Relaties
alle pijlers
We groeien uit elkaar...
zaterdag 15 april 2017 18:37
Ik ben een vrouw van eind de dertig, ik ben meer dan vijftien jaar samen met mijn man. Ik hoop hier mijn situatie te kunnen neerschrijven en wat begrip en tips te vinden.
Ik heb al eerder op de zwangerschapspijler geschreven onder een andere naam. Mijn man en ik hebben jarenlang met vruchtbaarheidsproblemen gekampt. We hebben verschillende behandelingen ondergaan en ik heb vier miskramen gehad. Mijn man is in die periode mijn steun en toeverlaat geweest. Hij was altijd degene die mij bij elkaar moest rapen als er een nieuwe teleurstelling kwam. Uiteindelijk hebben we twee kinderen gekregen (nu 6 en 3 jaar).
Sinds de geboorte van ons jongste kind, groeien we echter steeds meer uit elkaar. Een gezin was mijn grootste wens. Nu hebben we alles waar we jarenlang naartoe hebben geleefd, maar toch zijn we als koppel niet echt gelukkig. We groeien steeds meer uit elkaar.
Mijn libido is onbestaande. Het laatste jaar hebben we maar twee keer gevreeën, dat op zijn vraag. Ik heb niet alleen geen zin, ik heb zelfs tegenzin. Ik weet niet precies hoe dit komt, door de drukte van jonge kinderen, de stress om zwanger te worden, mijn veranderde lichaam.
Ik heb jarenlang met tegenzin moeten vrijen om zwanger te kunnen worden, ik ben erg teleurgesteld in mijn falende lichaam en er hebben zoveel andere mensen aan mijn lijf zitten prutsen.
Mijn man heeft hier steeds minder begrip voor. De teleurstelling tussen de lakens, vreet ook aan onze relatie. We ondernemen bijna niets meer met elkaar. Mijn man vindt dat ik inspanningen moet leveren en met hem moet vrijen, pas dan kan er weer ruimte komen om aan onze relatie te werken. Hij is altijd erg attent geweest, kleine dingetjes waaruit blijkt dat hij mij graag zag, maar daar blijft steeds minder van over. We hebben steeds vaker kleine wrevels naar elkaar, dat doet mijn zin in hem helemaal niet toenemen.
Heeft hier iemand ervaringen en tips voor mij?
Ik heb al eerder op de zwangerschapspijler geschreven onder een andere naam. Mijn man en ik hebben jarenlang met vruchtbaarheidsproblemen gekampt. We hebben verschillende behandelingen ondergaan en ik heb vier miskramen gehad. Mijn man is in die periode mijn steun en toeverlaat geweest. Hij was altijd degene die mij bij elkaar moest rapen als er een nieuwe teleurstelling kwam. Uiteindelijk hebben we twee kinderen gekregen (nu 6 en 3 jaar).
Sinds de geboorte van ons jongste kind, groeien we echter steeds meer uit elkaar. Een gezin was mijn grootste wens. Nu hebben we alles waar we jarenlang naartoe hebben geleefd, maar toch zijn we als koppel niet echt gelukkig. We groeien steeds meer uit elkaar.
Mijn libido is onbestaande. Het laatste jaar hebben we maar twee keer gevreeën, dat op zijn vraag. Ik heb niet alleen geen zin, ik heb zelfs tegenzin. Ik weet niet precies hoe dit komt, door de drukte van jonge kinderen, de stress om zwanger te worden, mijn veranderde lichaam.
Ik heb jarenlang met tegenzin moeten vrijen om zwanger te kunnen worden, ik ben erg teleurgesteld in mijn falende lichaam en er hebben zoveel andere mensen aan mijn lijf zitten prutsen.
Mijn man heeft hier steeds minder begrip voor. De teleurstelling tussen de lakens, vreet ook aan onze relatie. We ondernemen bijna niets meer met elkaar. Mijn man vindt dat ik inspanningen moet leveren en met hem moet vrijen, pas dan kan er weer ruimte komen om aan onze relatie te werken. Hij is altijd erg attent geweest, kleine dingetjes waaruit blijkt dat hij mij graag zag, maar daar blijft steeds minder van over. We hebben steeds vaker kleine wrevels naar elkaar, dat doet mijn zin in hem helemaal niet toenemen.
Heeft hier iemand ervaringen en tips voor mij?
dinsdag 25 april 2017 09:40
quote:reisa1978 schreef op 25 april 2017 @ 09:17:
Die slechte moeder reactie gaat, denk ik tenminste, niet over geen seks willen, maar over het niets willen, geen stappen ondernemen. Die kinderen zitten nu met twee ongelukkige ouders en een hoop spanning. Dat is niet goed, soms is een scheiding echt beter, maar er zou wel iets moeten gebeuren. Soms ben je echt gelukkiger als de relatie over is en iedereen verder kan.Dit dus, dat is precies wat ik bedoel
Die slechte moeder reactie gaat, denk ik tenminste, niet over geen seks willen, maar over het niets willen, geen stappen ondernemen. Die kinderen zitten nu met twee ongelukkige ouders en een hoop spanning. Dat is niet goed, soms is een scheiding echt beter, maar er zou wel iets moeten gebeuren. Soms ben je echt gelukkiger als de relatie over is en iedereen verder kan.Dit dus, dat is precies wat ik bedoel
dinsdag 25 april 2017 09:43
quote:Eileeen schreef op 25 april 2017 @ 08:40:
[...]
Mijn reactie ging over jouw stelling dat ik buiten de seks geen rekening zou houden voor de gevoelens van mijn man of dat ik er niet voor hem zou zijn. Misschien klink ik nu weer als een slachtoffer, maar ik ben wel gekwetst door sommige reacties. Zeker door degene die zeiden dat ik een slechte moeder zou zijn, ik doe hier net heel hard mijn best voor. Ik voelde dan ook de nood om mij te verdedigen. Ik ben er wel voor mijn man als hij mij nodig heeft. Met betrekking tot de seks hebben we beiden geen begrip voor elkaar, maar uiteraard weegt zijn gemis dan veel zwaarder door.
Dat heb ik nooit gezegd. Wat ik heb gezegd is dat hij rekening houdt met jou en jij met hem. In alles wat niet seks-gerelateerd is.
En als het wel seks-gerelateerd is, wordt er ineens niet gepraat, geen hulp gezocht.....er gebeurt helemaal niets. Je hoeft niet iedere dag 3 keer seks te hebben, maar openstaan voor zijn gevoelens daarin zou fijn zijn. En dat mis ik in je antwoorden, je kapt alles resoluut af
En dat zijn ook gevoelens van je man
[...]
Mijn reactie ging over jouw stelling dat ik buiten de seks geen rekening zou houden voor de gevoelens van mijn man of dat ik er niet voor hem zou zijn. Misschien klink ik nu weer als een slachtoffer, maar ik ben wel gekwetst door sommige reacties. Zeker door degene die zeiden dat ik een slechte moeder zou zijn, ik doe hier net heel hard mijn best voor. Ik voelde dan ook de nood om mij te verdedigen. Ik ben er wel voor mijn man als hij mij nodig heeft. Met betrekking tot de seks hebben we beiden geen begrip voor elkaar, maar uiteraard weegt zijn gemis dan veel zwaarder door.
Dat heb ik nooit gezegd. Wat ik heb gezegd is dat hij rekening houdt met jou en jij met hem. In alles wat niet seks-gerelateerd is.
En als het wel seks-gerelateerd is, wordt er ineens niet gepraat, geen hulp gezocht.....er gebeurt helemaal niets. Je hoeft niet iedere dag 3 keer seks te hebben, maar openstaan voor zijn gevoelens daarin zou fijn zijn. En dat mis ik in je antwoorden, je kapt alles resoluut af
En dat zijn ook gevoelens van je man
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
dinsdag 25 april 2017 09:57
quote:reisa1978 schreef op 25 april 2017 @ 09:17:
Die slechte moeder reactie gaat, denk ik tenminste, niet over geen seks willen, maar over het niets willen, geen stappen ondernemen. Die kinderen zitten nu met twee ongelukkige ouders en een hoop spanning. Dat is niet goed, soms is een scheiding echt beter, maar er zou wel iets moeten gebeuren. Soms ben je echt gelukkiger als de relatie over is en iedereen verder kan.
TO zet wél stappen. Ze opent een topic, ze heeft gepraat met haar man, ze denkt erover na... Dat ze niet alle tips opvolgt mag ze toch zelf weten?
De stappen zijn in andersmans ogen misschien (te) klein, maar wij kunnen niet in TO' s hoofd kijken: voor haar zijn ze wellicht groot.
Ze komt hier voor hulp en dan krijgt ze om haar oren dat ze een slechte moeder is. Als je haar relatieproblemen perse wilt koppelen aan haar moederschap, kun je hoogstens zeggen dat dat deel van haar gedrag niet in het welzijn van haar kinderen is. Maar haar moederschap omvat nog veel meer aspecten en die lijken prima in orde.
Een kind dat een stiekem een snoepje pakt is toch ook geen slecht kind? Het stelen is fout, het kind DOET iets fouts maar IS niet slecht.
Die slechte moeder reactie gaat, denk ik tenminste, niet over geen seks willen, maar over het niets willen, geen stappen ondernemen. Die kinderen zitten nu met twee ongelukkige ouders en een hoop spanning. Dat is niet goed, soms is een scheiding echt beter, maar er zou wel iets moeten gebeuren. Soms ben je echt gelukkiger als de relatie over is en iedereen verder kan.
TO zet wél stappen. Ze opent een topic, ze heeft gepraat met haar man, ze denkt erover na... Dat ze niet alle tips opvolgt mag ze toch zelf weten?
De stappen zijn in andersmans ogen misschien (te) klein, maar wij kunnen niet in TO' s hoofd kijken: voor haar zijn ze wellicht groot.
Ze komt hier voor hulp en dan krijgt ze om haar oren dat ze een slechte moeder is. Als je haar relatieproblemen perse wilt koppelen aan haar moederschap, kun je hoogstens zeggen dat dat deel van haar gedrag niet in het welzijn van haar kinderen is. Maar haar moederschap omvat nog veel meer aspecten en die lijken prima in orde.
Een kind dat een stiekem een snoepje pakt is toch ook geen slecht kind? Het stelen is fout, het kind DOET iets fouts maar IS niet slecht.
dinsdag 25 april 2017 10:04
quote:Hightower schreef op 25 april 2017 @ 09:43:
[...]
Dat heb ik nooit gezegd. Wat ik heb gezegd is dat hij rekening houdt met jou en jij met hem. In alles wat niet seks-gerelateerd is.
En als het wel seks-gerelateerd is, wordt er ineens niet gepraat, geen hulp gezocht.....er gebeurt helemaal niets. Je hoeft niet iedere dag 3 keer seks te hebben, maar openstaan voor zijn gevoelens daarin zou fijn zijn. En dat mis ik in je antwoorden, je kapt alles resoluut af
En dat zijn ook gevoelens van je manDat heb je wel gezegd (hij doet alles voor mij, maar omgekeerd niet). Voor de seks, moet ik mezelf gewoon laten "maken" bij een dokter en dan komt alles wel in orde.
[...]
Dat heb ik nooit gezegd. Wat ik heb gezegd is dat hij rekening houdt met jou en jij met hem. In alles wat niet seks-gerelateerd is.
En als het wel seks-gerelateerd is, wordt er ineens niet gepraat, geen hulp gezocht.....er gebeurt helemaal niets. Je hoeft niet iedere dag 3 keer seks te hebben, maar openstaan voor zijn gevoelens daarin zou fijn zijn. En dat mis ik in je antwoorden, je kapt alles resoluut af
En dat zijn ook gevoelens van je manDat heb je wel gezegd (hij doet alles voor mij, maar omgekeerd niet). Voor de seks, moet ik mezelf gewoon laten "maken" bij een dokter en dan komt alles wel in orde.
dinsdag 25 april 2017 10:12
quote:Vivavivi schreef op 25 april 2017 @ 09:57:
[...]
TO zet wél stappen. Ze opent een topic, ze heeft gepraat met haar man, ze denkt erover na... Dat ze niet alle tips opvolgt mag ze toch zelf weten?
De stappen zijn in andersmans ogen misschien (te) klein, maar wij kunnen niet in TO' s hoofd kijken: voor haar zijn ze wellicht groot.
Ze komt hier voor hulp en dan krijgt ze om haar oren dat ze een slechte moeder is. Als je haar relatieproblemen perse wilt koppelen aan haar moederschap, kun je hoogstens zeggen dat dat deel van haar gedrag niet in het welzijn van haar kinderen is. Maar haar moederschap omvat nog veel meer aspecten en die lijken prima in orde.
Een kind dat een stiekem een snoepje pakt is toch ook geen slecht kind? Het stelen is fout, het kind DOET iets fouts maar IS niet slecht.Ik heb nooit gezegd dat TO een slechte moeder is, juist dat het om dat punt gaat. Verder wil TO helemaal niets, ze wil horen dat ze gelijk heeft, dat na wat ze al die jaren heeft meegemaakt recht heeft op rust en dat haar man dat moet respecteren, dat was vanaf pagina 2 al duidelijk. Ze wil geen tijd met haar man doorbrengen, er klinkt niets van liefde door in haar posts.
[...]
TO zet wél stappen. Ze opent een topic, ze heeft gepraat met haar man, ze denkt erover na... Dat ze niet alle tips opvolgt mag ze toch zelf weten?
De stappen zijn in andersmans ogen misschien (te) klein, maar wij kunnen niet in TO' s hoofd kijken: voor haar zijn ze wellicht groot.
Ze komt hier voor hulp en dan krijgt ze om haar oren dat ze een slechte moeder is. Als je haar relatieproblemen perse wilt koppelen aan haar moederschap, kun je hoogstens zeggen dat dat deel van haar gedrag niet in het welzijn van haar kinderen is. Maar haar moederschap omvat nog veel meer aspecten en die lijken prima in orde.
Een kind dat een stiekem een snoepje pakt is toch ook geen slecht kind? Het stelen is fout, het kind DOET iets fouts maar IS niet slecht.Ik heb nooit gezegd dat TO een slechte moeder is, juist dat het om dat punt gaat. Verder wil TO helemaal niets, ze wil horen dat ze gelijk heeft, dat na wat ze al die jaren heeft meegemaakt recht heeft op rust en dat haar man dat moet respecteren, dat was vanaf pagina 2 al duidelijk. Ze wil geen tijd met haar man doorbrengen, er klinkt niets van liefde door in haar posts.
dinsdag 25 april 2017 10:15
Ik vind dat uit elkaar groeien altijd apart... Net alsof het zelf groeit, en een eigen wil en leven heeft.
Jij of jullie laten het uit elkaar groeien, dat doe je zelf!
Altijd zo triest, eerst alle trammelant om kinderen te krijgen en dan uit elkaar omdat ze ' na de kinderen uit elkaar zijn gegroeid' (lees sarcasme)
Jij zult aan de slag moeten om hier iets van te maken samen met je man.
Jij of jullie laten het uit elkaar groeien, dat doe je zelf!
Altijd zo triest, eerst alle trammelant om kinderen te krijgen en dan uit elkaar omdat ze ' na de kinderen uit elkaar zijn gegroeid' (lees sarcasme)
Jij zult aan de slag moeten om hier iets van te maken samen met je man.
dinsdag 25 april 2017 10:19
quote:Eileeen schreef op 25 april 2017 @ 10:04:
[...]
Dat heb je wel gezegd (hij doet alles voor mij, maar omgekeerd niet). Voor de seks, moet ik mezelf gewoon laten "maken" bij een dokter en dan komt alles wel in orde.
OK, zie je punt...
Wat ik ermee bedoelde te zeggen (en dat had idd duidelijker gekund)
Op niet-seks gebied zijn jullie er voor elkaar. En op wel-seks gebied wil je niets. Gebeurt er niets.
En dat zeg je dan ook tegen je man. Of in ieder geval hier op het forum.
Iets zegt me dat je in gesprekken met je man ook zo resoluut bent en geen vragen stelt (wie, wat, hoe, waarom).
Voor jou is een seksloos huwelijk OK. Ik hoop voor je kinderen dat je man zich er ook bij neer kan leggen tzt. Want jullie ingeslagen weg is rechtstreeks richting de echtscheiding. Waarschijnlijk als je jongste kind naar school toe gaat (wanneer hij/zij 4 wordt)
[...]
Dat heb je wel gezegd (hij doet alles voor mij, maar omgekeerd niet). Voor de seks, moet ik mezelf gewoon laten "maken" bij een dokter en dan komt alles wel in orde.
OK, zie je punt...
Wat ik ermee bedoelde te zeggen (en dat had idd duidelijker gekund)
Op niet-seks gebied zijn jullie er voor elkaar. En op wel-seks gebied wil je niets. Gebeurt er niets.
En dat zeg je dan ook tegen je man. Of in ieder geval hier op het forum.
Iets zegt me dat je in gesprekken met je man ook zo resoluut bent en geen vragen stelt (wie, wat, hoe, waarom).
Voor jou is een seksloos huwelijk OK. Ik hoop voor je kinderen dat je man zich er ook bij neer kan leggen tzt. Want jullie ingeslagen weg is rechtstreeks richting de echtscheiding. Waarschijnlijk als je jongste kind naar school toe gaat (wanneer hij/zij 4 wordt)
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
dinsdag 25 april 2017 10:19
quote:reisa1978 schreef op 25 april 2017 @ 10:12:
[...]
Ik heb nooit gezegd dat TO een slechte moeder is, juist dat het om dat punt gaat. Verder wil TO helemaal niets, ze wil horen dat ze gelijk heeft, dat na wat ze al die jaren heeft meegemaakt recht heeft op rust en dat haar man dat moet respecteren, dat was vanaf pagina 2 al duidelijk. Ze wil geen tijd met haar man doorbrengen, er klinkt niets van liefde door in haar posts.
@reisa1978 sorry, dan waren het anderen. Ik heb niet teruggekeken.
En @ TO, ik mag hopen dat het niet klopt wat hier staat! Toch?!
[...]
Ik heb nooit gezegd dat TO een slechte moeder is, juist dat het om dat punt gaat. Verder wil TO helemaal niets, ze wil horen dat ze gelijk heeft, dat na wat ze al die jaren heeft meegemaakt recht heeft op rust en dat haar man dat moet respecteren, dat was vanaf pagina 2 al duidelijk. Ze wil geen tijd met haar man doorbrengen, er klinkt niets van liefde door in haar posts.
@reisa1978 sorry, dan waren het anderen. Ik heb niet teruggekeken.
En @ TO, ik mag hopen dat het niet klopt wat hier staat! Toch?!
dinsdag 25 april 2017 10:45
quote:Vivavivi schreef op 25 april 2017 @ 10:19:
[...]
@reisa1978 sorry, dan waren het anderen. Ik heb niet teruggekeken.
En @ TO, ik mag hopen dat het niet klopt wat hier staat! Toch?!
Als je haar posts leest, weet je dat het wel klopt...
Om er eentje uit te halen "De laatste keren dat we gevreeën hebben vond ik het ronduit vreselijk. Ik was de seconden aan het aftellen en was blij dat hij 'klaar' was zodat ik weer een tijdje gerust was, tot het weer van vooraf aan begon. "
[...]
@reisa1978 sorry, dan waren het anderen. Ik heb niet teruggekeken.
En @ TO, ik mag hopen dat het niet klopt wat hier staat! Toch?!
Als je haar posts leest, weet je dat het wel klopt...
Om er eentje uit te halen "De laatste keren dat we gevreeën hebben vond ik het ronduit vreselijk. Ik was de seconden aan het aftellen en was blij dat hij 'klaar' was zodat ik weer een tijdje gerust was, tot het weer van vooraf aan begon. "
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
dinsdag 25 april 2017 10:50
quote:Hightower schreef op 25 april 2017 @ 10:45:
[...]
Als je haar posts leest, weet je dat het wel klopt...
Om er eentje uit te halen "De laatste keren dat we gevreeën hebben vond ik het ronduit vreselijk. Ik was de seconden aan het aftellen en was blij dat hij 'klaar' was zodat ik weer een tijdje gerust was, tot het weer van vooraf aan begon. "Nou dat niet alleen, ze wil ook niet met haar man uiteten of naar de bioscoop of wandelen.
[...]
Als je haar posts leest, weet je dat het wel klopt...
Om er eentje uit te halen "De laatste keren dat we gevreeën hebben vond ik het ronduit vreselijk. Ik was de seconden aan het aftellen en was blij dat hij 'klaar' was zodat ik weer een tijdje gerust was, tot het weer van vooraf aan begon. "Nou dat niet alleen, ze wil ook niet met haar man uiteten of naar de bioscoop of wandelen.
dinsdag 25 april 2017 11:34
quote:Hightower schreef op 25 april 2017 @ 10:19:
OK, zie je punt...
Wat ik ermee bedoelde te zeggen (en dat had idd duidelijker gekund)
Op niet-seks gebied zijn jullie er voor elkaar. En op wel-seks gebied wil je niets. Gebeurt er niets.
En dat zeg je dan ook tegen je man. Of in ieder geval hier op het forum.
Iets zegt me dat je in gesprekken met je man ook zo resoluut bent en geen vragen stelt (wie, wat, hoe, waarom).
Voor jou is een seksloos huwelijk OK. Ik hoop voor je kinderen dat je man zich er ook bij neer kan leggen tzt. Want jullie ingeslagen weg is rechtstreeks richting de echtscheiding. Waarschijnlijk als je jongste kind naar school toe gaat (wanneer hij/zij 4 wordt)
Dan had ik het verkeerd begrepen.
Ik heb hier nogal vaak het gevoel dat ik mij moet verdedigen.
Misschien laat ik het niet genoeg merken, maar ik heb (in het begin) wel veel gehad aan dit topic. Ik ben oa het gesprek met mijn man aangegaan op basis van de tips die hier geschreven worden (oa post van Cactuss). Ik heb hem niet verteld dat hij mij maar even met rust moet laten (dat gevoel heb ik wel soms, maar zou ik tegen hem niet uitspreken). Ik heb ook niet het gevoel dat ik alles maar afgewezen heb en helemaal niets wil. Ik ben net met hem gaan praten omdat ik mijn best wilde doen. Waar ik echt niet klaar voor ben, is om professionele hulp in te roepen (om redenen die ik hier al verschillende malen heb aangehaald).
We hebben sindsdien nog wat gepraat. Hij is zaterdag vroeg gaan slapen (hij was ziek) en ik ben bij hem gaan liggen (was al héél lang geleden dat we samen zijn gaan slapen). We hebben fijn gepraat (oa herinneringen opgehaald).
(Serieuze vraag) Wat moet ik dan precies vragen? Hoe het voor hem voelt om afgewezen te worden. Ik kan mij er iets bij voorstellen, maar ik weet niet wat ik daarmee aanmoet.
OK, zie je punt...
Wat ik ermee bedoelde te zeggen (en dat had idd duidelijker gekund)
Op niet-seks gebied zijn jullie er voor elkaar. En op wel-seks gebied wil je niets. Gebeurt er niets.
En dat zeg je dan ook tegen je man. Of in ieder geval hier op het forum.
Iets zegt me dat je in gesprekken met je man ook zo resoluut bent en geen vragen stelt (wie, wat, hoe, waarom).
Voor jou is een seksloos huwelijk OK. Ik hoop voor je kinderen dat je man zich er ook bij neer kan leggen tzt. Want jullie ingeslagen weg is rechtstreeks richting de echtscheiding. Waarschijnlijk als je jongste kind naar school toe gaat (wanneer hij/zij 4 wordt)
Dan had ik het verkeerd begrepen.
Ik heb hier nogal vaak het gevoel dat ik mij moet verdedigen.
Misschien laat ik het niet genoeg merken, maar ik heb (in het begin) wel veel gehad aan dit topic. Ik ben oa het gesprek met mijn man aangegaan op basis van de tips die hier geschreven worden (oa post van Cactuss). Ik heb hem niet verteld dat hij mij maar even met rust moet laten (dat gevoel heb ik wel soms, maar zou ik tegen hem niet uitspreken). Ik heb ook niet het gevoel dat ik alles maar afgewezen heb en helemaal niets wil. Ik ben net met hem gaan praten omdat ik mijn best wilde doen. Waar ik echt niet klaar voor ben, is om professionele hulp in te roepen (om redenen die ik hier al verschillende malen heb aangehaald).
We hebben sindsdien nog wat gepraat. Hij is zaterdag vroeg gaan slapen (hij was ziek) en ik ben bij hem gaan liggen (was al héél lang geleden dat we samen zijn gaan slapen). We hebben fijn gepraat (oa herinneringen opgehaald).
(Serieuze vraag) Wat moet ik dan precies vragen? Hoe het voor hem voelt om afgewezen te worden. Ik kan mij er iets bij voorstellen, maar ik weet niet wat ik daarmee aanmoet.
dinsdag 25 april 2017 11:39
quote:Eileeen schreef op 25 april 2017 @ 11:34:
[...]
Dan had ik het verkeerd begrepen.
Ik heb hier nogal vaak het gevoel dat ik mij moet verdedigen.
Misschien laat ik het niet genoeg merken, maar ik heb (in het begin) wel veel gehad aan dit topic. Ik ben oa het gesprek met mijn man aangegaan op basis van de tips die hier geschreven worden (oa post van Cactuss). Ik heb hem niet verteld dat hij mij maar even met rust moet laten (dat gevoel heb ik wel soms, maar zou ik tegen hem niet uitspreken). Ik heb ook niet het gevoel dat ik alles maar afgewezen heb en helemaal niets wil. Ik ben net met hem gaan praten omdat ik mijn best wilde doen. Waar ik echt niet klaar voor ben, is om professionele hulp in te roepen (om redenen die ik hier al verschillende malen heb aangehaald).
We hebben sindsdien nog wat gepraat. Hij is zaterdag vroeg gaan slapen (hij was ziek) en ik ben bij hem gaan liggen (was al héél lang geleden dat we samen zijn gaan slapen). We hebben fijn gepraat (oa herinneringen opgehaald).
(Serieuze vraag) Wat moet ik dan precies vragen? Hoe het voor hem voelt om afgewezen te worden. Ik kan mij er iets bij voorstellen, maar ik weet niet wat ik daarmee aanmoet.Misschien is dit de fout, en gelijk ook een sleutel. Je hoeft er niet meteen iets mee te doen. Ik kan me voorstellen dat als je man zich gehoord voelt, ECHT gehoord voelt door jou, er al weer ruimte komt voor een emotionele connectie (nee, ik bedoel NIET seks). Al zou het maar een dun draadje zijn, het zou een begin zijn. Gewoon je man laten weten dat je zijn gevoelens belangrijk vindt, maar nu even niet weet wat je er mee moet, omdat je het niet eens weet van je eigen gevoelens.
[...]
Dan had ik het verkeerd begrepen.
Ik heb hier nogal vaak het gevoel dat ik mij moet verdedigen.
Misschien laat ik het niet genoeg merken, maar ik heb (in het begin) wel veel gehad aan dit topic. Ik ben oa het gesprek met mijn man aangegaan op basis van de tips die hier geschreven worden (oa post van Cactuss). Ik heb hem niet verteld dat hij mij maar even met rust moet laten (dat gevoel heb ik wel soms, maar zou ik tegen hem niet uitspreken). Ik heb ook niet het gevoel dat ik alles maar afgewezen heb en helemaal niets wil. Ik ben net met hem gaan praten omdat ik mijn best wilde doen. Waar ik echt niet klaar voor ben, is om professionele hulp in te roepen (om redenen die ik hier al verschillende malen heb aangehaald).
We hebben sindsdien nog wat gepraat. Hij is zaterdag vroeg gaan slapen (hij was ziek) en ik ben bij hem gaan liggen (was al héél lang geleden dat we samen zijn gaan slapen). We hebben fijn gepraat (oa herinneringen opgehaald).
(Serieuze vraag) Wat moet ik dan precies vragen? Hoe het voor hem voelt om afgewezen te worden. Ik kan mij er iets bij voorstellen, maar ik weet niet wat ik daarmee aanmoet.Misschien is dit de fout, en gelijk ook een sleutel. Je hoeft er niet meteen iets mee te doen. Ik kan me voorstellen dat als je man zich gehoord voelt, ECHT gehoord voelt door jou, er al weer ruimte komt voor een emotionele connectie (nee, ik bedoel NIET seks). Al zou het maar een dun draadje zijn, het zou een begin zijn. Gewoon je man laten weten dat je zijn gevoelens belangrijk vindt, maar nu even niet weet wat je er mee moet, omdat je het niet eens weet van je eigen gevoelens.
dinsdag 25 april 2017 11:42
Misschien dat professionele hulp een stap te ver is, maar een gesprek met een praktijkondersteuner GGZ van de huisarts wel goed voelt? Gewoon iemand die jullie kan helpen om uit deze negatieve spiraal te komen en de communicatie op gang te helpen. Door dit topic is er kennelijk iets in beweging gezet bij je, hopelijk vind je ook de moed om de volgende stappen te zetten.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
dinsdag 25 april 2017 12:00
quote:Kastanjez schreef op 25 april 2017 @ 11:39:
[...]
Misschien is dit de fout, en gelijk ook een sleutel. Je hoeft er niet meteen iets mee te doen. Ik kan me voorstellen dat als je man zich gehoord voelt, ECHT gehoord voelt door jou, er al weer ruimte komt voor een emotionele connectie (nee, ik bedoel NIET seks). Al zou het maar een dun draadje zijn, het zou een begin zijn. Gewoon je man laten weten dat je zijn gevoelens belangrijk vindt, maar nu even niet weet wat je er mee moet, omdat je het niet eens weet van je eigen gevoelens.
Ja! Zo eens!
Als je man inderdaad het gevoel heeft dat zijn gevoelens hierin ook erkend en gehoord worden, kan dat voor hem ook al schelen. Die afwijzing keer op keer, dat doet zo veel met een mens.
Daar 'moet' je dan niet meteen iets mee. Gewoon horen, luisteren, praten.
[...]
Misschien is dit de fout, en gelijk ook een sleutel. Je hoeft er niet meteen iets mee te doen. Ik kan me voorstellen dat als je man zich gehoord voelt, ECHT gehoord voelt door jou, er al weer ruimte komt voor een emotionele connectie (nee, ik bedoel NIET seks). Al zou het maar een dun draadje zijn, het zou een begin zijn. Gewoon je man laten weten dat je zijn gevoelens belangrijk vindt, maar nu even niet weet wat je er mee moet, omdat je het niet eens weet van je eigen gevoelens.
Ja! Zo eens!
Als je man inderdaad het gevoel heeft dat zijn gevoelens hierin ook erkend en gehoord worden, kan dat voor hem ook al schelen. Die afwijzing keer op keer, dat doet zo veel met een mens.
Daar 'moet' je dan niet meteen iets mee. Gewoon horen, luisteren, praten.
dinsdag 25 april 2017 12:00
Beste TO,
Ik zal je niet vermoeien met de 'problemen' die binnen mijn huwelijk gespeeld hebben/spelen, maar ik (als ik vrouw, die 2 kinderen heeft gebaard) zat in de positie van jouw man.
Ik heb ook een tijdje (gedeeltelijk onder een andere naam) meegeschreven in het topic wat hier ook al eerder aangehaald is.
Ik voelde mij afgewezen. Niet alleen mijn lijf die afgewezen werd, maar mijn hele zijn als persoon. Klinkt wellicht een beetje zweverig, maar ik miste de verbinding, het samen zijn, het samen voelen.
Jaren goed genoeg geweest, incl baren van 2 kinderen en daarna werd ik als ik eens per 2-3 weken initiatief probeerde te nemen afgewezen, smoesjes e.d.
Ondanks mijn pogingen tot gesprekken, aankaarten, dingen ondernemen zonder de kinderen etc werd het niet beter/veranderde er niks.
Mijn partner zei ook dingen zoals:
-ik wil rust
-waarom wil je altijd seks
-waarom moet alles (kus/knuffel) altijd uitdraaien op seks
-Ik ben moe
-ik heb geen zin
-Niet doen want ik moet er morgen vroeg uit
-Laat me met rust, ik heb een drukke dag gehad
-ik moet even ontspannen
-ik wil geen polonaise aan mn lijf
Ik dacht op een gegeven moment dat het aan mij lag, dat mijn lichaam niet genoeg meer was (veranderd na de zwangerschap, niet qua gewicht maar wel wat slapper vel en wat striae), dat ik niet meer aantrekkelijk was of dat ik de toch wel redelijk 50-50 gedeelde huishoudelijke-, zorgtaken meer op mij moest nemen, zodat partner meer Me-time had.
Ik liep daardoor jaren voorbij aan mezelf.
Maar het houden van was er nog steeds.
Tot er een aantal dingen tegelijk op ons bord kwamen. Mijn partner stortte in mentaal en kwam met een zware depressie thuis te zitten. Tegelijkertijd toonde iemand in onze omgeving interesse in mij. Ik voelde mij gevleid, een beetje opleving in mij, ik voelde me gewaardeerd, iemand die dingen met mij wilde bespreken naast dat er gestreken moest worden of dat kind 1 spelletjesdag had op school en ganzenbord niet moest vergeten etc.
Mijn partner merkte dit op en ondanks dat ik eerst in de verdediging schoot, zat er toch een kern van waarheid in. Er is niks gebeurd tussen die persoon en mij, maar ik sluit niet uit dat dit in de toekomst niet gebeurd was als het zo was doorgegaan.
Het heeft de ogen van partner ook mede geopend.
We hebben samen besloten om onze energie in onze relatie en ons gezin te stoppen. Het verschil wat ik lees is dat mijn partner het vreselijk vond, geen zin in seks, daardoor dus ook geen zin in seks met mij.
Mijn partner heeft wel professionele hulp gezocht in de vorm van een psycholoog, in eerste aanleg vanwege de depressie, maar zij heeft ook aangestuurd op verdere hulp, zeker omdat mijn partner erkende dat er iets moest gaan gebeuren en het zelf ontzettend mist.
Inmiddels loopt partner (en soms ga ik mee) bij een andere psycholoog daarin gespecialiseerd.
Het gaat niet om de daad an sich, maar het plagen en spanning opbouwen, kroelen, kussen, hand vasthouden.
Ja wij hebben ook elkaar verwijten gemaakt, boos geweest, gedacht: loop maar naar de maan!, etc.
Het is verschrikkelijk als je partner liever de vloer dweilt of een plee schrobt dan met je vrijt.
Pas door gesprekken met een psych begreep partner hoe afgewezen en ongewenst het voelde om niet de verbinding te zoeken/te willen wat onze partnerrelatie verschilt met een goede vriendin. En dat seks het eerste scheurtje is, maar dat het uiteindelijk verder uitwerkt (steeds minder intimiteit, minder activiteiten samen, geen complimenten meer, elkaar steeds minder waarderen, je gaan irriteren aan elkaar etc).
Mij heeft het doen inzien dat het niet aan mij als persoon lag, het heeft mij doen beseffen dat mijn partner 'echt' concrete stappen wilde ondernemen en van mij geduld en begrip gevraagd werd.
Nee we hebben nu niet elke week seks. Zou ik dat willen? Ja graag, maar dat is niet het doel nu. Weer samen lachen, samen een doel in het leven, elkaar weer de allerleukste vinden.
Elkaar terugvinden.
Wij zaten op 3x per jaar seks, daarbuiten hier en daar een kus op de mond en wang, af en toe hand vasthouden en nu is de intimiteit na bijna 2 jaar therapie zoveel meer terug, we zoeken elkaar op, flirten met elkaar, kroelen overdag etc. De hoeveelheid seks is het laatste kwartaal pas toegenomen. Partner neemt initiatief en wat dat met mij gedaan heeft kan ik bijna niet in woorden uitdrukken.
Ik ben heel blij dat we er samen uit (lijken) te komen. Maakt ook dat ik veel meer energie heb!
Ook kunnen we veel makkelijker praten, ook over seks, over dat ik soms eerder naar huis ging om seks met mezelf te hebben en dat het heel akward was dat partner dan binnen kwam (uurtje eerder opgenomen ofzo) en mij dus thuis aantrof. Nu is er begrip, toendertijd dacht partner dat er iemand in de kast verstopt lag .
We zijn veel opener naar elkaar.
Ik hoop dat je de juiste modus vindt. Dit gaat niet 'zomaar' weg. Helaas.
Ik zal je niet vermoeien met de 'problemen' die binnen mijn huwelijk gespeeld hebben/spelen, maar ik (als ik vrouw, die 2 kinderen heeft gebaard) zat in de positie van jouw man.
Ik heb ook een tijdje (gedeeltelijk onder een andere naam) meegeschreven in het topic wat hier ook al eerder aangehaald is.
Ik voelde mij afgewezen. Niet alleen mijn lijf die afgewezen werd, maar mijn hele zijn als persoon. Klinkt wellicht een beetje zweverig, maar ik miste de verbinding, het samen zijn, het samen voelen.
Jaren goed genoeg geweest, incl baren van 2 kinderen en daarna werd ik als ik eens per 2-3 weken initiatief probeerde te nemen afgewezen, smoesjes e.d.
Ondanks mijn pogingen tot gesprekken, aankaarten, dingen ondernemen zonder de kinderen etc werd het niet beter/veranderde er niks.
Mijn partner zei ook dingen zoals:
-ik wil rust
-waarom wil je altijd seks
-waarom moet alles (kus/knuffel) altijd uitdraaien op seks
-Ik ben moe
-ik heb geen zin
-Niet doen want ik moet er morgen vroeg uit
-Laat me met rust, ik heb een drukke dag gehad
-ik moet even ontspannen
-ik wil geen polonaise aan mn lijf
Ik dacht op een gegeven moment dat het aan mij lag, dat mijn lichaam niet genoeg meer was (veranderd na de zwangerschap, niet qua gewicht maar wel wat slapper vel en wat striae), dat ik niet meer aantrekkelijk was of dat ik de toch wel redelijk 50-50 gedeelde huishoudelijke-, zorgtaken meer op mij moest nemen, zodat partner meer Me-time had.
Ik liep daardoor jaren voorbij aan mezelf.
Maar het houden van was er nog steeds.
Tot er een aantal dingen tegelijk op ons bord kwamen. Mijn partner stortte in mentaal en kwam met een zware depressie thuis te zitten. Tegelijkertijd toonde iemand in onze omgeving interesse in mij. Ik voelde mij gevleid, een beetje opleving in mij, ik voelde me gewaardeerd, iemand die dingen met mij wilde bespreken naast dat er gestreken moest worden of dat kind 1 spelletjesdag had op school en ganzenbord niet moest vergeten etc.
Mijn partner merkte dit op en ondanks dat ik eerst in de verdediging schoot, zat er toch een kern van waarheid in. Er is niks gebeurd tussen die persoon en mij, maar ik sluit niet uit dat dit in de toekomst niet gebeurd was als het zo was doorgegaan.
Het heeft de ogen van partner ook mede geopend.
We hebben samen besloten om onze energie in onze relatie en ons gezin te stoppen. Het verschil wat ik lees is dat mijn partner het vreselijk vond, geen zin in seks, daardoor dus ook geen zin in seks met mij.
Mijn partner heeft wel professionele hulp gezocht in de vorm van een psycholoog, in eerste aanleg vanwege de depressie, maar zij heeft ook aangestuurd op verdere hulp, zeker omdat mijn partner erkende dat er iets moest gaan gebeuren en het zelf ontzettend mist.
Inmiddels loopt partner (en soms ga ik mee) bij een andere psycholoog daarin gespecialiseerd.
Het gaat niet om de daad an sich, maar het plagen en spanning opbouwen, kroelen, kussen, hand vasthouden.
Ja wij hebben ook elkaar verwijten gemaakt, boos geweest, gedacht: loop maar naar de maan!, etc.
Het is verschrikkelijk als je partner liever de vloer dweilt of een plee schrobt dan met je vrijt.
Pas door gesprekken met een psych begreep partner hoe afgewezen en ongewenst het voelde om niet de verbinding te zoeken/te willen wat onze partnerrelatie verschilt met een goede vriendin. En dat seks het eerste scheurtje is, maar dat het uiteindelijk verder uitwerkt (steeds minder intimiteit, minder activiteiten samen, geen complimenten meer, elkaar steeds minder waarderen, je gaan irriteren aan elkaar etc).
Mij heeft het doen inzien dat het niet aan mij als persoon lag, het heeft mij doen beseffen dat mijn partner 'echt' concrete stappen wilde ondernemen en van mij geduld en begrip gevraagd werd.
Nee we hebben nu niet elke week seks. Zou ik dat willen? Ja graag, maar dat is niet het doel nu. Weer samen lachen, samen een doel in het leven, elkaar weer de allerleukste vinden.
Elkaar terugvinden.
Wij zaten op 3x per jaar seks, daarbuiten hier en daar een kus op de mond en wang, af en toe hand vasthouden en nu is de intimiteit na bijna 2 jaar therapie zoveel meer terug, we zoeken elkaar op, flirten met elkaar, kroelen overdag etc. De hoeveelheid seks is het laatste kwartaal pas toegenomen. Partner neemt initiatief en wat dat met mij gedaan heeft kan ik bijna niet in woorden uitdrukken.
Ik ben heel blij dat we er samen uit (lijken) te komen. Maakt ook dat ik veel meer energie heb!
Ook kunnen we veel makkelijker praten, ook over seks, over dat ik soms eerder naar huis ging om seks met mezelf te hebben en dat het heel akward was dat partner dan binnen kwam (uurtje eerder opgenomen ofzo) en mij dus thuis aantrof. Nu is er begrip, toendertijd dacht partner dat er iemand in de kast verstopt lag .
We zijn veel opener naar elkaar.
Ik hoop dat je de juiste modus vindt. Dit gaat niet 'zomaar' weg. Helaas.
silent-witness wijzigde dit bericht op 25-04-2017 12:01
Reden: Aanpassing
Reden: Aanpassing
% gewijzigd
Not my circus, not my monkeys
dinsdag 25 april 2017 12:13
quote:Eileeen schreef op 25 april 2017 @ 11:34:
[...]
We hebben sindsdien nog wat gepraat. Hij is zaterdag vroeg gaan slapen (hij was ziek) en ik ben bij hem gaan liggen (was al héél lang geleden dat we samen zijn gaan slapen). We hebben fijn gepraat (oa herinneringen opgehaald).
Dit. Je toont initiatief om bij hem te willen zijn, mooi!
Liefst elke dag eventjes zo'n moment opzoeken.
En als dat fijn gaat voelen, komen de gesprekken vanzelf.
[...]
We hebben sindsdien nog wat gepraat. Hij is zaterdag vroeg gaan slapen (hij was ziek) en ik ben bij hem gaan liggen (was al héél lang geleden dat we samen zijn gaan slapen). We hebben fijn gepraat (oa herinneringen opgehaald).
Dit. Je toont initiatief om bij hem te willen zijn, mooi!
Liefst elke dag eventjes zo'n moment opzoeken.
En als dat fijn gaat voelen, komen de gesprekken vanzelf.
Hips, hopsakee en pierlala.
dinsdag 25 april 2017 12:27
quote:Kastanjez schreef op 25 april 2017 @ 11:39:
[...]
Misschien is dit de fout, en gelijk ook een sleutel. Je hoeft er niet meteen iets mee te doen. Ik kan me voorstellen dat als je man zich gehoord voelt, ECHT gehoord voelt door jou, er al weer ruimte komt voor een emotionele connectie (nee, ik bedoel NIET seks). Al zou het maar een dun draadje zijn, het zou een begin zijn. Gewoon je man laten weten dat je zijn gevoelens belangrijk vindt, maar nu even niet weet wat je er mee moet, omdat je het niet eens weet van je eigen gevoelens.
Beter kan het niet verwoord worden!
En Eileeen, ik/we zijn soms hard en duidelijk tegen je. In je laatste post 'klink' je al weer heel anders dan in veel andere eerdere posts
[...]
Misschien is dit de fout, en gelijk ook een sleutel. Je hoeft er niet meteen iets mee te doen. Ik kan me voorstellen dat als je man zich gehoord voelt, ECHT gehoord voelt door jou, er al weer ruimte komt voor een emotionele connectie (nee, ik bedoel NIET seks). Al zou het maar een dun draadje zijn, het zou een begin zijn. Gewoon je man laten weten dat je zijn gevoelens belangrijk vindt, maar nu even niet weet wat je er mee moet, omdat je het niet eens weet van je eigen gevoelens.
Beter kan het niet verwoord worden!
En Eileeen, ik/we zijn soms hard en duidelijk tegen je. In je laatste post 'klink' je al weer heel anders dan in veel andere eerdere posts
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
dinsdag 25 april 2017 13:43
quote:silent-witness schreef op 25 april 2017 @ 12:00:
... Nu is er begrip, toendertijd dacht partner dat er iemand in de kast verstopt lag .
We zijn veel opener naar elkaar.
Ik hoop dat je de juiste modus vindt. Dit gaat niet 'zomaar' weg. Helaas.
Silent-witness, hele mooie post, fijn dat het bij jullie nu zo goed gaat .
TO, wat vind je van deze post?
... Nu is er begrip, toendertijd dacht partner dat er iemand in de kast verstopt lag .
We zijn veel opener naar elkaar.
Ik hoop dat je de juiste modus vindt. Dit gaat niet 'zomaar' weg. Helaas.
Silent-witness, hele mooie post, fijn dat het bij jullie nu zo goed gaat .
TO, wat vind je van deze post?
dinsdag 25 april 2017 14:38
Lief van jullie!
Ik hoop dat TO iets aan mijn verhaal heeft.
We komen van heel ver, maar ik ben blij dat we ook 'het vonkje' terug hebben gevonden.
Ik zeg ook niet dat therapeuten zaligmakend zijn, maar ons heeft het wel geholpen. Partner zag het ook eerst niet zo zitten, maar vond ons huwelijk het proberen waard aangezien we zo al een paar jaar aan het doormodderen waren en het fout dreigde te gaan.
Ik hoop dat TO iets aan mijn verhaal heeft.
We komen van heel ver, maar ik ben blij dat we ook 'het vonkje' terug hebben gevonden.
Ik zeg ook niet dat therapeuten zaligmakend zijn, maar ons heeft het wel geholpen. Partner zag het ook eerst niet zo zitten, maar vond ons huwelijk het proberen waard aangezien we zo al een paar jaar aan het doormodderen waren en het fout dreigde te gaan.
Not my circus, not my monkeys
