zussen

Mijn zus is 30, ik 23 en doet ook nog steeds zo. Typisch een ding voor de oudste van het gezin 'oh ik mocht dat vroeger niet hoor'of 'ik kreeg nooit zoveel zakgeld!'. Soms wordt ik er ook gek van, maar ik weet dat me zus het vooral doet omdat ze om me geeft en het goed bedoeld. Misschien is dat in jouw situatie wel heel anders.



Hebben jullie ook (nog) leuke momenten samen of is het altijd zo?

Heb je er al over gepraat met haar, Sophie?

Oh, ik ben juist een oudste zus maar ik herken me totaal niet in dat bemoederen of bemoeizuchtige gedrag. Ook niet in dat vergelijken trouwens wie wat op welke leeftijd mocht of kreeg. Sterker nog, ik heb geen flauw idee. Was 19 toen ik uit huis ging en kreeg daarna weinig mee van hoe 't met mijn zusje ging. We waren/zijn wel heel andere types. Heb ik vaak heel erg jammer gevonden. Was vaak ook weinig belangstelling voor elkaars leefwereld. Als kind, als tiener, twintiger, nu soms nog. Maar we zijn nu allebei wel moeder en ik vind dat zó leuk dat we nu toch iets hebben om samen over te kunnen praten.



Voor TO verder geen tips. Proberen niet teveel van aan te trekken als je wordt bemoederd of kritiek krijgt.

Herkenbaar! Ik ben ook de jongste en mijn zussen leiden een totaal ander leven dan ik. Komen nooit op visite en kontakt hebben we nauwelijks.

Mij boeit het niks maar ik vind het sneu voor onze ouders want die zouden het denk ik liever anders zien. Waarschijnlijk verwaterd het kontakt helemaal als ouders straks overleden zijn want dan hebben we niks wat ons nog bind.

Je kunt je zus niet veranderen, alleen jouw reactie op haar uitspraken kun je veranderen. Probeer het je minder aan te trekken, want die opmerkeimg over luxe om als student op vakantie te gaan, daar kun je veel kanten mee op. Probeer eens een tijdje bij alles wat ze zegt haar goede bedoelingen te zien, want die zijn er ongetwijfeld ook. Over die vakantieopmerking kun je ook zeggen: 'Dat is zeker luxe, ik kijk er heel erg naar uit!'



Zodra jij in de verdediging schiet, geef je haar nieuwe mogelijkheden om er nog iets over te zeggen. Zodra je een beetje mee kletst, nemen zulke gesprekken vaak een heel andere wending.

Het licht in de ogen niet gunnen? Nou, nou...

Ik ben ook de oudste zus, 7jr ouder, en herken het ook totaal niet.

De vergelijkingen heb ik ook nooit gehad.

Ook 2 totaal verschillende types.

Dat is dan wel weer grappig.



Heb ook weinig contact, we hebben beiden een totaal verschillend leven.

Zien elkaar op verjaardagen etc.



Dus geen tips ofzo..

Waarom vertel je niet tegen haar wat je mist en wat je niet fijn vindt in jullie relatie.

Hoe oud ben je zelf? Bij mij begon die band pas een beetje toen ik rond de 25 jaar was. Blijkbaar voegde ik me ook gewoon makkelijk in die rol van jonger zusje en hield dat het zo lang in stand. Nu ben ik volwassen (ja, dat duurde bij mij dus ff ) en merk ik dat ik op een heel andere manier met haar praat en dat het ook echt gezellig kan zijn. En omdat ik veranderde, veranderde zij ook. Misschien is het gewoon een proces waar je los van moet komen en dat kan even duren.

Het is van beide kanten investeren.

Hey TO,

Al een hele tijd niet op het vivaforum geweest (kan niet zo goed wennen aan de 'nieuwe' layout), maar je bericht raakte me.

Ik ben de oudste.

En mijn jongere zus (nee ze is geen zusje meer), heeft een aantal jaren geleden ons contact min of meer verbroken. De reden heeft ze nooit goed (kunnen) uitgelegd/uitleggen, maar er speelde ook veel van het verleden mee. Ook het woord bemoederen viel. Allereerst, ik was me van geen kwaad bewust.

Jouw zus waarschijnlijk ook niet.

Patronen, met name in families die ontstaan als groeven in een steen onder stromend water. Ongemerkt krijgt ieders gedrag vorm, en het meeste daarvan blijft ook onbewust. Dus toen mijn zus (nee, het is geen zusje meer) kwaad werd op me, kwam dit out of the blue. In mijn ogen hadden we altijd een goede band gehad.

Ik zal even wat fast forwarden, anders kan ik het hele verhaal hier wel neerzetten.

Er spelen verschillende dingen mee, merk ik. Ook geen/nauwelijks contact lijkt te wennen. Je weet niets meer van elkaar. Maar ik denk elke dag aan haar.

Wat dit soort dingen zo moeilijk maakt is dus die meerdere kanten. Niet alleen zij heeft aanleiding om kwaad, verdrietig en teleurgesteld te zijn, maar ik ook. En dat is nu juist iets dat oudere zus niet mag of kan in het oorspronkelijke gezin. Als oudste wordt je geacht de sterkste te zijn (nou ja, niet altijd, maar je snapt de lading). Je moet je weg ook bevechten, hebt minder geroutineerde ouders en ook minder 'oudere mensen' om je heen die je vertroetelen. Die bemoederende houding (die ik wel degelijk had), kwam voort uit onze gezinssituatie. Met geen haar op mijn hoofd heb ik hiervoor gekozen.

En nu, jaren later, zie ik eindelijk dat ik de woede van mijn zus niet heb verdient. Niet op deze, destructieve, manier. Zoals iemand al schreef: een relatie is iets waarin je ALLEBEI moet investeren. Ik kon niet alleen de boevrouw zijn.

Dat besloot ik, en dat gaf me rust.

Soms denk ik dat het goede kanten heeft dat mijn zus destijd me afwees. Ik als oudere zus, ben daardoor ook gegroeid. En daar ben ik haar, hoe gek het ook klinkt,dankbaar voor.



En dat is dus die andere kant: JIJ gaat over jouw gevoelens.

En als je haar moederlijk vindt, moet JIJ stoppen je als het kleine kind op te stellen.

Zoals anderen al schreven: je kunt haar niet veranderen.

Zo is het bij mij ook: ik heb de grootste fout gemaakt destijds, toen ze me zo woedend en afwijzend benaderde, om daaruit te concluderen dat ik haar gevoelens ook had veroorzaakt. Ik moest iets verschrikkelijks hebben gedaan.

Dat was/is niet zo. Net zo min als jouw zus jouw gevoelens veroorzaakt is het andersom het geval.Mij bevrijdde het van een enorme last. Het was HAAR keuze zo te reageren in plaats van dingen uit te spreken en uit te leggen. Dat was niet 'van mij' hoe hard ze ook riep dat dat wel zo was. Uiteindelijk lukt het me beetje bij beetje die enorme verantwoordelijkheid los te laten en niet uit haar afwijzing te concluderen dat ik een vreselijks zus ben geweest.

Dat was ik niet.



Als je haar als de oorzaak blijft zien, dan kan er niet anders dan (grotere) verwijdering ontstaan.

Want dan is de oplossing van je nare gevoelens namelijk, afstand nemen van haar.

Maar gaan je gevoelens daardoor ook veranderen?



Of is het veel volwassener om te blijven kijken naar haar als een vrouw met verschillende kanten en rollen, en voor sommigen heeft ze niet vrijwillig gekozen. Ze heeft je misschien willen beschermen door zo moederlijk te zijn? En hoe was de rest van jullie gezin? Kon ZIJ wel op iemand terugvallen?





Waarom schrijf je haar niet zo nu en dan een kaart of brief, met daarin de dingen die je nu doet/meemaakt. Dan ziet ze dat jij de dingen op JOUW manier doet, en daar veel plezier en voldoening uithaalt.

De kansen liggen voor het oprapen, als jij en ik dapper genoeg blijven om 'aanwezig' te zijn en blijven bij onze zussen.

Dat is de kunst: je eigen negatieve gevoelens uithouden en zo goed als het kan openheid over geven. Want nu blijf je hangen in 'kijven' op je zus.



Houd een open mind, en gedraag je volwassener dan je hier over je zus schrijft. Want echte volwassenheid zit hem in het verleden en vooral HAAR in een nieuw, volwassener licht te kunnen bezien (ook al denk je van niet: ze is nu heel anders dan toen, net als jij) en niet in het je blijven focussen op en vasthouden aan die rollen die jullie hadden.

Een kunst die mij nog niet is gelukt. Door alle afwijzing ben ik me gaan terug trekken en durf ik niet meer goed mijn hand echt uit te steken.

Wie weet in de toekomst. Want ik mis mijn zus (nee geen zusje ook al is ze 12 jaar jonger), elke dag. Ik zal niet ophouden naar haar uit te kijken. Zo voelt het. En ik hoop/denk dat we elkaar op een dag wel weer zullen (h)erkennen zoals we nú zijn.

quote:sandt2.0 schreef op 29 januari 2015 @ 23:06:

Je kunt je zus niet veranderen, alleen jouw reactie op haar uitspraken kun je veranderen. Probeer het je minder aan te trekken, want die opmerkeimg over luxe om als student op vakantie te gaan, daar kun je veel kanten mee op. Probeer eens een tijdje bij alles wat ze zegt haar goede bedoelingen te zien, want die zijn er ongetwijfeld ook. Over die vakantieopmerking kun je ook zeggen: 'Dat is zeker luxe, ik kijk er heel erg naar uit!'



Zodra jij in de verdediging schiet, geef je haar nieuwe mogelijkheden om er nog iets over te zeggen. Zodra je een beetje mee kletst, nemen zulke gesprekken vaak een heel andere wending.Dit dus..

Ik ben bijna 5 jaar ouder dan mijn zusje ( en broertje, zijn een tweeling) , zij is nu 21, ik ben 26 en sinds een jaar of 3 is onze band sterk aan het veranderen.

Beiden worden we wat toegefelijker, vinden we het niet meer belangrijk om discussies te winnen of om overal over te discussiëren.

Ze is nu echt een vriendin van me geworden, iemand waar ik mijn hart kan luchten en zij andersom ook.

Zeker nu ik samenwoon en we elkaar niet meer dagelijks zien.



Het vergelijken herken ik dan wel weer, maar niet van de laatste jaren. Dat waren de jaren dat zusje net uit begon te gaan ( toen was ze 14, ik 19) en ja, af en toe vond ik het best stom dat ik 3 jaar heb moeten strijden om een later tijdstip thuis te mogen komen en zusje dat direct mocht.

En zusje vond het oneerlijk dat ik al wel van alles mocht, maar zij niet enkel en alleen omdat ze 'maar' 5 jaar jonger was Tja, zo heb je allemaal wat:P



Het bemoederen deed ik als kind wel veel, zo erg dat mijn moeder er gek van werd. Dat is na enige tijd vanzelf gestopt, toen ik puber was en andere zaken heel wat belangrijker vond dan dat irritante zusje van me..



Ik kan me best voorstellen dat het vervelend is om telkens het gevoel te hebben je te moeten verdedigen. Wat anderen ook al zeggen, klets een beetje mee, laat het van je afglijden ( al is dat moeilijk). Op dit moment lijkt alles wat ze zegt, een nare ondertoon te hebben, ook door je eerdere ervaringen. Mogelijk dat dit helemaal niet zo bedoeld wordt, maar jij zit er wel mee.

Ik ben zelf de oudste en scheel veel met mn zusje. Dat vergelijken doe ik eigenlijk zelf ook. Mn zusje mag en krijgt veel, terwijl ik op die leeftijd alles zelf moest betalen. Maar ik neem mijn zusje dat niet kwalijk, hoor. Ik gun het haar juist. Ik vind het eerder raar van mn ouders, maar het is hun geld en keuze.

quote:Sophie990 schreef op 30 januari 2015 @ 09:55:

[...]





We hebben er weleens over gepraat, maar zijn nooit heel diep gegaan hierin.



Ik denk dat we onbewust ook steeds weer bevestiging zoeken voor rollen van vroeger. Ik als het kleine zusje en zij als de grote zus. Ik vraag me alleen af, hoe je van die rollen los kunt komen? Ik probeer steeds weer op een volwassen manier met haar om te gaan, maar toch voelt het steeds weer alsof ze al haar oordelen al klaar heeft over mij en zodra de kans zich voordoet, ze dat weer uit..



Misschien toch een goed idee om te focussen op het positieve en de rest te negeren.. misschien neemt het dan vanzelf af?



Jij moet niet verwachten dat die rollen in één keer veranderen, dat kost tijd. Als ik het zo lees ben je nog best jong en hebben je ouders nog redelijk wat invloed op je. Woon je ook nog thuis? Als je echt je eigen leven gaat beginnen, met baan, eigen huis etc. dan ben je in de ogen van je zus ook meer 'volwaardig' denk ik, en zal ze minder gaan vergelijken. Wacht het dus nog even af en probeer in de tussentijd inderdaad te focussen op de goede bedoelingen. Reageer positief en probeer niet in je oude rol te vallen. Misschien ben jij er wel aan toe om te veranderen, maar heeft dat bij haar meer tijd nodig.



Een jonger zus- oudere zus relatie is van meet af aan vaak niet gelijkwaardig, zoals dat wel is in relaties met vrienden. Veranderingen zijn dus noodzakelijk, maar kunnen wel tijd en moeite kosten. Geef het die tijd. En een keer een open gesprek met haar erover hebben kan ook wel helpen. Zolang je dan niet weer het verongelijkte kleine zusje speelt

"Misschien toch een goed idee om te focussen op het positieve en de rest te negeren.. misschien neemt het dan vanzelf af?"- dat is met alles zo en goed van je als je dit iets meer doet.

Maar het negatieve mag er ook zijn en mag je ook met haar delen op een manier die goed voelt voor beiden (dus eerder aangeven hoe haar houding je soms doet voelen ipv 'jij bent zo...xyz'). Dat je bv je xyz voelt als ze haar oordeel snel klaar heeft. Bv dat je dan je minderwaardig/onzeker/ (hoe voelt het eigenlijk?) voelt en of zij dit kan begrijpen?



De truc is denk ik: het complete plaatje van jezelf te laten zien: en ook te zien hoe je zus is (dus goede én slechte eigenschappen).



En by the way, wat dan nog als je zus haar oordeel klaar heeft? Het veranderbare voor jou is om je hier minder van aan te trekken. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar wat mij wel eens helpt als ik me heel afhankelijk opstel van andermans goedkeuring/oordeel, dan denk ik: waar staat geschreven dat ik me zus of zo moet gedragen of dat zus of zo het 'juiste' is om te doen/voelen/denken........? Heeft diegene een wetboek uitgebracht compleet met rechtssysteem van straf en boete?



Nope. Dus....... het zal wel meevallen met de regeltjes en gevolgen.



Als je overtuigd bent van je waarde en jouw voorkeuren kan je zus je ook niet raken. Werk aan je zelfvertrouwen, naast aan de band met je zus. En ik denk echt dat de verhoudingen dan langzaam zullen veranderen (als zij met je 'meebeweegt'/groeit de goede kant op)

Succes

Dit hoor je eigenlijk best wel vaak. Dat de oudere zus de jongere een beetje probeert op te voeden.

En ja, dat is irritant.



Toch geloof ik dat het gebeurt met de beste bedoelingen. Dat de oudere zich een soort opwerpt als de oudere -> de wijste. Als de irritatiegrens te hoog is geworden moet je er wat van gaan zeggen. En geef aan dat je nu zelf ook volwassen bent geworden en zeer goed zelf kan beslissen.



Ik denk dat het niet wordt gedaan om jou te pesten of te irriteren. Maar het gebeurt gewoon in veel gevallen.

Zijn er meer mensen met zulke ervaringen met zussen?



Heel veel.

Ik ben de oudste zus en mijn jongste zus was juist hard en bazig. Ik heb al jaren minimaal contact met haar en dat werkt prima. Hier moet ik wel bij zeggen dat daar veel strijd en verdriet aan vooraf is gegaan. Ik wilde zó graag een innige band met haar. Mensen verwachten dat ook van zussen, dat was het pijnlijke. Wat Misia schrijft is pijnlijk herkenbaar. Als oudste zus werd er van me verwacht dat ik de boel moest sussen, dat ik me groot moest houden, dat ik het initiatief moest nemen om nader tot elkaar te komen. Mijn zus was inmiddels ook een volwassen vrouw. Maar als het even naar werd niet meer:

'Je laat je kleine zusje toch niet vallen?'



Doodvermoeiend.

Ik heb dat ideaalplaatje los moeten laten om er niet aan onderdoor te gaan. Als mijn zusje geen familie van me was geweest, waren we ook nooit vriendinnen geworden. Dat besef heeft me uiteindelijk veel rust gegeven.

De kans is heel erg aanwezig dat als je eenmaal kinderen gaat krijgen, het nog precies hetzelfde zal gaan. Zij is dan alweer een fase of wat verder, jij bent dan zwanger of een jonge moeder met een baby terwijl zij een ervaren moeder is met grote kinderen. Ik denk dat mensen niet zo snel veranderen, dus als ze zich nu bemoederend opstelt dan is de kans groot dat ze dat dan juist ook zal doen. Het moederschap geeft veel aanknopingspunten om je met de ander te bemoeien en te laten merken dat je meer ervaring hebt en weet hoe het allemaal werkt. Volgens mij is dat een heel algemeen punt van ergernis.



Ik zou proberen het meer van me af te laten glijden. Je bent haar absoluut geen verantwoording schuldig, ze heeft geen zeggenschap over je, probeer je dat voor te houden en laat het desnoods je ene oor in en je andere oor uitgaan. En als het echt vervelend is omdat ze heel overheersend is zou ik het contact (desnoods tijdelijk) op een lager pitje zetten. Het is naar als je voor vol aangezien wil worden en dat gebeurt maar niet, maar soms is het heel moeilijk om die rollen te veranderen.

Jullie verschillen nu eenmaal. De oudste is nu eenmaal opgegroeid in een kleiner gezin of zelfs een periode als enig kind met jonge ouders die alles ook nog moesten leren, de jongere kinderen hadden altijd wel een ouder kind die op ze lette en ouders die beter wisten wat wel en niet kon. Ook ging de financiele situatie vaak anders, dat meer zakgeld is puur inflatie bijvoorbeeld.



Ook het eerste kind wordt vaak verteld wanneer die een jonger broertje of zusje krijgt dat zij nu ook verantwoordelijkheid hebben. En dat kan vaak heel serieus er in komen, ben je 5 jaar of zo en wordt er opeens gezegd dat je op je kleine zusje moet letten omdat die nog zo jong is en het allemaal nog niet weet en je daar dus ook voor verantwoordelijk bent want jij bent nu groot. En voor de ouders gaat dit soms zo automatisch dat ze even vergeten dat de oudste ook nog een kind is vooral als die de taak nogal goed doet.



En als de jongste dan gaat puberen, en biologie opspeelt die ervoor zorgt dat de kinderen het nest gaan verlaten, dat ze gaan rebelleren tegen de ouders om zo de afscheiding tussen ouders en kroost te vermakkelijken en die band te breken, dan wordt er dus ook automatisch gerebelleerd tegen iedereen die een ouder/opvoed rol te spelen had, dat is dus ook de oudere zus die al jaren de rol opgedrongen had gehad om mee te helpen met moederen over de jongste. En die rol is er gedurende de cruciale levensfases ingesleten in het karakter en komt er echt niet zomaar uit. Dus bij alles wat de jongste doet zal de oudste, wanneer het afwijkt van wat zij als geslaagd heeft ervaren, commentaar leveren.

Ik ben ook de oudste zus maar ik vind mijn zusje en broertjes echt fantastisch. Maar goed, wij lijken veel op elkaar en ondanks 6 jaar verschil tussen mijn zusje en ik begrijpen we elkaar goed.



Ik vind het dan ook echt raar dat jouw zus zo zit te vitten.



Wat jaw zegt is overigens wel waar, maar dan nog. Ik merk wel dat ik veel meer 'zorg' dan de rest, ik voel me verantwoordelijker voor anderen en ik ben sneller geneigd om mijn ouders te helpen. Maar... ik was ook een puber, een naive en een beetje luie student en een feestneus. Omdat je overal al doorheen bent geweest waar zij nog moeten gaan betekent niet dat je het beter weet.

Sommige dingen doen zij veel beter dan ik. Over andere dingen hebben met name mijn zusje en mijn jongste broertje veel vragen. Nou, en dan komen ze zelf naar mij. Ik ga echt niet zitten vitten dat ze te veel geld uit geven aan dure vakanties of hun leven nog niet op orde hebben en weet ik het wat. Dat klinkt niet als iets wat wordt veroorzaakt door de oudste te zijn, dat klinkt gewoon als een jaloers en onaangenaam karakter, sorry.



Soms vraag ik wel aan mijn jongste broertje of hij voorzichtig doet. Bv als ik allemaal appjes krijg over skiën en teveel zuipen of zuipen in combinatie met een andere gevaarlijke sport die hij beoefent. En tegen mijn zusje zeg ik wel eens dat ik hoop dat ze haar eigenwaarde niet van een studie laat afhangen omdat ik zie dat ze daarmee struggelt. Misschien kan dat bemoeierig zijn, maar ik zie het vooral als liefde. En ik zeg nooit dat ze iets MOETEN of niet.



En kijk, vitten over zakgeld doen we allemaal. Dat is toch traditie? Gewoon, lekker emmeren dat jij in het 'arme' tijdperk geboren bent en dat de rest maar verwend spul is. Iedereen meteen op de kast " jaaaa maar jijjjjj"



Maar goed, ik zou dat nog eens proberen uit te leggen aan je zus. En anders is het helaas zo. Familie kies je niet uit..

Soms wordt die moederrol juist door ouders aangewakkerd. Zo van: trek jij de jas even aan bij je zusje. Houdt je zusje even in de gaten. Neem je zusje even mee naar de speeltuin. Soms gaat het nog verder en wordt de oudste zus als dagelijkse oppas gebombardeerd door ouders. Dan is het later moeilijk voor de oudste zus om het bemoederen los te laten. Misschien is dat bij jullie ook gebeurd in het gezin?