Weet me geen raad meer

Hallo,



Ik ga hier even mijn verhaal van me af schrijven, want ik zit er enorm mee. Zo ernstig dat ik inmiddels alle grenzen voorbij ben en zit met de gedachte een einde aan mijn leven te maken. Het zal wel een lang verhaal worden.



Ik heb nu een jaar en een maand een relatie met een jongen gehad (hij 24, ik 21). Ik leerde hem kennen via een vriendin van me. We hebben toen afgesproken en er was gelijk een klik.



Nu vertel ik er even bij: ik ben niet heel sociaal en was altijd best een verlegen meisje. Mijn vriendinnen kwijtgeraakt na de middelbare school en nooit echt nieuwe vriendinnen gemaakt. Aan vriendjes dacht ik niet en die had ik dus ook niet. Was heel eenzaam eigenlijk.



Dit wilde ik graag veranderen en ik ging op zoek naar nieuwe dingen. Heb expres voor een studie ver van mijn huis gekozen, zodat ik op kamers kon. Ik wilde meer met mijn leven doen en mezelf meer openstellen. Dus dat ik had afgesproken met hem was voor mij allemaal heel spannend. Hij kwam diezelfde week gelijk nog twee keer en het voelde allemaal heel snel goed aan. We konden met elkaar praten, lachen, knuffelen. Hij had toen nog nachtdiensten op werk en ik zat natuurlijk overdag op school. Hij kwam dan rond 19.00 uur naar mij toe en vertrok om 23.00 naar zijn werk, wat toevallig maar 20 minuutjes rijden van mijn kamer was.

Dit ging zo'n 3 weken heel goed en hij vroeg me na een tijdje of ik zijn vriendin wilde zijn. Dat we echt 100% voor elkaar zouden gaan. Ik was dolblij met hem en zei natuurlijk ja!

Tijdens onze eerste afspraakje heb ik wel een beetje bij hem gepeild hoe hij tegenover vreemdgaan staat, omdat dit wel altijd een angst van mij is geweest. En zeker omdat ik al een laag zelfbeeld heb en erg snel wantrouwend. Maar hij gaf aan dit echt helemaal niks te vonden en zei 'als je vreemdgaat, dan vind je iemand blijkbaar niet meer leuk. dus kun je het net zo goed uitmaken?' hij verzekerde me altijd eerlijk te zijn. En ik geloofde het.



Inmiddels had hij zijn nachtdiensten gewisseld voor dagdiensten zodat hij gewoon kon blijven slapen, in plaats van steeds weg te moeten. Hij steunde me in school, was lief voor me en gaf me een goed gevoel over mezelf. Ik had thuis nog een weekendbaan en reisde ieder weekend terug. We konden dus nooit in de weekenden bij elkaar zijn waar ik wel echt mee zat. Wat ik wel vreemd vond was dat hij me heel vaak op zaterdagavond en zondagochtend negeerde en daar hadden we dan ook af en toe ruzie om.



Mijn school ging niet geweldig en ik raakte te veel door hem afgeleid. In plaats van lessen volgen ging ik liever 's middags de stad in om te shoppen, om leuke kleren te kopen voor als hij die avond zou komen. Eigenlijk begon ik me steeds slechter en eenzamer te voelen, want naast hem had ik in deze stad helemaal niks. Hiernaast had ik ook nog geldproblemen, omdat ik veel aan mijn kamer en de inrichting had uitgegeven en ook teveel kleren en lingerie kocht. Mijn vriend merkte dat er dingen niet lekker zaten bij me, dus toen brak ik een beetje. Ik vertelde over mijn geldzorgen, eenzaamheid en mijn tegenzin op school. Hij troostte me en knuffelde me. Ook zei hij dat als het nodig was, hij me financieel zou steunen. Maar wilde ik niet.



Veel te overhaast, besloot ik te stoppen met mijn opleiding en een fulltime baan te zoeken met mijn vooropleiding. Dit was niet zo slim want het ging alleen maar bergafwaarts. Ik had nu helemaal niks meer, behalve hem dan. Hele dagen zat ik te solliciteren en te wachten tot het avond werd en ik hem weer zag.



Ik begon inmiddels wel nieuwsgierig te worden naar zijn privéleven, ouders en vrienden etc. Maar dit hield hij allemaal best afstandelijk voor mij. De feestdagen kwamen dichterbij en ik vroeg of hij samen kerst wilde vieren. Hij zei dat hij het niet zeker wist, omdat hij moest werken. Ik heb hem laten zeggen welke dag hij wél kon, zodat ik mijn weekendbaan (waar ik extra zou werken tijdens de kerst) daarop af kon stemmen. Hij gaf toen door welke dag hij vrij was en ik heb diezelfde dag vrij gevraagd. Hij zou bij mijn ouders thuis komen eten en mijn moeder vond het natuurlijk super leuk. Die was ook wel nieuwsgierig geworden naar hem.



Wat me wel opviel, was dat hij niet heel erg van de verrassingen was. Ik vraag niet veel en zit niet te wachten om overladen te worden met cadeaus. Maar hij had me nog nooit ergens mee naartoe genomen, en ik had nog nooit bijvoorbeeld een bosje bloemen gehad.



Een aantal dagen voor kerst zei hij opeens dat ik me had vergist, want hij had juist de andere dag vrij. Ik wist zeker dat ik me niet had vergist, maar hij bleef volhouden. Uiteindelijk zei hij dat hij alle kerstdagen heeft gewerkt, maar dit geloofde ik niet. Ik kon alleen niks bewijzen. Over oud en nieuw had ik eerst niets gezegd, omdat ik hoopte dat het een beetje van zijn kant zou komen. Maar helaas kwam er maar niets. Dus heb ik zelf maar voorzichtig gevraagd wat zijn plannen zijn. Hij zou met een vriendengroepje (en aanhang) naar België gaan. Ik schrok er wel een beetje van dat hij niet had gevraagd wat ik ging doen, of dat ik eventueel mee wilde. En ik gaf ook aan dat ik graag wel samen iets had willen doen. Hij raakte geïrriteerd en zei 'ik ga wel niet meer'. Uiteindelijk was het zover. Hij kwam de hele avond niet online op whatsapp en ik probeerde hem te bellen om 00.00 uur. Hij nam niet op.. Ik stuurde hem een lief bericht met 'fijn nieuwjaar schatje!' maar kreeg niets terug. Dit deed me pijn om zelfs met zo'n dag niets te horen van hem. Natuurlijk kon ik de link wel leggen met het niet online komen en België > hij was dus toch gegaan.



Ik had een hele nare nacht en ben in tranen gaan slapen. De volgende ochtend heb ik hem helemaal overstuur app berichten gestuurd, met dat ik dit niet vind kunnen en het uit is. Hij belde me rond het middaguur op en beweerde gewoon thuis op de bank te hebben gezeten, wat natuurlijk volkomen ongeloofwaardig is. Ik was compleet overstuur aan de telefoon en snikkend vertelde ik hem dat hij dit niet kon maken bij me en ik niks meer van hem wil weten. Hij schrok ervan en wilde me graag zien en het uitpraten. Hij wilde me niet kwijt.



We hebben daarna wat gepraat en het kwam weer goed. Ik zei wel dat ik het tijd vond zijn ouders eindelijk eens te ontmoeten. Hij deed moeilijk en zei dat hij daar niet heel makkelijk in is, meisjes mee naar huis nemen. Wat ik niet vergeten was, is dat hij eerder had verteld dat zijn exen wél gewoon bij hem thuis zijn geweest zonder problemen. Dit vond ik dus maar raar. Hij is toen in een weekendje meegegaan naar mijn ouders. We zijn gezellig daar uiteten gegaan samen. Op mijn kosten! Wat me echt verbaasde. Ik ging even betalen met de pin en ging er vanuit dat hij me toch wel de helft terug zou betalen, of zelfs zou trakteren. Maar nee...



Ik had toen steeds meer behoefte om elkaar in de weekenden te zien en om zijn ouders te ontmoeten. Maar dit kwam er steeds niet van en we kregen vaker ruzie. Ik ging hem wantrouwen en kreeg het vermoeden dat er iets speelde. Altijd als ik hem belde, dan moest hij fluisteren, zogenaamd omdat z'n ouders sliepen. Om tijdens als 20.30 uur etc. Of hij was buiten als ik hem belde, of op zijn werk. Maar nooit in het bijzijn van een ander.



Het dreef me helemaal gek dat hij alles zo afstandelijk hield en ik besloot weg te gaan uit de stad waar ik op kamers zat. Ik had er geen school meer, werk kon ik niet vinden, en ik wilde terug naar mijn ouders. Ik vertelde hem dit een avond en hij was kwaad dat ik dit zomaar vertelde zonder het te bespreken. Ik eiste dat ik zijn telefoon mocht inzien, zodat ik wat meer vertrouwen kreeg dat ik echt de enige voor hem was. Maar dit mocht niet, dus stuurde ik hem weg. Hij was zijn spullen aan het pakken en liep een beetje rond met zijn telefoon in zijn handen. Uiteindelijk kwam hij naast me zitten en liet zijn whatsapp gesprekken zien. Het enige wat ik zag was een app van een vriendengroepje, een app met zijn ouders en een app met wat collega's. Hij zei dat mijn wantrouwen nergens voor nodig was, en het kwam die avond weer goed. Maar diep van binnen wist ik natuurlijk beter. Hij liep niet voor niets even met zijn telefoon rond, voordat ik het mocht zien. Ik kon alleen niks bewijzen, en wilde hem te graag in mijn leven.



Wel besloot ik toch terug naar huis te gaan en hij verzekerde mij dat dit niks aan onze situatie zou veranderen en hij zo vaak mogelijk naar me toe zou komen. Het zou wel 2 uur rijden zijn tussen onze woonplaatsen, dit is natuurlijk niet niks!



Toen ik verhuisd was hadden we vaak ruzie, we zagen elkaar nooit en in de weekenden had hij altijd een smoesje om niet te kunnen afspreken.



Ik wil tussendoor ook nog even het volgende over mezelf vertellen: ik was in de tijden dat hij bij me kwam slapen altijd heel zorgzaam voor hem. Ik zorgde dat zijn favoriete biertje koud stond, had lekker eten voor hem als hij kwam eten, of laat was met eten en ik al gegeten had. Zorgde voor een ontbijt voor hij 's ochtends naar zijn werk moest. En tegelijkertijd was hij ook best lief voor mij. Hij verstopte bijvoorbeeld briefjes met I Love You onder mijn kussen en in mijn kastjes. We konden veel lachen en onze karakters gingen goed samen. We zijn allebei even eigenwijs en kunnen elkaar wel hebben in discussies.



Hij had veel mooie praatjes en zei dat hij me nooit meer kwijt wilde. Hij wilde een huis gaan kopen en ik zou erbij mogen intrekken zonder enige kosten te hoeven betalen en ik zou dan weer een studie kunnen beginnen. Alleen het punt was dat hij zoveel mooie praatjes had, maar er nooit iets van terecht kwam.



Valentijnsdag... Hij kon niet afspreken om een of andere vage reden. Ik voelde me heel erg lullig daardoor. Kon hij op zo'n dag nu echt geen tijd voor me maken? Ik had een sauna cadeaubon voor hem gehaald en die heb ik gegeven toen ik hem later die week zag. Hij had niks voor mij. We waren inmiddels al een half jaartje samen en ik had nog nooit iets gehad als verrassing. Nogmaals ik ben echt niet oppervlakkig, maar dit lijkt me toch best normaal in een gewone relatie dat je elkaar af en toe verrast.



Ik zal nu iets verder door mijn verhaal gaan, omdat het wel erg lang begint te worden. Ik ging in een andere stad wonen, want daar zou ik gaan studeren in het nieuwe schooljaar. Dit was zo'n 50 minuutjes rijden vanaf zijn huis, dus dat viel mee. Hij beloofde me vaak te zien, maar dit viel tegen. De weekenden werkte ik inmiddels niet meer, maar hij maakte ze alsnog niet vrij voor me. Zogenaamd zat hij altijd op zijn sportclub, maar waarom hij dan zaterdagavond niet kon daar had hij geen duidelijke redenen voor. Hij was geen uitgaanstype meer en ging naar eigen zeggen ook niet meer uit met vrienden. Als hij dit wel deed had ik dit geen probleem gevonden, maar hij zei dus van niet.



We zijn inmiddels zo ver in het verhaal dat we al bijna een jaar samen zijn en ik zijn ouders nog nooit heb ontmoet! Hij was 2 keer bij de mijne geweest, en had ook nog mijn oma ontmoet en nog wat familie. Ze waren thuis heel enthousiast over hem en hij kwam over alsof hij veel om me gaf. Zo liet hij dat blijken toen hij bij mij thuis was.



Zijn verjaardag kwam eraan. Ik ben 1 dag na hem jarig. Hij had me nergens voor uitgenodigd en ik vroeg hoe dit zat. Hij zei dat hij het niet viert en dat hij op zijn werk zou zijn. Ik vond dit maar een raar verhaal. Ik besloot gewoon spontaan voor zijn deur te verschijnen.

Ik wist wel zijn adres, want ik ben toen zijn ouders op vakantie waren bij hem thuis geweest een paar keer. (toen mocht het opeens wel ja) Ik heb daar ook nog een kunstnagel verloren. Toen had zijn moeder gevraagd aan hem 'waar komt die nagel vandaan, van wie is die?' Ik reageerde verbaasd en zei 'lijkt me dat ze wel weet dat die van mij af komt??' Hij had namelijk vanaf dag 1 gezegd dat zijn ouders wel van mij af wisten, en dat ze me zelfs graag wilden ontmoeten! Dus ik vond het raar dat zijn moeder die vraag gesteld zou hebben. Opnieuw twijfels... Kenden zijn ouders mij wel? Wisten ze uberhaupt dat hij een vriendin heeft?



Ik zat in de trein op weg naar zijn huis en vroeg of zijn ouders dan niet thuis waren om zijn verjaardag te vieren. Hij antwoordde dat zij gewoon thuis waren en hij zelf op zijn werk zat. Alle drama scenario's gingen door me heen; ik zou hem aantreffen aan tafel met zijn ouders en een ander meisje. Maar iets wat ik totaal niet zag aankomen gebeurde: ik stond voor een leeg huis. Niemand was thuis. De auto's stonden er niet en hij zelf nam zijn telefoon niet op. Ik heb er een uur gestaan en ben toen weer naar huis gegaan. Ik heb allerlei appjes naar hem gestuurd dat ik teleurgesteld was en dat hij vast zijn verjaardag aan het vieren was met een ander meisje. Hij belde me toen na een tijdje op en zei gewoon op zijn werk te zijn. Over het feit dat z'n ouders niet thuis waren zei hij 'ze zijn vast om boodschappen'



De week daarom was ik klaar met al het vage gedoe. Ik belde naar de huistelefoon (wat ik wel stoer van mezelf vond, dat ik dit durfde) en kreeg zijn moeder aan de lijn. Ik vroeg zijn moeder of haar zoon een vriendin heeft. Ze antwoordde een beetje verbaasd met 'ja en waarom wil jij dit weten?' ik vroeg om haar naam. ze gaf aan dat mij dit niets aan ging en dat zij zijn vriendin gewoon goed kent. Een schok ging natuurlijk door me heen. Ik barstte in tranen uit en zei ook zijn vriendin te zijn. Hierdoor viel ze even stil. Ze wist niet zo goed wat ze met me aan moest. We hebben even gepraat en ze vond het zo erg, dat ze zelf ook begon te snikken. Ze zei me letterlijk 'doe geen gekke dingen en stop met huilen. hij is het niet waard'.

Ik heb hem die avond niet meer gesproken en hij is ook niet meer online geweest.



Er schieten me nog wat dingen te binnen die ik ook wil vermelden: hij was niet vies van af en toe wat leugens. Hij zei dat hij in het ziekenhuis lag, om onder een avondje uit te komen dat wij hadden afgesproken. Hij liep zogenaamd een keer door het bos om 3.00 uur 's nachts?

Hij had mij beloofd om, zodra ik werk gevonden had, mij een weekendje mee weg te nemen. Ik had inmiddels 3 baantjes gehad, en eindelijk hadden we een datum gepland. Hij wilde alleen maar niet reserveren. De datum kwam steeds dichterbij en uiteindelijk lag zijn oma met ernstige hartproblemen in het ziekenhuis. Natuurlijk begreep ik dat hij dan niet een leuk weekendje weg wilde. Nu achteraf heb ik uit hem gekregen dat dit ook een leugen was. Ik denk dat iemand met een gezond verstand niet liegt over een familielid dat in het ziekenhuis ligt om onder zoiets uit te komen..



Vlak voor zijn verjaardag mocht ik wel zijn beste vriend ontmoeten. Dit was wel een goede stap, waarvan ik dacht dat die nooit zou komen. Nu inmiddels weet ik dat hij niet mee heeft zitten liegen, hij wist namelijk helemaal niks van zijn andere vriendin. Hij kent haar wel, maar het zou al 2 jaar uit zijn volgens hem. Alleen vlak voor mijn vriend mij leerde kennen waren ze elkaar weer tegen gekomen en was het weer aan schijnbaar.

Ook kende ze mij op zijn werk wel. Ik ben een aantal keer mee geweest. Ook naar Luxemburg en naar Zweden. Zijn moeder wist hier helemaal niks van af, dat hij naar Zweden is geweest. Het blijkt ook wel dat hij niet alleen tegen mij liegt, maar ook tegen zijn ouders en zijn vrienden. Ik denk dus dat hij echt psychologische hulp nodig heeft.



We hebben na alles gepraat. Ik was er natuurlijk kapot van dat hij een jaar lang een andere vriendin had en zag alles als een toneelstukje. Hield hij dan niet van mij? Hoe kun je zo glashard liegen. Hij heeft zelfs nog verzonnen dat hij een jongen had gezoend, om maar niet te hoeven vertellen dat hij een andere vriendin had. Hij had geen duidelijke reden waarom hij niet voor 1 iemand koos. Hij zei alleen 'ik had de ballen niet om het uit te maken met haar' Hij zei dat als hij mij eerder had ontmoet, dit allemaal nooit was gebeurd, omdat ik veel leuker en beter ben. Natuurlijk geloof ik geen enkel woord meer van hem. Als ik zoveel leuker ben had hij het andere meisje moeten dumpen. Hij zei dat zijn moeder hem had gedwongen diezelfde avond zijn vriendin nog te bellen en alles te vertellen en dat het nu uit is.



Ik heb gezegd dat ik haar nummer wil om dit te controleren. Ik had haar ook op facebook gevonden. (dacht ik!) want er was maar 1 meisje met die naam die tevoorschijn kwam in die woonplaats. Hij zei dat dit haar inderdaad was, maar helaas reageerde ze niet op mijn facebook berichten. Hij had haar nummer verwijderd zei hij, maar zou er alles aan doen het te pakken te krijgen. Na een paar weken kreeg ik eindelijk dat nummer. Ik heb met haar gepraat en wat ik echt bizar vond, was dat ze geen enkel slecht woord over hem zei. Terwijl zij net zo hard voorgelogen was. Ze zei steeds 'toen hij het uitmaakte zei hij dat hij jou leuker vond, en hij is toch veranderd. en het is wel een goede jongen' etc.



Ieder ander mens zou hem nooit meer in de ogen hebben willen kijken. Maar ik had ook een hele fijne tijd achter de rug met hem en was al eenzaam genoeg. Toen hij bij me langs kwam en lag te slapen in mijn bed, heb ik zijn telefoon gepakt en kwam ik naaktfoto's tegen van een ander meisje. Ook las ik zijn whatsapp gesprekken en zag ik in een oud gesprek met zijn moeder dat de naam van zijn andere vriendin heel anders was. dus: hij had gewoon weer gelogen. Ik had hem nog 1 kans gegeven alles goed te maken, en hij gaf me een verkeerd nummer. Ik was woest en heb hem direct wakker gemaakt. We hebben allebei die hele nacht wakker geleden en ik was opnieuw gebroken. Ik heb ook allerlei telefoonnummers opgeslagen in mijn telefoon, zoals van zijn beste vriend die ik had ontmoet en het prive nummer van zijn moeder.



Hij zei dat hij dingen niet erger wilde maken dan het al was en dat hij nooit meer zou liegen. (natuurlijk)

Op dit moment is hij voor zijn werk in het buitenland (voor zover ik weet, alles is mogelijk bij deze jongen) en we hadden ruzie. hij speelde enorm met mijn gevoel en zei keihard 'ik hoef jou niet eens. ik ben gelukkig met -naam ex-vriendin-'

Zo hard was hij nog nooit voor mij geweest. Hij corrigeerde zich direct en zei dat hij bedoelde dat hij NIET gelukkig was met haar. Hij had gezegd dat hij geen contact meer met haar heeft, en ik kon haar nummer ook niet vinden in zijn telefoon. Maar ik weet nu niet meer wat ik ervan moet denken.

Hij zei even later dat hij het niet meende en dat hij gewoon boos was. Maar zo iets komt keihard aan bij mij. Ik heb zijn moeder een berichtje gestuurd, dat ik verder ben gegaan met hem en of zij dit toch wel weet. en dat ik nog een beetje wantrouwen heb, vanwege het verleden. en of zij me kon vertellen of het toch wel echt uit is met het andere meisje.

Ze las het en blokkeerde me direct. Ik snap hier niks van want aan de telefoon was ze heel begripvol.

Ik heb ook nog een paar keer met zijn vriend gesproken en die zegt dat mijn vriend gewoon geen relatie jongen is en niet van verplichtingen houdt. Maar dan moet hij geen relatie met mij aangaan, dus ik vind het geen excuus. Ik weet nu niet meer wat ik ermee aan moet. Ik voel me ontzettend warm worden als ik aan onze herinneringen terugdenk en tegelijkertijd voel ik pure haat. Het was best een moeilijk jaar voor me en hij hoorde bij dit alles en staat voor altijd in mijn herinnering. Ik kan dit niet zomaar loslaten en heb zelfs dates met andere jongens geweigerd, omdat ik emotioneel nog veel te vast zit aan hem. Maar ik weet ook dat ik hem nooit meer zal kunnen vertrouwen.



Ik heb nergens meer zin in, kan niet begrijpen waarom ik zo ben behandeld en waar ik dit aan verdien. Ik wil en kan niet zonder hem. En ja, ik ben me ervan bewust dat ik een naief meisje ben.



Sorry voor het lange verhaal. Ik ben vast nog dingen vergeten.

Als je dit alles hebt gelezen: wauw! Ik voel me al iets beter nu ik dit van me af heb geschreven, maar ik krijg vast wel weer een terugval.

Ik begrijp ook wel dat ik veel te goed van vertrouwen ben, maar dat lost zichzelf allemaal niet zo makkelijk op als je ongelukkig bent met je leven.



Terug naar mijn ouders is geen optie, ik ben een studie begonnen in een stad ver van thuis en die wil ik wel graag afmaken.

Bedankt voor de reacties. Het heeft allemaal wel 1 ding gemeen > dat ik professionele hulp moet zoeken. Ik ben alleen bang dat ze zoiets niet serieus zullen nemen en het af zullen doen als 'wat liefdesverdriet wat iedereen wel overkomt'

quote:monsterpinguin schreef op 09 oktober 2014 @ 22:36:

Ik kan niet helemaal opmaken uit dit verhaal of je nog bij hem bent, of niet?



Nou op dit moment zit hij tot en met woensdag in het buitenland. Maar hij draait de dingen zo dat ik degene ben die fouten heeft gemaakt, en steeds ruzie zoekt om niks... En dat ik degene ben die zou moeten veranderen en me dan 'misschien nog terug wil'

Ik ben gewoon bang dat ik mezelf zo rot blijf voelen als ik zonder hem verder ga. Met hem voel ik me veel beter, maar ik weet dat alles gebaseerd is op leugens. Dus nu weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Inderdaad weer terug naar hem, of echt alles afkappen. Ik denk niet dat ik dat laatste kan.