Werk & Studie
alle pijlers
nieuw werk zoeken met geestelijke klachten
maandag 23 februari 2015 13:55
Hallo allemaal,
Een poosje geleden schreef ik over mijn geestelijke klachten, dat ik op het randje stond van burn-out. Het kabbelt nog steeds verder, ik werk wat minder en doe echt mijn best aan mezelf te werken. (Op tijd naar bed, sporten, gestart met St Janskruid en valeriaan). Hoe het gaat wisselt nogal. Mijn man heeft nieuw werk, standaard 5 nachtdiensten per week. We gaan groots verbouwen, over ca 5 weken van start (uitbouw, nieuwe keuken, beton storten, vloerverwarming met plavuizen, nieuw plafond, eigenlijk de hele begane grond herbouwen).
Helaas nog wat tegenslagen gekregen...missed abortion bij 9 weken, wat nogal wat herinneringen opgeroepen heeft aan het overlijden van onze 1e dochter. Paar dagen daarvoor gehoord dat mijn contract niet verlengd gaat worden. Deze loopt tot 1-6, als doktersassistente bij een huisarts, 2 dagen per week. Vervelend, maar op zich niet heel erg, ik zit niet echt op mijn plek daar. Ik mag eerder weg en zou dit ook graag doen.
Nu zit ik een beetje klem. Ik weet nam niet of ik wel in dit vak wil blijven. Continue drukte, mensen die van alles van je willen, ik weet niet of ik dat nog kan en zie zitten. Ik heb hier altijd problemen mee gehad, sinds ik moeder ben des te meer. Door mijn geestelijke klachten ben ik mezelf een beetje kwijt, ik ben erg onzeker en weet niet goed meer wie ik nou eigenlijk ben. Echt omscholen zal denk ik niet gaan, omdat ik doordeweeks niet meer dan 2 dagen beschikbaar ben. (Ik werk in het weekend en volg een cursus). Bovendien lukt het me niet eens een beroepskeuzetest in te vullen. Ik moet dichtbij werken, omdat ik het anders niet red mijn dochter op tijd te brengen en te halen bij het kinderdagverblijf.
Wat kan ik nu het beste doen? Doorgaan met werken aan mezelf in de hoop dat ik wel weet wat ik wil als het zo ver is? Praten met het uwv? Anders?
Ik hoor graag wat jullie er van denken.
Een poosje geleden schreef ik over mijn geestelijke klachten, dat ik op het randje stond van burn-out. Het kabbelt nog steeds verder, ik werk wat minder en doe echt mijn best aan mezelf te werken. (Op tijd naar bed, sporten, gestart met St Janskruid en valeriaan). Hoe het gaat wisselt nogal. Mijn man heeft nieuw werk, standaard 5 nachtdiensten per week. We gaan groots verbouwen, over ca 5 weken van start (uitbouw, nieuwe keuken, beton storten, vloerverwarming met plavuizen, nieuw plafond, eigenlijk de hele begane grond herbouwen).
Helaas nog wat tegenslagen gekregen...missed abortion bij 9 weken, wat nogal wat herinneringen opgeroepen heeft aan het overlijden van onze 1e dochter. Paar dagen daarvoor gehoord dat mijn contract niet verlengd gaat worden. Deze loopt tot 1-6, als doktersassistente bij een huisarts, 2 dagen per week. Vervelend, maar op zich niet heel erg, ik zit niet echt op mijn plek daar. Ik mag eerder weg en zou dit ook graag doen.
Nu zit ik een beetje klem. Ik weet nam niet of ik wel in dit vak wil blijven. Continue drukte, mensen die van alles van je willen, ik weet niet of ik dat nog kan en zie zitten. Ik heb hier altijd problemen mee gehad, sinds ik moeder ben des te meer. Door mijn geestelijke klachten ben ik mezelf een beetje kwijt, ik ben erg onzeker en weet niet goed meer wie ik nou eigenlijk ben. Echt omscholen zal denk ik niet gaan, omdat ik doordeweeks niet meer dan 2 dagen beschikbaar ben. (Ik werk in het weekend en volg een cursus). Bovendien lukt het me niet eens een beroepskeuzetest in te vullen. Ik moet dichtbij werken, omdat ik het anders niet red mijn dochter op tijd te brengen en te halen bij het kinderdagverblijf.
Wat kan ik nu het beste doen? Doorgaan met werken aan mezelf in de hoop dat ik wel weet wat ik wil als het zo ver is? Praten met het uwv? Anders?
Ik hoor graag wat jullie er van denken.
maandag 23 februari 2015 14:10
maandag 23 februari 2015 15:04
quote:banaanaap schreef op 23 februari 2015 @ 14:03:
Hoe noodzakelijk is die verbouwing?
Want met een burn-out op de loer zou ik niet aan zo'n grootscheeps project beginnen. Eerst de basis op de rit. Emoties verwerken en zoeken naar (passend) werk in de buurt.
Geheel mee eens. Waar begin je aan als je al zoveel moeite hebt met overleven. En een aantal zaken heb meegemaakt.
En dan nog dit en dan nog dat. Werken moet vaak, maar in je vrije tijd nog een aantal verplichtingen opleggen. En je man werkt ook nog eens 5 nachten. Flinke pittige boel zeg.
Hoe noodzakelijk is die verbouwing?
Want met een burn-out op de loer zou ik niet aan zo'n grootscheeps project beginnen. Eerst de basis op de rit. Emoties verwerken en zoeken naar (passend) werk in de buurt.
Geheel mee eens. Waar begin je aan als je al zoveel moeite hebt met overleven. En een aantal zaken heb meegemaakt.
En dan nog dit en dan nog dat. Werken moet vaak, maar in je vrije tijd nog een aantal verplichtingen opleggen. En je man werkt ook nog eens 5 nachten. Flinke pittige boel zeg.
maandag 23 februari 2015 15:26
Ik zou die verbouwing even laten voor wat het is. Die verbouwing komt volledig op jouw schouders te rusten want als je partner 5 nachtdiensten draait bij zijn nieuwe baan is hij logischerwijs compleet gesloopt. Waarschijnlijk zal jij ook nog je draai moeten vinden in zijn nieuwe rooster en kost dit wat tijd. Waarom het jezelf zo moeilijk maken met alles wat er al is gebeurd? Neem even de tijd voor jezelf. Het is geen wedstrijdje in het leven. Volgend jaar of over een half jaar verbouwen is ook prima.
Edit: to ik lees ook heel veel onverwerkt leed (o.a. tragische verlies van dochtertje en missed abortion) waar je in je uppie niet meer uitkomt. Therapie lijkt mij een hele goede investering in jezelf. Als je je problemen niet onder ogen ziet, dan ga je er kapot aan en heeft je kindje ook niet zoveel aan een depressieve mama en een uitgeputte papa op de bank. Dus zorg nu even eerst voor jezelf.
Edit: to ik lees ook heel veel onverwerkt leed (o.a. tragische verlies van dochtertje en missed abortion) waar je in je uppie niet meer uitkomt. Therapie lijkt mij een hele goede investering in jezelf. Als je je problemen niet onder ogen ziet, dan ga je er kapot aan en heeft je kindje ook niet zoveel aan een depressieve mama en een uitgeputte papa op de bank. Dus zorg nu even eerst voor jezelf.
De vastheid die je zoekt is even groot als de veranderlijkheid waar jij naar verlangt
maandag 23 februari 2015 15:28
Ik zou de problemen wat serieuzer aanpakken voordat het nog slechter wordt.
Zoek begeleiding bij de ggz. Psycholoog psychiater. Via ha.
Ga wellicht antidepressiva slikken. Dat zijn echte stressverlagers
Ga sporten, structureel drie dagen per week. Dat kan als je geen baan hebt.
Meld je desnoods gewoon ziek. Als het niet gaat dan gaat het niet. Daar heb je recht op. Of wil je werkeloos thuis in de kreukels zitten zonder inkomen?
En die verbouwing gewoon over je heen laten komen. Zeg tegen je man dat jij op dat gebied niks extras kunt doen. Richt je op de verzorging van je kind en het huishouden.
Te laat ingrijpen zorgt voor een grotere dip en langere problemen. Dat is mijn ervaring.
Probeer iedere dag een moment te vinden om aan je toekomstplan te werken. Zet alle scnarios eens op een rij. Wat zou je echt willen? Wat wil je helemaal niet. Omscholen kan maar kost veel geld en tijd als je het serieus wil doen.
Sterkte!
Zoek begeleiding bij de ggz. Psycholoog psychiater. Via ha.
Ga wellicht antidepressiva slikken. Dat zijn echte stressverlagers
Ga sporten, structureel drie dagen per week. Dat kan als je geen baan hebt.
Meld je desnoods gewoon ziek. Als het niet gaat dan gaat het niet. Daar heb je recht op. Of wil je werkeloos thuis in de kreukels zitten zonder inkomen?
En die verbouwing gewoon over je heen laten komen. Zeg tegen je man dat jij op dat gebied niks extras kunt doen. Richt je op de verzorging van je kind en het huishouden.
Te laat ingrijpen zorgt voor een grotere dip en langere problemen. Dat is mijn ervaring.
Probeer iedere dag een moment te vinden om aan je toekomstplan te werken. Zet alle scnarios eens op een rij. Wat zou je echt willen? Wat wil je helemaal niet. Omscholen kan maar kost veel geld en tijd als je het serieus wil doen.
Sterkte!
maandag 23 februari 2015 15:36
Tja als doktersassistente met bij behorend diploma zal je niet snel ergens anders worden aangenomen. Als je dat beroep niet meer ziet zitten, zou je of moeten omscholen, of kijken naar banen waar men niet naar een bepaald diploma vraagt.
Als ik het goed begrijp probeer je en zwanger te worden, en te verbouwen, en heeft je man nieuw werk met 5 nachtdiensten. Zou je niet beter alles na elkaar doen ipv tegelijk? Wat voor cursus volg je, is dit relevant of is het kleien op zolder of zo?
Voor niemand is het vanzelfsprekend om een andere richting in te gaan of zelfs aan een baan te komen, je moet er echt wel iets voor doen.
Als ik het goed begrijp probeer je en zwanger te worden, en te verbouwen, en heeft je man nieuw werk met 5 nachtdiensten. Zou je niet beter alles na elkaar doen ipv tegelijk? Wat voor cursus volg je, is dit relevant of is het kleien op zolder of zo?
Voor niemand is het vanzelfsprekend om een andere richting in te gaan of zelfs aan een baan te komen, je moet er echt wel iets voor doen.
maandag 23 februari 2015 16:14
De verbouwing uitstellen is geen optie. De keuken is al besteld, mijn broer (installateur) gaat de verbouwing doen (samen met zijn personeel en mijn man die dan een paar weken vrij heeft). We hebben een grote zolder die zal fungeren als tijdelijke woonkamer.
Ik werk bij de huisartsenpost en volg een opleiding tot triagiste. Zeker relevant voor mijn toekomst, ook met scholingsovereenkomst.
Volgende zwangerschap is uitgesteld, we willen graag een zomerkind.
Ik weet niet wat ik zou willen. Ik denk dat ik vooral werk zou willen wat geestelijk wat minder van me vraagt. Doordeweeks dan, ik wil wel bij de hap blijven. Thuis land veel op mijn bord, we hebben 6 katten en 3 konijnen en dus een redelijk zwaar huishouden. De konijnen gaan weg, dat zal al schelen. Mijn man begrijpt inmiddels dat ik moet sporten tegen de stress en dit kan nu ook 2 a 3 keer per week (vooral tijdens dutje van dochterlief, hij slaapt dan wel maar is thuis).
Ik werk bij de huisartsenpost en volg een opleiding tot triagiste. Zeker relevant voor mijn toekomst, ook met scholingsovereenkomst.
Volgende zwangerschap is uitgesteld, we willen graag een zomerkind.
Ik weet niet wat ik zou willen. Ik denk dat ik vooral werk zou willen wat geestelijk wat minder van me vraagt. Doordeweeks dan, ik wil wel bij de hap blijven. Thuis land veel op mijn bord, we hebben 6 katten en 3 konijnen en dus een redelijk zwaar huishouden. De konijnen gaan weg, dat zal al schelen. Mijn man begrijpt inmiddels dat ik moet sporten tegen de stress en dit kan nu ook 2 a 3 keer per week (vooral tijdens dutje van dochterlief, hij slaapt dan wel maar is thuis).
maandag 23 februari 2015 18:21
Je bent als het goed is nu 28, ik denk dat een nieuw kindje misschien zelfs nog twee jaar op zich kan laten wachten. Ik zou eerst de opleiding afronden en de verbouwing achter de rug hebben. Je bent inderdaad zoals al eerder iemand zei nogal alleenstaand doordeweeks. 2 jonge kindjes met een baan en studie terwijl je al slecht in je vel zit is imo niet verstandig. Je weet ook niet van tevoren of het een zware zwangerschap kan zijn en dan loop je dus een zeer groot risico op een postnatale depressie of erger. Ik kan geen beslissingen voor jou maken en je leven bepalen, maar mij lijkt het wijs om eerst even de opleiding af te ronden. Je wilt ook nog eens ander werk zoeken maar met een kind onderweg staan niet veel werkgevers om je te springen ben ik bang. Keuzes maken hoort er ook bij. Dus misschien eerst herstellen en opleiding afronden, dan een kind en daarna weer werk zoeken. Ik hoor heel veel en en en.
De vastheid die je zoekt is even groot als de veranderlijkheid waar jij naar verlangt
maandag 23 februari 2015 19:41
quote:trotsemama1987 schreef op 23 februari 2015 @ 16:14:
De verbouwing uitstellen is geen optie. De keuken is al besteld, mijn broer (installateur) gaat de verbouwing doen (samen met zijn personeel en mijn man die dan een paar weken vrij heeft). We hebben een grote zolder die zal fungeren als tijdelijke woonkamer.
Ik werk bij de huisartsenpost en volg een opleiding tot triagiste. Zeker relevant voor mijn toekomst, ook met scholingsovereenkomst.
Volgende zwangerschap is uitgesteld, we willen graag een zomerkind.
Ik weet niet wat ik zou willen. Ik denk dat ik vooral werk zou willen wat geestelijk wat minder van me vraagt. Doordeweeks dan, ik wil wel bij de hap blijven. Thuis land veel op mijn bord, we hebben 6 katten en 3 konijnen en dus een redelijk zwaar huishouden. De konijnen gaan weg, dat zal al schelen. Mijn man begrijpt inmiddels dat ik moet sporten tegen de stress en dit kan nu ook 2 a 3 keer per week (vooral tijdens dutje van dochterlief, hij slaapt dan wel maar is thuis).
Als ik dit zo lees dan lees ik twee gedachtens, aan de ene kant wil je dit werk blijven doen. En je huis verbouwen en een zomerkind en nog een hoop huisdieren. En aan de andere kant ben je gestress en wil je eigenlijk gewoon rust bv met je werk.
Ik denk dat je er nog niet uit bent wat je nu eigenlijk wilt. Ergens van alles en ergens minder of niks ??
De verbouwing uitstellen is geen optie. De keuken is al besteld, mijn broer (installateur) gaat de verbouwing doen (samen met zijn personeel en mijn man die dan een paar weken vrij heeft). We hebben een grote zolder die zal fungeren als tijdelijke woonkamer.
Ik werk bij de huisartsenpost en volg een opleiding tot triagiste. Zeker relevant voor mijn toekomst, ook met scholingsovereenkomst.
Volgende zwangerschap is uitgesteld, we willen graag een zomerkind.
Ik weet niet wat ik zou willen. Ik denk dat ik vooral werk zou willen wat geestelijk wat minder van me vraagt. Doordeweeks dan, ik wil wel bij de hap blijven. Thuis land veel op mijn bord, we hebben 6 katten en 3 konijnen en dus een redelijk zwaar huishouden. De konijnen gaan weg, dat zal al schelen. Mijn man begrijpt inmiddels dat ik moet sporten tegen de stress en dit kan nu ook 2 a 3 keer per week (vooral tijdens dutje van dochterlief, hij slaapt dan wel maar is thuis).
Als ik dit zo lees dan lees ik twee gedachtens, aan de ene kant wil je dit werk blijven doen. En je huis verbouwen en een zomerkind en nog een hoop huisdieren. En aan de andere kant ben je gestress en wil je eigenlijk gewoon rust bv met je werk.
Ik denk dat je er nog niet uit bent wat je nu eigenlijk wilt. Ergens van alles en ergens minder of niks ??
maandag 23 februari 2015 20:22
Er is idd van alles tegelijk gaande. De volgende zwangerschap is uitgesteld, tot augustus / september. Nu 3x in de 1e ronde zwanger geworden, daar maak ik me niet druk om. Zwanger zijn is emotioneel wel zwaar, onze 1e dochter overleed 1 dag voor ik ingeleid zou worden, zonder duidelijke oorzaak. Veel spanning dus, en veeeeel controles. Mijn opleiding eindigt als het goed is in september. De verbouwing is als het goed is klaar eind mei.
Als ik terug kijk op afgelopen tijd zie ik dat ik vrijwel alle sociale contacten afgebroken heb. Ik heb er gewoon geen zin in. Ik ben nogal moe, maar kan me er 's avonds niet toe zetten naar bed te gaan. Geestelijk ben ik erg onrustig, ik kan dingen slecht onthouden en spring van de hak op de tak. Ik heb vooral naar mijn man een kort lontje, al gaat dat geloof ik iets beter nu ik eindelijk weer kan sporten.
De verdeling qua huishouden is nogal oneerlijk, altijd al geweest. Daar kan ik me soms druk om maken, maar ik heb na bijna 12 jaar wel geleerd dat een eerlijke verdeling krijgen er niet in zit. Mijn man helpt af en toe en doet meestal wel wat ik hem vraag.
Het komt er denk ik op neer dat ik aan de ene kant probeer meer rust te creëren, maar aan de andere kant nog een tandje bij wil zetten. Ik probeer de boel meer in balans te krijgen en controle te krijgen over mijn leven. Ik kan me bv ontzettend ergeren aan een rommelig huis, en probeer bv vroeger op te staan om vast te stofzuigen en te dweilen voor onze dochter wakker is. Gewoon omdat ik gemerkt heb dat mijn dag daarna prettiger verloopt.
Gezien alles wat nu gaande is had ik nu niet voor de keuze willen staan wat ik ga doen met mijn werk. Ik wil wel blijven werken doordeweeks, financieel wel prettig en nu kan onze dochter naar het kinderdagverblijf, waar ze veel leert.
Als ik terug kijk op afgelopen tijd zie ik dat ik vrijwel alle sociale contacten afgebroken heb. Ik heb er gewoon geen zin in. Ik ben nogal moe, maar kan me er 's avonds niet toe zetten naar bed te gaan. Geestelijk ben ik erg onrustig, ik kan dingen slecht onthouden en spring van de hak op de tak. Ik heb vooral naar mijn man een kort lontje, al gaat dat geloof ik iets beter nu ik eindelijk weer kan sporten.
De verdeling qua huishouden is nogal oneerlijk, altijd al geweest. Daar kan ik me soms druk om maken, maar ik heb na bijna 12 jaar wel geleerd dat een eerlijke verdeling krijgen er niet in zit. Mijn man helpt af en toe en doet meestal wel wat ik hem vraag.
Het komt er denk ik op neer dat ik aan de ene kant probeer meer rust te creëren, maar aan de andere kant nog een tandje bij wil zetten. Ik probeer de boel meer in balans te krijgen en controle te krijgen over mijn leven. Ik kan me bv ontzettend ergeren aan een rommelig huis, en probeer bv vroeger op te staan om vast te stofzuigen en te dweilen voor onze dochter wakker is. Gewoon omdat ik gemerkt heb dat mijn dag daarna prettiger verloopt.
Gezien alles wat nu gaande is had ik nu niet voor de keuze willen staan wat ik ga doen met mijn werk. Ik wil wel blijven werken doordeweeks, financieel wel prettig en nu kan onze dochter naar het kinderdagverblijf, waar ze veel leert.
maandag 23 februari 2015 23:04
Je wil veel te veel en jullie hadden er veel verstandiger aan gedaan om eerst eens thuis rust te creëren. Dat doe je natuurlijk niet met een verbouwing. Voor een mens zonder psychische klachten is dat al een slijtageslag. Kun je die verbouwing niet een tijdje uitstellen en de keuken zolang ergens ingepakt opslaan? Heeft je man die verbouwing verzonnen?
dinsdag 24 februari 2015 00:54
Het is goed dat je jezelf wil ontwikkelen en financieel ook wil bijdragen. Dat betekent echter dat je man dat moet respecteren en moet beseffen dat hij ook moet bijdragen in de taken die jij nu praktisch volledig voor je rekening neemt: het huishouden, zorg voor de dieren, zorg voor de kinderen. Jij kan niet dat allemaal voor jou rekening blijven nemen, en die cursus volgen, en werken.
Je hebt nog altijd geestelijke klachten, en die gaan niet weg zolang dit nog zo doorgaat, die verbouwing eenmaal bezig is, en er een 2e kind is. Het feit dat je geen plezier meer hebt in je werk, dat je er niet tegen kan dat iedereen maar wat van je wil op je werk, bevestigt alleen maar dat je nog steeds op het randje van overspannen/burn-out zit. Een burn-out kan je ook krijgen door een stressvolle thuissituatie, waardoor je geen plezier meer hebt in je werk. Als je triagiste bent, zijn er dan opeens geen mensen meer op je werk die wat van je willen? Die zullen er altijd zijn namelijk.
Als ik jou was, zou ik zo snel mogelijk een huishoudelijke hulp inschakelen, en pas voor een 2e kind gaan als je man een ander werkrooster krijgt of andere baan zonder zoveel nachtwerk. Anders blijft er niks van je over. Ben je liever een stabiele mama voor je huidige kind, of een psychisch wrak met 2 kleintjes en een afwezige man?
Je hebt nog altijd geestelijke klachten, en die gaan niet weg zolang dit nog zo doorgaat, die verbouwing eenmaal bezig is, en er een 2e kind is. Het feit dat je geen plezier meer hebt in je werk, dat je er niet tegen kan dat iedereen maar wat van je wil op je werk, bevestigt alleen maar dat je nog steeds op het randje van overspannen/burn-out zit. Een burn-out kan je ook krijgen door een stressvolle thuissituatie, waardoor je geen plezier meer hebt in je werk. Als je triagiste bent, zijn er dan opeens geen mensen meer op je werk die wat van je willen? Die zullen er altijd zijn namelijk.
Als ik jou was, zou ik zo snel mogelijk een huishoudelijke hulp inschakelen, en pas voor een 2e kind gaan als je man een ander werkrooster krijgt of andere baan zonder zoveel nachtwerk. Anders blijft er niks van je over. Ben je liever een stabiele mama voor je huidige kind, of een psychisch wrak met 2 kleintjes en een afwezige man?
dinsdag 24 februari 2015 01:44
Ik lees uit je laatste bericht weer dingen waaruit blijkt dat jij toch in je hoofd een soort van superwoman wilt zijn die alles volgens haar schema wilt laten verlopen. Dat komt alleen maar keihard terug bij je. Kort lontje naar je man toe en dan wel denken aan een tweede kind? Denk je dat het dan beter gaat?
Ik zou eerst proberen met hem te overleggen of hij wat simpele taken kan overnemen. Bijvoorbeeld de overgebleven huisdieren eten geven zodra hij uit werk komt en misschien voordat hij weggaat als dat ook een handige tijd is.
Een huishoudelijke hulp zoals eerder geopperd werd is ook een idee als de financiële middelen aanwezig zijn.
Ik lees echt het verhaal van iemand die straks misschien gedwongen opgenomen dient te worden. Zoveel proberen te forceren is gewoon niet gezond. Je hebt geeneens fatsoenlijk de tijd gehad om dingen te verwerken.
Ik zou eerst proberen met hem te overleggen of hij wat simpele taken kan overnemen. Bijvoorbeeld de overgebleven huisdieren eten geven zodra hij uit werk komt en misschien voordat hij weggaat als dat ook een handige tijd is.
Een huishoudelijke hulp zoals eerder geopperd werd is ook een idee als de financiële middelen aanwezig zijn.
Ik lees echt het verhaal van iemand die straks misschien gedwongen opgenomen dient te worden. Zoveel proberen te forceren is gewoon niet gezond. Je hebt geeneens fatsoenlijk de tijd gehad om dingen te verwerken.
De vastheid die je zoekt is even groot als de veranderlijkheid waar jij naar verlangt
dinsdag 24 februari 2015 11:44
De verbouwing uitstellen kan niet, wil ik ook niet. Nu is er geen 2e kind in huis, als die er wel is word verbouwen pas echt ondoenlijk. Bovendien valt de huidige keuken uit elkaar, vaatwasser kapot, oven werkt niet goed, koelkast doet raar.
Ik weet dat ik geen superwoman ben, was het maar zo. Hoe doen alle anderen het dan? De meeste moeders combineren werk en privé, en ik geloof echt niet dat alle taken gelijk verdeelt zijn. Mijn man doet heus wel wat hoor, als hij 's avonds thuis is zorgt hij voor de beestjes, hij doet de konijnenhokken (niet zoals zou moeten denk ik, maar goed), hij let op onze dochter zodat ik boven wat dingen kan doen. Een enkele keer stofzuigt en dweilt hij. Het grote deel doe ik. Maar goed, hij werkt ca 50 uur per week, ik 25 uur en ik ga om de week naar school.
Het is op dit moment de bedoeling dat mijn man dit werk blijft doen, 's nachts dus. Hij ziet onze dochter meer, het verdient veel beter en hij heeft het naar zijn zin.
En ja, we hebben veel mee gemaakt. Wat moet ik doen om dat te verwerken? Huilen? Heb ik gedaan, heel veel zelfs. Ik heb een zware jeugd gehad, tegenslag op tegenslag. In een half jaar tijd mijn dochter en mijn moeder verloren. Ik weet dat ik me niet beter voel van blijven hangen in het verleden, hoe hard dat ook klinkt. Al heb ik heus mijn verdriet, vergis je niet.
Ik weet dat ik geen superwoman ben, was het maar zo. Hoe doen alle anderen het dan? De meeste moeders combineren werk en privé, en ik geloof echt niet dat alle taken gelijk verdeelt zijn. Mijn man doet heus wel wat hoor, als hij 's avonds thuis is zorgt hij voor de beestjes, hij doet de konijnenhokken (niet zoals zou moeten denk ik, maar goed), hij let op onze dochter zodat ik boven wat dingen kan doen. Een enkele keer stofzuigt en dweilt hij. Het grote deel doe ik. Maar goed, hij werkt ca 50 uur per week, ik 25 uur en ik ga om de week naar school.
Het is op dit moment de bedoeling dat mijn man dit werk blijft doen, 's nachts dus. Hij ziet onze dochter meer, het verdient veel beter en hij heeft het naar zijn zin.
En ja, we hebben veel mee gemaakt. Wat moet ik doen om dat te verwerken? Huilen? Heb ik gedaan, heel veel zelfs. Ik heb een zware jeugd gehad, tegenslag op tegenslag. In een half jaar tijd mijn dochter en mijn moeder verloren. Ik weet dat ik me niet beter voel van blijven hangen in het verleden, hoe hard dat ook klinkt. Al heb ik heus mijn verdriet, vergis je niet.
dinsdag 24 februari 2015 13:23
Wat wil je nu eigenlijk horen voor advies? Dat anderen wel alles tegelijk kunnen, wil toch nog niet zeggen dat jij dat ook kan?
Ik vraag mij ook af of je wel geschikt bent voor triage. Het lijkt mij een baan waar je je hoofd bij moet hebben en stressbestendig moet zijn, want een inschattingsfout kan zeer ernstige gevolgen hebben. Heel verantwoordelijk werk, waarvan ik mij afvraag of jij dat wel aankan met geestelijke klachten zoals je zelf schrijft.
Hoe had je zelf dan gedacht de rust in de tent te krijgen? Alle ideeën wimpel je weg, maar zelf weet je ook niet hoe je het aan moet pakken.
Ik vraag mij ook af of je wel geschikt bent voor triage. Het lijkt mij een baan waar je je hoofd bij moet hebben en stressbestendig moet zijn, want een inschattingsfout kan zeer ernstige gevolgen hebben. Heel verantwoordelijk werk, waarvan ik mij afvraag of jij dat wel aankan met geestelijke klachten zoals je zelf schrijft.
Hoe had je zelf dan gedacht de rust in de tent te krijgen? Alle ideeën wimpel je weg, maar zelf weet je ook niet hoe je het aan moet pakken.
dinsdag 24 februari 2015 14:50
quote:Pientjexxxx schreef op 24 februari 2015 @ 13:23:
Wat wil je nu eigenlijk horen voor advies? Dat anderen wel alles tegelijk kunnen, wil toch nog niet zeggen dat jij dat ook kan?
Ik vraag mij ook af of je wel geschikt bent voor triage. Het lijkt mij een baan waar je je hoofd bij moet hebben en stressbestendig moet zijn, want een inschattingsfout kan zeer ernstige gevolgen hebben. Heel verantwoordelijk werk, waarvan ik mij afvraag of jij dat wel aankan met geestelijke klachten zoals je zelf schrijft.
Hoe had je zelf dan gedacht de rust in de tent te krijgen? Alle ideeën wimpel je weg, maar zelf weet je ook niet hoe je het aan moet pakken.
+1
Jij meet je te veel aan anderen. Dat is logisch want een mens vergelijkt zich constant met de omgeving maar jij weet ook niet alles wat er achter de schermen gebeurt bij die mensen thuis. Wie weet hebben zij een huishoudelijke hulp of komt er een familielid nog even helpen. Dat zie jij dan niet en jij maar denken dat die mensen alles zelf doen.
Je hebt je verhaal op een forum gepost omdat je er duidelijk doorheen zit en nu draai je weer 180 graden en zeg je dat iedereen een geschiedenis heeft. Dat klopt, iedereen heeft een geschiedenis maar sommige mensen nou net wat meer dan een ander.
Jij raast maar door en je loopt jezelf compleet voorbij. Ik denk dat het wel handig is om de opleiding tot triagiste af te ronden zodat je in ieder geval een extra diploma hebt maar of je dat werk permanent moet willen doen....?
Je vindt het nu al een chaos met al die mensen die komen en gaan. Als triagiste bellen mensen je in complete paniek op en mogelijk ook in levensgevaar op en zit jij misschien wel met je hoofd ergens anders omdat er thuis al zoveel gaande is.
Je kan er pas echt zijn voor anderen als je zelf ook hulp zoekt. Therapie is heus niet voor 'gekke' mensen ofzo. Het is ook niet alsof je voor eeuwig in therapie hoeft te gaan. Zoek gewoon tijdig hulp voor je problemen en maak daar gebruik van totdat je weer bent opgekrabbeld en de situatie weer een beetje onder controle hebt. Liever nu hulp dan straks jarenlang ziek thuis zitten.
Wat wil je nu eigenlijk horen voor advies? Dat anderen wel alles tegelijk kunnen, wil toch nog niet zeggen dat jij dat ook kan?
Ik vraag mij ook af of je wel geschikt bent voor triage. Het lijkt mij een baan waar je je hoofd bij moet hebben en stressbestendig moet zijn, want een inschattingsfout kan zeer ernstige gevolgen hebben. Heel verantwoordelijk werk, waarvan ik mij afvraag of jij dat wel aankan met geestelijke klachten zoals je zelf schrijft.
Hoe had je zelf dan gedacht de rust in de tent te krijgen? Alle ideeën wimpel je weg, maar zelf weet je ook niet hoe je het aan moet pakken.
+1
Jij meet je te veel aan anderen. Dat is logisch want een mens vergelijkt zich constant met de omgeving maar jij weet ook niet alles wat er achter de schermen gebeurt bij die mensen thuis. Wie weet hebben zij een huishoudelijke hulp of komt er een familielid nog even helpen. Dat zie jij dan niet en jij maar denken dat die mensen alles zelf doen.
Je hebt je verhaal op een forum gepost omdat je er duidelijk doorheen zit en nu draai je weer 180 graden en zeg je dat iedereen een geschiedenis heeft. Dat klopt, iedereen heeft een geschiedenis maar sommige mensen nou net wat meer dan een ander.
Jij raast maar door en je loopt jezelf compleet voorbij. Ik denk dat het wel handig is om de opleiding tot triagiste af te ronden zodat je in ieder geval een extra diploma hebt maar of je dat werk permanent moet willen doen....?
Je vindt het nu al een chaos met al die mensen die komen en gaan. Als triagiste bellen mensen je in complete paniek op en mogelijk ook in levensgevaar op en zit jij misschien wel met je hoofd ergens anders omdat er thuis al zoveel gaande is.
Je kan er pas echt zijn voor anderen als je zelf ook hulp zoekt. Therapie is heus niet voor 'gekke' mensen ofzo. Het is ook niet alsof je voor eeuwig in therapie hoeft te gaan. Zoek gewoon tijdig hulp voor je problemen en maak daar gebruik van totdat je weer bent opgekrabbeld en de situatie weer een beetje onder controle hebt. Liever nu hulp dan straks jarenlang ziek thuis zitten.
De vastheid die je zoekt is even groot als de veranderlijkheid waar jij naar verlangt
dinsdag 24 februari 2015 17:43
Gewoon door blijven gaan dus, want dat is blijkbaar wat je wil. Met verbouwen en gezin en werken en cursus en niet verwerken wat je hebt meegemaakt. Dat is ongelooflijk stoer en dwingt misschien wel bewondering af: kijk die vrouw eens hard haar best doen! En bij elke aangedragen oplossing: "Kan niet."
Tot je lijf je in de steek laat en je hoofd zegt: "zoek het maar uit, ik ga op zwart." En dan kán je niet meer werken en gezinnetje zijn en verbouwen en cursus. Dat het geluid van een vallend blad al stress oproept, laat staan die van een drilboor. Dat je niets meer van je kind kunt hebben. Dat je je cursus niet kunt doen omdat de inhoud van de boeken niet tot je doordringt.
Dan moet je wel op de rem staan.
En dat is niet over met een weekje rust, kan ik je garanderen uit eigen ervaring. Want ja, ik was er ook zo eentje die maar doorging want ja, een ander deed het niet en ja, er moest brood op de plank en ja, het huis moest aan kant en ja, noem maar op. Plus ook de nodige bagage die ik telkens negeerde want ik wilde er niet in blijven hangen, weet je wel.
En op een dag zei mijn hoofd "pats". Game over.
Tot je lijf je in de steek laat en je hoofd zegt: "zoek het maar uit, ik ga op zwart." En dan kán je niet meer werken en gezinnetje zijn en verbouwen en cursus. Dat het geluid van een vallend blad al stress oproept, laat staan die van een drilboor. Dat je niets meer van je kind kunt hebben. Dat je je cursus niet kunt doen omdat de inhoud van de boeken niet tot je doordringt.
Dan moet je wel op de rem staan.
En dat is niet over met een weekje rust, kan ik je garanderen uit eigen ervaring. Want ja, ik was er ook zo eentje die maar doorging want ja, een ander deed het niet en ja, er moest brood op de plank en ja, het huis moest aan kant en ja, noem maar op. Plus ook de nodige bagage die ik telkens negeerde want ik wilde er niet in blijven hangen, weet je wel.
En op een dag zei mijn hoofd "pats". Game over.
dinsdag 24 februari 2015 20:17
Ik wil even heel duidelijk maken dat ik 2 soorten werk heb. Beide als doktersassistente ja, en toch anders. In de dagpraktijk sta ik alleen, meerdere telefoonlijnen gaan tegelijk, iemand voor de balie, de arts die vraagt of ik tussendoor even een injectie ofzo kan zetten en nog even een urine na kan kijken. En dan alles tegelijk..toch wat ander als bij de hap, waar ik in principe 1 ding tegelijk doe. Dus ja, ik kan dat werk gewoon doen. Nog een klein verschilletje is dat ik bij de hap alleen verantwoordelijk ben voor mezelf. Ik hoef niet eerst mijn dochter te verzorgen en weg te brengen. Ook hoef ik niet naar huis te racen om haar te halen en te verzorgen.
Ik begrijp dat de adviezen goed bedoeld zijn, maar ik heb nou eenmaal verplichtingen. Ik doe al een flinke stap terug door minder te werken, meer te sporten, meer te slapen, te starten met St Janskruid. Misschien wil ik wel zo graag door omdat ik gek van mezelf word als ik alleen maar op de bank zit. Dat doe ik 's avonds een uurtje, verder niet. Ik probeer juist vaker wat te wandelen, dat ontspant me meer. Ik realiseer me dat ik in de gevarenzone zit en werk er ook aan, maar misschien niet op de manier die anderen vinden dat ik moet doen.
Ik begrijp dat de adviezen goed bedoeld zijn, maar ik heb nou eenmaal verplichtingen. Ik doe al een flinke stap terug door minder te werken, meer te sporten, meer te slapen, te starten met St Janskruid. Misschien wil ik wel zo graag door omdat ik gek van mezelf word als ik alleen maar op de bank zit. Dat doe ik 's avonds een uurtje, verder niet. Ik probeer juist vaker wat te wandelen, dat ontspant me meer. Ik realiseer me dat ik in de gevarenzone zit en werk er ook aan, maar misschien niet op de manier die anderen vinden dat ik moet doen.
dinsdag 24 februari 2015 20:22
quote:cumulus schreef op 24 februari 2015 @ 17:43:
Gewoon door blijven gaan dus, want dat is blijkbaar wat je wil. Met verbouwen en gezin en werken en cursus en niet verwerken wat je hebt meegemaakt. Dat is ongelooflijk stoer en dwingt misschien wel bewondering af: kijk die vrouw eens hard haar best doen! En bij elke aangedragen oplossing: "Kan niet."
Tot je lijf je in de steek laat en je hoofd zegt: "zoek het maar uit, ik ga op zwart." En dan kán je niet meer werken en gezinnetje zijn en verbouwen en cursus. Dat het geluid van een vallend blad al stress oproept, laat staan die van een drilboor. Dat je niets meer van je kind kunt hebben. Dat je je cursus niet kunt doen omdat de inhoud van de boeken niet tot je doordringt.
Dan moet je wel op de rem staan.
En dat is niet over met een weekje rust, kan ik je garanderen uit eigen ervaring. Want ja, ik was er ook zo eentje die maar doorging want ja, een ander deed het niet en ja, er moest brood op de plank en ja, het huis moest aan kant en ja, noem maar op. Plus ook de nodige bagage die ik telkens negeerde want ik wilde er niet in blijven hangen, weet je wel.
En op een dag zei mijn hoofd "pats". Game over.Wat naar dat je dat hebt mee gemaakt. Natuurlijk heb je gelijk dat als mijn lijf en hoofd echt zeggen dat het over is ik geen keus meer heb. Ik ben nu juist beter voor mezelf aan het zorgen om te voorkomen dat dat met mij gebeurt.
Gewoon door blijven gaan dus, want dat is blijkbaar wat je wil. Met verbouwen en gezin en werken en cursus en niet verwerken wat je hebt meegemaakt. Dat is ongelooflijk stoer en dwingt misschien wel bewondering af: kijk die vrouw eens hard haar best doen! En bij elke aangedragen oplossing: "Kan niet."
Tot je lijf je in de steek laat en je hoofd zegt: "zoek het maar uit, ik ga op zwart." En dan kán je niet meer werken en gezinnetje zijn en verbouwen en cursus. Dat het geluid van een vallend blad al stress oproept, laat staan die van een drilboor. Dat je niets meer van je kind kunt hebben. Dat je je cursus niet kunt doen omdat de inhoud van de boeken niet tot je doordringt.
Dan moet je wel op de rem staan.
En dat is niet over met een weekje rust, kan ik je garanderen uit eigen ervaring. Want ja, ik was er ook zo eentje die maar doorging want ja, een ander deed het niet en ja, er moest brood op de plank en ja, het huis moest aan kant en ja, noem maar op. Plus ook de nodige bagage die ik telkens negeerde want ik wilde er niet in blijven hangen, weet je wel.
En op een dag zei mijn hoofd "pats". Game over.Wat naar dat je dat hebt mee gemaakt. Natuurlijk heb je gelijk dat als mijn lijf en hoofd echt zeggen dat het over is ik geen keus meer heb. Ik ben nu juist beter voor mezelf aan het zorgen om te voorkomen dat dat met mij gebeurt.
