vriendschap

Je neemt alles veel te persoonlijk op. Je weegt elke reactie, en met name de snelheid van reacties, op een goudschaaltje af. Daar maak je het jezelf moeilijk mee. In plaats van dat je nu blij bent dat je een uitnodiging hebt gehad en dat daar mensen op reageren telt de manier waarop dit tot stand is gekomen zwaarder. Wat maakt dat nou uit?

Lieve Milkakoe,



Ik herken al je posts. Het is bijna niet goed te verwoorden voor me, want hoe kun je dit nu concreet uitleggen? Dat je iemand mist die voor je door het vuur gaat? Dat je verdrietig wordt als die vriendin op wie jij 5 weken wacht, WEL gelijk op een uitnodiging van iemand anders reageert? Ik herken het allemaal. En je MAG dit ook voelen!! Het is niet zo gek dat je iemand mist die voor je door het vuur gaat, noch iemand met wie je leuke dingen doet. Het is niet raar dat je verdriet hebt van al die mensen die zo ongeïnteresseerd in je lijken. En ik heb ook niet de remedie. Ik denk zelf dat het een vicieuze cirkel is. Dat je door die afwijzingen steeds langer blijft wachten, dus vervolgens weer en steeds meer afgewezen wordt (want je blijft wachten op dezelfde mensen die er niet staan), en zo denk je uiteindelijk dat er iets mis is met jou.

Er is niets mis met jou, je hebt een ander veel te bieden. Misschien blijf je wachten op de verkeerde mensen? Wat let je om los te laten? Liever alleen te zijn dan met mensen die je niet in je leven willen hebben?

Waarom is dat zo eng voor je? Ik ken je niet, maar weet hoe het bij mezelf is. Dat kan heel anders zijn, maar ik denk dat ik erg ben gekwetst door teveel mensen, vervolgens mezelf terugtrok, en nee, god beware, als ik dan mijn nek uitstak, en de andere partij reageerde niet of laat werd ik NOOIT kwaad. Waarom vraag je het niet na bij die meid waar je 5 weken niks van hoort? Waarom niet een keer zeggen: ik wil met je afspreken maar hoor nooit iets terug, zit je wel op een afspraakje te wachten?

Dat is eng, maar confronteert haar ook met jou als mens van vlees en bloed, met grenzen, in plaats van van vrijblijvende berichtjes. Ik denk dus dat je meerdere paden kunt bewandelen, bv jezelf meer te uiten en door te beseffen dat je op de verkeerde mensen hoopt, wacht, en wacht. Er zijn anderen, misschien nu nog onbekenden die JOU mee uit zullen vragen. Die zullen zeggen: Milkakoe, heb zin om met je naar die en die film te gaan; heb je zin om dan en dan te gaan?

Nu klinkt je dat misschien ongeloofwaardig in de oren, zo klinkt het na al die afwijzingen ook voor mij. Maar blijf erin geloven. En blijf zien wat je een ander te bieden hebt, en blijf ook verwachtingen hebben: verwachtingen van de JUISTE mensen, die er ook echt WILLEN zijn, die blij worden van je en gelukkig zijn met jou in hun leven. Want met verwachtingen is NIETS mis, we houden allemaal een wederkerigheid in het oog in vriendschappen. En als een ander te weinig geeft is het NIET gek of naar om af te haken. Jij blijft staan. Probeer weg te lopen bij mensen die je niks meer geven.

Probeer ook op de dag/tijd dat je met xyz wilde afspreken iets anders leuks te doen, of hetzelfde in je up. Misschien heb je daar finaal geen zin in, maar mij helpt dat wel. Is er niemand die reageert op mijn uitnodiging? Dan ga ik zelf. En heb dan ook nog vaak een fijne avond.

Hoe makkelijk dit alles ook gezegd, probeer het niet in 1x te veranderen. Je bent ook niet in 1 x in deze situatie gekomen. Probeer heel voorzichtig te kijken wat er allemaal meespeelt, en dat je hier nu over posts is de eerste stap.



Er zijn meer vrouwen die zich voelen zoals jij, je staat niet alleen.



Liefs en sterkte

Misia

PS: zo zit ik bv nu in angst of er wel iemand op mijn verjaardagsfeest komt. Ik stuurde uitnodigingen, per snailmail. Naar 10 mensen die me toch best na staan. Dacht ik. Weken later. En tot nu toe komt alleen mijn moeder en 1 vriendin. Ik kan me dan ook erg afvragen: waarom helemaal GEEN reactie, ook niet dat ze NIET kunnen. Zodat ik weet waar ik aan toe ben. Niets. Maar ja, wat schiet je daarmee op. Ik voel me verdrietig, ja. Omdat ik denk: hoe belangrijk ben ik dan? Maar weet verstandelijk dat dat die cirkel weer in gang zet en me niet verder gaat helpen. Dus misschien dat dat gewoon genoeg is, mijn verjaardag met mijn moeder en 1 vriendin vieren, omdat dat de mensen zijn die er echt ZIJN. Die er willen zijn. Letterlijk en figuurlijk. En dat ik het volgende jaar gewoon de rest niet meer uitnodig.

Misia, no offence, maar als je irl zo bent zoals je hier schrijft kom je nogal dramatisch over, vol treurigheid, angst en verwachtingen waaraan niemand kan voldoen.

Jij bent zeker niet alleen Milkakoe en Misia , hoe Misia het beschrijft zo zie ik het 100% ook . Misia kan goed verwoorden hoe ik mij ook voel .

Maar ik heb het allang alles los gelaten en ik ben zeker een gelukkig mens door geworden , ik doe lekker mijn ding alleen en moet zegen dat ik het heel erg na mij zin heb , tegenwoordig zeg ik : graag of niet hoor !

Ik denk dat je gelijk hebt, Scriptum. Maar als ik me niet vergis: je hoeft verder niks met me, dus laat me lekker .



Thanks lislislislis.

Ik denk dat iedereen de dingen anders ervaart en ik hoop echt dat we hier met een aantal vrouwen open over kunnen schrijven, want er heerst best een taboe op.

Wat voor taboe?

lislislislis, ja, dat is het: denken: graag of niet. Hoe heb je dit voor elkaar gekregen, dat je dat echt geloofde? Ik merk dat ik het wel tegen mezelf zeg, maar nog steeds verdrietig wordt als mensen niet investeren in het contact.

LIEFS XX en ik ben blij dat je het achter je hebt kunnen laten

Het taboe op dat je treurig mag zijn, en kan zijn, als iemand er niet is of niet reageert, als diegene minder belang aan het contact hecht dan jij.

Je mag niets van anderen verwachten, dat is het devies, terwijl alle relaties op wederkerigheid berusten.



Belangeloos geven bestaat niet, en teleurgesteld en verdrietig zijn we als behoeftes en verlangens niet worden ingevuld. Dat is niet dramatisch, maar menselijk. De kunst is voor mij is niet om niets meer te verwachten van mensen maar om dat iet meer te verwachten van mensen die er niet zijn/niet meer willen zijn. Ik blijf mensen en familie zien als close, terwijl ze dat voor hun gevoel niet zijn. De behoefte aan die closeheid is niet iets slechts, verwachtingen ook niet. Dat wordt pas een probleem als je dat bij de verkeerde mensen hebt.

Jij verwacht ook vanalles van mensen, net als iedereen: dat ze doen wat ze zeggen, dat ze je helpen als je in nood bent (bv je man/vriend/partner of goede vriendinnen; bij mensen die verder van je afstaan zijn die verwachtingen ook minder). Als aan die verwachtingen niet wordt voldaan zul jij ook verdriet voelen, verbaast zijn of teleurgesteld. Denk ik . Maar misschien zeg je als een vriendin je laat zitten na een enorm verlies van een dierbare wel: meid, no problem. Daar is iedereen anders in. Maar we verwachten allemaal iets van anderen, en meestal van de mensen die er ook WILLEN zijn. Waardoor het geen verwachtingen meer lijken, maar gewoon als een fijn contact voelt. Maar wat TO beschrijft is EENZIJDIG verwachtingen hebben, EENZIJDIG dingen willen delen, EENZIJDIG investeren. Dan is het verwachtingen hebben NIET het probleem, maar het dingen verwachten van de mensen die niks geven, die er niet willen zijn. Ik denk dat de kunst is mensen op te zoeken die net zo veel willen geven en delen als jezelf. Waardoor je merkt: die ander wil ook contact met mij. Dan is er geen sprake meer is van "verwachtingen hebben" van een ander die die ander niet kan vervullen maar van een wederkerigheid: iets dat vanzelf gaat, over en weer.

Begrijp me niet verkeerd, iedereen mag van mij treurig zijn, en vaak kan ik me de omstandigheden wel voorstellen. Maar treurig zijn is zo jammer voor jezelf. Het is een mind-set.



En ja, ik heb verwachtingen. Ik verwacht dat als ik in de supermarkt een blik bonen koop dat er bonen in zitten in plaats van erwten. Verwachtingen ten opzichte van mensen vind ik niet vanzelfsprekend. Dat voorbeeld wat ik noemde over boodschappen doen voor de buurvrouw als zij slecht ter been is, ik verwacht daarna echt niets van haar terug want ik heb er namelijk al iets voor terug gekregen. Ik heb daar een goed gevoel aan over gehouden dat zij blij is dat ze te eten en te drinken heeft. Als een vriendin mij laat zitten omdat ik een dierbare heb verloren heb ik een keuze: ik kan me daar óók nog eens verdrietig, kwaad of teleurgesteld over voelen, of ik kan denken 'jammer'.

@Misia om ten duur gaat het een knopje om , en ja het rust inderdaad een taboe op , maar mensen die veel " vrienden " hebben of een druk sociaal leven ,die begrijpen het niet hoe het is , en als je eerlijk over durft te zijn ben je al gauw negatief en dramatisch ....

Ik geloof niet dat mensen met veel vrienden en een druk sociaal leven per definitie gelukkiger zijn. Het gaat om de inhoud van het contact.

Ach, dat is het fijne van het forum, alles kan gewoon besproken worden, en iedereen ervaart dingen anders.

Ja ik ben treurig. Is zo. En ja, dat is ook jammer voor mezelf. Ik heb zoveel mensen verloren, aan de dood of anderszins de laatste tijd. En ik heb gisteren een enorm goed gesprek gehad met mijn moeder die zei: wees nou eens gewoon verdrietig. Het is niet niks wat je de laatste jaren hebt meegemaakt.

Ik wilde nooit verdrietig zijn.

Ik weet hoe onaantrekkelijk treurige mensen (kunnen) zijn. Dramatisch, vol verwachtingen en behoeftes aan armen en lieve woorden. Die er in mijn geval niet kwamen. Dat maakt me geen slachtoffer, maar net de afgelopen dagen heb ik me maar overgegeven aan rouw. In de hoop dat dan ook echt een horde is genomen die ik zo lang heb omzeild.

Dus ja, ik ben treurig, zoals ik al schreef. Maar dat moet nu maar, ik wil het niet meer wegdrukken. Wat ik WEL deed, juist omdat ik weet hoe afstotelijk dat kan zijn, verdrietige, wanhopig-koestering-zoekende mensen. Maar dat ben ik nu even en dat moet dan maar.



Zo bang ben ik altijd geweest om als dramatisch gezien te worden. Het was iets dat ik koste wat kost wilde voorkomen. Thanks to mama mag ik nu treurig zijn van mezelf. Ik mis al die mensen, die dood zijn of die kozen bij me weg te gaan. Ik ben veranderd, en het is een verandering ten goede, maar al die oude mensen die daar niet meer bij passen vallen af. Dat is niet wat ik wil en ik mis ze verschrikkelijk, en toch gebeurt het.

Eindelijk verdrietig mogen zijn. Daar ben ik zo blij om. Niet meer bang dat dat anderen weghoudt, maar bij mezelf blijven.



lislislislis (leuke nick trouwens!!) ja, dat is het taboe. Om daar dus eerlijk over te zijn. Ik merk het ook. Je "mag"niks van anderen verwachten, alles is mooi meegenomen, maar jee, heb wat begrip voor anderen, verwacht niet teveel...........

En daarmee neem je jezelf de wind uit de zeilen, om het gewoon aan te gaan: die teleurstelling en pijn. Daar is namelijk niets mis mee. Met niets dwing je een ander er te zijn als je verdriet hebt om dat ze er niet zijn.

Hoogstens voelen zij zichzelf schuldig, maar laat dat nu net niet in je eigen hand liggen maar bij HEN.

Ik denk echt dat het goed is om alle gevoelens van teleurtselling er te laten zijn, er is niks mis mee.

Iedereen voelt zich wel eens teleurgesteld in anderen, en als de afwijzingen zich ophopen wordt de pijn ook groter. En de vicueuze cirkel start als je uiteindelijk gaat geloven dat er iets mis is met je. Met je persoonlijkheid, je verwachtingen, hoe je mensen benadert etc. Daar kun je zelf een stokje voor steken. Maar dat valt niet mee. Soms moet er gewoon even iemand zijn die laat zien: ik wil er zijn, gewoon bij jou.

Dat je weer merkt, hey, het kan dus toch.



Ik denk inderdaad dat vriendschappen om de inhoud gaan en niet om de aantallen: dat je merkt: die ander wil ook contact met mij. En daarvan groeit weer het geloof in jezelf.

Want daar zit je eigen moeras: dat je uiteindelijk dus niet meer kan geloven dat een ander echt iets wil met je, dat die bv echt zin heeft om iets leuks te doen.

Het is moeilijk voor te stellen hoe dit allemaal werkt als je er inderdaad niet mee te maken had, maar die koers kun je zelf bepalen, uiteindelijk. Zoals je ook deed lislislis, en wat ik jou ook wens, TO.

Ben benieuwd hoe jij dit allemaal ervaart. Heb bewust een voorbeeld willen geven over mijn verjaardag in de hoop dat je ziet dat je niet alleen staat, ik heb dat gevoel ook dat je beschreef.

Maar aan ons is ook het roer: in ons zit ook de kracht om dit om te buigen. Hoe moeilijk ook. We moeten gewoon blijven geloven in onszelf, en het niet te persoonlijk opvatten. Haha, ik weet het: woorden, woorden, maar echt voelen? Nee, dat doe ik (nog) niet.



Thanks lieve meiden, dat jullie zo open reageerden, ik ben altijd erg blij dat er zoveel gezegd kan worden op het forum!

En TO, nu weer even aan jou, heb al zoveel geschreven.......



Liefs en blijf schrijven. Er zijn meer vrouwen die zich zo voel(d)en als jij en misschien hebben ze ook tips hoe verder......

Waar ik veel aan heb in dit proces zijn de boeken en ideeën van Brené Brown over onder andere kwetsbaarheid, en wat dat nu eigenlijk is. Ze heeft ook een gave TED talk gehouden. (te googlen)

Beste Milkakoe, hoe kun je verwachten van andere mensen dat ze jou waarderen als jij jezelf niet waardeert?

quote:milkakoe30 schreef op 27 augustus 2013 @ 23:35:

Hoezo niet? Ik waardeer anderen toch ook? Geen idee waarom dat andersom niet zou kunnenMaar je waardeert jezelf niet.

quote:milkakoe30 schreef op 26 augustus 2013 @ 18:24:

Vooral omdat ik denk dat mensen toch niet op mij zitten te wachten.



In mijn hoofd zit alweer het idee dat mensen dus helemaal niets met me af willen spreken.



Voor mij weer een extra bevestiging om niet snel meer initiatief te nemen.Heeft toch geen zin..

Beste milkakoe, je roept het, met deze gedachten, toch over jezelf af? Het klopt wat scriptum zegt dat je jezelf niet waardeert. Het staat hier letterlijk. Je denkt dat mensen niet op jou zitten te wachten en met deze gedachte benader jij (met groot wantrouwen, want je wordt maar al te snel bevestigd in deze gedachte) mensen.



Je hebt heel veel te winnen door jezelf de moeite waard te gaan vinden en jezelf de overtuiging te geven dat jij genoeg te bieden hebt in een vriendschap. En dat je dat omzet in handelen: meer initiatief nemen en minder wantrouwend zijn. Ik durf te wedden dat je contacten dan echt anders zullen verlopen.

Ja, je mag dat verwachten. Het is ook kut als anderen je niet waarderen, of geen moeite doen voor het contact. Is zo. Laat er maar zijn. Echt, druk die pijn niet meer weg, alleen door die te voelen kom je er uit, aan de andere kant van de tunnel. Ga niet in discussie over wat je wel of niet voelt of mag voelen. Voel gewoon wat je voelt: pijn, verdriet, eenzaamheid? Wat is het?

En als je voelt hoe het voelt, wat kun je jezelf geven, dat daarin zal voorzien? Dus als je je eenzaam voelt kun je tegen jezelf zeggen: ik ben er voor mij (en accepteer mezelf)? Als je je verveeld voelt, kun je tegen jezelf zeggen: wat kan ik voor mezelf doen om me wat beter te voelen? Kan ik een kop thee gaan drinken in mijn favo cafe, of wil ik een boek lezen, film kijken....naar buiten......poffertjes eten, zand onder mijn voeten, gillen, huilen, lachen, zwemmen, vechtsport leren........anything.

Je kunt jezelf geven wat je zo graag van anderen zou willen. Je verdient de dingen die je wilt, en nodig hebt. En als anderen zo dom of kortzichtig of ongeinteresseerd zijn om je een ander gevoel te geven, weet jezelf dichtbij. Het is gek, I know, maar laat jezelf niet ook nog in de steek. Zorg goed voor jezelf, en blijf eerlijk naar jezelf toe.

Dat je hier schrijft dat je wilt dat anderen je waarderen vindt ik dapper. Ik heb dat ook. Ik verwacht ook dat anderen me waarderen. En dat gevoel en die verwachting is oké. En als je kunt terug-destilleren waar dat gevoel vandaan komt, kun je het proberen jezelf te geven if no one seems to care. Juist dan.

Ik weet hoe makkelijk dit klinkt.

Maar wees boos, als je je boos voelt, wees verdrietig, wees teleurgesteld. Je kunt er echt van op aan dat die gevoelens je iets waardevols willen zeggen. En als je behoefte hebt aan iets, geef het jezelf. Probeer een knuffel te krijgen als je er 1 wilt. Probeer boos te zijn als je je boos voelt. En door al die dingen er te laten zijn, als dat er van jezelf mag zijn, ben je eerlijk naar jezelf toe. En een beter uitgangspunt is er niet. Dan kun je kijken naar welke behoeften je nu niet vervult ziet, en hoe je die wel zou kunnen vervullen. Hoezeer het soms ook voelt als surrogaat, je kunt je eigen beste vriendin zijn door jezelf goeds te gunnen en dingen te geven en gunnen. En eerlijk jezelf te uiten.

Connectie is zo basaal. Daarom is de pijn van het gemis ook zo groot als het er niet is: een gevoel van vebrondenheid heeft IEDEREEN nodig. Als dit ontbreekt doet dit vreselijk pijn. De gedachte I AM NOT ENOUGH, komt dan al gauw in je op. Dat is NIET jouw schuld. Maar een algemeen fenomeen; de pijn die je voelt als je je niet verbonden voelt met anderen of met iets dat betekenis geeft aan je leven (zoals geloof of......) is universeel. Kijk maar eens de TED talks van Brown. Ik denk dat je er misschien wat in herkent. Mij gaven ze veel kracht

bv

http://www.ted.com/talks/brene_brown_li ... shame.html

quote:misia schreef op 27 augustus 2013 @ 23:59:

Dat je hier schrijft dat je wilt dat anderen je waarderen vindt ik dapper.

Hoezo dapper?

Het is niet reëel van anderen waardering te verlangen die je jezelf niet eens kunt geven. Even heel cru gesteld is dat zoiets als jezelf een kutwijf vinden, maar wel van anderen verwachten dat je ze geweldig vinden. Dat werkt zo niet. Het begint met jezelf. Altijd.

dapper om bij je eigen gevoel te blijven. Niet meer te denken dat daar iets mis mee is. Je mag dingen van anderen verwachten, daarmee dwing je ze tot niks. Jij verwacht ook dat de mensen om je heen bv rekening met je houden en je behandelen met respect,en van goede vrienden en je partner verwacht je dat hij/zij er is bv in tijden van nood. Je verwacht dat, maar dat is niet erg. Zo verwacht TO ook dat anderen er zijn, maar dat is niet zo. Dat doet pijn, en ik vind het dapper dat ze daarvoor uit komt. Dat is stap 1 naar de verdere weg, naar mensen die er wel staan. Maar het heeft geen nut om die pijn niet te uiten, omdat je nu eenmaal niets mag verwachten van anderen.Ze mag best teleurgesteld zijn. En mijn ervaring is dat daaruit nieuwe kracht ontstaat, dat je erdoor je eigen behoeften meer leert te voelen en serieus te nemen. Door die hogere zelfwaardering door er gewoon achter te gaan staan hoe jeje voelt weet je beter wat je wilt, en kun je andere mensen aantrekken. Mijn idee,maar ook hierin geldt, voor TO kan het heel anders zijn