Relaties
alle pijlers
vriendschap en kinderloosheid
zondag 18 september 2016 11:39
Hoi Viva-forumers,
Ik zit met een situatie waarvan ik niet zo goed weet, hoe ik ermee om moet gaan. Wat zouden jullie doen?
Ik ben begin 30 en mijn man en ik zijn ongewenst kinderloos. We weten ook al dat dit zo zal blijven. In onze omgeving beginnen veel mensen aan het stichten van een gezin. Natuurlijk zijn we verdrietig over onze eigen situatie, maar we zijn ook blij voor onze vrienden. We gaan dan ook gewoon op kraamvisite, naar de doop, kinderverjaardagen en ik ga mee babykleertjes shoppen, etc. Juist omdat we zelf geen kinderen zullen krijgen, vinden we het leuk om mee te leven met het nieuwe leven om ons heen.
Nu heb ik een beste vriendin, die afgelopen november bevallen is van een zoontje. Bij haar was het ook maar de vraag of ze ooit een kindje zou krijgen. Vanaf onze middelbare schooltijd hebben we lief en leed met elkaar gedeeld, en ook nu heb ik haar hele proces van beginnende zwangerschappen en verdrietige miskramen meebeleefd. Ik wist toen al dat mijn man en ik geen kinderen zouden krijgen, dus ik wist hoe ze zich voelde. Ik had ook echt verwacht, dat wanneer het bij haar wél raak zou zijn, ik zou mogen meeleven in de vreugde, babypraat en kinderkleertjes kopen. Gewoon leuk, vriendinnen onder elkaar.
Nu werd ze plotseling toch echt zwanger! Heel leuk natuurlijk, en ik was de eerste die het wist. Natuurlijk waren de eerste (geheime) 12 weken spannend, en we hadden goed contact. Maar… nadat de eerste spannende tijd geweest was, kwam ze plotseling met een vervelende opmerking: Ze wilde liever haar tijd met andere zwangere vrouwen doorbrengen, en niet met mij. Ze nam aan, dat ik jaloers zou zijn. Ik heb dit ontkent, omdat dit ook echt niet zo is. Eigen verdriet en blijdschap voor een beste vriendin kunnen toch naast elkaar bestaan? Ze leek er niet zo van overtuigd.
Ik ben heel verdrietig om deze houding. Na 15 jaar vriendschap is het dus blijkbaar een probleem dat ik geen moeder kan worden? Nadat ze het gezegd had, heb ik bewust zelf ook het contact wat afgehouden, want ik was verdrietig en boos. Ik hoopte, dat het wel weer wat zou bijtrekken als de zwangerschapshormonen waren weggetrokken. Natuurlijk ben ik wel op kraamvisite geweest, en heb haar sindsdien nog twee keer gezien. Verder hebben we contact gehad via what’s app, waar ik ook vaak geïnteresseerd naar haar zoontje heb gevraagd.
Nu sprak ik haar laatst op een feestje, en eigenlijk was het heel gezellig. Ik hoopte dat we de vriendschap weer een beetje op konden pakken. Maar aan het eind van de avond liet ze zich weer nonchalant ontvallen dat ze al haar vrije tijd liever met andere moeders besteed. Ik werd er een beetje stil van. Waarom dat onderscheid tussen moeders en niet-moeders? Ziet ze dan niet in, dat dat voor mij echt enorm pijnlijk is? Ik ben wel geïnteresseerd in haar en haar zoon, maar waarom is dat niet genoeg? Ik kan niet meepraten over bevallingen en borstvoeding, maar vind het ontzettend leuk om haar zoontje (en andere kinderen) te zien. Ik krijg nu echt het gevoel dat ik als kinderloze vrouw automatisch een tweederangs-vriendin geworden ben. En eerlijk gezegd komt deze sociale ‘trap na’ nog harder aan dan het feit dat ik geen kinderen zal krijgen.
Wat zouden jullie in mijn situatie doen? Ik had het zo leuk gevonden om het contact weer te laten groeien, maar nu weet ik niet zo goed, of ik dat nog wil.
Ik zit met een situatie waarvan ik niet zo goed weet, hoe ik ermee om moet gaan. Wat zouden jullie doen?
Ik ben begin 30 en mijn man en ik zijn ongewenst kinderloos. We weten ook al dat dit zo zal blijven. In onze omgeving beginnen veel mensen aan het stichten van een gezin. Natuurlijk zijn we verdrietig over onze eigen situatie, maar we zijn ook blij voor onze vrienden. We gaan dan ook gewoon op kraamvisite, naar de doop, kinderverjaardagen en ik ga mee babykleertjes shoppen, etc. Juist omdat we zelf geen kinderen zullen krijgen, vinden we het leuk om mee te leven met het nieuwe leven om ons heen.
Nu heb ik een beste vriendin, die afgelopen november bevallen is van een zoontje. Bij haar was het ook maar de vraag of ze ooit een kindje zou krijgen. Vanaf onze middelbare schooltijd hebben we lief en leed met elkaar gedeeld, en ook nu heb ik haar hele proces van beginnende zwangerschappen en verdrietige miskramen meebeleefd. Ik wist toen al dat mijn man en ik geen kinderen zouden krijgen, dus ik wist hoe ze zich voelde. Ik had ook echt verwacht, dat wanneer het bij haar wél raak zou zijn, ik zou mogen meeleven in de vreugde, babypraat en kinderkleertjes kopen. Gewoon leuk, vriendinnen onder elkaar.
Nu werd ze plotseling toch echt zwanger! Heel leuk natuurlijk, en ik was de eerste die het wist. Natuurlijk waren de eerste (geheime) 12 weken spannend, en we hadden goed contact. Maar… nadat de eerste spannende tijd geweest was, kwam ze plotseling met een vervelende opmerking: Ze wilde liever haar tijd met andere zwangere vrouwen doorbrengen, en niet met mij. Ze nam aan, dat ik jaloers zou zijn. Ik heb dit ontkent, omdat dit ook echt niet zo is. Eigen verdriet en blijdschap voor een beste vriendin kunnen toch naast elkaar bestaan? Ze leek er niet zo van overtuigd.
Ik ben heel verdrietig om deze houding. Na 15 jaar vriendschap is het dus blijkbaar een probleem dat ik geen moeder kan worden? Nadat ze het gezegd had, heb ik bewust zelf ook het contact wat afgehouden, want ik was verdrietig en boos. Ik hoopte, dat het wel weer wat zou bijtrekken als de zwangerschapshormonen waren weggetrokken. Natuurlijk ben ik wel op kraamvisite geweest, en heb haar sindsdien nog twee keer gezien. Verder hebben we contact gehad via what’s app, waar ik ook vaak geïnteresseerd naar haar zoontje heb gevraagd.
Nu sprak ik haar laatst op een feestje, en eigenlijk was het heel gezellig. Ik hoopte dat we de vriendschap weer een beetje op konden pakken. Maar aan het eind van de avond liet ze zich weer nonchalant ontvallen dat ze al haar vrije tijd liever met andere moeders besteed. Ik werd er een beetje stil van. Waarom dat onderscheid tussen moeders en niet-moeders? Ziet ze dan niet in, dat dat voor mij echt enorm pijnlijk is? Ik ben wel geïnteresseerd in haar en haar zoon, maar waarom is dat niet genoeg? Ik kan niet meepraten over bevallingen en borstvoeding, maar vind het ontzettend leuk om haar zoontje (en andere kinderen) te zien. Ik krijg nu echt het gevoel dat ik als kinderloze vrouw automatisch een tweederangs-vriendin geworden ben. En eerlijk gezegd komt deze sociale ‘trap na’ nog harder aan dan het feit dat ik geen kinderen zal krijgen.
Wat zouden jullie in mijn situatie doen? Ik had het zo leuk gevonden om het contact weer te laten groeien, maar nu weet ik niet zo goed, of ik dat nog wil.
zondag 18 september 2016 11:43
zondag 18 september 2016 11:44
I'm denk dat ze vooral ervaringen wil uitwisselen met andere moeders die ook (hebben) ervaren wat zij nu ervaart. Waarom dit niet kan naast een vriendschap met jou is mij ook een raadsel. Het lijkt me ontzettend pijnlijk voor je. Ik zou haar uitleggen hoe dit op jou over komt een daar het je erg kwetst. Als ze dan bijdraait is het fijn, doet ze dat niet dan is het denk ik einde verhaal.
Wat een rotsituatie
Wat een rotsituatie
zondag 18 september 2016 11:46
Andersom zou ik me er nog iets bij voor kunnen stellen, dat je als ongewenst kinderloze vrouw afstand neemt van je vriendin die moeder geworden is omdat het te pijnlijk is. Niet leuk maar daar zou ik nog begrip voor kunnen hebben.
Echt heel erg jammer dit, deze vriendin is jou niet waard
Ik heb zelf een (nu nog) ongewenst kinderloze vriendin, zij is wel op kraamvisite geweest ook al was het erg moeilijk voor haar. Ik stuur haar bewust geen babyfoto's en praat met haar ook over andere dingen en met vriendinnen die moeder zijn meer over de echte babydingen. Als zij naar mijn kinderen vraagt begin ik er pas over..
Maar dat ik haar zou laten vallen omdat het bij haar niet lukt. Bizar
Echt heel erg jammer dit, deze vriendin is jou niet waard
Ik heb zelf een (nu nog) ongewenst kinderloze vriendin, zij is wel op kraamvisite geweest ook al was het erg moeilijk voor haar. Ik stuur haar bewust geen babyfoto's en praat met haar ook over andere dingen en met vriendinnen die moeder zijn meer over de echte babydingen. Als zij naar mijn kinderen vraagt begin ik er pas over..
Maar dat ik haar zou laten vallen omdat het bij haar niet lukt. Bizar
zondag 18 september 2016 11:47
Potverdomme wat een kutwijf, pardon my french. En nee je bent niet tweederangs omdat je geen moeder zult worden. En een 'vriendin' die je dat gevoel durft te geven... Echt ongelooflijk.
Van die types die zichzelf heel verheven voelen omdat ze moeder zijn andere mensen tellen eigenlijk niet meer echt mee. Kots!
Ik weet heel goed hoe dat voelt, dat in je omgeving iedereen zwanger wordt en jij maar niet. Ik vind dat jij er bewonderenswaardig mee omgaat en op een heel positieve manier naar de kinderen in je omgeving kunt kijken. Hou dat vast, laat dat je niet afpakken door haar. Echt, geen knip voor de neus waard!
Van die types die zichzelf heel verheven voelen omdat ze moeder zijn andere mensen tellen eigenlijk niet meer echt mee. Kots!
Ik weet heel goed hoe dat voelt, dat in je omgeving iedereen zwanger wordt en jij maar niet. Ik vind dat jij er bewonderenswaardig mee omgaat en op een heel positieve manier naar de kinderen in je omgeving kunt kijken. Hou dat vast, laat dat je niet afpakken door haar. Echt, geen knip voor de neus waard!
zondag 18 september 2016 11:47
zondag 18 september 2016 11:52
quote:patsy_stone schreef op 18 september 2016 @ 11:49:
Zou het een soort onkunde zijn?
Dat vriendin niet weet hoe ze moet doen tegen TO?
Bang is haar te kwetsen?
Of misschien valt het haar heel zwaar en durft ze dat niet tegen TO te zeggen?
Ik raad maar hardop hoor, vind het zo bizarJa wie weet. Maar dit is dan wel echt de allerallerallerdomste manier om met haar om te gaan die je kunt bedenken
Zou het een soort onkunde zijn?
Dat vriendin niet weet hoe ze moet doen tegen TO?
Bang is haar te kwetsen?
Of misschien valt het haar heel zwaar en durft ze dat niet tegen TO te zeggen?
Ik raad maar hardop hoor, vind het zo bizarJa wie weet. Maar dit is dan wel echt de allerallerallerdomste manier om met haar om te gaan die je kunt bedenken
zondag 18 september 2016 11:56
quote:lux. schreef op 18 september 2016 @ 11:52:
[...]
Ja wie weet. Maar dit is dan wel echt de allerallerallerdomste manier om met haar om te gaan die je kunt bedenken
Heeee Lux
Ja eens, echt belachelijk dit,
En dan wil ik toch proberen iets te begrijpen, want hoe kan dit nou?
Enige dat ik kan bedenken is dat vriendin een postpartum depressie heeft oid en het gevoel heeft niet te kunnen zeggen dat het haar vreselijk zwaar valt. Ofzo. Maar triest is het wel
[...]
Ja wie weet. Maar dit is dan wel echt de allerallerallerdomste manier om met haar om te gaan die je kunt bedenken
Heeee Lux
Ja eens, echt belachelijk dit,
En dan wil ik toch proberen iets te begrijpen, want hoe kan dit nou?
Enige dat ik kan bedenken is dat vriendin een postpartum depressie heeft oid en het gevoel heeft niet te kunnen zeggen dat het haar vreselijk zwaar valt. Ofzo. Maar triest is het wel
zondag 18 september 2016 11:56
quote:Jolene89 schreef op 18 september 2016 @ 11:42:
Jezus wat een ongelofelijke trut. Sorry, mijn mond valt open. Hoe erg kun je iemand kwetsen Dit inderdaad. Laat deze 'vriendin' fijn in de stront zakken, ze is geen seconde van jouw tijd en energie meer waard. En de karma bus parkeert ook echt nog wel een keer in háár voortuintje. Wat een verschrikkelijk voorbeeld voor haar kind is zo'n mens!
Jezus wat een ongelofelijke trut. Sorry, mijn mond valt open. Hoe erg kun je iemand kwetsen Dit inderdaad. Laat deze 'vriendin' fijn in de stront zakken, ze is geen seconde van jouw tijd en energie meer waard. En de karma bus parkeert ook echt nog wel een keer in háár voortuintje. Wat een verschrikkelijk voorbeeld voor haar kind is zo'n mens!
zondag 18 september 2016 12:03
zondag 18 september 2016 12:04
quote:patsy_stone schreef op 18 september 2016 @ 11:56:
[...]
Heeee Lux
Ja eens, echt belachelijk dit,
En dan wil ik toch proberen iets te begrijpen, want hoe kan dit nou?
Enige dat ik kan bedenken is dat vriendin een postpartum depressie heeft oid en het gevoel heeft niet te kunnen zeggen dat het haar vreselijk zwaar valt. Ofzo. Maar triest is het wel
Mja 't kind is bijna een jaar en een ppd zou zich toch niet zo specifiek naar een ander persoon richten, lijkt me.
En hoi!
[...]
Heeee Lux
Ja eens, echt belachelijk dit,
En dan wil ik toch proberen iets te begrijpen, want hoe kan dit nou?
Enige dat ik kan bedenken is dat vriendin een postpartum depressie heeft oid en het gevoel heeft niet te kunnen zeggen dat het haar vreselijk zwaar valt. Ofzo. Maar triest is het wel
Mja 't kind is bijna een jaar en een ppd zou zich toch niet zo specifiek naar een ander persoon richten, lijkt me.
En hoi!