Thuis
alle pijlers
Hond overleden baasje niet op gemak bij partner baasje
maandag 30 mei 2016 21:43
Om maar met de deur in huis te vallen: zes weken geleden is mijn moeder overleden... Haar hondje, een hele lieve Boomer die ik haar ooit cadeau heb gedaan, was haar alles. Niet alleen voor haar, maar ook voor mij. Wij vormden echt een drie-eenheid.
Sinds de gezondheidssituatie van mijn moeder achteruit ging, klampte de hond zich volledig aan mij vast. Ze had veel behoefte aan liefde en knuffels. Geen probleem, ik ook, we zochten en zoeken troost bij elkaar.
Na het overlijden van mijn moeder is mijn vader voor de hond gaan zorgen. Dit deed hij uiteraard al deels, maar nu komt de volledige zorg op hem neer. Goed om te weten: mijn vader heeft een psychiatrische achtergrond. Hij heeft een bipolaire stoornis. De stressvolle periode heeft zo zijn weerslag op zijn ziektebeeld. Mijn vader is alles behalve stabiel. Mijn contact met hem verloopt zeer moeizaam, maar dat terzijde.
Ik maak me erg veel zorgen om de hond. Ik houd van haar, ze is mijn kleine meisje. Mijn vader vertoont vluchtgedrag, is veel van huis en laat de hond dan lang alleen. Die hond kijkt echt ongelukkig uit haar ogen als ze bij pap thuis is. Hij zegt dat ze niks tekort komt: "ze krijgt eten en drinken en komt vaak genoeg buiten. Als ze buiten is geweest kan ze best weer een tijd alleen zijn...", is zijn redenering. De hond van mama is een ras dat sowieso al om veel aandacht en liefde vraagt, zeker in deze periode.
Ik ben haar al vaker op gaan halen, ze blijft regelmatig bij ons logeren en is dan een totaal andere hond dan bij papa thuis. Bij ons leeft ze op. Kijkt heel anders uit haar ogen, is actief... Ze krijgt onbeperkt veel knuffels en liefde. Afgelopen weekend is ze ook het hele weekend bij ons geweest en wat was dat fijn! Vandaag heb ik haar teruggebracht naar mijn vader. Vanavond kreeg ik een telefoontje met allerlei verwijten... Nergens op gebaseerd. Uit zijn woorden bleek wel dat 'mijn' hondje heel erg op mijn vader heeft geblaft vandaag en dat ze vanmiddag pas voor het eerst naar buiten wilde.
Dat knuffelbeest komt gewoon iets tekort thuis, dat is duidelijk. Soms ben ik zo boos en verdrietig dat ik mezelf in staat zou achten het hondje op te halen en alle spullen van haar mee naar mij te nemen, zodat ze haar rust bij ons vindt en de liefde krijgt waar ze zo naar op zoek is. Mijn vader ziet het allemaal niet helder.... maar hoe kan ik er op een 'normale' manier voor zorgen dat die hond bij mij komt? Een gesprek aangaan met mijn vader is erg moeilijk omdat hij steeds direct met verwijten en scheldkanonnades komt... Aan de andere kant wil ik ook niet zomaar de hond bij hem weg halen. Hoewel hij mij allesbehalve goed behandelt, heeft hij ook veel om mee te dealen en kan ik me voorstellen dat hij van binnen helemaal in paniek is. Ik heb inmiddels wel een beetje afstand van hem genomen omdat hij veel energie van me 'opvreet'. Voor de hond kom ik vrijwel dagelijks nog in mijn ouderlijk huis.
Heeft iemand tips?
Sinds de gezondheidssituatie van mijn moeder achteruit ging, klampte de hond zich volledig aan mij vast. Ze had veel behoefte aan liefde en knuffels. Geen probleem, ik ook, we zochten en zoeken troost bij elkaar.
Na het overlijden van mijn moeder is mijn vader voor de hond gaan zorgen. Dit deed hij uiteraard al deels, maar nu komt de volledige zorg op hem neer. Goed om te weten: mijn vader heeft een psychiatrische achtergrond. Hij heeft een bipolaire stoornis. De stressvolle periode heeft zo zijn weerslag op zijn ziektebeeld. Mijn vader is alles behalve stabiel. Mijn contact met hem verloopt zeer moeizaam, maar dat terzijde.
Ik maak me erg veel zorgen om de hond. Ik houd van haar, ze is mijn kleine meisje. Mijn vader vertoont vluchtgedrag, is veel van huis en laat de hond dan lang alleen. Die hond kijkt echt ongelukkig uit haar ogen als ze bij pap thuis is. Hij zegt dat ze niks tekort komt: "ze krijgt eten en drinken en komt vaak genoeg buiten. Als ze buiten is geweest kan ze best weer een tijd alleen zijn...", is zijn redenering. De hond van mama is een ras dat sowieso al om veel aandacht en liefde vraagt, zeker in deze periode.
Ik ben haar al vaker op gaan halen, ze blijft regelmatig bij ons logeren en is dan een totaal andere hond dan bij papa thuis. Bij ons leeft ze op. Kijkt heel anders uit haar ogen, is actief... Ze krijgt onbeperkt veel knuffels en liefde. Afgelopen weekend is ze ook het hele weekend bij ons geweest en wat was dat fijn! Vandaag heb ik haar teruggebracht naar mijn vader. Vanavond kreeg ik een telefoontje met allerlei verwijten... Nergens op gebaseerd. Uit zijn woorden bleek wel dat 'mijn' hondje heel erg op mijn vader heeft geblaft vandaag en dat ze vanmiddag pas voor het eerst naar buiten wilde.
Dat knuffelbeest komt gewoon iets tekort thuis, dat is duidelijk. Soms ben ik zo boos en verdrietig dat ik mezelf in staat zou achten het hondje op te halen en alle spullen van haar mee naar mij te nemen, zodat ze haar rust bij ons vindt en de liefde krijgt waar ze zo naar op zoek is. Mijn vader ziet het allemaal niet helder.... maar hoe kan ik er op een 'normale' manier voor zorgen dat die hond bij mij komt? Een gesprek aangaan met mijn vader is erg moeilijk omdat hij steeds direct met verwijten en scheldkanonnades komt... Aan de andere kant wil ik ook niet zomaar de hond bij hem weg halen. Hoewel hij mij allesbehalve goed behandelt, heeft hij ook veel om mee te dealen en kan ik me voorstellen dat hij van binnen helemaal in paniek is. Ik heb inmiddels wel een beetje afstand van hem genomen omdat hij veel energie van me 'opvreet'. Voor de hond kom ik vrijwel dagelijks nog in mijn ouderlijk huis.
Heeft iemand tips?
Don't let your dreams be dreams
maandag 30 mei 2016 21:51
quote:Mrs_Big schreef op 30 mei 2016 @ 21:45:
Het is geen kind he.. Honden ervaren emoties niet zoals wij ze ervaren. Het is een heel ander soort dier dan de mens. Projecteer nou je eigen gevoelens niet op die hond.
Lekker onzin dit. Een hond voelt emoties feilloos aan, laat staan een hond zoals een Boomertje.
TO, toch echt met paps bespreken en hondje fijn bij jullie in huis halen. Misschien kun je het erop gooien dat het je heel erg troost omdat het je een herinnering aan je moeder biedt?
Het is geen kind he.. Honden ervaren emoties niet zoals wij ze ervaren. Het is een heel ander soort dier dan de mens. Projecteer nou je eigen gevoelens niet op die hond.
Lekker onzin dit. Een hond voelt emoties feilloos aan, laat staan een hond zoals een Boomertje.
TO, toch echt met paps bespreken en hondje fijn bij jullie in huis halen. Misschien kun je het erop gooien dat het je heel erg troost omdat het je een herinnering aan je moeder biedt?
maandag 30 mei 2016 21:57
Gecondoleerd met je moeder. Jammer dat je vader nu zo onstabiel is. Lijkt me voor jou ook heel moeilijk als hij meteen een scheldkanonnade inzet. Toch zou ik het idee opperen om de hond bij jou te laten wonen. Mocht je vader dat echt niet toestaan, dan zou ik zeker vaak langkomen en regelmatig een weekendje meenemen.
maandag 30 mei 2016 21:59
quote:humanista schreef op 30 mei 2016 @ 21:56:
[...]
En hoe weet je dat dan? Wel eens gevraagd aan de hond wat hij voelt?Het is die hond gewoon aan te zien. De blik in zijn ogen, lusteloosheid, teruggetrokken, niet goed eten, vaaaaak blaffen op mijn vader.... Bij ons thuis vrolijk en actief, goed eten en een totaal andere blik in de ogen. Dat zie je en dat voel je...
[...]
En hoe weet je dat dan? Wel eens gevraagd aan de hond wat hij voelt?Het is die hond gewoon aan te zien. De blik in zijn ogen, lusteloosheid, teruggetrokken, niet goed eten, vaaaaak blaffen op mijn vader.... Bij ons thuis vrolijk en actief, goed eten en een totaal andere blik in de ogen. Dat zie je en dat voel je...
Don't let your dreams be dreams
maandag 30 mei 2016 22:01
quote:humanista schreef op 30 mei 2016 @ 21:56:
[...]
En hoe weet je dat dan? Wel eens gevraagd aan de hond wat hij voelt?
Een hond 'lezen' doe je op dezelfde manier als hoe de hond mensen 'leest'. Niet door te vragen, maar door goed te kijken. Dan zie je snel genoeg hoe hij zich voelt.
TO, zou het lukken om je vader ervan te overtuigen dat het voor hem ook een zorg minder zou zijn, als het hondje bij jou komt?
[...]
En hoe weet je dat dan? Wel eens gevraagd aan de hond wat hij voelt?
Een hond 'lezen' doe je op dezelfde manier als hoe de hond mensen 'leest'. Niet door te vragen, maar door goed te kijken. Dan zie je snel genoeg hoe hij zich voelt.
TO, zou het lukken om je vader ervan te overtuigen dat het voor hem ook een zorg minder zou zijn, als het hondje bij jou komt?
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
maandag 30 mei 2016 22:02
Allereerst gecondoleerd met het overlijden van je moeder
Ik kan me zo voorstellen dat je vader moeite zal hebben met het thuiskomen in een leeg huis als het hondje bij jou komt wonen. Als je vader op zich wel goed voor het hondje kan/wil zorgen wat eten en drinken betreft en het beessie wel aandacht geeft/wil geven als hij thuis is, is een ander huisdier misschien een optie? Een kat heeft óók aandacht nodig, maar is wat minder aan regelmaat gebonden als een hond die naar buiten moet om de behoefte te doen en beweging te hebben. Als je vader wel voldoende thuis is en een dier aandacht wil en kan geven maar voor de hond simpelweg te onregelmatig thuis is, dan kan dat een oplossing zijn.
Natuurlijk is een ander huisdier niet zomaar de oplossing en moet er goed gekeken worden naar wat je vader een dier kan bieden. Maar de verplichting om voor een dier te zorgen kan ook goed werken (mits je vader dat aan kan), net als de aandacht van en voor een dier een heel positieve invloed kan hebben.
Ik kan me zo voorstellen dat je vader moeite zal hebben met het thuiskomen in een leeg huis als het hondje bij jou komt wonen. Als je vader op zich wel goed voor het hondje kan/wil zorgen wat eten en drinken betreft en het beessie wel aandacht geeft/wil geven als hij thuis is, is een ander huisdier misschien een optie? Een kat heeft óók aandacht nodig, maar is wat minder aan regelmaat gebonden als een hond die naar buiten moet om de behoefte te doen en beweging te hebben. Als je vader wel voldoende thuis is en een dier aandacht wil en kan geven maar voor de hond simpelweg te onregelmatig thuis is, dan kan dat een oplossing zijn.
Natuurlijk is een ander huisdier niet zomaar de oplossing en moet er goed gekeken worden naar wat je vader een dier kan bieden. Maar de verplichting om voor een dier te zorgen kan ook goed werken (mits je vader dat aan kan), net als de aandacht van en voor een dier een heel positieve invloed kan hebben.
maandag 30 mei 2016 22:02
maandag 30 mei 2016 22:40
Gecondoleerd Cenar
Wat ik uit je verhaal niet kan halen; wil je vader überhaupt de hond houden? hij zegt dat de hond niets te kort komt maar je schrijft niet dat hij aangeeft het fijn te vinden dat de hond er is oid. Misschien als je het met hem overlegt dat hij het geen probleem vind als de hond bij jou gaat wonen?
Wat ik uit je verhaal niet kan halen; wil je vader überhaupt de hond houden? hij zegt dat de hond niets te kort komt maar je schrijft niet dat hij aangeeft het fijn te vinden dat de hond er is oid. Misschien als je het met hem overlegt dat hij het geen probleem vind als de hond bij jou gaat wonen?
maandag 30 mei 2016 22:54
Ach het leven van ons allemaal loopt niet altijd ideaal niet? En we slaan ons er allemaal doorheen tot Magere Hein het laatste restje komt ophalen. Op het laatst zijn we geen schaduw meer van wie we waren. Sommigen hebben zelfs geen besef meer van hun leven en denken dat ze kind zijn. Het loopt nooit ideaal. Ik zou zelfs niet weten hoe dat moest, een ideaal bestaan.
Hetzelfde met (huis)dieren. Ze zijn jong en machtig of een schlemiel, worden vereerd of getreiterd en tenslotte worden ze ziek, hun familieleden (roedelleden) zorgen er dan voor dat ze geen eten meer kunnen bemachtigen zodat ze snel sterven.
Ik weet zeker dat de hond van je vader een beter leven heeft op het moment.
Ik vind, dat de eigenaar van de hond, je vader, de zeggenschap heeft over de hond. Vermoedelijk is het dier toch nog steeds fijn gezelschap voor hem. Maar het staat je vrij natuurlijk om hem te vragen afstand van hem te doen.
Hetzelfde met (huis)dieren. Ze zijn jong en machtig of een schlemiel, worden vereerd of getreiterd en tenslotte worden ze ziek, hun familieleden (roedelleden) zorgen er dan voor dat ze geen eten meer kunnen bemachtigen zodat ze snel sterven.
Ik weet zeker dat de hond van je vader een beter leven heeft op het moment.
Ik vind, dat de eigenaar van de hond, je vader, de zeggenschap heeft over de hond. Vermoedelijk is het dier toch nog steeds fijn gezelschap voor hem. Maar het staat je vrij natuurlijk om hem te vragen afstand van hem te doen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 30 mei 2016 23:11
Je vader mag psychische problemen hebben: hij is wel zijn vrouw verloren. Het hondje, is voor hem misschien van onschatbare waarde, zeker nu hij het dubbel moeilijk heeft. Ik begrijp jouw verdriet, maar een mens gaat altijd boven een dier (zegt een echte dierenliefhebber!!). Geef het even de tijd, het hondje is sowieso in de war omdat je moeder is weggevallen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen mijn vader het beestje af te pakken. Sterkte met het verlies!
maandag 30 mei 2016 23:18
quote:Grumpsy schreef op 30 mei 2016 @ 23:11:
Je vader mag psychische problemen hebben: hij is wel zijn vrouw verloren. Het hondje, is voor hem misschien van onschatbare waarde, zeker nu hij het dubbel moeilijk heeft. Ik begrijp jouw verdriet, maar een mens gaat altijd boven een dier (zegt een echte dierenliefhebber!!). Geef het even de tijd, het hondje is sowieso in de war omdat je moeder is weggevallen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen mijn vader het beestje af te pakken. Sterkte met het verlies!Dit somt wel redelijk op wat ik wilde posten.
Je vader mag psychische problemen hebben: hij is wel zijn vrouw verloren. Het hondje, is voor hem misschien van onschatbare waarde, zeker nu hij het dubbel moeilijk heeft. Ik begrijp jouw verdriet, maar een mens gaat altijd boven een dier (zegt een echte dierenliefhebber!!). Geef het even de tijd, het hondje is sowieso in de war omdat je moeder is weggevallen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen mijn vader het beestje af te pakken. Sterkte met het verlies!Dit somt wel redelijk op wat ik wilde posten.
maandag 30 mei 2016 23:36
quote:Grumpsy schreef op 30 mei 2016 @ 23:11:
Je vader mag psychische problemen hebben: hij is wel zijn vrouw verloren. Het hondje, is voor hem misschien van onschatbare waarde, zeker nu hij het dubbel moeilijk heeft. Ik begrijp jouw verdriet, maar een mens gaat altijd boven een dier (zegt een echte dierenliefhebber!!). Geef het even de tijd, het hondje is sowieso in de war omdat je moeder is weggevallen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen mijn vader het beestje af te pakken. Sterkte met het verlies!Een ander leven is van zichzelf en niemand heeft het recht om dus dit andere leven (het hondje) bewust ergens ongelukkig te laten zijn de rest van zijn leven, alleen maar omdat dit 'ons' of een ander beter uitkomt. Nee. De mens hoort niet boven ander leven te staan, maar ernaast. En te zorgen dat het zo gelukkig mogelijk is. (Net als bv bij onschuldige kinderen).
Je vader mag psychische problemen hebben: hij is wel zijn vrouw verloren. Het hondje, is voor hem misschien van onschatbare waarde, zeker nu hij het dubbel moeilijk heeft. Ik begrijp jouw verdriet, maar een mens gaat altijd boven een dier (zegt een echte dierenliefhebber!!). Geef het even de tijd, het hondje is sowieso in de war omdat je moeder is weggevallen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen mijn vader het beestje af te pakken. Sterkte met het verlies!Een ander leven is van zichzelf en niemand heeft het recht om dus dit andere leven (het hondje) bewust ergens ongelukkig te laten zijn de rest van zijn leven, alleen maar omdat dit 'ons' of een ander beter uitkomt. Nee. De mens hoort niet boven ander leven te staan, maar ernaast. En te zorgen dat het zo gelukkig mogelijk is. (Net als bv bij onschuldige kinderen).
maandag 30 mei 2016 23:38
Gecondoleerd TO!
Ik snap je heel goed, en denk ook niet dat je verder nog advies nodig hebt over of het hondje nou wel of niet bij jou moet of mag zijn.
Want dat weet je geloof ik wel toch?
Met zijn moodswings en klachten over de hond lijkt me dit ook niet goed voor je vader zelf.
Mijn advies is om het te brengen op een manier als: "Pap, ik zie dat het allemaal even teveel wordt. Ik zou graag de zorg voor (boomer) op me willen nemen, zodat jij wat rust kunt vinden voor jezelf. En omdat ik het op deze manier ook beter kan verwerken."
Natuurlijk ken ik jullie niet dus lees dat laatste in je eigen woorden
Ik snap je heel goed, en denk ook niet dat je verder nog advies nodig hebt over of het hondje nou wel of niet bij jou moet of mag zijn.
Want dat weet je geloof ik wel toch?
Met zijn moodswings en klachten over de hond lijkt me dit ook niet goed voor je vader zelf.
Mijn advies is om het te brengen op een manier als: "Pap, ik zie dat het allemaal even teveel wordt. Ik zou graag de zorg voor (boomer) op me willen nemen, zodat jij wat rust kunt vinden voor jezelf. En omdat ik het op deze manier ook beter kan verwerken."
Natuurlijk ken ik jullie niet dus lees dat laatste in je eigen woorden
maandag 30 mei 2016 23:41
Heeft je vader een band met het beestje? Als hij de keus zou hebben, zou hij dan de hond zelf willen houden of verzorgt hij het sec, omdat het beestje er nou eenmaal is?
Als je vader wel geeft om het hond en deze niet kwijt wil, dan zou ik helpen met de hond, maar niet afnemen. Heb je het idee dat je vader het doet, omdat het moet, dan zou ik dit gewoon voorzichtig ter sprake brengen.
Als je vader wel geeft om het hond en deze niet kwijt wil, dan zou ik helpen met de hond, maar niet afnemen. Heb je het idee dat je vader het doet, omdat het moet, dan zou ik dit gewoon voorzichtig ter sprake brengen.
dinsdag 31 mei 2016 01:05
Is het een optie de hond in huis te halen onder het motto "ik ben meer thuis" en "de kinderen" ...
Maar dat je vader ten allen tijde mag langskomen om de hond te knuffelen of ermee te gaan wandelen.
Als ik goed lees hing de hond overigens echt aan je moeder en jou, helemaal niet aan je vader.
En heeft hij hem nu er eigenlijk "bij gekregen". Ik zou dus ook proberen uit te vissen of je vader het diertje meer als een last ervaart dan als plezier.
En dat jij hem misschien net kan ontlasten door het diertje definitief in huis te nemen.
Maar dat je vader ten allen tijde mag langskomen om de hond te knuffelen of ermee te gaan wandelen.
Als ik goed lees hing de hond overigens echt aan je moeder en jou, helemaal niet aan je vader.
En heeft hij hem nu er eigenlijk "bij gekregen". Ik zou dus ook proberen uit te vissen of je vader het diertje meer als een last ervaart dan als plezier.
En dat jij hem misschien net kan ontlasten door het diertje definitief in huis te nemen.
