Seks
alle pijlers
intimiteit en depressie
zaterdag 21 maart 2015 12:25
Hoi, hoi,
Ikzelf: 32j
Relatie: langdurig 10+
kind: 1 - samenwonend
Mijn vriendin is sinds een jaar geleden thuis. (angst/ depressie)
Ondertussen, medicatie + therapie,... situatie veel verbeterd.
Ik steun en help haar zoveel mogelijk! Niets is mij teveel, doe 75% van het huishouden
Natuurlijk heb ik het ook moeilijk voor mij:
Vooral omdat ik weinig tot niets terugkrijg op vlak van intimiteit/liefde seks
Dit jaar momenteel: 2x seks
Ik mag blij zijn met 1x per 2 maanden
veroordeel mij nu niet als egoïst, onbegripvol enz...
Steeds opnieuw afgewezen worden is hard, iedere poging wordt al dan niet subtiel te niet gedaan...
Dit doet pijn. Ze is aan betere hand.M edicatie zou geen invloed hebben volgens psychiater, (enkel mss moeilijker tot orgasme komen)
ik weet niet goed hoe ik hiermee moet omgaan? Ik heb echt nood aan lichamelijk contact/liefde
geen seks voor seks, ik wil seks met haar, voor de verbinding, de intimiteit, de liefde?
Zij lijkt het niet te missen vind seks zelfs wat "vreemd"... Iets in de zin van, is het echt nodig in een relatie?
Het is toch normaal dat dit verdwijnt/minder wordt in een langdurige relatie (volgens haar)
Met deze stelling heb ik het enorm moeilijk
ik wil een liefdevolle relatie, is dit te veel gevraagd?
Ikzelf: 32j
Relatie: langdurig 10+
kind: 1 - samenwonend
Mijn vriendin is sinds een jaar geleden thuis. (angst/ depressie)
Ondertussen, medicatie + therapie,... situatie veel verbeterd.
Ik steun en help haar zoveel mogelijk! Niets is mij teveel, doe 75% van het huishouden
Natuurlijk heb ik het ook moeilijk voor mij:
Vooral omdat ik weinig tot niets terugkrijg op vlak van intimiteit/liefde seks
Dit jaar momenteel: 2x seks
Ik mag blij zijn met 1x per 2 maanden
veroordeel mij nu niet als egoïst, onbegripvol enz...
Steeds opnieuw afgewezen worden is hard, iedere poging wordt al dan niet subtiel te niet gedaan...
Dit doet pijn. Ze is aan betere hand.M edicatie zou geen invloed hebben volgens psychiater, (enkel mss moeilijker tot orgasme komen)
ik weet niet goed hoe ik hiermee moet omgaan? Ik heb echt nood aan lichamelijk contact/liefde
geen seks voor seks, ik wil seks met haar, voor de verbinding, de intimiteit, de liefde?
Zij lijkt het niet te missen vind seks zelfs wat "vreemd"... Iets in de zin van, is het echt nodig in een relatie?
Het is toch normaal dat dit verdwijnt/minder wordt in een langdurige relatie (volgens haar)
Met deze stelling heb ik het enorm moeilijk
ik wil een liefdevolle relatie, is dit te veel gevraagd?
anoniem_222445 wijzigde dit bericht op 21-03-2015 15:29
Reden: privacy
Reden: privacy
% gewijzigd
zaterdag 21 maart 2015 12:40
Je vriendin is depressief. Steun haar in plaats van om seks te blijven bedelen terwijl je merkt dat haar hoofd er momenteel niet naar staat. En berg je maar vast, want je klinkt behoorlijk egocentrisch in je openingspost (ook al denk je waarschijnlijk zelf van niet).
En waarom blijf je het trouwens proberen tegen beter weten in? Hou voorlopig eens op met zo vaak die seksuele toenadering te zoeken. Je weet toch al dat je waarschijnlijk afgewezen wordt. En elk beetje libido wat ze nog zou kunnen ontwikkelen druk je ook keer op keer de kop in.
En waarom blijf je het trouwens proberen tegen beter weten in? Hou voorlopig eens op met zo vaak die seksuele toenadering te zoeken. Je weet toch al dat je waarschijnlijk afgewezen wordt. En elk beetje libido wat ze nog zou kunnen ontwikkelen druk je ook keer op keer de kop in.
zaterdag 21 maart 2015 12:55
Het zou best wel kunnen zijn dat de medicatie invloed heeft op libido van je vriendin, ondanks wat de psychiater zegt. Steun haar, geef haar veel liefde, en heb geduld. Personen met een depressie voelen een enorme emotionele leegte. Je kan met een depressie het idee hebben dat je je lichaam niet meer voelt en ook emoties niet meer voelt. Dat er iemand is die om je geeft kan een groot verschil maken. Het hangt ook van de ernst en de diepte van de depressie af. De medicijnen vlakken ook emoties af, met als doel uit de diepe en zwarte kant van de depressie weg te blijven. Helaas heeft dat ook tot gevolg dat de plezierige en positieve emoties ook worden afgevlakt. De medicijnen zorgen er dus niet voor dat de depressie geneest. Genezen van een depressie is een proces dat kort of lang kan duren. Probeer haar in dat genezingsproces bij te staan.
zaterdag 21 maart 2015 13:04
Nee, dat is niet teveel gevraagd.
Het is alleen geen ruilhandel in de zin van: jij doet veel voor haar en daar "verdien" je dan seks/intimiteit mee oid.
Seks zonder libido is niet iets wat je gewoon maar voor een ander moet overhebben oid, naar mijn idee.
Ben laatst naar een lezing geweest over "seks en hadicap".
Daar bleek oa hoe slecht psychiaters op de hoogte zijn van antidepressiva als enorme libidokiller en patienten daar nauwelijks over inlichten. Het is zelfs een soort taboe, deze "bijkomstigheid" wordt gewoon niet over gepraat en honderdduizenden mensen zitten er op eigen houtje maar mee te tobben, durven er zelf niet over te beginnen enz.
Het vervelende is dat degene die geen/ weinig libido heeft er zelf niet mee zit: geen behoefte, geen prikkels voelt.
Ik heb ooit een topic geopend "Slapende lust, liefde enz", misschien kan je dat opzoeken.
Daar staan veel tips in hoe je dit kan aanpakken, je zult er toch met haar over moeten praten.
OOK in langere relaties is het niet normaal dat seks/intimiteit èn affectie zo terugloopt dat jij met lege handen staat.
Het komt vaker voor nadat er kinderen geboren zijn, maar daarmee is het nog niet iets normaals wat jij maar moet accepteren. En teruglopen is iets anders dan helemaal niet of 2x per jaar.
Zonder haar te verwijten kan je wel degelijk helder maken dat jullie sámen een probleem hebben.
Jullie hebben geen vriendschapsrelatie maar een liefdesrelatie. Het verschil ìs juist seks/intiem zijn/ affectie die meer is dan vriendschappelijk/familiaal.
In een monogame relatie betekent geen seks dat jij dan ook maar celibatair moet leven?
Ik vind persoonlijk dat je dat van niemand kan verwachten, die wel een gezond libido heeft.
Het is juist dat speelse wat haar ontbreekt wat jij dan ook maar moet missen?
Volwassen zijn alleen nog verantwoordelijkheden hebben inhoudt?
Geen plezier meer mag hebben alleen maar (ver)zorgen en werken, rekeningen betalen en tv kijken?
Niet het feit dat jij zoveel doet in huis enzo, maar gewoon alleen al in een volwassen relatie mag je verwachten dat dat ook fysiek geuit wordt naar elkaar.
Terecht als jij vindt dat er meer in het leven is, als je nota bene een relatie hèbt samen!
Ik vind je heel geduldig, begrip- en liefdevol overkomen.
Probeer dat te blijven als je het gesprek hierover aangaat.
Lees dat topic door, dan vind je herkenning in voornamelijk andere mannen met soortgelijk probleem, zij het dat die met een onwillige vrouw te maken hadden met laag/geen libido en niet door medicijnen oid, maar die weinig om seks/intimiteit geven en ook niet over wilden praten.
Je mag best vertellen dat je hier moeite mee hebt, niet vanuit dat het een recht is voor een partner, iets wat zij hoort te geven, of "voor wat hoort wat", maar in de richting van oplossingen.
Dat hier een serieus probleem speelt waarvan niet verwacht kan worden voor jou dat jij daar maar in je eentje mee dealt. En dat je dat niet gaat volhouden.
Vertel dat jij dit nodig hebt en een normale gezonde vent bent met een normaal, gezond libido.
En geen rare eisen stelt als je regelmatig seks/intimiteit wil en wel met háár.
Er zijn idd meer relaties die het zonder moeten doen, maar die lopen meestal niet goed af op de lange duur, dus dat zij dat aanhaalt als normaal dat dat minder wordt, gaat niet op.
Die hebben geen lange houdbaarheidsdatum.
Vroeg of laat is gebrek daaraan hèt struikelpunt.
Hoe was het vroeger? Kon zij genieten van seks, van ook lust bedoel ik?
Was ze toen wel aanrakerig, toonde ze affectie?
Wat heeft zij evt nodig om op te warmen en wèl weer zin te krijgen in seks?
Kan ze die medicijnen gaan afbouwen terwijl ze de gesprekken met de psych voortzet?
Zijn er evt andere oplossingen mogelijk, als zij geen zin heeft hier iets aan te veranderen?
Zoals de relatie open gooien, zodat de afspraak tot monogamie vervalt?
(imo is monogamie "seks met 1 partner", dus niet: "geen seks met 1 partner, dus helemaal geen seks".
Dat heet celibaat.
Dat is niet normaal in een liefdesrelatie.
Seks/intimiteit is de lijm van een liefdesrelatie.
In een veilig gehechte liefdesrelatie zijn er 3 pijlers:
hechting (zorgzaamheid, kunnen rekenen op de partner als dat nodig is), zorgzaamheid (datzelfde geven aan de partner) en seks/intimiteit.
Als 1 van die pijlers is aangetast, zaagt dat ook onder de poten van de andere 2 pijlers, vroeg of laat.
Dus wel degelijk "aankaarten", maar niet vanuit verwijt en verongelijktheid dat dit alleen maar shit voor jou is en zij "verzaakt". Dat nodigt niet uit tot meedenken van haar in oplossingen.
Begin iig met alle begrip ervoor, maar dat er wel een probleem ligt voor jullie allebei.
In een monogame relatie kan je niet zeggen: zoek het lekker uit, jouw probleem!
Je màg voor je eigen behoeften opkomen, zeker een essentiele als dit.
Seks tegen je zin in is de oplossing meestal niet.
Er weer plezier in krijgen wèl.
Hoe zij er ook weer plezier en opwinding in krijgt.
Een seksuoloog raadplegen (samen) kan misschien helpen?
Het is alleen geen ruilhandel in de zin van: jij doet veel voor haar en daar "verdien" je dan seks/intimiteit mee oid.
Seks zonder libido is niet iets wat je gewoon maar voor een ander moet overhebben oid, naar mijn idee.
Ben laatst naar een lezing geweest over "seks en hadicap".
Daar bleek oa hoe slecht psychiaters op de hoogte zijn van antidepressiva als enorme libidokiller en patienten daar nauwelijks over inlichten. Het is zelfs een soort taboe, deze "bijkomstigheid" wordt gewoon niet over gepraat en honderdduizenden mensen zitten er op eigen houtje maar mee te tobben, durven er zelf niet over te beginnen enz.
Het vervelende is dat degene die geen/ weinig libido heeft er zelf niet mee zit: geen behoefte, geen prikkels voelt.
Ik heb ooit een topic geopend "Slapende lust, liefde enz", misschien kan je dat opzoeken.
Daar staan veel tips in hoe je dit kan aanpakken, je zult er toch met haar over moeten praten.
OOK in langere relaties is het niet normaal dat seks/intimiteit èn affectie zo terugloopt dat jij met lege handen staat.
Het komt vaker voor nadat er kinderen geboren zijn, maar daarmee is het nog niet iets normaals wat jij maar moet accepteren. En teruglopen is iets anders dan helemaal niet of 2x per jaar.
Zonder haar te verwijten kan je wel degelijk helder maken dat jullie sámen een probleem hebben.
Jullie hebben geen vriendschapsrelatie maar een liefdesrelatie. Het verschil ìs juist seks/intiem zijn/ affectie die meer is dan vriendschappelijk/familiaal.
In een monogame relatie betekent geen seks dat jij dan ook maar celibatair moet leven?
Ik vind persoonlijk dat je dat van niemand kan verwachten, die wel een gezond libido heeft.
Het is juist dat speelse wat haar ontbreekt wat jij dan ook maar moet missen?
Volwassen zijn alleen nog verantwoordelijkheden hebben inhoudt?
Geen plezier meer mag hebben alleen maar (ver)zorgen en werken, rekeningen betalen en tv kijken?
Niet het feit dat jij zoveel doet in huis enzo, maar gewoon alleen al in een volwassen relatie mag je verwachten dat dat ook fysiek geuit wordt naar elkaar.
Terecht als jij vindt dat er meer in het leven is, als je nota bene een relatie hèbt samen!
Ik vind je heel geduldig, begrip- en liefdevol overkomen.
Probeer dat te blijven als je het gesprek hierover aangaat.
Lees dat topic door, dan vind je herkenning in voornamelijk andere mannen met soortgelijk probleem, zij het dat die met een onwillige vrouw te maken hadden met laag/geen libido en niet door medicijnen oid, maar die weinig om seks/intimiteit geven en ook niet over wilden praten.
Je mag best vertellen dat je hier moeite mee hebt, niet vanuit dat het een recht is voor een partner, iets wat zij hoort te geven, of "voor wat hoort wat", maar in de richting van oplossingen.
Dat hier een serieus probleem speelt waarvan niet verwacht kan worden voor jou dat jij daar maar in je eentje mee dealt. En dat je dat niet gaat volhouden.
Vertel dat jij dit nodig hebt en een normale gezonde vent bent met een normaal, gezond libido.
En geen rare eisen stelt als je regelmatig seks/intimiteit wil en wel met háár.
Er zijn idd meer relaties die het zonder moeten doen, maar die lopen meestal niet goed af op de lange duur, dus dat zij dat aanhaalt als normaal dat dat minder wordt, gaat niet op.
Die hebben geen lange houdbaarheidsdatum.
Vroeg of laat is gebrek daaraan hèt struikelpunt.
Hoe was het vroeger? Kon zij genieten van seks, van ook lust bedoel ik?
Was ze toen wel aanrakerig, toonde ze affectie?
Wat heeft zij evt nodig om op te warmen en wèl weer zin te krijgen in seks?
Kan ze die medicijnen gaan afbouwen terwijl ze de gesprekken met de psych voortzet?
Zijn er evt andere oplossingen mogelijk, als zij geen zin heeft hier iets aan te veranderen?
Zoals de relatie open gooien, zodat de afspraak tot monogamie vervalt?
(imo is monogamie "seks met 1 partner", dus niet: "geen seks met 1 partner, dus helemaal geen seks".
Dat heet celibaat.
Dat is niet normaal in een liefdesrelatie.
Seks/intimiteit is de lijm van een liefdesrelatie.
In een veilig gehechte liefdesrelatie zijn er 3 pijlers:
hechting (zorgzaamheid, kunnen rekenen op de partner als dat nodig is), zorgzaamheid (datzelfde geven aan de partner) en seks/intimiteit.
Als 1 van die pijlers is aangetast, zaagt dat ook onder de poten van de andere 2 pijlers, vroeg of laat.
Dus wel degelijk "aankaarten", maar niet vanuit verwijt en verongelijktheid dat dit alleen maar shit voor jou is en zij "verzaakt". Dat nodigt niet uit tot meedenken van haar in oplossingen.
Begin iig met alle begrip ervoor, maar dat er wel een probleem ligt voor jullie allebei.
In een monogame relatie kan je niet zeggen: zoek het lekker uit, jouw probleem!
Je màg voor je eigen behoeften opkomen, zeker een essentiele als dit.
Seks tegen je zin in is de oplossing meestal niet.
Er weer plezier in krijgen wèl.
Hoe zij er ook weer plezier en opwinding in krijgt.
Een seksuoloog raadplegen (samen) kan misschien helpen?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 21 maart 2015 13:36
Het is niet teveel gevraagd. Maar je vriendin is depressief, en dan kan het teveel gevraagd zijn. Het libido keldert ontzettend en het kan moeilijk om deze weer omhoog te krijgen.
In een depressie zitten is moeilijk, slopend. Het draineert een persoon totaal. Maar ook voor de partner is het gewoon heel moeilijk, wachtende en hopende of die vonk weer komt. Het 'leven'.
Het is moeilijk voor beide kanten. Ik vind je niet egocentrisch overkomen. Waar ik wel tegen aanstoot is het doen van 'klusjes' in ruil voor seks. Zie ik dat goed? Dat is geen goede insteek. Je doet de dingen die je doet omdat je haar liefhebt en haar wil ontlasten, hopende dat ze hierdoor een kleine zet heeft om zich lekkerder te voelen. Depressie blijft een geestesziekte. Soms zijn er dagen van veel gevoel, soms dagen van geen. Seksuele prikkels zijn een aangename manier van opleven, maar volgen pas als er hele kleine andere fijne prikkels zijn geweest. Lachen om een grap, genieten van de zon in haar gezicht of als je lief en teder met haar bent zonder enige bijbedoelingen.
In een depressie zitten is moeilijk, slopend. Het draineert een persoon totaal. Maar ook voor de partner is het gewoon heel moeilijk, wachtende en hopende of die vonk weer komt. Het 'leven'.
Het is moeilijk voor beide kanten. Ik vind je niet egocentrisch overkomen. Waar ik wel tegen aanstoot is het doen van 'klusjes' in ruil voor seks. Zie ik dat goed? Dat is geen goede insteek. Je doet de dingen die je doet omdat je haar liefhebt en haar wil ontlasten, hopende dat ze hierdoor een kleine zet heeft om zich lekkerder te voelen. Depressie blijft een geestesziekte. Soms zijn er dagen van veel gevoel, soms dagen van geen. Seksuele prikkels zijn een aangename manier van opleven, maar volgen pas als er hele kleine andere fijne prikkels zijn geweest. Lachen om een grap, genieten van de zon in haar gezicht of als je lief en teder met haar bent zonder enige bijbedoelingen.
zaterdag 21 maart 2015 13:37
Misschien betekent dat wel dat nog veel te veel vrouwen niet van seks (kunnen) genieten en dat erg onderaan de ladder zetten, maar wel monogame relatie willen?
Ik had vroeger ook een verstoord libido, nooit (uit mezelf) zin en ging me zelfs tegenstaan.
Maar ik deed ook niet veel om dat te veranderen, sloot mijn ogen voor zijn behoeften, maar "houden van" is niet alleen maar wat je voor jezelf krijgt, ook wat je zelf biedt aan die ander aan liefde.
En dat ook uiten, hardop waarderen, maar ook affectief uiten, connectie houden met elkaar, de warmte erin houden, oprecht naar je partner kijken, luisteren en aanvoelen, je OOK bekommeren om hem en wat hij nodig heeft.
Misschien zijn sommige vrouwen veel te weinig speels, te weinig connectie met hun eigen behoeften.
Depressie betekent meestal dat je ver verwijderd raakt van jezelf.
Daardoor ook van anderen verwijderd raakt, weinig verbinding dus met eigen dieptes en geen oog voor die van anderen.
Schrikbarend als je hoort dat zo'n 900.000 mensen in Nederland alleen al aan de antidepressiva zit, toch?!
Zorgzaam zijn voor je partner is ook opletten hoe het met die partner gaat.
Zo vanzelfsprekend vind ik het niet dat alles op 1 schouder neerkomt gedurende langere tijd: er mag best oog zijn voor de partner die dat allemaal maar op zich neemt.
Hoe zwaar dat is mag ook weleens erkend worden.
Terwijl hij echt niet zeurt, als je max 2 keer seks hebt in een jaar tijd.
Ik had vroeger ook een verstoord libido, nooit (uit mezelf) zin en ging me zelfs tegenstaan.
Maar ik deed ook niet veel om dat te veranderen, sloot mijn ogen voor zijn behoeften, maar "houden van" is niet alleen maar wat je voor jezelf krijgt, ook wat je zelf biedt aan die ander aan liefde.
En dat ook uiten, hardop waarderen, maar ook affectief uiten, connectie houden met elkaar, de warmte erin houden, oprecht naar je partner kijken, luisteren en aanvoelen, je OOK bekommeren om hem en wat hij nodig heeft.
Misschien zijn sommige vrouwen veel te weinig speels, te weinig connectie met hun eigen behoeften.
Depressie betekent meestal dat je ver verwijderd raakt van jezelf.
Daardoor ook van anderen verwijderd raakt, weinig verbinding dus met eigen dieptes en geen oog voor die van anderen.
Schrikbarend als je hoort dat zo'n 900.000 mensen in Nederland alleen al aan de antidepressiva zit, toch?!
Zorgzaam zijn voor je partner is ook opletten hoe het met die partner gaat.
Zo vanzelfsprekend vind ik het niet dat alles op 1 schouder neerkomt gedurende langere tijd: er mag best oog zijn voor de partner die dat allemaal maar op zich neemt.
Hoe zwaar dat is mag ook weleens erkend worden.
Terwijl hij echt niet zeurt, als je max 2 keer seks hebt in een jaar tijd.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 21 maart 2015 13:44
quote:Suzy65 schreef op 21 maart 2015 @ 13:04:
Nee, dat is niet teveel gevraagd.
Het is alleen geen ruilhandel in de zin van: jij doet veel voor haar en daar "verdien" je dan seks/intimiteit mee oid.
Seks zonder libido is niet iets wat je gewoon maar voor een ander moet overhebben oid, naar mijn idee.
Ben laatst naar een lezing geweest over "seks en hadicap".
Daar bleek oa hoe slecht psychiaters op de hoogte zijn van antidepressiva als enorme libidokiller en patienten daar nauwelijks over inlichten. Het is zelfs een soort taboe, deze "bijkomstigheid" wordt gewoon niet over gepraat en honderdduizenden mensen zitten er op eigen houtje maar mee te tobben, durven er zelf niet over te beginnen enz.
Het vervelende is dat degene die geen/ weinig libido heeft er zelf niet mee zit: geen behoefte, geen prikkels voelt.
Ik heb ooit een topic geopend "Slapende lust, liefde enz", misschien kan je dat opzoeken.
Daar staan veel tips in hoe je dit kan aanpakken, je zult er toch met haar over moeten praten.
OOK in langere relaties is het niet normaal dat seks/intimiteit èn affectie zo terugloopt dat jij met lege handen staat.
Het komt vaker voor nadat er kinderen geboren zijn, maar daarmee is het nog niet iets normaals wat jij maar moet accepteren. En teruglopen is iets anders dan helemaal niet of 2x per jaar.
Zonder haar te verwijten kan je wel degelijk helder maken dat jullie sámen een probleem hebben.
Jullie hebben geen vriendschapsrelatie maar een liefdesrelatie. Het verschil ìs juist seks/intiem zijn/ affectie die meer is dan vriendschappelijk/familiaal.
In een monogame relatie betekent geen seks dat jij dan ook maar celibatair moet leven?
Ik vind persoonlijk dat je dat van niemand kan verwachten, die wel een gezond libido heeft.
Het is juist dat speelse wat haar ontbreekt wat jij dan ook maar moet missen?
Volwassen zijn alleen nog verantwoordelijkheden hebben inhoudt?
Geen plezier meer mag hebben alleen maar (ver)zorgen en werken, rekeningen betalen en tv kijken?
Niet het feit dat jij zoveel doet in huis enzo, maar gewoon alleen al in een volwassen relatie mag je verwachten dat dat ook fysiek geuit wordt naar elkaar.
Terecht als jij vindt dat er meer in het leven is, als je nota bene een relatie hèbt samen!
Ik vind je heel geduldig, begrip- en liefdevol overkomen.
Probeer dat te blijven als je het gesprek hierover aangaat.
Lees dat topic door, dan vind je herkenning in voornamelijk andere mannen met soortgelijk probleem, zij het dat die met een onwillige vrouw te maken hadden met laag/geen libido en niet door medicijnen oid, maar die weinig om seks/intimiteit geven en ook niet over wilden praten.
Je mag best vertellen dat je hier moeite mee hebt, niet vanuit dat het een recht is voor een partner, iets wat zij hoort te geven, of "voor wat hoort wat", maar in de richting van oplossingen.
Dat hier een serieus probleem speelt waarvan niet verwacht kan worden voor jou dat jij daar maar in je eentje mee dealt. En dat je dat niet gaat volhouden.
Vertel dat jij dit nodig hebt en een normale gezonde vent bent met een normaal, gezond libido.
En geen rare eisen stelt als je regelmatig seks/intimiteit wil en wel met háár.
Er zijn idd meer relaties die het zonder moeten doen, maar die lopen meestal niet goed af op de lange duur, dus dat zij dat aanhaalt als normaal dat dat minder wordt, gaat niet op.
Die hebben geen lange houdbaarheidsdatum.
Vroeg of laat is gebrek daaraan hèt struikelpunt.
Hoe was het vroeger? Kon zij genieten van seks, van ook lust bedoel ik?
Was ze toen wel aanrakerig, toonde ze affectie?
Wat heeft zij evt nodig om op te warmen en wèl weer zin te krijgen in seks?
Kan ze die medicijnen gaan afbouwen terwijl ze de gesprekken met de psych voortzet?
Zijn er evt andere oplossingen mogelijk, als zij geen zin heeft hier iets aan te veranderen?
Zoals de relatie open gooien, zodat de afspraak tot monogamie vervalt?
(imo is monogamie "seks met 1 partner", dus niet: "geen seks met 1 partner, dus helemaal geen seks".
Dat heet celibaat.
Dat is niet normaal in een liefdesrelatie.
Seks/intimiteit is de lijm van een liefdesrelatie.
In een veilig gehechte liefdesrelatie zijn er 3 pijlers:
hechting (zorgzaamheid, kunnen rekenen op de partner als dat nodig is), zorgzaamheid (datzelfde geven aan de partner) en seks/intimiteit.
Als 1 van die pijlers is aangetast, zaagt dat ook onder de poten van de andere 2 pijlers, vroeg of laat.
Dus wel degelijk "aankaarten", maar niet vanuit verwijt en verongelijktheid dat dit alleen maar shit voor jou is en zij "verzaakt". Dat nodigt niet uit tot meedenken van haar in oplossingen.
Begin iig met alle begrip ervoor, maar dat er wel een probleem ligt voor jullie allebei.
In een monogame relatie kan je niet zeggen: zoek het lekker uit, jouw probleem!
Je màg voor je eigen behoeften opkomen, zeker een essentiele als dit.
Seks tegen je zin in is de oplossing meestal niet.
Er weer plezier in krijgen wèl.
Hoe zij er ook weer plezier en opwinding in krijgt.
Een seksuoloog raadplegen (samen) kan misschien helpen?
Wat mooi uitgelegd. En zo innemend voor beide perspectieven.
Niet gelijk de man op z'n pik trappen omdat hij wel die (sterke) heeft en niet gelijk de partner verwijten dat zij hier echt een van moet gaan maken.
For you
Fijne leermeester!
Nee, dat is niet teveel gevraagd.
Het is alleen geen ruilhandel in de zin van: jij doet veel voor haar en daar "verdien" je dan seks/intimiteit mee oid.
Seks zonder libido is niet iets wat je gewoon maar voor een ander moet overhebben oid, naar mijn idee.
Ben laatst naar een lezing geweest over "seks en hadicap".
Daar bleek oa hoe slecht psychiaters op de hoogte zijn van antidepressiva als enorme libidokiller en patienten daar nauwelijks over inlichten. Het is zelfs een soort taboe, deze "bijkomstigheid" wordt gewoon niet over gepraat en honderdduizenden mensen zitten er op eigen houtje maar mee te tobben, durven er zelf niet over te beginnen enz.
Het vervelende is dat degene die geen/ weinig libido heeft er zelf niet mee zit: geen behoefte, geen prikkels voelt.
Ik heb ooit een topic geopend "Slapende lust, liefde enz", misschien kan je dat opzoeken.
Daar staan veel tips in hoe je dit kan aanpakken, je zult er toch met haar over moeten praten.
OOK in langere relaties is het niet normaal dat seks/intimiteit èn affectie zo terugloopt dat jij met lege handen staat.
Het komt vaker voor nadat er kinderen geboren zijn, maar daarmee is het nog niet iets normaals wat jij maar moet accepteren. En teruglopen is iets anders dan helemaal niet of 2x per jaar.
Zonder haar te verwijten kan je wel degelijk helder maken dat jullie sámen een probleem hebben.
Jullie hebben geen vriendschapsrelatie maar een liefdesrelatie. Het verschil ìs juist seks/intiem zijn/ affectie die meer is dan vriendschappelijk/familiaal.
In een monogame relatie betekent geen seks dat jij dan ook maar celibatair moet leven?
Ik vind persoonlijk dat je dat van niemand kan verwachten, die wel een gezond libido heeft.
Het is juist dat speelse wat haar ontbreekt wat jij dan ook maar moet missen?
Volwassen zijn alleen nog verantwoordelijkheden hebben inhoudt?
Geen plezier meer mag hebben alleen maar (ver)zorgen en werken, rekeningen betalen en tv kijken?
Niet het feit dat jij zoveel doet in huis enzo, maar gewoon alleen al in een volwassen relatie mag je verwachten dat dat ook fysiek geuit wordt naar elkaar.
Terecht als jij vindt dat er meer in het leven is, als je nota bene een relatie hèbt samen!
Ik vind je heel geduldig, begrip- en liefdevol overkomen.
Probeer dat te blijven als je het gesprek hierover aangaat.
Lees dat topic door, dan vind je herkenning in voornamelijk andere mannen met soortgelijk probleem, zij het dat die met een onwillige vrouw te maken hadden met laag/geen libido en niet door medicijnen oid, maar die weinig om seks/intimiteit geven en ook niet over wilden praten.
Je mag best vertellen dat je hier moeite mee hebt, niet vanuit dat het een recht is voor een partner, iets wat zij hoort te geven, of "voor wat hoort wat", maar in de richting van oplossingen.
Dat hier een serieus probleem speelt waarvan niet verwacht kan worden voor jou dat jij daar maar in je eentje mee dealt. En dat je dat niet gaat volhouden.
Vertel dat jij dit nodig hebt en een normale gezonde vent bent met een normaal, gezond libido.
En geen rare eisen stelt als je regelmatig seks/intimiteit wil en wel met háár.
Er zijn idd meer relaties die het zonder moeten doen, maar die lopen meestal niet goed af op de lange duur, dus dat zij dat aanhaalt als normaal dat dat minder wordt, gaat niet op.
Die hebben geen lange houdbaarheidsdatum.
Vroeg of laat is gebrek daaraan hèt struikelpunt.
Hoe was het vroeger? Kon zij genieten van seks, van ook lust bedoel ik?
Was ze toen wel aanrakerig, toonde ze affectie?
Wat heeft zij evt nodig om op te warmen en wèl weer zin te krijgen in seks?
Kan ze die medicijnen gaan afbouwen terwijl ze de gesprekken met de psych voortzet?
Zijn er evt andere oplossingen mogelijk, als zij geen zin heeft hier iets aan te veranderen?
Zoals de relatie open gooien, zodat de afspraak tot monogamie vervalt?
(imo is monogamie "seks met 1 partner", dus niet: "geen seks met 1 partner, dus helemaal geen seks".
Dat heet celibaat.
Dat is niet normaal in een liefdesrelatie.
Seks/intimiteit is de lijm van een liefdesrelatie.
In een veilig gehechte liefdesrelatie zijn er 3 pijlers:
hechting (zorgzaamheid, kunnen rekenen op de partner als dat nodig is), zorgzaamheid (datzelfde geven aan de partner) en seks/intimiteit.
Als 1 van die pijlers is aangetast, zaagt dat ook onder de poten van de andere 2 pijlers, vroeg of laat.
Dus wel degelijk "aankaarten", maar niet vanuit verwijt en verongelijktheid dat dit alleen maar shit voor jou is en zij "verzaakt". Dat nodigt niet uit tot meedenken van haar in oplossingen.
Begin iig met alle begrip ervoor, maar dat er wel een probleem ligt voor jullie allebei.
In een monogame relatie kan je niet zeggen: zoek het lekker uit, jouw probleem!
Je màg voor je eigen behoeften opkomen, zeker een essentiele als dit.
Seks tegen je zin in is de oplossing meestal niet.
Er weer plezier in krijgen wèl.
Hoe zij er ook weer plezier en opwinding in krijgt.
Een seksuoloog raadplegen (samen) kan misschien helpen?
Wat mooi uitgelegd. En zo innemend voor beide perspectieven.
Niet gelijk de man op z'n pik trappen omdat hij wel die (sterke) heeft en niet gelijk de partner verwijten dat zij hier echt een van moet gaan maken.
For you
Fijne leermeester!
zaterdag 21 maart 2015 14:22
symptoom depressie: verminderde libido
bijwerking van antidepressiva: verminderde zin in seks
Een van de eerste symptomen van een depressie is verandering in behoefte in seks, meestal een vermindering. Dan worden er AD voorgeschreven, dan gaat de persoon zich beter voelen. Echter de zin in seks blijft minder, alleen dan door de medicatie. Dit wordt je echter niet verteld door de farmaceutische fabrieken.
bijwerking van antidepressiva: verminderde zin in seks
Een van de eerste symptomen van een depressie is verandering in behoefte in seks, meestal een vermindering. Dan worden er AD voorgeschreven, dan gaat de persoon zich beter voelen. Echter de zin in seks blijft minder, alleen dan door de medicatie. Dit wordt je echter niet verteld door de farmaceutische fabrieken.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zaterdag 21 maart 2015 15:24
alvast bedankt voor alle reacties +1 extra dank u aan Suzy65
Het is voor mij enorm interessant om onze problemen vanuit verschillende standpunten te kunnen bekijken
Alles wat ik doe/ voltijdse job/ huishouden/opvoeding van ons kind beschouw ik als heel normaal.
Ik hoef hier helemaal niets voor terug te krijgen.
In tegendeel, hierdoor hoop ik haar meer tijd te kunnen geven voor zichzelf.
Zij is de persoon die ziek is, ik ben de persoon die er altijd is voor haar.
Maar vanuit mijn standpunt is het ook niet zo eenvoudig om te plaatsen (en neen, ik neem geen slachtoffer rol in):
Ik doe een voltijds job, probeer een zorgzame partner zijn, een hippe (super)papa, enz...
Dit alles met heel veel vecht en levenslust!
Mag ik dan helemaal niets meer verwachten (na al zo'n lange herstelperiode)?
Moet ik dan denken...het komt ooit allemaal wel goed... wat als dit zo blijft?
Moet ik van haar aannemen dat ze (ondanks haar ziekte)geen enkele moeite meer moet doen op relationeel vlak?
Een probleem mag je niet zomaar voor je uitduwen, een probleem moet je oplossen...
Niets komt vanzelf of ben ik verkeerd?
Het is voor mij enorm interessant om onze problemen vanuit verschillende standpunten te kunnen bekijken
Alles wat ik doe/ voltijdse job/ huishouden/opvoeding van ons kind beschouw ik als heel normaal.
Ik hoef hier helemaal niets voor terug te krijgen.
In tegendeel, hierdoor hoop ik haar meer tijd te kunnen geven voor zichzelf.
Zij is de persoon die ziek is, ik ben de persoon die er altijd is voor haar.
Maar vanuit mijn standpunt is het ook niet zo eenvoudig om te plaatsen (en neen, ik neem geen slachtoffer rol in):
Ik doe een voltijds job, probeer een zorgzame partner zijn, een hippe (super)papa, enz...
Dit alles met heel veel vecht en levenslust!
Mag ik dan helemaal niets meer verwachten (na al zo'n lange herstelperiode)?
Moet ik dan denken...het komt ooit allemaal wel goed... wat als dit zo blijft?
Moet ik van haar aannemen dat ze (ondanks haar ziekte)geen enkele moeite meer moet doen op relationeel vlak?
Een probleem mag je niet zomaar voor je uitduwen, een probleem moet je oplossen...
Niets komt vanzelf of ben ik verkeerd?
zaterdag 21 maart 2015 16:07
quote:vandale schreef op 21 maart 2015 @ 13:12:
En toch blijf ik het vervelend vinden dat 80% van de mannen die hier (voor het eerst) op het forum terecht komen een topic openen over hun tekort aan sex.
En toch? Niettegenstaande wat dan precies?
Ik geloof verder geen steek van je percentage, zegt meer iets over je eigen klik-gedrag.
En toch blijf ik het vervelend vinden dat 80% van de mannen die hier (voor het eerst) op het forum terecht komen een topic openen over hun tekort aan sex.
En toch? Niettegenstaande wat dan precies?
Ik geloof verder geen steek van je percentage, zegt meer iets over je eigen klik-gedrag.
zaterdag 21 maart 2015 16:27
quote:vrouw2punt0 schreef op 21 maart 2015 @ 14:58:
Ze is depressief. Misschien heeft zij nu geen behoefte aan een extra persoon om zich op emotioneel vlak om te bekommeren? Heb je dat al bedacht? Ze kan jouw seksuele behoeftes er nu gewoon niet bij hebben.Feitelijk kun je gelijk hebben, maar zo 'gewoon' is het niet om lange tijd ongewenst seksloos te blijven.
Ze is depressief. Misschien heeft zij nu geen behoefte aan een extra persoon om zich op emotioneel vlak om te bekommeren? Heb je dat al bedacht? Ze kan jouw seksuele behoeftes er nu gewoon niet bij hebben.Feitelijk kun je gelijk hebben, maar zo 'gewoon' is het niet om lange tijd ongewenst seksloos te blijven.
it's not who I am underneath, but what I do that defines me
zaterdag 21 maart 2015 19:51
quote:vrouw2punt0 schreef op 21 maart 2015 @ 14:58:
Ze is depressief. Misschien heeft zij nu geen behoefte aan een extra persoon om zich op emotioneel vlak om te bekommeren? Heb je dat al bedacht? Ze kan jouw seksuele behoeftes er nu gewoon niet bij hebben.
Dus?
Ze heeft een relatie, een gezin, he.
Draait niet alleen nog maar om de depressieve persoon, ook al is ze er niet toe in staat, het draait om 2 personen in een relatie.
Dan màg hij daar moeite mee hebben en het is wel degelijk belangrijk dat die liefde wederzijds aandacht krijgt. Juist niet dat het uitsluitend hulpverlener-hulpbehoevende-relatie is.
En dan hebben we het niet over platte seksbehoefte hier, maar intimiteit, de pure man-vrouwrelatie en niet alleen nog ouders zijn en samen een huis bewonen.
Een vooruitzicht op beterschap is voor TO ook moeilijk voor te stellen als er geen enkel uitzicht is dat het wel weer komt, aangezien zij van mening is dat dit normaal is en hij er geen probleem van moet maken.
TO: wat ik hierboven zeg dus: ga praten met haar, over haar gevoelswereld, hoe zij dit ziet in de (nabije) toekomst, vertel dat jij die affectie wel mist, wil merken en voelen dat jullie een stel zijn, dat jij je geliefd wil voelen, en vraag naar wat zij evt nodig heeft (van jou) om weer fysieker samen te zijn.
Verder houd ik er een bepaalde (eigen) theorie op na:
Seksuele energie kan (mag je hopen) veel dieper gaan dan 'platte" seks, zeker als het met liefde samengaat en je er een mooiere beleving van maakt/ bij voelt dan zsm van A naar B (bevrediging).
Ook het sensuele, ook het affectieve, het bezig zijn op zichzelf al fijn vinden, een closer soort intimiteit en in de ander/elkaar opgaan.
Dat wegzetten als een "lagere, primitieve behoefte" die je wel ff aan de kant kan zetten vind ik te gemakkelijk. Plus is intiem zijn met een ander niet op te lossen in je eentje.
Maar goed: seksuele energie behoort imo tot die diepere emoties/gevoelsleven.
Het behoort dus tot het hele vermogen om te voelen.
Datzelfde vermogen is al onderdrukt bij depressie (volgens mij dan, he).
Er zijn allerlei verschillende oorzaken van depressie, maar 1 ervan is denk ik iig het opstapelen van onverwerkt verdriet/angst/ negatieve ervaringen en dat alles onderdrukken is je hele vermogen tot voelen uitschakelen.
Waardoor je leegte voelt van binnen.
Dat onderdrukkingsmechanisme zou een zelfbeschermingsmechanisme kunnen zijn, om eea diep weg te stoppen, zo diep dat je er zelf niet zomaar "bij" kan.
Maar daar zitten ook je positieve gevoelens, liefde voelen, optimisme, humor, plezier, genieten.
Die angst is denk ik dan, oa voor wat daar diep vanbinnen allemaal opgesloten zit aan ellende.
Om die beerput open te trekken, die alles bij elkaar te zwaar is geworden en op zich al iets is om bang voor te worden, àls je die emoties eenmaal bevrijdt.
Dat zal mbv psych in behapbare porties worden verdeeld en verwerkt.
Intussen medicijnen die helpen onderdrukken, zodat je zelf niet meer alle energie nodig hebt om die "emotionele opblaasbal" onder water te hoeven duwen.
Het heeft alles te maken met niet-(onbewust niet willen/kunnen/durven)voelen.
En seks/ intimiteit bij uitstek met wel-voelen.
Persoonlijk zie ik seks/ intimiteit met je geliefde als een mogelijke toegang naar diepere gevoelens in jezelf, op hart- en zielsniveau.
En diepere gevoelens worden dus juist onbewust vermeden/ de kop in gedrukt bij depressie.
Het zou bijv weleens diep onverwerkt leed kunnen losmaken, als je weer wèl diep voelt.
Probleem is dus dat dat vaak niet gewenst is: het onderdrukken is een mechanisme op zich geworden + onbewust vermijden van nieuwe ervaringen die emotioneel diep kunnen raken.
En ook geen opwinding voelen, fysiek geen energie of puf hebben.
Terwijl bijv het positieve effect van hardlopen op depressie is onderzocht (en aangetoond).
Fysiek "voelen" en conditie versterken heeft een gunstig effect (al is de behoefte juist aan niksdoen, rusten, bijtanken door ontspanning).
Zo zou juist (denk ik dan, he) seks of alleen al affectie, aaien, strelen, zoenen, masseren, huid-huidcontact en andere vormen van intimiteit ook ontspannende en inspannende bezigheden kunnen zijn die een positieve bijdrage kunnen zijn.
Probleem is dan dat er geen opwinding, zin en puf voor is.
En zonder opwinding kan zelfs iets wat doorgaans als fijn en leuk ervaren wordt, als een opgave of verplichting worden beschouwd: nòg iets wat "moet"/hoort en er moet al zoveel. En het moet/hoeft van diegene zelf niet, dus inspanning voor de ander, om die "tevreden" te houden.
Ergens denk ik dat als je die sexuele spanning op eoa manier terug kan krijgen, liefde, lichamelijkheid, intimiteit, affectie en (bevredigende) seks juist depressie kunnen "openbreken".
Door die medicijnen wordt dat bemoeilijkt.
Seks die niet bevredigend blijft op langere duur (moeilijk of niet klaarkomen door medicatie) is niet bepaald iets om naar uit te kijken of als pure ontspanning te doen, voor de partner.
Juist iemand die depressief is zou er zoveel baat bij kunnen hebben om plezier en genot (weer) te (kunnen) voelen.
Daarnaast nog de clichées van dat ook veel gezonde vrouwen idd ook minder zin hebben als ze kleine kinderen hebben, tropenjaren beleven door werk & zorg combineren, en allerlei andere dingen die ze zichzelf opleggen om te "moeten". En zichzelf (speels genieten, plezier maken) ergens (langere tijd) achteraan zetten. Alsmaar doorgaan, tot de energie op is.
En dat veel vrouwen ontspannen moeten zijn, wil hun hoofd naar zin in seks staan.
Ook dit soort dingen komt er dus nog soms bovenop.
Zeker als je gedachten(patronen) vooral donker en zorgelijk zijn, angstig, langdurige stress zich in dat lichaam heeft vastgezet.
Ook al houd je heel veel van je depressieve partner, dit mag als het goed zit, óók besproken kunnen worden in een relatie.
Want die ander is wèl gezond, neemt allerlei taken over, ontlast zoveel mogelijk, maar put zich intussen ook uit en kan niet opladen met iets wat hij wel belangrijk vindt, en voor volwassenen een gezond "oplaadpunt" is voor eigen gelukkig voelen/ goed zijn zijn vel zitten.
Discutabel waar de grens ligt tussen de liefde voor je partner en voor jezelf.
Hoe lang je iets geacht wordt vol te kunnen houden uit respect en begrip voor de ander?
Zo ook tijdens zwangerschappen, en allerlei ziekten of beschadigingen die in je fysieke èn mentale conditie hakken. Plus in je intieme vermogens, maar ook je wel/niet aantrekkelijk voelen, enz enz.
TIs een enorm lastig parket voor de partner die tekortkomt en weet dat het bij de parnter niet uit onwil is, maar uit onmacht.
En ook geen idee of vooruitzicht op verandering heeft.
Mag je van een partner langere tijd vergen dat ie zich inspant en voornamelijk zelf zorgzaam is, maar moet zien op/bij te laden met andere manieren?
Ik denk dat dat langer vol te houden is als die liefde op andere affectieve manieren iig getoond wordt, gewaardeerd wordt, erkend en benoemd, maar reken maar dat langere tijd leven met een depressief iemand er ook bij de partner enorm inhakt.
Die moet zijn eigen behoeften imo juist erg goed in de gaten houden, om zelf niet ook richting depressie te gaan: emoties zijn "besmettelijk" als je dag in dag uit daarmee te maken hebt en zelf niet aan bod komt.
De vraag is of je als partner alles opzij moet zetten omdat je geliefde mentaal en/of fysiek niet in staat is
om te "geven". Je krijgt hoe dan ook scheefgroei, niet alleen qua seksleven.
Ook op andere vlakken.
Dit soort relaties staat vaak zwaar onder druk.
Ontkennen dat TO daar moeite mee mag hebben helpt daar iig niet aan mee.
TO: als het onbespreekbaar is met haar, zoek dan iemand met wie je wel kan praten hierover, zodat je je kan uiten bij liefst een professional (coach of psych of iig een begrijpend empathisch persoon die luisterend oor voor jóu kan zijn en aandacht voor jou heeft).
Het is al een goede stap om hier je verhaal ff kwijt te kunnen, maar hier ontmoet je leken die hun (ongezouten en gekleurde, dus ook onbegrip) mening geven.
Of vaak genoeg is dat eigenlijk vooral eigen projectie en normen en waarden, op situaties waar men zelf niet in zit en "makkelijk oordelen" is.
Zelf misschien geen gezond tot hoog libido hebben en dùs moeite hebben met zich voorstellen hoe dat is en jij voorlopig in een patstelling zit.
Een relatietherapeut of seksuoloog zal ook naar jóuw behoeften en wensen omkijken en misschien ideeen hebben die voor beiden (al dan niet tijdelijk) een acceptabele oplossing zouden kunnen zijn.
Blijf hier niet alleen mee rondlopen.
Succes!
Ze is depressief. Misschien heeft zij nu geen behoefte aan een extra persoon om zich op emotioneel vlak om te bekommeren? Heb je dat al bedacht? Ze kan jouw seksuele behoeftes er nu gewoon niet bij hebben.
Dus?
Ze heeft een relatie, een gezin, he.
Draait niet alleen nog maar om de depressieve persoon, ook al is ze er niet toe in staat, het draait om 2 personen in een relatie.
Dan màg hij daar moeite mee hebben en het is wel degelijk belangrijk dat die liefde wederzijds aandacht krijgt. Juist niet dat het uitsluitend hulpverlener-hulpbehoevende-relatie is.
En dan hebben we het niet over platte seksbehoefte hier, maar intimiteit, de pure man-vrouwrelatie en niet alleen nog ouders zijn en samen een huis bewonen.
Een vooruitzicht op beterschap is voor TO ook moeilijk voor te stellen als er geen enkel uitzicht is dat het wel weer komt, aangezien zij van mening is dat dit normaal is en hij er geen probleem van moet maken.
TO: wat ik hierboven zeg dus: ga praten met haar, over haar gevoelswereld, hoe zij dit ziet in de (nabije) toekomst, vertel dat jij die affectie wel mist, wil merken en voelen dat jullie een stel zijn, dat jij je geliefd wil voelen, en vraag naar wat zij evt nodig heeft (van jou) om weer fysieker samen te zijn.
Verder houd ik er een bepaalde (eigen) theorie op na:
Seksuele energie kan (mag je hopen) veel dieper gaan dan 'platte" seks, zeker als het met liefde samengaat en je er een mooiere beleving van maakt/ bij voelt dan zsm van A naar B (bevrediging).
Ook het sensuele, ook het affectieve, het bezig zijn op zichzelf al fijn vinden, een closer soort intimiteit en in de ander/elkaar opgaan.
Dat wegzetten als een "lagere, primitieve behoefte" die je wel ff aan de kant kan zetten vind ik te gemakkelijk. Plus is intiem zijn met een ander niet op te lossen in je eentje.
Maar goed: seksuele energie behoort imo tot die diepere emoties/gevoelsleven.
Het behoort dus tot het hele vermogen om te voelen.
Datzelfde vermogen is al onderdrukt bij depressie (volgens mij dan, he).
Er zijn allerlei verschillende oorzaken van depressie, maar 1 ervan is denk ik iig het opstapelen van onverwerkt verdriet/angst/ negatieve ervaringen en dat alles onderdrukken is je hele vermogen tot voelen uitschakelen.
Waardoor je leegte voelt van binnen.
Dat onderdrukkingsmechanisme zou een zelfbeschermingsmechanisme kunnen zijn, om eea diep weg te stoppen, zo diep dat je er zelf niet zomaar "bij" kan.
Maar daar zitten ook je positieve gevoelens, liefde voelen, optimisme, humor, plezier, genieten.
Die angst is denk ik dan, oa voor wat daar diep vanbinnen allemaal opgesloten zit aan ellende.
Om die beerput open te trekken, die alles bij elkaar te zwaar is geworden en op zich al iets is om bang voor te worden, àls je die emoties eenmaal bevrijdt.
Dat zal mbv psych in behapbare porties worden verdeeld en verwerkt.
Intussen medicijnen die helpen onderdrukken, zodat je zelf niet meer alle energie nodig hebt om die "emotionele opblaasbal" onder water te hoeven duwen.
Het heeft alles te maken met niet-(onbewust niet willen/kunnen/durven)voelen.
En seks/ intimiteit bij uitstek met wel-voelen.
Persoonlijk zie ik seks/ intimiteit met je geliefde als een mogelijke toegang naar diepere gevoelens in jezelf, op hart- en zielsniveau.
En diepere gevoelens worden dus juist onbewust vermeden/ de kop in gedrukt bij depressie.
Het zou bijv weleens diep onverwerkt leed kunnen losmaken, als je weer wèl diep voelt.
Probleem is dus dat dat vaak niet gewenst is: het onderdrukken is een mechanisme op zich geworden + onbewust vermijden van nieuwe ervaringen die emotioneel diep kunnen raken.
En ook geen opwinding voelen, fysiek geen energie of puf hebben.
Terwijl bijv het positieve effect van hardlopen op depressie is onderzocht (en aangetoond).
Fysiek "voelen" en conditie versterken heeft een gunstig effect (al is de behoefte juist aan niksdoen, rusten, bijtanken door ontspanning).
Zo zou juist (denk ik dan, he) seks of alleen al affectie, aaien, strelen, zoenen, masseren, huid-huidcontact en andere vormen van intimiteit ook ontspannende en inspannende bezigheden kunnen zijn die een positieve bijdrage kunnen zijn.
Probleem is dan dat er geen opwinding, zin en puf voor is.
En zonder opwinding kan zelfs iets wat doorgaans als fijn en leuk ervaren wordt, als een opgave of verplichting worden beschouwd: nòg iets wat "moet"/hoort en er moet al zoveel. En het moet/hoeft van diegene zelf niet, dus inspanning voor de ander, om die "tevreden" te houden.
Ergens denk ik dat als je die sexuele spanning op eoa manier terug kan krijgen, liefde, lichamelijkheid, intimiteit, affectie en (bevredigende) seks juist depressie kunnen "openbreken".
Door die medicijnen wordt dat bemoeilijkt.
Seks die niet bevredigend blijft op langere duur (moeilijk of niet klaarkomen door medicatie) is niet bepaald iets om naar uit te kijken of als pure ontspanning te doen, voor de partner.
Juist iemand die depressief is zou er zoveel baat bij kunnen hebben om plezier en genot (weer) te (kunnen) voelen.
Daarnaast nog de clichées van dat ook veel gezonde vrouwen idd ook minder zin hebben als ze kleine kinderen hebben, tropenjaren beleven door werk & zorg combineren, en allerlei andere dingen die ze zichzelf opleggen om te "moeten". En zichzelf (speels genieten, plezier maken) ergens (langere tijd) achteraan zetten. Alsmaar doorgaan, tot de energie op is.
En dat veel vrouwen ontspannen moeten zijn, wil hun hoofd naar zin in seks staan.
Ook dit soort dingen komt er dus nog soms bovenop.
Zeker als je gedachten(patronen) vooral donker en zorgelijk zijn, angstig, langdurige stress zich in dat lichaam heeft vastgezet.
Ook al houd je heel veel van je depressieve partner, dit mag als het goed zit, óók besproken kunnen worden in een relatie.
Want die ander is wèl gezond, neemt allerlei taken over, ontlast zoveel mogelijk, maar put zich intussen ook uit en kan niet opladen met iets wat hij wel belangrijk vindt, en voor volwassenen een gezond "oplaadpunt" is voor eigen gelukkig voelen/ goed zijn zijn vel zitten.
Discutabel waar de grens ligt tussen de liefde voor je partner en voor jezelf.
Hoe lang je iets geacht wordt vol te kunnen houden uit respect en begrip voor de ander?
Zo ook tijdens zwangerschappen, en allerlei ziekten of beschadigingen die in je fysieke èn mentale conditie hakken. Plus in je intieme vermogens, maar ook je wel/niet aantrekkelijk voelen, enz enz.
TIs een enorm lastig parket voor de partner die tekortkomt en weet dat het bij de parnter niet uit onwil is, maar uit onmacht.
En ook geen idee of vooruitzicht op verandering heeft.
Mag je van een partner langere tijd vergen dat ie zich inspant en voornamelijk zelf zorgzaam is, maar moet zien op/bij te laden met andere manieren?
Ik denk dat dat langer vol te houden is als die liefde op andere affectieve manieren iig getoond wordt, gewaardeerd wordt, erkend en benoemd, maar reken maar dat langere tijd leven met een depressief iemand er ook bij de partner enorm inhakt.
Die moet zijn eigen behoeften imo juist erg goed in de gaten houden, om zelf niet ook richting depressie te gaan: emoties zijn "besmettelijk" als je dag in dag uit daarmee te maken hebt en zelf niet aan bod komt.
De vraag is of je als partner alles opzij moet zetten omdat je geliefde mentaal en/of fysiek niet in staat is
om te "geven". Je krijgt hoe dan ook scheefgroei, niet alleen qua seksleven.
Ook op andere vlakken.
Dit soort relaties staat vaak zwaar onder druk.
Ontkennen dat TO daar moeite mee mag hebben helpt daar iig niet aan mee.
TO: als het onbespreekbaar is met haar, zoek dan iemand met wie je wel kan praten hierover, zodat je je kan uiten bij liefst een professional (coach of psych of iig een begrijpend empathisch persoon die luisterend oor voor jóu kan zijn en aandacht voor jou heeft).
Het is al een goede stap om hier je verhaal ff kwijt te kunnen, maar hier ontmoet je leken die hun (ongezouten en gekleurde, dus ook onbegrip) mening geven.
Of vaak genoeg is dat eigenlijk vooral eigen projectie en normen en waarden, op situaties waar men zelf niet in zit en "makkelijk oordelen" is.
Zelf misschien geen gezond tot hoog libido hebben en dùs moeite hebben met zich voorstellen hoe dat is en jij voorlopig in een patstelling zit.
Een relatietherapeut of seksuoloog zal ook naar jóuw behoeften en wensen omkijken en misschien ideeen hebben die voor beiden (al dan niet tijdelijk) een acceptabele oplossing zouden kunnen zijn.
Blijf hier niet alleen mee rondlopen.
Succes!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 21 maart 2015 22:26
quote:hamerhaai schreef op 21 maart 2015 @ 14:22:
Echter de zin in seks blijft minder, alleen dan door de medicatie. Dit wordt je echter niet verteld door de farmaceutische fabrieken.Dit wordt echt wel vermeld door de farmaceutische fabrieken en staat zelfs gewoon te lezen in de bijsluiter, maar misschien dat de voorschrijvend arts het niet vermeld. Ik geloof ook niet dat er erg veel over libido gesproken wordt tijdens behandeling van depressies? Aan TO; de oorzaak van de depressie kan ook meespelen, ligt dat mede in de relationele sfeer?
Echter de zin in seks blijft minder, alleen dan door de medicatie. Dit wordt je echter niet verteld door de farmaceutische fabrieken.Dit wordt echt wel vermeld door de farmaceutische fabrieken en staat zelfs gewoon te lezen in de bijsluiter, maar misschien dat de voorschrijvend arts het niet vermeld. Ik geloof ook niet dat er erg veel over libido gesproken wordt tijdens behandeling van depressies? Aan TO; de oorzaak van de depressie kan ook meespelen, ligt dat mede in de relationele sfeer?
donderdag 26 maart 2015 23:56
Nu weet ik niet welke med ze slikt. En iedereen reageert overal anders op. Heb net in jou andere topic ook al wat geschreven maar het is onzin dat ze je libido niet aantasten. Doen ze wel. Stuk voor stuk.
Is je vriendin aangekomen door medicatie? Kan ook al een mederol spelen. Ik lees ook nergens iets terug over wat voor gesprek jullie hierover hebben gevoerd. En wat ik ook in het andere stuk zei. Nee het hoeft niet zo te blijven maar je moet er wel wat voor willen doen..
Is je vriendin aangekomen door medicatie? Kan ook al een mederol spelen. Ik lees ook nergens iets terug over wat voor gesprek jullie hierover hebben gevoerd. En wat ik ook in het andere stuk zei. Nee het hoeft niet zo te blijven maar je moet er wel wat voor willen doen..
vrijdag 27 maart 2015 00:57
Wat me hier enorm stoort aan sommige reacties is dat je je eigen behoeften gewoon ondergeschikt dient te maken wanneer je partner depressief is. Ga er maar aan staan hoor!!! Natuurlijk is het heel confronterend voor iemand met een depressie maar ik denk niet dat iemand er beter van wordt wanneer het alleen maar om de depressie draait. Zorgen dat jezelf weer gezond wordt dat is niet alleen een verantwoordelijkheid naar jezelf maar ook naar je partner. Het ziek zijn betekent niet dat je die verantwoordelijkheid niet meer hebt. Juist wanneer je mensen die verantwoordelijkheid ook nog wegneemt of wanneer je ze hier in ontziet ontneem je ze nog meer motivatie om beter te worden. Want zo hoeven ze de confrontatie niet aan en kunnen ze zich verstoppen achter hun ziek zijn. Dat gebeurt natuurlijk niet bewust en heeft zeker ook te maken met angst maar het is gewoon niet goed om hier in mee te gaan.
Tegenwoordig is het in de psychiatrie al heel duidelijk dat het geen zin heeft clienten te pamperen maar het meer helpt ze uit die rol te halen. Juist het aanspreken op verantwoordelijkheden is helender dan ze hierin te ontzien.
Medicatie ondermijnt het libido maar onderschat niet wat een depressie doet. Het is nooit helemaal medicatie-afhankelijk maar hangt ook samen met het ziektebeeld.
Verder wordt nog altijd zwaar onderschat hoe ook een partner van iemand die depressief is kan lijden onder de depressie. Ik vind het in en in triest dat iemand hier een topic over opent en zich eerst in allerlei bochten moet wringen om uit te leggen dat hij ontzettend van zijn partner houdt en heel veel voor haar wil doen voordat hij ook maar iets durft te zeggen over hoe hij zich onder de situatie voelt. En dan nog wordt hij afgebrand want hij had zich helemaal moeten opofferen en hoe egocentrisch is hij wel niet om toch iets voor zichzelf te durven vragen. Ik denk dat die reacties van mensen komen die totaal niet weten wat het is om in die situatie terecht te komen.
Tegenwoordig is het in de psychiatrie al heel duidelijk dat het geen zin heeft clienten te pamperen maar het meer helpt ze uit die rol te halen. Juist het aanspreken op verantwoordelijkheden is helender dan ze hierin te ontzien.
Medicatie ondermijnt het libido maar onderschat niet wat een depressie doet. Het is nooit helemaal medicatie-afhankelijk maar hangt ook samen met het ziektebeeld.
Verder wordt nog altijd zwaar onderschat hoe ook een partner van iemand die depressief is kan lijden onder de depressie. Ik vind het in en in triest dat iemand hier een topic over opent en zich eerst in allerlei bochten moet wringen om uit te leggen dat hij ontzettend van zijn partner houdt en heel veel voor haar wil doen voordat hij ook maar iets durft te zeggen over hoe hij zich onder de situatie voelt. En dan nog wordt hij afgebrand want hij had zich helemaal moeten opofferen en hoe egocentrisch is hij wel niet om toch iets voor zichzelf te durven vragen. Ik denk dat die reacties van mensen komen die totaal niet weten wat het is om in die situatie terecht te komen.
It's never too late start living!
