Relaties
alle pijlers
Zoveel tijd verspild, de focus is verkeerd
vrijdag 15 mei 2015 18:35
Ik kom er steeds meer achter dat ik mijn volwassen leeftijd, dat nu zo'n 15 jaar duurt, en daarvoor, ik me vaak gefocust heb op mensen die simpelweg verkeerd voor me waren (met een paar uitzonderingen). Partners die vanwege allerlei issues geen liefhebbende partner konden zijn en collega's of 'vrienden' die nooit intrinsiek in mij geïnteresseerd waren (behalve de uitzonderingen). Mensen die tegen me logen, die gemeen waren, die me hard dumpten, die verliefd waren op de aandacht die ik hen gaf en niet om wie ik had, vaak erg weinig empathie hadden, soms logen en bedrogen.
Daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds enige maanden ben ik nu wat therapie aan het doen en leer ik dat ik echt een enorme pleaser ben geweest. Hard aan het werk geweest de grenzen van anderen te leren kennen en respecteren terwijl zij voortdurend over mijn grenzen gingen. Helaas gingen ze over mijn grenzen en gedroegen ze zich vervolgens nog walgelijker door mijn grenzen keihard te negeren. Bah, wat ben ik daar nu kwaad over. Ik ben vooral kwaad omdat ik hun gedrag zo vaak heb goedgepraat. 'Ach ze weten niet beter'. Ik heb zoveel toegelaten en ik merk dat ik nu de prijs daarvoor betaal: Ik heb weinig vertrouwen in anderen, ben erg in mezelf gekeerd, ik heb geen zin meer om naar leuke partners te kijken of moeite te doen voor een relatie. Ik ben erg afhoudend geworden, boos, wrokkig. Het ergste is dat de paar dates die ik de laatste tijd heb gehad stuk voor stuk met mannen waren die hartstikke onbetrouwbaar waren (en zelfs gemeen).
Mijn bedoeling hier is niet mijn bitterheid en wrok hier te posten. Ik vraag me af waarom ik in mijn leven zoveel tijd heb verspild aan de verkeerde mensen. Haast obsessief heb ik ze willen bestuderen en veranderen. Nu wil ik eindelijk eens mijn EIGEN leven leiden en niet meer bezig zijn met deze mensen. Als iemand bijvoorbeeld iets gemeens bij me doet dan denk ik 'Oh, wat gemeen, waarom zou hij dat doen?' in plaats van 'Oh, wat gemeen, bah, ik wil die persoon niet in mijn leven!'.
Het is alsof mijn psyche in de vraag blijft hangen waarom ze zo gemeen zijn, ik geef ze zelfs compassie, in plaats van dat ik maak dat ik wegkom.
Waarom doe ik dit? Hoe stop ik hiermee? Hoe laat ik die mensen in de wereld gewoon zijn. Hoe kan ik mijn eigen leven weer leiden?
Daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds enige maanden ben ik nu wat therapie aan het doen en leer ik dat ik echt een enorme pleaser ben geweest. Hard aan het werk geweest de grenzen van anderen te leren kennen en respecteren terwijl zij voortdurend over mijn grenzen gingen. Helaas gingen ze over mijn grenzen en gedroegen ze zich vervolgens nog walgelijker door mijn grenzen keihard te negeren. Bah, wat ben ik daar nu kwaad over. Ik ben vooral kwaad omdat ik hun gedrag zo vaak heb goedgepraat. 'Ach ze weten niet beter'. Ik heb zoveel toegelaten en ik merk dat ik nu de prijs daarvoor betaal: Ik heb weinig vertrouwen in anderen, ben erg in mezelf gekeerd, ik heb geen zin meer om naar leuke partners te kijken of moeite te doen voor een relatie. Ik ben erg afhoudend geworden, boos, wrokkig. Het ergste is dat de paar dates die ik de laatste tijd heb gehad stuk voor stuk met mannen waren die hartstikke onbetrouwbaar waren (en zelfs gemeen).
Mijn bedoeling hier is niet mijn bitterheid en wrok hier te posten. Ik vraag me af waarom ik in mijn leven zoveel tijd heb verspild aan de verkeerde mensen. Haast obsessief heb ik ze willen bestuderen en veranderen. Nu wil ik eindelijk eens mijn EIGEN leven leiden en niet meer bezig zijn met deze mensen. Als iemand bijvoorbeeld iets gemeens bij me doet dan denk ik 'Oh, wat gemeen, waarom zou hij dat doen?' in plaats van 'Oh, wat gemeen, bah, ik wil die persoon niet in mijn leven!'.
Het is alsof mijn psyche in de vraag blijft hangen waarom ze zo gemeen zijn, ik geef ze zelfs compassie, in plaats van dat ik maak dat ik wegkom.
Waarom doe ik dit? Hoe stop ik hiermee? Hoe laat ik die mensen in de wereld gewoon zijn. Hoe kan ik mijn eigen leven weer leiden?
vrijdag 15 mei 2015 19:03
quote:Femke_dev schreef op 15 mei 2015 @ 18:57:
Hm. Ik weet niet of ik helemaal begrijp wat je bedoelt. Want als ik de motieven van een ander niet meer ga lopen begrijpen, hoe weet ik dan wat ik van ze kan verwachten?Dat weet je door wat ze doen en laten. Misschien kun je je beter op je eigen motieven richten. Wat beweegt jou..?
Hm. Ik weet niet of ik helemaal begrijp wat je bedoelt. Want als ik de motieven van een ander niet meer ga lopen begrijpen, hoe weet ik dan wat ik van ze kan verwachten?Dat weet je door wat ze doen en laten. Misschien kun je je beter op je eigen motieven richten. Wat beweegt jou..?
vrijdag 15 mei 2015 19:05
quote:Femke_dev schreef op 15 mei 2015 @ 18:57:
Hm. Ik weet niet of ik helemaal begrijp wat je bedoelt. Want als ik de motieven van een ander niet meer ga lopen begrijpen, hoe weet ik dan wat ik van ze kan verwachten?
Wat maakt het dat van de ander afhangt wat jij van diegene verwacht? Het gaat toch om jou? Wat voor een mensen wil je graag om je heen? Welke eigenschappen vind je belangrijk in de ander en waarom? Hoe herken je deze eigenschappen?
Tip: Focus op jezelf en welke omgeving jij jezelf gunt.
Hm. Ik weet niet of ik helemaal begrijp wat je bedoelt. Want als ik de motieven van een ander niet meer ga lopen begrijpen, hoe weet ik dan wat ik van ze kan verwachten?
Wat maakt het dat van de ander afhangt wat jij van diegene verwacht? Het gaat toch om jou? Wat voor een mensen wil je graag om je heen? Welke eigenschappen vind je belangrijk in de ander en waarom? Hoe herken je deze eigenschappen?
Tip: Focus op jezelf en welke omgeving jij jezelf gunt.
vrijdag 15 mei 2015 19:06
Je zegt dat je je afvraagt waarom iemand doet zoals hij doet, in plaats van die persoon uit je leven te weren. Volgens mij denk je dat je, als je de motieven begrijpt, ervoor kunt zorgen dat je met jouw gedrag de ander kunt sturen en beinvloedden. Ik denk dat dat een misvatting is. Accepteer dat sommige mensen, om redenen die jij nooit zult begrijpen, zich als eikels gedragen. En handel daarnaar door deze mensen af te stoten.
vrijdag 15 mei 2015 19:10
quote:_lupine_ schreef op 15 mei 2015 @ 19:01:
Dat kan wel hoor Femke_dev.
Je moet niet proberen na te gaan wat andermans motieven zijn, maar op je eigen inschattingsvermogen en intuïtie leren te vertrouwen. Je bent er zelf ook bij toch?
Schijnbaar is die intuïtie niet te vertrouwen en schijnbaar zijn mijn gevoelens niet goed. Want ik ben ENORM loyaal geweest naar mensen die me gebruikten, tegen me logen, me manipuleren, enorm op mijn schuldgevoelens inspeelden, en op geen enkel moment zei mijn gevoel 'Oh wacht, doe dat maar niet'.
Natuurlijk kwam ik uitgezogen uit al die relaties en weet je wat: NOG JAREN verspilde ik mijn tijd aan die mensen, ik wilde ze begrijpen. Sommige van die mensen zijn echt enorm tegen me tekeer gegaan als ik hele normale gezonde grenzen stelde, zelfs schelden en intimidatie. Nu in therapie leer ik daarmee om te gaan en te herkennen dat ik niets verkeerd doe in die situatie. Dat zij het zijn die liegen, bedriegen, schelden, me bewust kwetsen en dat zij geprobeerd hebben (en het lukte bijna altijd) om mij de schuld in de schoenen te schuiven.
Ik durf mijn intuïtie dus helemaal niet te vertrouwen. Mijn natuurlijke gevoel trekt de verkeerde mensen aan, gaat die mensen lopen pleasen, zij misdragen zich, en ik blijf achter me obsederen waarom ze deden wat ze deden. BAH
Dat kan wel hoor Femke_dev.
Je moet niet proberen na te gaan wat andermans motieven zijn, maar op je eigen inschattingsvermogen en intuïtie leren te vertrouwen. Je bent er zelf ook bij toch?
Schijnbaar is die intuïtie niet te vertrouwen en schijnbaar zijn mijn gevoelens niet goed. Want ik ben ENORM loyaal geweest naar mensen die me gebruikten, tegen me logen, me manipuleren, enorm op mijn schuldgevoelens inspeelden, en op geen enkel moment zei mijn gevoel 'Oh wacht, doe dat maar niet'.
Natuurlijk kwam ik uitgezogen uit al die relaties en weet je wat: NOG JAREN verspilde ik mijn tijd aan die mensen, ik wilde ze begrijpen. Sommige van die mensen zijn echt enorm tegen me tekeer gegaan als ik hele normale gezonde grenzen stelde, zelfs schelden en intimidatie. Nu in therapie leer ik daarmee om te gaan en te herkennen dat ik niets verkeerd doe in die situatie. Dat zij het zijn die liegen, bedriegen, schelden, me bewust kwetsen en dat zij geprobeerd hebben (en het lukte bijna altijd) om mij de schuld in de schoenen te schuiven.
Ik durf mijn intuïtie dus helemaal niet te vertrouwen. Mijn natuurlijke gevoel trekt de verkeerde mensen aan, gaat die mensen lopen pleasen, zij misdragen zich, en ik blijf achter me obsederen waarom ze deden wat ze deden. BAH
vrijdag 15 mei 2015 19:27
Nee. precies. Je moet leren beter te kiezen op wie je vertrouwt en niet. Ik geloof en wéet dat er heel veel leuke, lieve en betrouwbare mensen zijn. Niet iedereen manipuleert en gebruikt anderen.
Voor jou wel een
Blijkbaar heb je veel rotte appels getroffen, en heeft dat je veel verdriet opgeleverd. Dat snap ik.
Ik hoop van harte dat je dat kan ombuigen naar leren juist de leukerds te vinden, want die zijn er wel.
Voor nu heb je verdriet om het verleden en dat zet zich om in boosheid en woede, dat herken ik ook wel. Je komt er vaak alleen niet achter waarom mensen doen zoals ze doen. En als je er al achter komt, dan is het antwoord vaak niet bevredigend. Ze hadden het niet in de gaten of zijn gewoon vervelende mensen. Het gaat je geen genoegdoening geven, dat is een beter woord misschien.
Ik weet van mezelf dat je dat waarom zij dat deden, beter kan omzetten naar hoe jij afscheid van deze mensen kan nemen en zorgen dat ze geen invloed meer op je hebben. Het zijn jouw gedachten, jij geeft ze de ruimte daarin. Daar heb jij wel invloed op. Op die mensen zelf niet, die zijn er toch wel. Wat er binnen jouw hoofd gebeurt is aan jou.
Voor jou wel een
Blijkbaar heb je veel rotte appels getroffen, en heeft dat je veel verdriet opgeleverd. Dat snap ik.
Ik hoop van harte dat je dat kan ombuigen naar leren juist de leukerds te vinden, want die zijn er wel.
Voor nu heb je verdriet om het verleden en dat zet zich om in boosheid en woede, dat herken ik ook wel. Je komt er vaak alleen niet achter waarom mensen doen zoals ze doen. En als je er al achter komt, dan is het antwoord vaak niet bevredigend. Ze hadden het niet in de gaten of zijn gewoon vervelende mensen. Het gaat je geen genoegdoening geven, dat is een beter woord misschien.
Ik weet van mezelf dat je dat waarom zij dat deden, beter kan omzetten naar hoe jij afscheid van deze mensen kan nemen en zorgen dat ze geen invloed meer op je hebben. Het zijn jouw gedachten, jij geeft ze de ruimte daarin. Daar heb jij wel invloed op. Op die mensen zelf niet, die zijn er toch wel. Wat er binnen jouw hoofd gebeurt is aan jou.
vrijdag 15 mei 2015 19:31
Ik weet het niet waarom ik ze moet begrijpen. Dat gebeurt. Wel heb ik een ouder gehad vroeger die nogal onvoorspelbaar is en soms over grenzen ging. Daar werd nooit iets over gezegd en moest ik altijd maar slikken. Daar moest volgens mijn ouders begrip voor hebben. Nooit eens is daar op ingegaan. Misschien dat het daar vandaan komt, maar dat weet ik niet zeker.
Wel weet ik dat mijn hersenen gelijk vol aan de slag gaan het gedrag van anderen te begrijpen zodra iets naars bij me gebeurt. Ik kan ook intense gevoelens hebben voor mensen die me respectloos met mijn grenzen omgaan/weinig empathie hebben. Daar word ik inmiddels zo intens ongelukkig van. Ik wil niets meer met die mensen te maken hebben en ik wil nooit weer zulke mensen in mijn leven. Vooral nu wil ik rust, weg van hen, geen spelletjes meer, geen onvoorspelbaarheid meer, geen egoisme meer, geen laffe mensen meer, bah ik wil dat allemaal niet meer.
Wel weet ik dat mijn hersenen gelijk vol aan de slag gaan het gedrag van anderen te begrijpen zodra iets naars bij me gebeurt. Ik kan ook intense gevoelens hebben voor mensen die me respectloos met mijn grenzen omgaan/weinig empathie hebben. Daar word ik inmiddels zo intens ongelukkig van. Ik wil niets meer met die mensen te maken hebben en ik wil nooit weer zulke mensen in mijn leven. Vooral nu wil ik rust, weg van hen, geen spelletjes meer, geen onvoorspelbaarheid meer, geen egoisme meer, geen laffe mensen meer, bah ik wil dat allemaal niet meer.
vrijdag 15 mei 2015 19:37
Ik ga me onveilig voelen als ik niet mijn best doe om hen te begrijpen. Dat speelt ook mee. Ik denk dat ik bang ben voor hun onvoorspelbaarheid. Bang ben dat ze me iets aan gaan doen (terwijl geen van hen, behalve schelden en intimidatie en emotionele verwaarlozing, me ooit fysiek iets aan heeft gedaan).
vrijdag 15 mei 2015 19:44
Hm. Ik voel ook dat ik in gebreke ben als ik ze niet begrijp. Dat ik ze zomaar afwijs. Terwijl zijn liegen, of manipuleren, enzovoort. Dat ik ze niet mag afwijzen, dat dat gemeen van mij is, dat ik dan faal. Ik voel dus nogal wat.
Zij zijn natuurlijk degene die liegen en bedriegen en dus totaal niets doen om mij te begrijpen. Daar zijn ze helemaal niet mee bezig. Dat bedoel ik dus: Ik verspil zoveel tijd aan mensen die totaal geen tijd aan mij besteden maar liegen, bedriegen, me keihard afwijzen, en me hard afstraffen wanneer ik grenzen stel. En altijd lopen zij weg
Zij zijn natuurlijk degene die liegen en bedriegen en dus totaal niets doen om mij te begrijpen. Daar zijn ze helemaal niet mee bezig. Dat bedoel ik dus: Ik verspil zoveel tijd aan mensen die totaal geen tijd aan mij besteden maar liegen, bedriegen, me keihard afwijzen, en me hard afstraffen wanneer ik grenzen stel. En altijd lopen zij weg
vrijdag 15 mei 2015 20:57
De wereld bestaat zeker uit veel meer mensen, gelukkig ontmoet ik ook die wel. Inderdaad, ik blijf hangen bij die mensen, die geven me wat, ik voel me schuldig, ben misschien bang om zelf echt gelukkig te zijn. Zodra ik gelukkig ben dan voel ik me verkeerd, er klopt iets niet, en al gauw heb ik mensen in mijn omgeving die dat geluk wegvreten. Het is niet helemaal hun schuld, ik heb een diep verlangen om hen te pleasen. Vervolgens wijzen zij me keihard af en blijven mijn gedachten zich obsederen met hen. Het wordt al iets beter. Nou ja, beter......, laten we zeggen dat ik het nu herken. Volgens mijn therapeut is dit herhalende iets dat ik doe vanwege een traumatische gebeurtenis in mijn jeugd. Emotioneel misbruik. Ik verlang naar liefde van diegene die niet in staat waren/zijn om dat te geven. Daarom hebben die mensen zo'n werking op mij. Dat herken ik nu wel.
Nu ben ik dus boos. Hoe verleg ik die focus? Hoe durf ik me op mezelf te richten? Wanneer ik me op mezelf richt dan ontstaat er paniek in mij, ik word bang, ik ga me onrustig voelen, ik voel me vaak niet goed genoeg. Dat heb ik ook bij mensen die lief en goed voor me zijn. Ik heb sterk de neiging die mensen af te wijzen en verkeerde mensen toe te laten.
Een deel van de reden waarom ik dit topic open is: IK BEN MOE. Zo moe van het focussen op de verkeerde mensen. Ik voel me uitgeput, aan het einde van mijn emotionele latijn. Wat zou ik toch graag willen dat mijn brein zich niet meer focust op de nare mensen en de pijn uit het verleden. Dat mijn brein ophoudt met het goedpraten of wegpraten van het nare gedrag van anderen. Dat ik me niet meer zo slecht voel maar weer wat gelukkig wordt en ophoudt, *@($@$@$*&$@ , met het toelaten van nare mensen.
Het stomme is. Ik durf nu niet zo goed meer mensen toe te laten. Die behoefte heb ik wel maar ik ben zo moe. Daarnaast ben ik bang dat de mensen die ik toelaat weer van die verkeerde types zijn. Ik ben emotioneel zo moe dat ik dat risico niet durf te nemen terwijl een shot liefde of aandacht van een goed persoon nu wel heel fijn zou zijn.
Nu ben ik dus boos. Hoe verleg ik die focus? Hoe durf ik me op mezelf te richten? Wanneer ik me op mezelf richt dan ontstaat er paniek in mij, ik word bang, ik ga me onrustig voelen, ik voel me vaak niet goed genoeg. Dat heb ik ook bij mensen die lief en goed voor me zijn. Ik heb sterk de neiging die mensen af te wijzen en verkeerde mensen toe te laten.
Een deel van de reden waarom ik dit topic open is: IK BEN MOE. Zo moe van het focussen op de verkeerde mensen. Ik voel me uitgeput, aan het einde van mijn emotionele latijn. Wat zou ik toch graag willen dat mijn brein zich niet meer focust op de nare mensen en de pijn uit het verleden. Dat mijn brein ophoudt met het goedpraten of wegpraten van het nare gedrag van anderen. Dat ik me niet meer zo slecht voel maar weer wat gelukkig wordt en ophoudt, *@($@$@$*&$@ , met het toelaten van nare mensen.
Het stomme is. Ik durf nu niet zo goed meer mensen toe te laten. Die behoefte heb ik wel maar ik ben zo moe. Daarnaast ben ik bang dat de mensen die ik toelaat weer van die verkeerde types zijn. Ik ben emotioneel zo moe dat ik dat risico niet durf te nemen terwijl een shot liefde of aandacht van een goed persoon nu wel heel fijn zou zijn.
vrijdag 15 mei 2015 21:55
Ik herken jouw verhaal een beetje.
Je blijft hangen in vaste patronen. Als een soort platenspeler die stuk is en blijft hangen. En elke keer als je het anders wilt doen, voelt het verkeerd. Of in ieder geval onbekend. Je wordt er onzeker van.
Feit is: je moet daar doorheen. Niet meer vertrouwen op je gevoel voor een tijdje, maar op je verstand. Op een gegeven moment zul je wel weer op je gevoel kunnen vertrouwen, maar nu nog even niet. Je moet eerst leren hoe mensen die het beste met je voorhebben, met je omgaan. En ook bewust de keuze maken over welke mensen je in je leven wilt. Voldoen ze niet aan jouw eisen, dan ga je verder. Je bent het waard om dat soort voorwaarden te stellen. Het is jouw leven en jij kiest wie jij om je heen wilt.
Op een gegeven moment wordt dat je nieuwe patroon. En kun je weer op je gevoel gaan vertrouwen. Het kan wel een hele lange weg zijn, dus bereid je erop voor. Maar het is de moeite waard. Dat was het voor mij iig zeker wel!
Veel succes
Je blijft hangen in vaste patronen. Als een soort platenspeler die stuk is en blijft hangen. En elke keer als je het anders wilt doen, voelt het verkeerd. Of in ieder geval onbekend. Je wordt er onzeker van.
Feit is: je moet daar doorheen. Niet meer vertrouwen op je gevoel voor een tijdje, maar op je verstand. Op een gegeven moment zul je wel weer op je gevoel kunnen vertrouwen, maar nu nog even niet. Je moet eerst leren hoe mensen die het beste met je voorhebben, met je omgaan. En ook bewust de keuze maken over welke mensen je in je leven wilt. Voldoen ze niet aan jouw eisen, dan ga je verder. Je bent het waard om dat soort voorwaarden te stellen. Het is jouw leven en jij kiest wie jij om je heen wilt.
Op een gegeven moment wordt dat je nieuwe patroon. En kun je weer op je gevoel gaan vertrouwen. Het kan wel een hele lange weg zijn, dus bereid je erop voor. Maar het is de moeite waard. Dat was het voor mij iig zeker wel!
Veel succes
Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest
vrijdag 15 mei 2015 22:10
quote:Purty schreef op 15 mei 2015 @ 21:55:
Ik herken jouw verhaal een beetje.
Je blijft hangen in vaste patronen. Als een soort platenspeler die stuk is en blijft hangen. En elke keer als je het anders wilt doen, voelt het verkeerd. Of in ieder geval onbekend. Je wordt er onzeker van.
Feit is: je moet daar doorheen. Niet meer vertrouwen op je gevoel voor een tijdje, maar op je verstand. Op een gegeven moment zul je wel weer op je gevoel kunnen vertrouwen, maar nu nog even niet. Je moet eerst leren hoe mensen die het beste met je voorhebben, met je omgaan. En ook bewust de keuze maken over welke mensen je in je leven wilt. Voldoen ze niet aan jouw eisen, dan ga je verder. Je bent het waard om dat soort voorwaarden te stellen. Het is jouw leven en jij kiest wie jij om je heen wilt.
Op een gegeven moment wordt dat je nieuwe patroon. En kun je weer op je gevoel gaan vertrouwen. Het kan wel een hele lange weg zijn, dus bereid je erop voor. Maar het is de moeite waard. Dat was het voor mij iig zeker wel!
Veel succes Ik zal zeker de zwartgedrukte woorden onthouden. Jij bent er dus doorheen gegaan? Dus het gaat nu goed met je en het is gelukt?
Ik herken jouw verhaal een beetje.
Je blijft hangen in vaste patronen. Als een soort platenspeler die stuk is en blijft hangen. En elke keer als je het anders wilt doen, voelt het verkeerd. Of in ieder geval onbekend. Je wordt er onzeker van.
Feit is: je moet daar doorheen. Niet meer vertrouwen op je gevoel voor een tijdje, maar op je verstand. Op een gegeven moment zul je wel weer op je gevoel kunnen vertrouwen, maar nu nog even niet. Je moet eerst leren hoe mensen die het beste met je voorhebben, met je omgaan. En ook bewust de keuze maken over welke mensen je in je leven wilt. Voldoen ze niet aan jouw eisen, dan ga je verder. Je bent het waard om dat soort voorwaarden te stellen. Het is jouw leven en jij kiest wie jij om je heen wilt.
Op een gegeven moment wordt dat je nieuwe patroon. En kun je weer op je gevoel gaan vertrouwen. Het kan wel een hele lange weg zijn, dus bereid je erop voor. Maar het is de moeite waard. Dat was het voor mij iig zeker wel!
Veel succes Ik zal zeker de zwartgedrukte woorden onthouden. Jij bent er dus doorheen gegaan? Dus het gaat nu goed met je en het is gelukt?
vrijdag 15 mei 2015 23:12
Het is inderdaad gelukt. Ik heb me omringd met liefdevolle mensen.
Het is inmiddels al wat jaartjes geleden, maar ik weet nog precies hoe ik me voelde op de dag dat ik ervoor koos dat ik het anders wilde.
En weet je wat, toen die knop bij mij omging, veranderde ook mijn omgeving. Ik denk dat ik het uitstraalde of zo, want er kwamen meer mensen in mijn leven die het het beste met mij voorhadden. Of nou ja, misschien is dat altijd wel zo geweest, maar op dat moment merkte ik ze ook echt op! Tuurlijk kom ik nu nog steeds zuigers en gebruikers tegen. Iedereen wel denk ik. Vaak herken ik ze van een afstand en loop er met een boog omheen (bij wijze van spreken). Ik hoef niet meer aardig gevonden te worden door iedereen. Ik ben een leuk persoon en ik probeer een zo goed mogelijk mens te zijn voor mijn omgeving. Ik verdien het dus ook om hetzelfde terug te krijgen van mijn omgeving. Voldoen ze daar niet aan, dan scheiden onze wegen. Ik verspil mijn tijd niet meer aan hopeloze gevallen
En het is echt niet zo dat de mensen om mij heen perfect zijn hoor. Iedereen maakt fouten. Maar ze zouden nooit expres, en zeker niet herhaaldelijk, over mijn grenzen gaan en mij kwetsen voor hun eigen gewin.
Soms geef ik iemand een kans en blijkt het niet te werken. Nou ja, jammer dan. Inschattingsfoutje. En dan ga ik gewoon verder met mijn leven. Ik ga in ieder geval niet meer bedenken waardoor die ander zo met mij omging. Ik ga hoogstens heel hard nadenken over waarom ik het (bijna) toegelaten had dat die ander zo met mij omging.
Als je een goede psych hebt met wie het klikt, en je maakt braaf je huiswerk, dat komt het vanzelf goed. Het is een proces, waarvan je pas na verloop van tijd kunt zien wat een enorme stappen je hebt gemaakt.
Het is inmiddels al wat jaartjes geleden, maar ik weet nog precies hoe ik me voelde op de dag dat ik ervoor koos dat ik het anders wilde.
En weet je wat, toen die knop bij mij omging, veranderde ook mijn omgeving. Ik denk dat ik het uitstraalde of zo, want er kwamen meer mensen in mijn leven die het het beste met mij voorhadden. Of nou ja, misschien is dat altijd wel zo geweest, maar op dat moment merkte ik ze ook echt op! Tuurlijk kom ik nu nog steeds zuigers en gebruikers tegen. Iedereen wel denk ik. Vaak herken ik ze van een afstand en loop er met een boog omheen (bij wijze van spreken). Ik hoef niet meer aardig gevonden te worden door iedereen. Ik ben een leuk persoon en ik probeer een zo goed mogelijk mens te zijn voor mijn omgeving. Ik verdien het dus ook om hetzelfde terug te krijgen van mijn omgeving. Voldoen ze daar niet aan, dan scheiden onze wegen. Ik verspil mijn tijd niet meer aan hopeloze gevallen
En het is echt niet zo dat de mensen om mij heen perfect zijn hoor. Iedereen maakt fouten. Maar ze zouden nooit expres, en zeker niet herhaaldelijk, over mijn grenzen gaan en mij kwetsen voor hun eigen gewin.
Soms geef ik iemand een kans en blijkt het niet te werken. Nou ja, jammer dan. Inschattingsfoutje. En dan ga ik gewoon verder met mijn leven. Ik ga in ieder geval niet meer bedenken waardoor die ander zo met mij omging. Ik ga hoogstens heel hard nadenken over waarom ik het (bijna) toegelaten had dat die ander zo met mij omging.
Als je een goede psych hebt met wie het klikt, en je maakt braaf je huiswerk, dat komt het vanzelf goed. Het is een proces, waarvan je pas na verloop van tijd kunt zien wat een enorme stappen je hebt gemaakt.
Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest
vrijdag 15 mei 2015 23:46
quote:Purty schreef op 15 mei 2015 @ 23:12:
Het is inderdaad gelukt. Ik heb me omringd met liefdevolle mensen.
Het is inmiddels al wat jaartjes geleden, maar ik weet nog precies hoe ik me voelde op de dag dat ik ervoor koos dat ik het anders wilde.
En weet je wat, toen die knop bij mij omging, veranderde ook mijn omgeving. Ik denk dat ik het uitstraalde of zo, want er kwamen meer mensen in mijn leven die het het beste met mij voorhadden. Of nou ja, misschien is dat altijd wel zo geweest, maar op dat moment merkte ik ze ook echt op! Tuurlijk kom ik nu nog steeds zuigers en gebruikers tegen. Iedereen wel denk ik. Vaak herken ik ze van een afstand en loop er met een boog omheen (bij wijze van spreken). Ik hoef niet meer aardig gevonden te worden door iedereen. Ik ben een leuk persoon en ik probeer een zo goed mogelijk mens te zijn voor mijn omgeving. Ik verdien het dus ook om hetzelfde terug te krijgen van mijn omgeving. Voldoen ze daar niet aan, dan scheiden onze wegen. Ik verspil mijn tijd niet meer aan hopeloze gevallen
En het is echt niet zo dat de mensen om mij heen perfect zijn hoor. Iedereen maakt fouten. Maar ze zouden nooit expres, en zeker niet herhaaldelijk, over mijn grenzen gaan en mij kwetsen voor hun eigen gewin. Dat is dus precies gebeurd en elke keer vergaf ik ze of dacht ik 'ze weten gewoon niet beter' of dacht ik 'ze zijn ook gewoon best wel sneu, hebben het niet gemakkelijk gehad'. Dat werkt uiteraard niet.
Soms geef ik iemand een kans en blijkt het niet te werken. Nou ja, jammer dan. Inschattingsfoutje. En dan ga ik gewoon verder met mijn leven. Ik ga in ieder geval niet meer bedenken waardoor die ander zo met mij omging. Ik ga hoogstens heel hard nadenken over waarom ik het (bijna) toegelaten had dat die ander zo met mij omging. Dit vind ik inspirerend. Tegelijk vind ik dit het moeilijkste gedeelte. Het voelt alsof het verkeerd is. Alsof wanneer ik dat doe de hele wereld instort en ik naar de verdoemenis zal gaan en alle anderen ook (klinkt haast religieus - dat ben ik niet). Zo voelt het wel. Ik zal moeten leren dat ik dit mag. Mijn gezonde verstand zegt dat je helemaal gelijk hebt en wat zou ik daar graag willen geraken!!!!!
Als je een goede psych hebt met wie het klikt, en je maakt braaf je huiswerk, dat komt het vanzelf goed. Het is een proces, waarvan je pas na verloop van tijd kunt zien wat een enorme stappen je hebt gemaakt.Dank je!
Het is inderdaad gelukt. Ik heb me omringd met liefdevolle mensen.
Het is inmiddels al wat jaartjes geleden, maar ik weet nog precies hoe ik me voelde op de dag dat ik ervoor koos dat ik het anders wilde.
En weet je wat, toen die knop bij mij omging, veranderde ook mijn omgeving. Ik denk dat ik het uitstraalde of zo, want er kwamen meer mensen in mijn leven die het het beste met mij voorhadden. Of nou ja, misschien is dat altijd wel zo geweest, maar op dat moment merkte ik ze ook echt op! Tuurlijk kom ik nu nog steeds zuigers en gebruikers tegen. Iedereen wel denk ik. Vaak herken ik ze van een afstand en loop er met een boog omheen (bij wijze van spreken). Ik hoef niet meer aardig gevonden te worden door iedereen. Ik ben een leuk persoon en ik probeer een zo goed mogelijk mens te zijn voor mijn omgeving. Ik verdien het dus ook om hetzelfde terug te krijgen van mijn omgeving. Voldoen ze daar niet aan, dan scheiden onze wegen. Ik verspil mijn tijd niet meer aan hopeloze gevallen
En het is echt niet zo dat de mensen om mij heen perfect zijn hoor. Iedereen maakt fouten. Maar ze zouden nooit expres, en zeker niet herhaaldelijk, over mijn grenzen gaan en mij kwetsen voor hun eigen gewin. Dat is dus precies gebeurd en elke keer vergaf ik ze of dacht ik 'ze weten gewoon niet beter' of dacht ik 'ze zijn ook gewoon best wel sneu, hebben het niet gemakkelijk gehad'. Dat werkt uiteraard niet.
Soms geef ik iemand een kans en blijkt het niet te werken. Nou ja, jammer dan. Inschattingsfoutje. En dan ga ik gewoon verder met mijn leven. Ik ga in ieder geval niet meer bedenken waardoor die ander zo met mij omging. Ik ga hoogstens heel hard nadenken over waarom ik het (bijna) toegelaten had dat die ander zo met mij omging. Dit vind ik inspirerend. Tegelijk vind ik dit het moeilijkste gedeelte. Het voelt alsof het verkeerd is. Alsof wanneer ik dat doe de hele wereld instort en ik naar de verdoemenis zal gaan en alle anderen ook (klinkt haast religieus - dat ben ik niet). Zo voelt het wel. Ik zal moeten leren dat ik dit mag. Mijn gezonde verstand zegt dat je helemaal gelijk hebt en wat zou ik daar graag willen geraken!!!!!
Als je een goede psych hebt met wie het klikt, en je maakt braaf je huiswerk, dat komt het vanzelf goed. Het is een proces, waarvan je pas na verloop van tijd kunt zien wat een enorme stappen je hebt gemaakt.Dank je!
vrijdag 15 mei 2015 23:47
