Minnaar deel 28.

Heerlijk nieuw deeltje!

Thanks Roos, voor het nieuwe deel.

Dat we hier weer veel moois mogen delen en elkaar weer veel goede raad mogen geven.

Want dat hebben we allemaal nodig.

Ik lees weleens mee op dit topic, maar reageer nooit, omdat ik zelf geen minnaar hebmaar ik vraag me oprecht af of het leven wat jullie naast je partner hebben, je niet op den duur gaat opbreken qua gezondheid enzo. Lopen jullie niet met constante stress-hartkloppingen rond? (serieuze vraag )

Hoi allemaal,



Ik wil graag meeschrijven als dat mag!

Meegelezen vanaf deel 26 en nu besloten om toch mee te schrijven, mede dankzij de adviezen die hier worden gegeven. Vaak genoeg zijn mijn ogen geopend door uitspraken van hier. Ik heb een nieuwe naam aangemaakt, door wat ik heb gelezen wat er bij Karmella is gebeurd (wat een &@&!%streek).



Mijn verhaal in het kort:

Vrouw,samenwonend en begin 30, al een lange relatie (+10 jaar) en ik mis de seks en de spanning. Groot verschil qua libido binnen mijn relatie, vaak genoeg over gepraat en eigenlijk brengt het mij nergens. Nooit op zoek gegaan op internet naar spanning, maar daar ineens was daar zo'n 1,5 jaar geleden iemand die ik kende vanuit het verleden, werkgerelateerd. Tijdens de periode dat we dus betrokken waren bij hetzelfde project is er nooit iets gebeurd, alleen een voelbare spanning. Hem nooit echt vergeten, maar goed.. toen kwam het moment van whatsappen, wat steeds erotischer werd en zodoende toen een keer afgesproken en seks gehad. Seks was fantastisch. Beide zijn we erg druk dus erg vaak kunnen we niet afspreken (1 keer in de 2 maanden ongeveer). 2 maanden later weer seks gehad en ook dat was fantastisch, verder heel erg leuk contact via whatsapp, dagelijks berichtjes van spannende berichtjes tot normale interesse berichtjes. Toen kwam het moment dat hij spijt kreeg, hij voelde zich schuldig en kreeg gevoelens voor mij. Toen is er ongeveer een halfjaar geen contact geweest en nu sinds een halfjaar weer contact. Het afgelopen halfjaar geen seks gehad, alleen maar whatsappen,bellen en op onze afspraakjes (nu 2) alleen gezoend (en hoe!).



Wat ik wil? Graag meeschrijven met jullie en zo af en toe een schop onder mijn kont. Ik merk dat ik in de put kan zitten als hij niet snel genoeg reageert terwijl dat natuurlijk nergens op slaat. Hier heb ik overigens last van in fase's.



Ik zal een ava oploaden, maar viev is nogal langzaam vandaag.

quote:ana_isabel schreef op 17 februari 2015 @ 14:31:

Ik lees weleens mee op dit topic, maar reageer nooit, omdat ik zelf geen minnaar hebmaar ik vraag me oprecht af of het leven wat jullie naast je partner hebben, je niet op den duur gaat opbreken qua gezondheid enzo. Lopen jullie niet met constante stress-hartkloppingen rond? (serieuze vraag )5 kilo kwijt geraakt door de stress en dan ben ik niet eens met X tussen de lakens gedoken...

Ehm nee, ik heb nooit stress klachten gehad. Ook niet toen ik er wat dieper in vloog dan de bedoeling was. Het bleven voor mij twee aparte werelden. En in beide voelde ik me erg lekker.

Hoi Roos,



Dankjewel! Ja af en toe vind ik het ook wel vermoeiend, maar tot nu toe brengt het meer plezier. Zolang dat zo is, is het eigenlijk wel goed zo. Voeren leuke gesprekken, delen interesses en daarnaast is er een sterke aantrekkingskracht. Af en toe als er iets gebeurd, kan ik wel terugdenken aan toen het even wat minder ging, maar ik weet eigenlijk niet of dat normaal is of dat dat mijn onzekerheid (?) is. Denk dan meteen, gaan we weer.

Zijn schuldgevoel nu? Die is er volgens hem niet.



@ana, ik kan redelijk goed schakelen en blokken. Thuis is thuis en ik wil dat dat zo blijft. Kost wel energie, maar het plezier is groter.

Ana-Isabel nee van stress hier geen spraken. Het is hier zoals roos zegt. Ik drijf op minaar energie.



Loveme, welkom.



Blauwevrouw , jouw verhaal van andere ( mannen) het naar hun zin maken is voor mij heel herkenbaar. Ik heb ook bijna mijn hele leven hard gelopen voor anderen met het idee dat als ik maar voor iedereen klaar sta en het ze naar hun zin maak vinden ze mij wel aardig. Tot ik stranden en mijn coache mij emotioneel overbelast noemden. Ik heb 1,5 jaar bij deze psygocoache gelopen en hij heeft mij laten inzien dat de wereld redden niet haalbaar is. En ten kosten gaat van mijzelf maar en dat ik hierdoor anderen juist te kort deed. Iedereen kreeg een beetje van mij en voor mijzelf was niks meer over. Nu sta ik , noem het een stukje egoïstischer in het leven. Vraag mij vaker af of ik iets met iemand moet en wat het mijzelf oplevert. Is de uitslag negatief voor mijzelf ga ik het niet aan. Uiteindelijk heeft dit er voor gezorgd dat ik mijzelf weer een leuk mens vind. Ontdekt heb dat ik hiervoor geen bevestiging van de ander nodig heb En dit straal ik ook uit , weg somberheid ( nou ja met soms een dip ) hierdoor ben ik ook voor mijn omgeving leuker geworden. Natuurlijk vind ik aandacht , waardering krijgen voor wat ik doe en wie ik ben nog belangrijk. Maar ben iets minder snel gekwetst als voorheen. Maak nu veel meer eigen keuzes.

Je zal merken dat met verloop van tijd je sterker wordt. Als je er open voorstaat om open naar jezelf te kijken en daar van te leren wordt je sterker.

Ana, bij mij begin de stress pas goed toen minnaar-in-spe het plots uit maakte. Ben in een maand zes kilo afgevallen. Het (bijna) vreemdgaan zelf ging mij vrij eenvoudig af, behalve heel slecht slapen. Maar dat kwam ook doordat wij een groot deel van onze affaire via mail beleefden terwijl we met acht uur tijdsverschil leefden. Ik ervoer het niet als een stressvolle periode, juist als lopend op wolken. Voor minnaar-in-spe was dat anders, hij ging erg gebukt onder de angst dat het uit zou komen.

Loveme: welkom. Mag ik gelijk met de deur in huis vallen? Waarom stop je niet met je huidige relatie? Als er zo een onoverbrugbaar verschil in libido is en jij daar geen genoegen mee wilt nemen. Je bent in mijn ogen veel te jong om te blijven steken in een relatie waarin je tekort komt... Ik lees niets over kinderen, dus wat houdt je daar?

Spinsels, dank je. Dat 'er blijft niets van mij over voor mezelf' herken ik wel. Blijft lastig voor me om goed aan te voelen wat ik nodig heb...

Hoi Blauwe,



Dankjewel en natuurlijk mag dat. Ja, het is ook iets wat ik mezelf heb afgevraagd. Ik kan er niet al teveel over kwijt, maar verder ben ik echt heel blij met mijn 1. Soort gevoel van onvoorwaardelijke liefde , klinkt heel diep allemaal, ik kan er helaas niet al te diep op ingaan. Vraag het mij ook vaak af, wil ik dit dan al die tijd? Nee, dat kan ik me niet voorstellen. Nr 2 (ik noem hem overigens nooit zo, maar even voor de duidelijkheid) en ik zullen nooit iets worden, althans niet meer dan dit. Het gekke is dat andere mannen mij echt vrij weinig doen, maar deze dus wel... In al die tijd nooit een probleem gehad in het verschil qua libido tot hij om de hoek kwam kijken.

Hey Look, nice to see you!



Prachtig nieuw deeltje gemaakt Roos, de twaalfde alweer waarin ik meeschrijf. Ik voel me zo langzamerhand een fossiel worden. En ehh.... ik kom tot het besef dat ik in die tussentijd best veel aan de hand heb gehad in die tijd. Oeps...

Bedankt aan alle dames die zo open en eerlijk willen antwoorden. Helemaal omdat ik hier eigenlijk "niks te zoeken heb".ik ben oud genoeg en heb genoeg meegemaakt om te beseffen dat alles niet zo zwart-wit is als het lijkt. Ik hoop oprecht dat jullie vinden wat jullie "zoeken" Het hart wil nu eenmaal wat het hart wil..ik lees weer in stilte mee!☺

Zou Heidi eigenlijk nog meelezen? Ben wel benieuwd hoe het met haar is...

Er ligt nu sneeuw op de bergen, Heidi zal het wel druk hebben daar denk ik zo maar...

Haai Ladies,



Ik blijf sporadisch still lezen. Heb niet echt wat te schrijven, want hier gebeurt minaartechnisch letterlijk niets.



Nu een reactie op wat jullie an het einde van de oude toppic schreven, vooral op Blauwevrouw.



Op vele adviezen van hier heb ik 'het reden' van mijn leed geblokkeerd op de app en overal waar het kon. Met als resultaat dat hij mij weer 1x opgezocht had en ook nog publikelijk aansprak. Omdat hij, naar eigen zeggen, anders geen contact kon maken (no shit Sherlock!). Waarop ik flipte, natuurlijk, ook al heb ik dat niet naar buiten laten zien. Nu staat hij weer netjes in de app en neemt af en toe contact of stuurt fetishfotos op eigen initiatief. Waarop ik copy/paste reacties geef, zoveel scheelt het me, werkelijk. Echt triest. Ik straal zo veel ongezelligheid uit, denk, dat er alle deze tijd never nooit eens sprake van een ontmoeting was geweest. En hopelijk valt bij hem ook het kwartje binnenkort, dat het hier niets meer te halen valt.



Ik denk niet dat hij iets voor mij voelt of mij enigziens bijzonder vindt. In tegenstelling tot velen: ik heb mijn ergernissen tot 2x duidelik naar hem toe uitgesproken. Laatst had ook Hint nog meegelezen. Hij liet dat met zo een gemak van zich afglijden, echt ongelooflijk laf. Dat kan alleen iemand die niets voelt. Ik denk dat wat hem dwars zit, is dat hij nu weet dat ik me los heb gemaakt van zijn touwtjes. En dat ik reageer alleen omdat ik hem niet in het ectht wil zien (zoals laatst voor de sportschool waar ik train, echt verschrikkelijk en dwingend). Sinds enkele weken heeft hij een nieuwe vriendien en hij zou ook naar de wintersport gaan. Dus als ik gelijk heb: nog een beetje geduld en is ie helemaal weg.



Thuis loopt het zoals het loopt. Geen bijzonderheden, maar ook geen verbeteringen. Manlief zit in de therapie. We hebben vele soorten libidopillen gekocht, maar die zijn nog steeds onaangebroken. En nu is het omdat IK het niet meer wil. Echt helemaal niet. Ik voel niks. Met geen geweer kan je me dwingen om nog sex te hebben met mijn man. Terwijl jaar-twee geleden ik diegene was die om gebrek aan sex jankte. En toenadering zocht. Eigenlijk is mijn probleem nu de zijne geworden.



Ik heb zelf een nieuwe psych gevonden en ben begonnen met de individuele gesprekken, die uitsluitend op mij gericht zijn. En ben mijn eigen wensen en motieven bloot aan het leggen. Eerst eigen puin opruimen.



Ik ben tot conclusie gekomen dat thuis never-noit iets veranderen zou. En dat ik me of erbij neer moet leggen, of weg moet gaan. Dus ik ga me ook niet laten inpraten in wat voor vorm van relatietherapie. Heeft helemaal geen nut meer.



Ergens hou ik nog van mijn man. Als vader van mijn kind. En zoals een moeder haar kind ziet, zo zie ik mijn man ook. Als een kind erbij. En niet als een man. Jammer dat we in deze fase zijn beland, maar gevoelsmatig kan ik het niet afdwingen. Ik kan mezelf niet dwingen om van hem weer op de juiste manier te gaan houden. En de tijd kan ik niet terugdraaien. Ik ben mijn breekpunt voorbij. So that's it!



Ik kan niet tegen dat ik mijn zoon tussen de twee vuren werp, verwikkeld in een scheiding. Hij heeft het heel zwaar gehad afg jaar (geopereerd en een psych diagnose gekregen, heeft veel steun en begeleiding nodig en een rustig thuis). Echt een rotjaar was het voor hem en ik kan het echt niet maken om nu aan mezelf te denken. In de financiele zin hebben mijn man en ik heel veel samen opgebouwd. Dat is, naast de ouderschap, de enige vlak waar we nog als team functioneren. Het zou jammer zijn om dat allemaal af te breken omdat hij nu eens als man niet presteert.





Dus ja, uit vele comformistische redenen blijf ik voorlopig samen. Maar dit gebrek aan hoop brengt ook rust: er is ook geen terugkerende teleurstelling. En ik doe mijn best om alles wat mij niet aanstaat op afstand te houden.



Zelfs de mogelijke sjans hou ik op afstand: voor het weekend kreeg ik nog een aanbod voor whatsapp contact en misschien wat meer maar (pas op!): onder de voorwaarde dat het alleen ma t/m do en tijdens de werktijden gebeurt. En anders niet. Gezellie: nog niet eens begonnen en al in het hoekje gestopt!

Ik bedoel: who needs that?



Ik weet dat het misschien raar klinkt, maar ik voel me rustig nu. Letterlijk alles wat me niet past houd ik weg. En verder zorg ik goed voor mezelf. Ik slaap/eet/sport weer goed. Ik probeer stil te staan bij wat ik zelf voel/wil. Het is helemaal niet erg en voelt eigenlijk best zen om zo op jezelf gericht te zijn.



Ik weet dat dit allemaal eigenlijk helemaal niet goed klinkt. Maar de paradox is dat ik me en rustiger en gelukkiger voel dan in de ja-ren. Zoals iemand zei: weg met alles wat energie zuigt.



Een voorbeeld:

Vandaag heb ik een middag vrij en ik neem het helemaal voor mezelf: ik ga eerst wandelen en koffiedrinken, bij de uiterwaarden van een rivier in de buurt. Lekker vrieze neus halen. Daarna naar de winkel/eten klaarmaken en weg. Vervolgens krachtsport doen, 2 uur knallen, zonnebank, sauna en douchen. Thuis ben ik dan rondom 20:00, licht als een veertje, en kan nog wat voorbereidingen voor moegen doen. Of wat kwaliteitstijd met mijn zoon. Heerlijk!



Ik weet niet of dit lange lap een logische samenhang laat zien, maar na lange tijd voelt alles weer goed!



Heel af en toe heb ik een slechte dag. En die is dan niet op iemand specifiek gericht: niet naar mijn man en ook niet naar ex vlam toe. Het is meer gemis aan 'n liefde' in mijn leven en een algemene gevoel van eenzamheid.



Ooit, ooit zal alles vanzelf goed komen, ik heb alle vertrouwen erin. En dan zal ik klaar zijn..

Wat een heftig verhaal divergentthinking, echt knap hoe je daar mee omgaat. Ik herken wel wat dingen, lastig om daar een balans in te vinden.

Hi Ana,



Bij mij was er wel stres. Omdat mijn vlam een paar stekjes los heeft, vooral.



In die context moet je ook mijn bovenste post lezen:

Na verloop voel ik me vooral opgelucht. En ook blij dat er geen consequenties achter zijn gebleven (in welk zin dan ook).



Dus vroeger stress, nu 'flat line'.



PS (op de ene of de andere manier heb ik gemist wat er zo raar uitgepakt is met ons Karamella. Iemand kort samenvatting ??)

Spinsels, wat goed dat je je geluk niet meer van anderen laat afhangen. Kan ik nog wat van leren. ..



Divergent, ik las je altijd toen ik nog meelas in het vorige topic. Jij kan zeer verhelderend schrijven..



Hier inmiddels tweede date achter de rug met Meneer2. Wat jullie schreven is waar: de seks wordt idd beter . We hebben het heerlijk gehad en nu appen we weer als vanouds...Prima dus! En we hebben het al weer over een volgende date.

Wat ik beetje mis, is diepgang. We praten alleen over koetjes en kalfjes en mijden verhalen over thuis. Ik doe hier zelf zeker aan mee omdat ik vind dat we niet teveel in elkaars levens verslingerd moeten raken.

Hmmm....het is ook nooit goed...

Diverge, mooi verhaal, knap van je.. lijkt me niet makkelijk om die berusting te vinden en te accepteren!



Karamella is het slachtoffer geworden van een zielige minnaressen detective die haar vrije uurtjes besteed aan het uitpluizen van andermans bezigheden en leven en wilde dit bij kara-man gaan melden.. Dit was niet iemand uit haar privé omgeving maar blijkbaar iemand die doelbewust opzoek ging naar herkenbare personages op het forum om hun privé leven te verzieken.



In mijn sprookje is alles weer wat rustiger.. ik heb veel nagedacht (volgens mij was het mokje die de zondagavond kip zonder kop aanhaalde? Die hakte erin en zorgde voor een eye opener!) Ik heb 2 tussentijds één keer gezien, samen gegeten en veel gepraat, we hebben besloten dat we de waas van de eerste twee maanden (noem het de kip zonder kop fase) waarin we alletwee het liefst dagelijks samen zouden zijn achter ons laten, we spreken elkaar wel dagelijks maar daten 1 x per maand en niets zonder afspraak, dit geeft mij een wat vaster gevoel.. geen springerig gedoe.. het maakt dat ik me kan focussen op één datum en hem gedurende andere dagen even los kan laten.

wat ik eerst even zag als een mogelijke verliefdheid bleek inderdaad een combi tussen lust, spanning en het gevoel wat hij mij geeft. We hebben wel uitgesproken ontzettend veel om elkaar te geven... maar verliefd zijn we op onze schaduw wereld, niet op elkaar.

Weet niet meer of ik dat was, zou kunnen. Fijn dat het je geholpen heeft, en zo te horen heb je verstandige besluiten genomen. En vooral dat je het duidelijk voor jezelf hebt: de vlinders dansen vanwege jullie bubbel, niet om wat je eventueel daarbuiten met elkaar zou willen. Geen koploze kipacties dus meer