Thuis
alle pijlers
Wij zitten aan de grond.
vrijdag 10 juli 2015 09:22
Ons gezin is bestaande uit man mij en onze zoons van 16, 10 en 8. Hebben altijd in het buitenland gewoond. Wat tevens het land van herkomst van man is. Kinderen zijn daar geboren en opgegroeid. Spreken goed Nederlands het schrijven van Nederlands is wel een stuk minder. Maar ikzelf zal ook geen prijzen winnen voor grammatica.
Man praat wel Nederlands maar heeft er moeite mee. Met schrijven komt hij niet veder dan simpele zinnen.
Twee jaar geleden zijn wij verhuisd naar Nederland. Wij hebben deze keus gemaakt vanwege omstandigheden.
Zijn hier met een flinke buffer gekomen. Hielden er rekening mee dat het wel even kon duren voordat man werk zou vinden. Ik had werk gevonden voordat we in NL aankwamen. Nu om precies te zijn 20 maanden later zit mijn man nog steeds werkloos thuis. Hij is wel geteld 1 keer voor een gesprek uitgenodigd. Waar hij binnen 10 minuten buitenstond. Aardige domper. Dagelijks zit hij achter de computer zoekend naar werk. We hebben een map in de kast met zijn uitgeprinte sollicitatie's. De map is bijna vol.
En de buffer die is aardig minder geworden. Er is nog maar een kleine ¤1.000 van over.
Ook ik ben druk bezig om ander werk te vinden. Over 2,5 maand word mijn contract niet omgezet naar een vast contract. Ik word dus ontslagen.
Van de WW zullen we niet kunnen rondkomen. Er zal een financieel te kort ontstaan waar een oplossing voor moet komen.
Vorige week zat ik eens te kijken op de kalender. Zet altijd een kruisje bij de dag dat ik ongesteld ben geworden. Even tellen... 6 weken. Misschien komt het door de stres. Heb de afgelopen jaren wel eens vaker een maand over geslagen.
Maar toch gaan testen met een onderbuik gevoel. Positief.
Blij en bang tegelijk. Blij want het is heel welkom. Maar hoe gaan we dat doen? Hoe gaan we het ooit betalen als we het nu al amper kunnen betalen?
Op een avond toen de jongens weg waren met man aan tafel gaan zitten om het te vertellen. Hij blij! Tot we bij het financiële gedeelte kwamen.
Toen kwam het hoge woord er uit; hij had in zijn land van herkomst werk aangeboden gekregen. 40 uur en met een hoger salaris als wat hij eerst kreeg. Een salaris waar we rond van kunnen komen. Hij wou het niet vertellen omdat hij wist dat ikdaar ongelukkig was. Wat ook een mede redenen is geweest om naar Nederland te gaan.
Hij wil graag werken en voor zijn gezin zorgen. Maar het geld om daar alleen al heen te gaan is er niet. We kunnen wel 1 ticket betalen dat hij gaat. Zijn voorstel was dat hij eerst ging. Na 2 maanden zouden we de andere 3 tickets kunnen betalen. Dan kom ik met zoons.
Ik zie het niet zitten om weer ons hele leven om te gooien door te gaan verhuizen.
Onze zoons zijn aan dit leven gewend. De oudste die is al aan het na denken over zijn Nederlandse toekomst. Opzich zou hij wel terug willen. Maar hij wil niet bij zijn familie weg.
Ik had al eens het voorstel gedaan dat man als tijdelijke oplossing daar gaat werken. Tot ik ander werk heb. Kinderen zien het echt niet zitten om een tijdje zonder hun vader te moeten. Man die vindt dat hij moet doen wat er gedaan moet worden. Als de kinderen het beter krijgen doordat hij daar werkt, dan doet hij dat.
Het liefste zou man terug gaan. Hij heeft geen vertrouwen in onze Nederlandse toekomst. Hij ziet het ook sober in dat hij hier ooit goed werk zal vinden om zijn gezin te kunnen onderhouden. Emotioneel is het voor hem ook zwaar dat hij niet voor zijn gezin kan zorgen. Hij wil graag ons de wereld laten zien.
Man praat wel Nederlands maar heeft er moeite mee. Met schrijven komt hij niet veder dan simpele zinnen.
Twee jaar geleden zijn wij verhuisd naar Nederland. Wij hebben deze keus gemaakt vanwege omstandigheden.
Zijn hier met een flinke buffer gekomen. Hielden er rekening mee dat het wel even kon duren voordat man werk zou vinden. Ik had werk gevonden voordat we in NL aankwamen. Nu om precies te zijn 20 maanden later zit mijn man nog steeds werkloos thuis. Hij is wel geteld 1 keer voor een gesprek uitgenodigd. Waar hij binnen 10 minuten buitenstond. Aardige domper. Dagelijks zit hij achter de computer zoekend naar werk. We hebben een map in de kast met zijn uitgeprinte sollicitatie's. De map is bijna vol.
En de buffer die is aardig minder geworden. Er is nog maar een kleine ¤1.000 van over.
Ook ik ben druk bezig om ander werk te vinden. Over 2,5 maand word mijn contract niet omgezet naar een vast contract. Ik word dus ontslagen.
Van de WW zullen we niet kunnen rondkomen. Er zal een financieel te kort ontstaan waar een oplossing voor moet komen.
Vorige week zat ik eens te kijken op de kalender. Zet altijd een kruisje bij de dag dat ik ongesteld ben geworden. Even tellen... 6 weken. Misschien komt het door de stres. Heb de afgelopen jaren wel eens vaker een maand over geslagen.
Maar toch gaan testen met een onderbuik gevoel. Positief.
Blij en bang tegelijk. Blij want het is heel welkom. Maar hoe gaan we dat doen? Hoe gaan we het ooit betalen als we het nu al amper kunnen betalen?
Op een avond toen de jongens weg waren met man aan tafel gaan zitten om het te vertellen. Hij blij! Tot we bij het financiële gedeelte kwamen.
Toen kwam het hoge woord er uit; hij had in zijn land van herkomst werk aangeboden gekregen. 40 uur en met een hoger salaris als wat hij eerst kreeg. Een salaris waar we rond van kunnen komen. Hij wou het niet vertellen omdat hij wist dat ikdaar ongelukkig was. Wat ook een mede redenen is geweest om naar Nederland te gaan.
Hij wil graag werken en voor zijn gezin zorgen. Maar het geld om daar alleen al heen te gaan is er niet. We kunnen wel 1 ticket betalen dat hij gaat. Zijn voorstel was dat hij eerst ging. Na 2 maanden zouden we de andere 3 tickets kunnen betalen. Dan kom ik met zoons.
Ik zie het niet zitten om weer ons hele leven om te gooien door te gaan verhuizen.
Onze zoons zijn aan dit leven gewend. De oudste die is al aan het na denken over zijn Nederlandse toekomst. Opzich zou hij wel terug willen. Maar hij wil niet bij zijn familie weg.
Ik had al eens het voorstel gedaan dat man als tijdelijke oplossing daar gaat werken. Tot ik ander werk heb. Kinderen zien het echt niet zitten om een tijdje zonder hun vader te moeten. Man die vindt dat hij moet doen wat er gedaan moet worden. Als de kinderen het beter krijgen doordat hij daar werkt, dan doet hij dat.
Het liefste zou man terug gaan. Hij heeft geen vertrouwen in onze Nederlandse toekomst. Hij ziet het ook sober in dat hij hier ooit goed werk zal vinden om zijn gezin te kunnen onderhouden. Emotioneel is het voor hem ook zwaar dat hij niet voor zijn gezin kan zorgen. Hij wil graag ons de wereld laten zien.
vrijdag 10 juli 2015 09:27
Ik zou man terug laten gaan naar eigen land, voor onbepaalde tijd. En dan moet je zelf bedenken of je er nog achterna gaat. Maar zo gaan jullie het echt niet redden. En een kind erbij is ook echt een drama, aangezien jij degene bent die het huishouden moet onderhouden en jij binnenkort weer moet solliciteren. Dus misschien een overtijdbehandeling?
vrijdag 10 juli 2015 09:30
Ik vind je man heel praktisch. Dit is zijn eerste mogelijkheid tot werk in 20 maanden, daar moet hij eigenlijk wel voor gaan, helemaal omdat hij dat ook heel graag wil.
Natuurlijk is het niet fijn om zonder elkaar te zijn. Maar dat is van tijdelijke aard. Je kan in Nederland blijven tot je contract afloopt, dat komt ongeveer overeen met het moment dat je man het geld heeft om jullie over te laten komen.
Waarom was je niet gelukkig in het buitenland? Wil je zeggen over welk land het gaat? Wie weet hebben andere forummers daar ervaring mee.
Natuurlijk is het niet fijn om zonder elkaar te zijn. Maar dat is van tijdelijke aard. Je kan in Nederland blijven tot je contract afloopt, dat komt ongeveer overeen met het moment dat je man het geld heeft om jullie over te laten komen.
Waarom was je niet gelukkig in het buitenland? Wil je zeggen over welk land het gaat? Wie weet hebben andere forummers daar ervaring mee.
vrijdag 10 juli 2015 09:34
vrijdag 10 juli 2015 09:34
ik zou ook absoluut naar het land van je man gaan, voor alles is het beter dat hij op een plek is waar hij werk heeft. Ga inderdaad eventueel achter hem aan zodra die tickets betaald kunnen worden.
Natuurlijk is het voor de kinderen heel moeilijk, net gewend en weer terug, maar jullie hebben met elkaar je gezin en zodra ze volwassen zijn kunnen we altijd terug naar nederland blijkbaar. Zolang duurt die volwassenheid niet.
Ik denk overigens dat jij ook wel weet dat het de beste keus is,
rationeel dan.
Maar ik begrijp best dat je liever hier bent.
Natuurlijk is het voor de kinderen heel moeilijk, net gewend en weer terug, maar jullie hebben met elkaar je gezin en zodra ze volwassen zijn kunnen we altijd terug naar nederland blijkbaar. Zolang duurt die volwassenheid niet.
Ik denk overigens dat jij ook wel weet dat het de beste keus is,
rationeel dan.
Maar ik begrijp best dat je liever hier bent.
vrijdag 10 juli 2015 09:43
quote:absor schreef op 10 juli 2015 @ 09:35:
je schrijft dat je hier bent gaan wonen vanwege 'omstandigheden'
dat is wel heel ruim te interpreteren.
Als die omstandigheden je in levensgevaar brengen, of het is oorlog en niet veilig voor kinderen, dan natuurlijk blijf je hier.Er is qua veiligheid een groot verschil tussen Syrië en Noorwegen
je schrijft dat je hier bent gaan wonen vanwege 'omstandigheden'
dat is wel heel ruim te interpreteren.
Als die omstandigheden je in levensgevaar brengen, of het is oorlog en niet veilig voor kinderen, dan natuurlijk blijf je hier.Er is qua veiligheid een groot verschil tussen Syrië en Noorwegen
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 10 juli 2015 09:46
Wat een lastige situatie. Ik denk dat het goed is al je man sowieso gaat. Je kunt dan na die twee maanden ook komen of je blijft in Nederland. Wat is jullie reden geweest om naar Nederland te komen? Heb jij hier familie?
Is het land waar je man vandaan komt erg vrouwonvriendelijk? Dan snap ik het wel als je daar liever niet meer naar teruggaat.
Is het land waar je man vandaan komt erg vrouwonvriendelijk? Dan snap ik het wel als je daar liever niet meer naar teruggaat.
vrijdag 10 juli 2015 09:53
Als je man als zó goed bezig is geweest om in Nederland een baan te vinden (en wat knap dat hij/ jullie dat zo goed volhouden!), maar het lukt nog steeds niet, dan zou ik teruggaan naar zijn land. Ik weet niet wat hij voor werk doet, en om welk land het gaat, maar misschien kan hij vanuit een werksituatie ook verderzoeken naar een functie bij een Nederlands bedrijf wat daar werkt? Dus dat jullie op termijn wel in Nederland kunnen wonen, maar dat hij op en neer kan?
Voor nu klinkt het verstandig als hij eerst gaat. Dat is wel even lastig voor jou/ jullie maar je zonen zijn groot en kunnen dus goed meehelpen thuis. Je zegt dat je oudste zich al aan het orienteren is op een vervolgopleiding in Nederland.. Is het een optie dat hij wel in Nederland blijft? Bijvoorbeeld dat jullie met de andere twee + baby tegen die tijd pas verhuizen als hij zijn examen gehaald heeft en op kamers kan, of dat hij tijdelijk bij familie van jou woont?
Voor nu klinkt het verstandig als hij eerst gaat. Dat is wel even lastig voor jou/ jullie maar je zonen zijn groot en kunnen dus goed meehelpen thuis. Je zegt dat je oudste zich al aan het orienteren is op een vervolgopleiding in Nederland.. Is het een optie dat hij wel in Nederland blijft? Bijvoorbeeld dat jullie met de andere twee + baby tegen die tijd pas verhuizen als hij zijn examen gehaald heeft en op kamers kan, of dat hij tijdelijk bij familie van jou woont?
vrijdag 10 juli 2015 10:08
Je geeft aan ongelukkig te zijn geweest in het thuisland van je man. Kun je aangeven hoe dit komt? Denk je dat er daar, door eventuele aanpassingen, verandering in kan komen? Wanneer dat zo is, zou ik teruggaan naar het thuisland van je man.
Eerst hij, dan na een paar maanden jullie gezin. Hier hebben jullie geen toekomst, want, laat ik heel hard zijn, voor jouw man 10 (wat zeg ik, 100 anderen) die wél de Nederlandse taal beheersen... Als hij ergens anders een mooie baan kan krijgen waardoor hij voor jullie gezin kan zorgen, zou ik dat zeker aanpakken! Zeker nu jullie er naar alle waarschijnlijkheid nog een kleintje bij krijgen.
Ook gezien het feit dat, nu jij zwanger bent, je waarschijnlijk niet snel een nieuwe baan zal kunnen vinden...
Ik wens je veel sterkte en succes!
Eerst hij, dan na een paar maanden jullie gezin. Hier hebben jullie geen toekomst, want, laat ik heel hard zijn, voor jouw man 10 (wat zeg ik, 100 anderen) die wél de Nederlandse taal beheersen... Als hij ergens anders een mooie baan kan krijgen waardoor hij voor jullie gezin kan zorgen, zou ik dat zeker aanpakken! Zeker nu jullie er naar alle waarschijnlijkheid nog een kleintje bij krijgen.
Ook gezien het feit dat, nu jij zwanger bent, je waarschijnlijk niet snel een nieuwe baan zal kunnen vinden...
Ik wens je veel sterkte en succes!
vrijdag 10 juli 2015 10:15
quote:Nickske schreef op 10 juli 2015 @ 10:08:
Je geeft aan ongelukkig te zijn geweest in het thuisland van je man. Kun je aangeven hoe dit komt? Denk je dat er daar, door eventuele aanpassingen, verandering in kan komen? Wanneer dat zo is, zou ik teruggaan naar het thuisland van je man.
Eerst hij, dan na een paar maanden jullie gezin. Hier hebben jullie geen toekomst, want, laat ik heel hard zijn, voor jouw man 10 (wat zeg ik, 100 anderen) die wél de Nederlandse taal beheersen... Als hij ergens anders een mooie baan kan krijgen waardoor hij voor jullie gezin kan zorgen, zou ik dat zeker aanpakken! Zeker nu jullie er naar alle waarschijnlijkheid nog een kleintje bij krijgen.
Ook gezien het feit dat, nu jij zwanger bent, je waarschijnlijk niet snel een nieuwe baan zal kunnen vinden...
Ik wens je veel sterkte en succes!+1
Je geeft aan ongelukkig te zijn geweest in het thuisland van je man. Kun je aangeven hoe dit komt? Denk je dat er daar, door eventuele aanpassingen, verandering in kan komen? Wanneer dat zo is, zou ik teruggaan naar het thuisland van je man.
Eerst hij, dan na een paar maanden jullie gezin. Hier hebben jullie geen toekomst, want, laat ik heel hard zijn, voor jouw man 10 (wat zeg ik, 100 anderen) die wél de Nederlandse taal beheersen... Als hij ergens anders een mooie baan kan krijgen waardoor hij voor jullie gezin kan zorgen, zou ik dat zeker aanpakken! Zeker nu jullie er naar alle waarschijnlijkheid nog een kleintje bij krijgen.
Ook gezien het feit dat, nu jij zwanger bent, je waarschijnlijk niet snel een nieuwe baan zal kunnen vinden...
Ik wens je veel sterkte en succes!+1
vrijdag 10 juli 2015 10:26
Wij woonde in een klein stadje in Nebraska. We zijn verhuisd omdat man daar in de ziekte wet kwam en zijn werk kwijt raakte. Hij heeft zijn arm voor 75% verbrand. Met de sociale opvang net vanuit de overheid is het daar iets anders gesteld als hier. Hij kreeg het percentage uitgekeerd waarvoor hij verzekerd was verzekerd 60%. Ook kreeg hij maar een 3 jaar uitkering vanuit de verzekering. Hij moest revalideren. Heeft zichzelf aangeleerd om met links te schrijven. Heeftzichzelf eigenlijk alles aangeleerd om hoofdzakelijk met links te doen. In de tussentijd werkte hij wel bij een bijbaantje 1 dag. Hij is door de verzekering omgeschoold. Hij deed heel zwaar werk, wat hij nou niet meer kan doen. Hij heeft zich dus totaal om laten scholen. Hij heeft in de branch waarvoor hij zijn diploma heeft gehaald behalve stage geen werkervaring. Hij kwam daar toen ook niet aan het werk.
Hij is daar wel een paar keer op gesprek geweest. Bij 1 bedrijf zelfs meerdere keren.
dat bedrijf heeft hem nu dus gevraagd.
De reden waarom ik daar gelukkig was kan ik eigenlijk niet echt benoemen.
Denk dat het er mede mee te maken heeft dat ik nooit de thuis heb gevonden waar ik in mijn jeugd naar opzoek ging. Kom uit een gezin waar het niet helemaal lekker liep. Kan ook weer niet zeggen dat ik een slechte jeugd heb gehad. Maar toch miste ik iets thuis. Net thuis bij mijn ouders heeft nooit als thuis gevoeld. Is eigenlijk altijd gewoon een huis geweest niet een thuis.
Toen ik 16 was heb ik meegedaan aan een uitwisselings project. Heb een jaar bij een gezin in Nebraska ingewoond. Daar had ik voor het eerst het gevoel een thuis te hebben. Dood normaal gezin met dood normale ouders. Iedere zomer tot mijn 20ste er heen op vakantie 6 weken. Als ik bij mijn mom and dad kwam had ik het gevoel van huis komen. Ik ging niet op vakantie maar ik ging naar huis.
Toen ik 16 was bood in de eerste week een jonge aan mij naar huis te bremgen. Wist de weg nog niet. Is een vriend geworden. Vriendschappelijk contact onderhouden. Wat later tot een vakantie-verkering uitgroeide. We hadden alleen verkering in de zomer 6 weken.
Toen ik 20 was nam ik een tussen jaar. Zou 3 maanden bij hem zijn. We besloten dit te verlengen en hij ging 3 maanden met mij mee naar huis. Zomer daarna had ik echt ruzie thuis. Wilde het liefst daar blijven. Dus zijn we getrouwd. Als ik er alleen al aan denk hoor ik mijn moeder nog vloeken aan de telefoon. Na een half uur hing ze op, belde oma. Oma belxe mij en kreeg toen in het plat Amsterdams de wind van voren.
Mijn mom and dad hadden al plannen om te verhuizen naar Florida. Mom's moeder woonde daar. Ze kwam er ook vandaan. Die gingen dus vlak voor dat ik trouwde verhuizen naar Florida. Raakte vrij vlot zwanger. Maar kwam ook snel tot de conclusie dat het thuis gevoel wat ik hoopte te vinde weg was zonder mom and dad. Het was niet hetzelfde. Mijn man heeft een keer of 3 per jaar contact met zijn ouders. Vaak zijn het dan ook maar een berichtje op facebook.
De reden dat we terug gingem was dus werkloosheid van man, dat ik ongelukkig was. Het was voor mij de druppel toen we ons huis uit moesten. Was het huis van man's oma die allang in een verzorgings instelling woonde. We mochten van haar hethuis huren. Toen zij overleed kreeg man een helft en zijn moeder een helft. Zijn moeder wou uitgekocht worden of we konden het wel huren maar dan ging de huur omhoog. Waar wij het niet mee eens waren. Dus sleepte ze ons voor een rechter. Die gaf haar gedeeltelijk gelijk. Ze mocht de huurprijs tot de gemiddelde huurprijs voor dat type woning verhogen of ze had het recht te eisen dat ze werd uitgekocht. Voor de helft van de waarde van het huis.
Wij gingen niet met de gang van zaken akkoord. En zijn moeder deed ons het verzoek het huis te verlaten of te betalen. Dus gingen wij er uit.
Hij is daar wel een paar keer op gesprek geweest. Bij 1 bedrijf zelfs meerdere keren.
dat bedrijf heeft hem nu dus gevraagd.
De reden waarom ik daar gelukkig was kan ik eigenlijk niet echt benoemen.
Denk dat het er mede mee te maken heeft dat ik nooit de thuis heb gevonden waar ik in mijn jeugd naar opzoek ging. Kom uit een gezin waar het niet helemaal lekker liep. Kan ook weer niet zeggen dat ik een slechte jeugd heb gehad. Maar toch miste ik iets thuis. Net thuis bij mijn ouders heeft nooit als thuis gevoeld. Is eigenlijk altijd gewoon een huis geweest niet een thuis.
Toen ik 16 was heb ik meegedaan aan een uitwisselings project. Heb een jaar bij een gezin in Nebraska ingewoond. Daar had ik voor het eerst het gevoel een thuis te hebben. Dood normaal gezin met dood normale ouders. Iedere zomer tot mijn 20ste er heen op vakantie 6 weken. Als ik bij mijn mom and dad kwam had ik het gevoel van huis komen. Ik ging niet op vakantie maar ik ging naar huis.
Toen ik 16 was bood in de eerste week een jonge aan mij naar huis te bremgen. Wist de weg nog niet. Is een vriend geworden. Vriendschappelijk contact onderhouden. Wat later tot een vakantie-verkering uitgroeide. We hadden alleen verkering in de zomer 6 weken.
Toen ik 20 was nam ik een tussen jaar. Zou 3 maanden bij hem zijn. We besloten dit te verlengen en hij ging 3 maanden met mij mee naar huis. Zomer daarna had ik echt ruzie thuis. Wilde het liefst daar blijven. Dus zijn we getrouwd. Als ik er alleen al aan denk hoor ik mijn moeder nog vloeken aan de telefoon. Na een half uur hing ze op, belde oma. Oma belxe mij en kreeg toen in het plat Amsterdams de wind van voren.
Mijn mom and dad hadden al plannen om te verhuizen naar Florida. Mom's moeder woonde daar. Ze kwam er ook vandaan. Die gingen dus vlak voor dat ik trouwde verhuizen naar Florida. Raakte vrij vlot zwanger. Maar kwam ook snel tot de conclusie dat het thuis gevoel wat ik hoopte te vinde weg was zonder mom and dad. Het was niet hetzelfde. Mijn man heeft een keer of 3 per jaar contact met zijn ouders. Vaak zijn het dan ook maar een berichtje op facebook.
De reden dat we terug gingem was dus werkloosheid van man, dat ik ongelukkig was. Het was voor mij de druppel toen we ons huis uit moesten. Was het huis van man's oma die allang in een verzorgings instelling woonde. We mochten van haar hethuis huren. Toen zij overleed kreeg man een helft en zijn moeder een helft. Zijn moeder wou uitgekocht worden of we konden het wel huren maar dan ging de huur omhoog. Waar wij het niet mee eens waren. Dus sleepte ze ons voor een rechter. Die gaf haar gedeeltelijk gelijk. Ze mocht de huurprijs tot de gemiddelde huurprijs voor dat type woning verhogen of ze had het recht te eisen dat ze werd uitgekocht. Voor de helft van de waarde van het huis.
Wij gingen niet met de gang van zaken akkoord. En zijn moeder deed ons het verzoek het huis te verlaten of te betalen. Dus gingen wij er uit.
vrijdag 10 juli 2015 10:29
Jij was ongelukkig daar, maar je man zal hier ongelukkig worden. Eigenlijk heb je geen keus, hij moet dat werk wel aannemen. Aan jou de keuze of je hier verder solliciteert of daar. En dan evt over 2 jaar weer samen in hetzelfde land gaan wonen. Ja het zal heel zwaar worden, maar als jullie zonder inkomen hier als gezin moeten zien te leven wordt het ook heel zwaar.
Wellicht zijn er voor je oudste mogelijkheden om hier te blijven als jij en de andere kinderen je man tzt achterna gaan. Bijv bij familie of op kamers.
Wellicht zijn er voor je oudste mogelijkheden om hier te blijven als jij en de andere kinderen je man tzt achterna gaan. Bijv bij familie of op kamers.
vrijdag 10 juli 2015 10:34
Wat een lastige situatie, waar blijdschap en verdriet zo dicht bij elkaar liggen. Ik vind lastig om te zeggen wat ik in deze situatie zou doen of wat voor jullie het beste is. Ik weet namelijk niet wat jullie redenen zijn geweest om naar Nederland te verhuizen en om welk land het gaat. Dat zou voor mij meespelen in mijn beslissing.
Je zegt dat je daar niet gelukkig was. Je man is hier niet gelukkig. Zou je mam hier wel gelukkig zijn als hij werk had? In dat geval zou ik eerder proberen dat hij een baan in NL vindt, als jij na al die jaren in zijn thuisland niet helemaal gelukkig werd.
Is het een optie dat hij elke dag heel hard zijn best doet om Nederlands te spreken en te schrijven? Of vindt hij de Nederlandse taal heel moeilijk te leren?
Hebben jullie een huis in het land daar als jullie teruggaan? Ik zou in elk geval niet gelijk met z'n alle gaan. Eerst man laten gaan, als dat een optie is. Dan ben je niet gelijk alles in NL kwijt, mocht je toch besluiten om verder in Nederland te willen wonen.
En de baby...sja....alleen je man en jij kunnen er iets van vinden. Volgens mij vraag je daar ook geen advies over. Overbodig om te zeggen dat een baby geld kost. Dat weet je zelf al. Als je keus hierin maakt, weet je ook waar je voor je gekozen hebt.
Heel veel sterkte samen. Ik hoop dat bet jullie gegund is een gelukkig gezin samen te worden in Nederland of dat ander land.
Je zegt dat je daar niet gelukkig was. Je man is hier niet gelukkig. Zou je mam hier wel gelukkig zijn als hij werk had? In dat geval zou ik eerder proberen dat hij een baan in NL vindt, als jij na al die jaren in zijn thuisland niet helemaal gelukkig werd.
Is het een optie dat hij elke dag heel hard zijn best doet om Nederlands te spreken en te schrijven? Of vindt hij de Nederlandse taal heel moeilijk te leren?
Hebben jullie een huis in het land daar als jullie teruggaan? Ik zou in elk geval niet gelijk met z'n alle gaan. Eerst man laten gaan, als dat een optie is. Dan ben je niet gelijk alles in NL kwijt, mocht je toch besluiten om verder in Nederland te willen wonen.
En de baby...sja....alleen je man en jij kunnen er iets van vinden. Volgens mij vraag je daar ook geen advies over. Overbodig om te zeggen dat een baby geld kost. Dat weet je zelf al. Als je keus hierin maakt, weet je ook waar je voor je gekozen hebt.
Heel veel sterkte samen. Ik hoop dat bet jullie gegund is een gelukkig gezin samen te worden in Nederland of dat ander land.
vrijdag 10 juli 2015 10:36
