Thuis
alle pijlers
Zieke kat
dinsdag 6 januari 2015 14:48
Ik kom zojuist terug van de dierenarts. Mijn kat blijkt een blaastumor te hebben. 
Hij is mijn kleine maatje, altijd om me heen, voor mijn voeten, op mijn toetsenbord, of op mijn schouder. En nu ga ik moeten proberen hem een paar prachtige laatste weken te geven, want langer zal het waarschijnlijk niet worden. Ik ben in tranen, en mijn katje loopt vrolijk rond.
Opereren is helaas geen optie. Niet alleen omdat de tumor slecht te opereren valt, maar ook omdat hij een oude kat met nierfalen is. De tumor kwam aan het licht bij een echo in verband met bloed in de urine en verder verslechterde nierwaarden. De hoop was dat dit door een nierbekkenontsteking kwam, waardoor met antibiotica de nierwaarden weer wat zouden kunnen verbeteren en hij weer wat minder misselijk zou worden. Maar het is dus kennelijk een tumor, de arts die de echo deed vermoedde op basis van het plaatje dat hij kwaadaardig was.
Bij een operatie is de kans groot, dat de tumor niet volledig kan worden verwijderd. Of dat mijn katje niet uit de narcose komt. Of dat zijn nieren er verder van achteruit gaan. En op zijn leeftijd zou het herstel van de operatie lang en moeizaam zijn. Volgens de dierenarts wilde ze me optie niet onthouden, maar zou ik mijn katje er absoluut een slechte dienst mee bewijzen.
Ik hoopte het hier wat van me af te kunnen schrijven. En misschien wat tips te krijgen om mijn makkertje de mooist mogelijk laatste weken te gunnen die ik hem maar geven kan. Herkenbaarheid kan me even niet zoveel schelen.
Ellie
Hij is mijn kleine maatje, altijd om me heen, voor mijn voeten, op mijn toetsenbord, of op mijn schouder. En nu ga ik moeten proberen hem een paar prachtige laatste weken te geven, want langer zal het waarschijnlijk niet worden. Ik ben in tranen, en mijn katje loopt vrolijk rond.
Opereren is helaas geen optie. Niet alleen omdat de tumor slecht te opereren valt, maar ook omdat hij een oude kat met nierfalen is. De tumor kwam aan het licht bij een echo in verband met bloed in de urine en verder verslechterde nierwaarden. De hoop was dat dit door een nierbekkenontsteking kwam, waardoor met antibiotica de nierwaarden weer wat zouden kunnen verbeteren en hij weer wat minder misselijk zou worden. Maar het is dus kennelijk een tumor, de arts die de echo deed vermoedde op basis van het plaatje dat hij kwaadaardig was.
Bij een operatie is de kans groot, dat de tumor niet volledig kan worden verwijderd. Of dat mijn katje niet uit de narcose komt. Of dat zijn nieren er verder van achteruit gaan. En op zijn leeftijd zou het herstel van de operatie lang en moeizaam zijn. Volgens de dierenarts wilde ze me optie niet onthouden, maar zou ik mijn katje er absoluut een slechte dienst mee bewijzen.
Ik hoopte het hier wat van me af te kunnen schrijven. En misschien wat tips te krijgen om mijn makkertje de mooist mogelijk laatste weken te gunnen die ik hem maar geven kan. Herkenbaarheid kan me even niet zoveel schelen.
Ellie
dinsdag 27 januari 2015 17:29
Ellie
Wat een verdriet hé dat missen van jouw poezevriendje; ik weet er alles van. Maar wat geweldig dat je dit zo voor Gup hebt gedaan, dat je zijn laatste dagen zo mooi hebt gemaakt en hem thuis, in jouw armen, hebt laten gaan.
Dat schuldgevoel herken ik ook. Ondanks dat je verstandelijk weet dat dit de beste beslissing is zijn je emoties tegengesteld en vindt je het vreselijk dat je voor jouw vriendje hebt moeten beslissen.
Het was goed zo Ellie, en de amandelboom is een prachtige herinnering aan een poezevriendje die jouw hart nooít zal verlaten!
Wat een verdriet hé dat missen van jouw poezevriendje; ik weet er alles van. Maar wat geweldig dat je dit zo voor Gup hebt gedaan, dat je zijn laatste dagen zo mooi hebt gemaakt en hem thuis, in jouw armen, hebt laten gaan.
Dat schuldgevoel herken ik ook. Ondanks dat je verstandelijk weet dat dit de beste beslissing is zijn je emoties tegengesteld en vindt je het vreselijk dat je voor jouw vriendje hebt moeten beslissen.
Het was goed zo Ellie, en de amandelboom is een prachtige herinnering aan een poezevriendje die jouw hart nooít zal verlaten!
It's hip(ster) to be square!
woensdag 28 januari 2015 09:18
Dank voor alle lieve wensen. Jullie zijn lief!
Mijn huis is Guploos. Zo leeg. Met alleen mijn vriend en ik en poes Lotje, zijn we zo incompleet. Overal zie ik in plaats van Gup de plaats waar Gup zou zijn. Ik blijf maar naar hem zoeken. Zelfs als ik bewust aan hem denk, probeer ik intussen onbewust te kijken waar hij is.
Als ik binnenkom, hoort hij bij de deur te staan. Met een "mrrrrrew?" heet hij me welkom en vraagt of het nu dus knuffeltijd is. Tot ik mijn spullen in de gang neerzet en hem ga knuffelen. Dan loopt hij mee naar de kapstok, en klimt op het kastje dat daaronder staat zodat ik hem precies kan knuffelen terwijl ik mijn jas ophang. En vervolgens loopt hij met me mee, voor mijn voeten, rond mijn voeten, of klimt op mijn schouder. Zo lief, zo gezellig, zo heerlijk.
Als ik achter de laptop zit, hoort hij op mijn schouder, mijn toetsenbord, of anders vlak achter het beeldscherm. Warm er tegenaan en precies bij de kier waar de warme lucht van de verwarming naar boven komt.
En als ik slaap, hoort bij op bed. Gisterochtend nog, lag hij op mijn borst te spinnen. Een laag, zacht gespin, waarbij je het ook een heel klein beetje voelde.
Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan. Ik hoopte zo dat ik zou slapen, had de nacht ervoor immers ook al wakker gelegen. Maar toen kon ik Gup aaien en had het nog een beetje nut. Nu voelde ik me alleen maar ellendig. Gup had het me zeker gegund om gewoon te slapen nu. Maar ik kon het niet. En nu zit ik alweer een poosje op mijn werk. Ben het huis uit gevlucht want zodra mijn vriend vertrok werd ik helemaal gek. Werk, afleiding, anything.
En Gup ligt in een hoekje van de tuin van mijn ouders. In het zicht van de deuren van huis en schuurtje en tuinhuisje en garage, want Gup hoort onder de mensen te zijn. En een plekje in de zon. Nu op zoek naar het juiste plantmoment voor een amandelboom.
Als ander aandenken, heeft hij me nog zijn papier-maché achtergelaten. Een stapel printpapier waar hij mee bezig was, pootjes eerst in de waterbak en dan aan dat papier klauwen. Op en top Gup.
Och Gupje, ik mis je zo!!!
Ik heb besloten zijn medicijnkist maar zsm weg te geven aan iemand die er nog wat mee kan. Aandenkens aan Gup zijn me dierbaar, maar dit is geen aandenken aan Gup maar aan zijn ziektes. Weg ermee. De infuusstandaard is alvast weer met mijn vader mee naar huis. De medicijnen zet ik zo wel op het weggeeftopic. Ik begon vanochtend al bijna weer pilletjes in Easypill te verpakken. Routine enzo.
Ik klamp me vast aan alles wat ik nog van hem voel. Dat kleine haaltje op mijn schouder, toen hij eraf sprong omdat hij schrok van de deurbel. Zelfs dat is me nu dierbaar. Ik weet gewoon niet wat ik met mezelf moet.
Gup, ik hou van je. Voor altijd en eeuwig. En ik hoop dat je, als je nog ergens bent, gelukkig bent, en me nog een denkbeeldig kopje stuurt. Knuffelkat, schouderkat, computerkat, Gup-in-de-weg, kasten-inspecteur, en lieverdje. Gup. <3
Mijn huis is Guploos. Zo leeg. Met alleen mijn vriend en ik en poes Lotje, zijn we zo incompleet. Overal zie ik in plaats van Gup de plaats waar Gup zou zijn. Ik blijf maar naar hem zoeken. Zelfs als ik bewust aan hem denk, probeer ik intussen onbewust te kijken waar hij is.
Als ik binnenkom, hoort hij bij de deur te staan. Met een "mrrrrrew?" heet hij me welkom en vraagt of het nu dus knuffeltijd is. Tot ik mijn spullen in de gang neerzet en hem ga knuffelen. Dan loopt hij mee naar de kapstok, en klimt op het kastje dat daaronder staat zodat ik hem precies kan knuffelen terwijl ik mijn jas ophang. En vervolgens loopt hij met me mee, voor mijn voeten, rond mijn voeten, of klimt op mijn schouder. Zo lief, zo gezellig, zo heerlijk.
Als ik achter de laptop zit, hoort hij op mijn schouder, mijn toetsenbord, of anders vlak achter het beeldscherm. Warm er tegenaan en precies bij de kier waar de warme lucht van de verwarming naar boven komt.
En als ik slaap, hoort bij op bed. Gisterochtend nog, lag hij op mijn borst te spinnen. Een laag, zacht gespin, waarbij je het ook een heel klein beetje voelde.
Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan. Ik hoopte zo dat ik zou slapen, had de nacht ervoor immers ook al wakker gelegen. Maar toen kon ik Gup aaien en had het nog een beetje nut. Nu voelde ik me alleen maar ellendig. Gup had het me zeker gegund om gewoon te slapen nu. Maar ik kon het niet. En nu zit ik alweer een poosje op mijn werk. Ben het huis uit gevlucht want zodra mijn vriend vertrok werd ik helemaal gek. Werk, afleiding, anything.
En Gup ligt in een hoekje van de tuin van mijn ouders. In het zicht van de deuren van huis en schuurtje en tuinhuisje en garage, want Gup hoort onder de mensen te zijn. En een plekje in de zon. Nu op zoek naar het juiste plantmoment voor een amandelboom.
Als ander aandenken, heeft hij me nog zijn papier-maché achtergelaten. Een stapel printpapier waar hij mee bezig was, pootjes eerst in de waterbak en dan aan dat papier klauwen. Op en top Gup.
Och Gupje, ik mis je zo!!!
Ik heb besloten zijn medicijnkist maar zsm weg te geven aan iemand die er nog wat mee kan. Aandenkens aan Gup zijn me dierbaar, maar dit is geen aandenken aan Gup maar aan zijn ziektes. Weg ermee. De infuusstandaard is alvast weer met mijn vader mee naar huis. De medicijnen zet ik zo wel op het weggeeftopic. Ik begon vanochtend al bijna weer pilletjes in Easypill te verpakken. Routine enzo.
Ik klamp me vast aan alles wat ik nog van hem voel. Dat kleine haaltje op mijn schouder, toen hij eraf sprong omdat hij schrok van de deurbel. Zelfs dat is me nu dierbaar. Ik weet gewoon niet wat ik met mezelf moet.
Gup, ik hou van je. Voor altijd en eeuwig. En ik hoop dat je, als je nog ergens bent, gelukkig bent, en me nog een denkbeeldig kopje stuurt. Knuffelkat, schouderkat, computerkat, Gup-in-de-weg, kasten-inspecteur, en lieverdje. Gup. <3
woensdag 28 januari 2015 09:30
Je tekst ontroert mij zo Ellie, ik lees het met tranen in mijn ogen. Je verwoordt het levendig, zie het zo voor me.
Mooi dat Gup begraven is in de tuin van je ouders, een plekje in de zon. Net zoals hij het zonnetje in jouw leven was. Dat je afleiding zoekt is heel herkenbaar. En ook dat je hem nog overal ziet, en bijna kunt voelen.
Ik weet zeker dat je hem op een dag weer ziet. Tenminste, daar klamp ik me altijd aan vast als er een dier komt te overlijden. Het verdriet en gemis is heel groot, geef het tijd. Een dier waar je zolang voor gezorgd hebt, is niet zomaar uit je gedachten.
Gup zit voor altijd in jouw hart, en is heel dankbaar voor zijn mooie tijd met jou, je vriend en Lotje !
Mooi dat Gup begraven is in de tuin van je ouders, een plekje in de zon. Net zoals hij het zonnetje in jouw leven was. Dat je afleiding zoekt is heel herkenbaar. En ook dat je hem nog overal ziet, en bijna kunt voelen.
Ik weet zeker dat je hem op een dag weer ziet. Tenminste, daar klamp ik me altijd aan vast als er een dier komt te overlijden. Het verdriet en gemis is heel groot, geef het tijd. Een dier waar je zolang voor gezorgd hebt, is niet zomaar uit je gedachten.
Gup zit voor altijd in jouw hart, en is heel dankbaar voor zijn mooie tijd met jou, je vriend en Lotje !
Liever niet mijn berichten quoten, het is slechts mijn mening/ervaring.
woensdag 28 januari 2015 09:38
woensdag 28 januari 2015 10:16
Ik moet er ook van huilen Ellie
Het verdriet is zo herkenbaar en blijkbaar ook nog wel aanwezig als ik er zo van moet snotteren.
Ik ben er zeker van dat ik mijn poezemeisjes uiteindelijk terug zal zien en ik weet zeker dat Gup echt wel op je wacht.
Veel sterkte meid, het is moeilijk!
Het verdriet is zo herkenbaar en blijkbaar ook nog wel aanwezig als ik er zo van moet snotteren.
Ik ben er zeker van dat ik mijn poezemeisjes uiteindelijk terug zal zien en ik weet zeker dat Gup echt wel op je wacht.
Veel sterkte meid, het is moeilijk!
It's hip(ster) to be square!
vrijdag 30 januari 2015 08:37
vrijdag 30 januari 2015 10:01
quote:tippex schreef op 28 januari 2015 @ 09:30:
Je tekst ontroert mij zo Ellie, ik lees het met tranen in mijn ogen. Je verwoordt het levendig, zie het zo voor me.
Mooi dat Gup begraven is in de tuin van je ouders, een plekje in de zon. Net zoals hij het zonnetje in jouw leven was. Dat je afleiding zoekt is heel herkenbaar. En ook dat je hem nog overal ziet, en bijna kunt voelen.
Ik weet zeker dat je hem op een dag weer ziet. Tenminste, daar klamp ik me altijd aan vast als er een dier komt te overlijden. Het verdriet en gemis is heel groot, geef het tijd. Een dier waar je zolang voor gezorgd hebt, is niet zomaar uit je gedachten.
Gup zit voor altijd in jouw hart, en is heel dankbaar voor zijn mooie tijd met jou, je vriend en Lotje !
Dank voor je lieve woorden.
En ja, Gup was het zonnetje in mijn leven. Een lief klein knuffelig zonnetje.
quote:snoopylynn schreef op 28 januari 2015 @ 09:38:
Gup zit voor altijd heel diep in je hart en heeft een hele speciale plek. Nu ben je heel erg verdrietig maar er komt een moment als je aan gup denkt of over hem praat dat je dat met een glimlach op je gezicht doet.
Sterkte met je verdriet.
Met mijn hoofd weet ik het, en ik verlang naar dat moment. Want Gup heeft niets aan al mijn wanhoop nu. Maar aan de andere kant... juist omdat hij zo'n geweldig maatje was ben ik nu zo wanhopig. En ik had mijn Gupje voor geen goud willen missen. Ook jij bedankt voor je steun.
quote:hipstercat schreef op 28 januari 2015 @ 10:16:
Ik moet er ook van huilen Ellie
Het verdriet is zo herkenbaar en blijkbaar ook nog wel aanwezig als ik er zo van moet snotteren.
Ik ben er zeker van dat ik mijn poezemeisjes uiteindelijk terug zal zien en ik weet zeker dat Gup echt wel op je wacht.
Veel sterkte meid, het is moeilijk!
En alweer zeg ik bedankt. Ik heb er echt veel aan om ergens ongegeneerd over Gup te babbelen. Te rouwen. En me vast te klampen aan wat ik nog van hem over heb; foto's, herinneringen, en natuurlijk zijn mooie stapel papier-maché :p. En straks die amandelboom.
quote:Wishlist schreef op 30 januari 2015 @ 08:37:
Wat beschrijf je het mooi en het is ook zo herkenbaar! Snap zo goed wat je bedoeld, ik mis mijn poezebeest nog altijd en zal altijd een heel speciaal plekje houden. Vergeten doe je ze nooit. Wat kun je je aan die beestjes hechten. Wens je ontzettend veel sterkte met het gemis van gup.
En nogmaals dank .
Hij zal voor eeuwig een plekje in mijn hart hebben. Bovenin, want Gup zat altijd boven. Guppy Erasmus de Bovenste, zoals ik hem soms noemde. Die naam Erasmus had mijn moeder hem gegeven.
quote:KiaOraHoi schreef op 29 januari 2015 @ 17:48:
Hoe is het met je Ellie?
Met mij gaat het nu iets beter: ik heb vannacht kunnen slapen.
En dat is goed, want de laatste nacht met Gup deed ik dat natuurlijk niet. Gup lag op mijn borst te spinnen, en ik aaide hem en aaide hem. En dat was goed, want wat was er nu beter dan dat voor ons beiden?
De eerste nacht zonder Gup, heb ik geen oog dichtgedaan. Mijn oren bleven maar gespitst, wachtend tot hij op het bed kwam springen. En ik huilde. De ochtend daarna ben ik mijn huis uit gevlucht en naar mijn werk gegaan. Mijn werk lukte op zo weinig slaap natuurlijk voor geen meter, maar het huis voelde zo leeg. Daarna gaan sporten, in de hoop dat ik met extra moeie spieren daarna in zou slapen. Maar nee.
Gisteren dus een slaappil geprobeerd. En vannacht heb ik geslapen. Dat is goed. Gup zou het me gunnen om te slapen, daar zag hij zeker het belang van in.
En ik voel me schuldig. Dat hij dat narcose prikje zo naar vond. En dat hij toen naar die rand van dat bed wilde komen en dat niet meer lukte. Was hij in paniek? Was hij bang? Heeft hij nog gemerkt dat ik hem van dat bed heb opgetild? En hielp dat? Stelde het hem gerust of tevreden? Zijn oortjes bewogen toen nog, dus ik hoop hoop hoop dat hij het nog merkte. En dat hij niet bang of gefrustreerd is ingeslapen.
Mijn huis voelt leeg. Ik voel me alleen. Ik blijf hem maar zoeken en zoeken. Of ik zie precies waar hij zou moeten zijn. Tijdens het tandenpoetsen zie ik hem zo op de wasmand zitten, daarna tegen mijn schouder tikken tot hij erop kan springen (hij wil dan mijn haren liever even uit de weg). En dan zat hij spinnend op mijn schouder. Als ik mijn best doe, kan ik het bijna voelen.
Morgen ga ik op skivakantie. Als Gup nog geleefd had, weet ik niet of ik gegaan was. Had er natuurlijk vanaf gehangen op welke manier en met welke prognose hij nog geleefd had. Ik had sowieso al 24/7 aanwezige verzorgers voor de poezen geregeld, en dan dierenarts-aan-huis bezoeken voor de infusen. En ik had me voorgenomen op het laatst pas te beslissen of ik nu wel of niet op die vakantie ging.
Maar Gup is er niet meer. Waar ik ook ben, ik kan hem niet meer knuffelen, niet voor hem zorgen. Die skivakantie, ook al heb ik er momenteel totaal geen zin in, is waarschijnlijk goed voor me. Denk ik. Even uit dat lege, lege huis. En Lotje zal uitstekend verzorgd worden, en 24 uur per dag toegang tot knuffels hebben.
En nu moet ik, nu ik weer wat overzicht heb, even een heleboel gaan doen voor mijn werk. En een sollicitatiebrief schrijven want de deadline daarvoor is ineens vervroegd. En met de buren overleggen omdat uitgerekend vandaag is gebleken dat het dak lekt. En het huis schoonkrijgen voor de kattenoppassers. En natuurlijk mijn spullen bij elkaar zoeken en inpakken. Weinig tijd en veel te doen. En het kan me op dit moment allemaal geen donder schelen. Maar een beetje aan de gang blijven is vast gezond.
Het is zo gek dat er nu sneeuw op zijn grafje ligt. Gup hoort niet in de sneeuw, maar op mijn schouder.
Ik ben jullie zo dankbaar voor deze uitlaatklep. Voor de lieve woorden, knuffels, en steun.
Je tekst ontroert mij zo Ellie, ik lees het met tranen in mijn ogen. Je verwoordt het levendig, zie het zo voor me.
Mooi dat Gup begraven is in de tuin van je ouders, een plekje in de zon. Net zoals hij het zonnetje in jouw leven was. Dat je afleiding zoekt is heel herkenbaar. En ook dat je hem nog overal ziet, en bijna kunt voelen.
Ik weet zeker dat je hem op een dag weer ziet. Tenminste, daar klamp ik me altijd aan vast als er een dier komt te overlijden. Het verdriet en gemis is heel groot, geef het tijd. Een dier waar je zolang voor gezorgd hebt, is niet zomaar uit je gedachten.
Gup zit voor altijd in jouw hart, en is heel dankbaar voor zijn mooie tijd met jou, je vriend en Lotje !
Dank voor je lieve woorden.
En ja, Gup was het zonnetje in mijn leven. Een lief klein knuffelig zonnetje.
quote:snoopylynn schreef op 28 januari 2015 @ 09:38:
Gup zit voor altijd heel diep in je hart en heeft een hele speciale plek. Nu ben je heel erg verdrietig maar er komt een moment als je aan gup denkt of over hem praat dat je dat met een glimlach op je gezicht doet.
Sterkte met je verdriet.
Met mijn hoofd weet ik het, en ik verlang naar dat moment. Want Gup heeft niets aan al mijn wanhoop nu. Maar aan de andere kant... juist omdat hij zo'n geweldig maatje was ben ik nu zo wanhopig. En ik had mijn Gupje voor geen goud willen missen. Ook jij bedankt voor je steun.
quote:hipstercat schreef op 28 januari 2015 @ 10:16:
Ik moet er ook van huilen Ellie
Het verdriet is zo herkenbaar en blijkbaar ook nog wel aanwezig als ik er zo van moet snotteren.
Ik ben er zeker van dat ik mijn poezemeisjes uiteindelijk terug zal zien en ik weet zeker dat Gup echt wel op je wacht.
Veel sterkte meid, het is moeilijk!
En alweer zeg ik bedankt. Ik heb er echt veel aan om ergens ongegeneerd over Gup te babbelen. Te rouwen. En me vast te klampen aan wat ik nog van hem over heb; foto's, herinneringen, en natuurlijk zijn mooie stapel papier-maché :p. En straks die amandelboom.
quote:Wishlist schreef op 30 januari 2015 @ 08:37:
Wat beschrijf je het mooi en het is ook zo herkenbaar! Snap zo goed wat je bedoeld, ik mis mijn poezebeest nog altijd en zal altijd een heel speciaal plekje houden. Vergeten doe je ze nooit. Wat kun je je aan die beestjes hechten. Wens je ontzettend veel sterkte met het gemis van gup.
En nogmaals dank .
Hij zal voor eeuwig een plekje in mijn hart hebben. Bovenin, want Gup zat altijd boven. Guppy Erasmus de Bovenste, zoals ik hem soms noemde. Die naam Erasmus had mijn moeder hem gegeven.
quote:KiaOraHoi schreef op 29 januari 2015 @ 17:48:
Hoe is het met je Ellie?
Met mij gaat het nu iets beter: ik heb vannacht kunnen slapen.
En dat is goed, want de laatste nacht met Gup deed ik dat natuurlijk niet. Gup lag op mijn borst te spinnen, en ik aaide hem en aaide hem. En dat was goed, want wat was er nu beter dan dat voor ons beiden?
De eerste nacht zonder Gup, heb ik geen oog dichtgedaan. Mijn oren bleven maar gespitst, wachtend tot hij op het bed kwam springen. En ik huilde. De ochtend daarna ben ik mijn huis uit gevlucht en naar mijn werk gegaan. Mijn werk lukte op zo weinig slaap natuurlijk voor geen meter, maar het huis voelde zo leeg. Daarna gaan sporten, in de hoop dat ik met extra moeie spieren daarna in zou slapen. Maar nee.
Gisteren dus een slaappil geprobeerd. En vannacht heb ik geslapen. Dat is goed. Gup zou het me gunnen om te slapen, daar zag hij zeker het belang van in.
En ik voel me schuldig. Dat hij dat narcose prikje zo naar vond. En dat hij toen naar die rand van dat bed wilde komen en dat niet meer lukte. Was hij in paniek? Was hij bang? Heeft hij nog gemerkt dat ik hem van dat bed heb opgetild? En hielp dat? Stelde het hem gerust of tevreden? Zijn oortjes bewogen toen nog, dus ik hoop hoop hoop dat hij het nog merkte. En dat hij niet bang of gefrustreerd is ingeslapen.
Mijn huis voelt leeg. Ik voel me alleen. Ik blijf hem maar zoeken en zoeken. Of ik zie precies waar hij zou moeten zijn. Tijdens het tandenpoetsen zie ik hem zo op de wasmand zitten, daarna tegen mijn schouder tikken tot hij erop kan springen (hij wil dan mijn haren liever even uit de weg). En dan zat hij spinnend op mijn schouder. Als ik mijn best doe, kan ik het bijna voelen.
Morgen ga ik op skivakantie. Als Gup nog geleefd had, weet ik niet of ik gegaan was. Had er natuurlijk vanaf gehangen op welke manier en met welke prognose hij nog geleefd had. Ik had sowieso al 24/7 aanwezige verzorgers voor de poezen geregeld, en dan dierenarts-aan-huis bezoeken voor de infusen. En ik had me voorgenomen op het laatst pas te beslissen of ik nu wel of niet op die vakantie ging.
Maar Gup is er niet meer. Waar ik ook ben, ik kan hem niet meer knuffelen, niet voor hem zorgen. Die skivakantie, ook al heb ik er momenteel totaal geen zin in, is waarschijnlijk goed voor me. Denk ik. Even uit dat lege, lege huis. En Lotje zal uitstekend verzorgd worden, en 24 uur per dag toegang tot knuffels hebben.
En nu moet ik, nu ik weer wat overzicht heb, even een heleboel gaan doen voor mijn werk. En een sollicitatiebrief schrijven want de deadline daarvoor is ineens vervroegd. En met de buren overleggen omdat uitgerekend vandaag is gebleken dat het dak lekt. En het huis schoonkrijgen voor de kattenoppassers. En natuurlijk mijn spullen bij elkaar zoeken en inpakken. Weinig tijd en veel te doen. En het kan me op dit moment allemaal geen donder schelen. Maar een beetje aan de gang blijven is vast gezond.
Het is zo gek dat er nu sneeuw op zijn grafje ligt. Gup hoort niet in de sneeuw, maar op mijn schouder.
Ik ben jullie zo dankbaar voor deze uitlaatklep. Voor de lieve woorden, knuffels, en steun.
vrijdag 30 januari 2015 11:14
vrijdag 30 januari 2015 14:11
Je wanhoop herken ik. De wanhoop wordt echt minder, ook al voelt dat nu niet zo.
Je moet erop vertrouwen dat Gup je gevoeld heeft, in zijn laatste momenten. Hij heeft ongetwijfeld gemerkt dat jij er was, en hem in je armen nam. Dat stemt gerust, zodat hij met zijn oortjes bewoog. Gevoelsmatig voel je je schuldig maar je verstand zegt vast dat je heel goed voor hem gezorgd hebt. Laat dat de overhand nemen (ook al is dat makkelijker gezegd dan gedaan).
Het is goed om op vakantie te gaan, een andere omgeving. Het lege huis tijdelijk achter je laten. Succes met alles wat je nog moet doen, en alvast een goede reis morgen.
Je moet erop vertrouwen dat Gup je gevoeld heeft, in zijn laatste momenten. Hij heeft ongetwijfeld gemerkt dat jij er was, en hem in je armen nam. Dat stemt gerust, zodat hij met zijn oortjes bewoog. Gevoelsmatig voel je je schuldig maar je verstand zegt vast dat je heel goed voor hem gezorgd hebt. Laat dat de overhand nemen (ook al is dat makkelijker gezegd dan gedaan).
Het is goed om op vakantie te gaan, een andere omgeving. Het lege huis tijdelijk achter je laten. Succes met alles wat je nog moet doen, en alvast een goede reis morgen.
Liever niet mijn berichten quoten, het is slechts mijn mening/ervaring.
vrijdag 30 januari 2015 15:45
Ach lieve Elliefiederellie, wat snap ik je wanhoop goed! In mijn omgeving vonden de meeste mensen het heel vreemd dat ik mijn poezebeest zo miste, het is toch geen mens zeiden ze dan. Maar wat kun je zo'n lieverd missen he!
Ook je schuldgevoel herken ik, Ik denk dat dat bij het rouwproces hoort. Je hebt zoveel liefde en zorg aan Gup gegeven je had echt niet meer kunnen doen. En Gup weet dat, dat weet ik zeker!
wat ik eigenlijk wil zeggen is dat je de goede keuze hebt gemaakt voor Gup en ik weet zeker dat het nu goed met hem gaat. Maar het feit is dat je hem moet missen en dat is ontzettend moeilijk. Ik wil je een hele dikke toesturen.
En ik hoop dat je het fijn hebt met de skivakantie, ik hoop dat het je goed doet!
Ook je schuldgevoel herken ik, Ik denk dat dat bij het rouwproces hoort. Je hebt zoveel liefde en zorg aan Gup gegeven je had echt niet meer kunnen doen. En Gup weet dat, dat weet ik zeker!
wat ik eigenlijk wil zeggen is dat je de goede keuze hebt gemaakt voor Gup en ik weet zeker dat het nu goed met hem gaat. Maar het feit is dat je hem moet missen en dat is ontzettend moeilijk. Ik wil je een hele dikke toesturen.
En ik hoop dat je het fijn hebt met de skivakantie, ik hoop dat het je goed doet!
zondag 8 februari 2015 09:59
Hoi hele lieve mensen met schouders om op uit te huilen,
Ik ben weer terug van skivakantie. En het was inderdaad goed om even weg te zijn. Even niet geconfronteerd worden met al die plekken waar Gup zou moeten zijn. Even uitwaaien. En soms even expres een stijle piste vol met sneeuwhopen zodat ik mijn hoofd echt daarbij moest houden. En soms juist even huilend een blauwe piste, met mijn gedachten bij mijn geweldige Gupje.
Voor vertrek ben ik nog bij de dierenarts langsgefietst. Dat kon gelukkig. En ze heeft me kunnen verzekeren dat Gup nog wist dat ik hem van dat bed aftilde. Dat hij nog bij was toen. En dat ik niets anders meer voor hem had kunnen doen. Ik ben haar erg dankbaar, het gaf een stukje geruststelling. Hij is niet in paniek ingeslapen.
En nu ben ik terug in een Guploos huis. Liep hij niet voor mijn voeten terwijl ik met grote tassen naar binnen liep. Heeft hij niet aan al die vreemd ruikende tassen gesnuffeld. Maar ik ben toch merkbaar kalmer dan vorige week, en dat is prettig.
Slapen is wel nog steeds een probleem. Die slaappillen die ik nu heb helpen me wel in slaap, maar na een uur of 4 slapen word ik wakker. Dat was tijdens die skivakantie niet zo erg, dat kan op weinig slaap ook best. Maar voor mijn werk wordt het wel een probleem. Als ik komende nacht nog geen volle nacht slaap, ga ik morgen maar even langs de huisarts.
Mijn andere kat, Lotje, is gelukkig uitstekend verzorgd tijdens mijn vakantie. Ze lijkt inmiddels iets minder naar Gup te zoeken, en iets meer om menselijke aandacht te vragen. Het moet voor haar ook raar zijn om ineens enigskat te zijn.
Ik ga zo maar eens kijken wat een goed nieuw voer voor haar zou zijn. Tot nu toe at ze veel mee met Gup, en kreeg ze daarnaast wat Gourmet omdat ze dat zo lekker vindt. Maar nu is nierdieet niet logisch meer, en Gourmet schijnt nu ook weer niet zo gezond te zijn dat ik het tot hoofdbestanddeel van haar maaltijd wil maken.
Iemand nog tips voor wat gezond en lekker is voor Lotje?
Ik ben weer terug van skivakantie. En het was inderdaad goed om even weg te zijn. Even niet geconfronteerd worden met al die plekken waar Gup zou moeten zijn. Even uitwaaien. En soms even expres een stijle piste vol met sneeuwhopen zodat ik mijn hoofd echt daarbij moest houden. En soms juist even huilend een blauwe piste, met mijn gedachten bij mijn geweldige Gupje.
Voor vertrek ben ik nog bij de dierenarts langsgefietst. Dat kon gelukkig. En ze heeft me kunnen verzekeren dat Gup nog wist dat ik hem van dat bed aftilde. Dat hij nog bij was toen. En dat ik niets anders meer voor hem had kunnen doen. Ik ben haar erg dankbaar, het gaf een stukje geruststelling. Hij is niet in paniek ingeslapen.
En nu ben ik terug in een Guploos huis. Liep hij niet voor mijn voeten terwijl ik met grote tassen naar binnen liep. Heeft hij niet aan al die vreemd ruikende tassen gesnuffeld. Maar ik ben toch merkbaar kalmer dan vorige week, en dat is prettig.
Slapen is wel nog steeds een probleem. Die slaappillen die ik nu heb helpen me wel in slaap, maar na een uur of 4 slapen word ik wakker. Dat was tijdens die skivakantie niet zo erg, dat kan op weinig slaap ook best. Maar voor mijn werk wordt het wel een probleem. Als ik komende nacht nog geen volle nacht slaap, ga ik morgen maar even langs de huisarts.
Mijn andere kat, Lotje, is gelukkig uitstekend verzorgd tijdens mijn vakantie. Ze lijkt inmiddels iets minder naar Gup te zoeken, en iets meer om menselijke aandacht te vragen. Het moet voor haar ook raar zijn om ineens enigskat te zijn.
Ik ga zo maar eens kijken wat een goed nieuw voer voor haar zou zijn. Tot nu toe at ze veel mee met Gup, en kreeg ze daarnaast wat Gourmet omdat ze dat zo lekker vindt. Maar nu is nierdieet niet logisch meer, en Gourmet schijnt nu ook weer niet zo gezond te zijn dat ik het tot hoofdbestanddeel van haar maaltijd wil maken.
Iemand nog tips voor wat gezond en lekker is voor Lotje?
zondag 8 februari 2015 11:41
Vreemd is het he zo'n huis zonder Gup, ik weet nog dat ik het huis zo leeg en kaal vond zonder mijn katje. wat kun je zo'n beestje missen! Fijn dat het met lotje goed gaat, is voor haar ook wennen natuurlijk! Ik hoop dat je snel wat beter kunt slapen!
Voor mijn kat bestel ik altijd cosma tai bij zooplus, dat is bijna puur vlees en vis en ze is er gek op.
Sterkte
Voor mijn kat bestel ik altijd cosma tai bij zooplus, dat is bijna puur vlees en vis en ze is er gek op.
Sterkte
zondag 22 maart 2015 13:00
Gisteren is het amandelboompje geplant. Vlak naast het grafje van Gup, in een zonnig hoekje in de tuin van mijn ouders. Het boompje bloeit nog niet, maar hopelijk binnenkort wel. Het voelt goed, dat dat boompje er nu staat.
Het verlies van Gup valt me nog altijd zwaar. Ik mis hem verschrikkelijk, en het huis voelt leeg. Ook Lotje mist hem duidelijk. Ze heeft een poos slecht gegeten, hoewel dat nu weer wat is bijgetrokken, en ze miauwt en miauwt en vraagt veel meer aandacht dan vroeger. Logisch ook. Maar het lijkt niet onze aandacht die ze wil, zelfs als je braaf naar haar favoriete plekje op de bank komt om haar dáár te aaien, lijkt ze nog altijd ongelukkig. Mijn vriend en ik zijn nu eenmaal geen Gup.
Ik hoop dat ze haar draai weer een beetje zal vinden. Ik las op internet dat de rouw van een kat zo een half jaar kan duren. Hopelijk komt ze over een paar maanden dan weer een beetje tot zichzelf. En hopelijk wordt mijn verdriet ook wat minder, en kan ik dan gewoon blij zijn met het feit dat ik 16 jaar zo'n geweldig poezebeest bij me heb gehad.
En in elk geval heeft hij nu een amandelboom, dat is goed.
Het verlies van Gup valt me nog altijd zwaar. Ik mis hem verschrikkelijk, en het huis voelt leeg. Ook Lotje mist hem duidelijk. Ze heeft een poos slecht gegeten, hoewel dat nu weer wat is bijgetrokken, en ze miauwt en miauwt en vraagt veel meer aandacht dan vroeger. Logisch ook. Maar het lijkt niet onze aandacht die ze wil, zelfs als je braaf naar haar favoriete plekje op de bank komt om haar dáár te aaien, lijkt ze nog altijd ongelukkig. Mijn vriend en ik zijn nu eenmaal geen Gup.
Ik hoop dat ze haar draai weer een beetje zal vinden. Ik las op internet dat de rouw van een kat zo een half jaar kan duren. Hopelijk komt ze over een paar maanden dan weer een beetje tot zichzelf. En hopelijk wordt mijn verdriet ook wat minder, en kan ik dan gewoon blij zijn met het feit dat ik 16 jaar zo'n geweldig poezebeest bij me heb gehad.
En in elk geval heeft hij nu een amandelboom, dat is goed.
dinsdag 24 maart 2015 19:33
woensdag 25 maart 2015 12:41
Zo herkenbaar. Toen mijn lieve poes, bijna achttien, er niet meer was zag en hoorde ik haar ook overal, ze kon ook niet meer beter worden, de laatste maanden leefde ze op room, zalm, rosbief en garnalen, kleine hapjes, op mijn schoot. De DA zei dat ik haar maar lekker moest verwennen. Het duurt héél lang eer je eraan gewend bent dat je huisdier er niet meer is.
verba volant, scripta manent.
woensdag 25 maart 2015 13:54
quote:EllieFiederellie schreef op 24 maart 2015 @ 19:33:
Virtuele knuffels zijn een mooi concept. Als ik goed genoeg mijn best doe, kan ik bijna voelen hoe Gup op mijn schouder komt zitten, of op schoot. Of dat hij me een kopje geeft. Alsof ik hem bijna zou kunnen zien, als ik maar ietsje beter keek.
Ja, het is altijd net alsof je ze zojuist uit je ooghoek ziet wegglippen.
Ik heb gisteren mijn oude poezemeisje moeten laten inslapen
Ze was haar hele leven verwaarloosd, bijna uitgehongerd en slecht behandeld maar gered door een hele lieve dame die nog een plaatsje voor haar probeerde te zoeken zodat ze nog een fijn laatste stukje leven zou hebben. En zo is ze bij mij terecht gekomen ik zag haar foto en was direct verkocht!
Ondanks dat ik wist dat we niet nog jaren en jaren bij elkaar zouden blijven was het toch een hele schrik toen ze plotseling heel erg achter uit ging (ouderdom) want ze was de laatste 11 maanden zo enorm opgebloeid en we waren super goeie (knuffel) vriendinnen geworden. Ze is hier gisteren, thuis, ingeslapen in mijn armen en met mijn kusjes op haar koppie.
Ik stond vanmorgen op en na een half uur 'rommelen' in huis had ik haar bijna geroepen ik hield mij nog net in toen ik mij realiseerde dat ze er niet meer was! *snif*
Ik weet zeker dat ik haar - net zoals jij - nog lang zal zien en voelen want zo gaat het namelijk altijd!
Virtuele knuffels zijn een mooi concept. Als ik goed genoeg mijn best doe, kan ik bijna voelen hoe Gup op mijn schouder komt zitten, of op schoot. Of dat hij me een kopje geeft. Alsof ik hem bijna zou kunnen zien, als ik maar ietsje beter keek.
Ja, het is altijd net alsof je ze zojuist uit je ooghoek ziet wegglippen.
Ik heb gisteren mijn oude poezemeisje moeten laten inslapen
Ze was haar hele leven verwaarloosd, bijna uitgehongerd en slecht behandeld maar gered door een hele lieve dame die nog een plaatsje voor haar probeerde te zoeken zodat ze nog een fijn laatste stukje leven zou hebben. En zo is ze bij mij terecht gekomen ik zag haar foto en was direct verkocht!
Ondanks dat ik wist dat we niet nog jaren en jaren bij elkaar zouden blijven was het toch een hele schrik toen ze plotseling heel erg achter uit ging (ouderdom) want ze was de laatste 11 maanden zo enorm opgebloeid en we waren super goeie (knuffel) vriendinnen geworden. Ze is hier gisteren, thuis, ingeslapen in mijn armen en met mijn kusjes op haar koppie.
Ik stond vanmorgen op en na een half uur 'rommelen' in huis had ik haar bijna geroepen ik hield mij nog net in toen ik mij realiseerde dat ze er niet meer was! *snif*
Ik weet zeker dat ik haar - net zoals jij - nog lang zal zien en voelen want zo gaat het namelijk altijd!
It's hip(ster) to be square!
woensdag 25 maart 2015 18:29
quote:hipstercat schreef op 25 maart 2015 @ 13:54:
Ja, het is altijd net alsof je ze zojuist uit je ooghoek ziet wegglippen.
Ik heb gisteren mijn oude poezemeisje moeten laten inslapen
Ze was haar hele leven verwaarloosd, bijna uitgehongerd en slecht behandeld maar gered door een hele lieve dame die nog een plaatsje voor haar probeerde te zoeken zodat ze nog een fijn laatste stukje leven zou hebben. En zo is ze bij mij terecht gekomen ik zag haar foto en was direct verkocht!
Ondanks dat ik wist dat we niet nog jaren en jaren bij elkaar zouden blijven was het toch een hele schrik toen ze plotseling heel erg achter uit ging (ouderdom) want ze was de laatste 11 maanden zo enorm opgebloeid en we waren super goeie (knuffel) vriendinnen geworden. Ze is hier gisteren, thuis, ingeslapen in mijn armen en met mijn kusjes op haar koppie.
Ik stond vanmorgen op en na een half uur 'rommelen' in huis had ik haar bijna geroepen ik hield mij nog net in toen ik mij realiseerde dat ze er niet meer was! *snif*
Ik weet zeker dat ik haar - net zoals jij - nog lang zal zien en voelen want zo gaat het namelijk altijd!
Ai wat akelig!
Heel veel sterkte gewenst!
Wat mooi dat deze poes toch nog een stuk leven heeft kunnen krijgen waar ze echt kon genieten. Daarmee heb je haar in elk geval iets heel moois kunnen geven.
Ja, het is altijd net alsof je ze zojuist uit je ooghoek ziet wegglippen.
Ik heb gisteren mijn oude poezemeisje moeten laten inslapen
Ze was haar hele leven verwaarloosd, bijna uitgehongerd en slecht behandeld maar gered door een hele lieve dame die nog een plaatsje voor haar probeerde te zoeken zodat ze nog een fijn laatste stukje leven zou hebben. En zo is ze bij mij terecht gekomen ik zag haar foto en was direct verkocht!
Ondanks dat ik wist dat we niet nog jaren en jaren bij elkaar zouden blijven was het toch een hele schrik toen ze plotseling heel erg achter uit ging (ouderdom) want ze was de laatste 11 maanden zo enorm opgebloeid en we waren super goeie (knuffel) vriendinnen geworden. Ze is hier gisteren, thuis, ingeslapen in mijn armen en met mijn kusjes op haar koppie.
Ik stond vanmorgen op en na een half uur 'rommelen' in huis had ik haar bijna geroepen ik hield mij nog net in toen ik mij realiseerde dat ze er niet meer was! *snif*
Ik weet zeker dat ik haar - net zoals jij - nog lang zal zien en voelen want zo gaat het namelijk altijd!
Ai wat akelig!
Heel veel sterkte gewenst!
Wat mooi dat deze poes toch nog een stuk leven heeft kunnen krijgen waar ze echt kon genieten. Daarmee heb je haar in elk geval iets heel moois kunnen geven.
