Thuis
alle pijlers
Verlies van liefste kattenmaatje
zondag 16 oktober 2016 10:59
Ik wilde toch even graag een topic openen hierover, op dat we misschien elkaar kunnen steunen.
Afgelopen maandag is mijn kat overleden. Hij was al 17 jaar maar nog erg fit. Toch ging het in korte tijd snel achteruit, hij at niet meer, werd mager en ademde zwaar. Bij de dierenarts konden we kiezen voor een foto of hem in laten slapen. Omdat we geen idee hadden van wat er aan de hand was, hebben we voor een foto gekozen met als hoop hem nog te redden. "Kroel nog maar even met hem", zei ze. Maar ik wist niet dat dit al ons afscheid was. Wij zijn naar de wachtkamer gegaan. Nog voor de foto begaf z'n hartje het, de dierenarts riep ons zo snel mogelijk maar het was al te laat. Het bleek het om een grote tumor in zijn borstkas te gaan. Hij had amper nog lucht over, de stress is hem fataal geweest. Ik denk nog altijd 'hadden we maar niet gegaan', dan was hij waarschijnlijk die nacht bij ons thuis gegaan, vrediger. Maar de dierenarts zei dat hij dan ook gestikt kon hebben. Hem in laten slapen had wellicht het beste geweest. Maar dat kon ik simpelweg niet, misschien was hij te redden. Hij kwam die ochtend zelfs nog van de trap gestompeld voor wat vlees uit mijn hand. Het is ook 'fijn' dat het nu een natuurlijke dood is geweest. Dat vertel ik mezelf dan maar. Hij heeft ons de keuze in ieder geval bespaard. Maar het was zo heftig om hem te zien. Ik krijg dat beeld niet uit mijn hoofd.
We hebben hem woensdag begraven op een dierenbegraafplaats. Hij lag er nu vrediger bij, alsof het goed was.
Ik voel me nu erg eenzaam. Ik ben zojuist afgestudeerd en heb nog geen baan, waardoor ik vaak thuis zit. Maar het is nu zo ongelooflijk stil. Mijn kat was mijn alles. Ik heb moeite met mezelf als in 'het was maar een dier', waardoor ik me soms schaam voor het verdriet, maar voor mij was hij zoveel meer. Tijdens mijn depressie vorig jaar was hij de reden dat ik uit bed kwam. Letterlijk en figuurlijk, om 12 uur miauwde hij net zo lang tot ik eruit kwam.
Ik denk wel eens, van mij hoeft het niet meer. Dan ben ik tenminste bij hem. Dat klinkt overdreven en dat besef ik gelukkig ook, maar ik zit er echt een beetje doorheen. Ik houd me vast aan dat verdriet slijt, maar voor nu kan ik het me niet voorstellen. Hebben jullie dit ook meegemaakt?
Afgelopen maandag is mijn kat overleden. Hij was al 17 jaar maar nog erg fit. Toch ging het in korte tijd snel achteruit, hij at niet meer, werd mager en ademde zwaar. Bij de dierenarts konden we kiezen voor een foto of hem in laten slapen. Omdat we geen idee hadden van wat er aan de hand was, hebben we voor een foto gekozen met als hoop hem nog te redden. "Kroel nog maar even met hem", zei ze. Maar ik wist niet dat dit al ons afscheid was. Wij zijn naar de wachtkamer gegaan. Nog voor de foto begaf z'n hartje het, de dierenarts riep ons zo snel mogelijk maar het was al te laat. Het bleek het om een grote tumor in zijn borstkas te gaan. Hij had amper nog lucht over, de stress is hem fataal geweest. Ik denk nog altijd 'hadden we maar niet gegaan', dan was hij waarschijnlijk die nacht bij ons thuis gegaan, vrediger. Maar de dierenarts zei dat hij dan ook gestikt kon hebben. Hem in laten slapen had wellicht het beste geweest. Maar dat kon ik simpelweg niet, misschien was hij te redden. Hij kwam die ochtend zelfs nog van de trap gestompeld voor wat vlees uit mijn hand. Het is ook 'fijn' dat het nu een natuurlijke dood is geweest. Dat vertel ik mezelf dan maar. Hij heeft ons de keuze in ieder geval bespaard. Maar het was zo heftig om hem te zien. Ik krijg dat beeld niet uit mijn hoofd.
We hebben hem woensdag begraven op een dierenbegraafplaats. Hij lag er nu vrediger bij, alsof het goed was.
Ik voel me nu erg eenzaam. Ik ben zojuist afgestudeerd en heb nog geen baan, waardoor ik vaak thuis zit. Maar het is nu zo ongelooflijk stil. Mijn kat was mijn alles. Ik heb moeite met mezelf als in 'het was maar een dier', waardoor ik me soms schaam voor het verdriet, maar voor mij was hij zoveel meer. Tijdens mijn depressie vorig jaar was hij de reden dat ik uit bed kwam. Letterlijk en figuurlijk, om 12 uur miauwde hij net zo lang tot ik eruit kwam.
Ik denk wel eens, van mij hoeft het niet meer. Dan ben ik tenminste bij hem. Dat klinkt overdreven en dat besef ik gelukkig ook, maar ik zit er echt een beetje doorheen. Ik houd me vast aan dat verdriet slijt, maar voor nu kan ik het me niet voorstellen. Hebben jullie dit ook meegemaakt?
zondag 16 oktober 2016 11:05
Jij bent net afgestudeerd en je kat was 17. Met andere woorden; jullie zijn haast samen opgegroeid. Dan snap ik best dat dat nu erg leeg voelt hoor.
Een paar leuke foto´s ophangen en eens bij een asiel binnenhuppelen, kijken of er eentje is die jou graag als blikopener adopteert. En ja, dat helpt echt.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
zondag 16 oktober 2016 11:07
quote:Ceylon schreef op 16 oktober 2016 @ 11:05:
Een paar leuke foto´s ophangen en eens bij een asiel binnenhuppelen, kijken of er eentje is die jou graag als blikopener adopteert. En ja, dat helpt echt.Klopt, heb ik ook gedaan. Je hebt weer een beestje om voor te zorgen en het vult de leegte wat op.
Een paar leuke foto´s ophangen en eens bij een asiel binnenhuppelen, kijken of er eentje is die jou graag als blikopener adopteert. En ja, dat helpt echt.Klopt, heb ik ook gedaan. Je hebt weer een beestje om voor te zorgen en het vult de leegte wat op.
zondag 16 oktober 2016 11:09
quote:Apezuurtje schreef op 16 oktober 2016 @ 11:01:
Ik heb in augustus afscheid moeten nemen van mijn kat. Daar ben ik soms nog steeds verdrietig om. Het slijt, echt Ook al denk je nu dat het verdriet nooit minder zal worden.Wat verdrietig, dat is ook kort geleden. Mag ik vragen hoe het is gekomen? Alleen als jij dat fijn vindt hoor. Misschien zijn ze nu samen in de kattenhemel. Dank voor je lieve reactie, veel sterkte.
Ik heb in augustus afscheid moeten nemen van mijn kat. Daar ben ik soms nog steeds verdrietig om. Het slijt, echt Ook al denk je nu dat het verdriet nooit minder zal worden.Wat verdrietig, dat is ook kort geleden. Mag ik vragen hoe het is gekomen? Alleen als jij dat fijn vindt hoor. Misschien zijn ze nu samen in de kattenhemel. Dank voor je lieve reactie, veel sterkte.
zondag 16 oktober 2016 11:15
quote:Ceylon schreef op 16 oktober 2016 @ 11:05:
Jij bent net afgestudeerd en je kat was 17. Met andere woorden; jullie zijn haast samen opgegroeid. Dan snap ik best dat dat nu erg leeg voelt hoor.
Een paar leuke foto´s ophangen en eens bij een asiel binnenhuppelen, kijken of er eentje is die jou graag als blikopener adopteert. En ja, dat helpt echt.
Ja precies, ik ben met hem opgegroeid. Dat maakt het net wat moeilijker. Heel lief je reactie, dankjewel.
Ik heb zijn eten naar de buurvrouw gebracht en toen even gekroeld met haar kat en snoepjes gegeven. Het helpt, dat moet ik toegeven. Maar het gemis is daarna extra groot. Ik heb zelfs al foto's van aangeboden kittens uit het asiel hier gezien. Dan smelt m'n hart, maar alsnog van alle kanten 'Maar dit is mijn kat niet, hoe schattig ook.' Dus ik wacht daar nog even mee.
Gisteren heb ik allemaal foto's van hem laten afdrukken. Misschien ga ik vandaag nog even naar hem toe. De zon schijnt zo fijn.
Jij bent net afgestudeerd en je kat was 17. Met andere woorden; jullie zijn haast samen opgegroeid. Dan snap ik best dat dat nu erg leeg voelt hoor.
Een paar leuke foto´s ophangen en eens bij een asiel binnenhuppelen, kijken of er eentje is die jou graag als blikopener adopteert. En ja, dat helpt echt.
Ja precies, ik ben met hem opgegroeid. Dat maakt het net wat moeilijker. Heel lief je reactie, dankjewel.
Ik heb zijn eten naar de buurvrouw gebracht en toen even gekroeld met haar kat en snoepjes gegeven. Het helpt, dat moet ik toegeven. Maar het gemis is daarna extra groot. Ik heb zelfs al foto's van aangeboden kittens uit het asiel hier gezien. Dan smelt m'n hart, maar alsnog van alle kanten 'Maar dit is mijn kat niet, hoe schattig ook.' Dus ik wacht daar nog even mee.
Gisteren heb ik allemaal foto's van hem laten afdrukken. Misschien ga ik vandaag nog even naar hem toe. De zon schijnt zo fijn.
zondag 16 oktober 2016 11:16
zondag 16 oktober 2016 11:20
quote:Zonlicht7 schreef op 16 oktober 2016 @ 11:09:
[...]
Wat verdrietig, dat is ook kort geleden. Mag ik vragen hoe het is gekomen? Alleen als jij dat fijn vindt hoor. Misschien zijn ze nu samen in de kattenhemel. Dank voor je lieve reactie, veel sterkte.Ik heb haar helaas zelf aangereden. De reden dat ze mijn auto niet heeft ontweken is dat ze helemaal niet in orde was, bleek bij de dierenarts. Ze had iets ernstigs onder de leden. De combinatie van een bekkenfractuur en haar slechte toestand heeft voor ons de doorslag gegeven om haar te laten gaan. Heel verdrietig, ze was nog maar 5..
[...]
Wat verdrietig, dat is ook kort geleden. Mag ik vragen hoe het is gekomen? Alleen als jij dat fijn vindt hoor. Misschien zijn ze nu samen in de kattenhemel. Dank voor je lieve reactie, veel sterkte.Ik heb haar helaas zelf aangereden. De reden dat ze mijn auto niet heeft ontweken is dat ze helemaal niet in orde was, bleek bij de dierenarts. Ze had iets ernstigs onder de leden. De combinatie van een bekkenfractuur en haar slechte toestand heeft voor ons de doorslag gegeven om haar te laten gaan. Heel verdrietig, ze was nog maar 5..
zondag 16 oktober 2016 11:23
quote:Apezuurtje schreef op 16 oktober 2016 @ 11:20:
[...]
Ik heb haar helaas zelf aangereden. De reden dat ze mijn auto niet heeft ontweken is dat ze helemaal niet in orde was, bleek bij de dierenarts. Ze had iets ernstigs onder de leden. De combinatie van een bekkenfractuur en haar slechte toestand heeft voor ons de doorslag gegeven om haar te laten gaan. Heel verdrietig, ze was nog maar 5..Oooo, wat erg!
[...]
Ik heb haar helaas zelf aangereden. De reden dat ze mijn auto niet heeft ontweken is dat ze helemaal niet in orde was, bleek bij de dierenarts. Ze had iets ernstigs onder de leden. De combinatie van een bekkenfractuur en haar slechte toestand heeft voor ons de doorslag gegeven om haar te laten gaan. Heel verdrietig, ze was nog maar 5..Oooo, wat erg!
zondag 16 oktober 2016 11:34
Het verdriet is echt niets vreemds of geks hoor. Heel begrijpelijk. Het idee om een nieuwe kat uit het asiel te halen is een goede; er zit daar een beestje dat jou net zo hard nodig heeft als jij nu hem of haar. Jullie kunnen elkaar een nieuw begin geven.
Denk alsjeblieft niet van 'was ik maar niet gegaan', want overlijden door stikken (wat vaak gebeurt bij innemende processen in de thoraxholte) is een erg vervelende manier van overlijden. Het is erg belangrijk om je te herinneren dat een hoop dieren, en vooral katten, hun pijn nooit laten zien en het diertje dus waarschijnlijk echt nu beter af is, ook al kwam hij 's ochtends nog op vlees af.
Best veel mensen willen hun dier niet inslapen door hun eigen verdriet, ook al was overlijden veel beter geweest voor hun huisdier dan de ellende die ze soms in hun laatste maanden moeten meemaken, wat de eigenaar zelf totaal niet doorheeft.
Hopelijk biedt het idee dat dit echt het beste was voor je kat troost.
zondag 16 oktober 2016 11:35
quote:theamuts schreef op 16 oktober 2016 @ 11:23:
[...]
Oooo, wat erg!
Ja echt afschuwelijk. Keerde achteruit op de oprit en daar was ze blijkbaar gaan liggen. Ze lag nota bene op de auto toen ik aan kwam lopen, maar sprong eraf toen we gingen inladen.
Krijg nog buikpijn van het hele gebeuren als ik eraan denk
[...]
Oooo, wat erg!
Ja echt afschuwelijk. Keerde achteruit op de oprit en daar was ze blijkbaar gaan liggen. Ze lag nota bene op de auto toen ik aan kwam lopen, maar sprong eraf toen we gingen inladen.
Krijg nog buikpijn van het hele gebeuren als ik eraan denk
zondag 16 oktober 2016 12:07
quote:Apezuurtje schreef op 16 oktober 2016 @ 11:35:
[...]
Ja echt afschuwelijk. Keerde achteruit op de oprit en daar was ze blijkbaar gaan liggen. Ze lag nota bene op de auto toen ik aan kwam lopen, maar sprong eraf toen we gingen inladen.
Krijg nog buikpijn van het hele gebeuren als ik eraan denk Snap ik, maar ja dit is nou typisch een ongeluk waar je echt helemaal niets aan kunt doen!
[...]
Ja echt afschuwelijk. Keerde achteruit op de oprit en daar was ze blijkbaar gaan liggen. Ze lag nota bene op de auto toen ik aan kwam lopen, maar sprong eraf toen we gingen inladen.
Krijg nog buikpijn van het hele gebeuren als ik eraan denk Snap ik, maar ja dit is nou typisch een ongeluk waar je echt helemaal niets aan kunt doen!
zondag 16 oktober 2016 12:14
quote:elisabethrose schreef op 16 oktober 2016 @ 11:34:
Het verdriet is echt niets vreemds of geks hoor. Heel begrijpelijk. Het idee om een nieuwe kat uit het asiel te halen is een goede; er zit daar een beestje dat jou net zo hard nodig heeft als jij nu hem of haar. Jullie kunnen elkaar een nieuw begin geven.
Denk alsjeblieft niet van 'was ik maar niet gegaan', want overlijden door stikken (wat vaak gebeurt bij innemende processen in de thoraxholte) is een erg vervelende manier van overlijden. Het is erg belangrijk om je te herinneren dat een hoop dieren, en vooral katten, hun pijn nooit laten zien en het diertje dus waarschijnlijk echt nu beter af is, ook al kwam hij 's ochtends nog op vlees af.
Best veel mensen willen hun dier niet inslapen door hun eigen verdriet, ook al was overlijden veel beter geweest voor hun huisdier dan de ellende die ze soms in hun laatste maanden moeten meemaken, wat de eigenaar zelf totaal niet doorheeft.
Hopelijk biedt het idee dat dit echt het beste was voor je kat troost.
Dit inderdaad!
Mijn oude kat was ook zo benauwd op het laatst.
Het begon bij haar met twee epileptische aanvallen en een nacht waarin ze zoooo ziek was (En benauwd) dat ik dacht dat het gebeurd was met haar.
Twee weken later ben ik met haar naar de dierenarts gegaan omdat ik haar een spuitje wilde laten geven, ze was een soort kasplantje geworden. (Blind, moeilijk lopen, niet meer willen eten...)
Maar de dierenarts vond haar nog te goed. Achteraf heb ik er superveel spijt van dat ik toen niet heb doorgedrukt, want een week later kreeg ze het op een nacht steeds benauwd. (Ze lag altijd in mijn armen te slapen, maar moest die nacht meerdere keren er onderuit kruipen omdat ze het benauwd had.)
De volgende ochtend heb ik de dierenarts opgebeld en aangegeven dat ze nu echt ingeslapen moest worden.
De verdovingsspuit was nog maar net ingewerkt toen ze de definitieve spuit kreeg. Bijna onmiddellijk stopte haar hartje met kloppen.
Ik kan mijzelf wel wat verwijten, maar daar heb je niets aan. Ik heb alles naar eer en geweten gedaan, meer had ik niet kunnen doen.
En dat geldt voor iedereen waarvan een huisdier is overleden op een minder fijne manier.
Het verdriet is echt niets vreemds of geks hoor. Heel begrijpelijk. Het idee om een nieuwe kat uit het asiel te halen is een goede; er zit daar een beestje dat jou net zo hard nodig heeft als jij nu hem of haar. Jullie kunnen elkaar een nieuw begin geven.
Denk alsjeblieft niet van 'was ik maar niet gegaan', want overlijden door stikken (wat vaak gebeurt bij innemende processen in de thoraxholte) is een erg vervelende manier van overlijden. Het is erg belangrijk om je te herinneren dat een hoop dieren, en vooral katten, hun pijn nooit laten zien en het diertje dus waarschijnlijk echt nu beter af is, ook al kwam hij 's ochtends nog op vlees af.
Best veel mensen willen hun dier niet inslapen door hun eigen verdriet, ook al was overlijden veel beter geweest voor hun huisdier dan de ellende die ze soms in hun laatste maanden moeten meemaken, wat de eigenaar zelf totaal niet doorheeft.
Hopelijk biedt het idee dat dit echt het beste was voor je kat troost.
Dit inderdaad!
Mijn oude kat was ook zo benauwd op het laatst.
Het begon bij haar met twee epileptische aanvallen en een nacht waarin ze zoooo ziek was (En benauwd) dat ik dacht dat het gebeurd was met haar.
Twee weken later ben ik met haar naar de dierenarts gegaan omdat ik haar een spuitje wilde laten geven, ze was een soort kasplantje geworden. (Blind, moeilijk lopen, niet meer willen eten...)
Maar de dierenarts vond haar nog te goed. Achteraf heb ik er superveel spijt van dat ik toen niet heb doorgedrukt, want een week later kreeg ze het op een nacht steeds benauwd. (Ze lag altijd in mijn armen te slapen, maar moest die nacht meerdere keren er onderuit kruipen omdat ze het benauwd had.)
De volgende ochtend heb ik de dierenarts opgebeld en aangegeven dat ze nu echt ingeslapen moest worden.
De verdovingsspuit was nog maar net ingewerkt toen ze de definitieve spuit kreeg. Bijna onmiddellijk stopte haar hartje met kloppen.
Ik kan mijzelf wel wat verwijten, maar daar heb je niets aan. Ik heb alles naar eer en geweten gedaan, meer had ik niet kunnen doen.
En dat geldt voor iedereen waarvan een huisdier is overleden op een minder fijne manier.
zondag 16 oktober 2016 12:32
quote:Apezuurtje schreef op 16 oktober 2016 @ 11:07:
[...]
Klopt, heb ik ook gedaan. Je hebt weer een beestje om voor te zorgen en het vult de leegte wat op.
Ik ook. Binnen een week. En ik voelde me er heel schuldig bij, want wilde overleden poes niet 'vervangen'. Maar het heeft echt enorm geholpen!
Mijn twee mormels nu zijn ook mijn leven. Als zij er niet meer zijn hoeft het voor mij ook niet meer (chronisch depressieve stoornis). Dis je gevoel is iig heel herkenbaar TO!
[...]
Klopt, heb ik ook gedaan. Je hebt weer een beestje om voor te zorgen en het vult de leegte wat op.
Ik ook. Binnen een week. En ik voelde me er heel schuldig bij, want wilde overleden poes niet 'vervangen'. Maar het heeft echt enorm geholpen!
Mijn twee mormels nu zijn ook mijn leven. Als zij er niet meer zijn hoeft het voor mij ook niet meer (chronisch depressieve stoornis). Dis je gevoel is iig heel herkenbaar TO!
zondag 16 oktober 2016 12:48
quote:Apezuurtje schreef op 16 oktober 2016 @ 11:20:
[...]
Ik heb haar helaas zelf aangereden. De reden dat ze mijn auto niet heeft ontweken is dat ze helemaal niet in orde was, bleek bij de dierenarts. Ze had iets ernstigs onder de leden. De combinatie van een bekkenfractuur en haar slechte toestand heeft voor ons de doorslag gegeven om haar te laten gaan. Heel verdrietig, ze was nog maar 5..Ach wat triest, maar daar kon je dus helemaal niets aan doen. Wat hierboven is gezegd, het was een heel naar ongeluk. Ze heeft nu rust. Jij ook veel sterkte...
[...]
Ik heb haar helaas zelf aangereden. De reden dat ze mijn auto niet heeft ontweken is dat ze helemaal niet in orde was, bleek bij de dierenarts. Ze had iets ernstigs onder de leden. De combinatie van een bekkenfractuur en haar slechte toestand heeft voor ons de doorslag gegeven om haar te laten gaan. Heel verdrietig, ze was nog maar 5..Ach wat triest, maar daar kon je dus helemaal niets aan doen. Wat hierboven is gezegd, het was een heel naar ongeluk. Ze heeft nu rust. Jij ook veel sterkte...
zondag 16 oktober 2016 12:50
quote:theamuts schreef op 16 oktober 2016 @ 12:14:
[...]
Dit inderdaad!
Mijn oude kat was ook zo benauwd op het laatst.
Het begon bij haar met twee epileptische aanvallen en een nacht waarin ze zoooo ziek was (En benauwd) dat ik dacht dat het gebeurd was met haar.
Twee weken later ben ik met haar naar de dierenarts gegaan omdat ik haar een spuitje wilde laten geven, ze was een soort kasplantje geworden. (Blind, moeilijk lopen, niet meer willen eten...)
Maar de dierenarts vond haar nog te goed. Achteraf heb ik er superveel spijt van dat ik toen niet heb doorgedrukt, want een week later kreeg ze het op een nacht steeds benauwd. (Ze lag altijd in mijn armen te slapen, maar moest die nacht meerdere keren er onderuit kruipen omdat ze het benauwd had.)
De volgende ochtend heb ik de dierenarts opgebeld en aangegeven dat ze nu echt ingeslapen moest worden.
De verdovingsspuit was nog maar net ingewerkt toen ze de definitieve spuit kreeg. Bijna onmiddellijk stopte haar hartje met kloppen.
Ik kan mijzelf wel wat verwijten, maar daar heb je niets aan. Ik heb alles naar eer en geweten gedaan, meer had ik niet kunnen doen.
En dat geldt voor iedereen waarvan een huisdier is overleden op een minder fijne manier.Wat onwijs zielig, en wat dapper ook dat je haar voor haar bestwil kon laten gaan. Dat is houden van.
[...]
Dit inderdaad!
Mijn oude kat was ook zo benauwd op het laatst.
Het begon bij haar met twee epileptische aanvallen en een nacht waarin ze zoooo ziek was (En benauwd) dat ik dacht dat het gebeurd was met haar.
Twee weken later ben ik met haar naar de dierenarts gegaan omdat ik haar een spuitje wilde laten geven, ze was een soort kasplantje geworden. (Blind, moeilijk lopen, niet meer willen eten...)
Maar de dierenarts vond haar nog te goed. Achteraf heb ik er superveel spijt van dat ik toen niet heb doorgedrukt, want een week later kreeg ze het op een nacht steeds benauwd. (Ze lag altijd in mijn armen te slapen, maar moest die nacht meerdere keren er onderuit kruipen omdat ze het benauwd had.)
De volgende ochtend heb ik de dierenarts opgebeld en aangegeven dat ze nu echt ingeslapen moest worden.
De verdovingsspuit was nog maar net ingewerkt toen ze de definitieve spuit kreeg. Bijna onmiddellijk stopte haar hartje met kloppen.
Ik kan mijzelf wel wat verwijten, maar daar heb je niets aan. Ik heb alles naar eer en geweten gedaan, meer had ik niet kunnen doen.
En dat geldt voor iedereen waarvan een huisdier is overleden op een minder fijne manier.Wat onwijs zielig, en wat dapper ook dat je haar voor haar bestwil kon laten gaan. Dat is houden van.
zondag 16 oktober 2016 12:52
quote:SpringDing schreef op 16 oktober 2016 @ 12:32:
[...]
Ik ook. Binnen een week. En ik voelde me er heel schuldig bij, want wilde overleden poes niet 'vervangen'. Maar het heeft echt enorm geholpen!
Mijn twee mormels nu zijn ook mijn leven. Als zij er niet meer zijn hoeft het voor mij ook niet meer (chronisch depressieve stoornis). Dis je gevoel is iig heel herkenbaar TO!Dank voor je reactie, dat doet me heel veel. En ontzettend fijn dat een nieuw maatje de pijn kon verzachten en weer veel liefde gaf. Als het echt niet meer gaat is dat ook zeker een optie. En al helemaal voor in de toekomst.
[...]
Ik ook. Binnen een week. En ik voelde me er heel schuldig bij, want wilde overleden poes niet 'vervangen'. Maar het heeft echt enorm geholpen!
Mijn twee mormels nu zijn ook mijn leven. Als zij er niet meer zijn hoeft het voor mij ook niet meer (chronisch depressieve stoornis). Dis je gevoel is iig heel herkenbaar TO!Dank voor je reactie, dat doet me heel veel. En ontzettend fijn dat een nieuw maatje de pijn kon verzachten en weer veel liefde gaf. Als het echt niet meer gaat is dat ook zeker een optie. En al helemaal voor in de toekomst.
zondag 16 oktober 2016 12:54
Ach TO wat verdrietig. Heel veel stetkte! Het mooie aan het zorgen voor dieren is dat dieren zo ' in het nu' ( NU eten/ slapen/ knuffelen) leven dat je daar zelf ook toe ' gedwpngen wordt', ik snap heel goed dat je kat je door je dip hielp. Je mag verdrietig zijn, en na dat verdriet blijven de zachte herinneringen over.
zondag 16 oktober 2016 13:01
quote:SpringDing schreef op 16 oktober 2016 @ 12:32:
[...]
Ik ook. Binnen een week. En ik voelde me er heel schuldig bij, want wilde overleden poes niet 'vervangen'. Maar het heeft echt enorm geholpen!
Mijn twee mormels nu zijn ook mijn leven. Als zij er niet meer zijn hoeft het voor mij ook niet meer (chronisch depressieve stoornis). Dis je gevoel is iig heel herkenbaar TO!Ik vind dat geen vervangen maar een aanvulling. Een oude wasmachine wordt vervangen, de oude neemt geen plaats in je hart in beslag. Maar een kat, hond, konijn, die blijven ook na overlijden hun plekje houden. Die worden niet vervangen. Maar je moet wel verder met je eigen leven en als het om dieren gaat; er zijn er een hoop die een heel slechte start hebben gehad en in het asiel zitten. Zo´n dier een nieuw plekje geven is het beste eerbetoon dat je je oude dier kunt geven, want als je daar niet om had gegeven zou je ook niet kiezen voor een opvolger.
[...]
Ik ook. Binnen een week. En ik voelde me er heel schuldig bij, want wilde overleden poes niet 'vervangen'. Maar het heeft echt enorm geholpen!
Mijn twee mormels nu zijn ook mijn leven. Als zij er niet meer zijn hoeft het voor mij ook niet meer (chronisch depressieve stoornis). Dis je gevoel is iig heel herkenbaar TO!Ik vind dat geen vervangen maar een aanvulling. Een oude wasmachine wordt vervangen, de oude neemt geen plaats in je hart in beslag. Maar een kat, hond, konijn, die blijven ook na overlijden hun plekje houden. Die worden niet vervangen. Maar je moet wel verder met je eigen leven en als het om dieren gaat; er zijn er een hoop die een heel slechte start hebben gehad en in het asiel zitten. Zo´n dier een nieuw plekje geven is het beste eerbetoon dat je je oude dier kunt geven, want als je daar niet om had gegeven zou je ook niet kiezen voor een opvolger.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
zondag 16 oktober 2016 13:11
quote:Ceylon schreef op 16 oktober 2016 @ 13:01:
[...]
Ik vind dat geen vervangen maar een aanvulling. Een oude wasmachine wordt vervangen, de oude neemt geen plaats in je hart in beslag. Maar een kat, hond, konijn, die blijven ook na overlijden hun plekje houden. Die worden niet vervangen. Maar je moet wel verder met je eigen leven en als het om dieren gaat; er zijn er een hoop die een heel slechte start hebben gehad en in het asiel zitten. Zo´n dier een nieuw plekje geven is het beste eerbetoon dat je je oude dier kunt geven, want als je daar niet om had gegeven zou je ook niet kiezen voor een opvolger.
Mooi gezegd.
Ik had een kitten van het asiel gehaald, totale hele welkome afleiding van het verdriet, en ik zat toen toch volledig thuis, ziektewet.
[...]
Ik vind dat geen vervangen maar een aanvulling. Een oude wasmachine wordt vervangen, de oude neemt geen plaats in je hart in beslag. Maar een kat, hond, konijn, die blijven ook na overlijden hun plekje houden. Die worden niet vervangen. Maar je moet wel verder met je eigen leven en als het om dieren gaat; er zijn er een hoop die een heel slechte start hebben gehad en in het asiel zitten. Zo´n dier een nieuw plekje geven is het beste eerbetoon dat je je oude dier kunt geven, want als je daar niet om had gegeven zou je ook niet kiezen voor een opvolger.
Mooi gezegd.
Ik had een kitten van het asiel gehaald, totale hele welkome afleiding van het verdriet, en ik zat toen toch volledig thuis, ziektewet.
