Thuis
alle pijlers
Wat hebben jouw grootouders verteld over de oorlog?
dinsdag 6 oktober 2015 12:43
Vond het vroeger al altijd reuze interesant als opa over de oorlog sprak. Oma zweeg. Enigste wat wij weten wat er met oma in de oorlog is gebeurd ; ze raakte zwanger van een Duitser. En niet op vrijwillig basis. Ze was al verloofd met opa. Verloving bijna verbroken want dat kon echt niet een buiten echtelijk kind. Ze zijn overhaast tussen de gevechten van opa door snel even getrouwd. En 7 maanden later was hun zoon er. Heel lang tegen iedereen vol gehouden dat de baby te vroeg geboren was.
Mijn opa die heeft gevochten is gewond geraakt en naar huis gestuurd. Daar is hij bij het verzet gegaan.
Hij is een keer in een nacht met een boot naar Engeland geweest. Op 'geheime missie'.Ze wisten alleen dat er wat opgehaald moest worden. Bleken wapens en een grote stapel voedselbonnen te wezen. En dan kon hij zo trots zeggen in die 2 maanden zijn er minder mensen door de honger gestorven.
Vind het belangrijk dat de verhalen voortleven. Ook heb ik ze in aangepaste kinderversie aan mijn kinderen verteld.
Mijn opa die heeft gevochten is gewond geraakt en naar huis gestuurd. Daar is hij bij het verzet gegaan.
Hij is een keer in een nacht met een boot naar Engeland geweest. Op 'geheime missie'.Ze wisten alleen dat er wat opgehaald moest worden. Bleken wapens en een grote stapel voedselbonnen te wezen. En dan kon hij zo trots zeggen in die 2 maanden zijn er minder mensen door de honger gestorven.
Vind het belangrijk dat de verhalen voortleven. Ook heb ik ze in aangepaste kinderversie aan mijn kinderen verteld.
dinsdag 6 oktober 2015 13:28
quote:mabelle schreef op 06 oktober 2015 @ 13:24:
Mijn oma niet veel. Trauma.Ik vroeg wel maar ze liet niks los.
Zij was 14 in de oorlog. De Duitsers hebben hun boerderij ingenomen. Haar beste koekenpan was nog van de Duitsers. Veel gebombardeerd omdat ze bij vliegbasis woonde. Toen oma ging dementeren riep zo ook heel vaak: Kein Deutschers. Waarschijnlijk ging dat over het moment dat zij heel erg bang in de schuilkelders zaten en er een man met geweer binnen kwam. Een bevrijder, denk ik.
Mijn opa heeft ondergedoken omdat hij niet wilde vechten voor de Duitsers.Toen mijn opa aan het dementeren was zei hij van alles over hitler..ging dan heel hard huilen en schold echt met de ergste dingen
Mijn oma niet veel. Trauma.Ik vroeg wel maar ze liet niks los.
Zij was 14 in de oorlog. De Duitsers hebben hun boerderij ingenomen. Haar beste koekenpan was nog van de Duitsers. Veel gebombardeerd omdat ze bij vliegbasis woonde. Toen oma ging dementeren riep zo ook heel vaak: Kein Deutschers. Waarschijnlijk ging dat over het moment dat zij heel erg bang in de schuilkelders zaten en er een man met geweer binnen kwam. Een bevrijder, denk ik.
Mijn opa heeft ondergedoken omdat hij niet wilde vechten voor de Duitsers.Toen mijn opa aan het dementeren was zei hij van alles over hitler..ging dan heel hard huilen en schold echt met de ergste dingen
dinsdag 6 oktober 2015 13:30
Mijn grootmoeder heeft het bombardement op Rotterdam overleefd, ze was in een winkel waar een bom op viel, ze was wonder boven wonder nauwelijks gewond, oppervlakkig door rondvliegende glasscherven, maar ze wist niet meer hoe ze destijds is thuisgekomen.
Mijn ouders werkten na de oorlog nog een tijd bij de POD, (Politieke Opsporings Dienst). Daar was ook een soort opvang voor kinderen van NSB'ers, die hadden het ook niet makkelijk maar wat konden die kinderen er aan doen?
Mijn ouders werkten na de oorlog nog een tijd bij de POD, (Politieke Opsporings Dienst). Daar was ook een soort opvang voor kinderen van NSB'ers, die hadden het ook niet makkelijk maar wat konden die kinderen er aan doen?
verba volant, scripta manent.
dinsdag 6 oktober 2015 13:35
Mijn ene opa en oma hebben er nooit over gepraat. We weten dat er onderduikers geweest moeten zijn omdat (helaas pas nu hun overlijden) kinderen daarvan contact hebben gezocht. Ze woonden op een boerderij en waarschijnlijk zijn er wel dingen gebeurd daar. Zelfs hun kinderen hebben ze niets verteld.
Mijn andere opa en oma vertelden wel eens wat, vooral opa. Opa vond het fijn dat wij belangstelling toonden en was dan ook altijd bereid om vragen e.d te beantwoorden. Hij had oa de slag bij Arnhem meegemaakt, moest evacueren maar ging niet ivm boerderij. Hij had zelfs nog wat foto's van de gebombardeerde brug en parachutisten.
Mijn andere opa en oma vertelden wel eens wat, vooral opa. Opa vond het fijn dat wij belangstelling toonden en was dan ook altijd bereid om vragen e.d te beantwoorden. Hij had oa de slag bij Arnhem meegemaakt, moest evacueren maar ging niet ivm boerderij. Hij had zelfs nog wat foto's van de gebombardeerde brug en parachutisten.
dinsdag 6 oktober 2015 13:39
Ik ken alleen de verhalen via mijn moeder. Opa werkte tijdens de oorlog bij een fabriek waar Joodse mensen ondergedoken zaten en waar hij ook van wist. Later is hij opgeroepen en heeft hij gevochten op de Grebbeberg. Hij had een litteken van een schotwond. Hoe dat precies gebeurd is, weten we niet. Hij is gevangen genomen en tewerkgesteld in een werkkamp in Duitsland. Later is hij gevlucht. Dat is globaal het verhaal van opa, hij wilde er niet over praten.
De buren van opa en oma waren NSB'ers. Wij moesten als kind altijd heel zachtjes in de tuin praten en we mochten niet spelen met hun kleinkinderen. Toen mijn neefjes een keer luidruchtig aan het spelen waren, is opa geflipt. Woest was hij. Toen hebben wij van onze ouders ook gehoord waar die woede vandaan kwam, de angst om verraden te worden zat er nog goed in.
Mijn moeder, geboren in 1940 heeft herinneringen aan de bevrijding. Ze had chocola gekregen van de Canadezen.
De buren van opa en oma waren NSB'ers. Wij moesten als kind altijd heel zachtjes in de tuin praten en we mochten niet spelen met hun kleinkinderen. Toen mijn neefjes een keer luidruchtig aan het spelen waren, is opa geflipt. Woest was hij. Toen hebben wij van onze ouders ook gehoord waar die woede vandaan kwam, de angst om verraden te worden zat er nog goed in.
Mijn moeder, geboren in 1940 heeft herinneringen aan de bevrijding. Ze had chocola gekregen van de Canadezen.
dinsdag 6 oktober 2015 13:45
Niet veel.
Mijn ene opa heeft bij Arnhem gevochten, maar van zijn 'groep' overleefden maar 6 het. Daar had hij het heel zwaar mee.
Andere oma, vertelde dat ze in de schuilkelder moesten en dat haar moeder dan naar huis rende om een brood te bakken en dan direct terug. Ze zegt wel vaak, dat ze zich het niet meer kan herinneren hoe ze dat deden met de toilet. Vraagt ze zich nu vaak af (dement aan het worden).
Andere opa komt uit een scheepvaartfamilie en daar hebben ze de schepen van afgepakt.
Verder vertelden ze nooit wat. Ik vraag het ook wel eens aan mijn vader (die was er toen nog niet) maar hij weet ook niks. Zijn vader praatte er nooit over. Niet meer dan logisch, maar wel eens jammer. Zo kunnen wij de verhalen niet doorgeven zeg maar.
Mijn ene opa heeft bij Arnhem gevochten, maar van zijn 'groep' overleefden maar 6 het. Daar had hij het heel zwaar mee.
Andere oma, vertelde dat ze in de schuilkelder moesten en dat haar moeder dan naar huis rende om een brood te bakken en dan direct terug. Ze zegt wel vaak, dat ze zich het niet meer kan herinneren hoe ze dat deden met de toilet. Vraagt ze zich nu vaak af (dement aan het worden).
Andere opa komt uit een scheepvaartfamilie en daar hebben ze de schepen van afgepakt.
Verder vertelden ze nooit wat. Ik vraag het ook wel eens aan mijn vader (die was er toen nog niet) maar hij weet ook niks. Zijn vader praatte er nooit over. Niet meer dan logisch, maar wel eens jammer. Zo kunnen wij de verhalen niet doorgeven zeg maar.
“Everybody is a genius. But if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that it is stupid.”
dinsdag 6 oktober 2015 13:47
Opa werd wat dement en wij hebben die verhalen tot vervelens toe aan moeten horen. Telkens als we hem zagen begon hij dezelfde verhalen te vertellen. Dan zeiden we, opa dat heb je al vaker verteld hoor en vervolgens vertelde hij het verhaal weer verder. Oma werd er ook gek van. Mijn schoonvader vertelde vroeger niet veel over de oorlog. Hoe ouder dat hij werd des te meer verhalen kwamen er naar boven. Over het bombardement op 'zijn ' Rotterdam en over de hongerwinter waarin ze zelfs aardappelschillen aten.
dinsdag 6 oktober 2015 13:56
Mijn opa en zijn oudste zoon waren op zoek naar voedsel voor het kinderrijke gezin, oktober 1944. In het zuiden van het land werd toen flink gevochten, de bevrijders waren daar al aanbeland. In het buitengebied, daar waar de boerderijen staan en mogelijk voedsel te vinden was, zijn ze in een vuurgevecht tussen Duitsers en Canadezen beland. Beiden kwamen om het leven en mijn oma bleef achter met 7 kinderen. 10 Dagen later was de oorlog daar voorbij.....
Het heeft het leven van mijn vader getekend en nu ik zijn inboedel aan het uitzoeken ben, vind ik er nog overal de sporen van terug.
Het heeft het leven van mijn vader getekend en nu ik zijn inboedel aan het uitzoeken ben, vind ik er nog overal de sporen van terug.
dinsdag 6 oktober 2015 13:58
Mijn vader was een kleuter toen het zuiden van Nederland bevrijd werd. Waar zij woonden werd er nog maanden lang zwaar gevochten en het gezin werd geëvacueerd. Waar ze werden opgevangen waren ook veel geallieerde soldaten, waarschijnlijk een rustplaats oid, precies weet mijn vader het niet meer. Hele dagen zwierf mijn vader, met wat leeftijdsgenootjes, tussen die soldaten, kreeg hier een aai over de bol, daar een knuffel, dan weer een stukje chocola of een verhaal wat hij niet verstond. En tegen bedtijd was er altijd wel een soldaat die hem terugbracht naar zijn ouders.
Voor mijn grootmoeder was die periode de eerste dat ze even geen zorgen om haar zoon hoefde te hebben (geboren net na het begin van de oorlog) omdat er heel veel mensen op hem letten en voor hem zorgden. Die geallieerde soldaten misten hun kinderen, hun broertjes/zusjes en die jonge vluchtelingkinderen lieten niet alleen herinneringen aan hun dierbaren thuis weer naar boven komen, maar maakten kennelijk ook weer wat tastbaarder waarvoor ze al die verschrikkingen als soldaat hadden doorstaan (en opnieuw gingen doorstaan).
Voor mijn grootmoeder was die periode de eerste dat ze even geen zorgen om haar zoon hoefde te hebben (geboren net na het begin van de oorlog) omdat er heel veel mensen op hem letten en voor hem zorgden. Die geallieerde soldaten misten hun kinderen, hun broertjes/zusjes en die jonge vluchtelingkinderen lieten niet alleen herinneringen aan hun dierbaren thuis weer naar boven komen, maar maakten kennelijk ook weer wat tastbaarder waarvoor ze al die verschrikkingen als soldaat hadden doorstaan (en opnieuw gingen doorstaan).
dinsdag 6 oktober 2015 13:58
Wat heftig voor je oma zeg en ook dat je opa bij het verzet ging, wat bijzonder wel. Is de zoon die geboren is dan jouw vader of is dat je oom?
Drie van de vier hebben er bij mij weinig van mee gekregen. Alleen een oma die wel eens wat vertelde, maar ook zij heeft geen heftige dingen meegemaakt. In hun regio merkten ze er weinig van, behalve dat er veel mensen verstopt zaten in de bossen.
Drie van de vier hebben er bij mij weinig van mee gekregen. Alleen een oma die wel eens wat vertelde, maar ook zij heeft geen heftige dingen meegemaakt. In hun regio merkten ze er weinig van, behalve dat er veel mensen verstopt zaten in de bossen.
dinsdag 6 oktober 2015 14:15
De familie van mijn vader (joods) is op 3 zoons na, in de oorlog omgekomen, dus mijn opa en oma en hun zoons en dochters en de kinderen daarvan. Weggevoerd naar diverse concentratiekampen en nooit meer thuisgekomen. Een paar zijn gefusilleerd i.v.m. verzetsdaden.
Mijn vader en 2 van zijn broers vaarden (handelsvaart) en toen in Europa de oorlog uitbrak is hij op de Nederlandse Antillen aan wal gegaan, was toen een jaar of 18. Zijn broers zijn daar ook naartoe gekomen. Mijn vader heeft er nooit zoveel over willen vertellen en ik was als puber niet geïnteresseerd. Helaas is hij jong overleden en niemand van die kant van de familie kan daar nog over vertellen.
Mijn vader en 2 van zijn broers vaarden (handelsvaart) en toen in Europa de oorlog uitbrak is hij op de Nederlandse Antillen aan wal gegaan, was toen een jaar of 18. Zijn broers zijn daar ook naartoe gekomen. Mijn vader heeft er nooit zoveel over willen vertellen en ik was als puber niet geïnteresseerd. Helaas is hij jong overleden en niemand van die kant van de familie kan daar nog over vertellen.
dinsdag 6 oktober 2015 14:17
Mijn oma is half Duits en half Nederlands. Ze is in een Duitse stad in NRW geboren, maar is aan het begin van de oorlog naar Oost-Duitsland verhuisd. Daar moest ze naar de basisschool. Ze kreeg daar zweepslagen omdat ze weigerde om heil Hitler te zeggen. Toen overgrootvader verhaal ging halen op de school hoefde ze als enige in de klas geen heil Hitler meer te zeggen (omdat ze half Nederlands is). Dit was aan het begin naar van de oorlog. Later zijn ze te voet naar Nederland gevlucht vanaf Oost-Duitsland.
In Nederland werd ze uitgescholden voor vieze Duitser, waarop ze in protest met haar klomp op iemands hoofd heeft geslagen en van een meisje de vlechtjes afknipte.
Mijn (schoon?)-oma en opa (zeg je dat zo?) zijn beide Duits. Daar hoor ik dan de Duitse kant van het verhaal van. Zij vertellen dat de Amerikanen echt schoften waren, als ze zich verveelden gingen ze op Duitse burgers 'jagen'. Vlogen ze over met vliegtuigen en vuurden ze puur om de mensen op te jagen en te doden. Dan was het maar hopen dat je niet geraakt werd. De russen (soldaten), vertelt oma altijd, waren juist lieve en warme mensen. Die hadden zelf niks, maar deelden altijd alles wat ze hadden met de Duitse mensen. Zelfs het laatste stukje brood of een sjaal in de koude winter.
Opa had een vriendengroepje en een fietsje waar hij trots op was. Hij en zijn kameraden hadden een hoop met bommen gevonden (opslagplaatsje). Zijn vrienden wilden kijken wat er allemaal te doen was, maar opa wilde niet en is op zijn fietsje weggefietst. Een paar minuten later ontploft de hele boel achter hem, inclusief vrienden.
Ik ben blij dat ik nog geen oorlog meegemaakt heb.
In Nederland werd ze uitgescholden voor vieze Duitser, waarop ze in protest met haar klomp op iemands hoofd heeft geslagen en van een meisje de vlechtjes afknipte.
Mijn (schoon?)-oma en opa (zeg je dat zo?) zijn beide Duits. Daar hoor ik dan de Duitse kant van het verhaal van. Zij vertellen dat de Amerikanen echt schoften waren, als ze zich verveelden gingen ze op Duitse burgers 'jagen'. Vlogen ze over met vliegtuigen en vuurden ze puur om de mensen op te jagen en te doden. Dan was het maar hopen dat je niet geraakt werd. De russen (soldaten), vertelt oma altijd, waren juist lieve en warme mensen. Die hadden zelf niks, maar deelden altijd alles wat ze hadden met de Duitse mensen. Zelfs het laatste stukje brood of een sjaal in de koude winter.
Opa had een vriendengroepje en een fietsje waar hij trots op was. Hij en zijn kameraden hadden een hoop met bommen gevonden (opslagplaatsje). Zijn vrienden wilden kijken wat er allemaal te doen was, maar opa wilde niet en is op zijn fietsje weggefietst. Een paar minuten later ontploft de hele boel achter hem, inclusief vrienden.
Ik ben blij dat ik nog geen oorlog meegemaakt heb.
dinsdag 6 oktober 2015 14:24
Zouden opa's en oma's het ook zeggen als ze de joodse buren hebben verraden?
In dit soort topics valt mij altijd op dat zo ongeveer het halve land in het verzet zat. Terwijl er nergens meer joden verraden zijn dan in Nederland. Ik geloof dus geen reet van een heleboel van die heldenverhalen achteraf.
In dit soort topics valt mij altijd op dat zo ongeveer het halve land in het verzet zat. Terwijl er nergens meer joden verraden zijn dan in Nederland. Ik geloof dus geen reet van een heleboel van die heldenverhalen achteraf.
dinsdag 6 oktober 2015 14:37
Ik weet alleen wat verhalen van mijn oma. Ze woonde destijds in Rotterdam, en in de hongerwinter ging haar moeder naar naaste familie op het platteland waar ze haar sieraden tot en met haar trouwring moest inleveren om eten te krijgen. Die familie is stervensschatrijk geworden door de oorlog. Mijn overgrootmoeder heeft haar gezin in leven gehouden, maar zodra er weer voedsel was heeft ze alle contact verbroken met deze aasgieren.
Mijn oma vond het ook altijd heel frappant dat iedereen opeens in het verzet had gezeten, terwijl ze zelf zei dat je gewoon je hoofd omlaag hield en bij de vele misstanden die ze zagen zoveel mogelijk de andere kant opkeken.
Opa aan andere kant heeft in Nederlands Indië gezeten en wilde daar niet over praten.
Mijn oma vond het ook altijd heel frappant dat iedereen opeens in het verzet had gezeten, terwijl ze zelf zei dat je gewoon je hoofd omlaag hield en bij de vele misstanden die ze zagen zoveel mogelijk de andere kant opkeken.
Opa aan andere kant heeft in Nederlands Indië gezeten en wilde daar niet over praten.
dinsdag 6 oktober 2015 14:38
quote:mienbillekesjeuken schreef op 06 oktober 2015 @ 14:24:
Zouden opa's en oma's het ook zeggen als ze de joodse buren hebben verraden?
In dit soort topics valt mij altijd op dat zo ongeveer het halve land in het verzet zat. Terwijl er nergens meer joden verraden zijn dan in Nederland. Ik geloof dus geen reet van een heleboel van die heldenverhalen achteraf.
+1. Mijn vader was geboren in 1922, heeft de oorlog dus bewust meegemaakt en zei later dat er nog nooit zoveel gelogen is over wat mensen allemaal wel niet voor heldhaftigs hadden gedaan. Bijna iedereen had in het verzet gezeten, illegale krantjes rondgebracht en voedselbonnen gejat. Ja ja, het was toch niet meer te controleren.
De mensen die echt heldhaftig waren, spraken daar later meestal niet meer over omdat ze veel teveel hadden meegemaakt.
Zouden opa's en oma's het ook zeggen als ze de joodse buren hebben verraden?
In dit soort topics valt mij altijd op dat zo ongeveer het halve land in het verzet zat. Terwijl er nergens meer joden verraden zijn dan in Nederland. Ik geloof dus geen reet van een heleboel van die heldenverhalen achteraf.
+1. Mijn vader was geboren in 1922, heeft de oorlog dus bewust meegemaakt en zei later dat er nog nooit zoveel gelogen is over wat mensen allemaal wel niet voor heldhaftigs hadden gedaan. Bijna iedereen had in het verzet gezeten, illegale krantjes rondgebracht en voedselbonnen gejat. Ja ja, het was toch niet meer te controleren.
De mensen die echt heldhaftig waren, spraken daar later meestal niet meer over omdat ze veel teveel hadden meegemaakt.
dinsdag 6 oktober 2015 14:43
Mijn oma sprak er veel over. Zij zat in de oorlog met kleine kinderen in Rotterdam, terwijl mijn opa in Duitsland te werk was gesteld. Hij was schilder, maar is daar muziek gaan maken (was z'n hobby) heeft er nooit wat over willen zeggen.
Mijn oma heeft Duitsers de verkeerde kant opgestuurd ("Wo ist der Bahnhof.." gewoon echt gebeurd) en zat de hele middag in angst dat ze terug zouden komen. Mijn moeder ('43) was een huilbaby en vreselijk mager. In de hongerwinter zat ze met 3 kleine kinderen. Als er ergens eten te krijgen was, stuurde ze m'n moeder heen, want die zag er extra zielig uit, met haar grote ogen en magere lichaampje.
Oma had het vooral over angst. Veel angst en veel heel veel honger. Ze gooide ook nooit eten weg, met tot gevolg dat ze beschimmelde kaas zat te eten, toen ze oud en alleen was (want ze bleef veel eten inkopen)
Gelijk na de oorlog zijn mijn grootouders naar het Noorden vertrokken, waar mijn oma nog bijna slaande ruzie heeft gehad met buren (echt jaaren later) die vertelden dat die hongerwinter wel meeviel...
Mijn oma heeft Duitsers de verkeerde kant opgestuurd ("Wo ist der Bahnhof.." gewoon echt gebeurd) en zat de hele middag in angst dat ze terug zouden komen. Mijn moeder ('43) was een huilbaby en vreselijk mager. In de hongerwinter zat ze met 3 kleine kinderen. Als er ergens eten te krijgen was, stuurde ze m'n moeder heen, want die zag er extra zielig uit, met haar grote ogen en magere lichaampje.
Oma had het vooral over angst. Veel angst en veel heel veel honger. Ze gooide ook nooit eten weg, met tot gevolg dat ze beschimmelde kaas zat te eten, toen ze oud en alleen was (want ze bleef veel eten inkopen)
Gelijk na de oorlog zijn mijn grootouders naar het Noorden vertrokken, waar mijn oma nog bijna slaande ruzie heeft gehad met buren (echt jaaren later) die vertelden dat die hongerwinter wel meeviel...
Later is nu
dinsdag 6 oktober 2015 14:43
quote:Lexie85 schreef op 06 oktober 2015 @ 14:37:
Ik weet alleen wat verhalen van mijn oma. Ze woonde destijds in Rotterdam, en in de hongerwinter ging haar moeder naar naaste familie op het platteland waar ze haar sieraden tot en met haar trouwring moest inleveren om eten te krijgen. Die familie is stervensschatrijk geworden door de oorlog. Mijn overgrootmoeder heeft haar gezin in leven gehouden, maar zodra er weer voedsel was heeft ze alle contact verbroken met deze aasgieren.
Mijn oma vond het ook altijd heel frappant dat iedereen opeens in het verzet had gezeten, terwijl ze zelf zei dat je gewoon je hoofd omlaag hield en bij de vele misstanden die ze zagen zoveel mogelijk de andere kant opkeken.
Opa aan andere kant heeft in Nederlands Indië gezeten en wilde daar niet over praten.
Precies, ik denk dat het meestal zo gaat in een oorlog. Geen meerderheid aan actieve verzetsmensen, geen meerderheid aan actieve geweldenaars, maar de meeste mensen zullen zich vooral gedeisd houden uit lijfsbehoud. Heel menselijk overigens, maar al die verzetsverhalen, ik neem ze met een grote korrel zout, want de feiten wijzen op heel ander gedrag.
En wat jij ook zegt: mensen die de oorlog misbruiken om er zelf rijk van te worden. Dat zie je nu ook met de vluchtelingen, mensensmokkelaars verdienen gewoon keiharde cash aan andermans ellende, ook vanuit dit land.
Wat ik ook heel schokkend vind: de gemeente Amsterdam heeft pas recent joden die de oorlog hebben overleefd, hun erfpacht'schulden' kwijtgescholden. Die mensen zijn destijds uit hun huizen getrokken dankzij verraders, zijn al hun huizen en bezittingen kwijtgeraakt terwijl ze zwaar te lijden hadden in de concentratiekampen, en als ze het al overleefden, kregen ze ook nog eens naheffingen van de gemeente! Ongelooflijk dat dat nu pas is rechtgezet.
Maar het geeft maar aan dat het er allemaal niet zo heroïsch aan toeging, als sommigen ons graag laten geloven.
Ik weet alleen wat verhalen van mijn oma. Ze woonde destijds in Rotterdam, en in de hongerwinter ging haar moeder naar naaste familie op het platteland waar ze haar sieraden tot en met haar trouwring moest inleveren om eten te krijgen. Die familie is stervensschatrijk geworden door de oorlog. Mijn overgrootmoeder heeft haar gezin in leven gehouden, maar zodra er weer voedsel was heeft ze alle contact verbroken met deze aasgieren.
Mijn oma vond het ook altijd heel frappant dat iedereen opeens in het verzet had gezeten, terwijl ze zelf zei dat je gewoon je hoofd omlaag hield en bij de vele misstanden die ze zagen zoveel mogelijk de andere kant opkeken.
Opa aan andere kant heeft in Nederlands Indië gezeten en wilde daar niet over praten.
Precies, ik denk dat het meestal zo gaat in een oorlog. Geen meerderheid aan actieve verzetsmensen, geen meerderheid aan actieve geweldenaars, maar de meeste mensen zullen zich vooral gedeisd houden uit lijfsbehoud. Heel menselijk overigens, maar al die verzetsverhalen, ik neem ze met een grote korrel zout, want de feiten wijzen op heel ander gedrag.
En wat jij ook zegt: mensen die de oorlog misbruiken om er zelf rijk van te worden. Dat zie je nu ook met de vluchtelingen, mensensmokkelaars verdienen gewoon keiharde cash aan andermans ellende, ook vanuit dit land.
Wat ik ook heel schokkend vind: de gemeente Amsterdam heeft pas recent joden die de oorlog hebben overleefd, hun erfpacht'schulden' kwijtgescholden. Die mensen zijn destijds uit hun huizen getrokken dankzij verraders, zijn al hun huizen en bezittingen kwijtgeraakt terwijl ze zwaar te lijden hadden in de concentratiekampen, en als ze het al overleefden, kregen ze ook nog eens naheffingen van de gemeente! Ongelooflijk dat dat nu pas is rechtgezet.
Maar het geeft maar aan dat het er allemaal niet zo heroïsch aan toeging, als sommigen ons graag laten geloven.
dinsdag 6 oktober 2015 14:47
quote:mienbillekesjeuken schreef op 06 oktober 2015 @ 14:24:
Zouden opa's en oma's het ook zeggen als ze de joodse buren hebben verraden?
In dit soort topics valt mij altijd op dat zo ongeveer het halve land in het verzet zat. Terwijl er nergens meer joden verraden zijn dan in Nederland. Ik geloof dus geen reet van een heleboel van die heldenverhalen achteraf.
Heel pijnlijk besef is dit. In mijn jeugd leerden we op school dat de joden in Nederland erg beschermd waren. We leerden ook dat bijna iedereen in het verzet zat. Pijnlijk dat het helemaal niet zo bleek te zijn.
Ik ben vorig jaar naar het huis van Anne Frank geweest en toen ik uit het raam naar buiten keek, zag ik de grachtenpanden. Veel van die panden zijn de tweede wereldoorlog van de joden afgenomen. Erg pijnlijk...
Zouden opa's en oma's het ook zeggen als ze de joodse buren hebben verraden?
In dit soort topics valt mij altijd op dat zo ongeveer het halve land in het verzet zat. Terwijl er nergens meer joden verraden zijn dan in Nederland. Ik geloof dus geen reet van een heleboel van die heldenverhalen achteraf.
Heel pijnlijk besef is dit. In mijn jeugd leerden we op school dat de joden in Nederland erg beschermd waren. We leerden ook dat bijna iedereen in het verzet zat. Pijnlijk dat het helemaal niet zo bleek te zijn.
Ik ben vorig jaar naar het huis van Anne Frank geweest en toen ik uit het raam naar buiten keek, zag ik de grachtenpanden. Veel van die panden zijn de tweede wereldoorlog van de joden afgenomen. Erg pijnlijk...
Art has to be forgotten: beauty must be realized (Piet Mondriaan)
dinsdag 6 oktober 2015 14:50
Wat een bijzonder topic.
Mijn opa was ergens rond de twintig in die tijd. Hij is opgepakt geweest door de Duitsers tbv een werkkamp. Ik meen in Polen, maar dat weet ik niet zeker. Hij vertelde dat er vrouwen waren die broden de fabriek in smokkelde uit medelijden met de dwangarbeiders. En hij heeft eens verteld dat ze een kerk binnengelaten werden met kerstavond. Hij vertelde veel over het leven in het kamp en hoe de bevrijding toen geweest is.
Ik weet verder dat een broer van hem is doodgeschoten tegen het einde van de oorlog. Maar ik denk dat hij verder de echte nare verhalen ook niet verteld heeft. De meeste kreeg ik als kind al te horen.
Hetgeen wat het meeste indruk heeft gemaakt, ging over mijn oma's familie. In het dorp van mijn overgrootouders waren op een gegeven moment duitsers gestationeerd. Deze kwamen bij mijn overgrootouders over de vloer, en mijn overgrootoma werd geacht hun was te doen. Mijn overgrootopa kon ze niet uitstaan en dat liet hij iedereen duidelijk weten. Oma heeft de duitsers altijd te vriend gehouden. Het waren uiteindelijk ook mensen en de meesten waren daar niet uit eigen keus en misten thuis ook. Oma hoorde dat allemaal maar aan. Uiteindelijk werd er een razzia gepland in de omgeving waar haar zoon ondergedoken zat. Een van de duitsers heeft haar toen tussen neus en lippen door gewaarschuwd dat haar zoon daar niet meer veilig was. Dat heeft toen zijn leven gered(hij is op latere leeftijd helaas verongelukt, ik heb hem zelf nooit gekend). Ik heb dit veel later eens van een tante gehoord. Kippevel!
Verder is er in dat dorp vreselijke ophef geweest toen een duitser na de oorlog zichzelf en zijn paard doodschoot midden op het plein in het dorp/
Mijn opa was ergens rond de twintig in die tijd. Hij is opgepakt geweest door de Duitsers tbv een werkkamp. Ik meen in Polen, maar dat weet ik niet zeker. Hij vertelde dat er vrouwen waren die broden de fabriek in smokkelde uit medelijden met de dwangarbeiders. En hij heeft eens verteld dat ze een kerk binnengelaten werden met kerstavond. Hij vertelde veel over het leven in het kamp en hoe de bevrijding toen geweest is.
Ik weet verder dat een broer van hem is doodgeschoten tegen het einde van de oorlog. Maar ik denk dat hij verder de echte nare verhalen ook niet verteld heeft. De meeste kreeg ik als kind al te horen.
Hetgeen wat het meeste indruk heeft gemaakt, ging over mijn oma's familie. In het dorp van mijn overgrootouders waren op een gegeven moment duitsers gestationeerd. Deze kwamen bij mijn overgrootouders over de vloer, en mijn overgrootoma werd geacht hun was te doen. Mijn overgrootopa kon ze niet uitstaan en dat liet hij iedereen duidelijk weten. Oma heeft de duitsers altijd te vriend gehouden. Het waren uiteindelijk ook mensen en de meesten waren daar niet uit eigen keus en misten thuis ook. Oma hoorde dat allemaal maar aan. Uiteindelijk werd er een razzia gepland in de omgeving waar haar zoon ondergedoken zat. Een van de duitsers heeft haar toen tussen neus en lippen door gewaarschuwd dat haar zoon daar niet meer veilig was. Dat heeft toen zijn leven gered(hij is op latere leeftijd helaas verongelukt, ik heb hem zelf nooit gekend). Ik heb dit veel later eens van een tante gehoord. Kippevel!
Verder is er in dat dorp vreselijke ophef geweest toen een duitser na de oorlog zichzelf en zijn paard doodschoot midden op het plein in het dorp/
dinsdag 6 oktober 2015 15:00
quote:Sintha schreef op 06 oktober 2015 @ 14:47:
[...]
Heel pijnlijk besef is dit. In mijn jeugd leerden we op school dat de joden in Nederland erg beschermd waren. We leerden ook dat bijna iedereen in het verzet zat. Pijnlijk dat het helemaal niet zo bleek te zijn.
Ik ben vorig jaar naar het huis van Anne Frank geweest en toen ik uit het raam naar buiten keek, zag ik de grachtenpanden. Veel van die panden zijn de tweede wereldoorlog van de joden afgenomen. Erg pijnlijk...En denk niet dat Nederlanders nu zoveel beter zijn. Een Leon de Winter laat zelfs erg goed zien dat het erg lastig is iets te leren van het verleden.
[...]
Heel pijnlijk besef is dit. In mijn jeugd leerden we op school dat de joden in Nederland erg beschermd waren. We leerden ook dat bijna iedereen in het verzet zat. Pijnlijk dat het helemaal niet zo bleek te zijn.
Ik ben vorig jaar naar het huis van Anne Frank geweest en toen ik uit het raam naar buiten keek, zag ik de grachtenpanden. Veel van die panden zijn de tweede wereldoorlog van de joden afgenomen. Erg pijnlijk...En denk niet dat Nederlanders nu zoveel beter zijn. Een Leon de Winter laat zelfs erg goed zien dat het erg lastig is iets te leren van het verleden.
dinsdag 6 oktober 2015 15:03
quote:mienbillekesjeuken schreef op 06 oktober 2015 @ 14:24:
Zouden opa's en oma's het ook zeggen als ze de joodse buren hebben verraden?
In dit soort topics valt mij altijd op dat zo ongeveer het halve land in het verzet zat. Terwijl er nergens meer joden verraden zijn dan in Nederland. Ik geloof dus geen reet van een heleboel van die heldenverhalen achteraf.
Eens. Ik denk dat veel mensen het ook wel verzonnen hebben. Misschien ook een schuldgevoel omdat ze in de oorlog (in hun ogen) te weinig hebben gedaan. Nederland heeft in de oorlog een interessante koers gevaren, inderdaad veel joden gedeporteerd, koninklijke familie gevlucht, maar ook na de oorlog zijn er zaken gebeurd tov de joden die buitengewoon kwalijk zijn. Ik heb bijvoorbeeld begrepen dat in Denemarken veel meer solidariteit was. Toen de joden een ster moesten dragen, ging iedereen dit doen en dat daardoor relatief weinig joden gedeporteerd zijn. Maar of dat helemaal waar is, weet ik niet, ik kan mij niet goed meer herinneren waar ik het gelezen heb.
Mijn opa en oma vertelden veel over de oorlog, maar zij hebben het relatief goed gehad. Wel de angst van de bombardementen en ze hebben daar ook zeker risico meer gelopen, maar ze hebben nooit honger gehad. Doordat mijn opa voor zijn werk (schipper) vaak naar Duitsland moest, zaten ze daar tijdens de oorlog vast, hierdoor zijn de verhalen vrij genuanceerd. Ja, er waren rotzakken, maar die had je overal. Maar veel Duitsers hadden het ook slecht qua eten, hij had een beroep met aanzien, waardoor zij meer kregen dan de Duitsers zelf. Wat mijn oma altijd heel erg heeft gevonden, was dat er aan het einde van de oorlog hele jonge jongens in het leger zaten, van 13/15 jaar. En die wilden helemaal niet vechten en die waren bang (logisch). Mijn oma zei altijd, dat ze het zo erg vond, want ergens zat er ook een moeder op die jongens te wachten.
Door hun genuanceerde verhalen heb ik soms moeite met die verhalen over de oorlog. Het verbaasd mij dat nu nog steeds alle Duitsers (sowieso is de term nazi juister, er waren genoeg Nederlanders die het eens waren met het beleid) van toen als fout gezien worden, alle Nederlanders waren goed en iedereen heeft het zo slecht gehad in de hongerwinter. Deze typische wij/zij houding is juist de reden dat er zoveel rottigheid is geweest.
Aan de andere kant, aangetrouwde familie komt uit Putten. Daar is een heel groot deel van de mannelijke bewoners vermoord. Zijn vader had mazzel dat zijn vrouw al overleden was, waardoor hij vrijgelaten werd, anders waren zijn kinderen volledig wees geweest. Maar het had ook heel anders kunnen zijn.
Zouden opa's en oma's het ook zeggen als ze de joodse buren hebben verraden?
In dit soort topics valt mij altijd op dat zo ongeveer het halve land in het verzet zat. Terwijl er nergens meer joden verraden zijn dan in Nederland. Ik geloof dus geen reet van een heleboel van die heldenverhalen achteraf.
Eens. Ik denk dat veel mensen het ook wel verzonnen hebben. Misschien ook een schuldgevoel omdat ze in de oorlog (in hun ogen) te weinig hebben gedaan. Nederland heeft in de oorlog een interessante koers gevaren, inderdaad veel joden gedeporteerd, koninklijke familie gevlucht, maar ook na de oorlog zijn er zaken gebeurd tov de joden die buitengewoon kwalijk zijn. Ik heb bijvoorbeeld begrepen dat in Denemarken veel meer solidariteit was. Toen de joden een ster moesten dragen, ging iedereen dit doen en dat daardoor relatief weinig joden gedeporteerd zijn. Maar of dat helemaal waar is, weet ik niet, ik kan mij niet goed meer herinneren waar ik het gelezen heb.
Mijn opa en oma vertelden veel over de oorlog, maar zij hebben het relatief goed gehad. Wel de angst van de bombardementen en ze hebben daar ook zeker risico meer gelopen, maar ze hebben nooit honger gehad. Doordat mijn opa voor zijn werk (schipper) vaak naar Duitsland moest, zaten ze daar tijdens de oorlog vast, hierdoor zijn de verhalen vrij genuanceerd. Ja, er waren rotzakken, maar die had je overal. Maar veel Duitsers hadden het ook slecht qua eten, hij had een beroep met aanzien, waardoor zij meer kregen dan de Duitsers zelf. Wat mijn oma altijd heel erg heeft gevonden, was dat er aan het einde van de oorlog hele jonge jongens in het leger zaten, van 13/15 jaar. En die wilden helemaal niet vechten en die waren bang (logisch). Mijn oma zei altijd, dat ze het zo erg vond, want ergens zat er ook een moeder op die jongens te wachten.
Door hun genuanceerde verhalen heb ik soms moeite met die verhalen over de oorlog. Het verbaasd mij dat nu nog steeds alle Duitsers (sowieso is de term nazi juister, er waren genoeg Nederlanders die het eens waren met het beleid) van toen als fout gezien worden, alle Nederlanders waren goed en iedereen heeft het zo slecht gehad in de hongerwinter. Deze typische wij/zij houding is juist de reden dat er zoveel rottigheid is geweest.
Aan de andere kant, aangetrouwde familie komt uit Putten. Daar is een heel groot deel van de mannelijke bewoners vermoord. Zijn vader had mazzel dat zijn vrouw al overleden was, waardoor hij vrijgelaten werd, anders waren zijn kinderen volledig wees geweest. Maar het had ook heel anders kunnen zijn.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 6 oktober 2015 15:11
Mensen willen er ook niet vaak over praten omdat ze zich schamen. Schamen omdat ze juist niet in het verzet zaten of misschien wel een beetje aan de kant stonden van de Duisters. De Duisters hebben jarenlange propaganda gevoerd om de Nederlanders te overtuigen dat de Joden slecht waren en zij goed. Dit moet wel effect hebben gehad. Dat kun je mensen niet kwalijk nemen. Je moet een sterk karakter hebben wil je een echte verzetsstrijder zijn en je eigen leven voor andere op het spel willen zetten.
Mijn opa en oma's spraken nooit over de oorlog. Ik weet alleen dat mijn oma (gedwongen) Duitsers in huis had en mijn opa nog vast heeft gezeten na de oorlog omdat hij in Duitsland werkte. Ik heb het ze helaas nooit kunnen vragen. Tegen de tijd dat ik nieuwsgierig werd waren ze al overleden.
Mijn opa en oma's spraken nooit over de oorlog. Ik weet alleen dat mijn oma (gedwongen) Duitsers in huis had en mijn opa nog vast heeft gezeten na de oorlog omdat hij in Duitsland werkte. Ik heb het ze helaas nooit kunnen vragen. Tegen de tijd dat ik nieuwsgierig werd waren ze al overleden.
dinsdag 6 oktober 2015 15:14
Mijn oma vertelde weinig over de oorlog, dat mocht ze niet van mijn moeder. Die was nog kind in de oorlog en vertelde later dat het een nare zwarte tijd was. Wel weet ik dat ze geëvacueerd werden en in een tijdje in een andere plaats moesten wonen. Dat de mooie spulletjes van oma, die ze geërfd had naar de zwarte markt zijn gegaan voor eten. Mijn oma heeft later wel minachtend ontvallen dat na de oorlog 'iedereen' in het verzet had gezeten, behalve dan degenen die het echte werk hadden gedaan, die hoorde je niet.
Mijn vader was een puber die vond de oorlog prachtig, spannend en heeft ook verteld dat er bepaalde Duitsers die er waren, de oorlog verschrikkelijk vonden en dat ze niet allemaal slecht waren en ook wel eten, benzine e.d. uitdeelden als het kon. Later heb ik wel gehoord dat er mensen waren die de oorlog hebben meegemaakt en zwegen omdat ze walgden van het verraad in hun naaste omgeving.
Mijn vader was een puber die vond de oorlog prachtig, spannend en heeft ook verteld dat er bepaalde Duitsers die er waren, de oorlog verschrikkelijk vonden en dat ze niet allemaal slecht waren en ook wel eten, benzine e.d. uitdeelden als het kon. Later heb ik wel gehoord dat er mensen waren die de oorlog hebben meegemaakt en zwegen omdat ze walgden van het verraad in hun naaste omgeving.
