Seks
alle pijlers
Laag libido, sleur etc.
maandag 19 september 2016 17:15
Ik zit in een lange relatie (+20 jaar), kinderen, the works. Standaard baan, geen spanning en sensatie. Gewoon 9 tot 5.
Partner is van zelfde leeftijd (50+, ik ben iets jonger), heeft een drukke baan (lees weinig thuis), moet veel aanwezig zijn in buitenlandse vestiging. Dat houdt in dat hij doordeweek vaak van huis is en in de het weekend thuis. (vrijdagavond laat thuis en heel vaak zondagavond al weer weg)
We hebben bewust gekozen voor die baan. In zijn branche is het lastig werk te vinden. Dus weloverwogen gekozen. Onze kinderen zijn al wat ouder en studeren allemaal, dus in die zin heb ik weinig zorg meer aan (zoals bij kleine kinderen).
Ons sexleven was op zich niet slecht. Zijn libidio is hoger dan de mijne, dat is altijd al zo geweest en is geen issue.
Ik ben zelf geen beest in bed, nooit geweest ook. Ik heb eea in mijn jeugd meegemaakt waardoor dat wat lastig is. Dat weet mijn partner. Hij is lief voor me in bed, zorgt dat ik altijd als eerste aan mijn trekken kom en zal nooit iets doen tegen mijn zin.
Wat is dan mijn probleem? Het probleem is dat het altijd "moet" in het weekend. Hij is dan thuis en hij verwacht het dan ook echt.. want ja.. hij moet zondag of maandag weer weg. En ik snap dat hij zijn behoeftes heeft, maar het is zo'n enorme dooddoener voor ons sexleven. Ik heb er zo geen zin in. Daarbij komt dat het eigenlijk meestal hetzelfde is, het verloopt volgens bepaald patroon en dat ken ik zo langzamerhand wel. Hij zal nooit iets romantisch doen of voordat we naar boven doen als "gezellig" doen. Hij is niet attent, vergeet gerust verjaardag, trouwdag , neemt geen initiatief tot leuke activiteiten (wacht af totdat ik iets verzin) etc.
Vroeger begon ons voorspel al beneden. Dan maakte hij opmerking, streelde me beetje stiekem in de keuken etc. etc. maar dat is er allemaal niet meer bij.
Ik stel regelmatig dingen voor maar hij heeft daar geen trek meer in, hij heeft die tijd wel gehad zegt hij dan. Speeltjes hebben we ook gehad maar ook daar is hij niet wild van. Initiatief nemen is voor mij best lastig, ik doe mijn best maar het is erg beladen. Ik vind het erg akward om zo open en bloot hardop te zeggen wat ik wil, ik heb een hele vervelende schaamte , daar werk ik wel aan, maar deels zal dit altijd wel een ding blijven. Ik ben wel aktief tijdens de sex overigens, lig niet als een dooie in bed.
Aantrekkingskracht is ook een ding. Ik ben uiteraard na 3 kinderen niet meer superstrak maar sport en ben op gewicht. Ik let er ook op en zie er netjes uit. Hij daarentegen is van een relatief slanke man naar een wat uitgezakte man gegaan met een enorme buik. Hij kan door zijn drukke baan minder bewegen natuurlijk maar ook zijn eetgewoontes zijn niet om over naar huis te schrijven. Ik merk dat ik hem minder aantrekkelijk vind. Ik vind dat heel erg lastig om te benoemen, want ik kwets hem daar mee, dat weet ik nu al, maar het is wel een factor.
Maar alles bij elkaar is het 1 grote sleur geworden en ik weet even niet zo goed wat ik er mee aan moet. Mijn libido stort aan alle kanten in. Ik hou wel van hem, maar het kraakt. En om nu zomaar vanwege de sex de hele boel overhoop te gooien. We moeten dit doorbreken maar ik weet gewoon niet hoe.
Als ik erover praat dat snapt hij het, doet hij een soort van zijn best óf hij is boos, verdrietig, gekwetst.
We zitten nu in een patroon wat mij niet aanstaat en ik merk dat ik er tegenop zie dat hij straks weer het weekend thuis is. Want dan moet het weer, snappen jullie. Ik heb het verlangen niet meer op dit moment. En dat wil ik graag terug. Ik heb even een frisse blik nodig en ik hoop die hier even te vinden.
Vraag maar raak als er dingen niet duidelijk of niet compleet zijn.
Partner is van zelfde leeftijd (50+, ik ben iets jonger), heeft een drukke baan (lees weinig thuis), moet veel aanwezig zijn in buitenlandse vestiging. Dat houdt in dat hij doordeweek vaak van huis is en in de het weekend thuis. (vrijdagavond laat thuis en heel vaak zondagavond al weer weg)
We hebben bewust gekozen voor die baan. In zijn branche is het lastig werk te vinden. Dus weloverwogen gekozen. Onze kinderen zijn al wat ouder en studeren allemaal, dus in die zin heb ik weinig zorg meer aan (zoals bij kleine kinderen).
Ons sexleven was op zich niet slecht. Zijn libidio is hoger dan de mijne, dat is altijd al zo geweest en is geen issue.
Ik ben zelf geen beest in bed, nooit geweest ook. Ik heb eea in mijn jeugd meegemaakt waardoor dat wat lastig is. Dat weet mijn partner. Hij is lief voor me in bed, zorgt dat ik altijd als eerste aan mijn trekken kom en zal nooit iets doen tegen mijn zin.
Wat is dan mijn probleem? Het probleem is dat het altijd "moet" in het weekend. Hij is dan thuis en hij verwacht het dan ook echt.. want ja.. hij moet zondag of maandag weer weg. En ik snap dat hij zijn behoeftes heeft, maar het is zo'n enorme dooddoener voor ons sexleven. Ik heb er zo geen zin in. Daarbij komt dat het eigenlijk meestal hetzelfde is, het verloopt volgens bepaald patroon en dat ken ik zo langzamerhand wel. Hij zal nooit iets romantisch doen of voordat we naar boven doen als "gezellig" doen. Hij is niet attent, vergeet gerust verjaardag, trouwdag , neemt geen initiatief tot leuke activiteiten (wacht af totdat ik iets verzin) etc.
Vroeger begon ons voorspel al beneden. Dan maakte hij opmerking, streelde me beetje stiekem in de keuken etc. etc. maar dat is er allemaal niet meer bij.
Ik stel regelmatig dingen voor maar hij heeft daar geen trek meer in, hij heeft die tijd wel gehad zegt hij dan. Speeltjes hebben we ook gehad maar ook daar is hij niet wild van. Initiatief nemen is voor mij best lastig, ik doe mijn best maar het is erg beladen. Ik vind het erg akward om zo open en bloot hardop te zeggen wat ik wil, ik heb een hele vervelende schaamte , daar werk ik wel aan, maar deels zal dit altijd wel een ding blijven. Ik ben wel aktief tijdens de sex overigens, lig niet als een dooie in bed.
Aantrekkingskracht is ook een ding. Ik ben uiteraard na 3 kinderen niet meer superstrak maar sport en ben op gewicht. Ik let er ook op en zie er netjes uit. Hij daarentegen is van een relatief slanke man naar een wat uitgezakte man gegaan met een enorme buik. Hij kan door zijn drukke baan minder bewegen natuurlijk maar ook zijn eetgewoontes zijn niet om over naar huis te schrijven. Ik merk dat ik hem minder aantrekkelijk vind. Ik vind dat heel erg lastig om te benoemen, want ik kwets hem daar mee, dat weet ik nu al, maar het is wel een factor.
Maar alles bij elkaar is het 1 grote sleur geworden en ik weet even niet zo goed wat ik er mee aan moet. Mijn libido stort aan alle kanten in. Ik hou wel van hem, maar het kraakt. En om nu zomaar vanwege de sex de hele boel overhoop te gooien. We moeten dit doorbreken maar ik weet gewoon niet hoe.
Als ik erover praat dat snapt hij het, doet hij een soort van zijn best óf hij is boos, verdrietig, gekwetst.
We zitten nu in een patroon wat mij niet aanstaat en ik merk dat ik er tegenop zie dat hij straks weer het weekend thuis is. Want dan moet het weer, snappen jullie. Ik heb het verlangen niet meer op dit moment. En dat wil ik graag terug. Ik heb even een frisse blik nodig en ik hoop die hier even te vinden.
Vraag maar raak als er dingen niet duidelijk of niet compleet zijn.
donderdag 22 september 2016 09:16
quote:Mietrot schreef op 21 september 2016 @ 22:01:
Hij is dus een maand weg, hij komt thuis, is 's avonds alweer weg en in 't beste geval krijg je 1 dag met hem (van zatermiddag tot zondagmiddag)? Waarbij zijn was uiteraard nog gedaan moet worden en hij zondagochtend alweer terug kan inpakken.
En in die 1ne dag wil hij misschien ook nog kijken of hij zijn kinderen nog wel herkend.
Waarom komt hij dan terug?
Kan hij net zo goed toch daar blijven als het allemaal zo "haast hurry" moet?
Veel tijd voor "een gesprek" zal er dus niet eens zijn.
Daar blijven is geen mogelijkheid, hij gaat naar ander deel van de wereld beetje lastig.
Waarom hij thuis komt ? Ik mag aannemen dat hij thuiskomt omdat mij mist, geen idee.) Misschien komt hij wel thuis omdat zijn was gedaan moet worden. Weet ik veel. Ik reageer wat geïrriteerd omdat ik het nu gewoon even niet weet. Ik merk dat ik enorm in een negatieve gedachtenspiraal zit en ik moet oppassen dat ik niet uit mijn vel spring, daar los ik niets mee op.
Maar inderdaad in beste geval (als hij niet snapt dat hij beter maar thuis kan zijn vrijdag ) hebben we een deel van de zaterdag. En nee, dat is niet genoeg tijd om een echt goed gesprek te hebben. De kinderen blijven er sowieso niet voor thuis. Die staan echt niet te wachten tot hij thuis is. Die hebben hun eigen bezigheden. En ik ga ze niet vragen om thuis te blijven, ze zien me aankomen.
We zien wel hoe het loopt
Hij is dus een maand weg, hij komt thuis, is 's avonds alweer weg en in 't beste geval krijg je 1 dag met hem (van zatermiddag tot zondagmiddag)? Waarbij zijn was uiteraard nog gedaan moet worden en hij zondagochtend alweer terug kan inpakken.
En in die 1ne dag wil hij misschien ook nog kijken of hij zijn kinderen nog wel herkend.
Waarom komt hij dan terug?
Kan hij net zo goed toch daar blijven als het allemaal zo "haast hurry" moet?
Veel tijd voor "een gesprek" zal er dus niet eens zijn.
Daar blijven is geen mogelijkheid, hij gaat naar ander deel van de wereld beetje lastig.
Waarom hij thuis komt ? Ik mag aannemen dat hij thuiskomt omdat mij mist, geen idee.) Misschien komt hij wel thuis omdat zijn was gedaan moet worden. Weet ik veel. Ik reageer wat geïrriteerd omdat ik het nu gewoon even niet weet. Ik merk dat ik enorm in een negatieve gedachtenspiraal zit en ik moet oppassen dat ik niet uit mijn vel spring, daar los ik niets mee op.
Maar inderdaad in beste geval (als hij niet snapt dat hij beter maar thuis kan zijn vrijdag ) hebben we een deel van de zaterdag. En nee, dat is niet genoeg tijd om een echt goed gesprek te hebben. De kinderen blijven er sowieso niet voor thuis. Die staan echt niet te wachten tot hij thuis is. Die hebben hun eigen bezigheden. En ik ga ze niet vragen om thuis te blijven, ze zien me aankomen.
We zien wel hoe het loopt
donderdag 22 september 2016 09:17
quote:elske77 schreef op 22 september 2016 @ 08:42:
Ik krijg hier zo'n naar gevoel van, alleen al van het lezen. Ik heb met je te doen, TO, maar de enige die dit kan veranderen is niet hij... maar jij. Hij klinkt niet alsof hij dit gaat aanpakken, dus je zult het heft in eigen handen moeten nemen.Ik ben niet zielig, echt niet, maar nu loop ik even vast. En daar ben ik niet zo blij mee
Ik krijg hier zo'n naar gevoel van, alleen al van het lezen. Ik heb met je te doen, TO, maar de enige die dit kan veranderen is niet hij... maar jij. Hij klinkt niet alsof hij dit gaat aanpakken, dus je zult het heft in eigen handen moeten nemen.Ik ben niet zielig, echt niet, maar nu loop ik even vast. En daar ben ik niet zo blij mee
donderdag 22 september 2016 09:40
quote:Jejoue schreef op 22 september 2016 @ 09:32:
Stel dat hij na jullie gesprek er voor gaat zorgen dat hij vaker thuis is, zou je dat wel fijn vinden?
Je bent inmiddels zo gewend aan het op jezelf leven (met de kinderen).Vaker thuis is niet echt waar het om gaat, ik wil dat als hij thuis is, hij dan ook echt thuis is en aandacht heeft voor mij, zijn gezin, dat we tijd voor elkaar maken . Dat was de afspraak. Prima dat je veel moet reizen maar dan zorg je wel dat je de weekenden of periodes dat je in NL bent dat je er dan bent voor ons. En dat is nu niet wat er gebeurd.
Stel dat hij na jullie gesprek er voor gaat zorgen dat hij vaker thuis is, zou je dat wel fijn vinden?
Je bent inmiddels zo gewend aan het op jezelf leven (met de kinderen).Vaker thuis is niet echt waar het om gaat, ik wil dat als hij thuis is, hij dan ook echt thuis is en aandacht heeft voor mij, zijn gezin, dat we tijd voor elkaar maken . Dat was de afspraak. Prima dat je veel moet reizen maar dan zorg je wel dat je de weekenden of periodes dat je in NL bent dat je er dan bent voor ons. En dat is nu niet wat er gebeurd.
donderdag 22 september 2016 10:03
quote:Jejoue schreef op 22 september 2016 @ 09:49:
Maar als hij zo weinig thuis komt/is, raakt de band in het slop.
Dan ga je op een gegeven moment niks meer delen, want je leeft zo ieder je eigen leven.
Dan heb je elkaar niks meer te vertellen.Iedere man is overdag doordeweeks weg dus dat ik niet anders bij ons. Vrienden van ons werken ook beiden, man is weg om 6 uur en is om 1900 uur thuis.. Is ook alleen de avond maar wat je hebt, dan ga je sporten o.id. kortom. Doordeweeks alleen vind ik geen punt. Weekenden en vakanties vind ik dan belangrijk en die hebben we nu te weinig. Weekenden samen sowieso , vakantie was dit jaar 3 weken zomer, verder is er nog geen gelegenheid geweest om samen weg te gaan en dat is het denk ik. Gewoon even tijd voor 2 daar ontbreekt het nu aan, dat is funest voor je relatie als ik alles zo bekijk.
Maar als hij zo weinig thuis komt/is, raakt de band in het slop.
Dan ga je op een gegeven moment niks meer delen, want je leeft zo ieder je eigen leven.
Dan heb je elkaar niks meer te vertellen.Iedere man is overdag doordeweeks weg dus dat ik niet anders bij ons. Vrienden van ons werken ook beiden, man is weg om 6 uur en is om 1900 uur thuis.. Is ook alleen de avond maar wat je hebt, dan ga je sporten o.id. kortom. Doordeweeks alleen vind ik geen punt. Weekenden en vakanties vind ik dan belangrijk en die hebben we nu te weinig. Weekenden samen sowieso , vakantie was dit jaar 3 weken zomer, verder is er nog geen gelegenheid geweest om samen weg te gaan en dat is het denk ik. Gewoon even tijd voor 2 daar ontbreekt het nu aan, dat is funest voor je relatie als ik alles zo bekijk.
donderdag 22 september 2016 10:15
quote:Jejoue schreef op 22 september 2016 @ 10:05:
Als je zo gescheiden leeft wordt seks steeds minder een vanzelfsprekendheid.
Dan wordt je partner een soort bezoeker met wie je het moet doen.
Misschien is dat het??
Nee ik denk van niet, ik denk, na al deze dagen er mee bezig te zijn geweest, dat het vooral zit in het moeten en dat komt omdat er nauwelijks tijd voor elkaar is. Hij is niet het hele weekend thuis, is nooit een dag vrij als hij toevallig tussen 2 trips in zit, dan gaat hij gewoon naar kantoor, terwijl dat juist de momenten zijn dat je even samen kunt zijn, sauna kunt pakken, erop uit trekken of wat dan ook. Dát is het . Het geen tijd voor elkaar hebben. Ik maak die tijd, door weekend vrij te plannen als ik weet dat hij thuis is, maar hij gaat dan alsnog wat anders doen (of hangt maar rond) of vertrekt toch weer eerder.
Hij denkt er niet aan blijkbaar dat hij ook een dag thuis kan blijven. Toen ik gister begreep dat hij gunstig terug zou vliegen vrijdag maak ik nog de opmerking dat hij dan dus lekker vroeg thuis is, waarop hij zegt dat hij naar kantoor gaat want bladiebladiebla (ik ben gestopt met luisteren). Ik denk dan echt mán je bent lang weggeweest, dit is je kans om even ongestoord samen te zijn. Iedereen is weg, iedereen is op universiteit en staat niet binnen 10 minuten voor de deur.
Hij denkt daar domweg niet aan en dat stoorde me gister eigenlijk zo dat ik dichtsloeg , beetje koetjes kalfjes gesprek had en vervolgens de hele avond mijzelf heb zitten afvragen waarom hij dit nu niet kan bedenken.
Die sex is het inderdaad niet , het is een gevolg van , een symptoom van onze ingekakte relatie en daar wil ik aan werken maar ik ga eerst maar eens aan hem vragen waarom hij denkt dat ik wil praten dit weekend.
Je merkt het.. ik ben boos.. en ik word steed bozer merk ik en daar heb ik helemaal geen trek in. Boos is geen goede emotie om mee te beginnen als je een gesprek wilt hebben.
Als je zo gescheiden leeft wordt seks steeds minder een vanzelfsprekendheid.
Dan wordt je partner een soort bezoeker met wie je het moet doen.
Misschien is dat het??
Nee ik denk van niet, ik denk, na al deze dagen er mee bezig te zijn geweest, dat het vooral zit in het moeten en dat komt omdat er nauwelijks tijd voor elkaar is. Hij is niet het hele weekend thuis, is nooit een dag vrij als hij toevallig tussen 2 trips in zit, dan gaat hij gewoon naar kantoor, terwijl dat juist de momenten zijn dat je even samen kunt zijn, sauna kunt pakken, erop uit trekken of wat dan ook. Dát is het . Het geen tijd voor elkaar hebben. Ik maak die tijd, door weekend vrij te plannen als ik weet dat hij thuis is, maar hij gaat dan alsnog wat anders doen (of hangt maar rond) of vertrekt toch weer eerder.
Hij denkt er niet aan blijkbaar dat hij ook een dag thuis kan blijven. Toen ik gister begreep dat hij gunstig terug zou vliegen vrijdag maak ik nog de opmerking dat hij dan dus lekker vroeg thuis is, waarop hij zegt dat hij naar kantoor gaat want bladiebladiebla (ik ben gestopt met luisteren). Ik denk dan echt mán je bent lang weggeweest, dit is je kans om even ongestoord samen te zijn. Iedereen is weg, iedereen is op universiteit en staat niet binnen 10 minuten voor de deur.
Hij denkt daar domweg niet aan en dat stoorde me gister eigenlijk zo dat ik dichtsloeg , beetje koetjes kalfjes gesprek had en vervolgens de hele avond mijzelf heb zitten afvragen waarom hij dit nu niet kan bedenken.
Die sex is het inderdaad niet , het is een gevolg van , een symptoom van onze ingekakte relatie en daar wil ik aan werken maar ik ga eerst maar eens aan hem vragen waarom hij denkt dat ik wil praten dit weekend.
Je merkt het.. ik ben boos.. en ik word steed bozer merk ik en daar heb ik helemaal geen trek in. Boos is geen goede emotie om mee te beginnen als je een gesprek wilt hebben.
donderdag 22 september 2016 10:23
Dit klinkt niet leuk maar ik krijg de indruk dat je man niet thuis wil zijn. Natuurlijk beseft hij prima dat hij tussen twee projecten in best een dag (of twee) thuis mag zijn. Elke werkgever zou dat snappen bij een werknemer die wekenlang doordeweeks in het buitenland zit. Maar jouw man lijkt het zelf niet te willen.
Poep, wie heeft jou gescheten?
donderdag 22 september 2016 10:25
donderdag 22 september 2016 11:33
Laat het er maar uit bij hem TO, dit is een bom die er al heel lang aan zit te komen. Maar als buitenstaander klinkt het inderdaad alsof hij niet thuis wilt zijn. Leg jouw gevoelens op tafel, ook al voelt dat kwetsbaar. En geef hem de ruimte om datzelfde te doen. Maar dat daarvoor een fikse confrontatie nodig is is duidelijk.
Heel veel succes en sterkte dit weekend.
Heel veel succes en sterkte dit weekend.
donderdag 22 september 2016 14:52
Als hij thuis had willen zijn, dan had hij dat geregeld. Waar een wil is is een weg. Ik had tot 5 jaar geleden een andere baan met mooie vooruitzichten waar ik lang mijn best voor had gedaan. Ik was wel elke weekdag tussen 7:15 en 18:30 van huis en regelmatig weekenden en avonden/nachten.
Mijn vorige relatie ging voorbij en ik verhuisde naar een andere plaats, mijn eigen fijne huisje in een nieuwe plek. Drie kwart jaar later kwam ik mijn huidige partner tegen en nog geen half jaar daarna kwam de realisatie dat ik alles wat ik lief had te weinig tijd en aandacht gaf en ook kon geven, doordat ik zoveel werkte. Ik ben om die reden van baan veranderd en werk nu veel minder (minder aanzien ook) en dichtbij huis. Sommige (collega's) verkla(a)r(d)en me voor gek, maar het is heerlijk. Jouw man realiseert zich nog niet wat hij allemaal al is kwijt geraakt (jullie intimiteit en echte contact) en waarschijnlijk nog zal gaan verliezen. Help hem dit inzien voor het te laat is.
Mijn vorige relatie ging voorbij en ik verhuisde naar een andere plaats, mijn eigen fijne huisje in een nieuwe plek. Drie kwart jaar later kwam ik mijn huidige partner tegen en nog geen half jaar daarna kwam de realisatie dat ik alles wat ik lief had te weinig tijd en aandacht gaf en ook kon geven, doordat ik zoveel werkte. Ik ben om die reden van baan veranderd en werk nu veel minder (minder aanzien ook) en dichtbij huis. Sommige (collega's) verkla(a)r(d)en me voor gek, maar het is heerlijk. Jouw man realiseert zich nog niet wat hij allemaal al is kwijt geraakt (jullie intimiteit en echte contact) en waarschijnlijk nog zal gaan verliezen. Help hem dit inzien voor het te laat is.
donderdag 22 september 2016 19:26
Ben je boos op hem of boos op jezelf? Boosheid is prima hoor, gewoon laten komen, niet wegdrukken. Het is krachtige emotie die tot verandering kan leiden...dus eigenlijk gewenst in deze situatie. Alleen zorgen dat er een pauze zit tussen je boisheid en wat je naar buuten brengt in het gesprek. Om het constructief te houden.
Wat mij eerder opviel is dat je zegt dat je geen idee hebt over de drijfveren van je man, over wat hij nu precies wil. Daar ligt denk ik een kans. Een kans om hem wakker te schudden en te vertellen...ik wil het niet meer zo, wat wil jij? Waarom wil je dat? Wat vind je nu belangrijk? Om vervolgens te kijken waar overeenkomsten liggen en of er genoeg gemeenschappelijk over is? T begint met gemeenschappelijk commitment.
Ik begrijp je frustratie, wil wel een andere kant v d medaille belichten: relaties zijn een eeuwig leminscaat van individualiteit en gemeebschappelijkheid. Sleur ligt altijd op de loer maar is miss ook een teken dat veel dingen in jullie leven soepel verliepen....immers groot verdriet zet dingen enorm op scherp. Klopt het dat jullie veel meewind hebben gehad? Gezonde kinderen.. genoeg geld etc..... ik zou zeggen koester ook ne zegeningen en zie dat dit de andere kant vd zelfde munt is. Btw los van je man in het buutenland zie ik dezelfde dynamiek bij vriendinnen waarvan de kinderen opeigen benen gaan .
Knuffel to....denk dat er nog heel wat van te maken is... echt!
Wat mij eerder opviel is dat je zegt dat je geen idee hebt over de drijfveren van je man, over wat hij nu precies wil. Daar ligt denk ik een kans. Een kans om hem wakker te schudden en te vertellen...ik wil het niet meer zo, wat wil jij? Waarom wil je dat? Wat vind je nu belangrijk? Om vervolgens te kijken waar overeenkomsten liggen en of er genoeg gemeenschappelijk over is? T begint met gemeenschappelijk commitment.
Ik begrijp je frustratie, wil wel een andere kant v d medaille belichten: relaties zijn een eeuwig leminscaat van individualiteit en gemeebschappelijkheid. Sleur ligt altijd op de loer maar is miss ook een teken dat veel dingen in jullie leven soepel verliepen....immers groot verdriet zet dingen enorm op scherp. Klopt het dat jullie veel meewind hebben gehad? Gezonde kinderen.. genoeg geld etc..... ik zou zeggen koester ook ne zegeningen en zie dat dit de andere kant vd zelfde munt is. Btw los van je man in het buutenland zie ik dezelfde dynamiek bij vriendinnen waarvan de kinderen opeigen benen gaan .
Knuffel to....denk dat er nog heel wat van te maken is... echt!
--
vrijdag 23 september 2016 07:18
quote:Jejoue schreef op 22 september 2016 @ 10:25:
Maar het is toch logisch dat je boos bent?
Ik vind het bijzonder knap dat je je zo goed beheerst. Een ander was al lang ontploft.
Ik tenminste wel!!
Tof dat je op elke post reageert, trouwens.
Ik hoop dat er bij hem een lichtje gaat branden dat er echt iets moet veranderen.Natuurlijk reageer ik, jullie nemen de moeite om mee te denken, dus dan is het wel zo fatsoenlijk om te reageren. Ik kan niet met alle reacties evenveel. Maar het fijne is dat ik er over nadenk en ook dingen die ik niet zo zag anders zie (uhm rare zin maar je snapt het)
Maar het is toch logisch dat je boos bent?
Ik vind het bijzonder knap dat je je zo goed beheerst. Een ander was al lang ontploft.
Ik tenminste wel!!
Tof dat je op elke post reageert, trouwens.
Ik hoop dat er bij hem een lichtje gaat branden dat er echt iets moet veranderen.Natuurlijk reageer ik, jullie nemen de moeite om mee te denken, dus dan is het wel zo fatsoenlijk om te reageren. Ik kan niet met alle reacties evenveel. Maar het fijne is dat ik er over nadenk en ook dingen die ik niet zo zag anders zie (uhm rare zin maar je snapt het)
vrijdag 23 september 2016 07:20
quote:elske77 schreef op 22 september 2016 @ 14:52:
Als hij thuis had willen zijn, dan had hij dat geregeld. Waar een wil is is een weg. Ik had tot 5 jaar geleden een andere baan met mooie vooruitzichten waar ik lang mijn best voor had gedaan. Ik was wel elke weekdag tussen 7:15 en 18:30 van huis en regelmatig weekenden en avonden/nachten.
Mijn vorige relatie ging voorbij en ik verhuisde naar een andere plaats, mijn eigen fijne huisje in een nieuwe plek. Drie kwart jaar later kwam ik mijn huidige partner tegen en nog geen half jaar daarna kwam de realisatie dat ik alles wat ik lief had te weinig tijd en aandacht gaf en ook kon geven, doordat ik zoveel werkte. Ik ben om die reden van baan veranderd en werk nu veel minder (minder aanzien ook) en dichtbij huis. Sommige (collega's) verkla(a)r(d)en me voor gek, maar het is heerlijk. Jouw man realiseert zich nog niet wat hij allemaal al is kwijt geraakt (jullie intimiteit en echte contact) en waarschijnlijk nog zal gaan verliezen. Help hem dit inzien voor het te laat is.
Zijn werk gaat zeker niet om aanzien , het is domweg een lastige branche en als je half 50 bent is het nog moeilijker. Ik kijk echt op die vacature sites en die specifiek voor zijn branche zijn, maar er is weinig tot niets in zijn vakgebied. Het is nogmaals niet zozeer het vele weg zijn maar meer hoe hij is als hij thuis is.
Dat hij moet inzien dat hij dingen in onze vrije tijd anders moet doen is een feit.
Als hij thuis had willen zijn, dan had hij dat geregeld. Waar een wil is is een weg. Ik had tot 5 jaar geleden een andere baan met mooie vooruitzichten waar ik lang mijn best voor had gedaan. Ik was wel elke weekdag tussen 7:15 en 18:30 van huis en regelmatig weekenden en avonden/nachten.
Mijn vorige relatie ging voorbij en ik verhuisde naar een andere plaats, mijn eigen fijne huisje in een nieuwe plek. Drie kwart jaar later kwam ik mijn huidige partner tegen en nog geen half jaar daarna kwam de realisatie dat ik alles wat ik lief had te weinig tijd en aandacht gaf en ook kon geven, doordat ik zoveel werkte. Ik ben om die reden van baan veranderd en werk nu veel minder (minder aanzien ook) en dichtbij huis. Sommige (collega's) verkla(a)r(d)en me voor gek, maar het is heerlijk. Jouw man realiseert zich nog niet wat hij allemaal al is kwijt geraakt (jullie intimiteit en echte contact) en waarschijnlijk nog zal gaan verliezen. Help hem dit inzien voor het te laat is.
Zijn werk gaat zeker niet om aanzien , het is domweg een lastige branche en als je half 50 bent is het nog moeilijker. Ik kijk echt op die vacature sites en die specifiek voor zijn branche zijn, maar er is weinig tot niets in zijn vakgebied. Het is nogmaals niet zozeer het vele weg zijn maar meer hoe hij is als hij thuis is.
Dat hij moet inzien dat hij dingen in onze vrije tijd anders moet doen is een feit.
vrijdag 23 september 2016 07:29
quote:tinnifin schreef op 22 september 2016 @ 19:26:
Ben je boos op hem of boos op jezelf? Boosheid is prima hoor, gewoon laten komen, niet wegdrukken. Het is krachtige emotie die tot verandering kan leiden...dus eigenlijk gewenst in deze situatie. Alleen zorgen dat er een pauze zit tussen je boisheid en wat je naar buuten brengt in het gesprek. Om het constructief te houden.
ik ben boos op ons beiden, want je bent nog altijd met zijn tweeën in een relatie. we moeten dit samen oplossen
Wat mij eerder opviel is dat je zegt dat je geen idee hebt over de drijfveren van je man, over wat hij nu precies wil. Daar ligt denk ik een kans. Een kans om hem wakker te schudden en te vertellen...ik wil het niet meer zo, wat wil jij? Waarom wil je dat? Wat vind je nu belangrijk? Om vervolgens te kijken waar overeenkomsten liggen en of er genoeg gemeenschappelijk over is? T begint met gemeenschappelijk commitment.
Ik weet dat hij een stap naar boven wil in zijn werk, ik weet dat hij "later" wil reizen als hij niet meer hoeft te werken
Ik begrijp je frustratie, wil wel een andere kant v d medaille belichten: relaties zijn een eeuwig leminscaat van individualiteit en gemeebschappelijkheid. Sleur ligt altijd op de loer maar is miss ook een teken dat veel dingen in jullie leven soepel verliepen....immers groot verdriet zet dingen enorm op scherp. Klopt het dat jullie veel meewind hebben gehad? Gezonde kinderen.. genoeg geld etc..... ik zou zeggen koester ook ne zegeningen en zie dat dit de andere kant vd zelfde munt is. Btw los van je man in het buutenland zie ik dezelfde dynamiek bij vriendinnen waarvan de kinderen opeigen benen gaan .
Nou we hebben een standaard leven. Ik ben 10 jaar geleden ernstig ziek geweest, hij is zijn beide ouders kort na elkaar plotseling verloren, dierbare vrienden en familie verloren en 1 van onze kinderen heeft een ernstige ziekte, geld genoeg ? mwah. Hij verdient geen top salaris. Zijn onkostenvergoeding is leuk, maar we kunnen niet maar doen en laten wat we willen. Ik werk gemiddeld 4 dagen per week in de zorg, geen top baan en geen onregelmatigheid meer (ben ik mee gestopt toen de kinderen kwamen). We hebben het financieel normaal, niet extreem goed of slecht. Wij kunnen 1 keer per jaar op vakantie en tussendoor doen we wel eens een last minute hotel ofzo, we rijden in een gebruikte auto etc. Kortom, modaal leven. Ik tel heus mijn zegeningen maar heb het zeker niet alleen maar voor de wind gehad, ook fikse tegenwind waar we elkaar erdoor hebben moeten trekken. Ook daarin is hij niet sterk. Hij is , zoals eerder gezegd, introvert en zeker geen makkelijke prater dus bij grote levens gebeurtenissen zoals die ziekte en sterfgevallen geeft hij niet altijd thuis, niet bewust overigens. Ik heb in die periode heel veel zelf moeten oplossen en was zijn steun niet altijd merkbaar/voelbaar. We hebben tijdens mijn ziekte ook een behoorlijke crisis gehad toen hij me keer op keer niet steunde, daar hebben we later hulp bij gekregen via het ziekenhuis en dat is , deels, opgelost. Hij is wie hij is . Dus bij dit soort moeilijke dingen gaat hij in een andere "stand" dan ik.
Knuffel to....denk dat er nog heel wat van te maken is... echt! Ik ga mijn best doen en ik hoop hij ook
Ben je boos op hem of boos op jezelf? Boosheid is prima hoor, gewoon laten komen, niet wegdrukken. Het is krachtige emotie die tot verandering kan leiden...dus eigenlijk gewenst in deze situatie. Alleen zorgen dat er een pauze zit tussen je boisheid en wat je naar buuten brengt in het gesprek. Om het constructief te houden.
ik ben boos op ons beiden, want je bent nog altijd met zijn tweeën in een relatie. we moeten dit samen oplossen
Wat mij eerder opviel is dat je zegt dat je geen idee hebt over de drijfveren van je man, over wat hij nu precies wil. Daar ligt denk ik een kans. Een kans om hem wakker te schudden en te vertellen...ik wil het niet meer zo, wat wil jij? Waarom wil je dat? Wat vind je nu belangrijk? Om vervolgens te kijken waar overeenkomsten liggen en of er genoeg gemeenschappelijk over is? T begint met gemeenschappelijk commitment.
Ik weet dat hij een stap naar boven wil in zijn werk, ik weet dat hij "later" wil reizen als hij niet meer hoeft te werken
Ik begrijp je frustratie, wil wel een andere kant v d medaille belichten: relaties zijn een eeuwig leminscaat van individualiteit en gemeebschappelijkheid. Sleur ligt altijd op de loer maar is miss ook een teken dat veel dingen in jullie leven soepel verliepen....immers groot verdriet zet dingen enorm op scherp. Klopt het dat jullie veel meewind hebben gehad? Gezonde kinderen.. genoeg geld etc..... ik zou zeggen koester ook ne zegeningen en zie dat dit de andere kant vd zelfde munt is. Btw los van je man in het buutenland zie ik dezelfde dynamiek bij vriendinnen waarvan de kinderen opeigen benen gaan .
Nou we hebben een standaard leven. Ik ben 10 jaar geleden ernstig ziek geweest, hij is zijn beide ouders kort na elkaar plotseling verloren, dierbare vrienden en familie verloren en 1 van onze kinderen heeft een ernstige ziekte, geld genoeg ? mwah. Hij verdient geen top salaris. Zijn onkostenvergoeding is leuk, maar we kunnen niet maar doen en laten wat we willen. Ik werk gemiddeld 4 dagen per week in de zorg, geen top baan en geen onregelmatigheid meer (ben ik mee gestopt toen de kinderen kwamen). We hebben het financieel normaal, niet extreem goed of slecht. Wij kunnen 1 keer per jaar op vakantie en tussendoor doen we wel eens een last minute hotel ofzo, we rijden in een gebruikte auto etc. Kortom, modaal leven. Ik tel heus mijn zegeningen maar heb het zeker niet alleen maar voor de wind gehad, ook fikse tegenwind waar we elkaar erdoor hebben moeten trekken. Ook daarin is hij niet sterk. Hij is , zoals eerder gezegd, introvert en zeker geen makkelijke prater dus bij grote levens gebeurtenissen zoals die ziekte en sterfgevallen geeft hij niet altijd thuis, niet bewust overigens. Ik heb in die periode heel veel zelf moeten oplossen en was zijn steun niet altijd merkbaar/voelbaar. We hebben tijdens mijn ziekte ook een behoorlijke crisis gehad toen hij me keer op keer niet steunde, daar hebben we later hulp bij gekregen via het ziekenhuis en dat is , deels, opgelost. Hij is wie hij is . Dus bij dit soort moeilijke dingen gaat hij in een andere "stand" dan ik.
Knuffel to....denk dat er nog heel wat van te maken is... echt! Ik ga mijn best doen en ik hoop hij ook
maandag 26 september 2016 16:06
daar was ik weer..
tja.. hoe was het .. ik weet het niet zo goed.. Hij vond zelf dat het allemaal wel mee viel. Ja hij is veel weg en ja ook lang maar het is toch altijd leuk als hij thuis is ? Hij ervaart het moeten niet zo als dat ik het ervaar. Hij is gewoon naar het evenement gegaan toen hij net thuis was en het weekend hebben we ook niets bijzonders gedaan. Wel wat gepraat maar niet de diepte in. Hij werd constant gebeld door zijn werk en dan kom je er niet aan toe. Hij is zondag aan het einde van de middag weer vertrokken. We hebben onder voorbehoud over 2 weken een weekend weg in de planning, tenzij.. jullie voelen hem al, werk. Ik heb hem wel verteld hoe ik er nu insta en hoe eenzaam ik mij voel, maar hij kon daar niets mee zei hij letterlijk. Hij vindt het vervelend dat ik mij zo voel, maar gaf duidelijk aan dat zijn werk voorlopig de eerste 2 jaar niet anders zou worden dan dat het nu is. Ik heb aangegeven dat het werk mij niet zo zeer stoort maar meer het afwezige als hij wél thuis is en dat hij niet écht thuis is als hij thuis is. Daar ging hij over nadenken en zou er op terugkomen. Hij is geen prater en ik weet dat hij hier over moet nadenken en dat doet hij dan ook wel.
Ik ben beetje murw eigenlijk. Er komt vandaag niets uit mijn handen en ben doodmoe. Ik heb de huisarts gebeld om eens te vragen of er mogelijkheden zijn mbt psychische ondersteuning, ik wil gewoon eens met een professional praten en er zit een ggz verpleegkundige bij onze huisarts in de praktijk ,hij biedt ondersteuning (gesprekken etc) en heeft toen er met 1 van onze kinderen iets aan de hand was ons heel goed geholpen. Dus daar ga ik morgenochtend even langs.
De kinderen waren uithuizig dit weekend en hebben niet zo veel meegekregen, mijn oudste heeft het wel in de gaten en dat is wel jammer. We maken overigens nooit ruzie waar de kinderen bij zijn (en we hebben niet vaak ruzie) en de sfeer probeer ik zo luchtig mogelijk te houden.
Hoe dan ook. Hij is voorlopig even weg en we hebben afgesproken, dat vergat ik nog bijna te vertellen, dat we elkaar alleen maar bellen als we iets te vertellen hebben. Hij vond idd ook wel dat we soms gesprekken van niets hebben omdat ik gewoonweg niets meemaak.
Ik hou jullie op de hoogte van mijn vorderingen
tja.. hoe was het .. ik weet het niet zo goed.. Hij vond zelf dat het allemaal wel mee viel. Ja hij is veel weg en ja ook lang maar het is toch altijd leuk als hij thuis is ? Hij ervaart het moeten niet zo als dat ik het ervaar. Hij is gewoon naar het evenement gegaan toen hij net thuis was en het weekend hebben we ook niets bijzonders gedaan. Wel wat gepraat maar niet de diepte in. Hij werd constant gebeld door zijn werk en dan kom je er niet aan toe. Hij is zondag aan het einde van de middag weer vertrokken. We hebben onder voorbehoud over 2 weken een weekend weg in de planning, tenzij.. jullie voelen hem al, werk. Ik heb hem wel verteld hoe ik er nu insta en hoe eenzaam ik mij voel, maar hij kon daar niets mee zei hij letterlijk. Hij vindt het vervelend dat ik mij zo voel, maar gaf duidelijk aan dat zijn werk voorlopig de eerste 2 jaar niet anders zou worden dan dat het nu is. Ik heb aangegeven dat het werk mij niet zo zeer stoort maar meer het afwezige als hij wél thuis is en dat hij niet écht thuis is als hij thuis is. Daar ging hij over nadenken en zou er op terugkomen. Hij is geen prater en ik weet dat hij hier over moet nadenken en dat doet hij dan ook wel.
Ik ben beetje murw eigenlijk. Er komt vandaag niets uit mijn handen en ben doodmoe. Ik heb de huisarts gebeld om eens te vragen of er mogelijkheden zijn mbt psychische ondersteuning, ik wil gewoon eens met een professional praten en er zit een ggz verpleegkundige bij onze huisarts in de praktijk ,hij biedt ondersteuning (gesprekken etc) en heeft toen er met 1 van onze kinderen iets aan de hand was ons heel goed geholpen. Dus daar ga ik morgenochtend even langs.
De kinderen waren uithuizig dit weekend en hebben niet zo veel meegekregen, mijn oudste heeft het wel in de gaten en dat is wel jammer. We maken overigens nooit ruzie waar de kinderen bij zijn (en we hebben niet vaak ruzie) en de sfeer probeer ik zo luchtig mogelijk te houden.
Hoe dan ook. Hij is voorlopig even weg en we hebben afgesproken, dat vergat ik nog bijna te vertellen, dat we elkaar alleen maar bellen als we iets te vertellen hebben. Hij vond idd ook wel dat we soms gesprekken van niets hebben omdat ik gewoonweg niets meemaak.
Ik hou jullie op de hoogte van mijn vorderingen
maandag 26 september 2016 16:24
quote:Timetraveler schreef op 26 september 2016 @ 16:14:
Ik bedoel dit echt niet lullig en om te stoken; maar weet je zeker dat het alleen om werk gaat en niet om werk + een andere dame?Als je even terug had gelezen had je deze vraag al eerder voorbij zien komen... Nee.. het is écht alleen werk.. Dat weet ik 100% zeker. Hij is niet bezig met andere vrouwen.
Ik bedoel dit echt niet lullig en om te stoken; maar weet je zeker dat het alleen om werk gaat en niet om werk + een andere dame?Als je even terug had gelezen had je deze vraag al eerder voorbij zien komen... Nee.. het is écht alleen werk.. Dat weet ik 100% zeker. Hij is niet bezig met andere vrouwen.
maandag 26 september 2016 16:26
O .. vergat ik ook nog (blijkbaar toch nog aardig gepraat ha ha).. Hij moet begin november ergens weer lang heen en dat zou heel kort op een andere trip zijn, hij heeft aangegeven dat hij het niet oke vond dat het zo kort op elkaar zat en hij het weekend thuis wilde zijn, het was zonder overleg zomaar back to back gepland en collega belde dit door toen wij net soort van goed gesprek hadden en direct gaf hij aan dat hij dit dus niet wilde. Hij doet er dus wel wat mee
