Thuis
alle pijlers
Ben ik nou zo gevoelig?
woensdag 27 januari 2016 17:00
Hallo,
Ik kom even een schop onder mijn kont halen denk ik, of even relativeren. Ik voel me zo rot dat ik even een frisse blik nodig heb.
Ik ben een volwassen vrouw, bijna 41 jaar en heb mijn leven toch wel leuk op de rit vind ik. Leuke vent. leuk kind, fijn huis, goede baan etc.
Het gezin waarin ik ben opgegroeid telt een vader, moeder en twee broers. Ouders nog steeds bij elkaar.
Dit om een beetje een beeld te schetsen van hoe mijn leven er uitziet
Nu is er laatst een soort van "misverstand" geweest binnen de familie. Mijn ouders zeiden nee op samen kerst vieren en bedoelden kennelijk ja, we hebben dit 4x nagevraagd omdat we de reactie nogal vaag vonden maar meer dan een "nee geen zin'" hebben we alle drie nooit gekregen. Ook niet toen ik aangaf het ongezellig te vinden en het niet te begrijpen.
Wij kinderen hebben dit alle 3 hetzelfde geïnterpreteerd en dus alle drie dezelfde reactie gegeven, we hebben kerst met onze eigen kids gevierd en zijn dus niet naar hen gegaan.
Achteraf hebben mijn ouders een heel saaie kerst gehad en belden ze twee dagen na kerst woest op dat ze nog nooit zo'n afschuwelijke kerst hadden gehad en dat het allemaal de schuld van de kinderen is en dat we wél hadden moeten komen want ze zaten heel de 1e kerstdag te wachten met allemaal lekkers etc.
Nou is dit tussen mijn ouder en mij heel hoog opgelopen want volgens hun zeggen heb ik ze keihard gekwetst. Ik voel me hier heel lullig bij want ik deed juist precies wat ze vroegen. Ik was me ook absoluut van geen kwaad bewust en heb ze ook heel vaak gevraagd waarom ze dan zo boos op alle kids zijn. Het antwoord is dat we ze keihard hebben laten zien dat we geen bal om hen geven.
Op mijn vraag waarom ze dan gezegd hebben dat ze de kerst niet wilde vieren kreeg ik geen antwoord, dat was een miscommunicatie ( vier keer bij drie verschillende kinderen en op verschillende dagen)
Ouders boos, ik boos, heeft even geduurd en na een week of 2 ben ik het gesprek weer met ze aan gegaan. We hebben het bijgelegd en vervolgens kom ik er achter dat zowel ik als broer1 echt de wind van voren hebben gekregen en broer2 bleek van niks te weten.
Ik heb daarop contact opgenomen met mijn ouders want dat vond ik wel vreemd. en wat denk je?? Mijn broer heeft er geen commentaar op gehad want "van hem waren ze zulk gedrag wel gewend....".
Ik ontplof zowat van boosheid. Ik kom áltijd terwijl mijn leven echt zo onwijs veel drukker is dan de zijne, ik wring mijzelf in allerhande bochten om op elke verjaardag, pasen , pinkster en kerst etc te komen en nu dit?? ( ik ben veel aan de andere kant van het land, met regelmaat in het buitenland etc)
Ik word weggezet als slechte dochter en broer is weer eens het lieverdje.
Dit gaat al jaren zo trouwens, broer kan nooit iets fout doen. En nu, nu ben ik bijna 41 en ik ben zo vreselijk gefrustreerd dat dit kennelijk nóg aan me knaagt. Mijn hele leven al speel ik 3e viool ( ik heb twee broers, broer twee ervaart zichzelf als tweede viool)
Als ik mijn eigen verhaal terug lees spat de jaloezie er vanaf, ik voel me wederom afgewezen door mijn ouders maar ik vind het nog veel erger dat ik mij hier op mijn 40 druk om maak!! Ik heb een super leven, een schat van een kerel, heerlijke puberzoon, goed contact met broer 1 en een leuke job. Ik heb álles wat ik mij wensen kan!
Hoe kán het dat ik hier slecht van slaap
waarom ben ik zo vreselijk om mijn ziel getrapt?
Hoe is het mogelijk dat ik die stomme aai over mijn bol van mijn ouders nu nog nodig heb?
Kortom ik snap geen bal van mijn eigen gevoel.
groet saartje01
Ik kom even een schop onder mijn kont halen denk ik, of even relativeren. Ik voel me zo rot dat ik even een frisse blik nodig heb.
Ik ben een volwassen vrouw, bijna 41 jaar en heb mijn leven toch wel leuk op de rit vind ik. Leuke vent. leuk kind, fijn huis, goede baan etc.
Het gezin waarin ik ben opgegroeid telt een vader, moeder en twee broers. Ouders nog steeds bij elkaar.
Dit om een beetje een beeld te schetsen van hoe mijn leven er uitziet
Nu is er laatst een soort van "misverstand" geweest binnen de familie. Mijn ouders zeiden nee op samen kerst vieren en bedoelden kennelijk ja, we hebben dit 4x nagevraagd omdat we de reactie nogal vaag vonden maar meer dan een "nee geen zin'" hebben we alle drie nooit gekregen. Ook niet toen ik aangaf het ongezellig te vinden en het niet te begrijpen.
Wij kinderen hebben dit alle 3 hetzelfde geïnterpreteerd en dus alle drie dezelfde reactie gegeven, we hebben kerst met onze eigen kids gevierd en zijn dus niet naar hen gegaan.
Achteraf hebben mijn ouders een heel saaie kerst gehad en belden ze twee dagen na kerst woest op dat ze nog nooit zo'n afschuwelijke kerst hadden gehad en dat het allemaal de schuld van de kinderen is en dat we wél hadden moeten komen want ze zaten heel de 1e kerstdag te wachten met allemaal lekkers etc.
Nou is dit tussen mijn ouder en mij heel hoog opgelopen want volgens hun zeggen heb ik ze keihard gekwetst. Ik voel me hier heel lullig bij want ik deed juist precies wat ze vroegen. Ik was me ook absoluut van geen kwaad bewust en heb ze ook heel vaak gevraagd waarom ze dan zo boos op alle kids zijn. Het antwoord is dat we ze keihard hebben laten zien dat we geen bal om hen geven.
Op mijn vraag waarom ze dan gezegd hebben dat ze de kerst niet wilde vieren kreeg ik geen antwoord, dat was een miscommunicatie ( vier keer bij drie verschillende kinderen en op verschillende dagen)
Ouders boos, ik boos, heeft even geduurd en na een week of 2 ben ik het gesprek weer met ze aan gegaan. We hebben het bijgelegd en vervolgens kom ik er achter dat zowel ik als broer1 echt de wind van voren hebben gekregen en broer2 bleek van niks te weten.
Ik heb daarop contact opgenomen met mijn ouders want dat vond ik wel vreemd. en wat denk je?? Mijn broer heeft er geen commentaar op gehad want "van hem waren ze zulk gedrag wel gewend....".
Ik ontplof zowat van boosheid. Ik kom áltijd terwijl mijn leven echt zo onwijs veel drukker is dan de zijne, ik wring mijzelf in allerhande bochten om op elke verjaardag, pasen , pinkster en kerst etc te komen en nu dit?? ( ik ben veel aan de andere kant van het land, met regelmaat in het buitenland etc)
Ik word weggezet als slechte dochter en broer is weer eens het lieverdje.
Dit gaat al jaren zo trouwens, broer kan nooit iets fout doen. En nu, nu ben ik bijna 41 en ik ben zo vreselijk gefrustreerd dat dit kennelijk nóg aan me knaagt. Mijn hele leven al speel ik 3e viool ( ik heb twee broers, broer twee ervaart zichzelf als tweede viool)
Als ik mijn eigen verhaal terug lees spat de jaloezie er vanaf, ik voel me wederom afgewezen door mijn ouders maar ik vind het nog veel erger dat ik mij hier op mijn 40 druk om maak!! Ik heb een super leven, een schat van een kerel, heerlijke puberzoon, goed contact met broer 1 en een leuke job. Ik heb álles wat ik mij wensen kan!
Hoe kán het dat ik hier slecht van slaap
waarom ben ik zo vreselijk om mijn ziel getrapt?
Hoe is het mogelijk dat ik die stomme aai over mijn bol van mijn ouders nu nog nodig heb?
Kortom ik snap geen bal van mijn eigen gevoel.
groet saartje01
woensdag 27 januari 2016 17:05
Ik interpeteer de opmerking van je ouders eigenlijk heel anders. In jou hebben ze vertrouwen en het gevoel dat je er altijd voor ze bent. Van hem hebben ze al zoveel teleurstelling gehad dat ze al niet eens meer verwachten dat hij langskomt... Beetje een rare manier om hun waardering uit te spreken, maar blijkbaar hebben ze hogere verwachtingen van jou dan van je broer, omdat ze ook een hogere pet van jou ophebben.
Althans, zo lees ik het.
Althans, zo lees ik het.
woensdag 27 januari 2016 17:11
Bekijk het zo: bij jou en je ene broer vonden je ouders het zó jammer dat jullie er niet waren dat ze boos geworden zijn. Ze verwachtten dus klaarblijkelijk van jouw andere broer dat hij ze teleurstelt en hebben de strijd maar opgegeven.
Vind dat eerder een compliment naar jou en je ene broer toe en niet naar je andere broer. Het feit dat jouw broer wegkomt met bepaald gedrag, betekent niet dat jouw ouders jouw 'goede' gedrag niet zien en waarderen (ook al spreken ze dat misschien niet uit).
En qua de discussie an sich. Tja, ik zou me ook beledigd voelen als ik A hoor en B had moeten doen. Maar ik denk, dat als je ouders zo vaak en duidelijk gezegd hebben geen bezoek te willen, zij zelf ook wel weten dat zij fout zitten. Dat ze hun teleurstelling in hun kerst/henzelf op jullie afreageren.
Irritant? Ja. Zou ik er verder nog een woord aan wijden? Nee.
Sterkte ermee!
Vind dat eerder een compliment naar jou en je ene broer toe en niet naar je andere broer. Het feit dat jouw broer wegkomt met bepaald gedrag, betekent niet dat jouw ouders jouw 'goede' gedrag niet zien en waarderen (ook al spreken ze dat misschien niet uit).
En qua de discussie an sich. Tja, ik zou me ook beledigd voelen als ik A hoor en B had moeten doen. Maar ik denk, dat als je ouders zo vaak en duidelijk gezegd hebben geen bezoek te willen, zij zelf ook wel weten dat zij fout zitten. Dat ze hun teleurstelling in hun kerst/henzelf op jullie afreageren.
Irritant? Ja. Zou ik er verder nog een woord aan wijden? Nee.
Sterkte ermee!
woensdag 27 januari 2016 17:12
Thanks TJDeLuxe, ik voelde me al heel raar om hier op deze leeftijd nog zo mee te zitten
Dank je Bumba, mijn ouders zeggen ook dat het daarom is, maar die waardering krijg ik dus gewoon nooit. sterker nog, IK ben degene met boze ouders ( er zijn al meerdere emotionele gesprekken geweest waarin ze maar blijven aangeven zo gekwetst te zijn
Broer doet alles in mijn ouder's ogen goed. De hele familie spreekt al jaren schande van zijn gedrag naar mijn ouders toe maar ze hebben hem nog nooit wat aangerekend. dat zie ik dus niet alleen, anderen zien het ook, spreken mijn ouders daar ook wel eens op aan maar niks lijkt tot ze door te dringen.Niemand die mijn broer aanspreekt overigens, ze zijn allemaal een beetje van de "matel der liefde"
Dank je Bumba, mijn ouders zeggen ook dat het daarom is, maar die waardering krijg ik dus gewoon nooit. sterker nog, IK ben degene met boze ouders ( er zijn al meerdere emotionele gesprekken geweest waarin ze maar blijven aangeven zo gekwetst te zijn
Broer doet alles in mijn ouder's ogen goed. De hele familie spreekt al jaren schande van zijn gedrag naar mijn ouders toe maar ze hebben hem nog nooit wat aangerekend. dat zie ik dus niet alleen, anderen zien het ook, spreken mijn ouders daar ook wel eens op aan maar niks lijkt tot ze door te dringen.Niemand die mijn broer aanspreekt overigens, ze zijn allemaal een beetje van de "matel der liefde"
woensdag 27 januari 2016 17:12
quote:Bumba1985 schreef op 27 januari 2016 @ 17:05:
Ik interpeteer de opmerking van je ouders eigenlijk heel anders. In jou hebben ze vertrouwen en het gevoel dat je er altijd voor ze bent. Van hem hebben ze al zoveel teleurstelling gehad dat ze al niet eens meer verwachten dat hij langskomt... Beetje een rare manier om hun waardering uit te spreken, maar blijkbaar hebben ze hogere verwachtingen van jou dan van je broer, omdat ze ook een hogere pet van jou ophebben.
Althans, zo lees ik het.Zo lees ik het ook
Ik interpeteer de opmerking van je ouders eigenlijk heel anders. In jou hebben ze vertrouwen en het gevoel dat je er altijd voor ze bent. Van hem hebben ze al zoveel teleurstelling gehad dat ze al niet eens meer verwachten dat hij langskomt... Beetje een rare manier om hun waardering uit te spreken, maar blijkbaar hebben ze hogere verwachtingen van jou dan van je broer, omdat ze ook een hogere pet van jou ophebben.
Althans, zo lees ik het.Zo lees ik het ook
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 27 januari 2016 17:14
Van degene die niet sociaal doet wordt het minste verwacht en áls diegene al eens sociaal doet is iedereen blij. Voor ons "socialen" is dat heel frustrerend.
Ik vind het verder bijzonder raar dat je ouders steeds hebben aangegeven dat ze kerst niet samen wilden vieren en achteraf kwaad worden. Ik zou er overigens geen ruzie over maken, dat is het me dan niet waard. Op een gegeven moment zal iemand zijn schouders erover op moeten halen en moeten wegzetten als "dan maar een misverstand".
Volgend jaar (nou ja, eind dit jaar eigenlijk) zou ik de afspraken zwart op wit zetten.
Ik vind het verder bijzonder raar dat je ouders steeds hebben aangegeven dat ze kerst niet samen wilden vieren en achteraf kwaad worden. Ik zou er overigens geen ruzie over maken, dat is het me dan niet waard. Op een gegeven moment zal iemand zijn schouders erover op moeten halen en moeten wegzetten als "dan maar een misverstand".
Volgend jaar (nou ja, eind dit jaar eigenlijk) zou ik de afspraken zwart op wit zetten.
...
woensdag 27 januari 2016 17:17
quote:saartje01 schreef op 27 januari 2016 @ 17:12:
Thanks TJDeLuxe, ik voelde me al heel raar om hier op deze leeftijd nog zo mee te zitten
Dank je Bumba, mijn ouders zeggen ook dat het daarom is, maar die waardering krijg ik dus gewoon nooit. sterker nog, IK ben degene met boze ouders ( er zijn al meerdere emotionele gesprekken geweest waarin ze maar blijven aangeven zo gekwetst te zijn
Broer doet alles in mijn ouder's ogen goed. De hele familie spreekt al jaren schande van zijn gedrag naar mijn ouders toe maar ze hebben hem nog nooit wat aangerekend. dat zie ik dus niet alleen, anderen zien het ook, spreken mijn ouders daar ook wel eens op aan maar niks lijkt tot ze door te dringen.Niemand die mijn broer aanspreekt overigens, ze zijn allemaal een beetje van de "matel der liefde"
Dat ze hem er niet op aanspreken, hoeft niet te betekenen dat ze het niet zien/doorhebben, he. Misschien hebben ze het gewoon opgegeven? Weten ze dat het toch geen verschil maakt? Bij jou en je broer blijkbaar nog wel, want je zit met een ontzettend rotgevoel nu. Wat ik overigens niet jouw schuld vind. Misschien was het oprecht miscommunicatie of misschien was het een soort test - I don't know, maar feit blijft dat jullie je in ieder geval van geen kwaad bewust waren en anders écht wel waren gegaan. Ik zou dat dus proberen te laten gaan!
Succes! Ondanks je leeftijd blijven je ouders een belangrijke factor in je leven. Ruzie of hen teleurstellen is nooit fijn.
Thanks TJDeLuxe, ik voelde me al heel raar om hier op deze leeftijd nog zo mee te zitten
Dank je Bumba, mijn ouders zeggen ook dat het daarom is, maar die waardering krijg ik dus gewoon nooit. sterker nog, IK ben degene met boze ouders ( er zijn al meerdere emotionele gesprekken geweest waarin ze maar blijven aangeven zo gekwetst te zijn
Broer doet alles in mijn ouder's ogen goed. De hele familie spreekt al jaren schande van zijn gedrag naar mijn ouders toe maar ze hebben hem nog nooit wat aangerekend. dat zie ik dus niet alleen, anderen zien het ook, spreken mijn ouders daar ook wel eens op aan maar niks lijkt tot ze door te dringen.Niemand die mijn broer aanspreekt overigens, ze zijn allemaal een beetje van de "matel der liefde"
Dat ze hem er niet op aanspreken, hoeft niet te betekenen dat ze het niet zien/doorhebben, he. Misschien hebben ze het gewoon opgegeven? Weten ze dat het toch geen verschil maakt? Bij jou en je broer blijkbaar nog wel, want je zit met een ontzettend rotgevoel nu. Wat ik overigens niet jouw schuld vind. Misschien was het oprecht miscommunicatie of misschien was het een soort test - I don't know, maar feit blijft dat jullie je in ieder geval van geen kwaad bewust waren en anders écht wel waren gegaan. Ik zou dat dus proberen te laten gaan!
Succes! Ondanks je leeftijd blijven je ouders een belangrijke factor in je leven. Ruzie of hen teleurstellen is nooit fijn.
woensdag 27 januari 2016 17:20
quote:saartje01 schreef op 27 januari 2016 @ 17:12:
Thanks TJDeLuxe, ik voelde me al heel raar om hier op deze leeftijd nog zo mee te zitten
Dank je Bumba, mijn ouders zeggen ook dat het daarom is, maar die waardering krijg ik dus gewoon nooit. sterker nog, IK ben degene met boze ouders ( er zijn al meerdere emotionele gesprekken geweest waarin ze maar blijven aangeven zo gekwetst te zijn
Broer doet alles in mijn ouder's ogen goed. De hele familie spreekt al jaren schande van zijn gedrag naar mijn ouders toe maar ze hebben hem nog nooit wat aangerekend. dat zie ik dus niet alleen, anderen zien het ook, spreken mijn ouders daar ook wel eens op aan maar niks lijkt tot ze door te dringen.Niemand die mijn broer aanspreekt overigens, ze zijn allemaal een beetje van de "matel der liefde"
Broer doet helemaal niet alles goed. Ook jouw ouders zien zijn gedrag als 'slecht' gedrag en zijn het zelfs van hem gewend.
Zelfs na dit stukje lees ik het als Bumba. Nee, juist na dit stukje word deze interpretatie versterkt.
Thanks TJDeLuxe, ik voelde me al heel raar om hier op deze leeftijd nog zo mee te zitten
Dank je Bumba, mijn ouders zeggen ook dat het daarom is, maar die waardering krijg ik dus gewoon nooit. sterker nog, IK ben degene met boze ouders ( er zijn al meerdere emotionele gesprekken geweest waarin ze maar blijven aangeven zo gekwetst te zijn
Broer doet alles in mijn ouder's ogen goed. De hele familie spreekt al jaren schande van zijn gedrag naar mijn ouders toe maar ze hebben hem nog nooit wat aangerekend. dat zie ik dus niet alleen, anderen zien het ook, spreken mijn ouders daar ook wel eens op aan maar niks lijkt tot ze door te dringen.Niemand die mijn broer aanspreekt overigens, ze zijn allemaal een beetje van de "matel der liefde"
Broer doet helemaal niet alles goed. Ook jouw ouders zien zijn gedrag als 'slecht' gedrag en zijn het zelfs van hem gewend.
Zelfs na dit stukje lees ik het als Bumba. Nee, juist na dit stukje word deze interpretatie versterkt.
woensdag 27 januari 2016 17:20
Ik lees het ook zoals Bumba.
Maar ik zou wel proberen hier helderheid in te verkrijgen. Hoe kan het nou dat het zo'n enorm misverstand is geworden? Ik zou ook aansturen op duidelijke communicatie voortaan. Niet dat nee zeggen en ja bedoelen, daar schiet dus niemand wat mee op. Blijkbaar is er veel dat onuitgesproken blijft in je ouderlijk gezin. Je bent nu oud genoeg om je daar niet meer aan te (laten) onderwerpen.
Maar ik zou wel proberen hier helderheid in te verkrijgen. Hoe kan het nou dat het zo'n enorm misverstand is geworden? Ik zou ook aansturen op duidelijke communicatie voortaan. Niet dat nee zeggen en ja bedoelen, daar schiet dus niemand wat mee op. Blijkbaar is er veel dat onuitgesproken blijft in je ouderlijk gezin. Je bent nu oud genoeg om je daar niet meer aan te (laten) onderwerpen.
You are not crazy, you are... colorful. Colorful in a way that might respond to medication.
woensdag 27 januari 2016 17:23
Oh de reacties gaan sneller dan ik dacht, bedankt dat jullie zo snel reageren!
Fleetfox: Ik weet wel dat het niet mijn schuld is hoor, was dat namelijk het geval geweest dan had ik ze volkomen gelijk gegeven dat ik een rotkind ben dat alleen maar aan zichzelf denkt.
Maar ík ben wel degene die de "klappen" op moet vangen. juist omdat ik kennelijk wel altijd mijn best doe.
Ik herken het gedrag (blijven mopperen over die rotkerst) ook verder helemaal niet van ze. Normaal zouden ze zeggen: nah stomme fout, zonde van de kerst, volgens jaar gaan we dat anders doen.
Het lijkt dit keer wel of ze op oorlogspad zijn ofzo. Elke keer als het hoofdstuk afgesloten is begint pa er weer over. Hij eist ook excuses van me, welke hij echt niet gaat krijgen want ik deed exact wat ze mij vroegen dus wat dat betreft ben ik koppig.
The dowager,
Naar mij idee hadden mijn ouders idd de kerst zonder kids prettiger voorgesteld dan dat het achteraf was. Maar dat kan je dan toch ook zeggen? Dat ze wel vertellen dat de kerst vervelend was maar dat ze dat verkeerd ingeschat hadden.
Ik heb zelf namelijk ook helemaal niet zo'n prettige kerst gehad omdat het zo gek voelde om niet bij ze te zijn.
Maar ze blijven zelf boos, hebben het idee in hun recht te staan om boos te zijn. Wij als kinderen hadden beter moeten weten etc.
Ik kán er gewoon niks meer mee. En sterker nog, inmiddels wil ik dat dus ook niet meer. Normaal was ik al lang weer bij ze langs gewipt maar nu houd ik het al een poosje af.
Fleetfox: Ik weet wel dat het niet mijn schuld is hoor, was dat namelijk het geval geweest dan had ik ze volkomen gelijk gegeven dat ik een rotkind ben dat alleen maar aan zichzelf denkt.
Maar ík ben wel degene die de "klappen" op moet vangen. juist omdat ik kennelijk wel altijd mijn best doe.
Ik herken het gedrag (blijven mopperen over die rotkerst) ook verder helemaal niet van ze. Normaal zouden ze zeggen: nah stomme fout, zonde van de kerst, volgens jaar gaan we dat anders doen.
Het lijkt dit keer wel of ze op oorlogspad zijn ofzo. Elke keer als het hoofdstuk afgesloten is begint pa er weer over. Hij eist ook excuses van me, welke hij echt niet gaat krijgen want ik deed exact wat ze mij vroegen dus wat dat betreft ben ik koppig.
The dowager,
Naar mij idee hadden mijn ouders idd de kerst zonder kids prettiger voorgesteld dan dat het achteraf was. Maar dat kan je dan toch ook zeggen? Dat ze wel vertellen dat de kerst vervelend was maar dat ze dat verkeerd ingeschat hadden.
Ik heb zelf namelijk ook helemaal niet zo'n prettige kerst gehad omdat het zo gek voelde om niet bij ze te zijn.
Maar ze blijven zelf boos, hebben het idee in hun recht te staan om boos te zijn. Wij als kinderen hadden beter moeten weten etc.
Ik kán er gewoon niks meer mee. En sterker nog, inmiddels wil ik dat dus ook niet meer. Normaal was ik al lang weer bij ze langs gewipt maar nu houd ik het al een poosje af.
woensdag 27 januari 2016 17:27
Ik lees dat je veel voor ze doet en daar waardering voor verwacht. En je broer doet weinig voor ze en krijgt dit niet aangerekend. Misschien tijd om eens wat meer aan jezelf te gaan denken en het voorbeeld van je broer te volgen (als in: doen waar jij je goed bij voelt ipv waardering proberen af te dwingen)?
woensdag 27 januari 2016 17:29
quote:shakenandstirred schreef op 27 januari 2016 @ 17:20:
Ik lees het ook zoals Bumba.
Maar ik zou wel proberen hier helderheid in te verkrijgen. Hoe kan het nou dat het zo'n enorm misverstand is geworden? Ik zou ook aansturen op duidelijke communicatie voortaan. Niet dat nee zeggen en ja bedoelen, daar schiet dus niemand wat mee op. Blijkbaar is er veel dat onuitgesproken blijft in je ouderlijk gezin. Je bent nu oud genoeg om je daar niet meer aan te (laten) onderwerpen.
Deze helderheid krijg ik dus niet. de boosheid lijkt bij hun de overhand te hebben en ik voel me hierdoor ontzettend ongemakkelijk.
Een beetje net als dat je als kind zijnde bent betrapt op een enorme leugen en echt moet werken aan herstel van vertrouwen. Precies dat gevoel geven ze me. En het werk averechts want ik heb zo vreselijk geen zin meer om heen te gaan en dan voor de 4e keer dat gezeik aan te horen ( pa lijkt net zo lang door te gaan totdat hij mij op de knieen heeft vwb excuses)
Ik lees het ook zoals Bumba.
Maar ik zou wel proberen hier helderheid in te verkrijgen. Hoe kan het nou dat het zo'n enorm misverstand is geworden? Ik zou ook aansturen op duidelijke communicatie voortaan. Niet dat nee zeggen en ja bedoelen, daar schiet dus niemand wat mee op. Blijkbaar is er veel dat onuitgesproken blijft in je ouderlijk gezin. Je bent nu oud genoeg om je daar niet meer aan te (laten) onderwerpen.
Deze helderheid krijg ik dus niet. de boosheid lijkt bij hun de overhand te hebben en ik voel me hierdoor ontzettend ongemakkelijk.
Een beetje net als dat je als kind zijnde bent betrapt op een enorme leugen en echt moet werken aan herstel van vertrouwen. Precies dat gevoel geven ze me. En het werk averechts want ik heb zo vreselijk geen zin meer om heen te gaan en dan voor de 4e keer dat gezeik aan te horen ( pa lijkt net zo lang door te gaan totdat hij mij op de knieen heeft vwb excuses)
woensdag 27 januari 2016 17:29
quote:popje85 schreef op 27 januari 2016 @ 17:27:
Ik lees dat je veel voor ze doet en daar waardering voor verwacht. En je broer doet weinig voor ze en krijgt dit niet aangerekend. Misschien tijd om eens wat meer aan jezelf te gaan denken en het voorbeeld van je broer te volgen (als in: doen waar jij je goed bij voelt ipv waardering proberen af te dwingen)?Voor mijzelf sprekende: ik hoef geen waardering. Het geeft niet als ik geen reactie krijg op een kaart ofzo. Ik ben allang blij dat ik het wel gedaan heb maar aangesproken worden als je het een keer niet doet dat steekt wel.
Ik lees dat je veel voor ze doet en daar waardering voor verwacht. En je broer doet weinig voor ze en krijgt dit niet aangerekend. Misschien tijd om eens wat meer aan jezelf te gaan denken en het voorbeeld van je broer te volgen (als in: doen waar jij je goed bij voelt ipv waardering proberen af te dwingen)?Voor mijzelf sprekende: ik hoef geen waardering. Het geeft niet als ik geen reactie krijg op een kaart ofzo. Ik ben allang blij dat ik het wel gedaan heb maar aangesproken worden als je het een keer niet doet dat steekt wel.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
woensdag 27 januari 2016 17:31
quote:IBIopviva schreef op 27 januari 2016 @ 17:29:
[...]
Voor mijzelf sprekende: ik hoef geen waardering. Het geeft niet als ik geen reactie krijg op een kaart ofzo. Ik ben allang blij dat ik het wel gedaan heb maar aangesproken worden als je het een keer niet doet dat steekt wel.Dat is ook zeker niet juist. Maar blijkbaar waardeert je schoonmoeder het zo (en mist ze haar zoon?) dat ze het je kwalijk neemt als het je een keer niet lukt. Dat zou ik niet persoonlijk proberen op te vatten, hoe lastig dat ook is.
[...]
Voor mijzelf sprekende: ik hoef geen waardering. Het geeft niet als ik geen reactie krijg op een kaart ofzo. Ik ben allang blij dat ik het wel gedaan heb maar aangesproken worden als je het een keer niet doet dat steekt wel.Dat is ook zeker niet juist. Maar blijkbaar waardeert je schoonmoeder het zo (en mist ze haar zoon?) dat ze het je kwalijk neemt als het je een keer niet lukt. Dat zou ik niet persoonlijk proberen op te vatten, hoe lastig dat ook is.
woensdag 27 januari 2016 17:31
quote:saartje01 schreef op 27 januari 2016 @ 17:23:
Maar ík ben wel degene die de "klappen" op moet vangen. juist omdat ik kennelijk wel altijd mijn best doe.Of omdat je toevallig de enige dochter bent, he. Mensen verwachten nog steeds dat vrouwen meer sociaal invoelingsvermogen hebben dan mannen. En op vrouwen moppert het makkelijker en lekkerder.
Maar ík ben wel degene die de "klappen" op moet vangen. juist omdat ik kennelijk wel altijd mijn best doe.Of omdat je toevallig de enige dochter bent, he. Mensen verwachten nog steeds dat vrouwen meer sociaal invoelingsvermogen hebben dan mannen. En op vrouwen moppert het makkelijker en lekkerder.
You are not crazy, you are... colorful. Colorful in a way that might respond to medication.
woensdag 27 januari 2016 17:33
Ik hoef ook verder geen waardering hoor, ik vind het niet meer dan normaal dat je er bent op de dagen die belangrijk zijn.
Daar heb ik verder ook nooit een punt van gemaakt want nooit bij stil gestaan.
dat komt nu ineens omdat broer niks geen commentaar krijgt en ik commentaar blijf krijgen.
Ik ga nu overigens even weg, denk dat ik over een uurtje ongeveer pas weer kan reageren
bedankt overigens allemaal dat jullie zo je best doen om mij het verhaal van een zonniger kant te laten zien, het doet me echt goed
Daar heb ik verder ook nooit een punt van gemaakt want nooit bij stil gestaan.
dat komt nu ineens omdat broer niks geen commentaar krijgt en ik commentaar blijf krijgen.
Ik ga nu overigens even weg, denk dat ik over een uurtje ongeveer pas weer kan reageren
bedankt overigens allemaal dat jullie zo je best doen om mij het verhaal van een zonniger kant te laten zien, het doet me echt goed
woensdag 27 januari 2016 17:37
quote:saartje01 schreef op 27 januari 2016 @ 17:29:
[...]
Deze helderheid krijg ik dus niet. de boosheid lijkt bij hun de overhand te hebben en ik voel me hierdoor ontzettend ongemakkelijk.
Een beetje net als dat je als kind zijnde bent betrapt op een enorme leugen en echt moet werken aan herstel van vertrouwen. Precies dat gevoel geven ze me. En het werk averechts want ik heb zo vreselijk geen zin meer om heen te gaan en dan voor de 4e keer dat gezeik aan te horen ( pa lijkt net zo lang door te gaan totdat hij mij op de knieen heeft vwb excuses)Dit is precies wat ik probeer uit te leggen: stap uit de rol van kind en begin te communiceren als volwassene. Zo dwing je hen naar een gelijkwaardig niveau.
[...]
Deze helderheid krijg ik dus niet. de boosheid lijkt bij hun de overhand te hebben en ik voel me hierdoor ontzettend ongemakkelijk.
Een beetje net als dat je als kind zijnde bent betrapt op een enorme leugen en echt moet werken aan herstel van vertrouwen. Precies dat gevoel geven ze me. En het werk averechts want ik heb zo vreselijk geen zin meer om heen te gaan en dan voor de 4e keer dat gezeik aan te horen ( pa lijkt net zo lang door te gaan totdat hij mij op de knieen heeft vwb excuses)Dit is precies wat ik probeer uit te leggen: stap uit de rol van kind en begin te communiceren als volwassene. Zo dwing je hen naar een gelijkwaardig niveau.
You are not crazy, you are... colorful. Colorful in a way that might respond to medication.
woensdag 27 januari 2016 17:38
quote:saartje01 schreef op 27 januari 2016 @ 17:29:
[...]
Deze helderheid krijg ik dus niet. de boosheid lijkt bij hun de overhand te hebben en ik voel me hierdoor ontzettend ongemakkelijk.
Een beetje net als dat je als kind zijnde bent betrapt op een enorme leugen en echt moet werken aan herstel van vertrouwen. Precies dat gevoel geven ze me. En het werk averechts want ik heb zo vreselijk geen zin meer om heen te gaan en dan voor de 4e keer dat gezeik aan te horen ( pa lijkt net zo lang door te gaan totdat hij mij op de knieen heeft vwb excuses)Pfoe, lastig. Ik weet wat ik bij mijn ouders zou doen, maar die zijn natuurlijk niet hetzelfde. Ik zou op hoge poten naar mijn ouders kunnen gaan en mogen zeggen "stel je niet zo aan, ik dacht oprecht dat ik niet mocht komen, ik ga geen sorry zeggen en nu is het mooi geweest. Koffie?". Kun jij dat? Subtieler verwoord dan, eventueel. Of staan de verhoudingen bij jullie nog erg op stand "geen commentaar/weerwoord/feedback aan ouders geven"? Want dan is het lastig. Misschien de opmerkingen negeren dan totdat het probleem weg is gezakt bij ze?
[...]
Deze helderheid krijg ik dus niet. de boosheid lijkt bij hun de overhand te hebben en ik voel me hierdoor ontzettend ongemakkelijk.
Een beetje net als dat je als kind zijnde bent betrapt op een enorme leugen en echt moet werken aan herstel van vertrouwen. Precies dat gevoel geven ze me. En het werk averechts want ik heb zo vreselijk geen zin meer om heen te gaan en dan voor de 4e keer dat gezeik aan te horen ( pa lijkt net zo lang door te gaan totdat hij mij op de knieen heeft vwb excuses)Pfoe, lastig. Ik weet wat ik bij mijn ouders zou doen, maar die zijn natuurlijk niet hetzelfde. Ik zou op hoge poten naar mijn ouders kunnen gaan en mogen zeggen "stel je niet zo aan, ik dacht oprecht dat ik niet mocht komen, ik ga geen sorry zeggen en nu is het mooi geweest. Koffie?". Kun jij dat? Subtieler verwoord dan, eventueel. Of staan de verhoudingen bij jullie nog erg op stand "geen commentaar/weerwoord/feedback aan ouders geven"? Want dan is het lastig. Misschien de opmerkingen negeren dan totdat het probleem weg is gezakt bij ze?
