Zondagmorgen... (mijn ervaring met huiselijk geweld, "blog")

25-05-2016 20:35 146 berichten
Alle reacties Link kopieren
Zondagmorgen 9.30.



Onze 3 mooie meiden liggen samen met mij lekker op ons grote bed te luieren. 1 groot geluksmoment!



En ik? Ik zit weer eens met mijn hoofd in het verleden.



Oh, niet omdat ik eraan herinnerd wordt door dit geluksmoment, nee, ik kan er niet los van komen. Iets (het heet PTSS) heeft zich voorgoed vastgehaakt in mij en helaas zijn dat juist niet de leuke dingen, want het gekke is, ik weet dat er ook heus veel goede momenten waren, maar ik herinner ze mij niet meer, ik voel het niet meer. Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.



Ik weet ook heel goed wat daar de oorzaak van is, en vooral WIE daar de oorzaak van is.



Voor het gemak noem ik hem Hem. Want ik zou toch niet willen dat zijn naam schade aangedaan wordt door mij? Hem vindt dat ik al genoeg leed veroorzaakt heb door te gaan scheiden.



Hem vind ook dat ik hem geen kans gegeven heb en Hem vindt vooral dat alles wat er gebeurt is, nooit gebeurt is…..



Hem is een man die bij mij zorgzaamheid opriep en die heb ik hem 12 jaar lang gegeven. Evenals 2 mooie meisjes, een gezin dus. Alleen had ik pas heel laat door dat Hem niet in staat is tot het geven van liefde. Überhaupt is voelen, emotie en inleven iets vreemds voor Hem, behalve als Hem vind dat hem iets is aangedaan….



Oja, ik kreeg wel eens bloemen….als we ruzie hadden gehad, werd er bij het tankstation een bos gekocht en op het aanrecht gekwakt en Hem zei: Er ligt iets voor je…..



En ik maar doen of ik ze prachtig vond en de woorden “Sorry schat” niet miste….al wist ik toen nog niet wat sorry voor Hem betekent. Ik wilde niet weer problemen tenslotte.



Ik weet zeker dat wij naar buiten toe een prima gezin leken. Hem was joviaal toe naar buiten en vertelde de leukste verhalen. Binnen praatte hij niet (ben niet goed in praten), blafte tegen de kinderen en “was met mij getrouwd voor het huishouden en de seks”. Ja, ik kreeg regelmatig mijn functie eisen toegeroepen als we woorden hadden.



Ik was een sterke vrouw, moeder van 2 meiden en verantwoordelijk voor ons allemaal. Dat ik mezelf daar vaak niet in mee rekende had ik niet eens door.



In de jaren dat wij getrouwd zijn geweest, vond Hem het ook een aantal keer nodig om mij fysiek onder de duim te houden. Ach, het was vast onmacht van Hem, tja, ik ben ook niet op mijn mondje gevallen, maar wel bijna van de trap op mijn 7 maanden zwangere buik! Hem vond het erg naar dat ik hem aansprak op zijn, door mij ontdekte 06-lijn verslaving, is ook wel erg flauw van mij natuurlijk, dus reden genoeg om me van de trap te duwen, nadat er een printer naar mijn hoofd vloog.



Dat was mijn 1e ervaring met fysiek geweld.



De jaren kabbelden verder en soms ging het tijden wel “goed”. Tenminste, het was rustig. Daar zorgde ik wel voor, ik speelde precies in op de situatie en stemming van Hem en had een hele trukendoos om alles normaal te doen lijken en problemen te voorkomen….bijna niemand die iets merkte. Niet dat ik mij hier bewust van was hoor, het zat al helemaal in mijn systeem. Het was mijn leven.



Als ik nu alles op zou schrijven wat er gezegd en gedaan is en waar ik nu nog last van heb, dan kan ik beter een boek gaan schrijven denk ik, dus daar zal ik niet aan beginnen. Ik ga direct door naar het einde….



14 april 2013 is Hem gearresteerd vanuit onze woning. Voor ik zover was dat ik Hem kon laten arresteren, is er maanden van zware mishandeling, manipulatie, geestelijk geweld en sexueel geweld aan vooraf gegaan. Al dan niet met de kinderen als getuige. Hem was er namelijk van overtuigd dat ik een ander had of zou krijgen, controleerde me overal, zelfs tot op mijn werk en alles was dan ook mijn eigen schuld…..



Ik voelde mij vooral verantwoordelijk voor ons gezin en ook voor Hem en wilde hulp. Voor Hem. Telkens ging ik terug naar huis, hoe dreigend hij ook was, want Hem had hulp nodig, dacht ik. En Hem huilde, Hem kon er echt niets aan doen, hij voelde zich zo rot en hij zou het echt nooit weer doen. En ik?? Ik was sterk, ik zorgde verder, ik redde het wel….



Tot de dag kwam dat ook ik het niet meer wist en ik samen met mijn meisjes voor de zoveelste keer de deur ben uit gevlucht. Naar de buren, schuttingen op slot en wegwezen. Daar veilig binnen sprak ik met de crisisdienst van de GGZ, over Hem, en de psychiater wist mij er van te overtuigen dat het zo niet langer kon. Dat ik de politie moest gaan bellen en hij zou naar het bureau gaan om Hem te helpen. En nog heb ik niet zelf gebeld, gelukkig zij die psychiaters ook niet dom, want zei hij: ” Jij belt niet he, ik zal het voor je doen.”



Oh, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit meer verscheurd heb gevoeld als toen, dat je je eigen man, de vader van je kinderen, moet laten oppakken.



Die nacht, nadat ik 4 uur lang op het bureau ben geweest om aangifte te doen, heb ik in bed een half uur lang heel hard gehuild. Dat was ook meteen voor de laatste keer voor de komende 1,5 jaar. Daarna gingen mijn emoties in de kluis en vocht ik verder. Nu voor de kinderen, met nog steeds het belang van Hem voor de mijne. Onvoorstelbaar nu, maar toen waar.



Het was ook niet voorbij hoor, geloof dat niet. Hem bleef dreigen “ik wilde dat ik je rug zo kapot had getrapt dat je nooit weer liep”, seks opeisen “want we zijn nog niet gescheiden en als jij geen seks met mij wilt ga ik van ons spaargeld naar de hoeren” en manipuleren “als jij van mij gaat scheiden rijdt ik me dood en dat is jouw schuld”.



En ik? Ik bleef stoer staan, de kinderen mochten niks merken, de buitenwereld niet.



Ik probeerde in de chaos van adviezen en verwijten( jeugdzorg, maatschappelijk werk, vrienden, familie, ex-familie) het juiste te doen. Een schier onmogelijke opgave, waarvan ik nu denk dat dingen anders hadden gemoeten, maar ja, ik moest telkens alleen de beslissingen nemen en vaak was er geen tijd voor twijfel. Ik leefde in een voortdurende staat van paraatheid, met een melding op locatie op mijn woning bij de politie.



En wat het belangrijkste was… ik moest zorgen dat ik mijn kinderen deze tijd zo goed mogelijk doorhielp. Zij hadden mij nodig.



Dat laatste, daarvan denk ik dat het is gelukt. Gelukkig! Het zijn 2 prachtige meiden die ik heb zien opbloeien de laste jaren!



En… ik hoef dat niet meer alleen te doen. Ik heb liefde gevonden in hoofdletters. Een man die voor mij en de kinderen ( inmiddels 3 trouwens, mijn meiden hebben er een prachtig zusje bij!) zorgt. Die mij waardeert, laat zijn wie ik mag zijn, mij laat voelen wat leven is. Alles op basis van gelijkwaardigheid!



Nu merk ik dat bij mijzelf die zorgvuldig vergrendelde kluis weer opengaat, ik voel weer, ik voel nu pas wat ik toen had moeten voelen. Nu dringt de angst zich aan me op, op de meest vreemde momenten. Nu voel ik de vernedering, de pijn en het verdriet. Maar ik laat mij er niet onder krijgen. Ik vecht door, nu voor mezelf, met hulp.



Ik hoor het de hulpverleners vaak zeggen als ik vertel over dingen die ik heb meegemaakt: “dit is bizar! “ “Hoe kan het dat je het zo lang hebt volgehouden” Nu denk ik: “Ja, bizar, hoe heb ik dit volgehouden?”

En ja, er zijn mensen die vinden dat ik meteen weg moest gaan, mensen die weten hoe je het had moeten doen, gelukkig voor hen weten ze niet hoe het is in zo'n situatie en gelukkig voor mij kan ik zeggen, ik heb meer dan mijn best gedaan om mijn gezin te redden, omdat ik het beste voor iedereen wilde. Maar uiteindelijk heb ik het allerbeste gedaan, weg gaan en zorgen voor rust en veiligheid!



Ik ga er nu voor zorgen dat het opgeruimd in een laatje komt en dat ik met een schone lei en mijn echte ik, samen met mijn gezin een fijne toekomst kan opbouwen!



En Hem? Die blijft zijn best doen om het mij vreselijk moeilijk te maken en vergeet daarbij dat hij het daarmee ook voor zijn kinderen moeilijk maakt, want zij zien en voelen mijn verdriet en pijn.



Maar dat interesseert Hem niet, want: “Ik heb toch Sorry gezegd, dus het is klaar”.



Hij is de verwekker van mijn kinderen, dus verbonden aan mijn leven.

Ik hoop dat hij gelukkig wordt, want dat is goed voor de meisjes....

Maar ooit hoop ik te kunnen zeggen: “Sorry, ik ben klaar…..met jou!”
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
Alle reacties Link kopieren
He TO,



Ik weet niet zo goed wat je met dit topic wilt. Want je verhaal vind ik moeilijk te lezen. (door al dat schuingedrukte er door heen, en leestekens welke niet juist gebruikt worden). En een blog topic op het viva forum>? Ik denk dat je daar beter een aparte site voor kan aanmaken. (En je verhaal door iemand laten nalezen, misschien kan die persoon je wat tips geven over hoe het misschien beter leest).
Sommige mensen dromen van grootse dingen, terwijl anderen wakker blijven en ze realiseren.
Het is een moeilijk leesbaar verhaal. Ik kom er bijna niet doorheen.



Wel een erg heftig verhaal to!
Het is wel treffend dat je zijn naam met een hoofdletter schrijft, want vrouwen zoals jij hebben hun man (of het hebben van een man) op 1 en pas daarna komen de kinderen. Helaas.
Alle reacties Link kopieren
quote:Marover2801 schreef op 25 mei 2016 @ 20:47:

He TO,



Ik weet niet zo goed wat je met dit topic wilt. Want je verhaal vind ik moeilijk te lezen. (door al dat schuingedrukte er door heen, en leestekens welke niet juist gebruikt worden). En een blog topic op het viva forum>? Ik denk dat je daar beter een aparte site voor kan aanmaken. (En je verhaal door iemand laten nalezen, misschien kan die persoon je wat tips geven over hoe het misschien beter leest).



Wellicht is blog ook niet het juiste woord. Maar ik wilde het proberen op een wat luchtige manier te delen.

Wat ik er mee wil? Mijn ervaring delen, omdat er veel vrouwen in een soortgelijke relatie zitten en daar niet niet uitkomen of over durven praten. Misschien herkenning? Het weten dat je niet alleen bent? Je niet hoeft te schamen, maar hulp mag vragen.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
Alle reacties Link kopieren
Heb het helemaal gelezen. Wat een ontzettend naar verleden zeg!

Ik hoop dat Hem nog lang achter de tralies blijft en dat jij veilig bent met de kinderen. Na al die jaren waarin je, ook emotioneel, werd afgestompt ben je weer langzaam in staat om te voelen. Dat is vast wennen. Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
Jeetje wat moet dat zwaar zijn geweest!

Heeft hij nog iets van straf gekregen? Een straatverbod?

Of zie je hem iedere week, vanwege de kinderen?



Ik snap dat zoiets heel moeilijk los te laten is en je kan overvallen op de vreemdste momenten.

Huil dan ook gewoon....want je mag er best verdriet om hebben en kwaad om zijn.

Hopelijk zakt het steeds verder af, want eigenlijk gun je Hem die tijd in jouw herinneringen niet eens meer.



Geniet van je gezin en de liefde.

Knap dat je de stap hebt genomen toen!
Alle reacties Link kopieren
Tsja, heftig. Je zegt: het was mijn leven. En blijkbaar een leven met geweld en weinig liefde. Waarom dan zolang gebleven en twee kinderen van deze man gekregen? Wat wil je met dit topic?
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
Alle reacties Link kopieren
quote:DeKenau schreef op 25 mei 2016 @ 21:01:

Het is wel treffend dat je zijn naam met een hoofdletter schrijft, want vrouwen zoals jij hebben hun man (of het hebben van een man) op 1 en pas daarna komen de kinderen. Helaas.Dat viel mij ook op. Zo lijkt het net of hij wordt aanbeden als God.
quote:Loeske85 schreef op 25 mei 2016 @ 21:05:

[...]





Dat viel mij ook op. Zo lijkt het net of hij wordt aanbeden als God.Daar moest ik ook aan denken. Hij of Hem met een hoofdletter wordt vaak gebruikt voor God inderdaad.
Alle reacties Link kopieren
quote:Loeske85 schreef op 25 mei 2016 @ 21:05:

[...]





Dat viel mij ook op. Zo lijkt het net of hij wordt aanbeden als God.Oh, maar dat is het absoluut niet. Meer omdat ik Hem gebruik ipv zijn naam. Ik had daar ook Jantje of Pietje kunnen invullen
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
Alle reacties Link kopieren
quote:Faceforward schreef op 25 mei 2016 @ 21:03:

[...]





Wellicht is blog ook niet het juiste woord. Maar ik wilde het proberen op een wat luchtige manier te delen.

Wat ik er mee wil? Mijn ervaring delen, omdat er veel vrouwen in een soortgelijke relatie zitten en daar niet niet uitkomen of over durven praten. Misschien herkenning? Het weten dat je niet alleen bent? Je niet hoeft te schamen, maar hulp mag vragen.



Hé Face,



Dan had ik 'm niet helemaal goed begrepen. Sorry voor mijn lichtelijk botte reactie, die was niet zo bedoeld. Maar het is wel echt een onwijs heftig verhaal. Ik vind het onwijs knap dat het je uberhaupt lukt om op te schrijven. Ik hoop dat het helpt bij de verwerking.



Ik gun je echt het allerbeste en ik hoop echt dat het op één gegeven moment om recht uit je hart te kunnen zeggen: Ik ben klaar met jou.
Sommige mensen dromen van grootse dingen, terwijl anderen wakker blijven en ze realiseren.
Alle reacties Link kopieren
quote:Loeske85 schreef op 25 mei 2016 @ 21:05:

[...]

Dat viel mij ook op. Zo lijkt het net of hij wordt aanbeden als God.

Ja, zo wordt hij op een voetstuk gezet lijkt wel.

Had hem gewoon 'Jan' genoemd.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
Alle reacties Link kopieren
quote:SweetFirefly schreef op 25 mei 2016 @ 21:04:

Tsja, heftig. Je zegt: het was mijn leven. En blijkbaar een leven met geweld en weinig liefde. Waarom dan zolang gebleven en twee kinderen van deze man gekregen? Wat wil je met dit topic?Omdat hij zich pas ontpopte nadat de kinderen op komst waren. En tja...Waarom? Omdat ik mij verantwoordelijk voelde voor ons gezin? Zeg het maar...helaas ben ik 1 van de vele vrouwen die in deze valkuil stappen en zichzelf op het 3e plan zetten. Wellicht bereik ik met dit topic herkenning, zet ik vrouwen in dezelfde situatie aan het denken?
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
Alle reacties Link kopieren
Ik noem mijn dader gewoon mijn dader. Zou je kunnen overwegen. Of de ex. Ik neem ook graag in teksten benamingen afstand op die manier. Mijn dader was ooit mijn stiefvader maar mijn moeder is eindelijk van hem gescheiden ( ) en nu is hij dus mijn ex-stiefvader. Ik vind stiefdader ook wel een leuke. Maar mijn dader, is het makkelijkst en het duidelijkst, vind ik zelf.



Zwaar leven, lijkt me dat, pff. Hoop dat het fictief is eigenlijk. Sterkte als dat niet zo is.
When the power of love is greater than the love of power, the world will know peace. -Bob Marley-
Alle reacties Link kopieren
quote:Marover2801 schreef op 25 mei 2016 @ 21:09:

[...]





Hé Face,



Dan had ik 'm niet helemaal goed begrepen. Sorry voor mijn lichtelijk botte reactie, die was niet zo bedoeld. Maar het is wel echt een onwijs heftig verhaal. Ik vind het onwijs knap dat het je uberhaupt lukt om op te schrijven. Ik hoop dat het helpt bij de verwerking.



Ik gun je echt het allerbeste en ik hoop echt dat het op één gegeven moment om recht uit je hart te kunnen zeggen: Ik ben klaar met jou.



Ik vind het fijn dat je eerlijk bent hoor. Waardeer ik alleen maar! En je had goede tips toch? ????

En dank je wel voor dit lieve berichtje
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
Alle reacties Link kopieren
Wat heftig! Face forward dat stuk maar en geniet TO want dat mag! Succes!
Doe niet bij een ander wat je zelf niet wil!
Alle reacties Link kopieren
quote:Sapsorrow schreef op 25 mei 2016 @ 21:13:

Ik noem mijn dader gewoon mijn dader. Zou je kunnen overwegen. Of de ex. Ik neem ook graag in teksten benamingen afstand op die manier. Mijn dader was ooit mijn stiefvader maar mijn moeder is eindelijk van hem gescheiden ( ) en nu is hij dus mijn ex-stiefvader. Ik vind stiefdader ook wel een leuke. Maar mijn dader, is het makkelijkst en het duidelijkst, vind ik zelf.



Zwaar leven, lijkt me dat, pff. Hoop dat het fictief is eigenlijk. Sterkte als dat niet zo is.



Stiefdader...ook creatief! Tja ik ben begonnen met schrijven en dit kwam in me op.

Enne...het is helaas niet fictief, maar echt mijn verhaal
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
Alle reacties Link kopieren
Ik herken je verhaal het had me moeder kunnen zijn die het heeft geschreven

Ik hoop oprecht voor je kinderen dat ze er geen last van krijgen. Ik heb ook nooit kunnen bedenken dat ik er last van zou krijgen. Het tegendeel is waar ben nu 31 en loop bij verschillende hulpverleners

Ik hoop dat ik er sterker uit kom, al voelt dat nu heel ver weg.
quote:Faceforward schreef op 25 mei 2016 @ 21:08:

[...]





Oh, maar dat is het absoluut niet. Meer omdat ik Hem gebruik ipv zijn naam. Ik had daar ook Jantje of Pietje kunnen invullen



Ik vind het op z'n zachtst gezegd ook nogal apart dat je "Hem" gebruikt omdat dat ook voor God wordt gebruikt om Hem aan te duiden. Ik had dus ook die link.



Had 'm gewoon Jan genoemd. Of alleen de 1e letter van zijn voornaam. Ofzo.
Alle reacties Link kopieren
Krijg je nog therapie om dit alles te verwerken? Zoveel trauma en een verse relatie en een vers kind... is dat niet allemaal erg snel?

Ik hoop dat je vooruit kan kijken en niet in het verleden blijft hangen. En dat bedoel ik goed en uit ervaring.
When they go low, we go high. (M.Obama)
Alle reacties Link kopieren
quote:SaveAngie schreef op 25 mei 2016 @ 21:31:

Krijg je nog therapie om dit alles te verwerken? Zoveel trauma en een verse relatie en een vers kind... is dat niet allemaal erg snel?

Ik hoop dat je vooruit kan kijken en niet in het verleden blijft hangen. En dat bedoel ik goed en uit ervaring. Ik heb hiervoor therapie gehad. Ik kan weer vooruit gelukkig. Met ons fijne gezin. Ik hoop dat er mensen zijn die misschien dankzij mijn verhaal ook durven opstaan. Want je kunt nog steeds een mooie toekomst opbouwen, al lijkt het soms hopeloos
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
Alle reacties Link kopieren
quote:Woldertje schreef op 25 mei 2016 @ 21:27:

[...]





Ik vind het op z'n zachtst gezegd ook nogal apart dat je "Hem" gebruikt omdat dat ook voor God wordt gebruikt om Hem aan te duiden. Ik had dus ook die link.



Had 'm gewoon Jan genoemd. Of alleen de 1e letter van zijn voornaam. Ofzo.Op die manier heb ik het niet bekeken en ook zeker niet bedoelt. Ik geloof zelf ook en wil ook niemand voor het hoofd stoten ofzo hoor
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
Alle reacties Link kopieren
quote:laluna1 schreef op 25 mei 2016 @ 21:26:

Ik herken je verhaal het had me moeder kunnen zijn die het heeft geschreven

Ik hoop oprecht voor je kinderen dat ze er geen last van krijgen. Ik heb ook nooit kunnen bedenken dat ik er last van zou krijgen. Het tegendeel is waar ben nu 31 en loop bij verschillende hulpverleners

Ik hoop dat ik er sterker uit kom, al voelt dat nu heel ver weg.Wat heftig voor je! Mijn kinderen zijn afgelopen jaren hierin opgevangen en begeleid. Evenals ikzelf. Ik hoop dat ze daardoor al een stuk verwerkt hebben en het zijn nu een stel gelukkige, open meiden. Dus hopelijk blijft dat zo
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
Alle reacties Link kopieren
Je zegt: Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.

Ik vraag me af: waar twijfel je over?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven