Relaties
alle pijlers
waarom kan ik die schrik niet van me afzetten?
vrijdag 15 juni 2007 12:19
Ik heb sinds 4 maanden een nieuwe relatie. Mijn vorige relatie is een 9-tal maanden geleden afgesprongen. Mijn ex dreigde bij elke ruzie dat hij zou vertrekken, dat hij het niet meer zag zitten enz... toch bleven we telkens samen. Of hij het meende wat hij zei of hij dat gewoon zei omdat ik mijn mond zou houden (wat uiteindelijk het geval was, ik durfde gewoon niet meer reageren op bepaalde dingen), weet ik niet. Daardoor heb ik nu wel 'problemen' in mijn huidige relatie. Mijn vriend is net het omgekeerde. Verwacht dat ik onmiddellijk zeg wat er op mijn lever ligt en als er iets is dat we daar altijd kunnen over praten. Maar nu heb ik ondervonden dat ik erg terughoudend ben als er problemen zijn, en dat ik steeds schrik heb dat ook hij zal zeggen dat hij het niet meer ziet zitten, terwijl dat niet het geval is... ik kan me er precies niet over zetten. Snap niet goed hoe ik dat kan aanpakken...
vrijdag 15 juni 2007 12:25
Heb je het al met je huidige vriend dit besproken?
4 maanden is nog niet zo lang, ik zou het nog wat tijd gunnen. Veel mensen nemen 'iets' mee uit een vorige relatie, die van jullie moet nog groeien. Na verloop van tijd zul je vast merken dat je je steeds 'veiliger' voelt bij je nieuwe vriend en zul je je vast beter durven uiten.
4 maanden is nog niet zo lang, ik zou het nog wat tijd gunnen. Veel mensen nemen 'iets' mee uit een vorige relatie, die van jullie moet nog groeien. Na verloop van tijd zul je vast merken dat je je steeds 'veiliger' voelt bij je nieuwe vriend en zul je je vast beter durven uiten.
Computer says nooooo
vrijdag 15 juni 2007 12:35
Het verleden heeft sporen achtergelaten. Dat weet je, je weet dat het verleden is. Nu heb je een nieuwe vriend, die totaal anders is. Das even wennen. maar ik denk dat je verstand je wel zegt dat hij het meent.
Het beste wat je dus kunt doen is je (begrijpelijke) angstgevoel laten voor wat het is en je er niet door te laten regeren. Als er wat is, zeg het dan, ongeacht je angst. Je zult vanzelf merken dat je nieuwe vriend niet weggaat of daarmee dreigt. En zo wordt je angstige verleden langzaam maar zeker vervangen door een veilig verleden. Het moet gewoon nog even wennen. telkens als je emrkt dat er geen rampen gebeuren als je je mening geeft, laat je verleden iets verder achter.
En ik zou vooral hierover open kaart spelen met je nieuwe vriend. Zodat hij weet waarom je moeite hebt om voor jezelf op te komen.
Wees niet bang, het went snel genoeg.
Het beste wat je dus kunt doen is je (begrijpelijke) angstgevoel laten voor wat het is en je er niet door te laten regeren. Als er wat is, zeg het dan, ongeacht je angst. Je zult vanzelf merken dat je nieuwe vriend niet weggaat of daarmee dreigt. En zo wordt je angstige verleden langzaam maar zeker vervangen door een veilig verleden. Het moet gewoon nog even wennen. telkens als je emrkt dat er geen rampen gebeuren als je je mening geeft, laat je verleden iets verder achter.
En ik zou vooral hierover open kaart spelen met je nieuwe vriend. Zodat hij weet waarom je moeite hebt om voor jezelf op te komen.
Wees niet bang, het went snel genoeg.
vrijdag 15 juni 2007 12:54
Fien, ook ik heb hier last van, weet hoe het voelt. Mijn vorige relatie was iemand met borderline (woede uitbarstingen, stemmingswisselingen, agressie... etc.). Bij hem hield ik me ook in, en dat is bij me gaan horen. Sinds ruim een half jaar heb ik een nieuwe vriend, en ik ben nog altijd bang voor de woede uitbarstingen....maar die blijven uit. Ik durf me nog steeds niet volledig te uiten, maar merk wel dat ik open moet zijn, wil ik met hem verder: hij is altijd heel open en eerlijk naar mij toe, en ik hou me in. We kunnen er wel over praten, en ik geef dan aan, hoe ik ermee zit, en dat ik dat mee heb genomen uit een vorige relatie. Toch merk ook ik dat ik nog een lange weg te gaan heb....
Ik wens je heel veel sterkte, en bedenk toch: iedereen is anders, ook die nieuwe vriend van jou is anders dan je vorige; praat er met hem over, maak hem duidelijk dat je dit hebt meegenomen uit een vorige relatie, en dat je eraan 'werkt'....
Ik wens je heel veel sterkte, en bedenk toch: iedereen is anders, ook die nieuwe vriend van jou is anders dan je vorige; praat er met hem over, maak hem duidelijk dat je dit hebt meegenomen uit een vorige relatie, en dat je eraan 'werkt'....
vrijdag 15 juni 2007 13:03
Hoi Fien,
ook voor mij klinkt dit heel herkenbaar. Mijn ex-vriend en ik zijn al 6 jaar uit elkaar. Daarna nog een aantal (kortere) relaties gehad en nu al bijna 2 jaar met mijn huidige vriend. Toch merk ik nog steeds dat ik het soms moeilijk vind om eerlijk te zeggen wat er is. Gelukkig weet mijn vriend het er meestal wel uit te trekken. Mijn vriend weet van het gedrag van mijn ex, maar heeft volgens mij niet altijd door dat dat de oorzaak is waarom ik niet altijd open durf te zijn/staan. Toch gaat het steeds beter.
Ik ben meer een meelezer dan een poster op dit forum en ik lees regelmatig posts van mensen met tips, waar ik heel veel mee kan.
ook voor mij klinkt dit heel herkenbaar. Mijn ex-vriend en ik zijn al 6 jaar uit elkaar. Daarna nog een aantal (kortere) relaties gehad en nu al bijna 2 jaar met mijn huidige vriend. Toch merk ik nog steeds dat ik het soms moeilijk vind om eerlijk te zeggen wat er is. Gelukkig weet mijn vriend het er meestal wel uit te trekken. Mijn vriend weet van het gedrag van mijn ex, maar heeft volgens mij niet altijd door dat dat de oorzaak is waarom ik niet altijd open durf te zijn/staan. Toch gaat het steeds beter.
Ik ben meer een meelezer dan een poster op dit forum en ik lees regelmatig posts van mensen met tips, waar ik heel veel mee kan.
vrijdag 15 juni 2007 13:38
Mijn vriend weet ervan en houdt er ook wel rekening mee, maar toch zit ik nog te wachten op het moment dat hij me zegt dat het voor hem niet meer gaat en dat we er beter zouden mee ophouden. hij vindt het heel jammer dat ik dat gevoel heb, want hij ziet me echt wel heel graag, we hebben zelfs al besloten om te gaan samenwonen, iets wat hij ervoor nooit willen doen heeft. Hij voelt zich heel goed bij mij en zegt dat dat nooit bij hem opgekomen was om te zeggen dat hij me zou verlaten, dat hij dat helemaal niet wilt. En toch zit ik er op te wachten. ik vertrouw hem meer dan dat ik mijn vorige vriendjes ooit vertrouwd heb, en toch begint ook daar de schrik toe te slaan (mijn vorige relatie is verbroken omdat mijn ex me bedrogen had). Mijn vriend vindt het jammer dat hij vergeleken wordt met mijn ex, hij zegt dat hij totaal anders is en dat is ook zo, maar toch draag ik een verleden van 9 jaar met me mee, dat ik blijkbaar toch niet zomaar achter me kan laten...
vrijdag 15 juni 2007 13:49
Maar waarom wil je dan al na 4mnd met hem gaan samenwonen. Leg je daarmee ook niet heel veel druk op jezelf en je relatie?
Of denk je dat, als je samenwoont, je angst dan wel weg zal gaan? Ik denk dat het dan nog eerder erger wordt, want dan staat er veel meer op het spel.
Neem toch de tijd, ga pas samenwonen als je hem niet alleen met je verstand, maar ook met je gevoel vertrouwt. Je angst heeft gewoon tijd nodig om te slijten, met behulp van de nieuwe, betere ervaringen.
vrijdag 15 juni 2007 14:14
vrijdag 15 juni 2007 14:17
Fien, ik herken je probleem enigszins, bij mij heeft het voor een deel met mijn jeugd/vader te maken en ook heb ik een aantal maanden een 'relatie' gehad met een getrouwde man die het ineens per mail uitmaakte, dit was kort na mijn scheiding en ik zat toen niet zo goed in elkaar, waardoor dit er nogal heeft ingehakt.
Nu heb ik sinds 2 jaar een relatie waarbij ik vooral in het begin last had van erge angstaanvallen. Er was eigenlijk meestal geen echte aanleiding voor, behalve dan dat mijn vriend iemand is die veel ruimte nodig heeft en ook gewoon zegt dat hij soms liever alleen is. Ik kan dit verstandelijk begrijpen, heb zelfs zelf ook ruimte nodig en vind het lekker om alleen te zijn, maar als hij zo expliciet aangeeft dat hij alleen wil zijn of iets zonder mij wil doen, dan wordt er iets in mij getriggerd, waardoor ik me niet echt happy voel. Dit is zelfs al zo als hij aangeeft het een tijdje wat drukker te hebben met zijn werk.
Ik ben zelf in therapie en dat helpt wel, maar het gaat heeeeeeeel langzaam. Ik baal hier ook enorm van, want met mijn verstand kan ik het allemaal heel volwassen benaderen, alleen gaat mijn gevoel niet mee.
Bij mij gaat het in elk geval wel steeds beter en hoe krom het ook klinkt, ik merk dat juist die afstand die er af en toe tussen ons is (avond alleen, afzonderlijk van elkaar dingen doen), mij heel veel goed doet, ik leer op die manier me ook onafhankelijk van hem te ontplooien en steeds sterker in mijn schoenen te staan.
Ik ben het dan ook met Mabel eens dat samenwonen op dit moment misschien niet zo verstandig is. Ik heb het idee dat hij het ook wil om jou te bewijzen dat hij echt wel van je houdt, misschien is hij bang om te zeggen dat hij er nog niet helemaal aan toe is, omdat jij je dan gekwetst zult voelen.
Dus hoe moeilijk het ook is, probeer je juist ook op je eigen leven te richten en plan avondjes voor jezelf alleen. Dit zal jullie relatie vast goed doen, hierdoor ervaart je vriend ook dat je hem wat meer ruimte geeft en is het voor hem wat minder benauwend.
Als je het moeilijk vindt kun je ook heel voorzichtig beginnen.
Ik ben zelf regelmatig een aantal dagen zonder mijn vriend (tot 5 avonden achter elkaar) en in het begin zag ik er als een berg tegenop en nu gaat het eigenlijk vanzelf en vind ik het lekker om die dagen mijn eigen gang te gaan.
Nu heb ik sinds 2 jaar een relatie waarbij ik vooral in het begin last had van erge angstaanvallen. Er was eigenlijk meestal geen echte aanleiding voor, behalve dan dat mijn vriend iemand is die veel ruimte nodig heeft en ook gewoon zegt dat hij soms liever alleen is. Ik kan dit verstandelijk begrijpen, heb zelfs zelf ook ruimte nodig en vind het lekker om alleen te zijn, maar als hij zo expliciet aangeeft dat hij alleen wil zijn of iets zonder mij wil doen, dan wordt er iets in mij getriggerd, waardoor ik me niet echt happy voel. Dit is zelfs al zo als hij aangeeft het een tijdje wat drukker te hebben met zijn werk.
Ik ben zelf in therapie en dat helpt wel, maar het gaat heeeeeeeel langzaam. Ik baal hier ook enorm van, want met mijn verstand kan ik het allemaal heel volwassen benaderen, alleen gaat mijn gevoel niet mee.
Bij mij gaat het in elk geval wel steeds beter en hoe krom het ook klinkt, ik merk dat juist die afstand die er af en toe tussen ons is (avond alleen, afzonderlijk van elkaar dingen doen), mij heel veel goed doet, ik leer op die manier me ook onafhankelijk van hem te ontplooien en steeds sterker in mijn schoenen te staan.
Ik ben het dan ook met Mabel eens dat samenwonen op dit moment misschien niet zo verstandig is. Ik heb het idee dat hij het ook wil om jou te bewijzen dat hij echt wel van je houdt, misschien is hij bang om te zeggen dat hij er nog niet helemaal aan toe is, omdat jij je dan gekwetst zult voelen.
Dus hoe moeilijk het ook is, probeer je juist ook op je eigen leven te richten en plan avondjes voor jezelf alleen. Dit zal jullie relatie vast goed doen, hierdoor ervaart je vriend ook dat je hem wat meer ruimte geeft en is het voor hem wat minder benauwend.
Als je het moeilijk vindt kun je ook heel voorzichtig beginnen.
Ik ben zelf regelmatig een aantal dagen zonder mijn vriend (tot 5 avonden achter elkaar) en in het begin zag ik er als een berg tegenop en nu gaat het eigenlijk vanzelf en vind ik het lekker om die dagen mijn eigen gang te gaan.
vrijdag 15 juni 2007 14:23
Overigens had ik ook dat ik 'niets' tegen hem durfde te zeggen uit angst dat hij mij niet meer leuk vond, dus het eerste jaar heb ik nergens iets van gezegd. Daar ging ik uiteindelijk aan onderdoor en langzaam maar zeker ben ik wel opener geworden. Dit heeft ook wel tot botsingen geleid, maar ik merkte dat hij ook meer rekening met me ging houden en niet zomaar wegliep als ik het ergens niet mee eens was. Dus het is eigenlijk een kwestie van proberen, bouw het ook hier gewoon rustig op. Je kunt ook opschrijven wat je dwarszit en een beetje oefenen. Zeg het op een positieve, duidelijke manier, dus niet aanvallend, hij zal echt niet weglopen omdat jij het ergens niet mee eens bent, dit is heel normaal in een relatie en juist als je je mond houdt heb je meer kans dat het uiteindelijk misgaat.
vrijdag 15 juni 2007 14:38
Ik denk dat je eerst weer moet leren je mening te geven enz. voordat je gaat samenwonen.
Want voordat dat feitelijk gaat gebeuren zullen nog vaak je mening moeten geven. B.v. Nemen we groen of rood behang?. Nee ws zegt je vriend: Laten we rood behang nemen. Durf jij dan te zeggen: ik wil liever groen?
En dat is nog maar een simpel voorbeeld. Er zijn ook ingewikkelder zaken, zoals de verdeling van de huishouding, de financieën.
Zolang jij je nog niet durft te uiten èn schrik hebt voor zijn reactie, kun je nog niet zeggen dat het heel goed gaat tussen jullie.
Je voelt je nog niet vrij en vertrouwd in de relatie. Op zich is dat niet erg, het is tenslotte pas 4mnd!! Dat heet de kennismakingsfase.
vrijdag 15 juni 2007 15:12
Mijn mening geven over huishoudelijke dingen, het financiële enz, durf ik zeker geven, dat zijn voor mij 'onbelangrijke' dingen, ik bedoel, daarin komen wij heel goed overeen, we hebben nu al een regeling getroffen die voor allebei heel goed is, dus daar wringt het schoentje niet. ik heb trouwens in die 4 maanden al geleerd om op dat soort dingen eerlijk mijn mening te geven en botst het, om erover te praten zodat het wel voor allebei ok is. maar het is maar als we woorden hebben over dingen waarin we het niet eens zijn. bvb: gisteren was het vriendje zijn verjaardag, hij moest vandaag niet werken, ik wel, hij wou heel graag dat ik nog iets mee ging drinken met hem en zijn broer, wat ik voor hem ook gedaan heb, maar hij heeft me daar 2u alleen laten zitten - ok het was zijn bedoeling niet, maar dat vond ik niet leuk. heb hem dat gezegd en hij wist niet dat ik daar 'last' van had, hij dacht dat ik me aan het amuseren was, wat niet het geval was. Op zo'n moment zou ik dan eigenlijk (volgens hem) naar hem toe moeten gaan en hem zeggen dat ik me niet amuseer. Ik vond dat hij 'hints' genoeg gekregen had dat ik het niet leuk vond. daarover hadden we vannacht dus woorden. Op een gegeven moment zei hij dat hij me zo niet kende en ook zo'n reactie niet van mij verwacht had. En toen zat ik te wachten op het moment dat hij zou zeggen dat hij het niet meer zag zitten. Dat moment kwam er gelukkig niet, maar ik vind het jammer dat ik daar zit op te wachten want op zo'n moment klap ik toe en weet ik niet meer wat gezegd.
ik heb avonden genoeg alleen, mijn vriendje werkt meestal de late ploeg en gaat soms erna nog iets gaan drinken met of bij vrienden, vrijheid hebben we allebei genoeg en ook allebei nodig, dat weten we van elkaar.
ik ben er nu al iedere dag, en vind het jammer om geld te moeten hangen aan een huurhuisje waar ik toch nooit meer ben...
ik heb avonden genoeg alleen, mijn vriendje werkt meestal de late ploeg en gaat soms erna nog iets gaan drinken met of bij vrienden, vrijheid hebben we allebei genoeg en ook allebei nodig, dat weten we van elkaar.
ik ben er nu al iedere dag, en vind het jammer om geld te moeten hangen aan een huurhuisje waar ik toch nooit meer ben...
vrijdag 15 juni 2007 15:53
Mn vriend zegt regelmatig dat ik me in mijn vorige relatie teveel weggecijferd heb, blijkbaar ben ik dat terug aan het doen. Ik doe hem eigenlijk wel pijn door hem te vergelijken met mijn ex, maar ik kan het echt niet helpen. er zijn zoveel dingen uitgekomen van hem, dat ik echt schrik heb om het nog eens mee te maken. Ik moet alleen 'mijn verleden vergeten' zoals mijn vriendje zegt en naar het heden en de toekomst kijken, en hem niet meer vergelijken met iemand anders... was het maar zo makkelijk als het hier beschreven staat...
vrijdag 15 juni 2007 16:22
Kijk lieve Fien, als jij maar angstig blijft acteren op je gevoelens die je hebt overgehouden aan je eerdere relatie, wordt het nooit wat.
Ik ben het niet met je vriend eens, dat je het maar moet vergeten, daar ben je duidelijk nog niet aan toe. Het zit nog in je ziel en gevoel geëtst, het moet slijten. Maar als je deze gevoelens nog steeds als leidraad gebruikt voor je nieuwe relatie zullen ze nooit slijten, je houdt de ellende van je vorige relatie levend. Dan had je dus net zo goed in die relatie kunnen blijven.
Waarom geef je jezelf, je vriend en je relatie geen kans. Telkens als deze (begrijpelijke) gevoelens je acties dreigen te gaan leiden, moet je er doelbewust voor kiezen om ànders te doen; Wèl zeggen wat je vindt, voelt, denkt. En ja dat zal wel moeite kosten in het begin, maar oefening baart kunst. Telkens als je merkt dat vriend niet bij het minste of geringste uit zn slof schiet; telkens als je merkt dat de wereld niet vergaat, telkens als je vriend je serieus neemt, wordt het gemakkelijker. En na een poosje gaat het vanzelf, dan weet je niet beter.
Het lijkt er nu een beetje op dat jij verwacht, dat er een toverfee met een toverstokje komt zwaaien om jou van je vervelende gevoelens te verlossen.
Je moet het echt zelf doen. En dat kun je best. Je kunt er gewoon voor kiezen.
zaterdag 16 juni 2007 12:47
Ik denk dat je zelf kunt uitmaken wanneer je over iets wil praten.
Dat je een eigen manier kunt vinden waarbij jij je prettig voelt, hoe je iets wil overbrengen als je over iets wil praten of iets melden. Als je over problemen wil praten kun je dit doen omdat je zijn idee of advies er van wil vragen, jouw gedacht er over eens wil vertellen, ...
zaterdag 16 juni 2007 13:02
Als je woorden hebt kun je met een boos gevoel zitten en iets brengen. Om van gedachten te wisselen kan het zonder die boosheid wat beter gaan en komen de dingen die je wil zeggen beter over. In elk geval zijn de dingen die gezegd worden dan niet zo door die boosheid beinvloed. Dus als je woorden hebt is het niet de ideale communicatie. Je kan in een ruzie soms wel horen hoe iemand over iets denkt, dat is wel een positief iets, maar is het dan wel helemaal waar wat er gezegd wordt, dan denk ik dat die boosheid ook wat dingen kan uitvergroten bijvoorbeeld dan normaal.
zaterdag 16 juni 2007 13:23
quote: fien1 reageerde
...'zei hij dat hij me zo niet kende en ook zo'n reactie niet van mij verwacht had En toen zat ik te wachten op het moment dat hij zou zeggen dat hij het niet meer zag zitten'...
Hij zegt dat hij die reactie niet van jou verwacht had, maar dat wil niet zeggen dat hij jou helemaal niet meer moet hebben.
Het kan ook goed zijn voor jezelf om op jezelf bvb op dat feestje de leuke dingen te zien. Tracht er het positieve in te zien, het is je vriend zijn verjaardag enz.
...'zei hij dat hij me zo niet kende en ook zo'n reactie niet van mij verwacht had En toen zat ik te wachten op het moment dat hij zou zeggen dat hij het niet meer zag zitten'...
Hij zegt dat hij die reactie niet van jou verwacht had, maar dat wil niet zeggen dat hij jou helemaal niet meer moet hebben.
Het kan ook goed zijn voor jezelf om op jezelf bvb op dat feestje de leuke dingen te zien. Tracht er het positieve in te zien, het is je vriend zijn verjaardag enz.
