch en vrolijk iemand. Ook heel stabiele mensen (jouw vriend?) raken dus zelf beinvloed. En een professional heeft afstand tot jou, die slaapt er niet minder om, die heeft geen eigenbelang, haar leven raakt er niet door beinvloed, haar sfeer thuis niet, na een (anderhalf) uur sta je weer buiten, hij/zij heeft er dus geen last van, zoals naasten dat wel hebben (die houden van je, en jouw (on)geluk raakt hun (on)geluk.



Zelfs als het over kleinere dagelijkse ergernissen gaat kan je dat vaak beter met vriendinnen bespreken dan je partner. En verspreiden over meerdere mensen, want uiteindelijk als het langere tijd duurt raakt het de vriendschap/relatie. Juist die machteloosheid als het ook niet helpt, die gesprekken, als het terugkerende dingen zijn die met praten niet worden weggenomen.



Er zijn allerlei therapieen die niet zozeer op praatbasis zijn, maar bijv gevoelens oproepen (niet zozeer de gebeurtenissen waar die emotie aan gekoppeld is) en met die emotie zelf aan de slag gaan. Bijv haptonomen, die letten op je ademhaling en bepaalde technieken kunnen je bewustmaken en aanleren om jezelf bij stress/angst te kunnen kalmeren. Psychologen die je echt in je gevoel kunnen krijgen helpen volgens mij beter dan (alleen) tot inzicht komen. Want mechanismen en patronen inzien is 1, maar dan nieuwe gezondere en fijnere ervoor in de plaats leren, is een 2e.



Een roker die weet dat roken een slecht patroon is, is er daarmee nog niet vanaf, he. Maar het is wel degelijk mogelijk om ervan af te raken. En bekend ook dat dat op eigen houtje voor de meeste mensen moeilijker is (en een wilskracht-strijd met zichzelf voeren, jarenlang soms nog) en er effectievere methodes voor zijn (samen met een groep, bepaalde beproefde hulpmiddelen, wat te doen bij terugval, iemand kunnen raadplegen als het ff moeilijk is).



Het is eigenlijk een cadeau aan jezelf als je met een psych/coach/ therapievorm aan de slag gaat met oude patronen en andere belemmeringen in jezelf, die je afhouden van een stabiel en aangenaam leven in het nu en de toekomst. Gun jezelf dat het veel sneller en makkelijker kan met de hulp van iemand van buitenaf. Hoe fijn het is als je eea overwint in jezelf, je sterke veerkracht zou gaan voelen en daarop als leidraad kan gaan vertrouwen!



Je moet zoiets niet doen vanwege je vriend of relatie, maar voor jezelf is het zoveel fijner als je iemand hebt die het echt begrijpt en eea kan aanreiken waar je echt iets mee kan! Die niet veroordeelt, waar je vrij alles kan zeggen zonder rekening met diens gevoelens hoeft te houden, of dat hij/zij teleurgesteld in je is als je je ware gevoelens uit. Het is zo fijn voor jezelf!



Ik denk/hoop dat het bij jullie nog niet te laat is, want afgelopen jaren bepalen ook hoe hij je ziet (en wederom gaat dat niet expres, maar onbewust, als het te vaak en teveel is geweest). Dan kan je partner alleen nog afstand nemen door fysiek afstand te nemen (en eerst nog enige mentale afstand). Het is zelfbescherming, hij wil jou als positief zien, maar ook hij is een mens en raakt dus beinvloed zonder het te willen.



Je moet er in een relatie over en weer voor elkaar zijn, op elkaar kunnen rekenen, en dat kan alleen als er ruimte is voor allebei. Die ruimte kan jij zelf scheppen, niet door je aan te passen, maar door ruimte in je hoofd/hart te maken, door eea te verwerken wat je tegenhoudt, of andere manieren voor te vinden. Want als je je gaat inhouden vanwege de relatie, is het daarmee niet weg en heb jij het gevoel dat je niet "jezelf" kan zijn in eigen huis en bij je eigen partner.



Maar ik geloof dat niemand, hoe dichtbij ook, in de duisterste kanten van een ander wil kijken en meeleven. En dat dat ook niet de bedoeling is van "jezelf kunnen zijn". Als jezelf zijn betekent dat een paar emoties (dus niet je hele zelf, maar een deel van jou) de overhand heeft of je overheerst wordt daardoor in periodes.



Bij fysieke blessures vindt iedereen het normaal dat je naar een fysiotherapeut gaat, maar mentale blessures moeten we het maar zelf kunnen en oefenen/proberen? Tuuuuurlijk niet! Ook daar mag je gewoon hulp bij zoeken van iemand die daarvoor opgeleid is en verstand van heeft!



Wens je veel succes en sterkte met alles! Het hoeft allemaal nog niet verloren te zijn, de liefde is er en in dit geval is "moeite doen voor de relatie" vooral "moeite in jezelf stoppen"! Met wat je zelf al hebt bereikt mag je erop vertrouwen dat je heel ver kan komen en daar zelf echt een hoop invloed op hebt, als je maar weet hoe.

Laat hem gewoon even met rust kipje,hij is een volwassen man en komt vanzelf wel uit zijn bed als hij daar aan toe is.!

Is het vandaag niet dan morgen wel.

Blijkbaar heeft hij dit gewoon even nodig dus laat hem en ga niet allerlei onzin verzinnen zoals een kopje thee zodat hij niet uitdroogt om toch maar zijn aandacht te trekken.!

Hij is nogmaals een volwassen vent en als hij dorst heeft pakt hij zelf wel wat.

quote:stresskip23 schreef op 15 februari 2014 @ 14:05:

Hahaha okee... tja dat is waar hij is een grote jongen, maar ik maak me wel een beetje zorgen om hem nu. Ik ga maar even naar buiten denk ik.Doe dat meid,ga even lekker wandelen,misschien ergens een lekker kopje koffie/thee drinken met iets lekkers erbij en laat hem gewoon even met rust.

Ach, wat sneu. Hij zit er dus echt flink doorheen.



Houd moed, stresskip. Ik wil je geen valse hoop geven, maar dat hij je koosnaampje gebruikt, zegt toch wel iets, hoop ik.

Ach jeetje hij zit er dus echt even doorheen. Zorg nou alsjeblieft dat als hij terug is en wil praten dat het nu eens niet over jou en al je problemen gaat maar dat het nu eens over hem gaat.