Slapende lust, liefde en seks, oorzaken/gevolgen.

De insteek van dit topic is een serieuze variant van het minnaartopic: filosoferen over oorzaken en gevolgen van desinteresse en sleur in de seks binnen je relatie. Accepteren, aan werken en/of een sv, welke oplossing ook. En waarom. En met respect voor ieders keuzes, oplossingen en overwegingen!



Dit topic is dus bedoeld voor mensen die hiermee te maken hebben,over twijfelen, zelf een minnaar/minnares hebben of op het punt staan vreemd te gaan. Of hun partner is vreemdgegaan of een (seks)relatie is begonnen met een ander. Of diegenen die hierin geinteresseerd zijn.



Niet bedoeld voor discussies en oordelen of het moreel verantwoord is om vreemd te gaan en niet voor andere veroordelende reacties. Daar zijn andere topics over.



Mogelijke gevolgen zijn dat je vroeg of laat op zoek gaat of bent gerold in gelijkgestemde seks buiten je relatie, wat kan uitgroeien tot meer gevoelens, worstelingen met verliefdheid/liefde/seks. En veel frustratie, verdriet, jezelf of elkaar tekort doen.



Ik heb gemerkt dat er genoeg mensen zijn die worstelen met dit soort vraagstukken en waarom ze dit gebeurd is, waarom ze hebben gekozen voor bijv vreemdgaan en daar niet makkelijk met familie en vrienden over kunnen praten.



Sommigen hebben behoefte hun ervaringen te delen, herkenning te vinden en te zien hoe anderen hiermee omgaan.



Waarschuwing vooraf: het zullen diepgaander en dus langere reacties zijn dan luchtige oneliners! Het is dus echt alleen bedoeld voor wie dat interessant vindt.

xxas, dat kan ik me goed voorstellen. Behalve leuke spanning haal je ook een hoop andere spanningen in huis.. Als het allemaal easy en zonder al te veel impact kan met sv's/minnaars ernaast en niet van de aandacht thuis afgaat, dan kan het toevoegen. Sommigen kunnen dat perfect & zonder schuldgevoelens scheiden, of als uitbreiding heel goed laten samengaan in een open relatie.



Ikzelf zou een open boek zijn, ik heb geen pokerface, dat stralende/geile zou meteen opvallen en bij mij gaat dat ook ten koste van anderen (dan "ben ik er niet bij met mijn volledige aandacht, in hoger sferen", wil alleen nog maar daaraan denken, geen geduld voor andere (nuchterder) dingen). Ik zou te involved raken bij die persoon, die dat allemaal in mij losmaakt.



Ik snap niet dat ex dat zo lang heeft volgehouden. Ik zag hem nooit stralend of verliefd of blij in die tijd, eerder een schim van zichzelf, stond ontevreden in het leven toen, de nadruk opeens op fouten zoeken/de verschillen en onbedoeld werd ik de "lastpost", stond symbool voor degene die hem belemmerde/ in de weg stond (terwijl ik dat niet eens wist).



Ik denk ook dat zodra het evenwicht verschuift naar voornamelijk "wat heb ik nodig in het leven" (het individuele, eigen bevrediging, al dan niet gezond egoisme), het bijna onontkomelijk samengaat met dat het van het gezamenlijke af gaat. Niet altijd (zie de stellen die het alllebei open en wel als uitbreiding echt samen en saamhorig delen). Maar los van elkaar moet je van goeden huize komen wil het niet ten koste van je relatie gaan, omdat het dan toch meer "ik" is ipv "wij".



Ik vind het super van jullie dat jullie ook dingen terug durven te draaien en bewust voor dat "wij" kiezen. Ik denk dat er veel kans is dat je er dan samen ook weer wat van kan maken, al moet eea wat tijd hebben om te bezinken en echt weer te vinden bij elkaar. Wens jullie dan ook heel veel succes en hoop dat jullie samen ook weer genoeg leuke uitdagingen vinden en samen voldoening uit het leven kunnen halen!

@Univerzicht: even ter aanvulling:

Ik hink op 2 gedachten. Seks kan zoveel meer zijn dan lust of egobehoefte. Ik zie geen "goed" of "slecht" in de zin van oordelen of veroordelen. Ik vind wel dat er een verschil zit in wezenlijke behoefte/onwikkeling of alleen maar spanning zoeken.



Er is (voor mij) een verschil tussen nieuwe dingen leren door te ervaren of het nieuwe van spanning van een nieuw persoon willen ervaren. In jouw geval zou die nieuwe ervaring alleen kunnen met een ander persoon, immers andere sexe. In mijn geval een andere manier van seks/omgaan met seks, waardoor ik zou leren beperkingen/belemmeringen en angsten te overwinnen op seksueel/intiem gebied.



Als stel kan je vast komen te zitten in een "plafond": het recht van de 1 houdt op waar het recht van de ander begint. De liefde voor een ander kan je begrenzen, belemmeren om verder te ontwikkelen. Met name als je "uitgevarieerd" bent en geen nieuwe ervaringen meer beleeft samen. Dan nog kan dat soort intieme seks heel bevredigend zijn en ook gepaard gaan met de nodige lust, de intimiteit van liefde, het vertrouwde, kunnen lezen en schrijven met elkaar, elkaar aanvoelen enz..



Het wordt moeilijker als het onbevredigend is, niet open, niet uit jou haalt wat er mogelijk in zit, begrensd wordt door de wensen/medewerking/wisselwerking met je partner. Waardoor je niet groeit, maar vastloopt. Ik denk niet dat het de bedoeling van liefdesrelaties is dat je stopt met eigen (wezenlijke) ontwikkelingen. Dat is in mijn optiek iets anders dan seks als kick/verslaving (aan genot en spanning), als aandacht, als bevestiging, voelen dat je nog meetelt/aantrekkelijk bent voor anderen, thuis "je zin niet krijgen", enz.



Het is en blijft een overlap: eigenbelang versus gezamenlijk belang. Aanpassen aan de ander (veto bijv) waardoor je diegene belangrijker acht dan jezelf kunnen zijn (of ontdekken wie je zelf bent) of per se "je eigen geluk" volgen/zoeken: er ligt een heel grijs gebied tussen (oa afhankelijk van de motieven erachter: simpele egobevrediging of werkelijk dichter bij jezelf komen/ het onbekende opzoeken/ afwerpen van schaamte en andere beperkende zaken, waardoor je verder van jezelf af staat dan nodig zou zijn).



Je kan als stel muurvast komen te zitten, en niet alleen in seksueel/intiem opzicht. Ook andere zaken waar je verschillend over denkt.

In seks kan je jezelf net zo goed enorm belemmeren, doordat je ervaringen vaak leiden tot aannames over jezelf. Voor mij is seks niet zomaar mijn genot achterna lopen of alleen maar leuk en spannend.



Op allerlei gebieden ben ik (al dan niet uit noodzaak gebooren) allerlei uitdagingen aangegaan, die ik anders niet had opgezocht. Angst voor het onbekende, zowel in levenswijze als werk als ook in seks. Voorbij de grenzen die ik altijd veilig aanhield, voorbij eigen aannames over hoe ik "weet" (dacht te weten) hoe ik in elkaar zit.



Als stel kan je het onbekende opzoeken/ omarmen, uitdagingen aangaan (zoals omgaan met jalouzie, dingen proberen die je anders niet gedaan zou hebben enz). Als stel kan je ook stilstaan en blijven in het bekende.



Maar ook als single kan je jezelf beperken (aannames, die veelal gebaseerd zijn op wat je van jezelf kent en meegemaakt hebt op dat gebied). Ook dan kan je alleen "veilige of bekende" ervaringen opzoeken, uit angst voor afwijzing, angst voor kwetsbaar zijn, voor pijn en ongemak, voor verlies en verdriet, voor intimiteit of binding, angst voor controleverlies enz enz.



Voor mij bestaat het juist behalve uit leuk-spannend ook uit het ervaren van het onbekende, om mijzelf bij te stellen, om mezelf niet te accepteren met mijn beperkingen/onvolkomenheden, of bij voorbaat dingen al af te wijzen, maar angsten en uitdagingen onder ogen zien en risico's durven nemen. Niet stil blijven staan in wat ik al ken en ervaren heb. En zo heb ik al eea kunnen bijstellen (paar jaar geleden had ik gezworen dat ik vaginaal niks voelde en het neuken vooral genot voor de man was).



Om te ontwikkelen en je ervaringen te vergroten zijn er 2 (minstens) nodig. Dus of je dat binnen of buiten een relatie niet kan proberen/leren omdat je daar de partner niet voor hebt is allebei stilstand. Met dit verschil dat ik zelf bepaal en vrij ben daar iemand bij te vinden (en hoeveel tijd ik daarin steek, hoe belangrijk ik dat vind enz) en binnen een relatie beperkt wordt door een ander, hoe ver jij mag gaan of juist niet mag gaan.



Daarbij is denk ik wel een overweging dat je heel veel andere dingen samen deelt, en misschien ook nog eens fijne, maar niet meer heel spannende seks. Staat tegenover dat een ander met zijn/haar veto (opvattingen, gevoelens) de streep trekt, en ik die voor mijzelf kan trekken (dus geheel volgens mijn eigen behoeften en gevoelens en evt andere beperkingen).



Je kan stagneren in je ontwikkeling, omdat je relatie dat begrenst, je jezelf begrenst, of dat je er op dat moment gewoon geen partner voor hebt.



Omdat ik op meerdere gebieden doelen/ambities heb, is seks en vinden van een sv/ regelmatige seks/ minnaar of liefdespartner soms gewoon geen prioriteit. Dan weer overheerst dit en dan weer dat, soms houd ik er te weinig tijd voor vrij/ over, ben ik er in periodes totaal niet mee bezig of sta ik er niet eens voor open, omdat ik door andere dingen in beslag genomen word, hoewel ik het wel heel belangrijk vind..



Maar nogmaals: het is "maar" 1 vd gebieden waar ik veel heb laten liggen en uitdagingen liggen. Maar net als je daar in een relatie bewust tijd en aandacht aan moet geven, kost het ook tijd en aandacht om nieuwe mensen te ontmoeten, of te daten, een (sv/liefdes)relatie te vinden en te onderhouden. Als ik daar niet aktief in ben, of te druk bezet ben, dan komt er ook niks "vanzelf" op je af, heb ik niemand "achter de hand" en ervaar ik helemaal niks, hahaha. (en daar kan ik geen partner of niemand de schuld van geven, behalve mijzelf!)..



Anyway, ik heb al heel wat kunnen bijstellen afgelopen jaren over mijzelf en seks enz in dit opzicht, daarom weet ik dat "zo ben ik nu eenmaal" je bij voorbaat beperkt om nieuwe kanten van jezelf te ontdekken of ontwikkelen. Of te ontdekken dat wat je vroeger afwees (als zijnde schaduwkanten of om je voor te schamen) soms weleens je sterke en passionele kanten kunnen blijken te zijn!

@xxas: dat is mooi om te lezen. Ik weet hoe zeer iets je in beslag kan nemen. En hoe fijn/spannend en gewenst het/diegene/dat iets ook kan zijn, je erin kan verliezen en geen oog meer hebt voor andere belangrijke zaken. Dan is het meer verslavend, verslaafd aan die vlinders, aan dat gevoel, inhaalgevoel ook. Waarbij al het bekende en vertrouwde al gauw saai (sleur) afsteekt. en kan een vertekend beeld geven in belangrijkheid.



Als ik op zo'n roze wolk verkeer heb ik nergens anders meer zin in, oog voor, zie ik alles daarbuiten als "moeten"( stoorzenders die mij beletten om te voelen) en die spannende/passionele staat als zaligmakend.. (tot je met beide benen op de grond landt). Als je dat langere tijd niet gevoeld hebt, is het moeilijker afstand van te nemen op het moment dat je dat wel weer meemaakt. Het is heerlijk voor al die mensen die gewoon functioneren en dit combineren met lekkere spanning in hun leven. Het is dus wel belangrijk een balans proberen te vinden in dagelijks leven.

Haha, Maya..



Even een nieuwe wending: ex en zijn vriendin zijn uit elkaar. Ik weet niet of dat blijvend is, vind het sneu ook voor hem, maar zag het wel mijlenver aankomen (heeft nog een tijd geduurd voor hij het zelf inzag en dat is toch de enige manier)..



Heeft iets bijzonders, dat ie even eea met mij aan telefoon besprak, als zijn ex zijnde je dit toch samen kan delen.. Ik gun hem dan ook werkelijk gelukkig te zijn en dat was ie niet (vond ik en ik ken hem te goed daarvoor). Hij kon zichzelf niet zijn, a-relaxed met haar/ haar in de buurt.. Kon dit jaren geleden al voorspellen, maar nooit mee bemoeid, iemand moet toch zelf ondervinden. Ik heb daar geen belang (meer) bij, behalve dat ik liever zie dat hij lekker in zijn vel zit & ook tov de kinderen als die bij hem zijn.



Ook voor zijn en haar kinderen zou het wennen zijn, die trekken onderling leuk met elkaar op.. Blijven die elkaar dan wel zien? Ik weet het niet. Het blijft ingewikkeld allemaal, met latere liefdes en hun bagages van exen en kinderen en verschillende wensen/levenswijze kennelijk. De een wil zo'n commitment van vastigheid en hele plaatje nooit meer, de ander juist wel. En dat levert dan ontevredenheid en getouwtrek op. Of de een moet zich weer aanpassen aan de ander, terwijl je allebei heel goed weet wat je wil en wat niet en dus niet wil inleveren.



Wordt het op den duur niet altijd zo dat die focus op een gegeven moment toch weer komt te liggen bij wat je mist of de verschillen, waar eerst alleen overeenkomsten leken te bestaan? Ik weet het niet, maar kan me ook voorstellen dat het iets bevrijdends ook heeft, als een relatie meer als "opgave" gaat voelen dan leuk en fijn.. Klinkt misschien gek uit mijn mond, maar heb wel met hem te doen. Ik weet hoe belangrijk het is om jezelf te kunnen zijn en te mogen zijn wie je bent, ook binnen een relatie. En hoe groot de stap (zichzelf) toe te geven dat waar je (destijds) in geloofde "gefaald" heeft.



Het idee dat het (vooral) aan hem ligt, hij ongeschikt is voor relaties, heb ik maar ff uit de wereld proberen te helpen. Er zijn er altijd 2, er is geen gelijk of schuld. Het is een wisselwerking, reactiepatroon, wat je soms niet kan of wil veranderen (zonder dat het ten koste van de een of de ander zou gaan). Jammer, maar misschien beter zo, van wat ik ervan meekreeg vond ik het een onrustige relatie, veeleisend, gedoe elke keer..



Ik geef gewoon genoeg om hem om hem echt gelukkig te willen zien, verder zal het me niet bezighouden of van merken, behalve via de kinderen. Weet niet wat ik er nou echt van vind, als het idd voorgoed over is (is al eerder uitgeweest), maar iig geen triomf of zo (ben nooit jaloers geweest eigenlijk, dus dit geeft geen voldoening). Soms zie je processen (bij anderen) veel sneller van afstand dan (als je er zelf) middenin (staat)..



Ik ga ff stappen nog, beetje laat, eerst dieren uitlaten hier.

Fijn weekend!

@Doddie: eensch! Maar waar ligt het omslagpunt? Het is vaak gedrag wat van begin af aan er is (geweest) en wat toen/jarenlang misschien nog met vertederende/toegeeflijke blik wordt bezien (of verdragen) en (na jaren) omslaat in ergernis. Dan wordt het misschien "aangekaart", nog een tijd aangekeken (of het nog verandert in de wel gewenste richting) en op een gegeven moment geeft het de doorslag of weegt het positieve niet meer op of zo.



Misschien toch omdat ook bepaalde minder mooie karaktertrekjes/kanten als de tijd verstrijkt meer aan het licht komen of duidelijk wordt dat het bij iemand hoort (en niet gaat afleren) en je (na verliefdheid) minder je best doet je beste kanten te laten zien. Dat beiden steeds meer zichzelf (mooie en minder fraaie kanten dus) willen zijn. Net als met alles waar "te" voor staat. Ondernemend en initiatiefrijk wordt bij "te" dan dwingend, opdringerig. Of moederlijk/zorgzaam wordt bemoeien.

Relaxt wordt saai en laks, enz.



Denk dat idd achteraf van alles te beredeneren valt naar hoe de uitkomst is, maar gaat om het gevoel wat erin geslopen is en ergernis, "stressy" gaat overheersen over de fijne gevoelens. En ermee echt stoppen kan veel later pas zijn (als de overtuiging er is dat het niet meer gaat veranderen in positieve zin).



Doddie: ja, tis fijn dat je elkaar niet helemaal kwijt bent, als je toch een lang en fijn verleden samen hebt gehad. Naast geliefden waren we ook altijd maatjes en hij was mijn beste vriend, dat heb ik wel gemist (zij trok dat niet, had duidelijke ideeen en jalouzie daarover, ook (weet ik) commentaar op mij/mijn levenshouding/levenswijze/opvoeding vd kinderen. En daardoor trouwens indirect op hem, want hij en ik stonden hetzelfde in het leven en opvoeding.



Kon altijd direct aan hem merken of zij in de buurt was, qua afstandelijkheid/kortaf. Als er echt iets was/ is, zijn we er voor elkaar. Hoop dat dat maatjescontact meer ruimte krijgt. Je merkt aan iemand dat ie onrustig/opgejaagd/afwezig is, in bochten moet wringen om het iedereen (lees: haar) naar de zin te maken, het goed te doen, gezeik te ontlopen eerder. Hoe a-relaxed is dat? En dat ging uiteindelijk ten koste van de wel relaxte en flexibele mensen (kids en ik). En hemzelf.



Ik hoop dat dit blijvend uit is, (niet voor mijzelf, dat is voorbij) ook al zijn er ongetwijfeld heel veel leuke en mooie kanten aan die relatie geweest. Hij ontwikkelde zich eenzijdig, nadruk op materialistisch en status. Gaat er meer om dat ik weet wie er aan een mooi, lief, gevoelig mens daaronder ook huist en hoop dat de echte, authentieke persoon die hij is, ware liefde ontmoet.

Trouwens raar eigenlijk, zoon zei gisteren nog dat ie zich ex en ik niet als koppel kon voorstellen.. en dat terwijl de meeste kinderen bij scheiding niets liever willen dat ouders bij elkaar zij/blijven.. Prima dat ie dat niet mist, maar dat ie het zich niet eens kan voorstellen na zoveel jaara?? (en dan te bedenken dat het toen zo vanzelfsprekend was met beide ouders samen in 1 huis)..



Mijn kinders vinden het dus prima, sterker nog, hebben die wens helemaal niet, dat beide ouders samenzijn. Dat hebben we goed gedaan als exen tov de kinderen. Ik vond het destijds het moeilijkste in mijn leven, had toen nooit kunnen denken dat

ze er zo aan zouden wennen en daarbij zo lekker in hun velletje zouden zitten..

@Innote: tuurlijk! Welkom en voel je vrij te schrijven wat je wil!



@Doddie: als ik eerlijk ben, in mijn geval dan: los van seks houd ik van die man. DIe liiefde gaat diep. Dat in stilte en dat zal ik ook blijven doen, op afstand.. Daarom is er denk ik weinig ruimte al die jaren voor een nieuwe liefde en ben ik gericht op het seksuele met dat kleine beetje meer.

Maar het blijft onverminderd pijnlijk. Ik kon en kan liefde los zien van het seksuele. Het is meer een kwestie geweest van wel moeten aanvaarden, en dat heb ik ook gedaan: accepteren dat je dan geen geliefden kan zijn, dat was al onderuit gehaald voor we uit elkaar gingen. En vriendschap heb ik (noodgedwongen) afstand van genomen, evenals je leven en vriendenkring enz.



Die afstand is nooit meer te overbruggen en dat hoeft ook niet, ben inmiddels ook blij met mijn eigen leventje zoals het is, de vrijheid, mezelf kunnen zijn zonder gedoe. Maar ben al 2 dagen van slag, mocht het zo blijven, omdat ik die betrokkenheid als vriend en maatje ook jaren heb gemist (genegeerd voelen, onbelangrijk) en dat voel je pas als je daar weer een glimp van mag opvangen. Hoe belangrijk dat eigenlijk voor me was en is, besefte ik van tijd tot tijd wel en hoeveel verdriet daarachter zit bij mij (ik had die behoefte wel, maar zat er gewoon niet in).



Verder zal het niet veranderen, behalve dat het ook als je uit elkaar bent, pijnlijk blijft dat je van iemand kan houden (ik dan), zonder seksuele match. En daardoor die liefde onderuit gaat. Dat dat niet altijd hoeft, laten meer mensen hier zien, en ook dat gaat niet over rozen (open relaties enzo). Dat is altijd blijven wringen, mijn liefde was toen niet over, ik zocht/miste geen nieuw "totaalplaatje". Als het maatjesgevoel er weer mag zijn, zou ik dat fijn vinden, maar aan de andere kant ben je allebei zo gewend aan zijdelingse betrokkenheid, dat dat denk ik niet meer verandert..

Moet ik ff bij zeggen dat ex destijds nog opteerde voor een open relatie + relatietherapie, maar pas na 2 zeer vervelende en turbulente jaren (eea op mij afreageren, mankeerde van alles aan mij vond hij, eenzijdige inspanning van mij en 0,0 van hem om eruit te komen) en het opbiechten van zijn sv/liefdesaffaire (om zijn eigen geweten). En nog geen echte openheid van zaken geven. En daar stond ik toen dus totaal niet voor open, too late, het vertrouwen was te zeer aangetast (en vertrouwen is drijvende kracht achter succesvolle open relaties), ik voelde het ook ff niet, zeg maar, ik was er wel klaar mee, heb die keuze gesteld: of samen verder zonder haar erbij, of met haar verder en dan met mij vriendschap/ een goede ex-relatie..



Voor dat laatste heb ik me ingespannen. Maar je kan (eenzijdig) op "hart-niveau" uitzenden wat je wil, en tot je een ons weegt, maar als iemand zich ervoor afsluit (om welke reden dan ook) dan is en komt er geen "verbinding". Als iets zinloos is, dan stop je ermee (ik tenminste). Dan respecteer en accepteer je dat.



Zoals jullie wel hebben kunnen lezen tussen de regels door, bleef ik vooral koesteren wat er wel was. Denk dat het ook uitmaakt of je waardering en bevestiging in een nieuwe (ge)liefde vindt/krijgt of niet..Die behoefte is er minder als dat door iemand anders wordt ingevuld. Ik heb dat mijzelf uiteindelijk gegeven. En hij kreeg het van haar, dus van mij niet nodig. Doet me toch goed te weten (wist/merkte ik eerder al wel, maar toch) dat die ruimte er wel meteen buiten haar invloedssfeer..



Bizar is dat hij zich realiseert hoe hij zich gaandeweg aangepast heeft en zichzelf kwijtraakte. Ik hoop dat ie dat inzicht vasthoudt. Kan dat goed begrijpen, ik had dat immers destijds zelf (of aanpassen aan hoe hij mij wou zien of strijd krijgen), ik besloot tot het laatste (uiteindelijk) en ik weet nu hoe bevrijdend en fijn het is om "jezelf terug te vinden" en te kunnen/mogen zijn! Ik zal dat authentieke altijd steunen, met wat ik nu weet. Op wezenlijke dingen is het voor niemand goed om "in te leveren van jezelf".



Dus niet om mij, (dat komt niet meer terug), maar ik geef genoeg om hem om te hopen dat hij zijn eigen "ik" vindt en daarnaar gaat luisteren en leven! Ik gunde hem zowiezo een fijn leven, maar dan ook echt fijn, met iemand die kan geven wat ik niet kon en kan geven. Mensen moeten hun eigen processen leven, eigen inzichten verwerven, ben altijd blij als geliefden een stap verder komen. Ook al zijn het "lullige" levenslessen.



(zo ook vanmiddag en vanavond verrassende inzichten van familieleden, dat kan je niet "bijbrengen", dat kan iemand alleen zelf ontdekken, eigen rol, patronen en verbanden zien).

Vandaag weer telefonisch gesprek met ex. Opgewekt, vrij lang, relaxt. Ik vind het geweldig om te merken hoe fijn hij het met zichzelf vindt, bevrijd voelt, ontspannen, tijd voor zichzelf maakt. Hij noemt het zelf rust. (en daar was hij echt nooit naar op zoek, innerlijke rust, altijd van het een in het ander springen, altijd druk, kicks om te voelen dat ie leeft). Ben er blij om.



Verder zelf iets anders aan het afhandelen (hoop ik) wat mij innerlijke rust moet geven (lees: get rid of een "uitzuiger", verbreken van de laatste "bindingen"). En eergister een leuke ontmoeting met een wel erg prettige man, onverwachts, vrij vertrouwd (een doorvrager) en open meteen.. Met een borreltje op, na sluitingstijd, op een bankje tot diep in de nacht gekletst, gaat nergens over, hahaha



Ben benieuwd of ik nog iets hoor van hem, daar sta ik wel voor open. Misschien heb ik hem een wat aparte indruk gegeven, heb eea prijsgegeven (seksueel), maar waarschijnlijk warrig (zeker voor hem). Het fascineerde hem wel, maar ja, je weet niet hoe hij daar bij daglicht de volgende dag over denkt.. te ingewikkeld kan vinden, alsnog.



Ik vond het eigenlijk wel heel "schattig" hoe dit ging, alsof we elkaar al jaren kenden en hij zei: "dan moet je me wel de tijd (of gelegenheid) geven om het te leren"..haha, alsof die overeenstemming er al was, alsof het vanzelfsprekend was dat er een (seksueel) vervolg komt..



Stomme is dat ik dingen gezegd heb, die ik nu niet kan nuanceren, zonder contact. Zoals dat ik geen relatie zoek, maar een seksuele. Dat laatste is wel zo (dat dat klikt belangrijk voor mij), maar sluit niet uit dat er meer is of ontstaat. En hij is een gezonde vent, die iha (weer) open staat voor een nieuwe relatie, mocht zoiets groeien met iemand. Denk dat ik de indruk heb gegeven dat ik daar niet aan toe ben of zo, wat niet zo is.



Nou ja, we'll see.. Ik hoop nog van hem te horen/zien. Het intrigeert me, hij is slim en openminded, geinteresseerd, oprecht iemand, die het voor elkaar kreeg dat ik zo open was (dat ben ik nooit irl zomaar vanuit de kroeg), het is een latertje geworden, denk niet dat ie dat gewend was, leken wel pubers, haha. En ik was vrij de volgende dag, hij niet..



Gek dat dat nu gebeurt, of juist niet?



Kan niet goed uitleggen, maar het idee dat het eindelijk goed is zo, ex als goede vertrouwde vriend terugzie, en (vooralsnog) happy met zichzelf. En die andere kwestie (hopelijk) naar een oplossing, alsof er door loslaten idd ruimte komt voor andere mensen en dingen.. (maar dat zou wel snel zijn). Bijzonder iig!

Even dit topic naar boven halen.



Ik kan niet zoveel meer reageren ivm minder forummen, maar hierbij wil ik iedereen uitnodigen te schrijven en te delen over onderwerpen als minnaars, al dan niet open nr 1 relaties, verlangens, gemis, keuzes en consequenties die komen kijken bij minnaar/minnares//sv hebben. OOK waar het toe geleid heeft, hoe de relaties met nr 1 en met de minnaar/minnares/sv zich ontwikkelt/ ontwikkeld heeft, ook als dat leidde tot uit elkaar gaan of afscheid van minnaar/res, of juist de nr 1-relatie zich heeft verdiept, opengegooid, kortom: alles is bespreekbaar hier wat je elders niet kan delen.

Even een upje voor dit slapende topic..

voor iemand met soortgelijke problemen in een ander topic..

Up voor iemand

Upje voor iemand