Thuis
alle pijlers
Afscheid nemen van mijn lieve hondje
woensdag 12 februari 2014 06:34
Mijn hondje wordt zou volgende maand 16 worden, maar gaat dit waarschijnlijk niet meemaken.
Ze loopt al poosje slecht en heeft daar pijnstillers voor. Nu eet ze sinds een week bijna niets. Alles geprobeerd, kip, biefstuk, tartaar.
Natuurlijk zijn we bij dierenarts geweest en we hebben antibiotica gehad omdat haar gebit heel slecht is.
Na een paar dagen nog geen verbetering dus zaterdag weer naar dierenarts, bloedonderzoek wees uit dat leverwaarden 4x hoger zijn dan normaal, ook nieren zijn niet zoals het moet zijn. Weer pijnstiller en speciaal voer mee voor verzwakte dieren.
Gisteren weer contact met dierenarts, hij vermoed dat er meer aan de hand is en denkt aan kanker, dit is aan te tonen op echo.
Zijn voorstel, hondje roesje geven, echo maken van ingewanden, daarbij in bek kijken. Mocht er niets met lever of ander orgaan zijn dan narcose en gebit reinigen en/of tanden en kiezen trekken. Risico is natuurlijk dat ze de narcose niet overleeft.
Maar aan de andere kant, dan is ze uit haar lijden en mocht het lukken dan is de pijn in haar bekje verdwenen.
Je ziet nu dat ze niet happy is, slaapt de hele dag, buiten reageert ze niet meer op andere hondjes.
Ik slaap al dagen slecht, ik wil alleen het beste voor haar.
Moet dit even van me af schrijven, misschien heeft iemand goed en eerlijk advies.
Ze loopt al poosje slecht en heeft daar pijnstillers voor. Nu eet ze sinds een week bijna niets. Alles geprobeerd, kip, biefstuk, tartaar.
Natuurlijk zijn we bij dierenarts geweest en we hebben antibiotica gehad omdat haar gebit heel slecht is.
Na een paar dagen nog geen verbetering dus zaterdag weer naar dierenarts, bloedonderzoek wees uit dat leverwaarden 4x hoger zijn dan normaal, ook nieren zijn niet zoals het moet zijn. Weer pijnstiller en speciaal voer mee voor verzwakte dieren.
Gisteren weer contact met dierenarts, hij vermoed dat er meer aan de hand is en denkt aan kanker, dit is aan te tonen op echo.
Zijn voorstel, hondje roesje geven, echo maken van ingewanden, daarbij in bek kijken. Mocht er niets met lever of ander orgaan zijn dan narcose en gebit reinigen en/of tanden en kiezen trekken. Risico is natuurlijk dat ze de narcose niet overleeft.
Maar aan de andere kant, dan is ze uit haar lijden en mocht het lukken dan is de pijn in haar bekje verdwenen.
Je ziet nu dat ze niet happy is, slaapt de hele dag, buiten reageert ze niet meer op andere hondjes.
Ik slaap al dagen slecht, ik wil alleen het beste voor haar.
Moet dit even van me af schrijven, misschien heeft iemand goed en eerlijk advies.
woensdag 3 september 2014 09:12
donderdag 4 september 2014 16:33
quote:ranjazonderrietje schreef op 12 februari 2014 @ 06:43:
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
Sterkte
Heel veel sterkte TO !
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
Sterkte
Heel veel sterkte TO !
donderdag 4 september 2014 16:50
Wat een lieve berichten allemaal. Bedankt daarvoor.
Het is een vreselijke tijd. Ik was 24 per dag met dit lieve hondje in de weer.
Maar wat hebben we haar zien aftakelen.
Ik vraag me af of ik hier ooit overheen kom. Vind het leven nu even niet leuk. Gek genoeg had ik mij maandag ziek gemeld vanwege spanningsklachten werk. Alsof het zo moest zijn.
Maar maakt het wel moeilijk om nu de hele dag thuis te zijn met je verdriet. Zo dubbel. Werken gaat niet, maar nu ben ik verplicht hier tussen 4 muren te zitten. Doe niets dan huilen, slaap nu helemaal niet meer. Weet het even niet meer nu.
Het is een vreselijke tijd. Ik was 24 per dag met dit lieve hondje in de weer.
Maar wat hebben we haar zien aftakelen.
Ik vraag me af of ik hier ooit overheen kom. Vind het leven nu even niet leuk. Gek genoeg had ik mij maandag ziek gemeld vanwege spanningsklachten werk. Alsof het zo moest zijn.
Maar maakt het wel moeilijk om nu de hele dag thuis te zijn met je verdriet. Zo dubbel. Werken gaat niet, maar nu ben ik verplicht hier tussen 4 muren te zitten. Doe niets dan huilen, slaap nu helemaal niet meer. Weet het even niet meer nu.
donderdag 4 september 2014 17:34
quote:lammy, 39 minuten geleden
Wat een lieve berichten allemaal. Bedankt daarvoor.
Het is een vreselijke tijd. Ik was 24 per dag met dit lieve hondje in de weer.
Maar wat hebben we haar zien aftakelen.
Ik vraag me af of ik hier ooit overheen kom. Vind het leven nu even niet leuk. Gek genoeg had ik mij maandag ziek gemeld vanwege spanningsklachten werk. Alsof het zo moest zijn.
Maar maakt het wel moeilijk om nu de hele dag thuis te zijn met je verdriet. Zo dubbel. Werken gaat niet, maar nu ben ik verplicht hier tussen 4 muren te zitten. Doe niets dan huilen, slaap nu helemaal niet meer. Weet het even niet meer nu.
Geef je verdriet de ruimte, je mag verdrietig zijn. Het is ook jarenlang jullie beste kameraadje geweest en een hond voelt ook een beetje als een kind. Ga lekker op de bank samen foto's kijken en herinneringen ophalen. De scherpe kantjes gaan er na verloop van tijd af en de mooie herinneringen blijven.
Wat een lieve berichten allemaal. Bedankt daarvoor.
Het is een vreselijke tijd. Ik was 24 per dag met dit lieve hondje in de weer.
Maar wat hebben we haar zien aftakelen.
Ik vraag me af of ik hier ooit overheen kom. Vind het leven nu even niet leuk. Gek genoeg had ik mij maandag ziek gemeld vanwege spanningsklachten werk. Alsof het zo moest zijn.
Maar maakt het wel moeilijk om nu de hele dag thuis te zijn met je verdriet. Zo dubbel. Werken gaat niet, maar nu ben ik verplicht hier tussen 4 muren te zitten. Doe niets dan huilen, slaap nu helemaal niet meer. Weet het even niet meer nu.
Geef je verdriet de ruimte, je mag verdrietig zijn. Het is ook jarenlang jullie beste kameraadje geweest en een hond voelt ook een beetje als een kind. Ga lekker op de bank samen foto's kijken en herinneringen ophalen. De scherpe kantjes gaan er na verloop van tijd af en de mooie herinneringen blijven.
You know how I know? Because I reeaally think so!
donderdag 4 september 2014 17:44
Ik heb de 1ste 2 pagina's gelezen maar toen kwamen de tranen er tussen.
Ik snap wat je bedoelt Lammy, ook mijn 14 jarige hond heeft zoveel betekent in ons leven. Ik denk wel vooral mijn leven omdat hij mee is geëmigreerd en hij juist die eerste maanden, toen man nog in NL was en ik met de kids al aan de overkant zat, de kids gingen op in hun school en ik zat alleen thuis, de weg te vinden in een nieuw land. Maar onze Hop was er altijd, trouw en vooral supereigenwijs.
Nu is hij 14 en twee weken geleden was hij ineens ziek, hij wou niet meer eten en eten is zijn grote hobby. Ik kon er niet van slapen, je weet dat de dag komt waarop je afscheid moet nemen maar ik blijf hopen op een natuurlijke zachte dood.
Na 3 dagen pompoen, gekookte kip en rijst was hij weer helemaal opgeknapt, hij rent weer door de tuin, is weer zijn ouwe trouwe zelf.
Het verdriet dat komen gaat, ik schuif het voor mij uit. Maar zal niet snel op deze leeftijd nog veel met hem laten doen. Hij verdient een mooi, rustig, pijnloos en waardige dood. Hij is ons gezinslid, we zullen er allemaal bij zijn hoop ik, ook de 4 inmiddels allemaal volwassen kids.
Sterkte meis!
Ik snap wat je bedoelt Lammy, ook mijn 14 jarige hond heeft zoveel betekent in ons leven. Ik denk wel vooral mijn leven omdat hij mee is geëmigreerd en hij juist die eerste maanden, toen man nog in NL was en ik met de kids al aan de overkant zat, de kids gingen op in hun school en ik zat alleen thuis, de weg te vinden in een nieuw land. Maar onze Hop was er altijd, trouw en vooral supereigenwijs.
Nu is hij 14 en twee weken geleden was hij ineens ziek, hij wou niet meer eten en eten is zijn grote hobby. Ik kon er niet van slapen, je weet dat de dag komt waarop je afscheid moet nemen maar ik blijf hopen op een natuurlijke zachte dood.
Na 3 dagen pompoen, gekookte kip en rijst was hij weer helemaal opgeknapt, hij rent weer door de tuin, is weer zijn ouwe trouwe zelf.
Het verdriet dat komen gaat, ik schuif het voor mij uit. Maar zal niet snel op deze leeftijd nog veel met hem laten doen. Hij verdient een mooi, rustig, pijnloos en waardige dood. Hij is ons gezinslid, we zullen er allemaal bij zijn hoop ik, ook de 4 inmiddels allemaal volwassen kids.
Sterkte meis!
Optimist tot in de kist!
donderdag 4 september 2014 17:49
quote:ranjazonderrietje schreef op 12 februari 2014 @ 06:43:
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
SterkteHier ook tranen...
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
SterkteHier ook tranen...
Optimist tot in de kist!
donderdag 4 september 2014 17:51
quote:ranjazonderrietje schreef op 12 februari 2014 @ 06:43:
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
Sterkte
Hier ook tranen...
Mijn hond is mijn vriendje, ben door MS hele dagen alleen thuis, gelukkig omringd door mijn beessies, maar onze oude teckel, ik wil hem nog niet missen!
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
Sterkte
Hier ook tranen...
Mijn hond is mijn vriendje, ben door MS hele dagen alleen thuis, gelukkig omringd door mijn beessies, maar onze oude teckel, ik wil hem nog niet missen!
Optimist tot in de kist!
donderdag 4 september 2014 19:52
Olifantje, mijn kleine mop knapte ook altijd op van gekookte kip en rijst. Maar ze mankeerde van alles.
Kon geen 2 meter meer buiten lopen. Binnen ging het wel.
Ze zakte door haar achterkant, leek wel pap.
En verder dement, dovig en wat staar.
Maar het eten werd weer minder, je zag haar mager worden en op het laatst alleen diarree en braken. Maar ik zag gewoon dat ze het niet wilde opgeven, ze wilde bij ons blijven.
Ze zag er nog prachtig uit echt waar. Maar ze kwam soms niet meer van haar plek af, ging zich afzonderen.
Dinsdag dierenarts aan huis laten komen en die heeft eigenlijk voor ons de knoop doorgehakt dat dit geen leven voor mijn schatje was. Verbetering zat er niet in.
Het klinkt overdreven maar de pijn is vreselijk, we raken niet over haar uitgepraat.
Ik hoop dat jou dit nog even bespaard blijft, het is het ergst wat ik ooit heb moeten beslissen en voel me erg schuldig .
Kon geen 2 meter meer buiten lopen. Binnen ging het wel.
Ze zakte door haar achterkant, leek wel pap.
En verder dement, dovig en wat staar.
Maar het eten werd weer minder, je zag haar mager worden en op het laatst alleen diarree en braken. Maar ik zag gewoon dat ze het niet wilde opgeven, ze wilde bij ons blijven.
Ze zag er nog prachtig uit echt waar. Maar ze kwam soms niet meer van haar plek af, ging zich afzonderen.
Dinsdag dierenarts aan huis laten komen en die heeft eigenlijk voor ons de knoop doorgehakt dat dit geen leven voor mijn schatje was. Verbetering zat er niet in.
Het klinkt overdreven maar de pijn is vreselijk, we raken niet over haar uitgepraat.
Ik hoop dat jou dit nog even bespaard blijft, het is het ergst wat ik ooit heb moeten beslissen en voel me erg schuldig .
maandag 8 september 2014 18:14
quote:lammy schreef op 04 september 2014 @ 16:50:
Wat een lieve berichten allemaal. Bedankt daarvoor.
Het is een vreselijke tijd. Ik was 24 per dag met dit lieve hondje in de weer.
Maar wat hebben we haar zien aftakelen.
Ik vraag me af of ik hier ooit overheen kom. Vind het leven nu even niet leuk. Gek genoeg had ik mij maandag ziek gemeld vanwege spanningsklachten werk. Alsof het zo moest zijn.
Maar maakt het wel moeilijk om nu de hele dag thuis te zijn met je verdriet. Zo dubbel. Werken gaat niet, maar nu ben ik verplicht hier tussen 4 muren te zitten. Doe niets dan huilen, slaap nu helemaal niet meer. Weet het even niet meer nu.
Ik denk dat het je meer zal helpen om te gaan werken. Daar heb je mensen om je heen en krijg je afleiding.
Nu zit je jezelf te plagen door de continue afwezigheid van je overleden hondje thuis. Dat zou voor mij ook niks zijn. Ik weet nog dat ik het huis ontvluchtte daarom, toen een van mijn honden ooit stierf.
blijf niet zitten simmen, want dit helpt niet.
Ga effe vrijwilligerswerk doen door honden bij het asiel uit te laten. Of zoek een andere hond. Denk niet dat het daar te vroeg voor is. Je verdriet zal er niet door ophouden, maar je krijgt wel afleiding en de leegte is tenminste weer opgevuld.
Wat een lieve berichten allemaal. Bedankt daarvoor.
Het is een vreselijke tijd. Ik was 24 per dag met dit lieve hondje in de weer.
Maar wat hebben we haar zien aftakelen.
Ik vraag me af of ik hier ooit overheen kom. Vind het leven nu even niet leuk. Gek genoeg had ik mij maandag ziek gemeld vanwege spanningsklachten werk. Alsof het zo moest zijn.
Maar maakt het wel moeilijk om nu de hele dag thuis te zijn met je verdriet. Zo dubbel. Werken gaat niet, maar nu ben ik verplicht hier tussen 4 muren te zitten. Doe niets dan huilen, slaap nu helemaal niet meer. Weet het even niet meer nu.
Ik denk dat het je meer zal helpen om te gaan werken. Daar heb je mensen om je heen en krijg je afleiding.
Nu zit je jezelf te plagen door de continue afwezigheid van je overleden hondje thuis. Dat zou voor mij ook niks zijn. Ik weet nog dat ik het huis ontvluchtte daarom, toen een van mijn honden ooit stierf.
blijf niet zitten simmen, want dit helpt niet.
Ga effe vrijwilligerswerk doen door honden bij het asiel uit te laten. Of zoek een andere hond. Denk niet dat het daar te vroeg voor is. Je verdriet zal er niet door ophouden, maar je krijgt wel afleiding en de leegte is tenminste weer opgevuld.
maandag 8 september 2014 18:16
quote:lammy schreef op 08 september 2014 @ 14:29:
Ik ben nu bijna een week verder, maar ben gewoon een wrak.
Lig de hele dag op de bank. Ik mis haar vreselijk.
Gaat dit ooit over...
Ja. Maar dit is een rouwperiode. Rouwen moet je niet onderschatten. Kan ook wel ettelijke maanden tot een jaar duren.
Ik kan er nu beter mee om gaan, maar de eerste keren verging het mij ook zoals het jou nu vergaat.
Ik ben nu bijna een week verder, maar ben gewoon een wrak.
Lig de hele dag op de bank. Ik mis haar vreselijk.
Gaat dit ooit over...
Ja. Maar dit is een rouwperiode. Rouwen moet je niet onderschatten. Kan ook wel ettelijke maanden tot een jaar duren.
Ik kan er nu beter mee om gaan, maar de eerste keren verging het mij ook zoals het jou nu vergaat.
maandag 8 september 2014 18:51
maandag 8 september 2014 19:17
Sterkte lammy. Het is goed dat ze is ingeslapen gezien de omstandigheden, het gemis zal blijven. Haal idd vooral mooie herinneringen op.
Ik heb een groot deel van het topic gelezen met tranen in m'n ogen. Mijn moeder heeft twee honden, waarvan een York. Die wordt deze maand 16 jaar, en gaat ook achteruit (oa flink afgevallen). Ik moet er niet aan denken als hij er niet meer is.....
Ik heb een groot deel van het topic gelezen met tranen in m'n ogen. Mijn moeder heeft twee honden, waarvan een York. Die wordt deze maand 16 jaar, en gaat ook achteruit (oa flink afgevallen). Ik moet er niet aan denken als hij er niet meer is.....
woensdag 15 oktober 2014 00:53
Ik hoop dat iemand nog actief is op dit forum. Ik zit nooit op forums maar sinds een paar dagen lees ik niks anders dan forum berichten.
Ik ben namelijk mijn aller aller aller dierbaarste hondje verloren. Mijn mopsje van 2 jaar. Mijn eerste eigen hondje en nog nooit heb ik mij zo gehecht aan iemand.. Gewoon zo verliefd was ik op hem en zo blij en dankbaar dat hij van mij was. Deed alles met hem nam hem overal mee naar toe en als ik weg moest dan bracht ik hem naar mijn vader of moeder als ie maar niet alleen was en zolang ik weg was liefde en aandacht kreeg.
Afgelopen zondag na een fijne wandeling in het zonnetje is er een vreselijk ongeluk gebeurt met een auto wat in een paar seconde het dierbaarste wat ik bezat uit mijn leven heeft gerukt.
Letterlijk ziek hiervan. En ik grijp alles aan om te rouwen en te verwerken. huilen praten fotos kijken mooie herinneringen ik slaap momenteel bij mijn moeder om niet alleen tehoeven zijn. zoek iedereen op voor steun en om over hem te praten. Maar wat doet mijn hart pijn. Ik denk echt na hoe krijgt mijn leven ooit weer kleur en hoe kan ik ooit zonder hem. Hoe geef ik dit een plekje.. Hij was pas 2 jaar.. Zon kort leventje waarin we zoveel samen zijn geweest en zoveeel hebben gedaan samen en gezien. Hij is het mooiste wat mij ooit is overkomen en voelde altijd mijn verdriet aan. Daarom wil ik ook niet in een depressie wegzakken (wat ik ooit eerder heb gehad) maar ik wil zijn leventje vieren en hem geluk en rust gunnen..
ik hoop dat hij nog een beetje bij me blijft ik kan gewoon niet aan zonder hem en probeer sterk te zijn en mijn weg hierin te vinden..
Heb heel veel troost uit jullie berichten en het feit dat ik niet de enige ben die dit gevoel kent, heeft of heeft gehad...
Ik ben namelijk mijn aller aller aller dierbaarste hondje verloren. Mijn mopsje van 2 jaar. Mijn eerste eigen hondje en nog nooit heb ik mij zo gehecht aan iemand.. Gewoon zo verliefd was ik op hem en zo blij en dankbaar dat hij van mij was. Deed alles met hem nam hem overal mee naar toe en als ik weg moest dan bracht ik hem naar mijn vader of moeder als ie maar niet alleen was en zolang ik weg was liefde en aandacht kreeg.
Afgelopen zondag na een fijne wandeling in het zonnetje is er een vreselijk ongeluk gebeurt met een auto wat in een paar seconde het dierbaarste wat ik bezat uit mijn leven heeft gerukt.
Letterlijk ziek hiervan. En ik grijp alles aan om te rouwen en te verwerken. huilen praten fotos kijken mooie herinneringen ik slaap momenteel bij mijn moeder om niet alleen tehoeven zijn. zoek iedereen op voor steun en om over hem te praten. Maar wat doet mijn hart pijn. Ik denk echt na hoe krijgt mijn leven ooit weer kleur en hoe kan ik ooit zonder hem. Hoe geef ik dit een plekje.. Hij was pas 2 jaar.. Zon kort leventje waarin we zoveel samen zijn geweest en zoveeel hebben gedaan samen en gezien. Hij is het mooiste wat mij ooit is overkomen en voelde altijd mijn verdriet aan. Daarom wil ik ook niet in een depressie wegzakken (wat ik ooit eerder heb gehad) maar ik wil zijn leventje vieren en hem geluk en rust gunnen..
ik hoop dat hij nog een beetje bij me blijft ik kan gewoon niet aan zonder hem en probeer sterk te zijn en mijn weg hierin te vinden..
Heb heel veel troost uit jullie berichten en het feit dat ik niet de enige ben die dit gevoel kent, heeft of heeft gehad...
woensdag 15 oktober 2014 09:39
Mopsie wat erg. :
Zo je lieve hondje verliezen. Ik begrijp als geen ander jouw verdriet. Ik leefde ook voor mijn hondje. Ze ging overal mee naar toe.
Het is nu 6 weken geleden dat ik afscheid moest nemen. Ik berust er in, ze heeft ruim 16 mogen worden.
Ik heb de meest gekke dingen gedaan. O.a een dierenfluisteraar die contact met haar heeft gehad. Gek genoeg klopte er wel een heleboel.
Ik voel me zo arm zonder hondje. Kom weinig buiten. Alleen om te werken maar dat is noodzakelijk kwaad.
Het helpt echt om veel herinneringen te delen. Foto's te kijken.
Bij het kruitvat kun je hele mooie foto op canvas laten zetten.
Heel heel veel sterkte.
Zo je lieve hondje verliezen. Ik begrijp als geen ander jouw verdriet. Ik leefde ook voor mijn hondje. Ze ging overal mee naar toe.
Het is nu 6 weken geleden dat ik afscheid moest nemen. Ik berust er in, ze heeft ruim 16 mogen worden.
Ik heb de meest gekke dingen gedaan. O.a een dierenfluisteraar die contact met haar heeft gehad. Gek genoeg klopte er wel een heleboel.
Ik voel me zo arm zonder hondje. Kom weinig buiten. Alleen om te werken maar dat is noodzakelijk kwaad.
Het helpt echt om veel herinneringen te delen. Foto's te kijken.
Bij het kruitvat kun je hele mooie foto op canvas laten zetten.
Heel heel veel sterkte.
