Seks
alle pijlers
#zeghet
donderdag 5 november 2015 10:03
Ik had hier al wel een topic verwacht over #zeghet, de twitter hashtag die vrouwen (en enkele mannen) gebruiken om te vertellen over sexueel geweld maar kan er geen vinden. Misschien leeft dit toch minder dan ik had gedacht, maar er is wel aandacht aan besteed op televisie.
Nu zal ik zelf maar eerlijk zeggen dat ik nooit iets heb meegemaakt. Toch zet het mij aan het denken. Het lijkt erop dat sexueel geweld best vaak voorkomt maar onder het tapijt wordt geveegd. Dat is een probleem en er is dan dus een verschil tussen wat veel mensen denken (komt weinig voor) en wat de realiteit is (komt best nog vaak voor). Maar er zitten ook elementen in die ik niet helemaal gepast vind (o.a. vrouwen die gaan vertellen wie de dader is). Ook de doelstelling vind ik soms onduidelijk. Is het therapeutisch om deze verhalen (soms 10 jaar na dato) nog te vertellen? Wat is het nut van 'awareness' als je er toch van uit mag gaan dat iedereen wel weet dat sexueel geweld een no-go is?
Maar goed, misschien is dit #zeghet toch niet zo'n groot ding als eerder deze week dacht nav. aandacht in de media.
Nu zal ik zelf maar eerlijk zeggen dat ik nooit iets heb meegemaakt. Toch zet het mij aan het denken. Het lijkt erop dat sexueel geweld best vaak voorkomt maar onder het tapijt wordt geveegd. Dat is een probleem en er is dan dus een verschil tussen wat veel mensen denken (komt weinig voor) en wat de realiteit is (komt best nog vaak voor). Maar er zitten ook elementen in die ik niet helemaal gepast vind (o.a. vrouwen die gaan vertellen wie de dader is). Ook de doelstelling vind ik soms onduidelijk. Is het therapeutisch om deze verhalen (soms 10 jaar na dato) nog te vertellen? Wat is het nut van 'awareness' als je er toch van uit mag gaan dat iedereen wel weet dat sexueel geweld een no-go is?
Maar goed, misschien is dit #zeghet toch niet zo'n groot ding als eerder deze week dacht nav. aandacht in de media.
Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren
donderdag 5 november 2015 15:09
quote:MrsStanleyWalker schreef op 05 november 2015 @ 15:04:
[...]
Juist.
Ik vind dat sommige mensen echt idioot makkelijk doen over het feit dat de rechtsstaat slachtoffers geen bescherming biedt en dat daders tegen de slachtoffers beschermt moeten worden en zich ook nog moreel superieur wanen.Dus als je graag vasthoudt aan principes als 'eerlijke rechtsgang', 'onschuldig tot tegendeel bewezen' en 'hoor en wederhoor', dan voel je je moreel superieur? #jeleertelkedagwat
[...]
Juist.
Ik vind dat sommige mensen echt idioot makkelijk doen over het feit dat de rechtsstaat slachtoffers geen bescherming biedt en dat daders tegen de slachtoffers beschermt moeten worden en zich ook nog moreel superieur wanen.Dus als je graag vasthoudt aan principes als 'eerlijke rechtsgang', 'onschuldig tot tegendeel bewezen' en 'hoor en wederhoor', dan voel je je moreel superieur? #jeleertelkedagwat
it's not who I am underneath, but what I do that defines me
donderdag 5 november 2015 15:11
quote:jacer schreef op 05 november 2015 @ 14:51:
[...]
En daarmee sla je de spijker volkomen op zijn kop, juist vanwege die kromme situatie is het voor slachtoffers al zo moeilijk! Ik lees -ook in dit draadje- genoeg reactie om te peilen dat er ook hier genoeg vrouwen zijn die het (gelukkig!) nooit hebben meegemaakt. Maar als je zelf slachtoffer bent, is het best pijnlijk om de ongenuanceerde reacties te lezen van vrouwen die vinden dat daders beschermd moeten worden - want daar komt het op neer. Een goed werkende rechtsstaat zou juist goed moeten zorgen voor slachtoffers van seksueel geweld, maar in plaats daarvan kun je maar beter je mond houden omdat je anders wegens smaad wordt aangeklaagd... Omgekeerde wereld!
Ik hoop dat anderen die het niet mee hebben gemaakt, ook na willen denken over wat het eigenlijk inhoudt, seksueel geweld. Iemand neemt zonder jouw toestemming, iets weg van jou en gaat over al jouw grenzen heen. Je raakt direct beschadigd. En als iemand zo flink is om jou op zo'n wijze te beschadigen, dan moet 'ie ook zo flink zijn de gevolgen daarvan te dragen. Voor een slachtoffer is de optie van naming and shaming lang zo onbegrijpelijk niet. Maar het zal een kwestie van het eens zijn dat slachtoffers en niet-slachtoffers het met elkaar oneens zijn, simpelweg vanwege een ongelijkheid in ervaring.
Zo simpel ligt het niet. Ik ben het er volkomen mee eens dat je niet zonder meer moet toestaan namen en andere persoonlijke gegevens van daders openbaar te maken. Dit is bij uitstek de gelegenheid om door derden misbruik van te maken en dat juist haalt het hele gebeuren omlaag en werkt echt niet in het voordeel van echte slachtoffers.
Een valse beschuldiging kan ook iemand helemaal kapot maken. Ik heb het zien gebeuren en het is niet meer ongedaan te maken.
Dat is dus niet daders in bescherming nemen dat is onschuldigen beschermen.
Ik begrijp volledig het naming and shaming. Mede omdat ik als jonge meid ook het e.e.a. heb meegemaakt. Ik kan er ook begrip voor opbrengen wanneer slachtoffers het doen en het terecht vinden voor de dader.
Ik ben het er alleen volledig mee oneens om te gaan goedkeuren dat dit op social media of gewoon in de media geaccepteerd gaat worden. Hier halen we onze rechtstaat mee naar beneden. Zeker omdat niet altijd duidelijk is of iemand schuldig is. En ik hecht waarde aan "onschuldig tenzij anders bewezen". Ik ben heel huiverig voor het idee van recht in eigen handen nemen.
[...]
En daarmee sla je de spijker volkomen op zijn kop, juist vanwege die kromme situatie is het voor slachtoffers al zo moeilijk! Ik lees -ook in dit draadje- genoeg reactie om te peilen dat er ook hier genoeg vrouwen zijn die het (gelukkig!) nooit hebben meegemaakt. Maar als je zelf slachtoffer bent, is het best pijnlijk om de ongenuanceerde reacties te lezen van vrouwen die vinden dat daders beschermd moeten worden - want daar komt het op neer. Een goed werkende rechtsstaat zou juist goed moeten zorgen voor slachtoffers van seksueel geweld, maar in plaats daarvan kun je maar beter je mond houden omdat je anders wegens smaad wordt aangeklaagd... Omgekeerde wereld!
Ik hoop dat anderen die het niet mee hebben gemaakt, ook na willen denken over wat het eigenlijk inhoudt, seksueel geweld. Iemand neemt zonder jouw toestemming, iets weg van jou en gaat over al jouw grenzen heen. Je raakt direct beschadigd. En als iemand zo flink is om jou op zo'n wijze te beschadigen, dan moet 'ie ook zo flink zijn de gevolgen daarvan te dragen. Voor een slachtoffer is de optie van naming and shaming lang zo onbegrijpelijk niet. Maar het zal een kwestie van het eens zijn dat slachtoffers en niet-slachtoffers het met elkaar oneens zijn, simpelweg vanwege een ongelijkheid in ervaring.
Zo simpel ligt het niet. Ik ben het er volkomen mee eens dat je niet zonder meer moet toestaan namen en andere persoonlijke gegevens van daders openbaar te maken. Dit is bij uitstek de gelegenheid om door derden misbruik van te maken en dat juist haalt het hele gebeuren omlaag en werkt echt niet in het voordeel van echte slachtoffers.
Een valse beschuldiging kan ook iemand helemaal kapot maken. Ik heb het zien gebeuren en het is niet meer ongedaan te maken.
Dat is dus niet daders in bescherming nemen dat is onschuldigen beschermen.
Ik begrijp volledig het naming and shaming. Mede omdat ik als jonge meid ook het e.e.a. heb meegemaakt. Ik kan er ook begrip voor opbrengen wanneer slachtoffers het doen en het terecht vinden voor de dader.
Ik ben het er alleen volledig mee oneens om te gaan goedkeuren dat dit op social media of gewoon in de media geaccepteerd gaat worden. Hier halen we onze rechtstaat mee naar beneden. Zeker omdat niet altijd duidelijk is of iemand schuldig is. En ik hecht waarde aan "onschuldig tenzij anders bewezen". Ik ben heel huiverig voor het idee van recht in eigen handen nemen.
It's never too late start living!
donderdag 5 november 2015 15:11
wellicht moet ik niet reageren omdat dit onderwerp mij hard raakt.
Ik ben van mijn 4e tot mijn 7e seksueel misbruikt door mijn stiefmoeder. Er is aangifte gedaan, er kwamen verhoren en de toenmalige kinderbescherming werd er bij betrokken. Tegen mijn moeder werd letterlijk gezegd: Mevrouw, weet u zeker dat u hiermee door wilt gaan? Uw kinderen gaan een proces in waar ze nog niet oud genoeg voor zijn. En de kans bestaat dat de kinderen bij u uit huis gehaald worden om ze in een beschermde omgeving te zetten.
Wat denk jij dat mijn moeder gedaan heeft? Behalve een verzoek tot omgangsverbod voor mijn stiefmoeder ( dat is afgewezen omdat mijn moeder de zaak stop zette ivm het risico ons kwijt te raken).
Maar er is dus geen bewijslast geweest want mijn zusje was 2 en ik 4 toen het begon.
En dus is mijn stiefmoeder onschuldig? En dus mag ik haar niet vervloeken? En mag ik niet blij zijn dat ze het leven gelaten heeft?
Je hebt geen idee waar je het over hebt. Mensen die misbruikt zijn hebben hun leven lang littekens op hun ziel. Een groot deel zal er mee door kunnen leven zonder al te veel problemen. Een deel zal er een leven lang last van hebben en letterlijk een trauma door hebben.
Ik ben van mijn 4e tot mijn 7e seksueel misbruikt door mijn stiefmoeder. Er is aangifte gedaan, er kwamen verhoren en de toenmalige kinderbescherming werd er bij betrokken. Tegen mijn moeder werd letterlijk gezegd: Mevrouw, weet u zeker dat u hiermee door wilt gaan? Uw kinderen gaan een proces in waar ze nog niet oud genoeg voor zijn. En de kans bestaat dat de kinderen bij u uit huis gehaald worden om ze in een beschermde omgeving te zetten.
Wat denk jij dat mijn moeder gedaan heeft? Behalve een verzoek tot omgangsverbod voor mijn stiefmoeder ( dat is afgewezen omdat mijn moeder de zaak stop zette ivm het risico ons kwijt te raken).
Maar er is dus geen bewijslast geweest want mijn zusje was 2 en ik 4 toen het begon.
En dus is mijn stiefmoeder onschuldig? En dus mag ik haar niet vervloeken? En mag ik niet blij zijn dat ze het leven gelaten heeft?
Je hebt geen idee waar je het over hebt. Mensen die misbruikt zijn hebben hun leven lang littekens op hun ziel. Een groot deel zal er mee door kunnen leven zonder al te veel problemen. Een deel zal er een leven lang last van hebben en letterlijk een trauma door hebben.
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 5 november 2015 15:12
quote:ikeaverslaafde schreef op 05 november 2015 @ 11:17:
[...]
Het lijkt me toch niet dat ChiefSeattle van plan was het op zijn Facebookpagina te schrijven? Dat moet je echt niet doen.Nee hoor, absoluut niet. Ik heb hem geblokkeerd en mijn facebookprofiel gedeactiveerd. Ik ga helemaal niks doen, denk ik. Het vreet nu even aan me maar ik heb alle juiste stappen gezet, ik ben niet de juiste persoon om me bezig te houden met zijn leven. Ik wil niks meer met hem te maken hebbrn rn dat gaat niet als ik me ermee bemoei. Ik laat het over aan zijn naasten en de autoriteiten maar ben wel blij dat ik aangifte heb gedaan en hij veroordeeld is. Als iemand er nog iets over wil weten, liever via pb. Maar ik doe niet aan wraak en haat enzo hoor, dat zit gewoon niet in me. Het maakt me ook niet boos, maar bezorgd. Alleen, het is mijn pakkie an niet meer, zeker ook omdat ik alles heb gedaan wat ik kon om herhaling te voorkomen. Ik voel daar een verantwoording/plicht in, zo ben ik nu eenmaal. Loslaten dus en proberen vertrouwen te houden dat ik me nergens zorgen om hoef te maken. Ik ga mezelf nooit verlagen tot het niveau van modder gooien. Ik had een financiele schade kunnen krijgen van 1250 gulden toendertijd, heb ik niet geeist. Ik dacht, steek die maar lekker waar de zon niet schijnt.
[...]
Het lijkt me toch niet dat ChiefSeattle van plan was het op zijn Facebookpagina te schrijven? Dat moet je echt niet doen.Nee hoor, absoluut niet. Ik heb hem geblokkeerd en mijn facebookprofiel gedeactiveerd. Ik ga helemaal niks doen, denk ik. Het vreet nu even aan me maar ik heb alle juiste stappen gezet, ik ben niet de juiste persoon om me bezig te houden met zijn leven. Ik wil niks meer met hem te maken hebbrn rn dat gaat niet als ik me ermee bemoei. Ik laat het over aan zijn naasten en de autoriteiten maar ben wel blij dat ik aangifte heb gedaan en hij veroordeeld is. Als iemand er nog iets over wil weten, liever via pb. Maar ik doe niet aan wraak en haat enzo hoor, dat zit gewoon niet in me. Het maakt me ook niet boos, maar bezorgd. Alleen, het is mijn pakkie an niet meer, zeker ook omdat ik alles heb gedaan wat ik kon om herhaling te voorkomen. Ik voel daar een verantwoording/plicht in, zo ben ik nu eenmaal. Loslaten dus en proberen vertrouwen te houden dat ik me nergens zorgen om hoef te maken. Ik ga mezelf nooit verlagen tot het niveau van modder gooien. Ik had een financiele schade kunnen krijgen van 1250 gulden toendertijd, heb ik niet geeist. Ik dacht, steek die maar lekker waar de zon niet schijnt.
donderdag 5 november 2015 15:19
quote:leen65 schreef op 05 november 2015 @ 15:11:
[...]
Ik ben het er alleen volledig mee oneens om te gaan goedkeuren dat dit op social media of gewoon in de media geaccepteerd gaat worden. Hier halen we onze rechtstaat mee naar beneden. Zeker omdat niet altijd duidelijk is of iemand schuldig is. En ik hecht waarde aan "onschuldig tenzij anders bewezen". Ik ben heel huiverig voor het idee van recht in eigen handen nemen.
Met het risico in herhaling te vallen: ik vind social media geen dumpplek voor narigheid en dus ook niet voor naming and shaming. Ik denk echter dat er wel andere mogelijkheden zijn, buiten social media om.
En ja, ik ben het er zeker mee eens dat een valse beschuldiging van seksueel misbruik ongelooflijk schadelijk kan zijn. Er is nog zo'n zaak geweest waarbij een meisje door regressietherapie haar mannelijke familieleden volledig incrimineerde en kapot maakte. Maar om dat soort situaties te voorkomen, is wel doorgeslagen naar angst om dan maar niet naar buiten te treden denk ik. Als ik eens scan op de verhalen met #zeghet, denk ikzelf wel dat er veel meer slachtoffers niet geholpen zijn, dan dat sprake is van valse beschuldigingen. Maar ja, waar ligt die balans? Het zou gemakkelijk gezegd helemaal niet voor mogen komen.
[...]
Ik ben het er alleen volledig mee oneens om te gaan goedkeuren dat dit op social media of gewoon in de media geaccepteerd gaat worden. Hier halen we onze rechtstaat mee naar beneden. Zeker omdat niet altijd duidelijk is of iemand schuldig is. En ik hecht waarde aan "onschuldig tenzij anders bewezen". Ik ben heel huiverig voor het idee van recht in eigen handen nemen.
Met het risico in herhaling te vallen: ik vind social media geen dumpplek voor narigheid en dus ook niet voor naming and shaming. Ik denk echter dat er wel andere mogelijkheden zijn, buiten social media om.
En ja, ik ben het er zeker mee eens dat een valse beschuldiging van seksueel misbruik ongelooflijk schadelijk kan zijn. Er is nog zo'n zaak geweest waarbij een meisje door regressietherapie haar mannelijke familieleden volledig incrimineerde en kapot maakte. Maar om dat soort situaties te voorkomen, is wel doorgeslagen naar angst om dan maar niet naar buiten te treden denk ik. Als ik eens scan op de verhalen met #zeghet, denk ikzelf wel dat er veel meer slachtoffers niet geholpen zijn, dan dat sprake is van valse beschuldigingen. Maar ja, waar ligt die balans? Het zou gemakkelijk gezegd helemaal niet voor mogen komen.
donderdag 5 november 2015 15:30
BGB, je hebt Pb. Zit nog een lastig detail in mijn verhaal waardoor ik niet geneigd ben in te gaan grijpen. Nee, niet dat ik gelogen heb trouwens. Dat gebeurt in ongeveer 5-10% van alle aangiftes die meestal plaatsvinden in vechtscheidingen. Maar ik moet iemand beschermen, vind ik zrlf, te lastig om uit te leggen. Snap jij mijn uitleg, bgb, of ben je het er niet mee eens?
donderdag 5 november 2015 15:50
Ik heb jaar of twee terug voor mijn studie een boek gelezen over seksueel misbruik en bewijslast. Ik heb net even zitten zoeken maar ik kan het helaas niet terug vinden wat het heeft mij een hoop geleerd.
Ik ben een groot voorstander van de rechtstaat en begripen als onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Echter laten deze principes ook ruimte voor fouten, mat name in gevallen die binnenshuis en achter gesloten deuren gebeuren. Omdat er een he said, she said onstaat en hieruit voor een buitanstander per difinitie moeilijk de waarheid uit te halen valt is het bewijzen van schuld in zo'n geval heel erg moeilijk, soms onmogelijk. Wij hebben om iets bewezen te achten minimaal twee bewijsmiddelen nodig, iets wat er vaak gewoon niet is in een zaak rondom seksueel misbruik. Zeker niet als de verklaring van een slachtoffer ook nog eens onbetrouwbaar wordt geacht.
Rechters en het OM gaan daarom soms ook creatief met bewijs om. Als er een betrouwbare verklaring is van het slachtoffer wordt heel mager tegenbewijs soms toch gebruikt om iemand veroordeeld te krijgen. Daarbij kom je in een lastige spagaat. Je wilt daders veroordelen en maar je wilt mensen ook een eerlijk proces geven. En dan is het heel zeur en een misschien zelf een fout in de rechtstaat dat keer op keer daders vrijuitgaan omdat er geen bewijs is.
Het moet binnen een rechtstaat mogelijk zijn om meer ruimte te laten voor slachtoffers zonder dat daarbij de kans dat een verdachte eventueel onschuldig is uit het oog wordt verloren. En voor zedenzaken moet het mogelijk zijn om dit te bewijzen zonder het slachtoffer voor een onmogelijke opgave te plaatsten. Hoe dat precies moet? Dat weet ik ook niet. Er zijn mensen die een stuk slimmer zijn dan ik die dat nog niet hebben kunnen uitvogelen maar er moet een realistische oplossing komen.
Het zal voor slachtoffers altijd lastig zijn om naar noren te komen met hun verhaal. En zeker zolang een veroordeling zo moeilijk zijn en slachtoffer worden tegengewerkt kan ik wel begrip op brengen voor de keuze van naming and shaming. Het zou alleen zo moeten zijn dat het niet nodig is.
Daarbij blijft natuurlijk dat het altijd lastig is om iets te bewijzen na soms tientallen jaren. En dat er soms schuldigen vrijuit gaan. Het zou alleen niet de norm moeten zijn, maar een uitzondering als zo iets gebeurt.
Ik ben een groot voorstander van de rechtstaat en begripen als onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Echter laten deze principes ook ruimte voor fouten, mat name in gevallen die binnenshuis en achter gesloten deuren gebeuren. Omdat er een he said, she said onstaat en hieruit voor een buitanstander per difinitie moeilijk de waarheid uit te halen valt is het bewijzen van schuld in zo'n geval heel erg moeilijk, soms onmogelijk. Wij hebben om iets bewezen te achten minimaal twee bewijsmiddelen nodig, iets wat er vaak gewoon niet is in een zaak rondom seksueel misbruik. Zeker niet als de verklaring van een slachtoffer ook nog eens onbetrouwbaar wordt geacht.
Rechters en het OM gaan daarom soms ook creatief met bewijs om. Als er een betrouwbare verklaring is van het slachtoffer wordt heel mager tegenbewijs soms toch gebruikt om iemand veroordeeld te krijgen. Daarbij kom je in een lastige spagaat. Je wilt daders veroordelen en maar je wilt mensen ook een eerlijk proces geven. En dan is het heel zeur en een misschien zelf een fout in de rechtstaat dat keer op keer daders vrijuitgaan omdat er geen bewijs is.
Het moet binnen een rechtstaat mogelijk zijn om meer ruimte te laten voor slachtoffers zonder dat daarbij de kans dat een verdachte eventueel onschuldig is uit het oog wordt verloren. En voor zedenzaken moet het mogelijk zijn om dit te bewijzen zonder het slachtoffer voor een onmogelijke opgave te plaatsten. Hoe dat precies moet? Dat weet ik ook niet. Er zijn mensen die een stuk slimmer zijn dan ik die dat nog niet hebben kunnen uitvogelen maar er moet een realistische oplossing komen.
Het zal voor slachtoffers altijd lastig zijn om naar noren te komen met hun verhaal. En zeker zolang een veroordeling zo moeilijk zijn en slachtoffer worden tegengewerkt kan ik wel begrip op brengen voor de keuze van naming and shaming. Het zou alleen zo moeten zijn dat het niet nodig is.
Daarbij blijft natuurlijk dat het altijd lastig is om iets te bewijzen na soms tientallen jaren. En dat er soms schuldigen vrijuit gaan. Het zou alleen niet de norm moeten zijn, maar een uitzondering als zo iets gebeurt.
donderdag 5 november 2015 16:30
quote:Zwartvlekje schreef op 05 november 2015 @ 15:50:
Daarbij blijft natuurlijk dat het altijd lastig is om iets te bewijzen na soms tientallen jaren. En dat er soms schuldigen vrijuit gaan. Het zou alleen niet de norm moeten zijn, maar een uitzondering als zo iets gebeurt.Het dilemma dat je schetst is denk ik helaas nooit helemaal oplosbaar, overigens voor geen enkele categorie misdrijven. Als er een jurist is die het beter weet mag deze het zeggen, maar volgens mij is het een basisbeginsel van de rechtsstaat dat een onterechte veroordeling als een vele malen ernstigere fout wordt beschouwd dan wanneer een dader ermee weg komt en dus niet wordt veroordeeld of zelfs maar vervolgd. Vandaar dat er hoge eisen worden gesteld aan de bewijslast en dat iemands schuld boven redelijke twijfel verheven moet zijn voordat er een veroordeling op volgt. Datzelfde basisbeginsel zorgt er m.i. voor dat je enorm moet oppassen met 'naming en shaming'. Zelfs als je geen morele bezwaren ziet tegen de mogelijkheid dat je ook onschuldige mensen hiermee raakt, dan nog moet je er rekening mee houden dat het als een boemerang terug kan komen, bijvoorbeeld als de dader van zich afbijt of wanneer de sociale kring zich tegen de boodschapper keert (een niet heel ongebruikelijk fenomeen, het gezegde 'don't shoot the messenger' komt ook ergens vandaan).
Daarbij blijft natuurlijk dat het altijd lastig is om iets te bewijzen na soms tientallen jaren. En dat er soms schuldigen vrijuit gaan. Het zou alleen niet de norm moeten zijn, maar een uitzondering als zo iets gebeurt.Het dilemma dat je schetst is denk ik helaas nooit helemaal oplosbaar, overigens voor geen enkele categorie misdrijven. Als er een jurist is die het beter weet mag deze het zeggen, maar volgens mij is het een basisbeginsel van de rechtsstaat dat een onterechte veroordeling als een vele malen ernstigere fout wordt beschouwd dan wanneer een dader ermee weg komt en dus niet wordt veroordeeld of zelfs maar vervolgd. Vandaar dat er hoge eisen worden gesteld aan de bewijslast en dat iemands schuld boven redelijke twijfel verheven moet zijn voordat er een veroordeling op volgt. Datzelfde basisbeginsel zorgt er m.i. voor dat je enorm moet oppassen met 'naming en shaming'. Zelfs als je geen morele bezwaren ziet tegen de mogelijkheid dat je ook onschuldige mensen hiermee raakt, dan nog moet je er rekening mee houden dat het als een boemerang terug kan komen, bijvoorbeeld als de dader van zich afbijt of wanneer de sociale kring zich tegen de boodschapper keert (een niet heel ongebruikelijk fenomeen, het gezegde 'don't shoot the messenger' komt ook ergens vandaan).
Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren
donderdag 5 november 2015 17:01
quote:ivankar schreef op 05 november 2015 @ 15:09:
[...]
Dus als je graag vasthoudt aan principes als 'eerlijke rechtsgang', 'onschuldig tot tegendeel bewezen' en 'hoor en wederhoor', dan voel je je moreel superieur? #jeleertelkedagwatWaan je je moreel superieur. Is het wel een rechtsstaat wanneer daders wegkomen met misdrijven de norm is en niet een uitzondering en hiervoor niet naar oplossing zoekt. Zolang je je het kan veroorloven om je vast te houden aan die zogenaamde morele principes, leef je wat mij betreft in een waan. Dankzij die principes kan seksueel geweld ook ongestraft blijven bestaan.
[...]
Dus als je graag vasthoudt aan principes als 'eerlijke rechtsgang', 'onschuldig tot tegendeel bewezen' en 'hoor en wederhoor', dan voel je je moreel superieur? #jeleertelkedagwatWaan je je moreel superieur. Is het wel een rechtsstaat wanneer daders wegkomen met misdrijven de norm is en niet een uitzondering en hiervoor niet naar oplossing zoekt. Zolang je je het kan veroorloven om je vast te houden aan die zogenaamde morele principes, leef je wat mij betreft in een waan. Dankzij die principes kan seksueel geweld ook ongestraft blijven bestaan.
You know how I know? Because I reeaally think so!
donderdag 5 november 2015 17:19
@ 2east: Ik vind het een bijzonder triest verhaal.
Ik vind het alleen heel jammer dat verhalen zoals dit gebruikt wordt in een discussie over seksueel geweld als argument. Want valse aangiften en seksueel geweld zijn twee verschillende delicten. Slachtoffers van seksueel geweld doen per definitie geen valse aangifte, net zoals slachtoffers van een roofoverval, straatroof, diefstal, verduistering, etc. per definitie geen valse aangifte doen. Mensen die valse aangiftes doen zijn per definitie geen slachtoffer, want er heeft nooit geen delict of misdrijf plaatsgevonden. Dus waarom het zo vanzelfsprekend is dat slachtoffers van zedenmisdrijven allemaal over een kam geschoren mogen worden met mensen die valse aangifte doen, is mij een raadsel.
Ik kan ook vertellen hoe pijnlijk het is als je niet geloofd wordt wanneer je met je verhaal voor het eerst naar buiten komt. Als die zweem van ongeloof om je heen blijft hangen omdat het afgeraden wordt om aangifte te doen. De schaamte, het geroddel achter je rug, etc. Om nog maar te zwijgen over hoe het is om jarenlang misbruikt te worden en in angst te leven, het trauma, de strijd die je dagelijks moet leveren, etc. En ondertussen een heel duidelijk signaal krijgt uit de maatschappij dat je je beter stil kan houden.
Ik vind het alleen heel jammer dat verhalen zoals dit gebruikt wordt in een discussie over seksueel geweld als argument. Want valse aangiften en seksueel geweld zijn twee verschillende delicten. Slachtoffers van seksueel geweld doen per definitie geen valse aangifte, net zoals slachtoffers van een roofoverval, straatroof, diefstal, verduistering, etc. per definitie geen valse aangifte doen. Mensen die valse aangiftes doen zijn per definitie geen slachtoffer, want er heeft nooit geen delict of misdrijf plaatsgevonden. Dus waarom het zo vanzelfsprekend is dat slachtoffers van zedenmisdrijven allemaal over een kam geschoren mogen worden met mensen die valse aangifte doen, is mij een raadsel.
Ik kan ook vertellen hoe pijnlijk het is als je niet geloofd wordt wanneer je met je verhaal voor het eerst naar buiten komt. Als die zweem van ongeloof om je heen blijft hangen omdat het afgeraden wordt om aangifte te doen. De schaamte, het geroddel achter je rug, etc. Om nog maar te zwijgen over hoe het is om jarenlang misbruikt te worden en in angst te leven, het trauma, de strijd die je dagelijks moet leveren, etc. En ondertussen een heel duidelijk signaal krijgt uit de maatschappij dat je je beter stil kan houden.
You know how I know? Because I reeaally think so!
donderdag 5 november 2015 17:25
quote:MrsStanleyWalker schreef op 05 november 2015 @ 17:01:
[...]
Waan je je moreel superieur. Is het wel een rechtsstaat wanneer daders wegkomen met misdrijven de norm is en niet een uitzondering en hiervoor niet naar oplossing zoekt. Zolang je je het kan veroorloven om je vast te houden aan die zogenaamde morele principes, leef je wat mij betreft in een waan. Dankzij die principes kan seksueel geweld ook ongestraft blijven bestaan.
Ja, en fietsendiefstal, winkeldiefstal, in restaurants eten zonder te betalen, inbreken, belastingfraude, dronken iemand invalide rijden en ga zo nog maar een paar pagina's door.
Een heleboel misdaad blijft onbestraft omdat het niet bewezen verklaard wordt. Maar dat is niet de norm, zoals jij stelt. De norm is dat onschuldigen beschermd worden. De norm is dat daders, bewezen daders dus, gestraft worden. Iedere andere Nederlander moet kunnen vertrouwen op de veiligheid die de staat hen bied.
Dus slachtoffers van seksueel geweld moeten beter geholpen worden, strafzaken beter opgepakt worden maar ook onschuldige vermeende daders hebben recht op bescherming, totdat je van verdachte, door een rechter veroordeeld verklaard wordt. Dus niet door Mark Zuckerberg....
[...]
Waan je je moreel superieur. Is het wel een rechtsstaat wanneer daders wegkomen met misdrijven de norm is en niet een uitzondering en hiervoor niet naar oplossing zoekt. Zolang je je het kan veroorloven om je vast te houden aan die zogenaamde morele principes, leef je wat mij betreft in een waan. Dankzij die principes kan seksueel geweld ook ongestraft blijven bestaan.
Ja, en fietsendiefstal, winkeldiefstal, in restaurants eten zonder te betalen, inbreken, belastingfraude, dronken iemand invalide rijden en ga zo nog maar een paar pagina's door.
Een heleboel misdaad blijft onbestraft omdat het niet bewezen verklaard wordt. Maar dat is niet de norm, zoals jij stelt. De norm is dat onschuldigen beschermd worden. De norm is dat daders, bewezen daders dus, gestraft worden. Iedere andere Nederlander moet kunnen vertrouwen op de veiligheid die de staat hen bied.
Dus slachtoffers van seksueel geweld moeten beter geholpen worden, strafzaken beter opgepakt worden maar ook onschuldige vermeende daders hebben recht op bescherming, totdat je van verdachte, door een rechter veroordeeld verklaard wordt. Dus niet door Mark Zuckerberg....
jouw leven is een keuze
donderdag 5 november 2015 17:31
quote:ikeaverslaafde schreef op 05 november 2015 @ 10:19:
Wat is het nut van 'awareness' als je er toch van uit mag gaan dat iedereen wel weet dat sexueel geweld een no-go is?
Het nut ervan is dat duidelijk wordt hoe groot de schaal is waarop mensen hiermee te maken hebben gehad. Ik denk dat het nog altijd veel gebagatelliseerd wordt.Ik denk dat de hashtag dan beter had kunnen zijn #luisternaarhet, omdat het door anderen gebagatelliseerd wordt.
Wat is het nut van 'awareness' als je er toch van uit mag gaan dat iedereen wel weet dat sexueel geweld een no-go is?
Het nut ervan is dat duidelijk wordt hoe groot de schaal is waarop mensen hiermee te maken hebben gehad. Ik denk dat het nog altijd veel gebagatelliseerd wordt.Ik denk dat de hashtag dan beter had kunnen zijn #luisternaarhet, omdat het door anderen gebagatelliseerd wordt.
donderdag 5 november 2015 17:53
quote:Chiefseattle schreef op 05 november 2015 @ 15:30:
BGB, je hebt Pb. Zit nog een lastig detail in mijn verhaal waardoor ik niet geneigd ben in te gaan grijpen. Nee, niet dat ik gelogen heb trouwens. Dat gebeurt in ongeveer 5-10% van alle aangiftes die meestal plaatsvinden in vechtscheidingen. Maar ik moet iemand beschermen, vind ik zrlf, te lastig om uit te leggen. Snap jij mijn uitleg, bgb, of ben je het er niet mee eens?Gelezen en beantwoord.
BGB, je hebt Pb. Zit nog een lastig detail in mijn verhaal waardoor ik niet geneigd ben in te gaan grijpen. Nee, niet dat ik gelogen heb trouwens. Dat gebeurt in ongeveer 5-10% van alle aangiftes die meestal plaatsvinden in vechtscheidingen. Maar ik moet iemand beschermen, vind ik zrlf, te lastig om uit te leggen. Snap jij mijn uitleg, bgb, of ben je het er niet mee eens?Gelezen en beantwoord.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 5 november 2015 18:01
quote:2east schreef op 05 november 2015 @ 17:25:
[...]
Ja, en fietsendiefstal, winkeldiefstal, in restaurants eten zonder te betalen, inbreken, belastingfraude, dronken iemand invalide rijden en ga zo nog maar een paar pagina's door. Het verschil is wel dat bij een groot aantal zedenzaken de dader een bekende van het slachtoffer is en niet opgespoord hoeft te worden, dus dan gaat de meeste vergelijkingen niet op. En in juist die zaken komen daders vrijwel altijd goed weg en juist in die zaken is aangifte doen voor een slachtoffer een veel grotere stap.
[...]
Ja, en fietsendiefstal, winkeldiefstal, in restaurants eten zonder te betalen, inbreken, belastingfraude, dronken iemand invalide rijden en ga zo nog maar een paar pagina's door. Het verschil is wel dat bij een groot aantal zedenzaken de dader een bekende van het slachtoffer is en niet opgespoord hoeft te worden, dus dan gaat de meeste vergelijkingen niet op. En in juist die zaken komen daders vrijwel altijd goed weg en juist in die zaken is aangifte doen voor een slachtoffer een veel grotere stap.
You know how I know? Because I reeaally think so!
donderdag 5 november 2015 18:14
Zal ik eens niet politiek correct gaan roepen dat ik dat #zeghet heel goed vindt vanwege mijn vrouw, mijn moeder, mijn zussen, de vele vrouwen die ik zeer waardeer?
In alle eerlijkheid: ik hoop dat dit initiatief, of een ander, eens echt effectief gaat zijn in het duidelijk maken wat er gebeurt in ons land. Vanwege mezelf, vanwege mijn zoons, vanwege mijn vader, vanwege al die mannen die zich wel normaal gedragen, of dat minstens proberen.
Als ik dingen doe, die voor een ander als "seksueel geweld" voelen, terwijl ik dat helemaal niet wil en me zelfs totaal niet kan voorstellen dat mijn gedrag zo wordt verstaan, dan wil ik dolgraag gewaarschuwd worden. Ik kan moeilijk accepteren dat ik onwetend dat gevoel zou oproepen bij een ander.
En ook al doe ik zelf niets op dat vlak fout, dan wil ik nog graag openheid en helderheid, want ik wil ook niet dat mensen afstandelijk zijn, voorzichtig zijn, enkel en alleen omdat ik een man ben en mannen nu eenmaal het risico van seksueel geweld meedragen. Ik kan ook niet zo makkelijk accepteren dat als ik een vrouw een lift aanbiedt omdat het regent en ze net de bus heeft gemist, ze weigert. Omdat ik een man ben.
En zelfs als ik dat niet mee maak, ik wil gewoon niet leven in een omgeving waarin mensen dit soort dingen meemaken. Sorry, maar ik wil heel graag dat het benoemd wordt, besproken wordt, dat het gevoel dat het oproept boven tafel komt. Echt niet omdat we naar een soort vrouwen-maatschappij toe moeten waarin mannen niks meer mogen of durven. In tegendeel, een wereld waarin mannen veel mogen en durven, omdat ze echt begrijpen waar de grens ligt waar ze niet overheen mogen, kunnen, en als ze een paar werkende hersencellen hebben: willen.
In alle eerlijkheid: ik hoop dat dit initiatief, of een ander, eens echt effectief gaat zijn in het duidelijk maken wat er gebeurt in ons land. Vanwege mezelf, vanwege mijn zoons, vanwege mijn vader, vanwege al die mannen die zich wel normaal gedragen, of dat minstens proberen.
Als ik dingen doe, die voor een ander als "seksueel geweld" voelen, terwijl ik dat helemaal niet wil en me zelfs totaal niet kan voorstellen dat mijn gedrag zo wordt verstaan, dan wil ik dolgraag gewaarschuwd worden. Ik kan moeilijk accepteren dat ik onwetend dat gevoel zou oproepen bij een ander.
En ook al doe ik zelf niets op dat vlak fout, dan wil ik nog graag openheid en helderheid, want ik wil ook niet dat mensen afstandelijk zijn, voorzichtig zijn, enkel en alleen omdat ik een man ben en mannen nu eenmaal het risico van seksueel geweld meedragen. Ik kan ook niet zo makkelijk accepteren dat als ik een vrouw een lift aanbiedt omdat het regent en ze net de bus heeft gemist, ze weigert. Omdat ik een man ben.
En zelfs als ik dat niet mee maak, ik wil gewoon niet leven in een omgeving waarin mensen dit soort dingen meemaken. Sorry, maar ik wil heel graag dat het benoemd wordt, besproken wordt, dat het gevoel dat het oproept boven tafel komt. Echt niet omdat we naar een soort vrouwen-maatschappij toe moeten waarin mannen niks meer mogen of durven. In tegendeel, een wereld waarin mannen veel mogen en durven, omdat ze echt begrijpen waar de grens ligt waar ze niet overheen mogen, kunnen, en als ze een paar werkende hersencellen hebben: willen.
donderdag 5 november 2015 18:52
quote:MrsStanleyWalker schreef op 05 november 2015 @ 18:01:
[...]
Het verschil is wel dat bij een groot aantal zedenzaken de dader een bekende van het slachtoffer is en niet opgespoord hoeft te worden, dus dan gaat de meeste vergelijkingen niet op. En in juist die zaken komen daders vrijwel altijd goed weg en juist in die zaken is aangifte doen voor een slachtoffer een veel grotere stap.Precies dit! Bij mij was het mijn broer. Ik werd ook bang gemaakt en mocht het niet aan mijn ouders vertellen.
[...]
Het verschil is wel dat bij een groot aantal zedenzaken de dader een bekende van het slachtoffer is en niet opgespoord hoeft te worden, dus dan gaat de meeste vergelijkingen niet op. En in juist die zaken komen daders vrijwel altijd goed weg en juist in die zaken is aangifte doen voor een slachtoffer een veel grotere stap.Precies dit! Bij mij was het mijn broer. Ik werd ook bang gemaakt en mocht het niet aan mijn ouders vertellen.
donderdag 5 november 2015 20:36
Ik probeerde vanmiddag al te reageren maar dat lukte niet. Ik word bijna misselijk van sommige reacties hier. En zoals TO al meldde het is duidelijk dat diezelfde TO geen ervaring heeft met seksueel geweld.
Ik ben van 4e tot 7e seksueel misbruikt door mijn stiefmoeder. Mijn moeder ging namens ons ( ook mijn zusje is slachtoffer) aangifte doen. Hierbij werd al snel aangegeven dat de aangifte opgepakt ging worden maar als ze dat echt wilde mijn moeder ons in een heel zwaar proces zou stoppen. Daarbij werd de kinderbescherming erbij gehaald en die dreigden met uithuisplaatsing van mij en mijn zusje om ons in een "beschermde omgeving" te zetten.
Mijn moeder heeft hierop besloten dat de melding afdoende was, ze wilde ons immers niet kwijt.
En dan ben je klaar. Is je dader "onschuldig" want 2 minderjarige kleine meisjes zijn geen graadmeter en er is geen rechter aan te pas gekomen, dus niet officieel schuldig verklaard.
Maar ik doe dan dus nu aan naming/shaming? Ik hoop dat ze nu in de hel brand. Ze leeft inmiddels "gelukkig" niet meer. Ik ben redelijk ok maar mijn zusje heeft er behoorlijk schade aan opgelopen.
Dus ja, ik vind dit een goed initiatief. Wij als volwassenen moeten niet alleen kinderen maar ook onze medemens beschermen. En als wij dat niet doen, dan doet niemand het.
Ik ben van 4e tot 7e seksueel misbruikt door mijn stiefmoeder. Mijn moeder ging namens ons ( ook mijn zusje is slachtoffer) aangifte doen. Hierbij werd al snel aangegeven dat de aangifte opgepakt ging worden maar als ze dat echt wilde mijn moeder ons in een heel zwaar proces zou stoppen. Daarbij werd de kinderbescherming erbij gehaald en die dreigden met uithuisplaatsing van mij en mijn zusje om ons in een "beschermde omgeving" te zetten.
Mijn moeder heeft hierop besloten dat de melding afdoende was, ze wilde ons immers niet kwijt.
En dan ben je klaar. Is je dader "onschuldig" want 2 minderjarige kleine meisjes zijn geen graadmeter en er is geen rechter aan te pas gekomen, dus niet officieel schuldig verklaard.
Maar ik doe dan dus nu aan naming/shaming? Ik hoop dat ze nu in de hel brand. Ze leeft inmiddels "gelukkig" niet meer. Ik ben redelijk ok maar mijn zusje heeft er behoorlijk schade aan opgelopen.
Dus ja, ik vind dit een goed initiatief. Wij als volwassenen moeten niet alleen kinderen maar ook onze medemens beschermen. En als wij dat niet doen, dan doet niemand het.
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 5 november 2015 21:54
quote:Chiefseattle schreef op 05 november 2015 @ 10:33:
O ja en hij heeft bekend trouwens. Mijn vriend en ik hebben zelf maar enkele buren op de hoogte gebracht van zijn verleden. Die waren ons erg dankbaar, aangezien een paar hun kleine kinderen bij hem lieten spelen. Zijn familie vindt alleen: hij heeft sorry gezegd, wel drie hele dagen in voorarrest gezeten en mocht wel een half jaar lang niet op vakantie, nou moet het over zijn met de boeboe hoor. Ik overweeg nu dus ook om het facebook te vertellen. Wat vinden jullie?
Alsjeblieft doe het!!! Al bereik je er niets mee, iedere ziel die misschien mee kunt redden is er een.
Ik heb gezien hoe zulke gore misbaksel levens kunnen verwoesten...
O ja en hij heeft bekend trouwens. Mijn vriend en ik hebben zelf maar enkele buren op de hoogte gebracht van zijn verleden. Die waren ons erg dankbaar, aangezien een paar hun kleine kinderen bij hem lieten spelen. Zijn familie vindt alleen: hij heeft sorry gezegd, wel drie hele dagen in voorarrest gezeten en mocht wel een half jaar lang niet op vakantie, nou moet het over zijn met de boeboe hoor. Ik overweeg nu dus ook om het facebook te vertellen. Wat vinden jullie?
Alsjeblieft doe het!!! Al bereik je er niets mee, iedere ziel die misschien mee kunt redden is er een.
Ik heb gezien hoe zulke gore misbaksel levens kunnen verwoesten...
Girls compete with each other, women empower one another
donderdag 5 november 2015 22:52
onbegrijpelijk hoe hele families zoiets kunnen bagatelliseren, ik zie het gebeuren, ook in onze (schoon)familie, en ik begrijp het niet, zal het nooit begrijpen
wat betreft #zeghet, was ook verbaasd dat er nog geen topic over was van de week, heb er een dubbel gevoel over, het taboe doorbreken vind ik heel erg goed, ik betwijfel of twitter het medium er voor is, maar ja, waarom zouden vrouwen altijd maar hun mond moeten houden?
wat betreft #zeghet, was ook verbaasd dat er nog geen topic over was van de week, heb er een dubbel gevoel over, het taboe doorbreken vind ik heel erg goed, ik betwijfel of twitter het medium er voor is, maar ja, waarom zouden vrouwen altijd maar hun mond moeten houden?
vrijdag 6 november 2015 02:05
Ik hou eigenlijk al mijn hele leven mijn mond in het openbaar, uit angst voor de reacties en verwijten naar mij toe. Mijn familie gelooft me niet echt. Mijn dader heeft vanaf het begin mij gegroomed, vervolgens heel veel met me opgetrokken en de familie vertelt dat hij dat deed omdat ik gedragsproblemen had. Dat was niet waar maar zo kon hij alle tijd die hij met mij doorbracht verantwoorden. In mijn pubertijd heb ik hem zelf verteld dat hij voortaan van me af moest blijven. Toen is hij ook gestopt. Maar zette toen, heel slim anticiperend op de toekomst, een andere strategie in. Hij deed alsof ik een ontspoorde puber was. Ik mocht geen makeup op, niet uitgaan, geen vriendjes hebben en geen kleding die hij als uitdagend beschouwde. Zogenaamd omdat ik prmoisque zou zijn. Dat heb ik alleen jaren later pas beseft.
Ik deed wat modellenwerk in mijn pubertijd, ik werd 'ontdekt', het was zeker niet op mijn initiatief. Dat sterkte de indruk dat ik promisque/onhandelbaar zou zijn naar de familie toe. Mijn dader belde achter mijn rug om mijn bureau n saboteerde zo mijn modellencarriere. Dat bureau was de Boekers trouwens. Hij bedreigde het personeel en ik kreeg mijn foto's retour.
Door steeds kleine opmerkingen te maken steeds, sterkte hij het idee dat ik een losbandig meisje was. Het tegendeel was waar. Hij was gewoon jaloers. In zijn zieke pedofiele geest hadden wij een romantische relatie en ik had het uitgemaakt. Mijn puberteit gebruikte hij om me te straffen. Vriendjes joeg hij wrg, vriendinnen mishandelde hij verbaal en maakte ze bang. Tegen mijn moeder zei hij dat hij me wel aan zou pakken.
Waarom niemand keek naar mijn daadwerkelijke gedrag, dat heet nou manipulatie. In werkelijkheid was ik een normale puber die zich prima gedroeg op elk vlak, geen foute vriendjes had, geen drugs en alcohol gebruikte, altijd op tijd thuis was, betrouwbare vriendinnen had en nooit in de problemen zat. Ik zat op het gymnasium en deed het prima. Goed contact met leraren. Die school heeft me gered trouwens. Ik stal niet, haalde vriendinnen over geen drugs te gebruiken. Toch zagen mensen alleen de indruk die mijn dader wekte. Later leerde ik dat dat sociale isolatie van het slachtoffer heet. Daar was hij erg goed in. Mijn familieleden gingen denken dat er wel iets mis met me moest zijn. Dat was wel zo maar niet wat zij dachten.
Ik had nl last van ptss door het misbruik en de toenemende mishandelingen. En had daardoor last van slapeloosheid en depressies. Daarom zakten mijn cijfers, op mijn kamer alleen deed ik niet veel anders dan nadenken, huilen, en nog meer huilen. Ik wist dat hij iedereen aan zijn kant aan het verzamelen was. Maar ik kon er niks aan doen.
Omdat mijn hele familie (nog steeds trouwens) in ontkenning leeft, wist ik dat ik aangifte moest doen. Zelf kon ik hem niet meer in de gaten houden omdat ik het contact verbrak een jaar daarvoor en mijn familie gelooft niet dat hij echt een pedofiel is maar dat hij 'een fout' heeft gemaakt. Die fout was voor mij tien jaar lang dagelijks een marteling. Ik ken hem zoals zij hem niet kennen, als een keihard mens die voor zijn eigen genoegens leeft en kinderen verrot slaat, puur uit frustratie en chagerijnigheid. Hij weet ook heel goed mensen bang te maken voor hem zodat ze hun mond wel houden. Mijn moeder heeft ons betrapt onder de douche maar ja, mijn moeder heeft ze niet alle vijf op een rij. Sinds haar zelfmoordpoging en vele zelfmoord dreigementen, besloot ik mijn mond te houden tijdens mijn jeugd. Na mijn jeugdwas ze echter zo brainwashed dat ze net als iedereen dacht dat ik aangifte deed om hem een hak te zetten. En dat hij bekende omdat hij zeker een keer aan mijn kont had gezeten ofzo. Of, erger, omdat hij de relatie met mij goed wilde krijgen en bekennen zou mij kunnen helpen. Ik weet niet wat hij ze heeft wijsgemaakt. Maar hij heeft tijdens mijn jeugd al bedacht dat het ooit uit zou komen. En heeft zijn maatregelen getroffen. Mijn zusje heeft hij wijselijk nooit misbruikt, die had het meteen verteld. Ik niet, ik wilde niet dat mijn moeder zelfmoord zou plegen. En nu is ze nog steeds met hem getrouwd. Ik had het gewoon moeten vertellen dus, als kind al. Hoe eerder, hoe beter.
Ik deed wat modellenwerk in mijn pubertijd, ik werd 'ontdekt', het was zeker niet op mijn initiatief. Dat sterkte de indruk dat ik promisque/onhandelbaar zou zijn naar de familie toe. Mijn dader belde achter mijn rug om mijn bureau n saboteerde zo mijn modellencarriere. Dat bureau was de Boekers trouwens. Hij bedreigde het personeel en ik kreeg mijn foto's retour.
Door steeds kleine opmerkingen te maken steeds, sterkte hij het idee dat ik een losbandig meisje was. Het tegendeel was waar. Hij was gewoon jaloers. In zijn zieke pedofiele geest hadden wij een romantische relatie en ik had het uitgemaakt. Mijn puberteit gebruikte hij om me te straffen. Vriendjes joeg hij wrg, vriendinnen mishandelde hij verbaal en maakte ze bang. Tegen mijn moeder zei hij dat hij me wel aan zou pakken.
Waarom niemand keek naar mijn daadwerkelijke gedrag, dat heet nou manipulatie. In werkelijkheid was ik een normale puber die zich prima gedroeg op elk vlak, geen foute vriendjes had, geen drugs en alcohol gebruikte, altijd op tijd thuis was, betrouwbare vriendinnen had en nooit in de problemen zat. Ik zat op het gymnasium en deed het prima. Goed contact met leraren. Die school heeft me gered trouwens. Ik stal niet, haalde vriendinnen over geen drugs te gebruiken. Toch zagen mensen alleen de indruk die mijn dader wekte. Later leerde ik dat dat sociale isolatie van het slachtoffer heet. Daar was hij erg goed in. Mijn familieleden gingen denken dat er wel iets mis met me moest zijn. Dat was wel zo maar niet wat zij dachten.
Ik had nl last van ptss door het misbruik en de toenemende mishandelingen. En had daardoor last van slapeloosheid en depressies. Daarom zakten mijn cijfers, op mijn kamer alleen deed ik niet veel anders dan nadenken, huilen, en nog meer huilen. Ik wist dat hij iedereen aan zijn kant aan het verzamelen was. Maar ik kon er niks aan doen.
Omdat mijn hele familie (nog steeds trouwens) in ontkenning leeft, wist ik dat ik aangifte moest doen. Zelf kon ik hem niet meer in de gaten houden omdat ik het contact verbrak een jaar daarvoor en mijn familie gelooft niet dat hij echt een pedofiel is maar dat hij 'een fout' heeft gemaakt. Die fout was voor mij tien jaar lang dagelijks een marteling. Ik ken hem zoals zij hem niet kennen, als een keihard mens die voor zijn eigen genoegens leeft en kinderen verrot slaat, puur uit frustratie en chagerijnigheid. Hij weet ook heel goed mensen bang te maken voor hem zodat ze hun mond wel houden. Mijn moeder heeft ons betrapt onder de douche maar ja, mijn moeder heeft ze niet alle vijf op een rij. Sinds haar zelfmoordpoging en vele zelfmoord dreigementen, besloot ik mijn mond te houden tijdens mijn jeugd. Na mijn jeugdwas ze echter zo brainwashed dat ze net als iedereen dacht dat ik aangifte deed om hem een hak te zetten. En dat hij bekende omdat hij zeker een keer aan mijn kont had gezeten ofzo. Of, erger, omdat hij de relatie met mij goed wilde krijgen en bekennen zou mij kunnen helpen. Ik weet niet wat hij ze heeft wijsgemaakt. Maar hij heeft tijdens mijn jeugd al bedacht dat het ooit uit zou komen. En heeft zijn maatregelen getroffen. Mijn zusje heeft hij wijselijk nooit misbruikt, die had het meteen verteld. Ik niet, ik wilde niet dat mijn moeder zelfmoord zou plegen. En nu is ze nog steeds met hem getrouwd. Ik had het gewoon moeten vertellen dus, als kind al. Hoe eerder, hoe beter.
vrijdag 6 november 2015 02:20
O aanvulling, ik ben geen haatdragend mens, dat zit gewoon niet in mijn karakter. Maar mijn stiefvader kan een gevaarlijk mens zijn. Ik heb alles gedaan wat ik kon om anderen voor hem te waarschuwen en nu beschouw ik zoals IV heel wijs zegt, het niet meer als mijn verantwoordelijkheid als hij weer de fout ingaat. Ik heb al mijn energie nodig voor positievere zaken en mijn eigen leven. Maar ik vind het zeker een enorm dilemma voor degene die hun dader niet veroordeeld kregen. Ik denk dat ik dan misschien wel haatdragender zou zijn. Logisch, als het veel makkelijker kan gebeuren dat ze het nog eens doen. De mijne heeft tenminste al een strafblad. Sterkte iedereen die het ook heeft overleefd, geef nooit op met sterk zijn, en geniet van je leven.
vrijdag 6 november 2015 02:53
Chief wat een afgrijselijk en gruwelijk verhaal. Wat ongelofelijk knap dat je je hier profileert als nuchtere en vrolijke forummer (zo kom je op mij over) en zo de kracht laat zien dat je dit monster hebt overwonnen.
Dit soort mensen mag gewoon niet zoveel macht hebben en wat naar hoe je familie hierop reageerde.
Mijn familie had soortgelijk kunnen reageren maar ik ben met veel geluk en toevallig goede ontmoetingen al snel weggegaan, soort spiegelbeeld van jou voelt het.
De bodem was er ook, dus herkenbaar: Dat altijd iets lelijks (laten) maken van je mooiste eigenschappen.
Dit soort mensen mag gewoon niet zoveel macht hebben en wat naar hoe je familie hierop reageerde.
Mijn familie had soortgelijk kunnen reageren maar ik ben met veel geluk en toevallig goede ontmoetingen al snel weggegaan, soort spiegelbeeld van jou voelt het.
De bodem was er ook, dus herkenbaar: Dat altijd iets lelijks (laten) maken van je mooiste eigenschappen.
vrijdag 6 november 2015 03:07
quote:Chiefseattle schreef op 06 november 2015 @ 02:05:
Ik hou eigenlijk al mijn hele leven mijn mond in het openbaar, uit angst voor de reacties en verwijten naar mij toe. Mijn familie gelooft me niet echt. Mijn dader heeft vanaf het begin mij gegroomed, vervolgens heel veel met me opgetrokken en de familie vertelt dat hij dat deed omdat ik gedragsproblemen had. Dat was niet waar maar zo kon hij alle tijd die hij met mij doorbracht verantwoorden. In mijn pubertijd heb ik hem zelf verteld dat hij voortaan van me af moest blijven. Toen is hij ook gestopt. Maar zette toen, heel slim anticiperend op de toekomst, een andere strategie in. Hij deed alsof ik een ontspoorde puber was. Ik mocht geen makeup op, niet uitgaan, geen vriendjes hebben en geen kleding die hij als uitdagend beschouwde. Zogenaamd omdat ik prmoisque zou zijn. Dat heb ik alleen jaren later pas beseft.
Ik deed wat modellenwerk in mijn pubertijd, ik werd 'ontdekt', het was zeker niet op mijn initiatief. Dat sterkte de indruk dat ik promisque/onhandelbaar zou zijn naar de familie toe. Mijn dader belde achter mijn rug om mijn bureau n saboteerde zo mijn modellencarriere. Dat bureau was de Boekers trouwens. Hij bedreigde het personeel en ik kreeg mijn foto's retour.
Door steeds kleine opmerkingen te maken steeds, sterkte hij het idee dat ik een losbandig meisje was. Het tegendeel was waar. Hij was gewoon jaloers. In zijn zieke pedofiele geest hadden wij een romantische relatie en ik had het uitgemaakt. Mijn puberteit gebruikte hij om me te straffen. Vriendjes joeg hij wrg, vriendinnen mishandelde hij verbaal en maakte ze bang. Tegen mijn moeder zei hij dat hij me wel aan zou pakken.
Waarom niemand keek naar mijn daadwerkelijke gedrag, dat heet nou manipulatie. In werkelijkheid was ik een normale puber die zich prima gedroeg op elk vlak, geen foute vriendjes had, geen drugs en alcohol gebruikte, altijd op tijd thuis was, betrouwbare vriendinnen had en nooit in de problemen zat. Ik zat op het gymnasium en deed het prima. Goed contact met leraren. Die school heeft me gered trouwens. Ik stal niet, haalde vriendinnen over geen drugs te gebruiken. Toch zagen mensen alleen de indruk die mijn dader wekte. Later leerde ik dat dat sociale isolatie van het slachtoffer heet. Daar was hij erg goed in. Mijn familieleden gingen denken dat er wel iets mis met me moest zijn. Dat was wel zo maar niet wat zij dachten.
Ik had nl last van ptss door het misbruik en de toenemende mishandelingen. En had daardoor last van slapeloosheid en depressies. Daarom zakten mijn cijfers, op mijn kamer alleen deed ik niet veel anders dan nadenken, huilen, en nog meer huilen. Ik wist dat hij iedereen aan zijn kant aan het verzamelen was. Maar ik kon er niks aan doen.
Omdat mijn hele familie (nog steeds trouwens) in ontkenning leeft, wist ik dat ik aangifte moest doen. Zelf kon ik hem niet meer in de gaten houden omdat ik het contact verbrak een jaar daarvoor en mijn familie gelooft niet dat hij echt een pedofiel is maar dat hij 'een fout' heeft gemaakt. Die fout was voor mij tien jaar lang dagelijks een marteling. Ik ken hem zoals zij hem niet kennen, als een keihard mens die voor zijn eigen genoegens leeft en kinderen verrot slaat, puur uit frustratie en chagerijnigheid. Hij weet ook heel goed mensen bang te maken voor hem zodat ze hun mond wel houden. Mijn moeder heeft ons betrapt onder de douche maar ja, mijn moeder heeft ze niet alle vijf op een rij. Sinds haar zelfmoordpoging en vele zelfmoord dreigementen, besloot ik mijn mond te houden tijdens mijn jeugd. Na mijn jeugdwas ze echter zo brainwashed dat ze net als iedereen dacht dat ik aangifte deed om hem een hak te zetten. En dat hij bekende omdat hij zeker een keer aan mijn kont had gezeten ofzo. Of, erger, omdat hij de relatie met mij goed wilde krijgen en bekennen zou mij kunnen helpen. Ik weet niet wat hij ze heeft wijsgemaakt. Maar hij heeft tijdens mijn jeugd al bedacht dat het ooit uit zou komen. En heeft zijn maatregelen getroffen. Mijn zusje heeft hij wijselijk nooit misbruikt, die had het meteen verteld. Ik niet, ik wilde niet dat mijn moeder zelfmoord zou plegen. En nu is ze nog steeds met hem getrouwd. Ik had het gewoon moeten vertellen dus, als kind al. Hoe eerder, hoe beter.Chief, geen woorden. Gewoon alleen een
Ik hou eigenlijk al mijn hele leven mijn mond in het openbaar, uit angst voor de reacties en verwijten naar mij toe. Mijn familie gelooft me niet echt. Mijn dader heeft vanaf het begin mij gegroomed, vervolgens heel veel met me opgetrokken en de familie vertelt dat hij dat deed omdat ik gedragsproblemen had. Dat was niet waar maar zo kon hij alle tijd die hij met mij doorbracht verantwoorden. In mijn pubertijd heb ik hem zelf verteld dat hij voortaan van me af moest blijven. Toen is hij ook gestopt. Maar zette toen, heel slim anticiperend op de toekomst, een andere strategie in. Hij deed alsof ik een ontspoorde puber was. Ik mocht geen makeup op, niet uitgaan, geen vriendjes hebben en geen kleding die hij als uitdagend beschouwde. Zogenaamd omdat ik prmoisque zou zijn. Dat heb ik alleen jaren later pas beseft.
Ik deed wat modellenwerk in mijn pubertijd, ik werd 'ontdekt', het was zeker niet op mijn initiatief. Dat sterkte de indruk dat ik promisque/onhandelbaar zou zijn naar de familie toe. Mijn dader belde achter mijn rug om mijn bureau n saboteerde zo mijn modellencarriere. Dat bureau was de Boekers trouwens. Hij bedreigde het personeel en ik kreeg mijn foto's retour.
Door steeds kleine opmerkingen te maken steeds, sterkte hij het idee dat ik een losbandig meisje was. Het tegendeel was waar. Hij was gewoon jaloers. In zijn zieke pedofiele geest hadden wij een romantische relatie en ik had het uitgemaakt. Mijn puberteit gebruikte hij om me te straffen. Vriendjes joeg hij wrg, vriendinnen mishandelde hij verbaal en maakte ze bang. Tegen mijn moeder zei hij dat hij me wel aan zou pakken.
Waarom niemand keek naar mijn daadwerkelijke gedrag, dat heet nou manipulatie. In werkelijkheid was ik een normale puber die zich prima gedroeg op elk vlak, geen foute vriendjes had, geen drugs en alcohol gebruikte, altijd op tijd thuis was, betrouwbare vriendinnen had en nooit in de problemen zat. Ik zat op het gymnasium en deed het prima. Goed contact met leraren. Die school heeft me gered trouwens. Ik stal niet, haalde vriendinnen over geen drugs te gebruiken. Toch zagen mensen alleen de indruk die mijn dader wekte. Later leerde ik dat dat sociale isolatie van het slachtoffer heet. Daar was hij erg goed in. Mijn familieleden gingen denken dat er wel iets mis met me moest zijn. Dat was wel zo maar niet wat zij dachten.
Ik had nl last van ptss door het misbruik en de toenemende mishandelingen. En had daardoor last van slapeloosheid en depressies. Daarom zakten mijn cijfers, op mijn kamer alleen deed ik niet veel anders dan nadenken, huilen, en nog meer huilen. Ik wist dat hij iedereen aan zijn kant aan het verzamelen was. Maar ik kon er niks aan doen.
Omdat mijn hele familie (nog steeds trouwens) in ontkenning leeft, wist ik dat ik aangifte moest doen. Zelf kon ik hem niet meer in de gaten houden omdat ik het contact verbrak een jaar daarvoor en mijn familie gelooft niet dat hij echt een pedofiel is maar dat hij 'een fout' heeft gemaakt. Die fout was voor mij tien jaar lang dagelijks een marteling. Ik ken hem zoals zij hem niet kennen, als een keihard mens die voor zijn eigen genoegens leeft en kinderen verrot slaat, puur uit frustratie en chagerijnigheid. Hij weet ook heel goed mensen bang te maken voor hem zodat ze hun mond wel houden. Mijn moeder heeft ons betrapt onder de douche maar ja, mijn moeder heeft ze niet alle vijf op een rij. Sinds haar zelfmoordpoging en vele zelfmoord dreigementen, besloot ik mijn mond te houden tijdens mijn jeugd. Na mijn jeugdwas ze echter zo brainwashed dat ze net als iedereen dacht dat ik aangifte deed om hem een hak te zetten. En dat hij bekende omdat hij zeker een keer aan mijn kont had gezeten ofzo. Of, erger, omdat hij de relatie met mij goed wilde krijgen en bekennen zou mij kunnen helpen. Ik weet niet wat hij ze heeft wijsgemaakt. Maar hij heeft tijdens mijn jeugd al bedacht dat het ooit uit zou komen. En heeft zijn maatregelen getroffen. Mijn zusje heeft hij wijselijk nooit misbruikt, die had het meteen verteld. Ik niet, ik wilde niet dat mijn moeder zelfmoord zou plegen. En nu is ze nog steeds met hem getrouwd. Ik had het gewoon moeten vertellen dus, als kind al. Hoe eerder, hoe beter.Chief, geen woorden. Gewoon alleen een
