Relaties
alle pijlers
Wanneer is een relatie op?
zaterdag 8 september 2007 00:13
Inderdaad Kodak. Het tegenovergestelde van liefde is geen haat maar onverschilligheid. Als je geen enkele emotie meer t.o.v. de ander voelt.
Voor mij was het na 17 jaar op toen ik me op een dag realiseerde dat ik mijn (nu ex)man nooit meer zou kunnen vertrouwen (hij was een klassiek voorbeeld van een pathologische leugenaar), zelfs als hij de rest van zijn leven nooit meer zou liegen.
Voor mij was het na 17 jaar op toen ik me op een dag realiseerde dat ik mijn (nu ex)man nooit meer zou kunnen vertrouwen (hij was een klassiek voorbeeld van een pathologische leugenaar), zelfs als hij de rest van zijn leven nooit meer zou liegen.
zaterdag 8 september 2007 00:48
Als je na jaren vechten,je verslagen voelt.Moe gestreden bent,en je je afvraagt waarom je die moeite nog doet omdat je immers al jaren geleden gestopt met met van hem te houden.Als je zelfs voor de kinderen niet meer bij hem kan zijn,simpelweg omdat je zo enorm verdietig en boos bent.Niet omdat je relatie met hem stopt.maar omdat je al jaren niet meer je bed uit bent gestapt met het gevoel zin te hebben in een nieuwe dag.
En inderdaad,dat voel je.
En inderdaad,dat voel je.
zaterdag 8 september 2007 00:58
Als je na je werk nog een blokje omgaat voordat je naar huis gaat.
Als je probeerd te vermijden tegelijk naar bed te gaan.
Als het je eigenlijk niks meer intereseerd wat hij/zij die dag heeft gedaan.
Als je belangrijk nieuws niet meer als eerste aan je partner wil vertellen.
Als alles wat je voor de ander moet doen je eigenlijk te veel is.
Als je fantaseerd of nadenkt over een toekomst zonder je partner.
Als je probeerd te vermijden tegelijk naar bed te gaan.
Als het je eigenlijk niks meer intereseerd wat hij/zij die dag heeft gedaan.
Als je belangrijk nieuws niet meer als eerste aan je partner wil vertellen.
Als alles wat je voor de ander moet doen je eigenlijk te veel is.
Als je fantaseerd of nadenkt over een toekomst zonder je partner.
zaterdag 8 september 2007 08:21
Als je nooit meer vlinders voelt, als je geen zin meer heb om lichamelijk met hem te worden, als je geen zin meer hebt om naar hem toe te gaan, als je je altijd opgefokt voelt als je met hem samen bent, als je niet meer het gevoel hebt dat je wereld in zou storten als hij het uit zou maken, als je het gevoel hebt liever alleen te zijn.
zaterdag 8 september 2007 10:34
- als je diep van binnen wéét dat hij 'het' niet voor je is (ookal hou je heel veel van hem). Mijn werkelijk ware liefde zat op mij te wachten terwijl ik vasthield aan een relatie die al jarenlang aan het doodbloeden was.
- als je meer dan de helft van de tijd rondloopt als een zombie door de vele ruzies, de pijn, het verdriet, de onzekerheid.
- als je de vraag is hij 'het'/de ware/de liefde van je leven niet met een JA vol overtuiging en zekerheid kan beantwoorden
- als wat je vooral bij hem vindt: een maatje, steun, niet-alleen zijn is, maar het belangrijkst namelijk: liefde en de werkelijke klik, ontbreekt.
- als de werkelijke klik ontbreekt.
Bij mijn ex was ik jaren ongelukkig, en ontwikkelde ik persoonlijk niet meer. Ik had het gevoel een molensteen om mn nek te dragen. Bij mn huidige vriend is het vanaf de eerste seconde duidelijk dat hij bij me past, en laten we elkaar juist opbloeien.
- als je meer dan de helft van de tijd rondloopt als een zombie door de vele ruzies, de pijn, het verdriet, de onzekerheid.
- als je de vraag is hij 'het'/de ware/de liefde van je leven niet met een JA vol overtuiging en zekerheid kan beantwoorden
- als wat je vooral bij hem vindt: een maatje, steun, niet-alleen zijn is, maar het belangrijkst namelijk: liefde en de werkelijke klik, ontbreekt.
- als de werkelijke klik ontbreekt.
Bij mijn ex was ik jaren ongelukkig, en ontwikkelde ik persoonlijk niet meer. Ik had het gevoel een molensteen om mn nek te dragen. Bij mn huidige vriend is het vanaf de eerste seconde duidelijk dat hij bij me past, en laten we elkaar juist opbloeien.
zaterdag 8 september 2007 11:53
:
Als het een broer-zus verhouding gaat worden, interesses uiteen vallen, er geen sexuele aantrekkingskracht meer is, als je langs elkaar heen leeft, als je van degene niet meer houd, als het een sleur wordt, als er continu ruzie is...zoiets dus
Mmm... nu ik dit lees, denk ik "oke, onze relatie was dus echt op".
Stokpaardje... vanwaar de vraag? Twijfels?
zaterdag 8 september 2007 14:10
Oef...! Ik krijg een steeds duidelijker beeld van mijn situatie. Eigenlijk slaan jullie allemaal de spijker op z'n kop...
Ik worstel al langere tijd met een hoop frustratie in mijn relatie. Eerder wist ik mezelf altijd wel weer op te peppen maar dat lukt steeds minder goed. Ik voel me apatisch en leeg als ik thuis ben. Er komt niets dan alleen het nodige uit mijn handen. Het huis, al die spullen, het zijn dode dingen. In helicoperview lijk ik soms wel een medewerker in een continuebedrijf! Ik zorg, ik werk, ik maak schoon! (klaag, klaag, klaag) En... wacht tot mijn partner naar zijn werk gaat. Want dán fleur ik op. Rust in de tent! Dan heb ik zin om wat op te pakken en voel me lekker. Totdat hij 's nachts in bed schuift. Mijn vredige wereldje verstoord! Kan ik zo opgefokt van raken dat ik uit bed móet. Dan slaap ik op de bank of ga buiten een sigaretje roken (wel mooi hoor die sterren 's nachts). En ja, ik trigger, ik jen, maak ruzie, daag uit. Als er maar iets gebeurt.
Wat ik mis is zo dertien in een dozijn: een klankbord... Een arm, een schouder of welke lichaamsdelen maar nodig zijn om te laten voelen dat je er toe doet. Ik red me wel met de grote-mensen-dingen, maar ik blijf steeds met de losse eindjes zitten waarmee ik niet bij hem terecht kan ('zo gaat dat nou eenmaal', 'dat wist je toch', 'moet je niet meer aandenken'). Dát is zo'n spiegel.
Na de geboorte van ons kind heb ik een moeilijk periode doorgemaakt, waar ik zo'n twee jaar zoet mee ben geweest. Op eigen houtje want hij zei: 'Dat gaat wel weer over'. Ik wens het mijn ergste vijand niet toe waar je dan doorheen moet. Over de ziekte en het overlijden van mijn vader hebben we nooit gesproken. Toen ik hem na een half jaar vroeg waarom hij nooit vroeg hoe het met mij ging zei hij: 'Dat wil je misschien wel niet'. Ook het plotseling overlijden van een vriendin ging geruisloos voorbij.
We hebben samen een kindje waar hij een aantal dagen per week voor zorgt. Ondanks dat ik het geweldig vind dat ie die dagen volledig voor zijn rekening neemt (ik weet daar in mijn kringetje zo geen tweede voorbeeld van) kan hem 'de rest niks schelen'. Eh... Hallo?!
Gelukkig ben ik altijd financieel onafhankelijk geweest. En zo is er in de loop van de tijd een plaatje in mijn hoofd ontstaan. Met het spaargeld (delen door twee) kan ik een huisje inrichten en met de verkoop danwel uitkoop van het huis heb ik een aardig spaarpotje. Het klinkt allemaal zo statisch maar het is wel de overweging die ik heb gemaakt (het klassieke voordelen- /nadelenlijstje) En ik ben eigen baas! (Stel je voor: een huis dat nog steeds schoon is, als ik terugkom van m'n werk!)
We zijn nog wel lichamelijk (vond ik wel mooi geformuleerd) maar heel sporadisch. En altijd op mijn initiatief en dat is toch wel het toppunt (lees hoogtepunt
van mijn frustraties. De sex is wel goed, maar het is zo... gekunsteld. En dus daarna zo leeg. En (daar is 't ie dan): ik weet niet beter! Want ik heb nooit met een andere man gevreeën... Dat is iets wat actueler voor mij is dan ooit.
Ik heb dit verhaal al meerdere keren aan hem voorgelegd, maar hij klapt dicht, zwijgt en (oh gruwel) loopt weg. Toen ik er laatst weer over begon verzuchtte hij: 'Je zegt het maar hoor!' Toen ik opmerkte dat hij er niet echt voor vecht zei hij: 'Tja, wat moet ik anders'. WIJ hebben dus geen probleem, IK heb een probleem.
Ik vind mezelf nog veel te jong om zo liefdeloos, sexloos en onzichtbaar door het leven te gaan! Ik wil begeerd worden, gehoord! Vraag hoe het was op m'n werk en schenk eens iets voor me in!!
Ik worstel al langere tijd met een hoop frustratie in mijn relatie. Eerder wist ik mezelf altijd wel weer op te peppen maar dat lukt steeds minder goed. Ik voel me apatisch en leeg als ik thuis ben. Er komt niets dan alleen het nodige uit mijn handen. Het huis, al die spullen, het zijn dode dingen. In helicoperview lijk ik soms wel een medewerker in een continuebedrijf! Ik zorg, ik werk, ik maak schoon! (klaag, klaag, klaag) En... wacht tot mijn partner naar zijn werk gaat. Want dán fleur ik op. Rust in de tent! Dan heb ik zin om wat op te pakken en voel me lekker. Totdat hij 's nachts in bed schuift. Mijn vredige wereldje verstoord! Kan ik zo opgefokt van raken dat ik uit bed móet. Dan slaap ik op de bank of ga buiten een sigaretje roken (wel mooi hoor die sterren 's nachts). En ja, ik trigger, ik jen, maak ruzie, daag uit. Als er maar iets gebeurt.
Wat ik mis is zo dertien in een dozijn: een klankbord... Een arm, een schouder of welke lichaamsdelen maar nodig zijn om te laten voelen dat je er toe doet. Ik red me wel met de grote-mensen-dingen, maar ik blijf steeds met de losse eindjes zitten waarmee ik niet bij hem terecht kan ('zo gaat dat nou eenmaal', 'dat wist je toch', 'moet je niet meer aandenken'). Dát is zo'n spiegel.
Na de geboorte van ons kind heb ik een moeilijk periode doorgemaakt, waar ik zo'n twee jaar zoet mee ben geweest. Op eigen houtje want hij zei: 'Dat gaat wel weer over'. Ik wens het mijn ergste vijand niet toe waar je dan doorheen moet. Over de ziekte en het overlijden van mijn vader hebben we nooit gesproken. Toen ik hem na een half jaar vroeg waarom hij nooit vroeg hoe het met mij ging zei hij: 'Dat wil je misschien wel niet'. Ook het plotseling overlijden van een vriendin ging geruisloos voorbij.
We hebben samen een kindje waar hij een aantal dagen per week voor zorgt. Ondanks dat ik het geweldig vind dat ie die dagen volledig voor zijn rekening neemt (ik weet daar in mijn kringetje zo geen tweede voorbeeld van) kan hem 'de rest niks schelen'. Eh... Hallo?!
Gelukkig ben ik altijd financieel onafhankelijk geweest. En zo is er in de loop van de tijd een plaatje in mijn hoofd ontstaan. Met het spaargeld (delen door twee) kan ik een huisje inrichten en met de verkoop danwel uitkoop van het huis heb ik een aardig spaarpotje. Het klinkt allemaal zo statisch maar het is wel de overweging die ik heb gemaakt (het klassieke voordelen- /nadelenlijstje) En ik ben eigen baas! (Stel je voor: een huis dat nog steeds schoon is, als ik terugkom van m'n werk!)
We zijn nog wel lichamelijk (vond ik wel mooi geformuleerd) maar heel sporadisch. En altijd op mijn initiatief en dat is toch wel het toppunt (lees hoogtepunt
van mijn frustraties. De sex is wel goed, maar het is zo... gekunsteld. En dus daarna zo leeg. En (daar is 't ie dan): ik weet niet beter! Want ik heb nooit met een andere man gevreeën... Dat is iets wat actueler voor mij is dan ooit.Ik heb dit verhaal al meerdere keren aan hem voorgelegd, maar hij klapt dicht, zwijgt en (oh gruwel) loopt weg. Toen ik er laatst weer over begon verzuchtte hij: 'Je zegt het maar hoor!' Toen ik opmerkte dat hij er niet echt voor vecht zei hij: 'Tja, wat moet ik anders'. WIJ hebben dus geen probleem, IK heb een probleem.
Ik vind mezelf nog veel te jong om zo liefdeloos, sexloos en onzichtbaar door het leven te gaan! Ik wil begeerd worden, gehoord! Vraag hoe het was op m'n werk en schenk eens iets voor me in!!
zaterdag 8 september 2007 14:52
. Een relatie kan ontzettend fijn, leuk en stimulerend zijn, gun jezelf dat.
zaterdag 8 september 2007 16:52
Stokpaardje, ik wilde je geenszins aan het huilen maken, het zijn simpelweg een aantal dingen die volgens mij in een goede relatie thuishoren. Het zijn ook zaken waar ik zelf over nadenk, dit is toch iets wat iedereen zou willen voor zichzelf maar ook voor je partner. Als dat betekent dat je een einde moet maken aan je huidige relatie vergt dat moed, bij jullie zeer zeker omdat jullie ook een kindje hebben..
Is er geen redding mogelijk? Evt met hulp van relatie therapie?
Sterkte!!
X t
Is er geen redding mogelijk? Evt met hulp van relatie therapie?
Sterkte!!
X t
zaterdag 8 september 2007 17:17
Beste Stokpaardje,
Ik zou aan deze discussie een ander perspectief willen toevoegen. Ik lees in jouw postings namelijk niet dat je partner niet geïnteresseerd zou zijn in jou. Wel lees ik dat jullie niet goed communiceren en dat hij zich kennelijk machteloos voelt. Als hij op de vraag "waarom vraag je nooit hoe het met me gaat" antwoordt "dat wil je misschien wel niet" dan zitten jullie duidelijk niet op één lijn. In zo'n situatie is het aantrekkelijk om te fantaseren over het paradijs dat zal aanbreken zodra jullie uit elkaar zijn. Maar ook dan zul je met problemen geconfronteerd worden, met dat verschil dat je er dan helemaal alleen voor staat. Wat mij betreft is een relatie niet "op" als het slecht gaat. Het is pas "op" als je alles hebt geprobeerd en er geen enkel perspectief is op verbetering. Iemand verwijten maken en dreigen te verlaten zal niet helpen. Praten en luisteren naar elkaar misschien wel. Ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat het hem onberoerd heeft gelaten toen jij je na de geboorte van jullie kind zo rot voelde. Heb je hem wel eens gevraagd hoe hij zich toen voelde? Heb je hem concreet gevraagd om wat je zo graag zou willen?
Ik wens je wijsheid en sterkte.
Ik zou aan deze discussie een ander perspectief willen toevoegen. Ik lees in jouw postings namelijk niet dat je partner niet geïnteresseerd zou zijn in jou. Wel lees ik dat jullie niet goed communiceren en dat hij zich kennelijk machteloos voelt. Als hij op de vraag "waarom vraag je nooit hoe het met me gaat" antwoordt "dat wil je misschien wel niet" dan zitten jullie duidelijk niet op één lijn. In zo'n situatie is het aantrekkelijk om te fantaseren over het paradijs dat zal aanbreken zodra jullie uit elkaar zijn. Maar ook dan zul je met problemen geconfronteerd worden, met dat verschil dat je er dan helemaal alleen voor staat. Wat mij betreft is een relatie niet "op" als het slecht gaat. Het is pas "op" als je alles hebt geprobeerd en er geen enkel perspectief is op verbetering. Iemand verwijten maken en dreigen te verlaten zal niet helpen. Praten en luisteren naar elkaar misschien wel. Ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat het hem onberoerd heeft gelaten toen jij je na de geboorte van jullie kind zo rot voelde. Heb je hem wel eens gevraagd hoe hij zich toen voelde? Heb je hem concreet gevraagd om wat je zo graag zou willen?
Ik wens je wijsheid en sterkte.
zaterdag 8 september 2007 19:17
Is het domheid of is het angst? Angst om de grootste fout van je leven te maken? Bij mij was het iig angst. Achteraf is altijd makkelijker en objectiever praten. Op dat moment zag ik het allemaal niet meer. Gelukkig ben ik er heel veel wijzer van geworden en ben ik nu heel gelukkig.
@ stokpaardje. Je beschrijft je situatie als van een afstandje. Ik vraag me af, wat vóel je nou. Wil je nog vechten? Wil je hem nog een schop onder zn kont geven en let him wake up and smell the coffee? Als ik je verhaal lees denk ik van niet. Maar ik ben benieuwd wat jouw binnenste zegt.
anoniem_40386 wijzigde dit bericht op 08-09-2007 19:17
Reden: ..
Reden: ..
% gewijzigd
