Thuis
alle pijlers
Waarom nou geen steun?!
woensdag 19 oktober 2016 18:11
Hallo allemaal,
Ik heb een klein probleem. Even in het heel kort. Mijn oma is ernstig ziek, mijn moeder zit hierdoor niet lekker in haar vel en heeft veel lichamelijke ongemakken door alles. (Lees stress)
Ik vind het allemaal verschrikkelijk, maar dat is eigenlijk nog zacht uitgedrukt en mijn manier om hiermee om te gaan is om heerlijk in de ijshal te trainen.
Ik ben namelijk kunstschaatser, nog niet heel lang (lees 1.5 jaar, wat in die wereld totaal niet land is) maar hier ligt mijn hart en kan er al mijn emotie in kwijt. Het voelt heerlijk om zoiets te hebben gevonden, op het ijs voel ik me thuis.
Maar nu komt dus het euvel. Ik krijg geen enkele steun. Natuurlijk bedoel ik niet financieel, zou ik niet eens accepteren, maar ik krijg geen steun van paps en mams. Ze zal het nooit zeggen maar het liefst ziet mijn moeder mij "als al die andere" stoïcijns in een sportschool op een apparaat voor zich uit te zitten kijken. Onder het mom doe maar normaal dan doe je al gek genoeg.
Alleen vind ik hier dus geen zak aan. Helemaal niet competatief of uitdagend. En hier hou ik juist zo van. Daarbij ben ik nou eenmaal geen dertien in een dozijn iemand, wil juist iets doen wat niet veel anderen doen. Ik heb ze vorige maand verteld dat ik in januari mijn eerste wedstrijd heb maar ipv een wauw wat spannend, succes krijg ik een zou je dat nou wel doen en opgetrokken wenkbrauwen. Ik heb er al over nagedacht dat ze misschien bang zijn dat ik me bezeer ofzo maar ze komen ook nooit kijken bij trainingen om te zien of alles veilig gaat, wat natuurlijk wel het geval is.
Heeft iemand een idee hoe ik ervoor kan zorgen dat mijn pa en ma er iets positiever over worden en me aanmoedigen om lekker sportief bezig te zijn en er beter in te worden. Heb al zovaak gevraagd of ze een keertje mee gaan maar dan vraag ik blijkbaar iets heel raars! Gemiddelde antwoord : ha, nou nee hoor. Mij niet gezien + weer opgetrokken wenkbrauwen.
Ik ben en blijf onwijs gemotiveerd om zoveel mogelijk uit deze sport te halen maar ik word er erg verdrietig van dat ik hiervoor geen enkel schouderklopje krijg of dat er nooit word gevraagd : goh, ging het lekker vandaag?
Groetjes en liefs van een kunstschaatsgek
Ik heb een klein probleem. Even in het heel kort. Mijn oma is ernstig ziek, mijn moeder zit hierdoor niet lekker in haar vel en heeft veel lichamelijke ongemakken door alles. (Lees stress)
Ik vind het allemaal verschrikkelijk, maar dat is eigenlijk nog zacht uitgedrukt en mijn manier om hiermee om te gaan is om heerlijk in de ijshal te trainen.
Ik ben namelijk kunstschaatser, nog niet heel lang (lees 1.5 jaar, wat in die wereld totaal niet land is) maar hier ligt mijn hart en kan er al mijn emotie in kwijt. Het voelt heerlijk om zoiets te hebben gevonden, op het ijs voel ik me thuis.
Maar nu komt dus het euvel. Ik krijg geen enkele steun. Natuurlijk bedoel ik niet financieel, zou ik niet eens accepteren, maar ik krijg geen steun van paps en mams. Ze zal het nooit zeggen maar het liefst ziet mijn moeder mij "als al die andere" stoïcijns in een sportschool op een apparaat voor zich uit te zitten kijken. Onder het mom doe maar normaal dan doe je al gek genoeg.
Alleen vind ik hier dus geen zak aan. Helemaal niet competatief of uitdagend. En hier hou ik juist zo van. Daarbij ben ik nou eenmaal geen dertien in een dozijn iemand, wil juist iets doen wat niet veel anderen doen. Ik heb ze vorige maand verteld dat ik in januari mijn eerste wedstrijd heb maar ipv een wauw wat spannend, succes krijg ik een zou je dat nou wel doen en opgetrokken wenkbrauwen. Ik heb er al over nagedacht dat ze misschien bang zijn dat ik me bezeer ofzo maar ze komen ook nooit kijken bij trainingen om te zien of alles veilig gaat, wat natuurlijk wel het geval is.
Heeft iemand een idee hoe ik ervoor kan zorgen dat mijn pa en ma er iets positiever over worden en me aanmoedigen om lekker sportief bezig te zijn en er beter in te worden. Heb al zovaak gevraagd of ze een keertje mee gaan maar dan vraag ik blijkbaar iets heel raars! Gemiddelde antwoord : ha, nou nee hoor. Mij niet gezien + weer opgetrokken wenkbrauwen.
Ik ben en blijf onwijs gemotiveerd om zoveel mogelijk uit deze sport te halen maar ik word er erg verdrietig van dat ik hiervoor geen enkel schouderklopje krijg of dat er nooit word gevraagd : goh, ging het lekker vandaag?
Groetjes en liefs van een kunstschaatsgek
woensdag 19 oktober 2016 18:17
woensdag 19 oktober 2016 18:19
quote:SilverShadow schreef op 19 oktober 2016 @ 18:17:
Zij zijn niet enthousiast over jouw schaatsen. Jij niet over hun sudoku verslaving. Leven en laten leven. Je kunt ze niet dwingen. Jammer dat ze jouw enthousiasme niet delen maar na meerdere keren vragen zou ik voortaan mijn mond houden. Scheelt je een heleboel 9teleurstellingen en frustratie.Sudoku, moest hier wel even bij grinniken???? blijf hopen maar probeer het maar van me af te zetten.. thanks!
Zij zijn niet enthousiast over jouw schaatsen. Jij niet over hun sudoku verslaving. Leven en laten leven. Je kunt ze niet dwingen. Jammer dat ze jouw enthousiasme niet delen maar na meerdere keren vragen zou ik voortaan mijn mond houden. Scheelt je een heleboel 9teleurstellingen en frustratie.Sudoku, moest hier wel even bij grinniken???? blijf hopen maar probeer het maar van me af te zetten.. thanks!
woensdag 19 oktober 2016 18:20
woensdag 19 oktober 2016 18:28
woensdag 19 oktober 2016 18:29
mijn manier om met stress om te gaan is op het vf rondhangen..ik zal mijn moeder vragen om iedere dag tegen me te zeggen hoe geweldig ze dat vindt...
Waar komt die behoefte om gezien te worden vandaan? Je benadrukt dat je anders bent enz waarom benadruk je dat? Is dat belangrijk voor je? heb je het idee dat je aandacht krijgt als je anders bent?
negatieve aandacht vragen is ook aandacht vragen he
Waar komt die behoefte om gezien te worden vandaan? Je benadrukt dat je anders bent enz waarom benadruk je dat? Is dat belangrijk voor je? heb je het idee dat je aandacht krijgt als je anders bent?
negatieve aandacht vragen is ook aandacht vragen he
woensdag 19 oktober 2016 18:30
quote:KingsAndQueens schreef op 19 oktober 2016 @ 18:20:
Je hebt dus een baan, bent volwassen... moeten "papa en mama" dan serieus nog naar je sportwedstrijden komen kijken? Jammer dat er geen steun is natuurlijk en dat je niet even je verhaal kwijt kan, maar je moet het niet overdrijven.
En waarom zouden ouders niet komen kijken? Houd interesse in je kind tonen op wanneer ze meerderjarig zijn?
En ze zegt niet eens dat ze moeten komen kijken maar dat ze wel een beetje leuk mogen reageren ipv die opgetrokken wenkbrauwen.
To, ik zou gaan sparen om op jezelf te gaan. Je bent er iig oud genoeg voor. Toen ik je op las dacht ik dat je een jaar of vijftien was... zo kom je dus over. Daar zou ik ook over na gaan denken.
Je hebt dus een baan, bent volwassen... moeten "papa en mama" dan serieus nog naar je sportwedstrijden komen kijken? Jammer dat er geen steun is natuurlijk en dat je niet even je verhaal kwijt kan, maar je moet het niet overdrijven.
En waarom zouden ouders niet komen kijken? Houd interesse in je kind tonen op wanneer ze meerderjarig zijn?
En ze zegt niet eens dat ze moeten komen kijken maar dat ze wel een beetje leuk mogen reageren ipv die opgetrokken wenkbrauwen.
To, ik zou gaan sparen om op jezelf te gaan. Je bent er iig oud genoeg voor. Toen ik je op las dacht ik dat je een jaar of vijftien was... zo kom je dus over. Daar zou ik ook over na gaan denken.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
woensdag 19 oktober 2016 18:35
woensdag 19 oktober 2016 18:36
Je bent volwassen. Je moeder is bezig om haar moeder te verliezen. Ik denk dat het haar nu even niet lukt om zich in jou in te leven.
Bedenk eens hoe jij je zou voelen in jaar schoenen. Je bent 50 en 1 van de belangrijkste personen in je leven is doodziek en je dochter van 21/22 is in de ban van glitterpakjes, de zweefstand en pirouettes op schaatsen.
Wees blij dat dit voor jou heel ver van je bed is, hopelijk blijft je moeder nog lang in je leven.
Wees blij met je fijne afleiding en iets waar je je hart in kwijt kunt.
Bedenk eens hoe jij je zou voelen in jaar schoenen. Je bent 50 en 1 van de belangrijkste personen in je leven is doodziek en je dochter van 21/22 is in de ban van glitterpakjes, de zweefstand en pirouettes op schaatsen.
Wees blij dat dit voor jou heel ver van je bed is, hopelijk blijft je moeder nog lang in je leven.
Wees blij met je fijne afleiding en iets waar je je hart in kwijt kunt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 19 oktober 2016 18:37
quote:-Kia-Ora- schreef op 19 oktober 2016 @ 18:30:
[...]
En waarom zouden ouders niet komen kijken? Houd interesse in je kind tonen op wanneer ze meerderjarig zijn?
En ze zegt niet eens dat ze moeten komen kijken maar dat ze wel een beetje leuk mogen reageren ipv die opgetrokken wenkbrauwen.
To, ik zou gaan sparen om op jezelf te gaan. Je bent er iig oud genoeg voor. Toen ik je op las dacht ik dat je een jaar of vijftien was... zo kom je dus over. Daar zou ik ook over na gaan denken.
Ze MOGEN best komen kijken, maar ik vind het echt niet vreemd dat je niet naar de wedstrijd van je volwassen dochter gaat. Dus ik snap dat haar ouders dat een vreemd verzoek vinden.
Dat ze onverschillig of zelfs negatief reageren wanneer er over de sport (niet het komen kijken) gesproken wordt vind ik dan wel jammer. Je hoeft niet ZO enthousiast te zijn dat je meegaat, maar een normal gesprek over de hobby van je dochter zou fijn zijn.
[...]
En waarom zouden ouders niet komen kijken? Houd interesse in je kind tonen op wanneer ze meerderjarig zijn?
En ze zegt niet eens dat ze moeten komen kijken maar dat ze wel een beetje leuk mogen reageren ipv die opgetrokken wenkbrauwen.
To, ik zou gaan sparen om op jezelf te gaan. Je bent er iig oud genoeg voor. Toen ik je op las dacht ik dat je een jaar of vijftien was... zo kom je dus over. Daar zou ik ook over na gaan denken.
Ze MOGEN best komen kijken, maar ik vind het echt niet vreemd dat je niet naar de wedstrijd van je volwassen dochter gaat. Dus ik snap dat haar ouders dat een vreemd verzoek vinden.
Dat ze onverschillig of zelfs negatief reageren wanneer er over de sport (niet het komen kijken) gesproken wordt vind ik dan wel jammer. Je hoeft niet ZO enthousiast te zijn dat je meegaat, maar een normal gesprek over de hobby van je dochter zou fijn zijn.
woensdag 19 oktober 2016 18:42
quote:KingsAndQueens schreef op 19 oktober 2016 @ 18:37:
[...]
Dat ze onverschillig of zelfs negatief reageren wanneer er over de sport (niet het komen kijken) gesproken wordt vind ik dan wel jammer.Ik vraag me daarbij af hoe TO met haar hobby omgaat. Doet ze wel genoeg in het huishouden, hoe vaak kookt ze, helpt ze haar moeder of wordt ze, naast haar baan, totaal opgeslokt door haar hobby?
[...]
Dat ze onverschillig of zelfs negatief reageren wanneer er over de sport (niet het komen kijken) gesproken wordt vind ik dan wel jammer.Ik vraag me daarbij af hoe TO met haar hobby omgaat. Doet ze wel genoeg in het huishouden, hoe vaak kookt ze, helpt ze haar moeder of wordt ze, naast haar baan, totaal opgeslokt door haar hobby?
woensdag 19 oktober 2016 18:51
Hej to was even aan het eten..
Even een paar dingen duidelijk maken. Goddank is mijn oma niet ongeneeslijk ziek en ook niet bezig met hemelen. We zijn er helaas een paar weken geleden achtergekomen dat ze een hersentumor heeft wat gelukkig wel goed te behandelen is.
In de afgelopen anderhalf jaar heb ik nog geen enkele motivatie van hun gekregen, daarintegen krijgen andere meiden van de groep wel steun van hun ouders.
Ik deed het al voordat mijn moeder last kreeg van haar lijf maar ik zuig en dweil de vloer, die de badkamer en de was. Ik doe al jaren strijken omdat ik het niet heel vervelend vind en mn ma er een hekel aan heeft. Doe dus wel het een en ander thuis..
Even een paar dingen duidelijk maken. Goddank is mijn oma niet ongeneeslijk ziek en ook niet bezig met hemelen. We zijn er helaas een paar weken geleden achtergekomen dat ze een hersentumor heeft wat gelukkig wel goed te behandelen is.
In de afgelopen anderhalf jaar heb ik nog geen enkele motivatie van hun gekregen, daarintegen krijgen andere meiden van de groep wel steun van hun ouders.
Ik deed het al voordat mijn moeder last kreeg van haar lijf maar ik zuig en dweil de vloer, die de badkamer en de was. Ik doe al jaren strijken omdat ik het niet heel vervelend vind en mn ma er een hekel aan heeft. Doe dus wel het een en ander thuis..
