Thuis
alle pijlers
Man en zoon in het buitenland. Het is zwaarder dan gedacht.
zondag 2 augustus 2015 14:24
Situatie in het kort:
Heb altijd met m'n Amerikaanse man in de VS gewoons. Hebben 3 zoons gekregen waarvan de oudste 16 is. Andere zoons zijn 10 en 8. Man heeft in de VS een ongeluk op zijn werk gehad. Kwam in de ziektewet en is uiteindelijk ontslagen. Werkloos gebleven daarna. 2 jaar geleden besloten we dat we naar Nederland te verhuizen. Ik had werk, duurt niet lang meer dan loopt mijn conctract af en word niet verleng. Man heeft ondanks het vele solliciteren noout werk gevonden in Nederland. We zaten finanieel totaal aan de grond.
Via zijn netwerk kreeg hij werk in de VS aangeboden. Iets waar hij toen ook op gesolicteerd had en graag wou. Hij heeft op vrijwel alles gesollitereerd, ook werk wat hem niet leuk leek. Maar in zijn ogen is maakte het niet uit zolang hij maar werk vondt. Uiteindelijk dus wel iets geworden wat hij heel graag wou. Onverwachts zijn we zwanger geworden. Wat voor hem de extra drijfveer was om het werk aam tw nemen. Ook hij vindt het niet leuk om zoverweg van zijn gezin te zijn. Er moet gedaan worden wat er gedaan moet worden vind hij.
Oudste zoon is net klaar met het VMBO en zou maar het MBO. Maar hij wou niet aan een studie beginnem en dan halverwege verhuizen. Ook wou hij niet dat het gezin verhuisde en dat hij dan nog 4 jaar bleef voor de studie. Man had aangegevwn niet meer heen en weer te willen. Ook niet als plan B ergens in het achterhoofd over 5,10 of 15 jaar gaan we weer naar Nederland. Hij wil zorgen dat hij vast werk krijgt. Sparen en later een stuk grond kopen en samen met zijn zoons een huis bouwen.
Aangezien man bij een vriend in woont blijft zoon eerst bij mijn amerikaanse adoptie ouders. ( heb als 16 jarige uitwisselingsstudent bij hun gewoond, zomers daarna bij hun geweest. Ben altijd van harte welkom bij hun geweest en ze voelen ook echt als ouders voor mij. Zijn ook grootouders voor de kinderen.) Zoon zit in Florida, man in Nebraska. Zoon kan volgemd jaar of halvewege het jaar makkelijk van school wisselen. Is zo'n school die vrijwel door de hele VS zit die dezelfde opleidimg aanbied.
Wij konden niet mee omdat het te duur is. We hebben daar niets.
Snap nu echt niet waarom ik als 16 jarige naar de VS mocht van mijn ouders. Man en zoon zijn nu een week weg. Vind het verschrikkelijk. Zoon is 'maar 16' natuurlijk al een hele vent. Maar toch.. Weet dat hij een goede plek heeft bij m'n ouders. Ze zullen alles doen om goed voor hem te zorgen, zoals ze destijds ook bij mij hebben gedaan.
Het voelt zo onnatuurlijk om de zorg voor je kind uit handen te geven.
Zijn bed ligt er nog precies zo bij als hoe hij het achter gelaten heeft. Heb meerdere keren mezelf voorgenomen het bed op te maken en op marktplaats/facebook te zetten. Maar ik kan het gewoon niet. Voelt raar om eraan te denken zijn bed weg te doen.
Met man mis ik vooral het praten. We hebben zolang lief en leed gedeelt. En nu voelt het alsof ik het alleen moet doen.
De 10 jarige zoon is boos, puur uit onmacht denk ik. Voor de kinderen ook raar papa uit te zwaaien terwijl we niet antwoord op de vraag kunnen geven waneer ze weer komen.
Het is zo frustreren om een boos kind te hebben als je weinig slaapt en het zelf ook moeilijk hebt. Lijkt net of hij maae niet tevreden te stellen is. Hoe hard je je best ook doet.
Sinds 3 dagen weigerd hij Nederlands te peaten. Papa en broer hoeven dat ook niet dus ik ook niet.
Slaap de laatste week slecht. Heb last van spierpijn in mijn rechterbeen, kwaaltje wat ik vaker door stres heb gehad. Er is niemand om dan even mee te praten.
Nu ook heb de behoefte om gewoon even te bellen. Kan niet, waarschijnlijk slapen ze nog.
Pffff zwaarder dan gedacht.
Heb altijd met m'n Amerikaanse man in de VS gewoons. Hebben 3 zoons gekregen waarvan de oudste 16 is. Andere zoons zijn 10 en 8. Man heeft in de VS een ongeluk op zijn werk gehad. Kwam in de ziektewet en is uiteindelijk ontslagen. Werkloos gebleven daarna. 2 jaar geleden besloten we dat we naar Nederland te verhuizen. Ik had werk, duurt niet lang meer dan loopt mijn conctract af en word niet verleng. Man heeft ondanks het vele solliciteren noout werk gevonden in Nederland. We zaten finanieel totaal aan de grond.
Via zijn netwerk kreeg hij werk in de VS aangeboden. Iets waar hij toen ook op gesolicteerd had en graag wou. Hij heeft op vrijwel alles gesollitereerd, ook werk wat hem niet leuk leek. Maar in zijn ogen is maakte het niet uit zolang hij maar werk vondt. Uiteindelijk dus wel iets geworden wat hij heel graag wou. Onverwachts zijn we zwanger geworden. Wat voor hem de extra drijfveer was om het werk aam tw nemen. Ook hij vindt het niet leuk om zoverweg van zijn gezin te zijn. Er moet gedaan worden wat er gedaan moet worden vind hij.
Oudste zoon is net klaar met het VMBO en zou maar het MBO. Maar hij wou niet aan een studie beginnem en dan halverwege verhuizen. Ook wou hij niet dat het gezin verhuisde en dat hij dan nog 4 jaar bleef voor de studie. Man had aangegevwn niet meer heen en weer te willen. Ook niet als plan B ergens in het achterhoofd over 5,10 of 15 jaar gaan we weer naar Nederland. Hij wil zorgen dat hij vast werk krijgt. Sparen en later een stuk grond kopen en samen met zijn zoons een huis bouwen.
Aangezien man bij een vriend in woont blijft zoon eerst bij mijn amerikaanse adoptie ouders. ( heb als 16 jarige uitwisselingsstudent bij hun gewoond, zomers daarna bij hun geweest. Ben altijd van harte welkom bij hun geweest en ze voelen ook echt als ouders voor mij. Zijn ook grootouders voor de kinderen.) Zoon zit in Florida, man in Nebraska. Zoon kan volgemd jaar of halvewege het jaar makkelijk van school wisselen. Is zo'n school die vrijwel door de hele VS zit die dezelfde opleidimg aanbied.
Wij konden niet mee omdat het te duur is. We hebben daar niets.
Snap nu echt niet waarom ik als 16 jarige naar de VS mocht van mijn ouders. Man en zoon zijn nu een week weg. Vind het verschrikkelijk. Zoon is 'maar 16' natuurlijk al een hele vent. Maar toch.. Weet dat hij een goede plek heeft bij m'n ouders. Ze zullen alles doen om goed voor hem te zorgen, zoals ze destijds ook bij mij hebben gedaan.
Het voelt zo onnatuurlijk om de zorg voor je kind uit handen te geven.
Zijn bed ligt er nog precies zo bij als hoe hij het achter gelaten heeft. Heb meerdere keren mezelf voorgenomen het bed op te maken en op marktplaats/facebook te zetten. Maar ik kan het gewoon niet. Voelt raar om eraan te denken zijn bed weg te doen.
Met man mis ik vooral het praten. We hebben zolang lief en leed gedeelt. En nu voelt het alsof ik het alleen moet doen.
De 10 jarige zoon is boos, puur uit onmacht denk ik. Voor de kinderen ook raar papa uit te zwaaien terwijl we niet antwoord op de vraag kunnen geven waneer ze weer komen.
Het is zo frustreren om een boos kind te hebben als je weinig slaapt en het zelf ook moeilijk hebt. Lijkt net of hij maae niet tevreden te stellen is. Hoe hard je je best ook doet.
Sinds 3 dagen weigerd hij Nederlands te peaten. Papa en broer hoeven dat ook niet dus ik ook niet.
Slaap de laatste week slecht. Heb last van spierpijn in mijn rechterbeen, kwaaltje wat ik vaker door stres heb gehad. Er is niemand om dan even mee te praten.
Nu ook heb de behoefte om gewoon even te bellen. Kan niet, waarschijnlijk slapen ze nog.
Pffff zwaarder dan gedacht.
zondag 2 augustus 2015 14:36
Wanneer ga jij eens inzien dat je man heeft gedaan wat hij moest doen? Dat is je in je vorige topic al heel veel gezegd. Denk je dat een nieuw topic je nieuwe reacties gaat opleveren? Kom uit je passieve modus en maak er het beste van. Als jij positiever wordt, volgen de kinderen die bij jou zijn nog, vanzelf wel.
"Hey baby girl, you're on speaker so behave" (© Derek Morgan)
zondag 2 augustus 2015 14:41
zondag 2 augustus 2015 14:49
zondag 2 augustus 2015 15:01
Geen idee waar dit over gaat en ik ga me er ook niet in verdiepen.
Maar als iemand moeite heeft met zaken lijkt het mij niet dat er door forummers kan worden bepaald dat dit maar eens klaar moet zijn.
Niet reageren is ook een optie en afijn @allemaal: succes verder.
Maar als iemand moeite heeft met zaken lijkt het mij niet dat er door forummers kan worden bepaald dat dit maar eens klaar moet zijn.
Niet reageren is ook een optie en afijn @allemaal: succes verder.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 2 augustus 2015 15:07
quote:Wompie schreef op 02 augustus 2015 @ 14:56:
En door stress spierpijn in je rechterbeen is raar.
Pijn door stress is helemaal niet raar.
TO, ik zou je zoon gewoon wel in het Nederlands aanspreken en accepteren dat hij niet in die taal antwoort. Er zijn ergere dingen, tenslotte, als je elkaar maar begrijpt, lijkt me.
Heb je hier verder ook hulp? Familie of vrienden in de buurt? Kun je een vaste tijd met je man afspreken om te Skypen of zoiets? Is niet alles, maar toch meer dan niets.
Ik kan me vooratellen dat je er af en toe even doorheen zit, maar op de lange termijn komt het wel weer goed. In elk geval fijn dat je man werk heeft, toch? Dat is een begin.
En door stress spierpijn in je rechterbeen is raar.
Pijn door stress is helemaal niet raar.
TO, ik zou je zoon gewoon wel in het Nederlands aanspreken en accepteren dat hij niet in die taal antwoort. Er zijn ergere dingen, tenslotte, als je elkaar maar begrijpt, lijkt me.
Heb je hier verder ook hulp? Familie of vrienden in de buurt? Kun je een vaste tijd met je man afspreken om te Skypen of zoiets? Is niet alles, maar toch meer dan niets.
Ik kan me vooratellen dat je er af en toe even doorheen zit, maar op de lange termijn komt het wel weer goed. In elk geval fijn dat je man werk heeft, toch? Dat is een begin.
Later is nu
zondag 2 augustus 2015 15:10
Thordion...schrijf je niet meer mee bij "ons lopende topic: voor iedereen die erdoor heen zit? Daar kun je je verhaal kwijt..misschien handiger dan telkens nieuwe te openen.
Het zal nog wel tijdje rot aanvoelen..maar ook in deze situatie leer je meebewegen en mee omgaan. Het is nu eenmaaal zo.
Probeer te ontspannen en stress te hanteren ivm je klachten. En gun je jongste zoon tijd. Boos zijn mag, valt niet mee voor hem. Blijf met hem praten.
Het zal nog wel tijdje rot aanvoelen..maar ook in deze situatie leer je meebewegen en mee omgaan. Het is nu eenmaaal zo.
Probeer te ontspannen en stress te hanteren ivm je klachten. En gun je jongste zoon tijd. Boos zijn mag, valt niet mee voor hem. Blijf met hem praten.
zondag 2 augustus 2015 15:17
quote:Enn schreef op 02 augustus 2015 @ 14:57:
En dus is het klaar?
Huh? Welnee. Nogmaals, het is een klote situatie voor alle gezinsleden, maar gezien het vorige topic was er helaas ook niet echt een andere optie. Vandaar mijn vraag.
Is zeker niet mijn bedoeling geweest to's gevoelens te bagatelliseren.
En dus is het klaar?
Huh? Welnee. Nogmaals, het is een klote situatie voor alle gezinsleden, maar gezien het vorige topic was er helaas ook niet echt een andere optie. Vandaar mijn vraag.
Is zeker niet mijn bedoeling geweest to's gevoelens te bagatelliseren.
zondag 2 augustus 2015 15:29
zondag 2 augustus 2015 15:33
quote:GarciaCM schreef op 02 augustus 2015 @ 15:29:
[...]
Jammer. Zou misschien inzicht geven waarom sommige reacties een bepaalde toon hebbenKan maar zo en het kan ook zijn dat mensen daar dan zelf wel achter komen.
[...]
Jammer. Zou misschien inzicht geven waarom sommige reacties een bepaalde toon hebbenKan maar zo en het kan ook zijn dat mensen daar dan zelf wel achter komen.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 2 augustus 2015 15:40
zondag 2 augustus 2015 15:42