Relaties
alle pijlers
Zoveel tijd verspild, de focus is verkeerd
vrijdag 15 mei 2015 18:35
Ik kom er steeds meer achter dat ik mijn volwassen leeftijd, dat nu zo'n 15 jaar duurt, en daarvoor, ik me vaak gefocust heb op mensen die simpelweg verkeerd voor me waren (met een paar uitzonderingen). Partners die vanwege allerlei issues geen liefhebbende partner konden zijn en collega's of 'vrienden' die nooit intrinsiek in mij geïnteresseerd waren (behalve de uitzonderingen). Mensen die tegen me logen, die gemeen waren, die me hard dumpten, die verliefd waren op de aandacht die ik hen gaf en niet om wie ik had, vaak erg weinig empathie hadden, soms logen en bedrogen.
Daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds enige maanden ben ik nu wat therapie aan het doen en leer ik dat ik echt een enorme pleaser ben geweest. Hard aan het werk geweest de grenzen van anderen te leren kennen en respecteren terwijl zij voortdurend over mijn grenzen gingen. Helaas gingen ze over mijn grenzen en gedroegen ze zich vervolgens nog walgelijker door mijn grenzen keihard te negeren. Bah, wat ben ik daar nu kwaad over. Ik ben vooral kwaad omdat ik hun gedrag zo vaak heb goedgepraat. 'Ach ze weten niet beter'. Ik heb zoveel toegelaten en ik merk dat ik nu de prijs daarvoor betaal: Ik heb weinig vertrouwen in anderen, ben erg in mezelf gekeerd, ik heb geen zin meer om naar leuke partners te kijken of moeite te doen voor een relatie. Ik ben erg afhoudend geworden, boos, wrokkig. Het ergste is dat de paar dates die ik de laatste tijd heb gehad stuk voor stuk met mannen waren die hartstikke onbetrouwbaar waren (en zelfs gemeen).
Mijn bedoeling hier is niet mijn bitterheid en wrok hier te posten. Ik vraag me af waarom ik in mijn leven zoveel tijd heb verspild aan de verkeerde mensen. Haast obsessief heb ik ze willen bestuderen en veranderen. Nu wil ik eindelijk eens mijn EIGEN leven leiden en niet meer bezig zijn met deze mensen. Als iemand bijvoorbeeld iets gemeens bij me doet dan denk ik 'Oh, wat gemeen, waarom zou hij dat doen?' in plaats van 'Oh, wat gemeen, bah, ik wil die persoon niet in mijn leven!'.
Het is alsof mijn psyche in de vraag blijft hangen waarom ze zo gemeen zijn, ik geef ze zelfs compassie, in plaats van dat ik maak dat ik wegkom.
Waarom doe ik dit? Hoe stop ik hiermee? Hoe laat ik die mensen in de wereld gewoon zijn. Hoe kan ik mijn eigen leven weer leiden?
Daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds enige maanden ben ik nu wat therapie aan het doen en leer ik dat ik echt een enorme pleaser ben geweest. Hard aan het werk geweest de grenzen van anderen te leren kennen en respecteren terwijl zij voortdurend over mijn grenzen gingen. Helaas gingen ze over mijn grenzen en gedroegen ze zich vervolgens nog walgelijker door mijn grenzen keihard te negeren. Bah, wat ben ik daar nu kwaad over. Ik ben vooral kwaad omdat ik hun gedrag zo vaak heb goedgepraat. 'Ach ze weten niet beter'. Ik heb zoveel toegelaten en ik merk dat ik nu de prijs daarvoor betaal: Ik heb weinig vertrouwen in anderen, ben erg in mezelf gekeerd, ik heb geen zin meer om naar leuke partners te kijken of moeite te doen voor een relatie. Ik ben erg afhoudend geworden, boos, wrokkig. Het ergste is dat de paar dates die ik de laatste tijd heb gehad stuk voor stuk met mannen waren die hartstikke onbetrouwbaar waren (en zelfs gemeen).
Mijn bedoeling hier is niet mijn bitterheid en wrok hier te posten. Ik vraag me af waarom ik in mijn leven zoveel tijd heb verspild aan de verkeerde mensen. Haast obsessief heb ik ze willen bestuderen en veranderen. Nu wil ik eindelijk eens mijn EIGEN leven leiden en niet meer bezig zijn met deze mensen. Als iemand bijvoorbeeld iets gemeens bij me doet dan denk ik 'Oh, wat gemeen, waarom zou hij dat doen?' in plaats van 'Oh, wat gemeen, bah, ik wil die persoon niet in mijn leven!'.
Het is alsof mijn psyche in de vraag blijft hangen waarom ze zo gemeen zijn, ik geef ze zelfs compassie, in plaats van dat ik maak dat ik wegkom.
Waarom doe ik dit? Hoe stop ik hiermee? Hoe laat ik die mensen in de wereld gewoon zijn. Hoe kan ik mijn eigen leven weer leiden?
zondag 24 mei 2015 15:48
Vannacht en vanmorgen ontdekte ik een aantal dingen over mezelf waar ik aan moet werken. Want ik voel ergens wel dat het niet klopt, al voel ik het nog niet voldoende, maar dat gaat nog wel komen. Ik weet dat dit klopt en dat het moet veranderen:
1) Ik heb eigenlijk nog nooit een relatie gehad waarvan ik dacht 'wat gaat mij gelukkig maken in deze relatie'. Beter gezegd: Ik heb nog nooit een partner uitgezocht op leuke eigenschappen, zoals fatsoen, warmte en betrokkenheid. Altijd heb ik afstandelijke partners uitgezocht met issues, ze werden een project.
2) Ik denk heel slecht over mezelf en ik ben erg hard tegen mezelf. Denk soms dat ik de misbruiker ben, dat ik degene die hard en koel naar anderen is, dat ik een soort narcist ben, maar daarmee lieg ik tegen mezelf want ik maak nooit misbruik van anderen, heb veel compassie, kan heel erg betrokken zijn, en als ik zie dat een ander (emotionele) pijn heeft dan is dat alsof een knop bij wordt ingedrukt en heb ik gevoelens van overweldigende compassie. Ik ben absoluut geen narcistisch type. Ik zou nooit de deur dichtsmijten in iemands gezicht, of ze closure ontzeggen, sterker nog: Ik voel dat ik liever hen closure geef dan dat ze mij closure geven. Waarom is dit zo andersom bij mij?
3) Schuld, schaamte en tekortschieten zijn gevoelens die heel natuurlijk voorkomen bij mij. Waarom? Ik begin steeds meer op te merken dat ik voor allerlei situaties me schaamde, me schuldig voelde of dacht dat ik tekortschoot. Vervolgens ging ik die situaties oplossen terwijl ik helemaal geen oorzakelijke rol speelde in die situaties. Waarom ervaar ik die gevoelens? Waarom draai ik zaken om en denk ik niet 'Wacht eens even? De ander doet dit. Ik niet. Het is de ander. Dan is het ook aan hem of haar om dit probleem op te lossen en niet aan mij! Ik laat het dus bij hem/haar.'
Het gevaar is: Als iemand anders iets veroorzaakt, dan loop ik het op te lossen. Als ik iets veroorzaak loop ik het op te lossen. Als iemand anders iets onfatsoenlijks doet, dan schaam ik me of voel ik me schuldig. Als ik iets onfatsoenlijks zou doen, dan zou ik me schamen of me schuldig voelen. Als iemand anders een narigheid meemaak, dan voel ik me naar. Als ik nu terugdenk aan mijn relaties dan waren mijn ex-partners erg egoïstisch en self-centered. Ze hadden ook entitlement-issues: Zij hadden recht op steun, ik niet, zij hadden recht op boos zijn, ik niet, zij hadden recht op mij zomaar te dumpen, ik had geen eens recht op antwoorden, zij hadden recht om mij de silent treatment te geven, ik moest voor ze klaar staan en kwispelen, als zij mij niet wilden zien, dan gingen ze mij niet zien, maar oh wee als zij mij wel wilden zien en ik reageerde niet.
4) Ik zocht altijd toestemming bij anderen, de enorm foute anderen, in plaats van bij mezelf.
5) Ik ben zelf enigszins afstandelijk maar eigenlijk juist omdat ik anders mezelf kwijt raak in anderen. Dan raak ik mezelf kwijt. Ik heb echt op momenten afstand nodig om weer te weten wie ik ben en wat mijn doelen zijn. Daarom vind ik grote gezelschappen soms wat lastig en eng.
Zij waren met zichzelf bezig (want ze hadden überhaupt niet de emotionele capaciteiten om met een ander bezig te zijn), ik was met hen bezig, maar wie was er met mij bezig?
Dus:
1) waarom voelt het voor mij verkeerd om een relatie te kiezen die mij gelukkig mag maken
2) waarom voel ik me veilig bij de gedachte dat het allemaal aan mij ligt en draai ik daarom alles, oorzakelijkheid, schuld, schaamte en verantwoordelijkheid, naar mij toe?
3) Waarom voelen schuld en schaamte zo natuurlijk voor mij? Waarom gebruik ik mijn gezonde verstand niet?
4) Waarom zocht ik altijd toestemming bij anderen en dan juist hele foute anderen? Bij dat laatste helpt zo ontzettend wat Sensy eerder schreef: Dat ik nu mijn eigen ouder ben, ik hoef bij niemand toestemming te zoeken, dat maakt me in ieder geval al een heel stuk minder manipuleerbaar.
5) Ik ben zelf wat afstandelijk, maar eigenlijk ben ik zo afstandelijk juist omdat ik bang ben dat mijn compassie voor anderen overweldigend is en ik me in hen kwijtraak.
Mijn gedachten op de zondagmiddag. Jullie reacties zijn altijd erg goed maar iedereen is ook welkom zijn of haar eigen verhaal te posten.
1) Ik heb eigenlijk nog nooit een relatie gehad waarvan ik dacht 'wat gaat mij gelukkig maken in deze relatie'. Beter gezegd: Ik heb nog nooit een partner uitgezocht op leuke eigenschappen, zoals fatsoen, warmte en betrokkenheid. Altijd heb ik afstandelijke partners uitgezocht met issues, ze werden een project.
2) Ik denk heel slecht over mezelf en ik ben erg hard tegen mezelf. Denk soms dat ik de misbruiker ben, dat ik degene die hard en koel naar anderen is, dat ik een soort narcist ben, maar daarmee lieg ik tegen mezelf want ik maak nooit misbruik van anderen, heb veel compassie, kan heel erg betrokken zijn, en als ik zie dat een ander (emotionele) pijn heeft dan is dat alsof een knop bij wordt ingedrukt en heb ik gevoelens van overweldigende compassie. Ik ben absoluut geen narcistisch type. Ik zou nooit de deur dichtsmijten in iemands gezicht, of ze closure ontzeggen, sterker nog: Ik voel dat ik liever hen closure geef dan dat ze mij closure geven. Waarom is dit zo andersom bij mij?
3) Schuld, schaamte en tekortschieten zijn gevoelens die heel natuurlijk voorkomen bij mij. Waarom? Ik begin steeds meer op te merken dat ik voor allerlei situaties me schaamde, me schuldig voelde of dacht dat ik tekortschoot. Vervolgens ging ik die situaties oplossen terwijl ik helemaal geen oorzakelijke rol speelde in die situaties. Waarom ervaar ik die gevoelens? Waarom draai ik zaken om en denk ik niet 'Wacht eens even? De ander doet dit. Ik niet. Het is de ander. Dan is het ook aan hem of haar om dit probleem op te lossen en niet aan mij! Ik laat het dus bij hem/haar.'
Het gevaar is: Als iemand anders iets veroorzaakt, dan loop ik het op te lossen. Als ik iets veroorzaak loop ik het op te lossen. Als iemand anders iets onfatsoenlijks doet, dan schaam ik me of voel ik me schuldig. Als ik iets onfatsoenlijks zou doen, dan zou ik me schamen of me schuldig voelen. Als iemand anders een narigheid meemaak, dan voel ik me naar. Als ik nu terugdenk aan mijn relaties dan waren mijn ex-partners erg egoïstisch en self-centered. Ze hadden ook entitlement-issues: Zij hadden recht op steun, ik niet, zij hadden recht op boos zijn, ik niet, zij hadden recht op mij zomaar te dumpen, ik had geen eens recht op antwoorden, zij hadden recht om mij de silent treatment te geven, ik moest voor ze klaar staan en kwispelen, als zij mij niet wilden zien, dan gingen ze mij niet zien, maar oh wee als zij mij wel wilden zien en ik reageerde niet.
4) Ik zocht altijd toestemming bij anderen, de enorm foute anderen, in plaats van bij mezelf.
5) Ik ben zelf enigszins afstandelijk maar eigenlijk juist omdat ik anders mezelf kwijt raak in anderen. Dan raak ik mezelf kwijt. Ik heb echt op momenten afstand nodig om weer te weten wie ik ben en wat mijn doelen zijn. Daarom vind ik grote gezelschappen soms wat lastig en eng.
Zij waren met zichzelf bezig (want ze hadden überhaupt niet de emotionele capaciteiten om met een ander bezig te zijn), ik was met hen bezig, maar wie was er met mij bezig?
Dus:
1) waarom voelt het voor mij verkeerd om een relatie te kiezen die mij gelukkig mag maken
2) waarom voel ik me veilig bij de gedachte dat het allemaal aan mij ligt en draai ik daarom alles, oorzakelijkheid, schuld, schaamte en verantwoordelijkheid, naar mij toe?
3) Waarom voelen schuld en schaamte zo natuurlijk voor mij? Waarom gebruik ik mijn gezonde verstand niet?
4) Waarom zocht ik altijd toestemming bij anderen en dan juist hele foute anderen? Bij dat laatste helpt zo ontzettend wat Sensy eerder schreef: Dat ik nu mijn eigen ouder ben, ik hoef bij niemand toestemming te zoeken, dat maakt me in ieder geval al een heel stuk minder manipuleerbaar.
5) Ik ben zelf wat afstandelijk, maar eigenlijk ben ik zo afstandelijk juist omdat ik bang ben dat mijn compassie voor anderen overweldigend is en ik me in hen kwijtraak.
Mijn gedachten op de zondagmiddag. Jullie reacties zijn altijd erg goed maar iedereen is ook welkom zijn of haar eigen verhaal te posten.
zondag 24 mei 2015 16:14
Heb je wel eens van automatische gedachten gehoord? Ik heb zelf heel veel gehad aan de 4 G's, zoals ze dat noemen (therapie heet RET).
1) Gebeurtenis
2) Gedachte
3) Gevoel
4) Gedrag
Er gebeurt iets, daarom krijg je automatisch (onbewust) bepaalde gedachten, je gevoel volgt en ten slotte volgt je gedrag. Dit hele rijtje gaat heel snel en automatisch. Door je bewust te worden van jouw rijtje, kun je die rij ook doorbreken.
Voorbeeldje.
1) Gebeurtenis: iemand kwetst je door een nare opmerking
2) Gedachte: ik heb iets verkeerd gedaan
3) Gevoel: schaamte, verdriet
4) Gedrag: ik trek me terug, zeg sorry, maak het goed, analyseer het als ik thuis ben...
Voor jou kan het rijtje anders zijn. De volgende stap is dan om dat automatische patroon te doorbreken. Dat doe je door zulke gebeurtenissen op te schrijven, erover na te denken wat je toen dacht, hoe je je toen voelde en wat je vervolgens deed. Wat was het gevolg?
Vervolgens ga je denken hoe je dat een volgende keer anders kan doen. Dat is best moeilijk trouwens.
1) Gebeurtenis: iemand kwetst je door een nare opmerking
2) Gedachte: ik vind dit niet leuk
3) Gevoel: beetje boosheid
4) Gedrag: ik zeg dat de ander me gekwetst heeft
Hoe de ander vervolgens reageert, zal dus anders zijn. Want jij hebt anders gereageerd. Heel eng, maar het levert zo enorm veel op. Dit typ ik trouwens als antwoord op je vraag 3) Waarom voelen schuld en schaamte zo natuurlijk voor je. Ik denk dat het automatisme is. Je hebt pas in je analyse-fase door dat je de schuld meteen op je neemt. Bedenk hoe je anders zou willen reageren en ga daar vervolgens mee oefenen. Volgende keer dat je de schuld op je wil nemen, denk je "oh, wacht even" en kiest een andere optie, omdat je weet dat die er zijn.
@Keukenstoel, bedankt ook voor jouw reactie. Daar kan ik zeker wat mee. Ik ga daar morgen even verder mee. Het kost energie he, veranderen.
1) Gebeurtenis
2) Gedachte
3) Gevoel
4) Gedrag
Er gebeurt iets, daarom krijg je automatisch (onbewust) bepaalde gedachten, je gevoel volgt en ten slotte volgt je gedrag. Dit hele rijtje gaat heel snel en automatisch. Door je bewust te worden van jouw rijtje, kun je die rij ook doorbreken.
Voorbeeldje.
1) Gebeurtenis: iemand kwetst je door een nare opmerking
2) Gedachte: ik heb iets verkeerd gedaan
3) Gevoel: schaamte, verdriet
4) Gedrag: ik trek me terug, zeg sorry, maak het goed, analyseer het als ik thuis ben...
Voor jou kan het rijtje anders zijn. De volgende stap is dan om dat automatische patroon te doorbreken. Dat doe je door zulke gebeurtenissen op te schrijven, erover na te denken wat je toen dacht, hoe je je toen voelde en wat je vervolgens deed. Wat was het gevolg?
Vervolgens ga je denken hoe je dat een volgende keer anders kan doen. Dat is best moeilijk trouwens.
1) Gebeurtenis: iemand kwetst je door een nare opmerking
2) Gedachte: ik vind dit niet leuk
3) Gevoel: beetje boosheid
4) Gedrag: ik zeg dat de ander me gekwetst heeft
Hoe de ander vervolgens reageert, zal dus anders zijn. Want jij hebt anders gereageerd. Heel eng, maar het levert zo enorm veel op. Dit typ ik trouwens als antwoord op je vraag 3) Waarom voelen schuld en schaamte zo natuurlijk voor je. Ik denk dat het automatisme is. Je hebt pas in je analyse-fase door dat je de schuld meteen op je neemt. Bedenk hoe je anders zou willen reageren en ga daar vervolgens mee oefenen. Volgende keer dat je de schuld op je wil nemen, denk je "oh, wacht even" en kiest een andere optie, omdat je weet dat die er zijn.
@Keukenstoel, bedankt ook voor jouw reactie. Daar kan ik zeker wat mee. Ik ga daar morgen even verder mee. Het kost energie he, veranderen.
zondag 24 mei 2015 19:08
@ikeaverslaafde
Ik denk dat het rijtje dat je geeft wel klopt:
1) Gebeurtenis: iemand kwetst je door een nare opmerking
2) Gedachte: ik heb iets verkeerd gedaan
3) Gevoel: schaamte, verdriet (en schuld!)
4) Gedrag: ik trek me terug, zeg sorry, maak het goed, analyseer het als ik thuis ben...
Soms hoort bij punt 2 of 3 ook verwarringen en het gevoel dat bij verwarring hoort. Vaak heb ik diep van binnen wel door dat ik niets verkeerd gedaan heb maar dan voel ik me toch schuldig.
Zo had ik enige tijd geleden een date en, vanwege herkenning geef ik niet al teveel details, deze meneer begon middenin de date seksuele toespelingen te maken, het was een eerste date en ik voelde me daar niet op mijn gemak bij en dus zei ik dat, toen begon hij te schelden (echt een grof woord), en toen zei ik dat ik niet begreep waarom hij schold en of hij daarmee kon kappen, toen schold hij nog harder en liep weg (en liet mij met de rekening zitten). Jaja, dat was weer een pareltje die ik had uitgezocht . Blij dat ik daar nooit weer wat van heb gehoord (dus ook geen excuses gekregen). De volgende dag had ik therapie en toen hebben de therapeut en ik het uitgebreid besproken. Mijn therapeut was echt van 'wat voelde je?', 'wat dacht je?', en het viel de therapeut op dat ik schuld en schaamte ervoer terwijl het zo overduidelijk was dat ik niets gedaan had. Waarom ervoer ik die gevoelens dan? Dat was wel ontnuchterend!
Dat opende me de ogen: Ik heb in zoveel relaties de schuld en schaamte ervaren die een ander toebehoorden en ik kwam altijd verwarrend uit relaties. Die verwarring kwam omdat ik zelf totaal geen redenen kon vinden voor wat ik verkeerd had gedaan. Om wat voor reden dan ook neem ik vaak schuldgevoelens en verantwoordelijkheid op me de de mijne niet zijn.
Om een lang verhaal kort te maken: Dat is heel zinvol ikeaverslaafde!
Ik denk dat het rijtje dat je geeft wel klopt:
1) Gebeurtenis: iemand kwetst je door een nare opmerking
2) Gedachte: ik heb iets verkeerd gedaan
3) Gevoel: schaamte, verdriet (en schuld!)
4) Gedrag: ik trek me terug, zeg sorry, maak het goed, analyseer het als ik thuis ben...
Soms hoort bij punt 2 of 3 ook verwarringen en het gevoel dat bij verwarring hoort. Vaak heb ik diep van binnen wel door dat ik niets verkeerd gedaan heb maar dan voel ik me toch schuldig.
Zo had ik enige tijd geleden een date en, vanwege herkenning geef ik niet al teveel details, deze meneer begon middenin de date seksuele toespelingen te maken, het was een eerste date en ik voelde me daar niet op mijn gemak bij en dus zei ik dat, toen begon hij te schelden (echt een grof woord), en toen zei ik dat ik niet begreep waarom hij schold en of hij daarmee kon kappen, toen schold hij nog harder en liep weg (en liet mij met de rekening zitten). Jaja, dat was weer een pareltje die ik had uitgezocht . Blij dat ik daar nooit weer wat van heb gehoord (dus ook geen excuses gekregen). De volgende dag had ik therapie en toen hebben de therapeut en ik het uitgebreid besproken. Mijn therapeut was echt van 'wat voelde je?', 'wat dacht je?', en het viel de therapeut op dat ik schuld en schaamte ervoer terwijl het zo overduidelijk was dat ik niets gedaan had. Waarom ervoer ik die gevoelens dan? Dat was wel ontnuchterend!
Dat opende me de ogen: Ik heb in zoveel relaties de schuld en schaamte ervaren die een ander toebehoorden en ik kwam altijd verwarrend uit relaties. Die verwarring kwam omdat ik zelf totaal geen redenen kon vinden voor wat ik verkeerd had gedaan. Om wat voor reden dan ook neem ik vaak schuldgevoelens en verantwoordelijkheid op me de de mijne niet zijn.
Om een lang verhaal kort te maken: Dat is heel zinvol ikeaverslaafde!
zondag 24 mei 2015 19:14
quote:Femke_dev schreef op 24 mei 2015 @ 15:48:
1) waarom voelt het voor mij verkeerd om een relatie te kiezen die mij gelukkig mag maken
2) waarom voel ik me veilig bij de gedachte dat het allemaal aan mij ligt en draai ik daarom alles, oorzakelijkheid, schuld, schaamte en verantwoordelijkheid, naar mij toe?
.
Omdat je er dan wat aan kunt DOEN. Pleasen, fixen, slijmen, zorgen, whatever. Dan heb je CONTROLE. En zo kun je dan (denkt je kinderbrein ) zorgen dat je niet nóg een keer gekwetst wordt. Het is een soort regendansje van je mind&emotions.
LET WEL: Veroordeel dit kinderbrein niet. Het heeft keihard zijn best gedaan om jou te beschermen in moeilijk en verwarrende tijden. Je zou iets kunnen zeggen ertegen (ja, echt waar, gewoon hardop zeggen): "Dankjewel kleine Femke dat je zo hard hebt gewerkt om mij te beschermen. Dit patroon heb ik nu niet meer nodig, dus ik ga wat anders proberen. Maar nogmaals bedankt."
1) waarom voelt het voor mij verkeerd om een relatie te kiezen die mij gelukkig mag maken
2) waarom voel ik me veilig bij de gedachte dat het allemaal aan mij ligt en draai ik daarom alles, oorzakelijkheid, schuld, schaamte en verantwoordelijkheid, naar mij toe?
.
Omdat je er dan wat aan kunt DOEN. Pleasen, fixen, slijmen, zorgen, whatever. Dan heb je CONTROLE. En zo kun je dan (denkt je kinderbrein ) zorgen dat je niet nóg een keer gekwetst wordt. Het is een soort regendansje van je mind&emotions.
LET WEL: Veroordeel dit kinderbrein niet. Het heeft keihard zijn best gedaan om jou te beschermen in moeilijk en verwarrende tijden. Je zou iets kunnen zeggen ertegen (ja, echt waar, gewoon hardop zeggen): "Dankjewel kleine Femke dat je zo hard hebt gewerkt om mij te beschermen. Dit patroon heb ik nu niet meer nodig, dus ik ga wat anders proberen. Maar nogmaals bedankt."
Now then, then now, now then, then, then, then now. - Gen. Sir Anthony Cecil Hogmanay Melchett
zondag 24 mei 2015 19:55
Dat klinkt wel plausibel NowThen. Dan heb ik inderdaad controle. Maar dan heb ik niet alleen controle: Iedereen kijkt dan weer blij! Zo herinner ik me vroeger hoe ik ouders of zus wilde opvrolijken, zelfs als zij mij hadden gekwetst. Als ik namelijk zei dat ik gekwetst werd, dan werd dat niet serieus genomen. Op zo'n moment voelde ik me nog rotter. Als ik hen dan ging pleasen, tja dan was iedereen tenminste wel weer blij. Pfff....zo gedroeg ik me wel in relaties al, ironisch genoeg, putte dit me enorm uit en werd ik daardoor ook wel in die relaties humeurig en raakte ik gefrustreerd (al begreep ik niet precies waarom, nu wel).
zondag 24 mei 2015 22:14
Femke, ik wil je heel erg bedanken voor dit topic. En ook dank aan de inzichten van de reageerders. Ik heb ongeveer gelijklopende problemen - alhoewel, laat die ongeveer maar weg, ik herken mezelf gewoon in alles wat je schrijft Femke- en ik vind het soms zo moeilijk om alles goed te benoemen en om mijn eigen hersenspinsels en gevoelens te ontrafelen. Jullie vullen het zo duidelijk in en geven zulke duidelijke inzichten. Bedankt!
zondag 24 mei 2015 23:16
dinsdag 26 mei 2015 17:41
Ik zal het topic een beetje in gang houden en deel weer wat gedachten met jullie.
Dit weekend heb ik nagedacht over waarom ik zo hard voor mezelf ben. Waarom ik zo vaak me voel dat ik niet goed genoeg ben. Dan kan ik me wentelen in schuld en schaamte terwijl ik rationeel echt wel weet dat ik dit niet verdien. Daar hanteer ik ook echt dubbele standaarden in: Ik zou een ander allang vergeven, ik zou een ander allang gaan troosten als ik zou zien dat ze lijden, ik luister naar een ander, ik doe mijn best een ander te begrijpen. Bij mezelf niet, dan ben ik hard. Soms ben ik bang dat ik teveel liefde in me heb. Ik weet wel dat het tegenovergestelde van liefde geen haat is, maar onverschilligheid.
Als ik veel eerlijker naar mezelf zou zijn, dan zou ik de schuld en de schaamte, de verantwoordelijkheid voor pijnlijke dingen, de oorzakelijkheid van gemene dingen, bij de personen leggen die dat bij mij hebben gedaan. De mensen die de deur in mijn gezicht hebben dichtgesmeten, die me hebben voorgelogen, die nooit naar mijn gevoelens gevraagd of geluisterd hebben, die zichzelf op de eerste plaats hebben gezet en niet samen een soort 'level playing field' hebben gecreëerd, en me zelfs gemanipuleerd hebben, met mijn gevoelens hebben gespeeld, om zo weg te komen met gemene/oneerlijke/kwetsende acties die zij beginnen.
Als ik echter zo eerlijk ben tegen mezelf dan denk ik: Ik vind mensen die zo met mensen omgaan helemaal niet leuk. Van zulke mensen houd ik niet en ik wil niet van zulke mensen houden. Het is echter precies die 'ik vind die mensen niet leuk' houding die ik op mezelf richt. Dus ik haat mezelf en houd van hen. Waarom ik dat doe? Ik denk omdat ik me comfortabeler voel in het houden van anderen, en het haten van mezelf, dan in het houden van mezelf en toegeven dat anderen eigenlijk helemaal niet zo leuk en lief voor me waren.
Dus zodra ik eerlijk ben tegen mezelf, over anderen, vind ik hen minder leuk, en vind ik mezelf weer wat leuker, dat is echter een heel eng gevoel. Rationeel gezien weet ik wel dat het eerlijk is en ik moet juist ratio en gevoel samen brengen, maar het betekent dus de ander een stuk minder leuk te vinden. Ik weet dat het sentimenteel klinkt maar ik houd nu eenmaal veel liever van anderen dan dat ik ze haat of niet leuk vindt. Toch vind ik dat het voor mijn emotionele gezondheid veel beter is dat ik eerlijk over anderen ben (maar dat betekent dus van mezelf houden, dat is al eng, en dan ook nog een hekel aan de ander te hebben, ook heel eng!!).
Ik ga er nu aan werken eerlijk te zijn naar mezelf. Eerlijk te zijn over wat anderen hebben gedaan en hoe. Dat degene die misbruik van me hebben gemaakt mij niet verdienden. Ik ga ophouden van hen te houden en beginnen met van mezelf te houden. Het is een gevecht maar ik ben ook een mens, ik leef en besta ook, ik ben kwetsbaar, waarom zou het geluk van een ander zwaarder wegen dan mijn eigen? Ik ben mezelf, ik ben hier en nu, ik ben eerlijk, ik heb niemand bewust lopen kwetsen, ik heb niemand genegeerd of gemanipuleerd, ik heb geen gemene dingen gedaan, dat hebben zij.
Goed, mijn gedachten vandaag.
Dit weekend heb ik nagedacht over waarom ik zo hard voor mezelf ben. Waarom ik zo vaak me voel dat ik niet goed genoeg ben. Dan kan ik me wentelen in schuld en schaamte terwijl ik rationeel echt wel weet dat ik dit niet verdien. Daar hanteer ik ook echt dubbele standaarden in: Ik zou een ander allang vergeven, ik zou een ander allang gaan troosten als ik zou zien dat ze lijden, ik luister naar een ander, ik doe mijn best een ander te begrijpen. Bij mezelf niet, dan ben ik hard. Soms ben ik bang dat ik teveel liefde in me heb. Ik weet wel dat het tegenovergestelde van liefde geen haat is, maar onverschilligheid.
Als ik veel eerlijker naar mezelf zou zijn, dan zou ik de schuld en de schaamte, de verantwoordelijkheid voor pijnlijke dingen, de oorzakelijkheid van gemene dingen, bij de personen leggen die dat bij mij hebben gedaan. De mensen die de deur in mijn gezicht hebben dichtgesmeten, die me hebben voorgelogen, die nooit naar mijn gevoelens gevraagd of geluisterd hebben, die zichzelf op de eerste plaats hebben gezet en niet samen een soort 'level playing field' hebben gecreëerd, en me zelfs gemanipuleerd hebben, met mijn gevoelens hebben gespeeld, om zo weg te komen met gemene/oneerlijke/kwetsende acties die zij beginnen.
Als ik echter zo eerlijk ben tegen mezelf dan denk ik: Ik vind mensen die zo met mensen omgaan helemaal niet leuk. Van zulke mensen houd ik niet en ik wil niet van zulke mensen houden. Het is echter precies die 'ik vind die mensen niet leuk' houding die ik op mezelf richt. Dus ik haat mezelf en houd van hen. Waarom ik dat doe? Ik denk omdat ik me comfortabeler voel in het houden van anderen, en het haten van mezelf, dan in het houden van mezelf en toegeven dat anderen eigenlijk helemaal niet zo leuk en lief voor me waren.
Dus zodra ik eerlijk ben tegen mezelf, over anderen, vind ik hen minder leuk, en vind ik mezelf weer wat leuker, dat is echter een heel eng gevoel. Rationeel gezien weet ik wel dat het eerlijk is en ik moet juist ratio en gevoel samen brengen, maar het betekent dus de ander een stuk minder leuk te vinden. Ik weet dat het sentimenteel klinkt maar ik houd nu eenmaal veel liever van anderen dan dat ik ze haat of niet leuk vindt. Toch vind ik dat het voor mijn emotionele gezondheid veel beter is dat ik eerlijk over anderen ben (maar dat betekent dus van mezelf houden, dat is al eng, en dan ook nog een hekel aan de ander te hebben, ook heel eng!!).
Ik ga er nu aan werken eerlijk te zijn naar mezelf. Eerlijk te zijn over wat anderen hebben gedaan en hoe. Dat degene die misbruik van me hebben gemaakt mij niet verdienden. Ik ga ophouden van hen te houden en beginnen met van mezelf te houden. Het is een gevecht maar ik ben ook een mens, ik leef en besta ook, ik ben kwetsbaar, waarom zou het geluk van een ander zwaarder wegen dan mijn eigen? Ik ben mezelf, ik ben hier en nu, ik ben eerlijk, ik heb niemand bewust lopen kwetsen, ik heb niemand genegeerd of gemanipuleerd, ik heb geen gemene dingen gedaan, dat hebben zij.
Goed, mijn gedachten vandaag.
dinsdag 26 mei 2015 18:14
Dank je femke! Ik zou heel graag mijn verhaal doen hier, maar dit onderwerp durf ik niet open en bloot te leggen op het openbaar forum. Ik schrijf hier best herkenbaar mee in een aantal lopende topics, vandaar... Ik heb dit topic ondertussen al uitvoerig zitten bespreken met mijn hartsvriendin - zo één van die uitzonderingen en kon hierdoor beter uitleggen wat ik al jaren probeer te verwoorden en te snappen van mezelf. Ik blijf zeker meelezen! En chapeau dat jij dit wel durft, alles hier van je afschrijven. Blijf dat vooral doen! xxx
dinsdag 26 mei 2015 19:53
Maar ik ben juist meer geïnteresseerd in jullie gedachten dan in de mijne Al helpt het wel hier van me af te schrijven. Er zijn zoveel posters hier geweest, Sensy, Mutsje1982, Keukenstoel, Ikeaverslaafde, NowThen, en anderen die hun gedachten en ervaringen hebben beschreven. Ik hoor graag meer over hoe zij hier verder uit zijn gekomen...
dinsdag 26 mei 2015 22:32
Als je zoveel mensen om je heen hebt die jou onrecht aandoen, dan moet je je misschien eens achter je oren krabben. Waarom steek jij al je energie in dat soort mensen? Wat win jij zelf bij deze "vriendschappen"? Ergens moet je er een soort beloning in vinden, anders had je er al lang iets aan gedaan.
Je schrijft er erg dramatisch over. Jij kan er niks aan doen, schrijf je, jouw enige fout is dat je meer van anderen houdt dan van jezelf. "Ik ben altijd zo lief en anderen doen toch steeds zo gemeen." Je bent vast niet dom. Ik geloof er niets van dat je de mensen om jou heen niet doorziet. Toch blijf je in ze investeren en blijf je ze aantrekken. Dat geeft toch te denken zou je zeggen. Zo lang jij alles doet om maar aardig gevonden te worden, maakt niet uit door wie, blijf je in deze situatie.
Je schrijft er erg dramatisch over. Jij kan er niks aan doen, schrijf je, jouw enige fout is dat je meer van anderen houdt dan van jezelf. "Ik ben altijd zo lief en anderen doen toch steeds zo gemeen." Je bent vast niet dom. Ik geloof er niets van dat je de mensen om jou heen niet doorziet. Toch blijf je in ze investeren en blijf je ze aantrekken. Dat geeft toch te denken zou je zeggen. Zo lang jij alles doet om maar aardig gevonden te worden, maakt niet uit door wie, blijf je in deze situatie.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
dinsdag 26 mei 2015 22:45
Er zijn niet per se 'zoveel mensen' die mij onrecht aandoen. Het is eerder zo dat er een paar mensen, vooral partners zijn geweest, die mij veel pijn hebben gedaan en behoorlijke gemene dingen heb gedaan. Om wat voor reden dan ook weet ik elke keer weer dat soort partners uit te zoeken (al wordt ik nu wel veel beter in ze spotten en dan maak ik dat ik wegkom). Ik moet er inderdaad een beloning in vinden. Als ik die mensen ontmoet, of als ik met ze in een relatie zit, dan ben ik vaak aangetrokken tot hun mysterieuze verschijning of onvoorspelbaarheid (terwijl ik tegelijk later daar een ontzettende hekel aan krijg).
Ik hoef niet per se aardig gevonden te worden. Er is gewoon een groep mensen in de samenleving, die ik dus steeds beter leer herkennen, die een paar eigenschappen delen (onvoorspelbaarheid, verwijtend zijn, weinig verantwoordelijkheid nemen, grenzen zoeken, soms psychische problemen hebbend) en waar ik enorm toe aangetrokken ben. Inmiddels zie ik deze overeenkomsten tussen deze mensen maar dat deed ik lange tijd niet.
Nu doe ik mijn best eindelijk ook te overwinnen dat ik me niet meer voel aangetrokken tot die mensen en dat blijkt enorm ingewikkeld te zijn. Ik ontdek opeens dat ik dan heel veel schuldgevoelens ervaar, schaamte, en dat ik in die zin niet voor me opkom. Die gevoelens remmen me enorm. Maken het eng voor me. Ik weet dat ik door die gevoelens heen moet maar dat veroorzaakt ook veel stress, angstgevoelens. Het is echter niet zo dat ik in mijn dagelijkse leven, zoals mijn werkleven, iemand ben die per se aardig gevonden moet worden. Bij die groep mensen, waar mijn ex-partners allemaal toe behoorden, voel ik me echter enorm zwak en is de aantrekkingskracht heel erg sterk.
Ik hoef niet per se aardig gevonden te worden. Er is gewoon een groep mensen in de samenleving, die ik dus steeds beter leer herkennen, die een paar eigenschappen delen (onvoorspelbaarheid, verwijtend zijn, weinig verantwoordelijkheid nemen, grenzen zoeken, soms psychische problemen hebbend) en waar ik enorm toe aangetrokken ben. Inmiddels zie ik deze overeenkomsten tussen deze mensen maar dat deed ik lange tijd niet.
Nu doe ik mijn best eindelijk ook te overwinnen dat ik me niet meer voel aangetrokken tot die mensen en dat blijkt enorm ingewikkeld te zijn. Ik ontdek opeens dat ik dan heel veel schuldgevoelens ervaar, schaamte, en dat ik in die zin niet voor me opkom. Die gevoelens remmen me enorm. Maken het eng voor me. Ik weet dat ik door die gevoelens heen moet maar dat veroorzaakt ook veel stress, angstgevoelens. Het is echter niet zo dat ik in mijn dagelijkse leven, zoals mijn werkleven, iemand ben die per se aardig gevonden moet worden. Bij die groep mensen, waar mijn ex-partners allemaal toe behoorden, voel ik me echter enorm zwak en is de aantrekkingskracht heel erg sterk.
dinsdag 26 mei 2015 23:20
quote:Femke_dev schreef op 26 mei 2015 @ 22:45:
Er zijn niet per se 'zoveel mensen' die mij onrecht aandoen.
Volgens je OP wel. Collega's, vrienden, familieleden, partners. Ik citeer even: Ik kom er steeds meer achter dat ik mijn volwassen leeftijd, dat nu zo'n 15 jaar duurt, en daarvoor, ik me vaak gefocust heb op mensen die simpelweg verkeerd voor me waren (met een paar uitzonderingen). Partners die vanwege allerlei issues geen liefhebbende partner konden zijn en collega's of 'vrienden' die nooit intrinsiek in mij geïnteresseerd waren (behalve de uitzonderingen). Mensen die tegen me logen, die gemeen waren, die me hard dumpten, die verliefd waren op de aandacht die ik hen gaf en niet om wie ik had, vaak erg weinig empathie hadden, soms logen en bedrogen.
Het is eerder zo dat er een paar mensen, vooral partners zijn geweest, die mij veel pijn hebben gedaan en behoorlijke gemene dingen heb gedaan. Om wat voor reden dan ook weet ik elke keer weer dat soort partners uit te zoeken (al wordt ik nu wel veel beter in ze spotten en dan maak ik dat ik wegkom). Ik moet er inderdaad een beloning in vinden. Als ik die mensen ontmoet, of als ik met ze in een relatie zit, dan ben ik vaak aangetrokken tot hun mysterieuze verschijning of onvoorspelbaarheid (terwijl ik tegelijk later daar een ontzettende hekel aan krijg).
Ik hoef niet per se aardig gevonden te worden. Er is gewoon een groep mensen in de samenleving, die ik dus steeds beter leer herkennen, die een paar eigenschappen delen (onvoorspelbaarheid, verwijtend zijn, weinig verantwoordelijkheid nemen, grenzen zoeken, soms psychische problemen hebbend) en waar ik enorm toe aangetrokken ben. Inmiddels zie ik deze overeenkomsten tussen deze mensen maar dat deed ik lange tijd niet.
Nu doe ik mijn best eindelijk ook te overwinnen dat ik me niet meer voel aangetrokken tot die mensen en dat blijkt enorm ingewikkeld te zijn. Ik ontdek opeens dat ik dan heel veel schuldgevoelens ervaar, schaamte, en dat ik in die zin niet voor me opkom. Die gevoelens remmen me enorm. Maken het eng voor me. Ik weet dat ik door die gevoelens heen moet maar dat veroorzaakt ook veel stress, angstgevoelens. Het is echter niet zo dat ik in mijn dagelijkse leven, zoals mijn werkleven, iemand ben die per se aardig gevonden moet worden. Bij die groep mensen, waar mijn ex-partners allemaal toe behoorden, voel ik me echter enorm zwak en is de aantrekkingskracht heel erg sterk.Nogmaals, dat is niet de indruk die ik krijg uit jouw posts hier.
Er zijn niet per se 'zoveel mensen' die mij onrecht aandoen.
Volgens je OP wel. Collega's, vrienden, familieleden, partners. Ik citeer even: Ik kom er steeds meer achter dat ik mijn volwassen leeftijd, dat nu zo'n 15 jaar duurt, en daarvoor, ik me vaak gefocust heb op mensen die simpelweg verkeerd voor me waren (met een paar uitzonderingen). Partners die vanwege allerlei issues geen liefhebbende partner konden zijn en collega's of 'vrienden' die nooit intrinsiek in mij geïnteresseerd waren (behalve de uitzonderingen). Mensen die tegen me logen, die gemeen waren, die me hard dumpten, die verliefd waren op de aandacht die ik hen gaf en niet om wie ik had, vaak erg weinig empathie hadden, soms logen en bedrogen.
Het is eerder zo dat er een paar mensen, vooral partners zijn geweest, die mij veel pijn hebben gedaan en behoorlijke gemene dingen heb gedaan. Om wat voor reden dan ook weet ik elke keer weer dat soort partners uit te zoeken (al wordt ik nu wel veel beter in ze spotten en dan maak ik dat ik wegkom). Ik moet er inderdaad een beloning in vinden. Als ik die mensen ontmoet, of als ik met ze in een relatie zit, dan ben ik vaak aangetrokken tot hun mysterieuze verschijning of onvoorspelbaarheid (terwijl ik tegelijk later daar een ontzettende hekel aan krijg).
Ik hoef niet per se aardig gevonden te worden. Er is gewoon een groep mensen in de samenleving, die ik dus steeds beter leer herkennen, die een paar eigenschappen delen (onvoorspelbaarheid, verwijtend zijn, weinig verantwoordelijkheid nemen, grenzen zoeken, soms psychische problemen hebbend) en waar ik enorm toe aangetrokken ben. Inmiddels zie ik deze overeenkomsten tussen deze mensen maar dat deed ik lange tijd niet.
Nu doe ik mijn best eindelijk ook te overwinnen dat ik me niet meer voel aangetrokken tot die mensen en dat blijkt enorm ingewikkeld te zijn. Ik ontdek opeens dat ik dan heel veel schuldgevoelens ervaar, schaamte, en dat ik in die zin niet voor me opkom. Die gevoelens remmen me enorm. Maken het eng voor me. Ik weet dat ik door die gevoelens heen moet maar dat veroorzaakt ook veel stress, angstgevoelens. Het is echter niet zo dat ik in mijn dagelijkse leven, zoals mijn werkleven, iemand ben die per se aardig gevonden moet worden. Bij die groep mensen, waar mijn ex-partners allemaal toe behoorden, voel ik me echter enorm zwak en is de aantrekkingskracht heel erg sterk.Nogmaals, dat is niet de indruk die ik krijg uit jouw posts hier.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
dinsdag 26 mei 2015 23:38
Ik weet niet precies waar je nu op wijst als je zegt 'dat is niet de indruk die ik krijg'. Ja er zijn collega's geweest, vrienden, (vooral) partners en familieleden. Maar de meerderheid is gelukkig niet zo. Zeker niet. Veel die dichtbij zijn geweest echter wel. In ieder geval genoeg mensen zodat ik hier nu mee worstel. Het is dus tijd dat ik beter voor mezelf zorg. Neemt niet weg dat er ook prachtige mensen in mijn leven zijn (geweest). Excuses als ik een verkeerde indruk wekte.
dinsdag 26 mei 2015 23:44
Waarom krabbel je terug? In je OP (en ook verderop) gaat het over iedereen die jou rot behandelt. In je laatste post valt het ineens wel mee en gaat het om een paar foute mannen.
Betekent dat dan dat het niet "iedereen" is en dat het verder eigenlijk best goed gaat? Heb je dan eerder een beetje overdreven uit zelfmedelijden? Of veroorzaak in nu stress bij jou?
Er lijkt een enorme onbalans te zitten in de ruimte die je inneemt. Aan de ene kant maak je je klein, maar aan de andere kant doe je dat helemaal niet. Je zegt dat je altijd anderen over jouw grenzen laat gaan, dat je meer van anderen houdt dan van jezelf, dat je het moeilijk vindt. Aan de andere kant lijk je ook boos, op anderen vooral. Omdat ze niet lief voor je zijn, hoe ontzettend veel je ook investeert in ze. Soms tegen beter weten in: ik ben zo aardig en begripvol tegen deze gemene persoon, en hij is toch gemeen.
Girl and the Snake
A young girl walking along a mountain path to her grandmother's house heard a rustle at her feet. Looking down, she saw a snake, but before she could react, the snake spoke to her.
"I am about to die," he said. "It's too cold for me up here, and I am freezing. There is no food in these mountains, and I am starving. Please put me under your coat and take me with you."
"No," the girl replied. "I know your kind. You are a rattlesnake. And if I pick you up, you will bite me and your bite is poisonous."
"No, no," the snake said. "If you help me, you will be my best friend. I will treat you differently."
The young girl sat down on a rock for a moment to rest and think things over. She looked at the beautiful markings on the snake and she had to admit he was the most beautiful snake she had ever seen.
Suddenly, she said, "I believe you. I will save you. All living things deserve to be treated with kindness."
She then reached over, put the snake gently under her coat and continued toward her grandmother's house.
Within a moment, she felt a sharp pain in her side. The snake had bitten her!
"How could you do this to me?" she cried. "You promised that you would not bite me, and I trusted you!"
"You knew what I was when you picked me up," he hissed as he slithered away.
Betekent dat dan dat het niet "iedereen" is en dat het verder eigenlijk best goed gaat? Heb je dan eerder een beetje overdreven uit zelfmedelijden? Of veroorzaak in nu stress bij jou?
Er lijkt een enorme onbalans te zitten in de ruimte die je inneemt. Aan de ene kant maak je je klein, maar aan de andere kant doe je dat helemaal niet. Je zegt dat je altijd anderen over jouw grenzen laat gaan, dat je meer van anderen houdt dan van jezelf, dat je het moeilijk vindt. Aan de andere kant lijk je ook boos, op anderen vooral. Omdat ze niet lief voor je zijn, hoe ontzettend veel je ook investeert in ze. Soms tegen beter weten in: ik ben zo aardig en begripvol tegen deze gemene persoon, en hij is toch gemeen.
Girl and the Snake
A young girl walking along a mountain path to her grandmother's house heard a rustle at her feet. Looking down, she saw a snake, but before she could react, the snake spoke to her.
"I am about to die," he said. "It's too cold for me up here, and I am freezing. There is no food in these mountains, and I am starving. Please put me under your coat and take me with you."
"No," the girl replied. "I know your kind. You are a rattlesnake. And if I pick you up, you will bite me and your bite is poisonous."
"No, no," the snake said. "If you help me, you will be my best friend. I will treat you differently."
The young girl sat down on a rock for a moment to rest and think things over. She looked at the beautiful markings on the snake and she had to admit he was the most beautiful snake she had ever seen.
Suddenly, she said, "I believe you. I will save you. All living things deserve to be treated with kindness."
She then reached over, put the snake gently under her coat and continued toward her grandmother's house.
Within a moment, she felt a sharp pain in her side. The snake had bitten her!
"How could you do this to me?" she cried. "You promised that you would not bite me, and I trusted you!"
"You knew what I was when you picked me up," he hissed as he slithered away.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
woensdag 27 mei 2015 00:24
Ik begrijp wel wat je doet. Door in je eerdere post te schrijven 'als iedereen je zo'n onrecht aandoet'. Zowel het woord 'iedereen' en 'onrecht' zijn vrij sterk. Door de woorden zo te gebruiken maak je een contrast en ga ik denken 'he, wacht eens even, ik heb het best wel goed, waarom voel ik me dan zo, niet iedereen is zo slecht'. Bedankt voor dat contrast.
Je hebt gelijk: Niet iedereen is zo slecht! Dat is ook zo. Dat neemt echter niet weg dat ik erg gekwetst ben in het verleden, dat ik de neiging heb om mensen uit te zoeken zoals je hierboven in het verhaal beschrijft, de slang, mensen die nu eenmaal de neiging hebben niet wederkerig te zijn, die de neiging hebben heel charmant te zijn maar enorm venijnig. Die groep mensen laat ik, helaas, vaak vooral echt dichtbij en wanneer ze over mijn grenzen gaan dan trek ik ze als het ware nog meer dichtbij (in plaats van dat ik afstand neem). Hoe erger zij zich gedragen, hoe meer ik me schuldig voel (absurd maar is wel echt zo!) Mijn probleem is: Waarom laat ik nu juist hen zo dichtbij en waarom praat ik hun gedrag goed? Ik zit met mezelf in de knoop, dat kan ik niet ontkennen, ik ben erg gevoelig, dat kan ik ook niet ontkennen, en ik durf ook best toe te geven dat nu dit zo speelt ik wat angstiger ben dan ik zou hoeven zijn. Maar het is er wel.
Je hebt gelijk: Niet iedereen is zo slecht! Dat is ook zo. Dat neemt echter niet weg dat ik erg gekwetst ben in het verleden, dat ik de neiging heb om mensen uit te zoeken zoals je hierboven in het verhaal beschrijft, de slang, mensen die nu eenmaal de neiging hebben niet wederkerig te zijn, die de neiging hebben heel charmant te zijn maar enorm venijnig. Die groep mensen laat ik, helaas, vaak vooral echt dichtbij en wanneer ze over mijn grenzen gaan dan trek ik ze als het ware nog meer dichtbij (in plaats van dat ik afstand neem). Hoe erger zij zich gedragen, hoe meer ik me schuldig voel (absurd maar is wel echt zo!) Mijn probleem is: Waarom laat ik nu juist hen zo dichtbij en waarom praat ik hun gedrag goed? Ik zit met mezelf in de knoop, dat kan ik niet ontkennen, ik ben erg gevoelig, dat kan ik ook niet ontkennen, en ik durf ook best toe te geven dat nu dit zo speelt ik wat angstiger ben dan ik zou hoeven zijn. Maar het is er wel.
woensdag 27 mei 2015 01:10
Oh, en doordat ik me obsedeer over degene die me pijn doen, in plaats van ze gewoon te laten zijn en te denken 'goh dat was niet helemaal wie ik dacht dat die persoon was', krijgen zulke mensen indirect een enorme macht over mijn leven. Dus er zijn veel goede mensen in mijn leven maar op de een of andere manier kosten de verkeerde mensen me enorm veel tijd, energie, aandacht, omdat mijn bewustzijn er maar mee bezig blijft. Ik doe allerlei dingen die ik niet zou moeten doen 1) hun gedrag goedpraten, 2) de schuld, schaamte en verantwoordelijkheid op me nemen in plaats van bij hun te houden, 3) oplossingen voor hun problemen bedenken, en dan ben ik zo jaloers op mensen die zeggen 'blij dat ik van hen af ben'. Psychisch raak ik helemaal in de knoop van die mensen terwijl vrijheid wil!
Ze hebben dus een disproportionele invloed op mijn leven, voorbij wat ze me aangedaan hebben, en daar wil ik aan werken, dat ik dat niet meer doe. Klink ik zielig? Misschien, maar ik schrijf het hier wel eerijk neer (ook in de hoop dat anderen er iets aan hebben).
Ze hebben dus een disproportionele invloed op mijn leven, voorbij wat ze me aangedaan hebben, en daar wil ik aan werken, dat ik dat niet meer doe. Klink ik zielig? Misschien, maar ik schrijf het hier wel eerijk neer (ook in de hoop dat anderen er iets aan hebben).
woensdag 27 mei 2015 01:18
quote:ikeaverslaafde schreef op 26 mei 2015 @ 22:40:
@Femke, ik kom terug in dit topic hoor. Momenteel een beetje een dipje en dan heb ik wat minder zin in zulke intieme topics. Liever wat afleiding nu. But I shall be back!Ikeaverslaafde, dat is je goed recht. Zoek maar lekker afleiding met een mooie film waar jij je beter door gaat voelen, of een goed boek of mooie muziek. En een nacht erover slapen nadat je een heerlijke douche hebt genomen. Helpt bij mij iig goed. Dikke
@Femke, ik kom terug in dit topic hoor. Momenteel een beetje een dipje en dan heb ik wat minder zin in zulke intieme topics. Liever wat afleiding nu. But I shall be back!Ikeaverslaafde, dat is je goed recht. Zoek maar lekker afleiding met een mooie film waar jij je beter door gaat voelen, of een goed boek of mooie muziek. En een nacht erover slapen nadat je een heerlijke douche hebt genomen. Helpt bij mij iig goed. Dikke
woensdag 27 mei 2015 01:28
quote:ikeaverslaafde schreef op 26 mei 2015 @ 22:40:
@Femke, ik kom terug in dit topic hoor. Momenteel een beetje een dipje en dan heb ik wat minder zin in zulke intieme topics. Liever wat afleiding nu. But I shall be back!Ik zie dit nu pas. Heel begrijpelijk. Geen probleem. Ga lekker wat anders doen en wanneer je voelt dat je in dit topic wilt posten, dan ben je daar welkom toe. Mocht je helemaal niet meer willen posten dan is dat ook goed. Ik ga nu weer naar bed, slaap lekker allemaal!
@Femke, ik kom terug in dit topic hoor. Momenteel een beetje een dipje en dan heb ik wat minder zin in zulke intieme topics. Liever wat afleiding nu. But I shall be back!Ik zie dit nu pas. Heel begrijpelijk. Geen probleem. Ga lekker wat anders doen en wanneer je voelt dat je in dit topic wilt posten, dan ben je daar welkom toe. Mocht je helemaal niet meer willen posten dan is dat ook goed. Ik ga nu weer naar bed, slaap lekker allemaal!
woensdag 27 mei 2015 06:33
Nee hoor, je klinkt helemaal niet zielig.
Wat jij moet leren is om gewoon te accepteren dat je je af en toe schuldig voelt. Je herkent het mechanisme bij jezelf. Je weet wanneer je mensen eigenlijk los zou moeten laten. Dan ben je al een heel eind. Nu nog doen. Ook al voel je je schuldig en schaam je je. Daar ga je namelijk niet dood van en dus hoef je dat gevoel ook niet koste wat het kost te vermijden.
Je hoeft het niet te beredeneren of weg te werken. Het gevoel mag gewoon bestaan.
Wat jij moet leren is om gewoon te accepteren dat je je af en toe schuldig voelt. Je herkent het mechanisme bij jezelf. Je weet wanneer je mensen eigenlijk los zou moeten laten. Dan ben je al een heel eind. Nu nog doen. Ook al voel je je schuldig en schaam je je. Daar ga je namelijk niet dood van en dus hoef je dat gevoel ook niet koste wat het kost te vermijden.
Je hoeft het niet te beredeneren of weg te werken. Het gevoel mag gewoon bestaan.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
woensdag 27 mei 2015 10:09
Volgens mij heb je moeite om van jezelf te accepteren dat je anderen soms onaardig vindt. Want: iemand onaardig vinden is onaardig. En jij wil niet onaardig,gemeen of kwetsend zijn. Dus dat compenseer je door automatisch een doorgeschoten inlevingsvermogen op die ander af te vuren en van jezelf te verwachten dat je maar met alles moet kunnen dealen, want jij bent aardig en sterk en jij kan het wel hebben. Dat heb je in het verleden immers geleerd. En de ander heeft daar meer moeite mee, dus vooruit zadel jij je maar op met de schuld van de ander.
Dit heeft allemaal met jouw zelfdefinitie te maken, en je kan je zelf alleen definieren in vergelijking met een ander. Dus let erop wat je over jezelf impliceert wanneer je iets over de ander zegt/denkt en andersom. De boodschap zit vaak in hetgeen je vermijdt te zeggen/ vermijdt te denken.
(Dit is mijn gedachte over deze manier van zijn, en ik spreek hier voornamelijk voor mezelf. Voor mij is dit ook een levenslang probleem waar ik mee vecht.)
Dit heeft allemaal met jouw zelfdefinitie te maken, en je kan je zelf alleen definieren in vergelijking met een ander. Dus let erop wat je over jezelf impliceert wanneer je iets over de ander zegt/denkt en andersom. De boodschap zit vaak in hetgeen je vermijdt te zeggen/ vermijdt te denken.
(Dit is mijn gedachte over deze manier van zijn, en ik spreek hier voornamelijk voor mezelf. Voor mij is dit ook een levenslang probleem waar ik mee vecht.)
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
woensdag 27 mei 2015 15:05
Dus als ik de ander onaardig ga vinden dan vind ik dat moeilijk omdat ik zelf als een goed persoon gezien wil worden? Als je iemand anders onaardig vindt ben je geen goed persoon. Dat is dan misschien mijn denkwijze? Ik weet wel dat ik er heel veel moeite mee heb te accepteren dat ik iemand onaardig vind. Dat mochten we vroeger ook nooit. Je kunt iemand dan ook een onaardig persoon vinden, je weet nooit of ze de volgende dag besluiten alles anders te gaan doen en aardig te zijn. Ja, ik heb er wel moeite mee om anderen onaardig te vinden. Is dit het conflictvermijdende van mij? Of wil ik gewoon inderdaad niet slecht over mezelf denken en zodra ik iemand onaardig vind doe ik dat wel? Het maakt me in ieder geval heel gemakkelijk te manipuleren want iemand kan iets onaardigs doen, als diegene vervolgens het goed maakt (dat kan dus ook zogenaamd) dan sta ik alweer klaar om diegene een nieuwe kans te geven. In het verleden gaf ik zeker partners maar nieuwe kansen en nieuwe kansen, was daarin heel conflictvermijdend, doodsbang om voor mezelf op te komen (want dat mocht in mijn hoofd niet). Ik moet hierover nadenken.
