Relaties
alle pijlers
Zoveel tijd verspild, de focus is verkeerd
vrijdag 15 mei 2015 18:35
Ik kom er steeds meer achter dat ik mijn volwassen leeftijd, dat nu zo'n 15 jaar duurt, en daarvoor, ik me vaak gefocust heb op mensen die simpelweg verkeerd voor me waren (met een paar uitzonderingen). Partners die vanwege allerlei issues geen liefhebbende partner konden zijn en collega's of 'vrienden' die nooit intrinsiek in mij geïnteresseerd waren (behalve de uitzonderingen). Mensen die tegen me logen, die gemeen waren, die me hard dumpten, die verliefd waren op de aandacht die ik hen gaf en niet om wie ik had, vaak erg weinig empathie hadden, soms logen en bedrogen.
Daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds enige maanden ben ik nu wat therapie aan het doen en leer ik dat ik echt een enorme pleaser ben geweest. Hard aan het werk geweest de grenzen van anderen te leren kennen en respecteren terwijl zij voortdurend over mijn grenzen gingen. Helaas gingen ze over mijn grenzen en gedroegen ze zich vervolgens nog walgelijker door mijn grenzen keihard te negeren. Bah, wat ben ik daar nu kwaad over. Ik ben vooral kwaad omdat ik hun gedrag zo vaak heb goedgepraat. 'Ach ze weten niet beter'. Ik heb zoveel toegelaten en ik merk dat ik nu de prijs daarvoor betaal: Ik heb weinig vertrouwen in anderen, ben erg in mezelf gekeerd, ik heb geen zin meer om naar leuke partners te kijken of moeite te doen voor een relatie. Ik ben erg afhoudend geworden, boos, wrokkig. Het ergste is dat de paar dates die ik de laatste tijd heb gehad stuk voor stuk met mannen waren die hartstikke onbetrouwbaar waren (en zelfs gemeen).
Mijn bedoeling hier is niet mijn bitterheid en wrok hier te posten. Ik vraag me af waarom ik in mijn leven zoveel tijd heb verspild aan de verkeerde mensen. Haast obsessief heb ik ze willen bestuderen en veranderen. Nu wil ik eindelijk eens mijn EIGEN leven leiden en niet meer bezig zijn met deze mensen. Als iemand bijvoorbeeld iets gemeens bij me doet dan denk ik 'Oh, wat gemeen, waarom zou hij dat doen?' in plaats van 'Oh, wat gemeen, bah, ik wil die persoon niet in mijn leven!'.
Het is alsof mijn psyche in de vraag blijft hangen waarom ze zo gemeen zijn, ik geef ze zelfs compassie, in plaats van dat ik maak dat ik wegkom.
Waarom doe ik dit? Hoe stop ik hiermee? Hoe laat ik die mensen in de wereld gewoon zijn. Hoe kan ik mijn eigen leven weer leiden?
Daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds enige maanden ben ik nu wat therapie aan het doen en leer ik dat ik echt een enorme pleaser ben geweest. Hard aan het werk geweest de grenzen van anderen te leren kennen en respecteren terwijl zij voortdurend over mijn grenzen gingen. Helaas gingen ze over mijn grenzen en gedroegen ze zich vervolgens nog walgelijker door mijn grenzen keihard te negeren. Bah, wat ben ik daar nu kwaad over. Ik ben vooral kwaad omdat ik hun gedrag zo vaak heb goedgepraat. 'Ach ze weten niet beter'. Ik heb zoveel toegelaten en ik merk dat ik nu de prijs daarvoor betaal: Ik heb weinig vertrouwen in anderen, ben erg in mezelf gekeerd, ik heb geen zin meer om naar leuke partners te kijken of moeite te doen voor een relatie. Ik ben erg afhoudend geworden, boos, wrokkig. Het ergste is dat de paar dates die ik de laatste tijd heb gehad stuk voor stuk met mannen waren die hartstikke onbetrouwbaar waren (en zelfs gemeen).
Mijn bedoeling hier is niet mijn bitterheid en wrok hier te posten. Ik vraag me af waarom ik in mijn leven zoveel tijd heb verspild aan de verkeerde mensen. Haast obsessief heb ik ze willen bestuderen en veranderen. Nu wil ik eindelijk eens mijn EIGEN leven leiden en niet meer bezig zijn met deze mensen. Als iemand bijvoorbeeld iets gemeens bij me doet dan denk ik 'Oh, wat gemeen, waarom zou hij dat doen?' in plaats van 'Oh, wat gemeen, bah, ik wil die persoon niet in mijn leven!'.
Het is alsof mijn psyche in de vraag blijft hangen waarom ze zo gemeen zijn, ik geef ze zelfs compassie, in plaats van dat ik maak dat ik wegkom.
Waarom doe ik dit? Hoe stop ik hiermee? Hoe laat ik die mensen in de wereld gewoon zijn. Hoe kan ik mijn eigen leven weer leiden?
donderdag 21 mei 2015 23:09
quote:ikeaverslaafde schreef op 21 mei 2015 @ 20:14:
Als je je laat behandelen als deurmat, dan maken anderen daar graag gebruik van.
Let wel: als jij assertiever gaat worden, zullen ook mensen die jou nu lief vinden daar niet altijd even blij mee zijn. Ook vriendinnen en zo zijn gewend aan je meegaandheid. Dat is belangrijk om nu al bij stil te staan. Want als lieve mensen in je omgeving hard reageren op je assertiviteit, ga je weer twijfelen aan jezelf.
Daar zit zeker wat in Echter ik weet uit eigen ervaring dat de mensen die vallen onder 'echte vrienden' en de mensen die het goed met mij voor hebben, deze verandering wel zullen accepteren, omdat ze mij, en ook Femke in de toekomst zullen accepteren zoals wij zijn. Oprechte mensen, goede vrienden willen een ander niet veranderen. Dat is dan weer het mooie van echte, hechte vriendschap. En het voordeel van zo'n verandering naar assertief gedrag is dat je op dat moment ook meteen weet wie je echte vrienden zijn en aan wie je geen drol hebt. Ik moet zeggen dat ik me bij de mensen die ik al erg lang ken, die dichtbij mij staan, zoals vrienden, ik mij gewoon zelfverzekerd en geaccepteerd voel. Dit gevoel heb ik heel sterk bij mijn vrienden/vriendinnen en voelt enorm prettig. Ook voel ik je geliefd bij mijn vriend. Ik merk ook echt dat hij mij juist veel meer accepteert zoals ik ben, nu ik mijn gevoelens haar hem toe uitspreek en gewoon voor mezelf opkom. Op het moment zelf moppert hij weleens, maar als ik iets echt niet wil, blijf ik bij mijn punt, bij mezelf en merk ik dat hij dat dan ook wel weer waardeert. We weten door die zelfverzekerdheid en duidelijkheid beter waar we aan toe zijn. Is voor mij, maar voor de ander ook prettiger. En je verzandt niet meer in het eeuwige gepieker, het analyseren, en het invullen voor een ander. Want als er iets vermoeiend is, zijn het zaken en gedachten voor een ander invullen.
Als ik ergens over twijfel, kaart ik het bij diegene aan, leg ik voor waar ik over twijfel en vrasg ik hoe hij erover denkt, hoe het zit. Bespaart me weer heel wat gepieker.
Femke, je mag me ook wel een pb sturen, hoor. Dan kunnen we er nog uitgebreider op in gaan, als je daar behoefteaan hebt.
Hoe oud ben je als ik vragen mag?
Als je je laat behandelen als deurmat, dan maken anderen daar graag gebruik van.
Let wel: als jij assertiever gaat worden, zullen ook mensen die jou nu lief vinden daar niet altijd even blij mee zijn. Ook vriendinnen en zo zijn gewend aan je meegaandheid. Dat is belangrijk om nu al bij stil te staan. Want als lieve mensen in je omgeving hard reageren op je assertiviteit, ga je weer twijfelen aan jezelf.
Daar zit zeker wat in Echter ik weet uit eigen ervaring dat de mensen die vallen onder 'echte vrienden' en de mensen die het goed met mij voor hebben, deze verandering wel zullen accepteren, omdat ze mij, en ook Femke in de toekomst zullen accepteren zoals wij zijn. Oprechte mensen, goede vrienden willen een ander niet veranderen. Dat is dan weer het mooie van echte, hechte vriendschap. En het voordeel van zo'n verandering naar assertief gedrag is dat je op dat moment ook meteen weet wie je echte vrienden zijn en aan wie je geen drol hebt. Ik moet zeggen dat ik me bij de mensen die ik al erg lang ken, die dichtbij mij staan, zoals vrienden, ik mij gewoon zelfverzekerd en geaccepteerd voel. Dit gevoel heb ik heel sterk bij mijn vrienden/vriendinnen en voelt enorm prettig. Ook voel ik je geliefd bij mijn vriend. Ik merk ook echt dat hij mij juist veel meer accepteert zoals ik ben, nu ik mijn gevoelens haar hem toe uitspreek en gewoon voor mezelf opkom. Op het moment zelf moppert hij weleens, maar als ik iets echt niet wil, blijf ik bij mijn punt, bij mezelf en merk ik dat hij dat dan ook wel weer waardeert. We weten door die zelfverzekerdheid en duidelijkheid beter waar we aan toe zijn. Is voor mij, maar voor de ander ook prettiger. En je verzandt niet meer in het eeuwige gepieker, het analyseren, en het invullen voor een ander. Want als er iets vermoeiend is, zijn het zaken en gedachten voor een ander invullen.
Als ik ergens over twijfel, kaart ik het bij diegene aan, leg ik voor waar ik over twijfel en vrasg ik hoe hij erover denkt, hoe het zit. Bespaart me weer heel wat gepieker.
Femke, je mag me ook wel een pb sturen, hoor. Dan kunnen we er nog uitgebreider op in gaan, als je daar behoefteaan hebt.
Hoe oud ben je als ik vragen mag?
donderdag 21 mei 2015 23:29
quote:Femke_dev schreef op 21 mei 2015 @ 20:04:
Hadden jullie ook die 'obsessie' met mensen die jou gekwetst hadden? Waarom heb ik altijd zo sterk de neiging hen te begrijpen? Is dat 'het' trauma? Dat ik denk dat als ik hen eenmaal begrijp dat ik dan de oplossing van de relatieproblemen vind? Inmiddels weet ik dat het gewoon een voortzetting van de problematiek is. DAT overanalyseren in plaats van grenzen trekken is nu juist mijn probleem. Dat is nu juist waar ik te weinig verantwoordelijkheid voor mezelf neem. Hoe 'laat' je anderen gewoon zijn?
Ik had die 'obsessie' niet in die mate zoals jij die had, eerder andersom. Bij mij ging er steeds de gedachte door het hoofd, als iemand (met name mijn vader, of in liefdesrelaties)mij kwetste, over mijn grenzen ging, dat ik mij door hen erg onbegrepen voelde. Op zo'n moment was ik intens cerdrietig, ervaarde ik een gevoel van eenzaamheid en ging de volgende zin door mn hoofd: 'Waarom doet hij toch zo naar, waarom begrijpt hij mij niet, waarom kan ik niet eens een keer mezelf zijn zonder dat dat wordt afgestraft?'
Op zo'n moment kroop ik dan in mn schulp en trok ik me terug. Ik raakte erg in mezelf gekeerd.
Hoe laat je anderen 'gewoon' zijn? Femke, door je alleen op jezelf te richten, dichtbij je gevoel te blijven, je grenzen te bewaken met assertief gedrag, en slechts verantwoordelijk te zijn voor jezelf en jouw handelen en gedrag dat daaruit voortvloeit. Je bent niet verantwoordelijk voor een ander, alleen maar voor jezelf. Het is namelijk zo dat je alles in het leven slechts 'te leen' hebt, behalve jezelf. Je kunt niet voor een ander denken, in een ander zn hoofd kijken, slechts in dat van jou. Dus houd het alleen bij je eigen gedachten. Probeer het contact met jezelf te krijgen door te focussen op hezelf, te voelen wat je voelt en dingen doen die JIJ leuk vindt en waar jij je prettig bij voelt. Een poos alleen zijn, quality time nemen met jezelf, de batterij opladen, helpt ook goed om tot jezelf te komen. Althans, bij mij werkt het goed. Ik vind het heerlijk om soms een poos alleen te zijn. Ik ben nu ook alleen. Mn vriend zie ik morgenavond bij het avondeten wel. Kan jij goed alleen zijn, of voel je je dan onrustig? Kan je jezelf goed alleen vermaken?
Heb je in liefdesrelaties het gevoel dat je vrijwel altijd bij die ander wilt zijn? Hoe ben je als liefdespartner? Ben je erg aanhankelijk en/of claimend of meer op jezelf?
Hadden jullie ook die 'obsessie' met mensen die jou gekwetst hadden? Waarom heb ik altijd zo sterk de neiging hen te begrijpen? Is dat 'het' trauma? Dat ik denk dat als ik hen eenmaal begrijp dat ik dan de oplossing van de relatieproblemen vind? Inmiddels weet ik dat het gewoon een voortzetting van de problematiek is. DAT overanalyseren in plaats van grenzen trekken is nu juist mijn probleem. Dat is nu juist waar ik te weinig verantwoordelijkheid voor mezelf neem. Hoe 'laat' je anderen gewoon zijn?
Ik had die 'obsessie' niet in die mate zoals jij die had, eerder andersom. Bij mij ging er steeds de gedachte door het hoofd, als iemand (met name mijn vader, of in liefdesrelaties)mij kwetste, over mijn grenzen ging, dat ik mij door hen erg onbegrepen voelde. Op zo'n moment was ik intens cerdrietig, ervaarde ik een gevoel van eenzaamheid en ging de volgende zin door mn hoofd: 'Waarom doet hij toch zo naar, waarom begrijpt hij mij niet, waarom kan ik niet eens een keer mezelf zijn zonder dat dat wordt afgestraft?'
Op zo'n moment kroop ik dan in mn schulp en trok ik me terug. Ik raakte erg in mezelf gekeerd.
Hoe laat je anderen 'gewoon' zijn? Femke, door je alleen op jezelf te richten, dichtbij je gevoel te blijven, je grenzen te bewaken met assertief gedrag, en slechts verantwoordelijk te zijn voor jezelf en jouw handelen en gedrag dat daaruit voortvloeit. Je bent niet verantwoordelijk voor een ander, alleen maar voor jezelf. Het is namelijk zo dat je alles in het leven slechts 'te leen' hebt, behalve jezelf. Je kunt niet voor een ander denken, in een ander zn hoofd kijken, slechts in dat van jou. Dus houd het alleen bij je eigen gedachten. Probeer het contact met jezelf te krijgen door te focussen op hezelf, te voelen wat je voelt en dingen doen die JIJ leuk vindt en waar jij je prettig bij voelt. Een poos alleen zijn, quality time nemen met jezelf, de batterij opladen, helpt ook goed om tot jezelf te komen. Althans, bij mij werkt het goed. Ik vind het heerlijk om soms een poos alleen te zijn. Ik ben nu ook alleen. Mn vriend zie ik morgenavond bij het avondeten wel. Kan jij goed alleen zijn, of voel je je dan onrustig? Kan je jezelf goed alleen vermaken?
Heb je in liefdesrelaties het gevoel dat je vrijwel altijd bij die ander wilt zijn? Hoe ben je als liefdespartner? Ben je erg aanhankelijk en/of claimend of meer op jezelf?
donderdag 21 mei 2015 23:33
Ik kan heel goed alleen zijn en ben zeker niet claimend. Het was juist zo dat mijn partners meer claimend waren dan ik ben. Wat interessant dat jij de gedachte had 'waarom begrijpt hij me niet?'. Zo ver kwam ik niet eens. Ik had meer de gedachte 'Wat heeft hij nodig?', wat me een gemakkelijk slachtoffer maakte om me te manipuleren. Dat wil niet zeggen dat ik voor de volle 100% mijn partner's wensen vervulde maar het is wel zo dat ik niet bezig was met 'Wat wil ik nu echt?' en al zeker niet met 'Is mijn partner wel zo lief/eerlijk/oprecht/te vertrouwen?'.
donderdag 21 mei 2015 23:43
Even op je topic titel reagerend: je hebt geen enkele tijd verspild. Zie die jaren als een training waarin je heel minutieus jezelf hebt leren kennen, door ervaringen die je zelf nooit bewust zou kiezen. Nu ben je je bewust van hoe je het niet wilt en kun je langzaam aan het tij keren. Het plezier zit er voor mij in om stap voor stap het tij te keren en gebruik te maken van alle mooie en alle rotte ervaringen. Dus nee, ik vind niet dat jij je tijd verspild hebt.
donderdag 21 mei 2015 23:48
Goede eigenschap dat je ook goed alleen kunt zijn, want persoonlijk merk ik dat je je op zulke momenten ook heerlijk 'op kunt laden', waardoor ik er mentaal weer helemaal tegenaan kan. Tijd nemen voor jezelf is belangrijk. Goed van je dat jij dat ook kan. Dat scheelt een hoop. Bij mij waren de partners net als bij jou meer claimend en/of naar mij toe gericht. Hoe meer het me benauwde, hoe meer afstand ik dan nam, waardoor zij juist nog harder aan mij gingen trekken. Ik was overigens altijd degene die er een punt achter zette, niet zij.
Zijn jouw relaties altijd door de ander verbroken, of heb jij ook wel eens een relatie verbroken?
De gedachte: 'waar heeft hij behoefte aan' is mij ook hiet vreemd hoor. Dacht ik ook regelmatig, alleen krijg ik het idee dat jij wellicht nog meegaander, in de overtreffende trap pleaser bent. Ik was ook best pleaserig, maar koos toch soms nog voor mezelf, of trok mezelf terug, terwijl de ander mijn aandacht of seks wilde. Echter, ik voelde me wel mans genoeg om mijn ex af te wijzen als ik geen zin had in bv sekscen hij wel.
Zijn jouw relaties altijd door de ander verbroken, of heb jij ook wel eens een relatie verbroken?
De gedachte: 'waar heeft hij behoefte aan' is mij ook hiet vreemd hoor. Dacht ik ook regelmatig, alleen krijg ik het idee dat jij wellicht nog meegaander, in de overtreffende trap pleaser bent. Ik was ook best pleaserig, maar koos toch soms nog voor mezelf, of trok mezelf terug, terwijl de ander mijn aandacht of seks wilde. Echter, ik voelde me wel mans genoeg om mijn ex af te wijzen als ik geen zin had in bv sekscen hij wel.
donderdag 21 mei 2015 23:51
quote:Sensy12 schreef op 21 mei 2015 @ 23:43:
Even op je topic titel reagerend: je hebt geen enkele tijd verspild. Zie die jaren als een training waarin je heel minutieus jezelf hebt leren kennen, door ervaringen die je zelf nooit bewust zou kiezen. Nu ben je je bewust van hoe je het niet wilt en kun je langzaam aan het tij keren. Het plezier zit er voor mij in om stap voor stap het tij te keren en gebruik te maken van alle mooie en alle rotte ervaringen. Dus nee, ik vind niet dat jij je tijd verspild hebt.Mee eens Sensy. Zoals zo vaak haha
Even op je topic titel reagerend: je hebt geen enkele tijd verspild. Zie die jaren als een training waarin je heel minutieus jezelf hebt leren kennen, door ervaringen die je zelf nooit bewust zou kiezen. Nu ben je je bewust van hoe je het niet wilt en kun je langzaam aan het tij keren. Het plezier zit er voor mij in om stap voor stap het tij te keren en gebruik te maken van alle mooie en alle rotte ervaringen. Dus nee, ik vind niet dat jij je tijd verspild hebt.Mee eens Sensy. Zoals zo vaak haha
vrijdag 22 mei 2015 00:06
Op een bepaalde manier heb ik geen tijd verspild, Sensy. Daar heb je gelijk in. Toch hang ik soms nog wat in het verleden. Door therapie en door een paar gebeurtenissen (al nadat ik therapie volgde) ben ik gaan inzien dat ik mij niet misdraag, dat de ander dat doet, dat ik mensen niet negeer, maar dat de ander mij negeert. Zo heb ik een aantal slechte dates gehad. Doordat ik al therapie volgde was ik nu in staat me af te vragen 'hoe gedraagt de ander, wat moet ik bij die persoon laten?', en omdat een paar dates echt slecht waren, begon ik in te zien dat ik in het verleden daarvoor de schuld op me zou hebben genomen. Nu zag ik dat zij het deden en liet ik het daarbij. Jee, vooruitgang! Aan de andere kant hang ik erg in het verleden. Ik was mij hier nog niet bewust van toen heel veel dingen een aantal jaren geleden gebeurden. Die ex-partners zijn keihard geweest en hebben me erg rot laten voelen (wat nogal gemakkelijk lukt, ik voel veel te gauw schuld). Hoewel ik nu veel beter kan zien dat zij daar verantwoordelijk voor zijn, lukt het me nog niet het echt te voelen. Daardoor blijf ik soms wat malen over die momenten. Ik voelde me zo machteloos toen en soms droom ik er zelfs naar van. Daardoor voelt het alsof ik in het verleden leef en dat is een van de redenen dat ik ook het gevoel heb tijd te verspillen: Ik leef in het verleden! Wat heerlijk trouwens om alles hier neer te schrijven en jullie herkenning is ook zo zinvol in het verwerken van deze dingen.
vrijdag 22 mei 2015 00:15
Dat gevoel herken ik zeer zeker femke; het maar hangen en 'leven' in het verleden. Ik heb het nu nog alleen ben ik me er veel bewuster van, waardoor het weer minder impact heeft. Dus ik begrijp heel goed wat je met verspillen bedoelt. Een wijze filosoof zei eens dat terugkomende (vervelende) herinneringen niets anders zijn dan niet volledig doorleefde en doorvoelde ervaringen.
Ergens ben ik het met hem eens. Veel van wat ik heb meegemaakt is als een flits aan me voorbijgegaan, maar had een enorme impact op de rest van mijn leven. Alsof zo'n herinnering of de hele ervaring van blijven hangen in het verleden een teken is om voor eens en voor altijd de ervaring volledig toe te staan. Iets wat ik me toen uit overleving niet kon permitteren.
Het lijkt dus een functie te hebben dat blijven steken in het verleden
Ergens ben ik het met hem eens. Veel van wat ik heb meegemaakt is als een flits aan me voorbijgegaan, maar had een enorme impact op de rest van mijn leven. Alsof zo'n herinnering of de hele ervaring van blijven hangen in het verleden een teken is om voor eens en voor altijd de ervaring volledig toe te staan. Iets wat ik me toen uit overleving niet kon permitteren.
Het lijkt dus een functie te hebben dat blijven steken in het verleden
vrijdag 22 mei 2015 00:20
Schrijf hier gerust al je hersenspinsels neer, gebruik ons maar als dagboek hoor. En dan antwoorden wij ook nog eens
Van je af schrijven middels een forum, een eigen dagboek, is fijn. Dit is ook een onderdeel van het verwerken: het ordenen van gedachten, je ervan ontdoen, want soms voelt het dat je hoofd te 'vol' zit, waarmee je het met schrijven leeg kunt maken. Ikzelf doe het ook. Helpt goed. Je bent goed bezig hoor, Femke
Van je af schrijven middels een forum, een eigen dagboek, is fijn. Dit is ook een onderdeel van het verwerken: het ordenen van gedachten, je ervan ontdoen, want soms voelt het dat je hoofd te 'vol' zit, waarmee je het met schrijven leeg kunt maken. Ikzelf doe het ook. Helpt goed. Je bent goed bezig hoor, Femke
vrijdag 22 mei 2015 00:44
Dank je wel Mutsje1982, ik hoop dat jullie je ook vrij voelen om hier te posten. Ik zal mijn gedachten zo nu en dan hier posten en ben benieuwd naar jullie herkenning of afwezigheid van herkenning. Op dit moment, het is echter al laat, is mijn gedachte vooral bij de vraag waarom sommige gebeurtenissen zo als een vastzittende langspeelplaat zijn blijven hangen. Bepaalde gedachten bijvoorbeeld over hoe sommige relaties eindigden, zo ontzettend eenzijdig, en dat ik dan er achter kwam dat die partner al langer nooit echt belangstelling in mijn gevoelens toonde of ruimte voor mijn gevoelens gaven. Ik voel me daar zo machteloos bij. Wil ik dan controle over hen hebben? Soms nemen mensen beslissingen zonder mij of beslissingen waar ik nog niet helemaal klaar voor was. Dat zal ik moeten accepteren. Ik doe echt mijn best.
vrijdag 22 mei 2015 00:47
Wat jij omschrijft femke in je laatste post lijkt verdomd veel op emotionele verwaarlozing. Je krijgt nooit wat je graag wilt (begrip, erkenning, waardering, dat je ook meetelt en van waarde bent etc.) Je relaties hebben dat gapende gat in jou weerspiegeld en je lijkt met die relaties in je hoofd te vechten, maar in feite vecht je met een gemis in jezelf die zich gehoord wil voelen. In de relaties trok dat gemis al aan je mouw en dat negeerde je want jouw gemis was van ondergeschikt belang. Wat vriendje wilde of nodig had was veel belangrijker dan jij en nu zit dat gemis nog aan je te trekken en zegt eigenlijk: ZORG GODVERDOMME EENS VOOR MIJ!
vrijdag 22 mei 2015 00:56
Graag gedaan. Ik denk dat dat komt omdat je omtrent deze, wellicht in jouw ogen en voor jouw gevoel abrupt verbroken liefdesrelaties, nog heel wat niet hebt verwerkt en dit daarom zo in jouw systeem is blijven hangen, evenals aspecten uit je jeugd mbt de emotionele afwezigheid van je ouders. Ik begrijp het wel. Je hoofd zit dan zo vol met vragen, onverwerkte gebeurtenissen dat je door de bomen het bos niet meer ziet, bepaalde dingen, gedragingen van mensen niet kunt rijmen. Het is een tot aan de randctoe gevulde emmer, die bij elk akkefietje over stroomt. Is ook niet makkelijk hoor, want sommige mensen hebben er een handje van om een zg 'dubbele boodschap' af te geven, wat juist weer verwarring en/of onzekerheid, vragen oproept bij de ontvanger. Bij jou dus.
Een tip is iig, indien dit gebeurt, om duidelijkheid vragen. Helpt praktisch altijd. Uitzonderingen daargelaten haha
Een tip is iig, indien dit gebeurt, om duidelijkheid vragen. Helpt praktisch altijd. Uitzonderingen daargelaten haha
vrijdag 22 mei 2015 00:59
vrijdag 22 mei 2015 01:02
Pfff, Sensy, het was inderdaad emotionele verwaarlozing (door mezelf en door anderen). Als iets duidelijk is, dan is het dat. Zeker in mijn laatste lange relatie ben ik emotioneel (en dat heb ik toegelaten inderdaad) compleet verwaarloosd. Naar mijn gevoelens werd niet gevraagd, er werd niet naar geluisterd, er werd niet gevraagd naar mijn kant van het verhaal, er werd geen begrip getoond, mijn inbreng werd soms bewust in een kwaad daglicht gesteld, en wanneer ik ze echt onder woorden bracht dan was de reactie echt keihard, met woede en intimidatie, soms de silent treatment.
Die relatie werd compleet eenzijdig en onverwachts verbroken, na drie jaar, via de telefoon, ik heb nooit antwoorden gekregen, nooit mijn zegje kunnen doen, en toen is de langspeelplaat in mijn hoofd blijven hangen, in gevoelens van machteloosheid en hulpeloosheid. Elke keer als ik antwoorden wilde hebben dan werd ik oftewel voorgelogen, oftewel gemanipuleerd, oftewel afgeblaft. Antwoorden waar ik wat aan heb, heb ik dus nooit gekregen. Ik weet nu inmiddels zo goed, zo ontzettend goed, (rationeel gezien) dat ik hier geen schuld aan heb, dat iemand anders zich toen afschuwelijk heeft misdragen, maar toch voel ik het niet altijd, en zoek ik de schuld bij mij, hoe dan ook: de langspeelplaat blijft hangen (al gaat het iets beter inmiddels).
Ik weet trouwens wel dat ik zoveel beter af ben zonder die relatie. Er kon mij niets beters dan dat overkomen, maar toch gaat het soms als een langspeelplaat door mijn hoofd.
Die relatie werd compleet eenzijdig en onverwachts verbroken, na drie jaar, via de telefoon, ik heb nooit antwoorden gekregen, nooit mijn zegje kunnen doen, en toen is de langspeelplaat in mijn hoofd blijven hangen, in gevoelens van machteloosheid en hulpeloosheid. Elke keer als ik antwoorden wilde hebben dan werd ik oftewel voorgelogen, oftewel gemanipuleerd, oftewel afgeblaft. Antwoorden waar ik wat aan heb, heb ik dus nooit gekregen. Ik weet nu inmiddels zo goed, zo ontzettend goed, (rationeel gezien) dat ik hier geen schuld aan heb, dat iemand anders zich toen afschuwelijk heeft misdragen, maar toch voel ik het niet altijd, en zoek ik de schuld bij mij, hoe dan ook: de langspeelplaat blijft hangen (al gaat het iets beter inmiddels).
Ik weet trouwens wel dat ik zoveel beter af ben zonder die relatie. Er kon mij niets beters dan dat overkomen, maar toch gaat het soms als een langspeelplaat door mijn hoofd.
vrijdag 22 mei 2015 01:04
quote:Mutsje1982 schreef op 22 mei 2015 @ 00:56:
Graag gedaan. Ik denk dat dat komt omdat je omtrent deze, wellicht in jouw ogen en voor jouw gevoel abrupt verbroken liefdesrelaties, nog heel wat niet hebt verwerkt en dit daarom zo in jouw systeem is blijven hangen, evenals aspecten uit je jeugd mbt de emotionele afwezigheid van je ouders. Ik begrijp het wel. Je hoofd zit dan zo vol met vragen, onverwerkte gebeurtenissen dat je door de bomen het bos niet meer ziet, bepaalde dingen, gedragingen van mensen niet kunt rijmen. Het is een tot aan de randctoe gevulde emmer, die bij elk akkefietje over stroomt. Is ook niet makkelijk hoor, want sommige mensen hebben er een handje van om een zg 'dubbele boodschap' af te geven, wat juist weer verwarring en/of onzekerheid, vragen oproept bij de ontvanger. Bij jou dus.
Een tip is iig, indien dit gebeurt, om duidelijkheid vragen. Helpt praktisch altijd. Uitzonderingen daargelaten haha De emmer is inderdaad gevuld en loopt steeds vol. Daarom kan ik ook zo weinig hebben en schiet ik bij elke date weer in een soort paniek. Dat klopt wel.
Graag gedaan. Ik denk dat dat komt omdat je omtrent deze, wellicht in jouw ogen en voor jouw gevoel abrupt verbroken liefdesrelaties, nog heel wat niet hebt verwerkt en dit daarom zo in jouw systeem is blijven hangen, evenals aspecten uit je jeugd mbt de emotionele afwezigheid van je ouders. Ik begrijp het wel. Je hoofd zit dan zo vol met vragen, onverwerkte gebeurtenissen dat je door de bomen het bos niet meer ziet, bepaalde dingen, gedragingen van mensen niet kunt rijmen. Het is een tot aan de randctoe gevulde emmer, die bij elk akkefietje over stroomt. Is ook niet makkelijk hoor, want sommige mensen hebben er een handje van om een zg 'dubbele boodschap' af te geven, wat juist weer verwarring en/of onzekerheid, vragen oproept bij de ontvanger. Bij jou dus.
Een tip is iig, indien dit gebeurt, om duidelijkheid vragen. Helpt praktisch altijd. Uitzonderingen daargelaten haha De emmer is inderdaad gevuld en loopt steeds vol. Daarom kan ik ook zo weinig hebben en schiet ik bij elke date weer in een soort paniek. Dat klopt wel.
vrijdag 22 mei 2015 01:14
Pfff, Sensy, het was inderdaad emotionele verwaarlozing (door mezelf en door anderen). Als iets duidelijk is, dan is het dat. Zeker in mijn laatste lange relatie ben ik emotioneel (en dat heb ik toegelaten inderdaad) compleet verwaarloosd. Naar mijn gevoelens werd niet gevraagd, er werd niet naar geluisterd, er werd niet gevraagd naar mijn kant van het verhaal, er werd geen begrip getoond, mijn inbreng werd soms bewust in een kwaad daglicht gesteld, en wanneer ik ze echt onder woorden bracht dan was de reactie echt keihard, met woede en intimidatie, soms de silent treatment.
Jij vraagt naar je gevoelens
Jij luistert naar jezelf
Jij kent jouw kant van het verhaal
Jij hebt begrip voor jezelf
Jij kent je intenties en je motieven voor je inbreng
En zo doorbreek je de vicieuze cirkel van gehoord willen worden en in ruil de silent treatment krijgen. Dat is wat ik bedoel met dat het gemis aan je jasje blijft trekken omdat die primaire taak van voor jezelf zorgen bij jou ligt en bij niemand anders. Helaas is het zo dat we het als kinderen niet konden - voor onszelf zorgen - maar we het nu als volwassenen wel moeten leren. Maar nogmaals: niets is verspild. Je bent echt niet de enige die hierin vastloopt of hier mee worstelt. Herkenning alom.
Jij vraagt naar je gevoelens
Jij luistert naar jezelf
Jij kent jouw kant van het verhaal
Jij hebt begrip voor jezelf
Jij kent je intenties en je motieven voor je inbreng
En zo doorbreek je de vicieuze cirkel van gehoord willen worden en in ruil de silent treatment krijgen. Dat is wat ik bedoel met dat het gemis aan je jasje blijft trekken omdat die primaire taak van voor jezelf zorgen bij jou ligt en bij niemand anders. Helaas is het zo dat we het als kinderen niet konden - voor onszelf zorgen - maar we het nu als volwassenen wel moeten leren. Maar nogmaals: niets is verspild. Je bent echt niet de enige die hierin vastloopt of hier mee worstelt. Herkenning alom.
vrijdag 22 mei 2015 03:21
Het is middenin de nacht, ik lag na te denken, een vraag bleef hangen: Heb ik weleens een relatie met iemand verbroken. Het antwoord: Niet echt..... Opeens begrijp ik ook waarom ik de onvoorspelbaarheid van de ander (mijn ex-partners, een ouder) ook zo eng vind. Ik vind het eng omdat je nooit weet waar je aan toe bent. Je weet niet hoe je hen moet troosten, hoe je je eigen gevoelens kunt beschermen, het geeft me een heel onveilig gevoel (die mij, paradoxaal, weer heel veilig kan laten voelen). Het loslaten van zo'n ex-partner en grenzen stellen ten opzichte van hen vind ik heel moeilijk. Dat heb ik eerder niet gedaan. Het voelt ook een beetje alsof ik hen in de steek laat. Ik vind het moeilijk iemand af te wijzen. Wat als ze weer contact opnemen? Dan moet ik ze weer afwijzen. Waarom? Omdat zij onvoorspelbaar zijn. Dat vind ik sneu. Ik weet wel dat ik het moet doen, dat noemen ze grenzen stellen, maar het voelt alsof ik hen in de steek laat (terwijl ik eigenlijk gewoon voor mezelf opkom EN wetende dat zij mij zo vaak in de steek hebben gelaten). Dit waren een paar gedachten nu. Hoop dat jullie allemaal lekker slapen, ik duik er ook gelijk weer in.
vrijdag 22 mei 2015 03:24
Trouwens wel interessant dat het eerste wat me in de voorgaande post te binnenschiet, toen ik schreef dat je nooit weet waar je aan toe bent, dat ik niet wiste hoe ik hen moet troosten. Troosten. Nog steeds wil ik hen troosten. Ik voel nog steeds compassie voor hen. Absurd, want als ik evenveel compassie voor mezelf had gevoeld was dit alles me nooit overkomen. Absurd ook dat ik zo hard voor mezelf ben terwijl ik juist zoveel compassie voor hen heb. Nouja, gedachten, voor nu.
vrijdag 22 mei 2015 09:00
quote:ikeaverslaafde schreef op 21 mei 2015 @ 20:14:
Als je je laat behandelen als deurmat, dan maken anderen daar graag gebruik van.
Let wel: als jij assertiever gaat worden, zullen ook mensen die jou nu lief vinden daar niet altijd even blij mee zijn. Ook vriendinnen en zo zijn gewend aan je meegaandheid. Dat is belangrijk om nu al bij stil te staan. Want als lieve mensen in je omgeving hard reageren op je assertiviteit, ga je weer twijfelen aan jezelf.
Wat schrijven jullie goed inhoudelijk mij lukt het niet om dit allemaal te verwoorden het is zoveel in mijn hoofd maar ik herken zo goed als alles.
Het bovenstaande stukje van Ikea zit ik nu in.
Ik heb ptss en geen therapie ervoor omdat ik denk dat ik het zelfs nog wel hendel en merk dat ik stappen kan zetten en ook doe.
Ik snap de processen goed en weet wat me te doen staat en ben in uitvoering zeg maar.
Het klopt nu ik assertiever word ook in even in een slagveld zit.
Mensen die me erg pijn hebben gedaan ook fam heb ik contact afgekapt.
Is niet altijd via de boekjes gegaan heb ik het idee want mensen zijn toch een soort boos dan.
Dreigingen bv ouder en je zus en broers zijn ook heel boos op je.
Wij vieren nooit meer verjaardagen en vader en Moederdag en dat is dan uiteraard allemaal mijn schuld.
En als je er ooit bij wil horen zul je heel wat goed moeten maken etc etc.
Wat vriendschappen betreft trek ik eerder de stekker eruit.
Vroeger voelde ik wel dat het niet oke was en ik teveel gaf en de ander me niet echt zag maar nu koppel ik mijn daden eraan.
Ja het geeft veel rust door voor mezelf te kiezen wat goed is en tja dat mensen wellicht telleurgesteld zijn jammer dan ik ben geen deurmat voor een ander.
Ik ben ook iemand houd ik mezelf voor.
Eigenlijk heel raar mensen verwijten je iets wat ze zelf altijd al doen..assertief zijn en niet over hen laten lopen.
Dus ja je beland idd even in een slagveld maar ik merk mij maakt het sterker en durf te handelen naar het weten wat je moet doen van uit gevoel.
Het gaat uiteraard met horten en stoten omdat het onwennig is maar ik doe het wel.
Bij nieuwe vriendschappen waarin ik voel ik krijg te weinig waardoor ik me gewaardeerd voel of ik voel me een soort deurmat die laat ik verder niet groeien maar neem afstand.
Mijn sociale leven is nu dus behoorlijk op de nullijn maar het gekke is het scheelt me niets want ik heb mezelf.
Ik heb me voor genomen om heeeeel lief voor mezelf te zijn en te beschermen.
Ik ben aan kijken of ik alles wat ik ooit heb gemist als kind door het mezelf te geven het mankement uit mijn jeugd kan opheffen.
Ben hier al poosje mee bezig en moet zeggen het gaat me beter af en voel me sterker worden omdat ik mijn eigen waarnemingen volg.
Ik wil andere mensen ook niet meer snappen en begrijpen ik wil mezelf begrijpen en gunnen wat ik nodig heb.
Als je je laat behandelen als deurmat, dan maken anderen daar graag gebruik van.
Let wel: als jij assertiever gaat worden, zullen ook mensen die jou nu lief vinden daar niet altijd even blij mee zijn. Ook vriendinnen en zo zijn gewend aan je meegaandheid. Dat is belangrijk om nu al bij stil te staan. Want als lieve mensen in je omgeving hard reageren op je assertiviteit, ga je weer twijfelen aan jezelf.
Wat schrijven jullie goed inhoudelijk mij lukt het niet om dit allemaal te verwoorden het is zoveel in mijn hoofd maar ik herken zo goed als alles.
Het bovenstaande stukje van Ikea zit ik nu in.
Ik heb ptss en geen therapie ervoor omdat ik denk dat ik het zelfs nog wel hendel en merk dat ik stappen kan zetten en ook doe.
Ik snap de processen goed en weet wat me te doen staat en ben in uitvoering zeg maar.
Het klopt nu ik assertiever word ook in even in een slagveld zit.
Mensen die me erg pijn hebben gedaan ook fam heb ik contact afgekapt.
Is niet altijd via de boekjes gegaan heb ik het idee want mensen zijn toch een soort boos dan.
Dreigingen bv ouder en je zus en broers zijn ook heel boos op je.
Wij vieren nooit meer verjaardagen en vader en Moederdag en dat is dan uiteraard allemaal mijn schuld.
En als je er ooit bij wil horen zul je heel wat goed moeten maken etc etc.
Wat vriendschappen betreft trek ik eerder de stekker eruit.
Vroeger voelde ik wel dat het niet oke was en ik teveel gaf en de ander me niet echt zag maar nu koppel ik mijn daden eraan.
Ja het geeft veel rust door voor mezelf te kiezen wat goed is en tja dat mensen wellicht telleurgesteld zijn jammer dan ik ben geen deurmat voor een ander.
Ik ben ook iemand houd ik mezelf voor.
Eigenlijk heel raar mensen verwijten je iets wat ze zelf altijd al doen..assertief zijn en niet over hen laten lopen.
Dus ja je beland idd even in een slagveld maar ik merk mij maakt het sterker en durf te handelen naar het weten wat je moet doen van uit gevoel.
Het gaat uiteraard met horten en stoten omdat het onwennig is maar ik doe het wel.
Bij nieuwe vriendschappen waarin ik voel ik krijg te weinig waardoor ik me gewaardeerd voel of ik voel me een soort deurmat die laat ik verder niet groeien maar neem afstand.
Mijn sociale leven is nu dus behoorlijk op de nullijn maar het gekke is het scheelt me niets want ik heb mezelf.
Ik heb me voor genomen om heeeeel lief voor mezelf te zijn en te beschermen.
Ik ben aan kijken of ik alles wat ik ooit heb gemist als kind door het mezelf te geven het mankement uit mijn jeugd kan opheffen.
Ben hier al poosje mee bezig en moet zeggen het gaat me beter af en voel me sterker worden omdat ik mijn eigen waarnemingen volg.
Ik wil andere mensen ook niet meer snappen en begrijpen ik wil mezelf begrijpen en gunnen wat ik nodig heb.
vrijdag 22 mei 2015 10:38
@Keukenstoel. Je beschrijft het goed, hoor, als een slagveld. Het verbaasde me lang dat ik in conflict kwam met mensen die altijd zeiden te willen dat ik assertiever zou worden. Ze wilden ook wel dat ik assertiever werd, maar alleen als het hen goed uitkwam. Mijn sociale kring werd in die tijd ook flink uitgedund, maar inmiddels is het een paar jaar verder en komen er nieuwe mensen bij. Mensen die beter passen bij wie ik ben geworden.
Ik wil nog steeds de motieven van andere mensen begrijpen en ik doe daar nog steeds mijn best voor. Alleen steek ik die energie niet meer in iedereen. Niet iedereen hoeft mij meer aardig te vinden. Ik vind ook niet iedereen aardig.
Hoe ga je nu om met je familie? Ik vind die dynamiek heel lastig. Doordat ik met bepaalde familieleden geen contact heb, voelen andere familieleden zich verplicht een kant te kiezen. Daar voel ik me dan toch verantwoordelijk voor, terwijl ik het contact heb gestopt omdat zij mij, zoals Sensy zo mooi uitlegde, emotioneel verwaarloosden. Waarom zou je zulke mensen in je leven dulden? Ik ben inmiddels voldoende gegroeid om zakelijk met hen om te gaan als ik ze onverhoopt tegenkom op familiebijeenkomsten, maar helaas is niet iedereen met me meegegroeid.
Ik wil nog steeds de motieven van andere mensen begrijpen en ik doe daar nog steeds mijn best voor. Alleen steek ik die energie niet meer in iedereen. Niet iedereen hoeft mij meer aardig te vinden. Ik vind ook niet iedereen aardig.
Hoe ga je nu om met je familie? Ik vind die dynamiek heel lastig. Doordat ik met bepaalde familieleden geen contact heb, voelen andere familieleden zich verplicht een kant te kiezen. Daar voel ik me dan toch verantwoordelijk voor, terwijl ik het contact heb gestopt omdat zij mij, zoals Sensy zo mooi uitlegde, emotioneel verwaarloosden. Waarom zou je zulke mensen in je leven dulden? Ik ben inmiddels voldoende gegroeid om zakelijk met hen om te gaan als ik ze onverhoopt tegenkom op familiebijeenkomsten, maar helaas is niet iedereen met me meegegroeid.
vrijdag 22 mei 2015 10:52
quote:Femke_dev schreef op 22 mei 2015 @ 02:15:
Interessante manier om de vicieuze cirkel te doorbreken. Dat ga ik mezelf allemaal geven. Ik zal inderdaad genoeg medestanders hebben, ik ben benieuwd naar de respons van iedereen en ze zijn allemaal welkom. Bedankt en welterusten!
Goedemorgen
Idd. Het beste recept is gewoon om wat meer van jezelf te houden. Werkt levenslang, want je moet je hele leven 24/7 met jezelf door een deur, niet met andere mensen.
Luister naar jezelf. Blijf bij jezelf. En bovenal; blijf jezelf trouw.
Zolang jij je maar ergens prettig bij voelt en iets wel of juist niet wilt. Je grenzen aangeven, daar draait het ook om . Dat heeft een ander maar te respecteren. En anders mag je, nee, heb jecer recht op om er iets van te zeggen, voor jezelf op te komen. Tot hier en niet verder. Gaandeweg leer je steeds beter op je innerlijke compas te varen. Nu moeilijk en onwennig, maar het komt met stapjes. De cirkel moet iig met een gepaald gedrag, denkpatroon doorbroken worden, en dan kom je er, echt. Zo ging het bij mij ook, hoewel ik nu ook gewoon nog therapie heb.
Onthoud: je dierbaarste bezit ben jij en zorg dat je jezelf niet 'kwijtraakt' bij bepaalde mensen, in deze wereld.
Ja, medestanders genoeg hier. Dus voor wat emotionele en morele steun, zit je hier goed.
you go girl!
Interessante manier om de vicieuze cirkel te doorbreken. Dat ga ik mezelf allemaal geven. Ik zal inderdaad genoeg medestanders hebben, ik ben benieuwd naar de respons van iedereen en ze zijn allemaal welkom. Bedankt en welterusten!
Goedemorgen
Idd. Het beste recept is gewoon om wat meer van jezelf te houden. Werkt levenslang, want je moet je hele leven 24/7 met jezelf door een deur, niet met andere mensen.
Luister naar jezelf. Blijf bij jezelf. En bovenal; blijf jezelf trouw.
Zolang jij je maar ergens prettig bij voelt en iets wel of juist niet wilt. Je grenzen aangeven, daar draait het ook om . Dat heeft een ander maar te respecteren. En anders mag je, nee, heb jecer recht op om er iets van te zeggen, voor jezelf op te komen. Tot hier en niet verder. Gaandeweg leer je steeds beter op je innerlijke compas te varen. Nu moeilijk en onwennig, maar het komt met stapjes. De cirkel moet iig met een gepaald gedrag, denkpatroon doorbroken worden, en dan kom je er, echt. Zo ging het bij mij ook, hoewel ik nu ook gewoon nog therapie heb.
Onthoud: je dierbaarste bezit ben jij en zorg dat je jezelf niet 'kwijtraakt' bij bepaalde mensen, in deze wereld.
Ja, medestanders genoeg hier. Dus voor wat emotionele en morele steun, zit je hier goed.
you go girl!
