BDSM, voor de liefhebbers - deel II

dubbel

quote:shifty schreef op 02 april 2015 @ 21:55:

Geen probleem, ik kan wel wat hebben. Leuk woordkeuze ook trouwens ' op mijn beurt'



Ja he?



Vraagje nog trouwens, waar doelde je eigenlijk op met dat ik 'iets' moet doen om te zorgen dat het deksel niet weer terug schuift? Niet persé iets BDSM- erigs... Maar wat dan wel? Vergat ik te vragen maar blijft in mijn hoofd hangen.

quote:Lilacarlotta schreef op 02 april 2015 @ 16:10:

Hoi, ik ben lilacarlotta en lees sinds kort mee op dit topic. Ik interesseer me in het onderwerp van D/s. In het begin van mijn relatie vond ik het heerlijk als mijn partner me vertelde wat ik moest doen, me pijn deed met attributen, ik kon me hierdoor helemaal laten gaan. De pijn en het sub zijn heb ik niet meer nodig om me te laten gaan en dat is nu een probleem in mijn relatie. Mijn partner heeft de D behoefte wel en nog veel extremer dan wij ooit gegaan zijn. Om deze behoeften te bevredigen is hij vreemd gegaan. Het vreemdgaan verwerken, daar werken wij nu aan, echter vraag ik me wel af hoe het in de toekomst moet. Dit soort behoeften gaan niet vanzelf weg. Hebben jullie ervaring met verschillende D/s behoeften in een relatie? Misschien hebben jullie tips? Ik hoor het graag.

Hallo Lila, welkom hier



Wat naar voor je dat je partner het zonder jou erin te kennen buiten je huwelijk heeft gezocht.

Je schrijft dat je het niet meer nodig hebt. Wil je het dan ook helemaal niet meer? Of wil je het af en toe en wil je partner het vaker? Of wil je het vooral niet omdat zijn extreme wensen je te ver gaan? Is er een manier om een tussenweg te bieden? Af en toe toch bdsm, maar dan wel rekening houdend met jouw grenzen?

Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar ik kom juist in de bdsm-wereld wel vaker stellen tegen, die vanwege uiteenlopende bdsm-behoeften er een 'speelpartner' bij zoeken. Maar ik kan me voorstellen dat dat jou te ver gaat, zeker omdat hij je al bedrogen heeft. Lastig probleem! Hebben jullie er hulp bij gezocht, bij het samen verder gaan? Is daar dit punt ook te bespreken?

quote:Yojanne schreef op 02 april 2015 @ 22:40:

[...]





Ja he?



Vraagje nog trouwens, waar doelde je eigenlijk op met dat ik 'iets' moet doen om te zorgen dat het deksel niet weer terug schuift? Niet persé iets BDSM- erigs... Maar wat dan wel? Vergat ik te vragen maar blijft in mijn hoofd hangen.



Ik probeerde je een beetje te triggeren .. je blijft mij veel te keurig in balans voor iemand die iets heftigs te verwerken heeft waarbij ook nog een de helft van je familie weinig van snapt. Je geeft aan dat je niet gillend kwaad wordt .. waarom eigenlijk niet? Wordt maar eens gillend kwaad! Maakt mij niet uit waarom en op wie en of het terecht is of niet (vandaar mijn 'meppen' .. dan kan je daar kwaad op zijn).



Wat je precies moet doen weet ik niet. Ik denk alleen dat je misschien eens wat uiting zou moeten geven aan je frustratie/boosheid/verlangen in plaats van erkennen dat het er zit en over gaan tot de orde van de dag. Als je zelf niet een manier vindt dan knalt het er vanzelf weer een keer uit. Ik vind het opvallend dat je '..oneerlijk' typt in plaats van 'ONEERLIJK!!!!!'



Ik zou zeggen; pak iets waar je mee kan slaan. Hard. En mep eens 2 minuten keihard een kussen in elkaar. Gewoon doen. Keihard .. schreeuwen .. meppen .. minimaal 2 minuten achter elkaar (klok !). En als je daarna gewoon lekker met een bakje thee op de bank kunt zitten ben je een stuk verder dan dat ik dacht dat je was. Zo niet, dan heb je nog wat werk te doen

@ Yojanne Shifty en Marana



Allereerst dank voor jullie reacties. Heel fijn ook de woorden van steun. Ik zal proberen jullie vragen te beantwoorden. Ik merk wel dat ik nog niet op alles een antwoord heb, maar dat zal in de toekomst wel uitgepraat moeten worden met mijn partner inderdaad. Vooralsnog zitten we midden in het proces van het verwerken van de vertrouwensbreuk. En daar hebben we professionele hulp bij.



Mijn partner heeft in ieder geval de behoefte aan extreme dominantie in het spel. Het heeft ook niet perse met sex te maken. Hij heeft nog niet precies verteld wat het extreme inhoudt, maar meer pijn en vernedering dan ik volgens hem aan zou kunnen. Dit is dus duidelijk iets waar we in de toekomst over moeten praten.



Ik kan in ieder geval zonder BDSM, maar ik sta er zeker ook wel weer voor open. Afgelopen periode was dat minder het geval door lichamelijke beperkingen. En ik hou zeker nog wel van de hardere aanpak



Mijn behoeften zijn niet vanzelf over gegaan. Ik heb er bewust aan gewerkt om meer te kunnen genieten van sex en een gevolg daarvan is dat BDSM voor mij niet meer zo nodig is om te kunnen genieten. Daar ben ik dus zeker in veranderd vanuit zijn oogpunt.



Een 'speelpartner' is wel iets waar we het (even) over gehad hebben. Op zich zou het wel tot de mogelijkheden behoren in de toekomst, mits we duidelijke afspraken maken en hij daar ook open en eerlijk in is maar mij.



Ik heb het idee dat onze relatie verder wel in balans is. En we kiezen ook duidelijk voor elkaar. Maar om het te laten werken is dit dus wel een punt waar we mee om moeten gaan.

@Shifty, dan heb ik je toch goed begrepen. Wilde het niet zelf invullen vandaar dat ik het vroeg. Ik ben ervan overtuigd dat ik véél verder ben dan jij ingeschat hebt. Uit wat jij zegt begrijp ik dat je woede verwart met frustratie.



Ik vind het héél oneerlijk wat ik heb moeten doorstaan. Ook al maakt het me tot wie ik ben, ik had mijn lessen liever op een andere manier geleerd. Leren van fouten en harde levenslessen is een manier en een hele goeie ook. Maar leren van positieve ervaringen is natuurlijk een veel prettigere methode. Ik vind het heel oneerlijk dat het mij niet gegund is geweest. En daar is alles mee gezegd. Het is zoals het is en ik kan dat niet veranderen. Ik leg de focus dan liever op het gegeven dat ik gezegend ben met voldoende intelligentie om te kunnen doorzien wat ik nodig heb om het patroon te doorbreken en zelf voor die solide basis te zorgen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik kan voor mezelf zorgen. Ik weet precies wat ik nodig heb en dat had ik zonder al die ellende niet geleerd. Het is dus ook een enorme kans geweest. Bagatelliseren daar doe ik niet aan maar het vermogen te relativeren is iets dat ik koester.



Die intelligentie is niet altijd even handig. Ik ben een hele tijd terug in een traject gestapt met professionele hulpverlening om dat wat er nog in die beerput zat te verwerken. EMDR zou het zijn geworden. In mijn behoefte weer helemaal bij mezelf te komen was ik bereid alles te proberen maar ik weet ook dat het niet hetzelfde resultaat zou hebben gehad als de manier waarop ik nu ben begonnen met het verwerken van mijn jeugd. Simpelweg omdat ik er niet voldoende in zou hebben geloofd en anderzijds omdat het ook niet voldoende zou zijn geweest.



Voor mij was het niet voldoende de vinger op de zere plek te leggen. Mijn woede, verdriet en pijn wilden worden aangeraakt, gevoeld en mijn verhaal moest worden verwoord en gehoord. Eens gedeeld blijft gedeeld. Dan kun je niet meer terugvallen. De deur is van slot. De één zal vervolgens de behoefte voelen de deur met een knal open te gooien en de ander laat 'm liever op een kiertje staan. Het effect blijft hetzelfde. Er kan voldoende frisse lucht binnen om de lucht van oude lijken te verdrijven.



Wanneer ik denk aan mijn ervaringen uit het verleden voel ik woede en verdriet. Dat doet pijn. Héél veel pijn. Zo veel pijn dat ik er om moet huilen. Daar zit mijn opluchting. Ik hoef niet te gillen of te slaan om uiting te geven aan die pijn. Het roept woede op maar dat staat niet gelijk aan agressie. Agressie is iets dat ik voel als gevolg van frustratie. Mijn verleden roept geen frustratie bij me op. Het enige dat bij mij frustratie op kan roepen is onbegrip. Ik ben intelligent genoeg om anderen te begrijpen. Dat is heerlijk. Anderen roepen daardoor bij mij geen frustratie op. Andersom roept het onbegrip van anderen bij mij wél frustratie op. Zo veel frustratie dat ik er in het verleden héél agressief van kon worden. Met mij kon je beter geen ruzie hebben. Kom niet aan mij want ik sla je onderuit met alles dat ik in me heb. En dat was héél veel. Zo was ik vroeger. Tot ik leerde op een andere manier met die frustratie om te gaan. Ik leerde me verwoorden. Dat is waarom ik ben gaan schrijven. Daarom kan ik me zo ontzettend goed verwoorden. Schrijven en het vinden van de juiste woorden om me precies uit te drukken zoals ik dat wil en me zo te kunnen verwoorden dat een ander exact leest wat ik wil vertellen is voor mij een middel geworden om te overleven. Daarom zul je mij niet gauw in hoofdletters zien schrijven. Volgens mij doe ik dat zelfs nóóit. Ik zie het als schreeuwen en dat heb ik niet nodig om mijn doel te bereiken. Voor een heftige prikkel als schreeuwen (en ook dergelijke schreeuwende tekst) sluiten mensen zich af en dus bereik je juist het tegengestelde, breng je alsnog niet over wat je over wilt brengen en bereik je alsnog niet je doel; begrip voor dat wat je te zeggen hebt. Wat het ook mag zijn dat je wilt zeggen, die regel geldt altijd.



Ik zoek mijn emoties wel eens bewust op. Ik heb een map met papieren uit het verleden. Laatst heb ik daar een gedeelte uitgehaald waar ik heel boos om kon worden. Dat heb ik buiten in een grote pot gelegd en aangestoken. Zag het zo in vlammen opgaan. Dat was heerlijk. Héél bevrijdend. Dat is denk ik wel het meest extreme wat ik heb gedaan om op een bewuste manier uiting te geven aan mijn emoties. Meestal volstaat het om me als een bolletje op te rollen onder mijn dekbed. Dan lig ik alleen maar te voelen. Dan huil ik en dat lucht op. Soms bijt ik in mijn kussen als de pijn heel hevig is. Meestal ga ik daarna douchen. Dan zet ik mijn voeten heel stevig op de grond en laat het water alles wegspoelen. Soms wel een half uur. Als het dan weg is zeep ik me in met iets lekkers en na het afdrogen smeer ik me ook in met iets fijns. Dan ben ik weer ontspannen. Voor mij werkt dat veel beter dan 2 minuten slaan en schreeuwen. Veel fijner en heel effectief.



Dat zijn voor mij de gevolgen van een leven vol ellende. Je leert vanzelf zwemmen. Ook in kolkend water houd ik mijn koppie boven water. Soms met de grootste moeite. Maar het lukt. Altijd. Er is héél veel nodig om mij onderuit te halen. En echt onderuit ga ik nooit. Gewoon omdat ik dat niet wil. Omdat niets dat het waard is om te blijven liggen. Soms doe ik het wel even. Heel bewust. Maar de behoefte om weer te gaan staan trekt altijd harder.

Zie het hier en op andere fora trouwens ook regelmatig gebeuren; mensen die een topic openen of een vraag stellen waar dan tig reacties op komen waar ze vervolgens niet of nauwelijks op terugkomen. Het gaat dan uiteindelijk niet zo zeer om de reacties, hoewel het fijn kan zijn herkenning te vinden in het verhaal van een ander, maar meer om het onder woorden brengen van het probleem of de vraag waar iemand mee zit. Door het te verwoorden en te delen wordt het tastbaar en ligt het buiten jezelf.



Opgekropte spanning zorgt voor frustratie. Als ik kijk naar de tijd voordat ik begon te praten zie ik dat heel goed terug. In mijn frustratie richtte ik mijn agressie vooral op mezelf. Ik kan dan heel destructief worden. Vroeger uitte zich dat in drugs en de laatste tijd ging ik op zulke momenten te veel drinken. Nu die spanning eenmaal is opgeheven voel ik die behoefte niet meer. Heb nu al weken geen alcohol gedronken en voel geen enkele behoefte in die richting. Gewoon omdat ik het niet nodig heb. Voel ik nu spanning, dan uit ik dat op een andere manier.

@Lila, zo lang je niet aan jezelf voorbij gaat en blijft communiceren zodat ook je partner dat niet doet en andersom is er heel veel mogelijk denk ik. Zeker wanneer je relatie zoals jij zegt verder stabiel is.

En wat betreft dat verlangen... Dat verlangen is er en an sich is het een fijn gevoel. Qua fantasie volstaat het prima. Verder kan ik er helemaal niets mee.



Het hoort bij iets waar ik nu doorheen ga, op dit moment en omdat ik dit proces zie als iets positiefs neem ik het feit dat er dingen gebeuren waar ik totaal niets van begrijp en die me dus wel tot op het bot frustreren maar voor lief. Terwijl ik inderdaad soms ook woede voel omdat dingen gaan zoals ze gaan omdat een ander bedacht heeft dat het beter voor me is. Dat er dingen gebeuren die heel veel vraagtekens bij me oproepen zonder dat ik in de gelegenheid wordt gesteld daar een normaal face to face gesprek over te voeren ervaar ik als enorm wreed.



Dat maakt dat ik behalve af en toe een fantasietje of geile bui niks met dat verlangen kan. Wellicht is dat de bedoeling? Geen idee. Ik kan er pas wat mee op het moment dat ik die hokus pokus helemaal af kan sluiten. Dan kan ik het loslaten of me er aan overgeven. Dat is iets dat nu onmogelijk is en dat levert op dit moment de meeste spanning op. Dat ik naast het verwerken daar ook nog mee moet dealen vind ik heel zwaar.



Maar moet ik dan gaan schreeuwen? Wat heeft dat voor nut? Daar verander ik helemaal niets mee.

Yojanne, je schrijft heel veel. Ik pak je laatste zinnetje even:



Waarom heeft schreeuwen geen nut en waarom veranderd daar niks mee? Huilen in bed dan net zo min.

Het hoeft niet; maar schreeuwen is ook uitten en ook voelen. Hardop zingen bijvoorbeeld ook. Je voelt je erna anders dan ervoor. Je bent mij echt veel te netjes in het voldoen aan de correcte manier van verwerken.



Schreeuwen om niks is schelden op de oneerlijke wereld. Het lost niks op maar het voelt wel lekker.

quote:Lilacarlotta schreef op 03 april 2015 @ 00:03:

@ Yojanne Shifty en Marana



Allereerst dank voor jullie reacties. Heel fijn ook de woorden van steun. Ik zal proberen jullie vragen te beantwoorden. Ik merk wel dat ik nog niet op alles een antwoord heb, maar dat zal in de toekomst wel uitgepraat moeten worden met mijn partner inderdaad. Vooralsnog zitten we midden in het proces van het verwerken van de vertrouwensbreuk. En daar hebben we professionele hulp bij.



Mijn partner heeft in ieder geval de behoefte aan extreme dominantie in het spel. Het heeft ook niet perse met sex te maken. Hij heeft nog niet precies verteld wat het extreme inhoudt, maar meer pijn en vernedering dan ik volgens hem aan zou kunnen. Dit is dus duidelijk iets waar we in de toekomst over moeten praten.



Ik kan in ieder geval zonder BDSM, maar ik sta er zeker ook wel weer voor open. Afgelopen periode was dat minder het geval door lichamelijke beperkingen. En ik hou zeker nog wel van de hardere aanpak



Mijn behoeften zijn niet vanzelf over gegaan. Ik heb er bewust aan gewerkt om meer te kunnen genieten van sex en een gevolg daarvan is dat BDSM voor mij niet meer zo nodig is om te kunnen genieten. Daar ben ik dus zeker in veranderd vanuit zijn oogpunt.



Een 'speelpartner' is wel iets waar we het (even) over gehad hebben. Op zich zou het wel tot de mogelijkheden behoren in de toekomst, mits we duidelijke afspraken maken en hij daar ook open en eerlijk in is maar mij.



Ik heb het idee dat onze relatie verder wel in balans is. En we kiezen ook duidelijk voor elkaar. Maar om het te laten werken is dit dus wel een punt waar we mee om moeten gaan.



Hey lila,



Fijn dat jullie hulp hebben bij het elkaar weer vinden. Ik hoop dat jullie er goed door heen komen, maar in elk geval klinkt het alsof jij er in elk geval heel gezond en open mee om gaat.



Opvallen dat hij aangeeft nu al te weten dat hij meer wil dan jij aan kan. En knap dat jij het dan alsnog gewoon 'open' laat.



Misschien is het een idee dat, als jullie er aan toe zijn, jij zijn speelpartner bent? Misschien is het voor jullie beide makkelijker om enerzijds iets van afstand tot elkaar te hebben (je spreekt een soort date af met elkaar waarbij je met elkaar gaat spelen) maar anderzijds hoef je je dus niet druk te maken over een derde persoon in het spel. Het kan misschien een manier zijn voor hem om ook met jou wat verder te gaan om te kijken of zijn aanname überhaupt wel klopt (wie weet verras je hem wel). En het kan voor jou een manier zijn om op te gaan in het spel zonder dat je het ziet als de 'juiste' manier om jullie sexuele beleving in te vullen. Jij hebt het niet nodig maar het kan best leuk zijn om mee te spelen. Omdat jullie van te voren bepaald hebben dat het een 'spel' is, hangt er ook niet zo'n gewicht aan.



In elk geval hoop ik dat jullie het goed naar elkaar duidelijk krijgen. Dan kan je er wat mee.

quote:shifty schreef op 03 april 2015 @ 22:52:

Yojanne, je schrijft heel veel. Ik pak je laatste zinnetje even:



Waarom heeft schreeuwen geen nut en waarom veranderd daar niks mee? Huilen in bed dan net zo min.

Het hoeft niet; maar schreeuwen is ook uitten en ook voelen. Hardop zingen bijvoorbeeld ook. Je voelt je erna anders dan ervoor. Je bent mij echt veel te netjes in het voldoen aan de correcte manier van verwerken.



Schreeuwen om niks is schelden op de oneerlijke wereld. Het lost niks op maar het voelt wel lekker.Voor jou misschien. Ik doe het liever gewoon op mijn eigen manier. Voor mij werkt het. Wat jij daarvan vindt zegt me dan eerlijk gezegd verder weinig. Ik houd niet van schreeuwen. Wat niet wil zeggen dat ik het nooit doe. Ik schreeuw wel 's uit onmacht wanneer ik onbegrip voel. Maar dat voelt niet fijn.

quote:Yojanne schreef op 03 april 2015 @ 23:29:

[...]





Voor jou misschien. Ik doe het liever gewoon op mijn eigen manier. Voor mij werkt het. Wat jij daarvan vindt zegt me dan eerlijk gezegd verder weinig. Ik houd niet van schreeuwen. Wat niet wil zeggen dat ik het nooit doe. Ik schreeuw wel 's uit onmacht wanneer ik onbegrip voel. Maar dat voelt niet fijn.je schreeuwt dan wel niet, maar je schrijft wel. En dat is ook heel goed om het allemaal een plek te geven.

quote:shifty schreef op 03 april 2015 @ 23:13:

[...]





Hey lila,



Fijn dat jullie hulp hebben bij het elkaar weer vinden. Ik hoop dat jullie er goed door heen komen, maar in elk geval klinkt het alsof jij er in elk geval heel gezond en open mee om gaat.



Opvallen dat hij aangeeft nu al te weten dat hij meer wil dan jij aan kan. En knap dat jij het dan alsnog gewoon 'open' laat.



Misschien is het een idee dat, als jullie er aan toe zijn, jij zijn speelpartner bent? Misschien is het voor jullie beide makkelijker om enerzijds iets van afstand tot elkaar te hebben (je spreekt een soort date af met elkaar waarbij je met elkaar gaat spelen) maar anderzijds hoef je je dus niet druk te maken over een derde persoon in het spel. Het kan misschien een manier zijn voor hem om ook met jou wat verder te gaan om te kijken of zijn aanname überhaupt wel klopt (wie weet verras je hem wel). En het kan voor jou een manier zijn om op te gaan in het spel zonder dat je het ziet als de 'juiste' manier om jullie sexuele beleving in te vullen. Jij hebt het niet nodig maar het kan best leuk zijn om mee te spelen. Omdat jullie van te voren bepaald hebben dat het een 'spel' is, hangt er ook niet zo'n gewicht aan.



In elk geval hoop ik dat jullie het goed naar elkaar duidelijk krijgen. Dan kan je er wat mee.Dank ook voor deze suggestie. Ik voel hier zeker wat voor. En het is ook goed om dit als optie niet gelijk uit te sluiten, puur op basis van wat hij denkt dat ik aan kan.

quote:Lilacarlotta schreef op 03 april 2015 @ 23:35:

[...]





je schreeuwt dan wel niet, maar je schrijft wel. En dat is ook heel goed om het allemaal een plek te geven.Eindelijk iemand die het begrijpt. Dit is wat voor mij het beste werkt. Wat anderen er ook van zeggen of denken. Dit is mijn ding. Dit werkt voor mij.

quote:Yojanne schreef op 03 april 2015 @ 23:46:

[...]





Eindelijk iemand die het begrijpt. Dit is wat voor mij het beste werkt. Wat anderen er ook van zeggen of denken. Dit is mijn ding. Dit werkt voor mij.Bij mij werkt het net zo

Hallo allemaal,



Ik lees al een tijdje mee en heb nu toch maar een account aangemaakt om advies te vragen. Ik ben een 22-jarige vrouw en heb sinds een maand of zeven een vriend van een jaartje ouder. Hij is mijn eerste liefde en ik ben dol op hem, maar het feit dat hij into BDSM is (een D) zorgt voor wat problemen in onze relatie. Voor ik met hem samen was, was BDSM iets waar ik mezelf in ieder opzicht ver vandaan wilde houden. Toch ben ik ook weer niet geschrokken of bang geworden voor zijn voorkeuren. Misschien komt dat omdat hij niet 'pats boem' in een keer over BDSM is begonnen ("Ik moet je wat vertellen..."), maar omdat hij stukje bij beetje naar voren heeft gebracht wat zijn fantasieën zijn. Ik denk dat de schok daarom uiteindelijk voor mij niet zo groot was.



Inmiddels ben ik er van terug gekomen dat BDSM in geen enkel opzicht iets voor mij is. Ik ben nog echt een groentje en weet dus niet in hoeverre dit er daadwerkelijk onder valt, maar wat mij op dit moment enorm aantrekt: binnen de slaapkamer rollenspellen en daar buiten het uit handen geven van de macht. Hoe het precies zit weet ik nog niet en ik vind het ook moeilijk uit te leggen, maar ik vind het een fijne gedachte als mijn vriend laat zien dat hij mijn welzijn belangrijk vindt door te bepalen wat goed voor mij is. Ik kan me daar een groot gevoel van geborgenheid en bescherming bij voorstellen. We zijn sinds een paar maanden al een klein beetje bezig met machtsverschillen, en ik vind het zo fijn. Als hij tegen mij zegt dat ik zijn meest waardevolle bezit ben, of mij bij mijn haar pakt en me vraagt van wie ik ben, dan voelt dat zo goed.



Hoewel machtspelletjes mij dus leuk lijken en ik graag het bezit van mijn vriend ben, heb ik nog wel een eigen wil en mening en vind ik het belangrijk om die niet 24/7 uit te zetten. Voor mij is bezit of eigendom zijn iets heel anders dan slaaf zijn. Daarnaast spreken de andere elementen van BDSM mij nog steeds totaal niet aan. Touwen om mijn bovenlichaam (met licht afgebonden borsten) vind ik leuk, maar alleen omdat ik het er mooi uit vind zien en ik mij mooi voel met touw om me heen. De gedachte om echt vast te zitten, totaal weerloos te zijn en me nergens tegen te kunnen verzetten vind ik afschuwelijk. Verder ben ik ook geen maso, ik vind pijn naar en vind het erg dat degene van wie ik hou mij bewust pijn wil doen. Zelfde geldt voor vernedering. Ik wil het waardevolste bezit zijn van mijn vriend, en vernedering associeer ik met minachting. Het lijkt me vreselijk dat degene van wie ik hou me waardeloos laat voelen, alsof ik niets voorstel. Ik wil mijn vriend trots maken, en dat ook merken.



Het D/S-element, maar zonder pijn en bondage (en gemierenneuk om hoofdletters), is dus het enige wat mij aantrekt en waar ik zelf graag mee zou willen experimenteren. Het probleem is dat mijn vriend wel van alle elementen houdt, dus zowel B/D, D/S als S/M. Hier zit ik mee, omdat ik weet hoe belangrijk dit is voor mijn vriend en ik hem zo graag een plezier wil doen. Daarom heb ik gisteravond toch toegelaten dat hij mij met een zweep op mijn borsten sloeg. Op het moment zelf vond ik het absoluut niet leuk om die pijn te voelen, maar ik was blij dat ik hem een plezier kon doen, dat wil ik zo graag. Ik wil dat hij iets aan me heeft, dat hij blij met me is.



Ik heb namelijk het gevoel dat ik op andere gebieden enorm tekortschiet. Want er zijn bepaalde seksuele handelingen die heel standaard en niet per se BDSM-gerelateerd zijn, maar waar ik van de gedachte eraan alleen al me zo bang en machteloos en vies voel dat ik liever zweepslagen op mijn borsten incasseer dan dat ik deze handelingen uitvoer/laat uitvoeren. Ik hou er niet van om dingen die al een eeuwigheid voorbij zijn als excuus te gebruiken, maar ik denk dat dit komt door wat twisted dingen die een familielid toen ik kind was met me gedaan heeft. Geeft niet, heb er geen problemen mee, wil er verder ook niets over kwijt. Maar toch kan ik die dingen niet geven aan mijn vriend. En daar voel ik me zo schuldig over, dat ik het op andere manieren wil compenseren. Daarom liet ik gisteravond toe dat hij me pijn deed.



Maar ik twijfel of het wel goed is waar ik mee bezig ben. Ik denk niet dat het verkeerd is dat ik mijn vriend een plezier wil doen, maar op de een of andere manier lijkt het mij alsof er iets behoorlijk fout is aan het feit dat ik mij door hem laat pijnigen uit schuldgevoel. Misschien omdat mijn schuldgevoelens de wens om hem te plezieren overheersen. Dat kan gewoon niet goed zijn in een relatie. Of wel..? Ik weet het echt niet, ik heb er nooit eerder een gehad... Ik heb ook het idee dat ik er met niemand over kan praten. Ik heb maar 1 goede vriend en hij is nogal streng christelijk, die schrikt zich kapot als hij dit hoort. Betekent verder niet dat ik eenzaam ben, ik heb heel lieve ouders en zussen, maar dat ik hier niet met mijn familie over wil praten ligt voor de hand denk ik.



Mijn vriend heeft trouwens gemerkt dat mijn seksverleden niet helemaal okee is, maar ik heb nooit verteld wat er precies is gebeurd. Dat wil ik nooit aan niemand kwijt, want ik wil doen alsof er nooit iets gebeurd is. Mijn vriend weet dus waarschijnlijk ook niet waarom ik zoveel moeite heb met bepaalde seksuele handelingen die zo vanzelfsprekend zijn. Ik kan er dus ook niet met hem over praten dat ik me laat pijnigen om schuldgevoel te compenseren.



Verder zijn er, zoals ik in het begin al noemde, wel andere BDSM-gerelateerde dingen die mij ook leuk lijken (macht uit handen geven, rollenspellen) of waarvan ik er inmiddels achter ben dat ik het leuk vind (touwen om bovenlichaam). Het zou fijn zijn als mijn vriend en ik hier verder mee konden experimenteren. Maar ik weet dat de voorkeuren die mijn vriend heeft veel verder gaan dan de mijne. Hij heeft gezegd dat dit niet iets is wat hij van mij verwacht, maar in zijn fantasie ben ik 24/7 zijn slavin en hij mijn Meester, wat bij mij weerzin oproept. Ik ben bang dat als we eenmaal aan het experimenteren zijn met hetgeen mij leuk lijkt, dit steeds verder uitgroeit tot en met het moment dat we met dingen bezig zijn die afschuw bij me opwekken, en dat ik het net zoals de zweepslagen opnieuw toelaat uit schuldgevoel.



Lang en warrig verhaal geworden... Maar ik hoop dat iemand me hier advies kan geven. Is het verkeerd als ik hem mij pijn laat doen terwijl dat mijzelf enorm tegenstaat, maar om andere dingen te compenseren? Tot hoever moet ik sowieso gaan totdat ik de seksuele handelingen die ik niet kan uitvoeren gecompenseerd heb?

En nogmaals, ik ben een groentje, sorry als ik me wat maf heb uitgedrukt of termen verkeerd heb gebruikt. Ik post mijn verhaal voor advies, het is echt niet mijn bedoeling om iemand te beledigen.

Iets voor je vriend doen uit liefde, om hem te plezieren is niks mis mee. Uit schuldgevoel is nooit goed, naar mijn mening. Wat ik echter uit je verhaal proef weet je vriend hier echter niks van en ik denk dat daar het probleem zit. Hoe wil je bdsm in je relatie integreren op een manier die voor jullie beiden werkt, als hij niet weet wat jij voelt en wat het effect van bepaalde dingen op jou zijn? Juist bij bdsm is praten openheid heel belangrijk. Ik zeg niet dat je, je hele verleden en hebben en houden meteen op tafel moet gooien, al zou het misschien wel goed zijn dat ooit te doen, maar begin gewoon met uitleggen hoe je, je voelt bij dingen. Zeg dat er dingen zijn gebeurd, maar dat je nog niet wilt zeggen wat, die er voor zorgen dat je bepaalde dingen die hij graag zou willen niet kunt doen, maar dat jij je daardoor schuldig voelt. En dat jij je pijn laat doen als compensatie voor hem uit schuld gevoel. Ik durf namelijk te wedden dat als hij echt om je geeft, dat hij niet zou willen dat jij je om die reden laat slaan door hem.

En ik besef dat ik als buitenstaander makkelijk praten heb. Dit soort dingen open en eerlijk bespreken is makkelijker gezegd dan gedaan. Toch is praten helaas wel noodzakelijk.

Sluit me helemaal aan bij Lollypopje. Niet over je grenzen gaan uit schuldgevoel, en probeer open te zijn naar je vriend. Hij zal vroeg of laat merken dat jij bepaalde dingen niet wilt doen, en om te voorkomen dat dat tussen jullie in komt te staan (omdat hij zich misschien afgewezen voelt, of toch gaat pushen, of omdat jij over grenzen gaat, wat hij ook zal voelen).

Ik denk dat het steeds moeilijker wordt om er iets over te zeggen, en daarmee zal het steeds groter worden.

Je hoeft hem niet alles te vertellen, wat er allemaal precies met je gebeurd is, maar je zou het kunnen zeggen zoals je het nu hier schrijft, ik wil dat niet vanwege iets wat vroeger gebeurd is en wat ik graag wil vergeten.

Maar Lollypopje heeft ook gelijk met dat wij makkelijk praten hebben. Kan me voorstellen dat het heel moeilijk is.

Jezelf wegcijferen omdat je schuldgevoel je ertoe dwingt is nooit goed.



Als hij echt om je geeft...zal hij hier een zeer nare bijsmaak aan overhouden als hij er ooit achter komt..



Als hij iemand is...het doel heiligt de middelen...dan zal hij hier gebruik/misbruik van maken, omdat hij dan toch hetgeen krijgt wat hij wil hebben..



Hoe dan ook..het is beter om dit bespreekbaar te maken. In ieder geval..een tipje van de sluier op te lichten.



Geef aan dat er iets in je verleden is gebeurd (waar je het niet expliciet (nu nog niet iig) over wil hebben, ivm trauma's) en dat je daarom bepaalde dingen niet wil doen (benoem het, laat het niet in het midden...geef je harde grenzen aan), maar dat je daardoor ook het gevoel hebt dat je moet compenseren...(richting zijn voorkeur, die niet jouw voorkeur is)..en het effect van de compensatie kan namelijk tegen gaan werken...voor hetzelfde geldt..krijg je er een aversie tegen...waardoor jullie saampjes nog verder van huis geraken..



Benoem het...is mijn advies

Zou voorzichtig zijn met veronderstellen dat gevoelens minder zwaar wegen in een spel. Het blijft een intens spel tussen mensen. De bijbehorende emoties zijn niet gespeeld.



Mijn ervaring is niet dat je je minder gekwetst voelt door het gegeven dat het 'maar een spel' is. Mijn gevoelens in dat spel waren echt en ik vind dat er heel onzorgvuldig mee om is gesprongen omdat het door sv te veel is afgedaan met 'het is een spel'. Ik had juist door die heftige emoties die dat spel omhoog haalde de behoefte om erover te praten en dat heb ik heel vaak aangegeven/geprobeerd, maar dat werd weerlegt als zijnde niet nodig en omdat ik van nature de neiging heb me weg te cijferen voor de ander heb ik het op den duur maar opgegeven. Ik ben het gewend dat mijn behoeften door anderen worden ontkend of ingevuld. Valkuil.

Zo eens met Yojanne, juist met bdsm zijn gevoelens belangrijk. Simpelweg omdat je speelt met gevoelens, met emoties. Bij elk soort spel, komen er dingen los. Soms fijne dingen, een gevoel van verbondenheid en balans, soms minder fijne dingen. Soms bewust en soms onbewust. Daar moet je altijd bedacht op zijn. Voor mij is dat een goed iets, het voelen, bij mijn gevoel en mijzelf komen. Ik geniet van de fijne en ook van de moeilijke gevoelens, maar dat betekent niet dat het niet belangrijk is er over te praten. Zeker als het niet goed gaat, als er dingen loskomen die niet de bedoeling waren, maar ook juist als het wel goed gaat. Je bent in bdsm namelijk verschrikkelijk kwetsbaar, daar moet niet alleen de Dominant, maar ook de sub zich bewust van zijn. Jij bent belangrijk, juist als sub. Als er niet gepraat wordt, kan een Dominant dingen stuk maken die jullie beiden niet willen en daarmee heb je dus niet alleen jezelf, maar ook hem.



@Yojanne dat vind ik echt heel slecht. Dat hij het wegwuifde, als niet belangrijk. Ik heb zelf juist moeten leren die dingen te delen, want ik heb dezelfde valkuil, gewoon door de opdracht te krijgen verslagen te schrijven. Waarbij ik elk verslag steeds opener werd en steeds meer deelde. Iemand die jou en jou emoties en gevoelens wegwuift, is jou niet waard. Die verdiend de macht niet die hem wordt gegeven. Ik vind het echt vervelend dat jij uitgerekend zo'n verkeerd type bent tegen gekomen.

Dat uitgerekend ik dit zo mee moest maken komt omdat ik het geluk had het goede type tegen te komen dat mij op een minder leuke (maar nodig helaas) manier heeft weten duidelijk te maken wat het betekent als je voorbij blijft gaan aan jezelf en daarmee dus je eigen behoeften ontkent.



Dat was een verschrikkelijk heftige ervaring. Zowel negatief als positief. En wat ben ik dankbaar voor de inzichten die ik ermee heb gekregen. Dat was op een andere manier nooit gelukt.

Wat mij hier zo opvalt is dat er gezegd wordt "ik ken zijn persoonlijkheid door en door online" maar wat ik wil zeggen dat je iemand pas goed leert kennen als je hem in real live meemaakt, zijn houding en gebaren en dingen wat hij zegt en soms niet zegt zijn bepalend om iemand beter te leren kennen en hem leren te vertrouwen want vertrouwen moet groeien met de tijd.

Daarom zou ik zeggen wil je iemand beter leren kennen ontmoet hem of haar dan in het echt, doe dat op neutraal terrein zonder verdere afspraken, ga niet gelijk met hem of haar mee maar laat het na afloop nog even bezinken en maak daarna goede afspraken.

En eenmaal komt het moment dat jij je letterlijk en figuurlijk bloot moet geven als je "het" voor het eerst met elkaar gaat uitvoeren, best eng zo de eerste keer maar een ervaren iemand zal je altijd op je gemak weten te stellen.