Thuis
alle pijlers
Mijn hond is dood
vrijdag 26 september 2014 10:44
Vorige week heb ik totaal onverwacht mijn hond moeten laten inslapen. Ik heb hem 11 jaar gehad en we hebben alles samen meegemaakt. Verkeringen, op straat geleefd, huwelijken, scheiding, geboorte kind. Mooie dingen, stomme dingen. Daarom heb ik een kort stukje geschreven over hoe ik mij voel. En dat wilde ik graag delen. Misschien vinden anderen een beetje troost hierin.
Honden gaan niet dood
Iedereen die een hond -of huisdier- moet missen, kent het gevoel wel. Je leest verhalen, mensen sturen je mooie gedichten. Plaatjes, verhalen over de Regenboogbrug waar alles weer vrolijk rondhuppelt. Troostende woorden, goede raad en mooie herinneringen die ze met jou delen. Virtuele gedenkplaatsen, "In Memorian-pagina's". Het lijkt erop dat geen enkele hond daadwerkelijk sterft, maar altijd blijft leven in woorden, gedachten, foto's, liedjes. Niet te beginnen over de begraafplaatsen met namen, riemen, blikken met hondenkoekjes, standbeelden, bloemenzeeën en een hoeveelheid Favoriete Speeltjes waar menig dierenwinkel niet aan kan tippen en die eenzaam liggen te wachten op grote en kleine grafheuvels tot ze weer in een bek worden meegezeuld of stuk gekauwd.
De onverwachte dood van Bikkel, (ik bedoel; wie verwacht er nou dat een hond zomaar binnen een dag weg is?) heeft mij ertoe gedwongen na te denken over de dood van je trouwe vriend, en wat te doen met al die gevoelens, gedachten en het gemis.
Ik heb zitten snotteren bij Frankenweenie, fantaserend over een Bikkelstein, met schroeven uit zijn oren en een staart die ik elke keer opnieuw aan zijn grijze kont moet nieten. Natuurlijk zou de meest bizarre bijkomstigheid zijn dat Bikkel door mijn experiment zou kunnen praten en dan zouden we samen zitten; ik aan de rand van zijn mand, hij met zijn begripvolle blik en grote ogen. Pratend over het leven, de hoeveelheid drollen op het uitlaatveld, de rotzak van verderop die altijd te hard blaft en of ik dat leuke teefje van een blok verder al had gezien. We zouden ons verbazen over Fien die al zo groot werd en samen RTL Boulevard kijken. Maar helaas, Frankenweenie is een film, en ook al zou je de doden tot leven kunnen wekken, het zou een oneindige klus worden om elkaar nooit te hoeven overleven.
Ik doe het anders.
Oude honden gaan op den duur meer slapen. Ze liggen op hun plek, ogen dicht, de buik die zachtjes op en neer beweegt. Een trillende snorhaar op de grijze snuit, geluiden, geknor en een trappelende poot. Als je hun naam roept, dan komen ze tot leven. De staart kwispelt, de nagels krabbelen enthousiast over het laminaat en voor je het weet hebben de stramme poten het binnen een minuut gered naar de voordeur.
Hoezo oud?
Omdat ze zoveel slapen hebben ze genoeg energie om nog een heel rondje om te kunnen. En ze halen je in met rennen. Rollen door het gras is een eitje en schreeuwen tegen andere honden ook, een kunstje doen voor de hangjeugd (Bikkel kon op 2 poten ruim 7 meter afleggen EN een dansje doen) om vervolgens opgewonden te raken van de plek waar een teefje haar plasje heeft gedaan. Zodra de voordeur in het zicht komt, wordt de pas rustiger. Zodra je binnen bent zoekt je Oude Vriend zo snel mogelijk zijn plek op om verder te slapen. Niks aan de hand.
Gewoon een oude hond die slaapt.
En wakker wordt, kwispelt en gekke geluiden maakt zodra je zijn naam roept.
Bikkel zit in een blikje. Mijn grote, sterke Vriend zijn hele mooie hondenlichaam past in een aluminium blikje. Met een pootje en zijn naam erop. Het blikje doet mij niks en ik kan mij niet voorstellen dat dát het enige is wat overbleef van mijn 20 kilo wegende Zwarte Schrik die op 2 poten, 7 meter aflegde en daarna een dansje deed.
Mijn Bikkel slaapt. Hij slaapt naast mijn hart. Als de Oude Hond die ik elke ochtend op zijn dikke dekbed onder de trap zag slapen. Zijn oogleden trillen, zijn grijze pootje trappelt. En elke keer dat ik onder de trap in gedachten Bikkel zie slapen en zachtjes zijn naam roep, -Bikkel!- dan voel ik zijn staart. Ik voel dat hij kwispelt en zijn staart tikt tegen mijn hart. Het doet pijn, maar de wetenschap dat hij op zijn plekje naast mijn hart, kan horen dat ik hem roep en nog steeds kwispelt betekend dat hij nooit, maar dan ook nooit écht dood zal zijn.
Honden gaan niet dood
Iedereen die een hond -of huisdier- moet missen, kent het gevoel wel. Je leest verhalen, mensen sturen je mooie gedichten. Plaatjes, verhalen over de Regenboogbrug waar alles weer vrolijk rondhuppelt. Troostende woorden, goede raad en mooie herinneringen die ze met jou delen. Virtuele gedenkplaatsen, "In Memorian-pagina's". Het lijkt erop dat geen enkele hond daadwerkelijk sterft, maar altijd blijft leven in woorden, gedachten, foto's, liedjes. Niet te beginnen over de begraafplaatsen met namen, riemen, blikken met hondenkoekjes, standbeelden, bloemenzeeën en een hoeveelheid Favoriete Speeltjes waar menig dierenwinkel niet aan kan tippen en die eenzaam liggen te wachten op grote en kleine grafheuvels tot ze weer in een bek worden meegezeuld of stuk gekauwd.
De onverwachte dood van Bikkel, (ik bedoel; wie verwacht er nou dat een hond zomaar binnen een dag weg is?) heeft mij ertoe gedwongen na te denken over de dood van je trouwe vriend, en wat te doen met al die gevoelens, gedachten en het gemis.
Ik heb zitten snotteren bij Frankenweenie, fantaserend over een Bikkelstein, met schroeven uit zijn oren en een staart die ik elke keer opnieuw aan zijn grijze kont moet nieten. Natuurlijk zou de meest bizarre bijkomstigheid zijn dat Bikkel door mijn experiment zou kunnen praten en dan zouden we samen zitten; ik aan de rand van zijn mand, hij met zijn begripvolle blik en grote ogen. Pratend over het leven, de hoeveelheid drollen op het uitlaatveld, de rotzak van verderop die altijd te hard blaft en of ik dat leuke teefje van een blok verder al had gezien. We zouden ons verbazen over Fien die al zo groot werd en samen RTL Boulevard kijken. Maar helaas, Frankenweenie is een film, en ook al zou je de doden tot leven kunnen wekken, het zou een oneindige klus worden om elkaar nooit te hoeven overleven.
Ik doe het anders.
Oude honden gaan op den duur meer slapen. Ze liggen op hun plek, ogen dicht, de buik die zachtjes op en neer beweegt. Een trillende snorhaar op de grijze snuit, geluiden, geknor en een trappelende poot. Als je hun naam roept, dan komen ze tot leven. De staart kwispelt, de nagels krabbelen enthousiast over het laminaat en voor je het weet hebben de stramme poten het binnen een minuut gered naar de voordeur.
Hoezo oud?
Omdat ze zoveel slapen hebben ze genoeg energie om nog een heel rondje om te kunnen. En ze halen je in met rennen. Rollen door het gras is een eitje en schreeuwen tegen andere honden ook, een kunstje doen voor de hangjeugd (Bikkel kon op 2 poten ruim 7 meter afleggen EN een dansje doen) om vervolgens opgewonden te raken van de plek waar een teefje haar plasje heeft gedaan. Zodra de voordeur in het zicht komt, wordt de pas rustiger. Zodra je binnen bent zoekt je Oude Vriend zo snel mogelijk zijn plek op om verder te slapen. Niks aan de hand.
Gewoon een oude hond die slaapt.
En wakker wordt, kwispelt en gekke geluiden maakt zodra je zijn naam roept.
Bikkel zit in een blikje. Mijn grote, sterke Vriend zijn hele mooie hondenlichaam past in een aluminium blikje. Met een pootje en zijn naam erop. Het blikje doet mij niks en ik kan mij niet voorstellen dat dát het enige is wat overbleef van mijn 20 kilo wegende Zwarte Schrik die op 2 poten, 7 meter aflegde en daarna een dansje deed.
Mijn Bikkel slaapt. Hij slaapt naast mijn hart. Als de Oude Hond die ik elke ochtend op zijn dikke dekbed onder de trap zag slapen. Zijn oogleden trillen, zijn grijze pootje trappelt. En elke keer dat ik onder de trap in gedachten Bikkel zie slapen en zachtjes zijn naam roep, -Bikkel!- dan voel ik zijn staart. Ik voel dat hij kwispelt en zijn staart tikt tegen mijn hart. Het doet pijn, maar de wetenschap dat hij op zijn plekje naast mijn hart, kan horen dat ik hem roep en nog steeds kwispelt betekend dat hij nooit, maar dan ook nooit écht dood zal zijn.
vrijdag 26 september 2014 12:23
Heel veel sterkte. Ik heb pas mijn oude lieverd in laten slapen. Ze is 16,5 geworden.
Net als jij heb ik haar as in een mooie urn en naast mijn bed een kleine knuffelsteen waar ook een beetje as inzit.
Het is nu 3 weken geleden maar ik voel iedere minuut de pijn en het verdriet.
Hoe jij het beschrijft zo ervaar ik het ook.
Net als jij heb ik haar as in een mooie urn en naast mijn bed een kleine knuffelsteen waar ook een beetje as inzit.
Het is nu 3 weken geleden maar ik voel iedere minuut de pijn en het verdriet.
Hoe jij het beschrijft zo ervaar ik het ook.
vrijdag 26 september 2014 12:25
quote:MrsStanleyWalker schreef op 26 september 2014 @ 11:13:
[...]
Dat is precies wat ik Mason heb verteld toen we onze poes overleed, dat ze voortaan voor altijd hartje zit en dat ie alleen over zijn hart hoeft te aaien om haar te aaien.
Onze Brutus gaat ons na bijna 17 jaar ook op korte termijn verlaten. We zijn inmiddels begonnen met pijnmedicatie en ik werk zoveel mogelijk vanuit huis, om de laatste weken (maanden?) nog te genieten van zijn gesnurk en hem te helpen bij opstaan.
Wat is het een geweldig beest geweest, zo sterk, onverschrokken en wijs en altijd naast mijn zijde, soms voor me. Ik heb mooie herinneringen, we hebben het zo leuk gehad. Nu is het een demente, schooiende, eten stelende ouwe brombeer die af en toe doet alsof ie een pup is als ie er de energie voor heeft. Ik ga het mormel zó missen.Alvast veel sterkte. Het is zo vreselijk he. Wetend dat het afscheid eraan komt. Gelukkig ben je veel bij hem.
[...]
Dat is precies wat ik Mason heb verteld toen we onze poes overleed, dat ze voortaan voor altijd hartje zit en dat ie alleen over zijn hart hoeft te aaien om haar te aaien.
Onze Brutus gaat ons na bijna 17 jaar ook op korte termijn verlaten. We zijn inmiddels begonnen met pijnmedicatie en ik werk zoveel mogelijk vanuit huis, om de laatste weken (maanden?) nog te genieten van zijn gesnurk en hem te helpen bij opstaan.
Wat is het een geweldig beest geweest, zo sterk, onverschrokken en wijs en altijd naast mijn zijde, soms voor me. Ik heb mooie herinneringen, we hebben het zo leuk gehad. Nu is het een demente, schooiende, eten stelende ouwe brombeer die af en toe doet alsof ie een pup is als ie er de energie voor heeft. Ik ga het mormel zó missen.Alvast veel sterkte. Het is zo vreselijk he. Wetend dat het afscheid eraan komt. Gelukkig ben je veel bij hem.
vrijdag 26 september 2014 12:29
Sterkte!
Misschien heb je hier iets aan (van Wikipedia):
De psychiater Elisabeth Kübler-Ross heeft vijf fasen omschreven die de meeste mensen geheel of gedeeltelijk doorlopen om na een traumatische ervaring weer tot rust te komen. Deze fasen zijn niet voor iedereen even intensief en ook verschilt de volgorde vaak. Iedereen verwerkt rouw op zijn eigen manier.
Ik zal niet alles hier plakken.. Maar in het kort zin de 5 fasen dit:
ontkenningboosheidOnderhandeling (vaak ook iets anders doen voor afleiding, een nieuw doel stellen)DepressieAanvaarding----
Smartwatch nieuws
Misschien heb je hier iets aan (van Wikipedia):
De psychiater Elisabeth Kübler-Ross heeft vijf fasen omschreven die de meeste mensen geheel of gedeeltelijk doorlopen om na een traumatische ervaring weer tot rust te komen. Deze fasen zijn niet voor iedereen even intensief en ook verschilt de volgorde vaak. Iedereen verwerkt rouw op zijn eigen manier.
Ik zal niet alles hier plakken.. Maar in het kort zin de 5 fasen dit:
ontkenningboosheidOnderhandeling (vaak ook iets anders doen voor afleiding, een nieuw doel stellen)DepressieAanvaarding----
Smartwatch nieuws
vrijdag 26 september 2014 12:39
vrijdag 26 september 2014 12:51
Oude honden gaan op den duur meer slapen. Ze liggen op hun plek, ogen dicht, de buik die zachtjes op en neer beweegt. Een trillende snorhaar op de grijze snuit, geluiden, geknor en een trappelende poot. Als je hun naam roept, dan komen ze tot leven. De staart kwispelt, de nagels krabbelen enthousiast over het laminaat en voor je het weet hebben de stramme poten het binnen een minuut gered naar de voordeur.
Mijn hondje is er nog ,hoelang ???
Ik kan nog met hem uit ,ik geniet ieder dag van mijn beestje .
Hij is 12 en allerlei kwalen ,maar hij is er nog .
Heel veel sterkte .
Mijn hondje is er nog ,hoelang ???
Ik kan nog met hem uit ,ik geniet ieder dag van mijn beestje .
Hij is 12 en allerlei kwalen ,maar hij is er nog .
Heel veel sterkte .
vrijdag 26 september 2014 21:49
Wat mooi. Ik las net op fb dat de oude hond van een vriendin vanochtend is overleden. Daar zat ik al van te snotteren en nu lees ik jouw verhaal en ik schiet weer vol.
Mijn hond gaat hopelijk nog een tijdje mee, ze is nu 6. Mijn kat is 20. Poes gaat niet zo heel lang meer mee. Dan zal ik aan je verhaal denken, in kattenvorm.
Mijn hond gaat hopelijk nog een tijdje mee, ze is nu 6. Mijn kat is 20. Poes gaat niet zo heel lang meer mee. Dan zal ik aan je verhaal denken, in kattenvorm.
vrijdag 26 september 2014 22:10
Heel veel sterkte. Het is nu alweer 8 maanden geleden dat mijn allerliefste maatje is gestorven. Hij wordt gruwelijk gemist, ons nieuwe stekkie voelt nog niet zo als thuis en dat komt echt doordat hij er niet is om het (instant) als thuis te laten voelen. Het lijkt wel liefdesverdriet, mijn hart is echt gebroken, maar het heelt. Heel langzaam, dat wel.
vrijdag 26 september 2014 22:20
O Mas, wat een mooi verhaal, ik voel zo met je mee!
Toevallig vanavond zat ik weer even te snotteren om mijn lieve wijffie, bijna 3 maanden geleden moest ik na 16,5 jaar en heel veel gedeeld lief en leed afscheid van haar nemen.
In tegenstelling tot bij jou zag ik het wel aankomen. Haar koppie wilde nog wel, maar haar lijfje was op. Maar ze was niet ziek, alleen stokdoof en je kon zien dat haar lijfje het liet afweten, lopen werd steeds moeilijker, de wandelingen korter, af en toe viel ze ineens om. Dus tja... Op een gegeven moment lag ze me aan te kijken en alsof we een lijntje hadden kreeg ik door dat ze er klaar mee was. De volgende dag weigerde ze nog te eten en toen wist ik dat ik haar goed begrepen had.
En alhoewel ik al meerdere zeer naasten ben verloren, voelt het verlies van zo'n trouw hondenvriendje net zo scherp.
Maar het wordt op den duur minder he....echt waar, het wordt minder
Toevallig vanavond zat ik weer even te snotteren om mijn lieve wijffie, bijna 3 maanden geleden moest ik na 16,5 jaar en heel veel gedeeld lief en leed afscheid van haar nemen.
In tegenstelling tot bij jou zag ik het wel aankomen. Haar koppie wilde nog wel, maar haar lijfje was op. Maar ze was niet ziek, alleen stokdoof en je kon zien dat haar lijfje het liet afweten, lopen werd steeds moeilijker, de wandelingen korter, af en toe viel ze ineens om. Dus tja... Op een gegeven moment lag ze me aan te kijken en alsof we een lijntje hadden kreeg ik door dat ze er klaar mee was. De volgende dag weigerde ze nog te eten en toen wist ik dat ik haar goed begrepen had.
En alhoewel ik al meerdere zeer naasten ben verloren, voelt het verlies van zo'n trouw hondenvriendje net zo scherp.
Maar het wordt op den duur minder he....echt waar, het wordt minder
Beter onvolmaakt en echt dan gemaakt volmaakt - Beati pauperes spiritu
zaterdag 27 september 2014 10:59
quote:madamepolish schreef op 27 september 2014 @ 08:33:
Mooi geschreven, heel veel sterkte toegewenst!
Mag ik vragen waaraan hij is overleden? Dit omdat je schrijft dat het totaal onverwacht was.
...... is best moeilijk omdat er geweld aan te pas is gekomen.
Bikkel had kanker in zijn maag en mild, wel terminaal maar op het moment behandelbaar en zonder pijn. Er heeft toen iemand na een conflict met de vader van mijn dochter op maandagochtend een steen door het woonkamerraam gegooid. Hard. Die is tegen Bikkel aangekomen waardoor zijn mild is gescheurd en de cellen via het bloed door zijn hele lichaam zijn gaan zwerven. Hij liep op den duur vol met bloedingen en toen heb ik besloten hem in te laten slapen.
Mooi geschreven, heel veel sterkte toegewenst!
Mag ik vragen waaraan hij is overleden? Dit omdat je schrijft dat het totaal onverwacht was.
...... is best moeilijk omdat er geweld aan te pas is gekomen.
Bikkel had kanker in zijn maag en mild, wel terminaal maar op het moment behandelbaar en zonder pijn. Er heeft toen iemand na een conflict met de vader van mijn dochter op maandagochtend een steen door het woonkamerraam gegooid. Hard. Die is tegen Bikkel aangekomen waardoor zijn mild is gescheurd en de cellen via het bloed door zijn hele lichaam zijn gaan zwerven. Hij liep op den duur vol met bloedingen en toen heb ik besloten hem in te laten slapen.
zaterdag 27 september 2014 14:25
zaterdag 27 september 2014 14:27
quote:masquenada schreef op 27 september 2014 @ 10:59:
[...]
...... is best moeilijk omdat er geweld aan te pas is gekomen.
Bikkel had kanker in zijn maag en mild, wel terminaal maar op het moment behandelbaar en zonder pijn. Er heeft toen iemand na een conflict met de vader van mijn dochter op maandagochtend een steen door het woonkamerraam gegooid. Hard. Die is tegen Bikkel aangekomen waardoor zijn mild is gescheurd en de cellen via het bloed door zijn hele lichaam zijn gaan zwerven. Hij liep op den duur vol met bloedingen en toen heb ik besloten hem in te laten slapen.Dat is helemaal erg.
[...]
...... is best moeilijk omdat er geweld aan te pas is gekomen.
Bikkel had kanker in zijn maag en mild, wel terminaal maar op het moment behandelbaar en zonder pijn. Er heeft toen iemand na een conflict met de vader van mijn dochter op maandagochtend een steen door het woonkamerraam gegooid. Hard. Die is tegen Bikkel aangekomen waardoor zijn mild is gescheurd en de cellen via het bloed door zijn hele lichaam zijn gaan zwerven. Hij liep op den duur vol met bloedingen en toen heb ik besloten hem in te laten slapen.Dat is helemaal erg.
Bedenk niet wat je wilt hebben, maar geniet van wat je hebt