Relaties
alle pijlers
Zoveel tijd verspild, de focus is verkeerd
vrijdag 15 mei 2015 18:35
Ik kom er steeds meer achter dat ik mijn volwassen leeftijd, dat nu zo'n 15 jaar duurt, en daarvoor, ik me vaak gefocust heb op mensen die simpelweg verkeerd voor me waren (met een paar uitzonderingen). Partners die vanwege allerlei issues geen liefhebbende partner konden zijn en collega's of 'vrienden' die nooit intrinsiek in mij geïnteresseerd waren (behalve de uitzonderingen). Mensen die tegen me logen, die gemeen waren, die me hard dumpten, die verliefd waren op de aandacht die ik hen gaf en niet om wie ik had, vaak erg weinig empathie hadden, soms logen en bedrogen.
Daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds enige maanden ben ik nu wat therapie aan het doen en leer ik dat ik echt een enorme pleaser ben geweest. Hard aan het werk geweest de grenzen van anderen te leren kennen en respecteren terwijl zij voortdurend over mijn grenzen gingen. Helaas gingen ze over mijn grenzen en gedroegen ze zich vervolgens nog walgelijker door mijn grenzen keihard te negeren. Bah, wat ben ik daar nu kwaad over. Ik ben vooral kwaad omdat ik hun gedrag zo vaak heb goedgepraat. 'Ach ze weten niet beter'. Ik heb zoveel toegelaten en ik merk dat ik nu de prijs daarvoor betaal: Ik heb weinig vertrouwen in anderen, ben erg in mezelf gekeerd, ik heb geen zin meer om naar leuke partners te kijken of moeite te doen voor een relatie. Ik ben erg afhoudend geworden, boos, wrokkig. Het ergste is dat de paar dates die ik de laatste tijd heb gehad stuk voor stuk met mannen waren die hartstikke onbetrouwbaar waren (en zelfs gemeen).
Mijn bedoeling hier is niet mijn bitterheid en wrok hier te posten. Ik vraag me af waarom ik in mijn leven zoveel tijd heb verspild aan de verkeerde mensen. Haast obsessief heb ik ze willen bestuderen en veranderen. Nu wil ik eindelijk eens mijn EIGEN leven leiden en niet meer bezig zijn met deze mensen. Als iemand bijvoorbeeld iets gemeens bij me doet dan denk ik 'Oh, wat gemeen, waarom zou hij dat doen?' in plaats van 'Oh, wat gemeen, bah, ik wil die persoon niet in mijn leven!'.
Het is alsof mijn psyche in de vraag blijft hangen waarom ze zo gemeen zijn, ik geef ze zelfs compassie, in plaats van dat ik maak dat ik wegkom.
Waarom doe ik dit? Hoe stop ik hiermee? Hoe laat ik die mensen in de wereld gewoon zijn. Hoe kan ik mijn eigen leven weer leiden?
Daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds enige maanden ben ik nu wat therapie aan het doen en leer ik dat ik echt een enorme pleaser ben geweest. Hard aan het werk geweest de grenzen van anderen te leren kennen en respecteren terwijl zij voortdurend over mijn grenzen gingen. Helaas gingen ze over mijn grenzen en gedroegen ze zich vervolgens nog walgelijker door mijn grenzen keihard te negeren. Bah, wat ben ik daar nu kwaad over. Ik ben vooral kwaad omdat ik hun gedrag zo vaak heb goedgepraat. 'Ach ze weten niet beter'. Ik heb zoveel toegelaten en ik merk dat ik nu de prijs daarvoor betaal: Ik heb weinig vertrouwen in anderen, ben erg in mezelf gekeerd, ik heb geen zin meer om naar leuke partners te kijken of moeite te doen voor een relatie. Ik ben erg afhoudend geworden, boos, wrokkig. Het ergste is dat de paar dates die ik de laatste tijd heb gehad stuk voor stuk met mannen waren die hartstikke onbetrouwbaar waren (en zelfs gemeen).
Mijn bedoeling hier is niet mijn bitterheid en wrok hier te posten. Ik vraag me af waarom ik in mijn leven zoveel tijd heb verspild aan de verkeerde mensen. Haast obsessief heb ik ze willen bestuderen en veranderen. Nu wil ik eindelijk eens mijn EIGEN leven leiden en niet meer bezig zijn met deze mensen. Als iemand bijvoorbeeld iets gemeens bij me doet dan denk ik 'Oh, wat gemeen, waarom zou hij dat doen?' in plaats van 'Oh, wat gemeen, bah, ik wil die persoon niet in mijn leven!'.
Het is alsof mijn psyche in de vraag blijft hangen waarom ze zo gemeen zijn, ik geef ze zelfs compassie, in plaats van dat ik maak dat ik wegkom.
Waarom doe ik dit? Hoe stop ik hiermee? Hoe laat ik die mensen in de wereld gewoon zijn. Hoe kan ik mijn eigen leven weer leiden?
vrijdag 22 mei 2015 11:02
Lieve keukenstoel, wat goed van je dat je je hebt voorgenomen om heel lief voor jezelf te zijn. Wees trots op wie je bent en verwen jezelf bv maar eens goed met een wellnessavond, een leuke bioscoopfilm of een middagje winkelen. Of geef jezelf een cadeautje, een leuk of interessant boek ofzo, indien je van lezen houdt. Ook jij bent het waard. Succes! En dikke
vrijdag 22 mei 2015 13:18
Wat lief allemaal!
Ja ik verwen mezelf idd met af en toe een kadootje of een activititeit die ik leuk vind.
Ikea tja familie.
Ik ben 3 jr terug na lange stilte van mijn kant naar mijn ouders gegaan om te kijken hoe er een manier zou kunnen zijn in omgaan omdat ik kinderen heb en het dan best lastig is.
Ik ben zelf hulpverlener dus ging er in mijn hoofd goed beredeneert en onderbouwt naar toen dacht ik.
Ik kwam daar binnen en viel gelijk in mijn kindrol achteraf gezien voelde me ook naar.
Afijn ik wilde de boel enigszins nog redden maar vanaf eerst zin knalde ik op een muur.
De muur wat bazel je nou? Das niet waar en dat heb ik nooit gezegd etc etc.
Na 2 uur was ik geen steek verder.
Ik deed raar en zag alles fout.
Doodmoe was ik en kon er niet meer tegen en heb toen het besluit genomen dat ik niet meer thuis zou komen etc.
Dan krijg je het verhaal ja maar we deden toch veel voor je etc etc.
Weet je mijn ouders hoeven niet perfect te zien het waren tenslotte tienerouders en kwamen beide achteraf gezien uit narcistisch gezinnen.
Maar het nooit willen interesseren in mijzelf breekt me zo op.
Wel over hoe ik mijn tuin oid moet doen maar niet hoe voel jij je etc.
Ik krijg nu de schuld dat ik raar ben en gek doe etc.
Verdere fam bezoeken etc deden we nooit echt en als het er was was het oppervlakkig dus dat mis ik niet dat was al zo.
Bovendien zullen ze me niet geloven want ouders staan ergens bovenaan een lijstje bij mensen.
1 tante was er altijd voor me als kind in de zin van dat ik daar vaak logeerde en ik me veilig en gewaardeerd voelde door bv te vragen wat ik wilde doen of eten etc.
Ik heb haar daarvoor wezen bedanken hoe belangrijk ze voor me is geweest.[ze word dement dus ik moest opschieten daarmee]
Het is de zus van mijn moeder en wil de situatie niet lastig maken dus was ook mijn soort afscheid ze is nu 82.
Mijn kinderen hebben zelden contact en mijn kleinste gaat meestal 2 keer per jr logeren en dan halen ze haar op.
Maar ze voelt ook al de druk van ouders door bv niet met knuffels te mogen slapen of een sneer naar haar moeder.
De kilte en de desinteresse maakt dat ze niet echt meer wil dus laat het beetje met de stroom mee lopen.wat mijn kind wil en anders niet.
Mijn grote kinderen gaan ook niet meer omdat ze zich niet gezien voelen en de kilte voelen en de opmerkingen bij hun leven,keuzes etc.
Het is goed zo.
Ik ben als moeder een heel andere kant opgegaan ben zeer warm en lief voor mijn kinderen en houden ook van me en dat geeft aan dat ik het goed doe en dat zeggen ze ook.
Ik laat me niet meer leiden door mijn ouders ik had graag anders gezien maar soms kan het niet anders.
Heb je wat aan mijn verhaal?
Ja ik verwen mezelf idd met af en toe een kadootje of een activititeit die ik leuk vind.
Ikea tja familie.
Ik ben 3 jr terug na lange stilte van mijn kant naar mijn ouders gegaan om te kijken hoe er een manier zou kunnen zijn in omgaan omdat ik kinderen heb en het dan best lastig is.
Ik ben zelf hulpverlener dus ging er in mijn hoofd goed beredeneert en onderbouwt naar toen dacht ik.
Ik kwam daar binnen en viel gelijk in mijn kindrol achteraf gezien voelde me ook naar.
Afijn ik wilde de boel enigszins nog redden maar vanaf eerst zin knalde ik op een muur.
De muur wat bazel je nou? Das niet waar en dat heb ik nooit gezegd etc etc.
Na 2 uur was ik geen steek verder.
Ik deed raar en zag alles fout.
Doodmoe was ik en kon er niet meer tegen en heb toen het besluit genomen dat ik niet meer thuis zou komen etc.
Dan krijg je het verhaal ja maar we deden toch veel voor je etc etc.
Weet je mijn ouders hoeven niet perfect te zien het waren tenslotte tienerouders en kwamen beide achteraf gezien uit narcistisch gezinnen.
Maar het nooit willen interesseren in mijzelf breekt me zo op.
Wel over hoe ik mijn tuin oid moet doen maar niet hoe voel jij je etc.
Ik krijg nu de schuld dat ik raar ben en gek doe etc.
Verdere fam bezoeken etc deden we nooit echt en als het er was was het oppervlakkig dus dat mis ik niet dat was al zo.
Bovendien zullen ze me niet geloven want ouders staan ergens bovenaan een lijstje bij mensen.
1 tante was er altijd voor me als kind in de zin van dat ik daar vaak logeerde en ik me veilig en gewaardeerd voelde door bv te vragen wat ik wilde doen of eten etc.
Ik heb haar daarvoor wezen bedanken hoe belangrijk ze voor me is geweest.[ze word dement dus ik moest opschieten daarmee]
Het is de zus van mijn moeder en wil de situatie niet lastig maken dus was ook mijn soort afscheid ze is nu 82.
Mijn kinderen hebben zelden contact en mijn kleinste gaat meestal 2 keer per jr logeren en dan halen ze haar op.
Maar ze voelt ook al de druk van ouders door bv niet met knuffels te mogen slapen of een sneer naar haar moeder.
De kilte en de desinteresse maakt dat ze niet echt meer wil dus laat het beetje met de stroom mee lopen.wat mijn kind wil en anders niet.
Mijn grote kinderen gaan ook niet meer omdat ze zich niet gezien voelen en de kilte voelen en de opmerkingen bij hun leven,keuzes etc.
Het is goed zo.
Ik ben als moeder een heel andere kant opgegaan ben zeer warm en lief voor mijn kinderen en houden ook van me en dat geeft aan dat ik het goed doe en dat zeggen ze ook.
Ik laat me niet meer leiden door mijn ouders ik had graag anders gezien maar soms kan het niet anders.
Heb je wat aan mijn verhaal?
vrijdag 22 mei 2015 14:57
@keukenstoel Wat jammer dat het bij jou allemaal zo moeilijk gaat. Het is geen fijn gevoel als je je onbegrepen voelt door je familie. Ik heb geen kille familie zoals jij, en zeker geen ouders die zo jong kinderen hebben gekregen, maar ik herken wel de muur waar je tegen op kan lopen. Dat ze het niet begrijpen of willen begrijpen, dat ze je aan het twijfelen willen maken aan het beeld dat je hebt, zelfs terwijl anderen, zoals je kinderen dat nu al hebben, precies hetzelfde ervaren of zien. Je kunt ze niet veranderen. Dat moet ik ook leren. In mijn persoonlijke situatie zitten dingen niet enorm scheef. Mijn ouders geven op een aantal manieren heel veel steun en dat waardeer ik heel erg. In mijn jeugd zaten bepaalde dingen wel scheef, had ik emotioneel meer nodig dan ze konden geven (zeker de ouder die het meeste tijd aan mij besteedde), en eigenlijk is dat nog steeds zo. Daarnaast denk ik dat ik dingen scherper opmerk, dingen die zij niet zien, of willen zien, of gewoon zo willen laten. Het interesseert hen minder. Zo loop ik tegen muren op en krijg ik geen erkenning. Wat mij het meeste dwars zit is de onvoorspelbaarheid van een ouder. Die ouder kan steunend zijn maar ook heel passief-aggressief en vooral aan het jij-bakken, daardoor voel je je nooit begrepen. Soms lijkt het erop alsof die ouder het er gewoon om doet om mij niet te begrijpen. Heel goed dat je je niet meer laat leiden door je ouders: Uiteindelijk is het jouw leven en is het heel gezond om los te komen van hen! Zo gaat dat nu eenmaal, dat is volwassenheid. Dat is gezond. Ik begrijp echter wel dat je nog die erkenning zoekt en het jammer vindt dat je niet begrepen wordt. Misschien toch eens accepteren dat dit nu eenmaal is wie ze zijn. Lastig en soms pijnlijk.
vrijdag 22 mei 2015 18:21
Ik heb eerder in dit topic geschreven dat ik vooral partners had die geen eigen verantwoordelijkheid nemen, niet helemaal trouw zijn aan de waarheid, gemene dingen doen of sneren maken, die anderen de schuld geven van gevoelens van ongemak die ze hebben, en die niet luisteren, mij niet (wilden) begrijpen, mijn gevoelens niet valideerden of erkenden (maar met woede en intimidatie reageerden).
Toen bedacht ik me dat de ouder die vroeger mij primaire zorg gaf, dat die dus echt nooit iets toegeeft, soms wat gemeen is, die niet bezig is met wat je echt nodig hebt, dat die me soms negeerde, afstandelijk is, en vooral mijn grotere zus een voorkeursbehandeling gaf. Ligt hier de kiem van mijn latere partnerkeuzes? Ligt hier de oorzaak van het feit dat ik zoveel obsedeer over anderen (overanalyseer) in plaats van grenzen te stellen?
Wel kan ik me voorstellen dat als een persoon geen eigen verantwoordelijkheid neemt, alles altijd ontkend (en daar zelfs kleine/grote leugens over verteld), altijd uitvluchten verzint en aan jij-bakken doet, dat een kind daar niet tegen bewapend is. Dat je als kind gaat denken 'oh, mijn ouder reageert woedend op mijn gevoelens, ik zal het wel verkeerd hebben'.
Zelfs nu nog, nu ik volwassen ben, als die ouder echt iets verkeerd doet, dan is het nooit 'Goh, ik heb dit verkeerd gedaan want....., en het spijt me'. Terwijl ik dat altijd wel doe, mocht ik eens een vergissing begaan, en zo ben ik dus altijd het bokje/de zwakkere partij.
Toen bedacht ik me dat de ouder die vroeger mij primaire zorg gaf, dat die dus echt nooit iets toegeeft, soms wat gemeen is, die niet bezig is met wat je echt nodig hebt, dat die me soms negeerde, afstandelijk is, en vooral mijn grotere zus een voorkeursbehandeling gaf. Ligt hier de kiem van mijn latere partnerkeuzes? Ligt hier de oorzaak van het feit dat ik zoveel obsedeer over anderen (overanalyseer) in plaats van grenzen te stellen?
Wel kan ik me voorstellen dat als een persoon geen eigen verantwoordelijkheid neemt, alles altijd ontkend (en daar zelfs kleine/grote leugens over verteld), altijd uitvluchten verzint en aan jij-bakken doet, dat een kind daar niet tegen bewapend is. Dat je als kind gaat denken 'oh, mijn ouder reageert woedend op mijn gevoelens, ik zal het wel verkeerd hebben'.
Zelfs nu nog, nu ik volwassen ben, als die ouder echt iets verkeerd doet, dan is het nooit 'Goh, ik heb dit verkeerd gedaan want....., en het spijt me'. Terwijl ik dat altijd wel doe, mocht ik eens een vergissing begaan, en zo ben ik dus altijd het bokje/de zwakkere partij.
vrijdag 22 mei 2015 23:18
ik wilde ook altijd mensen begrijpen die nare dingen doen tegen mij.
piekeren piekeren maar ook een heel verdrietig gevoel van waarom doe je dat nu ik doe toch niks waarom je zo moet doen.
wond op wond iedere keer.
Nu weet ik als ik me zo ga voelen en niet snap wat een ander aan het doen is dan is het foute boel.
Jij gaat ws ook pas piekeren als er iets naars gebeurd en niet voordat er wat gebeurd.
Houd dat moment vast als je iets ontdekt en je gaat piekeren waarom etc want dat is het moment van wegwezen.. hier gebeurd iets wat niet klopt en hoe en wat maakt me niet uit het is gewoon niet goed.
En waarom iemand iets doet kan wel 100 redenen hebben en je zal nooit weten welke maar 1 ding weet je wel daar wil je niet bijblijven.
Heb je hier wat aan Femke....ik heb het eenvoudig willen uitleggen en eigenlijk is het ook zo eenvoudig[ik heb jaren heel moeilijk gedacht merk ik zelf was nergens voor nodig dus]
piekeren piekeren maar ook een heel verdrietig gevoel van waarom doe je dat nu ik doe toch niks waarom je zo moet doen.
wond op wond iedere keer.
Nu weet ik als ik me zo ga voelen en niet snap wat een ander aan het doen is dan is het foute boel.
Jij gaat ws ook pas piekeren als er iets naars gebeurd en niet voordat er wat gebeurd.
Houd dat moment vast als je iets ontdekt en je gaat piekeren waarom etc want dat is het moment van wegwezen.. hier gebeurd iets wat niet klopt en hoe en wat maakt me niet uit het is gewoon niet goed.
En waarom iemand iets doet kan wel 100 redenen hebben en je zal nooit weten welke maar 1 ding weet je wel daar wil je niet bijblijven.
Heb je hier wat aan Femke....ik heb het eenvoudig willen uitleggen en eigenlijk is het ook zo eenvoudig[ik heb jaren heel moeilijk gedacht merk ik zelf was nergens voor nodig dus]
zaterdag 23 mei 2015 00:26
Ik heb hier heel veel aan. Inderdaad ga ik lopen piekeren als het al te laat is, in plaats van op tijd. Dat is een enorme valkuil. Dat moet ik leren om te draaien. Zoals jij dat nu doet. Niet gaan lopen piekeren als het al te laat is. Ik zal dat moment gaan vasthouden: Dat ik opmerk dat ik iets ontdek, dat ik mezelf dan vertel niet te gaan piekeren maar dit als een signaal of alarmbel op te vatten. Dank je keukenstoel. Zulke tips werken voor mij heel goed!
zaterdag 23 mei 2015 00:43
Weet je waar ik nu van baal? Dat anderen mij nooit in bescherming namen tegen henzelf! In zoverre als dit kan neem ik anderen in bescherming tegen mij. Zoals nu, ik ga door van alles heen nu, dus vertel ik mogelijke dates 'goh, verwacht niet teveel van mij nu, ik verwerk een aantal zaken uit het verleden'. Anderen deden dit dus niet voor mij en ik was zo naïef te verwachten dat ze dat wel zouden doen. Daarnaast logen ze natuurlijk gewoon over hun verleden of gaven daar weinig informatie over (een slimme truc, dan hebben ze zogenaamd niet gelogen en kunnen ze het op de ander afschuiven dat het de verantwoordelijkheid van de ander was). Ik was zo naïef daarin. Zo ben ik behandeld op een manier als ze hun partners voor mij hebben behandeld. Bah, zo zou ik niet in het leven willen staan. Ik zeg niet dat anderen verantwoordelijkheid moeten nemen voor mijn welzijn. Die heb ik. Maar genoeg liefde aan de ander tonen dat je hen beschermt voor zaken die jij eventueel kunt veroorzaken bij hen, dat zou fijn zijn. Vergeet het maar. Bah bah.
zaterdag 23 mei 2015 01:02
Zij behandelden jou exact zoals jij jezelf behandelt: nietszeggend, onbelangrijk, de ander komt op de eerste plaats.
Het is even slikken en zeker een schok als je er achter komt dat JIJ je ergste vijand bent. Anderen volgen jouw patronen die matchen met hún (ziekelijke) patronen.
Naïviteit trekt berekenend zijn aan
Slachtoffer trekt dader aan
Jezelf weggeven trekt emotionele dieven aan
Verantwoordelijkheid bij een ander leggen trekt enorm veel hartzeer aan
Jezelf overdreven verantwoorden trekt onverantwoordelijke partners aan
Ik kan het rijtje nog langer maken, maar ik denk dat het wel duidelijk is. Je bent de bron van hetgeen je ervaart in relatie tot anderen. Hoe jij jezelf draagt en gedraagt geeft de anderen de handleiding waarmee ze jou weer behandelen. Wil je dat omkeren dan zul je korte metten moeten maken met schuldgevoel, want dat is vaak de bron voor de ellende die jij en ik en velen met ons meemaken en/of hebben meegemaakt.
Het is even slikken en zeker een schok als je er achter komt dat JIJ je ergste vijand bent. Anderen volgen jouw patronen die matchen met hún (ziekelijke) patronen.
Naïviteit trekt berekenend zijn aan
Slachtoffer trekt dader aan
Jezelf weggeven trekt emotionele dieven aan
Verantwoordelijkheid bij een ander leggen trekt enorm veel hartzeer aan
Jezelf overdreven verantwoorden trekt onverantwoordelijke partners aan
Ik kan het rijtje nog langer maken, maar ik denk dat het wel duidelijk is. Je bent de bron van hetgeen je ervaart in relatie tot anderen. Hoe jij jezelf draagt en gedraagt geeft de anderen de handleiding waarmee ze jou weer behandelen. Wil je dat omkeren dan zul je korte metten moeten maken met schuldgevoel, want dat is vaak de bron voor de ellende die jij en ik en velen met ons meemaken en/of hebben meegemaakt.
zaterdag 23 mei 2015 01:11
Nou, naïef was ik. Ik gaf mezelf absoluut weg. Ik legde de verantwoordelijkheid bij de ander door teveel op hen te vertrouwen (terwijl ik geen emotionele erkenning kreeg en zeker niet in bescherming werd genomen), en hoe wist je dat ik mijzelf overdreven aan het verantwoorden was bij onverantwoordelijke partners? Mijn partners eisten soms verantwoording over dingen die, nu ik terugkijk, hen helemaal niets aanging. Soms verweten ze me dingen die 1) ze al wisten en zelfs mee eens waren of 2) die gewoon mijn vrijheid was, en wat deed ik? Ik liep me overdreven te verantwoorden. &$*@$* wat ontzettend stom. Waarom dacht ik dat zij dat mochten? Zij voelde zich haast, ehm...., entitled om dat te doen? Terwijl zij nooit toestemming vroegen aan mij, of een compromis zochten, en alles eenzijdig deden. *@$*%@*$* waarom zag ik dit niet? Het is laat, ik heb een wijntje op, en ik ben boos
zaterdag 23 mei 2015 01:12
Ik ben in ieder geval nu van ze af
En je hebt gelijk Sensy, in wat je al eerder schreef, nu moet ik mijn eigen ouder zijn en naar mijn eigen stem luisteren! Ik ben volwassen en besluit nu zelf wat ik vind, wat ik zie, wat ik wil, wat ik ga doen, wat ik van een ander vind, en wie ik wel of niet in mijn leven wil.
En je hebt gelijk Sensy, in wat je al eerder schreef, nu moet ik mijn eigen ouder zijn en naar mijn eigen stem luisteren! Ik ben volwassen en besluit nu zelf wat ik vind, wat ik zie, wat ik wil, wat ik ga doen, wat ik van een ander vind, en wie ik wel of niet in mijn leven wil.
zaterdag 23 mei 2015 09:00
quote:Femke_dev schreef op 23 mei 2015 @ 00:43:
Weet je waar ik nu van baal? Dat anderen mij nooit in bescherming namen tegen henzelf! In zoverre als dit kan neem ik anderen in bescherming tegen mij. Zoals nu, ik ga door van alles heen nu, dus vertel ik mogelijke dates 'goh, verwacht niet teveel van mij nu, ik verwerk een aantal zaken uit het verleden'. Anderen deden dit dus niet voor mij en ik was zo naïef te verwachten dat ze dat wel zouden doen. Daarnaast logen ze natuurlijk gewoon over hun verleden of gaven daar weinig informatie over (een slimme truc, dan hebben ze zogenaamd niet gelogen en kunnen ze het op de ander afschuiven dat het de verantwoordelijkheid van de ander was). Ik was zo naïef daarin. Zo ben ik behandeld op een manier als ze hun partners voor mij hebben behandeld. Bah, zo zou ik niet in het leven willen staan. Ik zeg niet dat anderen verantwoordelijkheid moeten nemen voor mijn welzijn. Die heb ik. Maar genoeg liefde aan de ander tonen dat je hen beschermt voor zaken die jij eventueel kunt veroorzaken bij hen, dat zou fijn zijn. Vergeet het maar. Bah bah.
Dit! was ook mijn punt waar ik zo mee stoei[de]
Dat mensen mij niet beschermde tegen hun rare gedrag actie etc.
Ik zat dan ok van kun je toch niet maken zeg!
Euh dus wel blijkt.
Mannen vertellen dat niet denk onder het mom "was voor jou tijd en nu is nu dus daar heb je niks mee te maken" of wat ik ook vaak hoor dat mannen zeggen "Ja ik lieg niet ik verzwijg dus dat is geen liegen"
Ik vind dat net zo kwalijk ook een vorm van liegen maar gemanipuleerd liegen.
Erg dat een man op zon manier aan een partner moeten komen en het met gezond normaal gedrag niet meer lukt.
Weet je waar ik nu van baal? Dat anderen mij nooit in bescherming namen tegen henzelf! In zoverre als dit kan neem ik anderen in bescherming tegen mij. Zoals nu, ik ga door van alles heen nu, dus vertel ik mogelijke dates 'goh, verwacht niet teveel van mij nu, ik verwerk een aantal zaken uit het verleden'. Anderen deden dit dus niet voor mij en ik was zo naïef te verwachten dat ze dat wel zouden doen. Daarnaast logen ze natuurlijk gewoon over hun verleden of gaven daar weinig informatie over (een slimme truc, dan hebben ze zogenaamd niet gelogen en kunnen ze het op de ander afschuiven dat het de verantwoordelijkheid van de ander was). Ik was zo naïef daarin. Zo ben ik behandeld op een manier als ze hun partners voor mij hebben behandeld. Bah, zo zou ik niet in het leven willen staan. Ik zeg niet dat anderen verantwoordelijkheid moeten nemen voor mijn welzijn. Die heb ik. Maar genoeg liefde aan de ander tonen dat je hen beschermt voor zaken die jij eventueel kunt veroorzaken bij hen, dat zou fijn zijn. Vergeet het maar. Bah bah.
Dit! was ook mijn punt waar ik zo mee stoei[de]
Dat mensen mij niet beschermde tegen hun rare gedrag actie etc.
Ik zat dan ok van kun je toch niet maken zeg!
Euh dus wel blijkt.
Mannen vertellen dat niet denk onder het mom "was voor jou tijd en nu is nu dus daar heb je niks mee te maken" of wat ik ook vaak hoor dat mannen zeggen "Ja ik lieg niet ik verzwijg dus dat is geen liegen"
Ik vind dat net zo kwalijk ook een vorm van liegen maar gemanipuleerd liegen.
Erg dat een man op zon manier aan een partner moeten komen en het met gezond normaal gedrag niet meer lukt.
zaterdag 23 mei 2015 12:23
quote:Sensy12 schreef op 23 mei 2015 @ 01:50:
Als je sterft van de honger dan eet je alles. Zo ook met relaties. Als je emotioneel uitgehongerd bent dan neem je genoegen met het minste van het minste. Ga jezelf dus inderdaad voeden en dat begint met stoppen met handelen uit schuldgevoel.
Idd! Voed jezelf met positiviteit, Femke. Alle kleine positieve beetjes zijn een begin en mooi meegenomen, voor nu en voor de toekomst. Dit gedrag, deze gedachten zullen een positieve kettingreactie teweegbrengen, waardoor je steeds minder het type mensen aantrekt, die Sensy hiervoor beschreef. Voed jezelf met eigenliefde en merk dat je het dan gasndeweg ook vanuit je omgeving ontvangt, want reken maar, dat als je jezelf accepteert zoals je bent, van jezelf houdt, je dan pas echt oprecht van een ander kunt houden en andersom; dat zij van jou houden. Dan is de cirkel doorbroken.
Waarom je dit niet zag? Omdat je waarschijnlijk kortgeleden pas tot dit inzicht bent gekomen. Daarom waren die afgelopen 15 jaren zeker geen verspilde jaren maar een goede leerschool. Beter laat dan nooit.
Klinkt misschien heel kort door de bocht (bedoel het niet zo 'hard', maar klopt wel) wat ik ga zeggen; wat je zaait, dat oogst je. Dus ook dat aantrekken van de foute mensen, die Sensy beschreef, wederom. We roepen dingen op ons af met ons gedrag, spiegelen mensen, projecteren ons op anderen.
Beste recept: blijf bij jezelf, houd van jezelf.
En denk hiet voor anderen, probeer mensen , gedragingen niet tot in den treure te analyseren,doorgronden, want je krijgt toch hiet het (gewenste) antwoord, gewenste reactie. Alleen jij voelt jezelf, begrijpt jezelf, doorgrondt jezelf, net als een ander dat alleen bij zichzelf kan. Je kan niet in iemands hoofd kijken.
Maar volgens mij is het kwartje bij jou nu wel geland.
Als je sterft van de honger dan eet je alles. Zo ook met relaties. Als je emotioneel uitgehongerd bent dan neem je genoegen met het minste van het minste. Ga jezelf dus inderdaad voeden en dat begint met stoppen met handelen uit schuldgevoel.
Idd! Voed jezelf met positiviteit, Femke. Alle kleine positieve beetjes zijn een begin en mooi meegenomen, voor nu en voor de toekomst. Dit gedrag, deze gedachten zullen een positieve kettingreactie teweegbrengen, waardoor je steeds minder het type mensen aantrekt, die Sensy hiervoor beschreef. Voed jezelf met eigenliefde en merk dat je het dan gasndeweg ook vanuit je omgeving ontvangt, want reken maar, dat als je jezelf accepteert zoals je bent, van jezelf houdt, je dan pas echt oprecht van een ander kunt houden en andersom; dat zij van jou houden. Dan is de cirkel doorbroken.
Waarom je dit niet zag? Omdat je waarschijnlijk kortgeleden pas tot dit inzicht bent gekomen. Daarom waren die afgelopen 15 jaren zeker geen verspilde jaren maar een goede leerschool. Beter laat dan nooit.
Klinkt misschien heel kort door de bocht (bedoel het niet zo 'hard', maar klopt wel) wat ik ga zeggen; wat je zaait, dat oogst je. Dus ook dat aantrekken van de foute mensen, die Sensy beschreef, wederom. We roepen dingen op ons af met ons gedrag, spiegelen mensen, projecteren ons op anderen.
Beste recept: blijf bij jezelf, houd van jezelf.
En denk hiet voor anderen, probeer mensen , gedragingen niet tot in den treure te analyseren,doorgronden, want je krijgt toch hiet het (gewenste) antwoord, gewenste reactie. Alleen jij voelt jezelf, begrijpt jezelf, doorgrondt jezelf, net als een ander dat alleen bij zichzelf kan. Je kan niet in iemands hoofd kijken.
Maar volgens mij is het kwartje bij jou nu wel geland.
zaterdag 23 mei 2015 12:42
Als kind ben je afhankelijk van je ouders. Bij een normale kind / ouder relatie is dat geen probleem. Dan voel je de veilige geborgenheid ban ouders die er altijd voor je zullen zijn.
Maar wordt je door je ouders verwaarloost of heb je onvoorspelbare ouders dan is dat voor een kind enorm beangstigend. Je hebt je ouders nodig dus zal je je ouders gaan pleasen om er maar vooral voor te zorgen dat ze er voor je zijn. Je leer niet te herkennen wat jij nodig hebt.
Dat wordt zo'n gewoonte dat je dit op volwassen leeftijd ook blijft doen. Je bent bang dat de ander je in de steek laat. Bent bang datje niet goedgenoeg bent om aandacht aan te besteden want je ouder was er ook niet altijd voor je.
Maar je bent al lang geen afhankelijk kind meer. Jr kan jezelf reddden. Dus kan en mag je je grenzen aangeven. Hoef je niet meer over je heen te laten lopen
Maar wordt je door je ouders verwaarloost of heb je onvoorspelbare ouders dan is dat voor een kind enorm beangstigend. Je hebt je ouders nodig dus zal je je ouders gaan pleasen om er maar vooral voor te zorgen dat ze er voor je zijn. Je leer niet te herkennen wat jij nodig hebt.
Dat wordt zo'n gewoonte dat je dit op volwassen leeftijd ook blijft doen. Je bent bang dat de ander je in de steek laat. Bent bang datje niet goedgenoeg bent om aandacht aan te besteden want je ouder was er ook niet altijd voor je.
Maar je bent al lang geen afhankelijk kind meer. Jr kan jezelf reddden. Dus kan en mag je je grenzen aangeven. Hoef je niet meer over je heen te laten lopen
zaterdag 23 mei 2015 14:50
quote:keukenstoel schreef op 23 mei 2015 @ 09:00:
[...]
Dit! was ook mijn punt waar ik zo mee stoei[de]
Dat mensen mij niet beschermde tegen hun rare gedrag actie etc.
Ik zat dan ok van kun je toch niet maken zeg!
Euh dus wel blijkt.
Mannen vertellen dat niet denk onder het mom "was voor jou tijd en nu is nu dus daar heb je niks mee te maken" of wat ik ook vaak hoor dat mannen zeggen "Ja ik lieg niet ik verzwijg dus dat is geen liegen"
Ik vind dat net zo kwalijk ook een vorm van liegen maar gemanipuleerd liegen.
Erg dat een man op zon manier aan een partner moeten komen en het met gezond normaal gedrag niet meer lukt.Naar mijn mening doen heel veel vrouwen dit net zo goed. Als ik soms de verhalen van vrouwen hier lees, over hoe ze hun man behandelen, of van vrienden/collega's in mijn omgeving dan denk ik ook weleens 'nou, nou, dat doen ze lekker'. Volgens mij is er geen verschil tussen mannen en vrouwen hierin. Sterker nog, ik denk dat wat betreft manipulatief gedrag vrouwen veel subtieler en kattiger zijn. Toch inderdaad zo naïef van ons om te denken 'nee, zo behandeld die persoon me niet, dat zou hij nooit doen'. Wel dus. Je kunt dus gewoon heel veel van iemand houden, en diegene claimt ook van jou te houden, en toch gaan ze rücksichtslos over je grenzen.
[...]
Dit! was ook mijn punt waar ik zo mee stoei[de]
Dat mensen mij niet beschermde tegen hun rare gedrag actie etc.
Ik zat dan ok van kun je toch niet maken zeg!
Euh dus wel blijkt.
Mannen vertellen dat niet denk onder het mom "was voor jou tijd en nu is nu dus daar heb je niks mee te maken" of wat ik ook vaak hoor dat mannen zeggen "Ja ik lieg niet ik verzwijg dus dat is geen liegen"
Ik vind dat net zo kwalijk ook een vorm van liegen maar gemanipuleerd liegen.
Erg dat een man op zon manier aan een partner moeten komen en het met gezond normaal gedrag niet meer lukt.Naar mijn mening doen heel veel vrouwen dit net zo goed. Als ik soms de verhalen van vrouwen hier lees, over hoe ze hun man behandelen, of van vrienden/collega's in mijn omgeving dan denk ik ook weleens 'nou, nou, dat doen ze lekker'. Volgens mij is er geen verschil tussen mannen en vrouwen hierin. Sterker nog, ik denk dat wat betreft manipulatief gedrag vrouwen veel subtieler en kattiger zijn. Toch inderdaad zo naïef van ons om te denken 'nee, zo behandeld die persoon me niet, dat zou hij nooit doen'. Wel dus. Je kunt dus gewoon heel veel van iemand houden, en diegene claimt ook van jou te houden, en toch gaan ze rücksichtslos over je grenzen.
zaterdag 23 mei 2015 14:53
@Mutsje1982 Gedragingen niet tot in den den treuren doodanalyseren, dat ga ik echt doen. Dat betekent wel mijn brein op dat gebied eens uit zetten. Het lijkt wel of mijn psyche automatisch op die modus gaat. Niet tot in den treuren analyseren, maar gewoon afkappen, het bij een ander laten, en dan, zoals een forummer hier eerder schreef, ermee kappen en liever eventjes schuldig voelen, als dat gebeurt, maar dan veel langer opgelucht!
zaterdag 23 mei 2015 14:56
quote:sugarmiss schreef op 23 mei 2015 @ 12:42:
Als kind ben je afhankelijk van je ouders. Bij een normale kind / ouder relatie is dat geen probleem. Dan voel je de veilige geborgenheid ban ouders die er altijd voor je zullen zijn.
Maar wordt je door je ouders verwaarloost of heb je onvoorspelbare ouders dan is dat voor een kind enorm beangstigend. Je hebt je ouders nodig dus zal je je ouders gaan pleasen om er maar vooral voor te zorgen dat ze er voor je zijn. Je leer niet te herkennen wat jij nodig hebt.
Dat wordt zo'n gewoonte dat je dit op volwassen leeftijd ook blijft doen. Je bent bang dat de ander je in de steek laat. Bent bang datje niet goedgenoeg bent om aandacht aan te besteden want je ouder was er ook niet altijd voor je.
Maar je bent al lang geen afhankelijk kind meer. Jr kan jezelf reddden. Dus kan en mag je je grenzen aangeven. Hoef je niet meer over je heen te laten lopen
Nee sugarmiss, ik ben allang geen afhankelijk kind meer. Zoals Sensy suggereerde, ik ben nu mijn eigen ouder, ik moet mezelf vertellen wat ik wel en niet wil, wat ik wel en niet vind, en luisteren naar mijn gevoel van wat goed voor mij voelt of niet goed voor mij voelt. Ophouden die goedkeuring bij een ander te zoeken. Wie is die ander eigenlijk? Hoe kan het dat ik de goedkeuring bij anderen zocht en dan juist bij anderen die wel de allerlaatste waren die daar een oordeel over moesten hebben (want ze waren niet te vertrouwen). Dat kwam vast uit mijn jeugd. Ik vertrouwde erop dat de ander wist wat het beste was voor ons. Waarom eigenlijk? Waarom maakte ik me zo afhankelijk van de ander? Waarom zou die het het beste weten? Waar was mijn gezonde verstand? Misschien moet ik iets meer erop vertrouwen dat ik een gezonde inschatting heb van situaties en betrouwbare intuïties wanneer het op goed gedrag aankomt. Ik heb dat in relaties altijd onderdrukt of gedacht 'Ach ja, ik kan me wel wegcijferen voor hen, het zijn zulke zielige schapen, ik ben sterk, ik verdien hun liefde toch niet, laat ik mijzelf maar wegcijferen, mijn behoeften niet noemen, en laat ik me maar lekker schuldig voelen als ik wel behoeften aangeef'. Fout fout fout. En zo heb ik heel vaak niet mijn gevoelens genoemd of behoeften aangegeven. Laat staan dat ik zelfs durfde in te zien dat ik een relatie zou mogen hebben die mij gelukkig zou maken, dat ik niet in een relatie hoef te zitten, dat ik de vrijheid heb, zodra een relatie mij niet gelukkig maakt, of zodra een relatie zwaar wordt doordat de ander gedrag vertoond dat energie kost, dat ik gewoon weg mag gaan. Dat ik de relatie mag verlaten. Ik denk niet dat ik in het verleden überhaupt uit relaties zou durven stappen.
Ik heb nu het stuur in handen, luister naar mijn gevoel, naar mijn wil, naar mijn gezonde verstand, volgens mijn fatsoensnormen, en ik laat anderen niet meer toe mij te behandelen op een manier die niet goed is en een manier waarop ik een ander ook niet zou behandelen. Dus voortaan luisteren mensen naar me, zoek ik alleen mensen op die me actief willen begrijpen en begrip tonen, geen manipulatief gedrag meer, geen types meer die geen redenen geven of uitleg en zomaar een de deuren dichtslaan voor je neus. Ik doe dat anderen ook niet aan dus ik ga ook geen mensen meer toelaten die mij dat aandoen. Zo!
Als kind ben je afhankelijk van je ouders. Bij een normale kind / ouder relatie is dat geen probleem. Dan voel je de veilige geborgenheid ban ouders die er altijd voor je zullen zijn.
Maar wordt je door je ouders verwaarloost of heb je onvoorspelbare ouders dan is dat voor een kind enorm beangstigend. Je hebt je ouders nodig dus zal je je ouders gaan pleasen om er maar vooral voor te zorgen dat ze er voor je zijn. Je leer niet te herkennen wat jij nodig hebt.
Dat wordt zo'n gewoonte dat je dit op volwassen leeftijd ook blijft doen. Je bent bang dat de ander je in de steek laat. Bent bang datje niet goedgenoeg bent om aandacht aan te besteden want je ouder was er ook niet altijd voor je.
Maar je bent al lang geen afhankelijk kind meer. Jr kan jezelf reddden. Dus kan en mag je je grenzen aangeven. Hoef je niet meer over je heen te laten lopen
Nee sugarmiss, ik ben allang geen afhankelijk kind meer. Zoals Sensy suggereerde, ik ben nu mijn eigen ouder, ik moet mezelf vertellen wat ik wel en niet wil, wat ik wel en niet vind, en luisteren naar mijn gevoel van wat goed voor mij voelt of niet goed voor mij voelt. Ophouden die goedkeuring bij een ander te zoeken. Wie is die ander eigenlijk? Hoe kan het dat ik de goedkeuring bij anderen zocht en dan juist bij anderen die wel de allerlaatste waren die daar een oordeel over moesten hebben (want ze waren niet te vertrouwen). Dat kwam vast uit mijn jeugd. Ik vertrouwde erop dat de ander wist wat het beste was voor ons. Waarom eigenlijk? Waarom maakte ik me zo afhankelijk van de ander? Waarom zou die het het beste weten? Waar was mijn gezonde verstand? Misschien moet ik iets meer erop vertrouwen dat ik een gezonde inschatting heb van situaties en betrouwbare intuïties wanneer het op goed gedrag aankomt. Ik heb dat in relaties altijd onderdrukt of gedacht 'Ach ja, ik kan me wel wegcijferen voor hen, het zijn zulke zielige schapen, ik ben sterk, ik verdien hun liefde toch niet, laat ik mijzelf maar wegcijferen, mijn behoeften niet noemen, en laat ik me maar lekker schuldig voelen als ik wel behoeften aangeef'. Fout fout fout. En zo heb ik heel vaak niet mijn gevoelens genoemd of behoeften aangegeven. Laat staan dat ik zelfs durfde in te zien dat ik een relatie zou mogen hebben die mij gelukkig zou maken, dat ik niet in een relatie hoef te zitten, dat ik de vrijheid heb, zodra een relatie mij niet gelukkig maakt, of zodra een relatie zwaar wordt doordat de ander gedrag vertoond dat energie kost, dat ik gewoon weg mag gaan. Dat ik de relatie mag verlaten. Ik denk niet dat ik in het verleden überhaupt uit relaties zou durven stappen.
Ik heb nu het stuur in handen, luister naar mijn gevoel, naar mijn wil, naar mijn gezonde verstand, volgens mijn fatsoensnormen, en ik laat anderen niet meer toe mij te behandelen op een manier die niet goed is en een manier waarop ik een ander ook niet zou behandelen. Dus voortaan luisteren mensen naar me, zoek ik alleen mensen op die me actief willen begrijpen en begrip tonen, geen manipulatief gedrag meer, geen types meer die geen redenen geven of uitleg en zomaar een de deuren dichtslaan voor je neus. Ik doe dat anderen ook niet aan dus ik ga ook geen mensen meer toelaten die mij dat aandoen. Zo!
zaterdag 23 mei 2015 15:17
Ik wil wat delen. Het valt me op dat ik hier van alles neerschrijf. Misschien als jullie het lezen denken jullie dat ik het allemaal al redelijk op orde heb, dat ik redelijk door heb wat er aan de hand is. Misschien ook wel niet, laat me dan alsjeblieft weten waarom niet.
Wat me een beetje verdriet doet is dat ondanks dat ik van alles hier opschrijf, zoals dat mensen me vernederd hebben, voorgelogen, gemene dingen gedaan, etc., dat als ik die mensen nu op straat tegen zou komen dat ik eerder compassie zou voelen dan een gevoel van 'ehm,...met jou ben ik echt klaar hoor'.
Waarom kan ik rationeel wel een beeld laten kantelen maar volgt mijn gevoelsleven niet? Vooral dit laatste maakt me zo wanhopig. Het is niet zo dat ik hen wil haten, het zijn ook mensen, ze hebben ook goede en lieve dingen gedaan, maar ik wil wel iets voelen van 'mwah, jou mag ik niet echt, je ging nogal over mijn grenzen, deed dingen die echt veel te ver gingen' en dan er gewoon klaar mee zijn. Het maakt me zo kwetsbaar als die gevoelens niet volgen en ik wil dat zo graag voelen.
Ik weet wel dat compassie een goed ding is maar het werkt tegen mij. Bovendien heb ik dan meer compassie voor mezelf dan voor anderen. Dat wil ik niet meer. Ik wil dan ook echt aanleren dat ik in mezelf zeg 'goed om compassie te hebben, lief van je hoor, maar we laten compassie niet tegen jezelf keren, wegwezen hier'.
Wat me een beetje verdriet doet is dat ondanks dat ik van alles hier opschrijf, zoals dat mensen me vernederd hebben, voorgelogen, gemene dingen gedaan, etc., dat als ik die mensen nu op straat tegen zou komen dat ik eerder compassie zou voelen dan een gevoel van 'ehm,...met jou ben ik echt klaar hoor'.
Waarom kan ik rationeel wel een beeld laten kantelen maar volgt mijn gevoelsleven niet? Vooral dit laatste maakt me zo wanhopig. Het is niet zo dat ik hen wil haten, het zijn ook mensen, ze hebben ook goede en lieve dingen gedaan, maar ik wil wel iets voelen van 'mwah, jou mag ik niet echt, je ging nogal over mijn grenzen, deed dingen die echt veel te ver gingen' en dan er gewoon klaar mee zijn. Het maakt me zo kwetsbaar als die gevoelens niet volgen en ik wil dat zo graag voelen.
Ik weet wel dat compassie een goed ding is maar het werkt tegen mij. Bovendien heb ik dan meer compassie voor mezelf dan voor anderen. Dat wil ik niet meer. Ik wil dan ook echt aanleren dat ik in mezelf zeg 'goed om compassie te hebben, lief van je hoor, maar we laten compassie niet tegen jezelf keren, wegwezen hier'.
zaterdag 23 mei 2015 18:38
@Femke en alle anderen. Wat schrijven jullie mooi & goed.
Femke, bij jou zie ik vooral heel veel haaaaaaaaaaaassssssssssttttt. "Ik heb NU ontdekt waar het allemaal verkeerd zit, en ik wil dat het NU (dus) over is." Helaas helaas, zo gaan die dingen niet. Iets wat 20 (30?) jaar de tijd heeft gehad om er in te sluipen, krijg je er niet 1,2, 3 uit. Let wel: dat is niet erg en heel normaal.
Hier nog twee gedachtes:
1) over dat altijd analyseren van 'waarom deed Pietje gemeen tegen mij?' Dat is vaak ook een manier om in je brein te vluchten, zodat je niet hoeft te voelen hoeveel pijn het je doet wat Pietje deed. En het is vaak een manier die conflict-/confronatievermijdende mensen (like meeeeeee) gebruiken om de confrontatie maar niet aan hoeven te gaan: "Als ik begrijp waarom hij zo doet, dan kan ik hem beïnvloeden/pleasen/veranderen, en dan kan ik op die manier voorkomen dat ik The Scariest Of The Worst, Confrontatie/Voor jezelf opkomen, moet doen."
2) "Nestgeur" . Ook de slechte dingen van vroeger ruiken naar vertrouwdheid en veiligheid. Geen wonder dus dat je daar naar terug blijft rennen. Wees daarin niet zo streng voor jezelf. Het feit dat je het patroon al doorhebt is zó'n grote stap.
Femke, bij jou zie ik vooral heel veel haaaaaaaaaaaassssssssssttttt. "Ik heb NU ontdekt waar het allemaal verkeerd zit, en ik wil dat het NU (dus) over is." Helaas helaas, zo gaan die dingen niet. Iets wat 20 (30?) jaar de tijd heeft gehad om er in te sluipen, krijg je er niet 1,2, 3 uit. Let wel: dat is niet erg en heel normaal.
Hier nog twee gedachtes:
1) over dat altijd analyseren van 'waarom deed Pietje gemeen tegen mij?' Dat is vaak ook een manier om in je brein te vluchten, zodat je niet hoeft te voelen hoeveel pijn het je doet wat Pietje deed. En het is vaak een manier die conflict-/confronatievermijdende mensen (like meeeeeee) gebruiken om de confrontatie maar niet aan hoeven te gaan: "Als ik begrijp waarom hij zo doet, dan kan ik hem beïnvloeden/pleasen/veranderen, en dan kan ik op die manier voorkomen dat ik The Scariest Of The Worst, Confrontatie/Voor jezelf opkomen, moet doen."
2) "Nestgeur" . Ook de slechte dingen van vroeger ruiken naar vertrouwdheid en veiligheid. Geen wonder dus dat je daar naar terug blijft rennen. Wees daarin niet zo streng voor jezelf. Het feit dat je het patroon al doorhebt is zó'n grote stap.
Now then, then now, now then, then, then, then now. - Gen. Sir Anthony Cecil Hogmanay Melchett
zaterdag 23 mei 2015 18:49
Waarom je rationeel wel het beeld kan laten kantelen, maar gevoelsmatig niet?
Zal er waarschijnlijk mee te maken hebben dat bij jou ratio(verstand) en gevoel nog niet op een lijn zitten, dus nog met elkaar in conflict. Komt wellicht omdat de mensen die jou zeg maar onrecht hebben aangedaan, ook hun vriendelijke, lieve kant hebben, waardoor je emotioneel weer voor hen zwicht, daardoor hen wilt begrijpen, doorgronden en hun gedrag daarmee probeert te verklaren en goed te praten.
Nogmaals, voorzie in je eigen behoefte. Maak een lijstje van jouw positieve kanten, jouw talenten om zelfvertrouwen te kweken, kijk naar wat jij wil en handel daarna.
Denk maar zo: 'Ik voel me hier prettig bij, doe dit graag zus en zo, als jij daar problemen mee hebt, dan heb jij (de ander) pech gehad.
Alle begin is moeilijk, maarre je moet ergens beginnen he
Zal er waarschijnlijk mee te maken hebben dat bij jou ratio(verstand) en gevoel nog niet op een lijn zitten, dus nog met elkaar in conflict. Komt wellicht omdat de mensen die jou zeg maar onrecht hebben aangedaan, ook hun vriendelijke, lieve kant hebben, waardoor je emotioneel weer voor hen zwicht, daardoor hen wilt begrijpen, doorgronden en hun gedrag daarmee probeert te verklaren en goed te praten.
Nogmaals, voorzie in je eigen behoefte. Maak een lijstje van jouw positieve kanten, jouw talenten om zelfvertrouwen te kweken, kijk naar wat jij wil en handel daarna.
Denk maar zo: 'Ik voel me hier prettig bij, doe dit graag zus en zo, als jij daar problemen mee hebt, dan heb jij (de ander) pech gehad.
Alle begin is moeilijk, maarre je moet ergens beginnen he
zaterdag 23 mei 2015 21:55
@NowThen, interessant idee dat ik het conflict vermijd wanneer ik het gedrag van iemand doodanalyseer. Je hebt wel gelijk dat ik dat doe. Ik ben bang om iemand te confronteren met hun gedrag, me aan mijn eigen oordelen te houden, en dus loop ik te analyseren en malen in plaats van mijn grens aan te geven. Interessant dat conflictvermijdende motief. Beetje laf van mij ook. Iets om aan te werken. Je hebt verder gelijk dat ik nu patronen veranderen en dat het oude destructieve gedrag nog steeds veilig is. De gemene partners zijn vertrouwd. Daar moet ik vanaf.
