Werk & Studie
alle pijlers
Grensoverschrijdend gedrag?
woensdag 22 februari 2017 13:11
Hallo,
Ik heb even inzicht nodig. Ik zit met een vervelende situatie op het werk die ik momenteel nog niet durf te bespreken met een andere collega uit angst te horen dat ik overdrijf.
Ik ben 4 maanden zwanger. Een tweetal maand geleden is er bij ons een mannelijke collega aan het werk die van een andere afdeling komt. Hij is 50+. Hij kwam heel zacht en open over, een beetje de lieve opa zeg maar.
Ik vond dit heel aangenaam en voelde me in het begin dan ook op het gemak bij hem. Ik deed dan ook regelmatig een praatje met hem. De aankondiging van mijn zwangerschap heb ik gedaan aan de koffietafel waar alle collega’s aanwezig waren.
Echter die dag, was hij er niet bij. Toen ik hem een paar dagen later op de trap tegen kwam bleek dat hij nog niet op de hoogte was. Ik heb het hem verteld en uiteraard was hij blij voor mij. Vanaf toen is de ‘ellende’ een beetje begonnen zeg maar.
Het begon enkele dagen nadien, hij kwam in mijn bureau, ik zat alleen. Hij vroeg hoe het ging met mij en indien ik vragen had over de zwangerschap ik die steeds aan hem kon vragen. (zijn dochter was namelijk 6 maanden geleden net bevallen)
Ik bedankte vriendelijk. Dan vraagt hij of ik al wist of ik borstvoeding ging geven??? Op het moment zelf heb ik wat gemompeld dat ik dat nog niets wist… maar achteraf vond ik het toch wel een heel bizarre vraag…
Enkele tijd later deed hij de ronde met een nieuwe collega, toen hij in mijn bureau kwam zei hij direct aan die persoon dat ik voor de opvolging ging zorgen want ik was zwanger! En wat zag ik er weer stralend uit! Owké… Ik denk niet dat die nieuwe persoon op zo’n
Info zat te wachten, maar goed..
Verder tijdens de lucnhpauze of koffiepauze was het steeds van ‘oh je ziet er precies wat moe uit…’ Ik zeg dan van nee hoor, voel me prima…’ja, je ziet toch wat bleekjes hoor…’ En zo nog meer van die zaken, zo vroeg hij nog of ik al wist waar ik zou bevallen… Ik ben nog maar 4 maand! Wat doet dat er toe! Voor hem dan nog, een man van 50+ die ik notabene nog maar 2 maand ken…
Dan hadden we teambuilding… Was een soort van schattenjacht, na afloop sta ik wat na te babbelen met collega’s komt hij naar mij toe en neemt zonder aanleiding mijn handen vast en begint ze te wrijven… ‘Ja, ik had de indruk dat je koude handen had’ Ik zeg van nee helemaal niet!
Op die moment was ik echt pissig. We zaten bij hem in de auto om terug te rijden en hij stond er op om mij thuis af te zetten. Echter had ik mijn treinticket al gekocht maar hij bleef aandringen. Het was al laat en het lag toch op zijn weg. Ik heb voet bij stuk gehouden en zij dat ik met de trein ging en dat ik echt wel mijn plan kon trekken.
Laatste feit, die week vroeg hij of ik goed was thuisgekomen en of mijn vriend mij gemist had (teambuilding was 2 dagen). Ik zei dat het maar 2 dagen was, niet overdrijven. Dan was het van ‘was hij niet tevreden dan?, had hij geen bloemetje voorzien?’ dat was nu wel wat lacherig, maar het lachen vergaat me nu wel stillaan. Ik ben op het punt gekomen dat ik hem niet meer in mijn buurt kan verdragen…En het ergst van al is, ik vind dat ik in fout ben, want ik had al veel eerder mijn grenzen moeten aangeven. Maar ik heb het daar heel moeilijk mee. Ik ben bang dat als ik iets ga zeggen tegen hem dat hij gaat zeggen van ‘maar wat bedoel je in hemelsnaam, ik wou gewoon vriendelijk zijn etc…’ Door de collega’s wordt hij ook gezien als een ‘vaderlijk figuur’…dus ik vrees dat ik daar ook bot ga vangen…
Ondertussen krijg ik wel de kriebels telkens ik hem zie… Wat doe ik? Praten met mijn chef? Toch collega in vertrouwen nemen? Of overdrijf ik, en nemen mijn hormonen een loopje met mij?
Ik heb even inzicht nodig. Ik zit met een vervelende situatie op het werk die ik momenteel nog niet durf te bespreken met een andere collega uit angst te horen dat ik overdrijf.
Ik ben 4 maanden zwanger. Een tweetal maand geleden is er bij ons een mannelijke collega aan het werk die van een andere afdeling komt. Hij is 50+. Hij kwam heel zacht en open over, een beetje de lieve opa zeg maar.
Ik vond dit heel aangenaam en voelde me in het begin dan ook op het gemak bij hem. Ik deed dan ook regelmatig een praatje met hem. De aankondiging van mijn zwangerschap heb ik gedaan aan de koffietafel waar alle collega’s aanwezig waren.
Echter die dag, was hij er niet bij. Toen ik hem een paar dagen later op de trap tegen kwam bleek dat hij nog niet op de hoogte was. Ik heb het hem verteld en uiteraard was hij blij voor mij. Vanaf toen is de ‘ellende’ een beetje begonnen zeg maar.
Het begon enkele dagen nadien, hij kwam in mijn bureau, ik zat alleen. Hij vroeg hoe het ging met mij en indien ik vragen had over de zwangerschap ik die steeds aan hem kon vragen. (zijn dochter was namelijk 6 maanden geleden net bevallen)
Ik bedankte vriendelijk. Dan vraagt hij of ik al wist of ik borstvoeding ging geven??? Op het moment zelf heb ik wat gemompeld dat ik dat nog niets wist… maar achteraf vond ik het toch wel een heel bizarre vraag…
Enkele tijd later deed hij de ronde met een nieuwe collega, toen hij in mijn bureau kwam zei hij direct aan die persoon dat ik voor de opvolging ging zorgen want ik was zwanger! En wat zag ik er weer stralend uit! Owké… Ik denk niet dat die nieuwe persoon op zo’n
Info zat te wachten, maar goed..
Verder tijdens de lucnhpauze of koffiepauze was het steeds van ‘oh je ziet er precies wat moe uit…’ Ik zeg dan van nee hoor, voel me prima…’ja, je ziet toch wat bleekjes hoor…’ En zo nog meer van die zaken, zo vroeg hij nog of ik al wist waar ik zou bevallen… Ik ben nog maar 4 maand! Wat doet dat er toe! Voor hem dan nog, een man van 50+ die ik notabene nog maar 2 maand ken…
Dan hadden we teambuilding… Was een soort van schattenjacht, na afloop sta ik wat na te babbelen met collega’s komt hij naar mij toe en neemt zonder aanleiding mijn handen vast en begint ze te wrijven… ‘Ja, ik had de indruk dat je koude handen had’ Ik zeg van nee helemaal niet!
Op die moment was ik echt pissig. We zaten bij hem in de auto om terug te rijden en hij stond er op om mij thuis af te zetten. Echter had ik mijn treinticket al gekocht maar hij bleef aandringen. Het was al laat en het lag toch op zijn weg. Ik heb voet bij stuk gehouden en zij dat ik met de trein ging en dat ik echt wel mijn plan kon trekken.
Laatste feit, die week vroeg hij of ik goed was thuisgekomen en of mijn vriend mij gemist had (teambuilding was 2 dagen). Ik zei dat het maar 2 dagen was, niet overdrijven. Dan was het van ‘was hij niet tevreden dan?, had hij geen bloemetje voorzien?’ dat was nu wel wat lacherig, maar het lachen vergaat me nu wel stillaan. Ik ben op het punt gekomen dat ik hem niet meer in mijn buurt kan verdragen…En het ergst van al is, ik vind dat ik in fout ben, want ik had al veel eerder mijn grenzen moeten aangeven. Maar ik heb het daar heel moeilijk mee. Ik ben bang dat als ik iets ga zeggen tegen hem dat hij gaat zeggen van ‘maar wat bedoel je in hemelsnaam, ik wou gewoon vriendelijk zijn etc…’ Door de collega’s wordt hij ook gezien als een ‘vaderlijk figuur’…dus ik vrees dat ik daar ook bot ga vangen…
Ondertussen krijg ik wel de kriebels telkens ik hem zie… Wat doe ik? Praten met mijn chef? Toch collega in vertrouwen nemen? Of overdrijf ik, en nemen mijn hormonen een loopje met mij?
woensdag 22 februari 2017 14:24
quote:zakdoek schreef op 22 februari 2017 @ 14:11:
Nee, belletjes gaan niet zomaar rinkelen helaas. Hij kan het korter antwoorden heel anders interpreteren dan jij het bedoelt. Je staat er van te kijken hoe verschillend mensen dat gedrag kunnen verklaren.
je ziet hier al hoe verschillend het gedrag van je collega beleefd wordt door verschillende mensen.
Als je je collega iets duidelijker wilt zeggen wat je vervelend vindt, kan het helpen door met een compliment te beginnen: ik vind het heel aardig van je dat je je zo betrokken voelt bij mijn zwangerschap, maar.... ik heb een royale bufferzone/ het voelt voor mij iets te dichtbij, mensen zijn daar nu eenmaal verschillend in.. zoiets. En als je dan bijvoorbeeld naar zijn kleinkind vraagt, leid je de aandacht af van de vervelende boodschap die je hem gaf.
Blijft hij daarna doorgaan met vaderen, dan weet je dat hij een dikke huid heeft en dat je gerust wat Nederlandser (botter) tegen hem kunt zijn.+1
Nee, belletjes gaan niet zomaar rinkelen helaas. Hij kan het korter antwoorden heel anders interpreteren dan jij het bedoelt. Je staat er van te kijken hoe verschillend mensen dat gedrag kunnen verklaren.
je ziet hier al hoe verschillend het gedrag van je collega beleefd wordt door verschillende mensen.
Als je je collega iets duidelijker wilt zeggen wat je vervelend vindt, kan het helpen door met een compliment te beginnen: ik vind het heel aardig van je dat je je zo betrokken voelt bij mijn zwangerschap, maar.... ik heb een royale bufferzone/ het voelt voor mij iets te dichtbij, mensen zijn daar nu eenmaal verschillend in.. zoiets. En als je dan bijvoorbeeld naar zijn kleinkind vraagt, leid je de aandacht af van de vervelende boodschap die je hem gaf.
Blijft hij daarna doorgaan met vaderen, dan weet je dat hij een dikke huid heeft en dat je gerust wat Nederlandser (botter) tegen hem kunt zijn.+1
woensdag 22 februari 2017 14:26
Waarom vond je het wel leuk en zocht je hem veel op voor je zwangerschap? Ik lees geen heel rare dingen. Je mag de aandacht niet leuk vinden. Ik zou wat meer afstand nemen. Ik vind het wel raar dat belangstelling van iemand die je aardig vond nu ineens afschuwelijk is. Hormonen?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 22 februari 2017 14:27
woensdag 22 februari 2017 14:33
quote:ceratinia schreef op 22 februari 2017 @ 13:55:
Ik ben inderdaad Vlaamse. En ik denk ook dat Nederlanders dit gedrag minder aanstotend zullen vinden dan Vlamingen. Daar bedoel ik verder niets mee
Ik zal proberen wat duidelijker te zijn naar hem toe en eerlijk ik denk ook niet dat hij enig besef heeft van hoe ik me hieronder voel...al ben ik de laatste tijd veel korter in mijn antwoorden. Ik hoop dan dat er een belletje zal gaan rinkelen. Maar precies nog niet...
Met een beetje pech gaat er een verkeerd belletje rinkelen. "Je doet zo kortaf, gaat het wel goed met je?"
Gaat ie zich extra met je bemoeien.
Ik ben inderdaad Vlaamse. En ik denk ook dat Nederlanders dit gedrag minder aanstotend zullen vinden dan Vlamingen. Daar bedoel ik verder niets mee
Ik zal proberen wat duidelijker te zijn naar hem toe en eerlijk ik denk ook niet dat hij enig besef heeft van hoe ik me hieronder voel...al ben ik de laatste tijd veel korter in mijn antwoorden. Ik hoop dan dat er een belletje zal gaan rinkelen. Maar precies nog niet...
Met een beetje pech gaat er een verkeerd belletje rinkelen. "Je doet zo kortaf, gaat het wel goed met je?"
Gaat ie zich extra met je bemoeien.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
woensdag 22 februari 2017 14:34
Ik lees ook geen heel rare dingen, hij klinkt als heel betrokken, maar niet alsof hij meer van je wil. Maar het is je goed recht dat onplezierig te vinden en dit niet te willen. De grens die hij overschrijdt, is dat hij een collega is en niet een vriend, dus in jouw positie zou ik duidelijk, maar wel vriendelijk, tegen hem zeggen dat je het waardeert dat hij zo vriendelijk en meelevend is, maar dat hij een collega is en geen vriend en dat je daarom zakelijk met hem wil om gaan en dus niet met hem over persoonlijke dingen wil praten. Dat kan je elke keer als hij weer over je zwangerschap of je relatie begint, herhalen. Steeds iets minder vriendelijk.
Spreuken 18:2
woensdag 22 februari 2017 14:42
quote:Fee-de-Goede schreef op 22 februari 2017 @ 14:37:
Iets met zwangerschapshormonen.
Nu heb ik die ook , maar ik ben hier wel strakker in, juist omdat ik voor 95% tussen de mannen zit. En die 50+ zijn zeker geen onschuldige opaatjes.
Hoeft hier niet te zijn, maar TO vindt het vervelend en hij gaat dus haar grenzen over. Ze is al zover dat ze kortaf is. Kan ze beter iets duidelijker zijn
Iets met zwangerschapshormonen.
Nu heb ik die ook , maar ik ben hier wel strakker in, juist omdat ik voor 95% tussen de mannen zit. En die 50+ zijn zeker geen onschuldige opaatjes.
Hoeft hier niet te zijn, maar TO vindt het vervelend en hij gaat dus haar grenzen over. Ze is al zover dat ze kortaf is. Kan ze beter iets duidelijker zijn
woensdag 22 februari 2017 15:04
quote:ceratinia schreef op 22 februari 2017 @ 13:55:
Ik ben inderdaad Vlaamse. En ik denk ook dat Nederlanders dit gedrag minder aanstotend zullen vinden dan Vlamingen. Daar bedoel ik verder niets mee
Ik zal proberen wat duidelijker te zijn naar hem toe en eerlijk ik denk ook niet dat hij enig besef heeft van hoe ik me hieronder voel...al ben ik de laatste tijd veel korter in mijn antwoorden. Ik hoop dan dat er een belletje zal gaan rinkelen. Maar precies nog niet...
Nederlanders vinden hun persoonlijke ruimte net zo belangrijk hoor!
Maar ik weet niet of Vlamingen denken dat anderen hun gedachten kunnen lezen.
Ik ben inderdaad Vlaamse. En ik denk ook dat Nederlanders dit gedrag minder aanstotend zullen vinden dan Vlamingen. Daar bedoel ik verder niets mee
Ik zal proberen wat duidelijker te zijn naar hem toe en eerlijk ik denk ook niet dat hij enig besef heeft van hoe ik me hieronder voel...al ben ik de laatste tijd veel korter in mijn antwoorden. Ik hoop dan dat er een belletje zal gaan rinkelen. Maar precies nog niet...
Nederlanders vinden hun persoonlijke ruimte net zo belangrijk hoor!
Maar ik weet niet of Vlamingen denken dat anderen hun gedachten kunnen lezen.
woensdag 22 februari 2017 15:27
Nee, uiteraard niet. Met vrouwelijke collega's praat ik open over de zwangerschap. Dat is toch maar normaal? Al heeft nog geen enkel vrouwelijke collega mij de vragen gesteld die hij reeds gesteld heeft. Iemand vroeg me waarom ik in het begin geen problemen met hem had. Is een goede vraag, zijn zachtaardig karakter viel me op. Ik vond het aangenaam dat hij bereikbaar was voor een gewoon praatje. Heel anders dan de andere hoger geplaatste collega's die minder bereikbaar zijn. Maar als ik wist dat hij dit zag als een soort van vrijgeleide om mij eender wat te vragen had ik zelf wat terughoudender geweest.
woensdag 22 februari 2017 15:40
Ik vind het een beetje hypocriet dat je wel open over je zwangerschap praat met vrouwelijke collega's en geen bezwaar hebt bij hun vragen. Wie weet zullen zij ook wel eens een keer borstvoeding ter sprake brengen. Of is dat dan geen probleem opeens, omdat ze zelf ook borsten hebben?
Denk je dat een man altijd bijbedoelingen heeft als hij interesse toont in je zwangerschap?
Denk je dat een man altijd bijbedoelingen heeft als hij interesse toont in je zwangerschap?
woensdag 22 februari 2017 15:41
As we speak, hij stond weer in mijn bureau. Direct tegen mij gaan staan. Het was duidelijk dat hij geen welbepaalde vraag had. Hij wou weten wat voor werk ik nu eigenlijk deed. En ja hoor, kort nadien, hoe voel je je? Nog geen speciale zin in iets? Bij de gynaecoloog alles goed? En dan Hoe oud ben je? En geloof me ik heb aan jullie tips gedacht, op zo'n moment vind ik het aartsmoeilijk om assertief te zijn. Verdorie zeg, laat me gewoon gerust, creep.
woensdag 22 februari 2017 15:42
Misschien had zijn dochter wel twijfels/problemen met de borstvoeding.
Misschien wel casussen vanuit zijn familie perspectief....
Kan ook gewoon oprechte interesse zijn en steun aan willen bieden..... (Mogelijk word hij niet zo betrokken bij zijn dochter...)
Misschien, gewoon misschien... moet je het allemaal niet zo negatief opvatten.
Hij heeft je tenslotte niet aangerand of dingen daar toe gedaan.
Sommige mensen zijn nou meer van het aanraken, is voor hun een soort genegenheid tonen van... "ik ben er voor je"... zat mannen mee gemaakt van mijn vaders leeftijd (collega's van hem ook nog is) die mij dan een knuffel geven, arm om me heen of even mijn handen vast pakken.... Soms zijn mensen nou eenmaal zo...
Maar omdat het hier een man betreft is het zeker verkeerd? Bij Vrouwelijke collega's was het natuurlijk wel allemaal normaal geweest.
Misschien wel casussen vanuit zijn familie perspectief....
Kan ook gewoon oprechte interesse zijn en steun aan willen bieden..... (Mogelijk word hij niet zo betrokken bij zijn dochter...)
Misschien, gewoon misschien... moet je het allemaal niet zo negatief opvatten.
Hij heeft je tenslotte niet aangerand of dingen daar toe gedaan.
Sommige mensen zijn nou meer van het aanraken, is voor hun een soort genegenheid tonen van... "ik ben er voor je"... zat mannen mee gemaakt van mijn vaders leeftijd (collega's van hem ook nog is) die mij dan een knuffel geven, arm om me heen of even mijn handen vast pakken.... Soms zijn mensen nou eenmaal zo...
Maar omdat het hier een man betreft is het zeker verkeerd? Bij Vrouwelijke collega's was het natuurlijk wel allemaal normaal geweest.
woensdag 22 februari 2017 15:45
quote:ceratinia schreef op 22 februari 2017 @ 15:41:
As we speak, hij stond weer in mijn bureau. Direct tegen mij gaan staan. Het was duidelijk dat hij geen welbepaalde vraag had. Hij wou weten wat voor werk ik nu eigenlijk deed. En ja hoor, kort nadien, hoe voel je je? Nog geen speciale zin in iets? Bij de gynaecoloog alles goed? En dan Hoe oud ben je? En geloof me ik heb aan jullie tips gedacht, op zo'n moment vind ik het aartsmoeilijk om assertief te zijn. Verdorie zeg, laat me gewoon gerust, creep.
Dat is ook moeilijk hoor, om onvoorbereidt assertief te doen. Het beste is om een Klein gesprekje voor te bereiden, met wat je ongeveer wilt zeggen, en dan naar hem toegaan en het uitleggen/zeggen. Dan ben je wel voorbereid en is het een stuk makkelijker
succes
As we speak, hij stond weer in mijn bureau. Direct tegen mij gaan staan. Het was duidelijk dat hij geen welbepaalde vraag had. Hij wou weten wat voor werk ik nu eigenlijk deed. En ja hoor, kort nadien, hoe voel je je? Nog geen speciale zin in iets? Bij de gynaecoloog alles goed? En dan Hoe oud ben je? En geloof me ik heb aan jullie tips gedacht, op zo'n moment vind ik het aartsmoeilijk om assertief te zijn. Verdorie zeg, laat me gewoon gerust, creep.
Dat is ook moeilijk hoor, om onvoorbereidt assertief te doen. Het beste is om een Klein gesprekje voor te bereiden, met wat je ongeveer wilt zeggen, en dan naar hem toegaan en het uitleggen/zeggen. Dan ben je wel voorbereid en is het een stuk makkelijker
succes
woensdag 22 februari 2017 15:45
quote:ceratinia schreef op 22 februari 2017 @ 15:41:
As we speak, hij stond weer in mijn bureau. Direct tegen mij gaan staan. Het was duidelijk dat hij geen welbepaalde vraag had. Hij wou weten wat voor werk ik nu eigenlijk deed. En ja hoor, kort nadien, hoe voel je je? Nog geen speciale zin in iets? Bij de gynaecoloog alles goed? En dan Hoe oud ben je? En geloof me ik heb aan jullie tips gedacht, op zo'n moment vind ik het aartsmoeilijk om assertief te zijn. Verdorie zeg, laat me gewoon gerust, creep.
Als je het zo blijft opkroppen ga je vanzelf een keer tegen hem uitvaren, en dan komt dat voor hem volkomen onverwacht. Of je gaat toch achter zn rug om kletsen en dat is ook funest voor de goede werk-verstandhoudingen.
Oefen gewoon voor jezelf de zinnen die we je hier aanreiken. Zeg dan 'Piet, je gaat te ver, ik vind het niet fijn dat je zo persoonlijk wordt, ik voel me goed en wil graag doorwerken, dag.
As we speak, hij stond weer in mijn bureau. Direct tegen mij gaan staan. Het was duidelijk dat hij geen welbepaalde vraag had. Hij wou weten wat voor werk ik nu eigenlijk deed. En ja hoor, kort nadien, hoe voel je je? Nog geen speciale zin in iets? Bij de gynaecoloog alles goed? En dan Hoe oud ben je? En geloof me ik heb aan jullie tips gedacht, op zo'n moment vind ik het aartsmoeilijk om assertief te zijn. Verdorie zeg, laat me gewoon gerust, creep.
Als je het zo blijft opkroppen ga je vanzelf een keer tegen hem uitvaren, en dan komt dat voor hem volkomen onverwacht. Of je gaat toch achter zn rug om kletsen en dat is ook funest voor de goede werk-verstandhoudingen.
Oefen gewoon voor jezelf de zinnen die we je hier aanreiken. Zeg dan 'Piet, je gaat te ver, ik vind het niet fijn dat je zo persoonlijk wordt, ik voel me goed en wil graag doorwerken, dag.
woensdag 22 februari 2017 15:47
quote:ceratinia schreef op 22 februari 2017 @ 15:46:
Nou zeg, noem me dan maar conservatief. Ik vind het heel raar dat een man waar je amper 2 maand collega van bent en nog geeneens een directe begint over borstvoeding. En daar sta ik heus niet alleen in. In België dan
Ik vind het ook niet kies van hem. Maar zolang TO niet aangeeft dat ze niet van die vragen gediend is, weet hij niet dat ze het niet prettig vindt. En zal hij er dus mee doorgaan, want hij vindt het gewone belangstelling.
Wat is er toch mis met gewoon aangeven wat je niet prettig vindt?
Nou zeg, noem me dan maar conservatief. Ik vind het heel raar dat een man waar je amper 2 maand collega van bent en nog geeneens een directe begint over borstvoeding. En daar sta ik heus niet alleen in. In België dan
Ik vind het ook niet kies van hem. Maar zolang TO niet aangeeft dat ze niet van die vragen gediend is, weet hij niet dat ze het niet prettig vindt. En zal hij er dus mee doorgaan, want hij vindt het gewone belangstelling.
Wat is er toch mis met gewoon aangeven wat je niet prettig vindt?
woensdag 22 februari 2017 15:49
Dus.. Eerst maak je steeds een praatje met hem.
En nu je zwanger bent en hij informeert naar je zwangerschap, gaat iedere vraag te ver, vind je hem een creep en vind je dat je misschien zelfs je lg moet informeren.
Raar eigenlijk. Als t om een vrouwelijke collega zou gaan, was er blijkbaar nix aan de hand. Vind het niet echt fair.
Geen idee waarom hij allerlei vragen heeft, maar voor sommigen mannen is dit de manier van meeleven. Je maakt het wel erg groot allemaal.
En nu je zwanger bent en hij informeert naar je zwangerschap, gaat iedere vraag te ver, vind je hem een creep en vind je dat je misschien zelfs je lg moet informeren.
Raar eigenlijk. Als t om een vrouwelijke collega zou gaan, was er blijkbaar nix aan de hand. Vind het niet echt fair.
Geen idee waarom hij allerlei vragen heeft, maar voor sommigen mannen is dit de manier van meeleven. Je maakt het wel erg groot allemaal.
woensdag 22 februari 2017 15:54
Hij komt speciaal naar mijn bureau voor zo'n vragen te stellen. We zitten niet vlak bijeen.Toe nu. Ik wil jullie niet overtuigen maar dit is toch bizar...hoedanook zal ik hem moeten aanspreken wil ik dat het stopt. Dat is een feit. En ja, ik bespreek het met mijn vriend. Die vindt het ook veel te ver gaan.
woensdag 22 februari 2017 15:57
quote:ceratinia schreef op 22 februari 2017 @ 15:50:
Maar gaat hij echt te ver? Ja voor mij persoonlijk wel. Maar wat als hij zegt 'nou Cera dit is toch echt een overdreven reactie hoor' sta ik daar mooi. Voel ik me nog een conservatieve non erbij.dan zeg je 'voor mij voelt het vervelend, jammer dat jij dat overdreven vindt, maar het is toch echt mijn gevoel, en ik wil nu graag verder werken, dag Piet'
Maar gaat hij echt te ver? Ja voor mij persoonlijk wel. Maar wat als hij zegt 'nou Cera dit is toch echt een overdreven reactie hoor' sta ik daar mooi. Voel ik me nog een conservatieve non erbij.dan zeg je 'voor mij voelt het vervelend, jammer dat jij dat overdreven vindt, maar het is toch echt mijn gevoel, en ik wil nu graag verder werken, dag Piet'
woensdag 22 februari 2017 16:03
Dus je vond zijn zachtaardige karakter leuk zeg je. Maar dat hij beschermend een zwangere vrouw naar huis wil brengen, gaat te ver?
Dan schrijf je dat je het fijn vond dat hij bereikbaar was voor een praatje. (Beide uit je post van 15.27). Maar als hij nu komt voor een praatje (nota bene over zoiets moois in jouw leven, de meesten zwangeren praten graag over de zwangerschap) is hij een creep.
Ik vind het echt allemaal niet zo fair van je.
Behalve het handen wrijven, zie ik geen grensoverschrijdende zaken. Misschien eens overdenken over hormonen een rol spelen?
Dan schrijf je dat je het fijn vond dat hij bereikbaar was voor een praatje. (Beide uit je post van 15.27). Maar als hij nu komt voor een praatje (nota bene over zoiets moois in jouw leven, de meesten zwangeren praten graag over de zwangerschap) is hij een creep.
Ik vind het echt allemaal niet zo fair van je.
Behalve het handen wrijven, zie ik geen grensoverschrijdende zaken. Misschien eens overdenken over hormonen een rol spelen?
woensdag 22 februari 2017 16:05
Ik snap wel wat je bedoelt denk ik. Als je had geschreven dat hij ongevraagd zijn hand op je buik had gelegd, had iedereen hier gestuiterd van verontwaardiging. Maar dit soort intieme vragen stellen kan net zo goed ongemakkelijk voelen. Normaal zou je een vraag over je borsten van een mannelijke collega van 50+ nooit geaccepteerd hebben (zoals je het aanraken van je buik ook niet geaccepteerd zou hebben), maar nu je zwanger bent zou het opeens wél mogen. Ik begrijp dat dat raar voelt.
Wat denk ik het vervelendste is, is dat hij zo directe vragen stelt over zaken die voor jou heel privé voelen. Waardoor het voelt alsof hij naar je borsten informeert, in plaats van naar de voeding voor je kind. En hetzelfde bij de vragen over je relatie. Alsof het nu opeens heel legitiem is om te vragen of je vriend je niet gemist heeft, terwijl dat in eenzelfde situatie bij een niet-zwangere vrouw wellicht niet in hem opgekomen zou zijn omdat het een ongemakkelijke vraag is.
Dat hij net een kleinkind heeft gekregen, zal ongetwijfeld allemaal emoties bij hem aanwakkeren, waardoor hij zich minder geremd voelt om jou ook al die vragen te stellen. Dus het is allemaal wel te verklaren. Maar ik zou het wel begrenzen, als ik jou was. En begrenzen doe je gewoon door het te benoemen. "Ik vind het niet nodig dat je zo naar mijn relatie informeert, dat lijkt me niet relevant voor onze professionele relatie." of "Ik snap dat het een onderwerp is dat dicht bij je staat, na de geboorte van je kleinkind, maar ik vind het niet prettig om hier op mijn werk te praten over welke voeding ik mijn baby ga geven." of "Ik ben een grote meid en dat ik zwanger ben, betekent niet dat ik de trein niet meer kan pakken. Ik hecht veel waarde aan mijn zelfstandigheid, ik vind het niet prettig dat je zo aandringt als ik aangeef geen lift nodig te hebben."
Oefen thuis voor de situaties die je beschrijft voor de spiegel antwoorden die jou goed liggen, maar waarin je wel duidelijk aangeeft dat hij je grens overgaat. Dus niet omkleed in excuses en met dubbele bodem, maar direct en duidelijk. Wat overigens prima kan zonder bot te zijn, door het bij jezelf te houden. Jij vindt iets niet prettig en je wil daarom dat het stopt.
Een collega in vertrouwen nemen, zou ik niet doen. Voor je het weet ontstaat er geroddel, dat komt jullie beiden niet ten goede. Eerst gewoon zelf aanspreken. En als hij dat niet begrijpt, een tandje duidelijker aanspreken, of een toontje luider zodat je collega's het ook horen. Als hij dan nog steeds doorgaat, dan pas je leidinggevende inschakelen.
Overigens denk ik dat je je er wel bewust van moet zijn, dat als je de ins en outs van persoonlijke zaken als een zwangerschap met de ene groep collega's bespreekt, dat ook voor andere collega's misschien de deur open zet om je daarop aan te spreken. Zeker bij een man die net opa is geworden, dus die middenin de warme emoties rondom baby's en zwangerschappen zit, kan dat ervoor zorgen dat de grenzen nog vager worden. Dus wat je zelf zou kunnen doen, is je afvragen of je wel zulke persoonlijke gesprekken met je andere collega's moet voeren op je werk.
Wat denk ik het vervelendste is, is dat hij zo directe vragen stelt over zaken die voor jou heel privé voelen. Waardoor het voelt alsof hij naar je borsten informeert, in plaats van naar de voeding voor je kind. En hetzelfde bij de vragen over je relatie. Alsof het nu opeens heel legitiem is om te vragen of je vriend je niet gemist heeft, terwijl dat in eenzelfde situatie bij een niet-zwangere vrouw wellicht niet in hem opgekomen zou zijn omdat het een ongemakkelijke vraag is.
Dat hij net een kleinkind heeft gekregen, zal ongetwijfeld allemaal emoties bij hem aanwakkeren, waardoor hij zich minder geremd voelt om jou ook al die vragen te stellen. Dus het is allemaal wel te verklaren. Maar ik zou het wel begrenzen, als ik jou was. En begrenzen doe je gewoon door het te benoemen. "Ik vind het niet nodig dat je zo naar mijn relatie informeert, dat lijkt me niet relevant voor onze professionele relatie." of "Ik snap dat het een onderwerp is dat dicht bij je staat, na de geboorte van je kleinkind, maar ik vind het niet prettig om hier op mijn werk te praten over welke voeding ik mijn baby ga geven." of "Ik ben een grote meid en dat ik zwanger ben, betekent niet dat ik de trein niet meer kan pakken. Ik hecht veel waarde aan mijn zelfstandigheid, ik vind het niet prettig dat je zo aandringt als ik aangeef geen lift nodig te hebben."
Oefen thuis voor de situaties die je beschrijft voor de spiegel antwoorden die jou goed liggen, maar waarin je wel duidelijk aangeeft dat hij je grens overgaat. Dus niet omkleed in excuses en met dubbele bodem, maar direct en duidelijk. Wat overigens prima kan zonder bot te zijn, door het bij jezelf te houden. Jij vindt iets niet prettig en je wil daarom dat het stopt.
Een collega in vertrouwen nemen, zou ik niet doen. Voor je het weet ontstaat er geroddel, dat komt jullie beiden niet ten goede. Eerst gewoon zelf aanspreken. En als hij dat niet begrijpt, een tandje duidelijker aanspreken, of een toontje luider zodat je collega's het ook horen. Als hij dan nog steeds doorgaat, dan pas je leidinggevende inschakelen.
Overigens denk ik dat je je er wel bewust van moet zijn, dat als je de ins en outs van persoonlijke zaken als een zwangerschap met de ene groep collega's bespreekt, dat ook voor andere collega's misschien de deur open zet om je daarop aan te spreken. Zeker bij een man die net opa is geworden, dus die middenin de warme emoties rondom baby's en zwangerschappen zit, kan dat ervoor zorgen dat de grenzen nog vager worden. Dus wat je zelf zou kunnen doen, is je afvragen of je wel zulke persoonlijke gesprekken met je andere collega's moet voeren op je werk.
