Werk & Studie
alle pijlers
Té pijnlijk als die stagiair komt. Melden?
zondag 22 januari 2017 22:38
Dus als ik het goed begrijp weet jij heel veel van je collega's, maar zij weten bijna niets van jou? Dan wordt het misschien tijd om je een beetje open te stellen. En dan natuurlijk niet in de zin van "jongens ik moet wat vertellen, ik heb heel jong mijn vader verloren. Zo.". Maar gewoon in een gesprek waarbij het over gezinslevens gaat etc.
''The sea, once it casts its spell, holds on in its net of wonder forever.''
zondag 22 januari 2017 22:38
quote:parbleumondieu schreef op 22 januari 2017 @ 22:34:
Ik heb ook mijn vader verloren toen ik nog jong was. En ik heb ook ervaren dat er iets blijft ontbreken, wat jij benoemt.
Maar je moet de fixatie op andere vaders en dochters loslaten, want dat is niet gezond voor jezelf. En nee, ik zou het niet waarderen als een collega met zo'n verhaal kwam en of ik er rekening mee kon houden. Dit is een gevalletje van een beetje sterker worden met je emoties. De therapie is nog niet echt klaar denk ik.
De therapie is zeker nog niet af, en dat komt voor een groot deel omdat ons leven na mijn vaders overlijden nogal bergafwaarts ging. Ik heb geen leuke stiefvader gehad of veilige jeugd. Wel veel verschillende stiefvaders waarvan de meesten niet deugden (alcoholproblematiek, agressie) en een moeder die mij verantwoordelijk maakte voor haar geluk. Dus in alle opzichten heeft mijn ontwikkeling en weerbaarheid averij opgelopen, en een deel van mijn onvrede met mijn vaders dood komt ook doordat het dus níet allemaal goed is gekomen. Dat speelt allemaal mee.
Wat misschien ook meespeelt is dat mijn baas aangaf erg veel waarde te hechten aan authenticiteit in mensen, dat hij graag wilde dat ze zichzelf waren. Ik weet dat ik niet authentiek ben als ik dit voor mezelf houd en doe alsof alles in orde is. En ik weet dat hij dat voelt. Wat moet ik dan, drie maanden acteren, en verwachten dat er daarna nog iets van me over is?
Ik heb ook mijn vader verloren toen ik nog jong was. En ik heb ook ervaren dat er iets blijft ontbreken, wat jij benoemt.
Maar je moet de fixatie op andere vaders en dochters loslaten, want dat is niet gezond voor jezelf. En nee, ik zou het niet waarderen als een collega met zo'n verhaal kwam en of ik er rekening mee kon houden. Dit is een gevalletje van een beetje sterker worden met je emoties. De therapie is nog niet echt klaar denk ik.
De therapie is zeker nog niet af, en dat komt voor een groot deel omdat ons leven na mijn vaders overlijden nogal bergafwaarts ging. Ik heb geen leuke stiefvader gehad of veilige jeugd. Wel veel verschillende stiefvaders waarvan de meesten niet deugden (alcoholproblematiek, agressie) en een moeder die mij verantwoordelijk maakte voor haar geluk. Dus in alle opzichten heeft mijn ontwikkeling en weerbaarheid averij opgelopen, en een deel van mijn onvrede met mijn vaders dood komt ook doordat het dus níet allemaal goed is gekomen. Dat speelt allemaal mee.
Wat misschien ook meespeelt is dat mijn baas aangaf erg veel waarde te hechten aan authenticiteit in mensen, dat hij graag wilde dat ze zichzelf waren. Ik weet dat ik niet authentiek ben als ik dit voor mezelf houd en doe alsof alles in orde is. En ik weet dat hij dat voelt. Wat moet ik dan, drie maanden acteren, en verwachten dat er daarna nog iets van me over is?
Real friends don't rub it in. They rub it out.
zondag 22 januari 2017 22:39
Wat rot voor je Petronella. Ik vind je altijd zo leuk schrijven dat ik blij was dat ik je weer las hier, maar ik schrok van je post.
Kan het zijn dat je onzekerheid op je werkplek ook parten speelt? Dat je nog heel erg bezig bent om je plek te vinden en dat de dochter heel joviaal binnen komt lopen en misschien ieders aandacht meteen heeft, omdat het nou eenmaal de dochter van is?
Ik snap dat je gemis heel erg is maar je kunt niet verwachten dat ze op het werk hierin rekening met je gaan houden, dat gaat echt te ver. Is het ook echt zo dat je heel de dag met hun in 1 ruimte zit, dat je alles hoort wat zij zeggen en doen? Misschien valt het allemaal toch wel erg mee. Besef je wel dat heel de wereld elke dag vol vaders met dochters zal zitten..
Kan het zijn dat je onzekerheid op je werkplek ook parten speelt? Dat je nog heel erg bezig bent om je plek te vinden en dat de dochter heel joviaal binnen komt lopen en misschien ieders aandacht meteen heeft, omdat het nou eenmaal de dochter van is?
Ik snap dat je gemis heel erg is maar je kunt niet verwachten dat ze op het werk hierin rekening met je gaan houden, dat gaat echt te ver. Is het ook echt zo dat je heel de dag met hun in 1 ruimte zit, dat je alles hoort wat zij zeggen en doen? Misschien valt het allemaal toch wel erg mee. Besef je wel dat heel de wereld elke dag vol vaders met dochters zal zitten..
zondag 22 januari 2017 22:40
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:35:
Ik begrijp niet zo goed waarom iedereen benadrukt dat ik mijn collega's niks kan 'verplichten'. Daar gaat het me helemaal niet om, zoals ik aangeef gun ik dat meisje ook alle goeds (ik vind het persoonlijk ook een beetje makkelijk om bij pappie te gaan stagelopen, maargoed, misschien had ik hetzelfde gedaan aangezien mijn vader een eigen bedrijf had, en ik kan het haar niet kwalijk nemen want het is gewoon een heel leuk bedrijf). Het gaat mij erom dat ik ze misschien iets moet vertellen over mijn achtergrond, aangezien ik van hun hele leven en gezin ook al zo'n beetje alle details kan uittekenen, zodat ze, mochten ze zich daartoe geroepen voelen, er enigszins rekening mee kunnen houden.Nee, want de vrijblijvendheid die je wil schetsen is niet waar. als zij zich er niet toe geroepen voelen rekening met je te houden dan ga je het hen absoluut kwalijk nemen.
Ik begrijp niet zo goed waarom iedereen benadrukt dat ik mijn collega's niks kan 'verplichten'. Daar gaat het me helemaal niet om, zoals ik aangeef gun ik dat meisje ook alle goeds (ik vind het persoonlijk ook een beetje makkelijk om bij pappie te gaan stagelopen, maargoed, misschien had ik hetzelfde gedaan aangezien mijn vader een eigen bedrijf had, en ik kan het haar niet kwalijk nemen want het is gewoon een heel leuk bedrijf). Het gaat mij erom dat ik ze misschien iets moet vertellen over mijn achtergrond, aangezien ik van hun hele leven en gezin ook al zo'n beetje alle details kan uittekenen, zodat ze, mochten ze zich daartoe geroepen voelen, er enigszins rekening mee kunnen houden.Nee, want de vrijblijvendheid die je wil schetsen is niet waar. als zij zich er niet toe geroepen voelen rekening met je te houden dan ga je het hen absoluut kwalijk nemen.
zondag 22 januari 2017 22:40
quote:Muurhanger schreef op 22 januari 2017 @ 22:38:
Dus als ik het goed begrijp weet jij heel veel van je collega's, maar zij weten bijna niets van jou? Dan wordt het misschien tijd om je een beetje open te stellen. En dan natuurlijk niet in de zin van "jongens ik moet wat vertellen, ik heb heel jong mijn vader verloren. Zo.". Maar gewoon in een gesprek waarbij het over gezinslevens gaat etc.Ja, dat begrijp je goed. Niet omdat ik zo gesloten ben overigens, maar er gaat altijd zoveel tijd op aan hun verhalen dat ik nooit echt de gelegenheid krijg. Ik was niet van plan om het geheim te houden, maar het is nogal een pittig onderwerp dat je niet wilt forceren (ik dacht, het komt vanzelf een keer ter sprake) en ten tweede had ik niet zien aankomen dat dit al zou gebeuren voordat ik het mijn collega's had kunnen vertellen.
Dus als ik het goed begrijp weet jij heel veel van je collega's, maar zij weten bijna niets van jou? Dan wordt het misschien tijd om je een beetje open te stellen. En dan natuurlijk niet in de zin van "jongens ik moet wat vertellen, ik heb heel jong mijn vader verloren. Zo.". Maar gewoon in een gesprek waarbij het over gezinslevens gaat etc.Ja, dat begrijp je goed. Niet omdat ik zo gesloten ben overigens, maar er gaat altijd zoveel tijd op aan hun verhalen dat ik nooit echt de gelegenheid krijg. Ik was niet van plan om het geheim te houden, maar het is nogal een pittig onderwerp dat je niet wilt forceren (ik dacht, het komt vanzelf een keer ter sprake) en ten tweede had ik niet zien aankomen dat dit al zou gebeuren voordat ik het mijn collega's had kunnen vertellen.
Real friends don't rub it in. They rub it out.
zondag 22 januari 2017 22:41
Stel dat iedereen die een verlies heeft zo omgaat met de werkelijkheid als jij.
De collega's van een blinde mogen niet zeggen dat de bloemen zo mooi bloeien .....
De collega's van een vrouw die haar kind verloor mogen niet over hun kinderen praten ....
De collega's van iemand die zijn partner verloor mogen niet over hun partner praten ....
De collega's van iemand met een geamputeerd been moeten eigenlijk maar helemaal niet lopen ....
Wat een wereld zou dat zijn.
TO, ga werken aan je rouwproces, zoek een andere therapeut als je dat tot nu toe niet is gelukt. De wereld draait niet alleen om jou, leer accepteren wat niet veranderd kan worden, het leven is nu eenmaal zoals het is.
De collega's van een blinde mogen niet zeggen dat de bloemen zo mooi bloeien .....
De collega's van een vrouw die haar kind verloor mogen niet over hun kinderen praten ....
De collega's van iemand die zijn partner verloor mogen niet over hun partner praten ....
De collega's van iemand met een geamputeerd been moeten eigenlijk maar helemaal niet lopen ....
Wat een wereld zou dat zijn.
TO, ga werken aan je rouwproces, zoek een andere therapeut als je dat tot nu toe niet is gelukt. De wereld draait niet alleen om jou, leer accepteren wat niet veranderd kan worden, het leven is nu eenmaal zoals het is.
zondag 22 januari 2017 22:42
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:35:
Het gaat mij erom dat ik ze misschien iets moet vertellen over mijn achtergrond, aangezien ik van hun hele leven en gezin ook al zo'n beetje alle details kan uittekenen, zodat ze, mochten ze zich daartoe geroepen voelen, er enigszins rekening mee kunnen houden.
Nee. Gewoon niet doen. Het is een, althans voor jou, professionele omgeving en dan gaat dit veel te ver.
Ik vind het levenslang verdriet hebben van de vroege dood van een ouder an sich ook niet per se ongezond. Het doet inderdaad pijn, en je mist iemand in je leven, in een rol die door niemand anders kan worden overgenomen. Het verwachten dat je werkomgeving daar rekening mee houdt, vind ik dan weer wél ongezond.
Het gaat mij erom dat ik ze misschien iets moet vertellen over mijn achtergrond, aangezien ik van hun hele leven en gezin ook al zo'n beetje alle details kan uittekenen, zodat ze, mochten ze zich daartoe geroepen voelen, er enigszins rekening mee kunnen houden.
Nee. Gewoon niet doen. Het is een, althans voor jou, professionele omgeving en dan gaat dit veel te ver.
Ik vind het levenslang verdriet hebben van de vroege dood van een ouder an sich ook niet per se ongezond. Het doet inderdaad pijn, en je mist iemand in je leven, in een rol die door niemand anders kan worden overgenomen. Het verwachten dat je werkomgeving daar rekening mee houdt, vind ik dan weer wél ongezond.
zondag 22 januari 2017 22:43
"en ik zou niet willen dat het beste meisje haar kans wordt ontzegd omdat het voor mij te onaangenaam is."
Daar hoef je niet bang voor te zijn, dat gaan ze echt niet doen voor jou, hoe hard dat ook klinkt.
Ik vind je eigenlijk heel erg bitter klinken, waarom niet blij zijn dat er vader en dochters zijn die een warme band hebben? Je haren gaan rechtovereind staan bij het zien van een trotse vader? Je klinkt echt niet gezond.
Daar hoef je niet bang voor te zijn, dat gaan ze echt niet doen voor jou, hoe hard dat ook klinkt.
Ik vind je eigenlijk heel erg bitter klinken, waarom niet blij zijn dat er vader en dochters zijn die een warme band hebben? Je haren gaan rechtovereind staan bij het zien van een trotse vader? Je klinkt echt niet gezond.
zondag 22 januari 2017 22:44
Lieverd, volgens mij zegt 99% dat het een slecht idee is. Je hebt dus je antwoord. We kunnen nog 30 pagina's volkalken maar je hebt duidelijk een probleem en mogelijk geen adequate therapie/hulpverlening. Ga daar aan werken en stoor jezelf niet met veroordelingen over dat meisje terwijl het stiekem jaloezie is omdat je zelf geen vader meer hebt.
Ik wens je het allerbeste toe. En ik ben sinds een week van halfwees naar wees gegaan op mn 32e dus ik weet waar ik het over heb.
Ik wens je het allerbeste toe. En ik ben sinds een week van halfwees naar wees gegaan op mn 32e dus ik weet waar ik het over heb.
zondag 22 januari 2017 22:44
Het maakt toch niet uit of het raar is of niet dat ze bij paps stage gaat lopen, dat verandert niets aan TO's situatie.
Mijn mening: Nee, ik zou t niet vertellen, ik denk dat je er weinig mee opschiet eerlijk gezegd. Er 'rekening mee houden' is moeilijk in de praktijk te brengen voor vader en dochter, want de band die jij mist zal je toch tussen hun blijven zien. Ongeacht wat ze voor jou zouden proberen te forceren
Mijn mening: Nee, ik zou t niet vertellen, ik denk dat je er weinig mee opschiet eerlijk gezegd. Er 'rekening mee houden' is moeilijk in de praktijk te brengen voor vader en dochter, want de band die jij mist zal je toch tussen hun blijven zien. Ongeacht wat ze voor jou zouden proberen te forceren
zondag 22 januari 2017 22:45
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:40:
[...]
Ja, dat begrijp je goed. Niet omdat ik zo gesloten ben overigens, maar er gaat altijd zoveel tijd op aan hun verhalen dat ik nooit echt de gelegenheid krijg. Ik was niet van plan om het geheim te houden, maar het is nogal een pittig onderwerp dat je niet wilt forceren (ik dacht, het komt vanzelf een keer ter sprake) en ten tweede had ik niet zien aankomen dat dit al zou gebeuren voordat ik het mijn collega's had kunnen vertellen.Ook dit schat je in mijn ogen een beetje vreemd in. Er zijn namelijk best veel mensen die jong een ouder hebben verloren, en dit vertellen brengt andere mensen heus niet meteen van hun stuk. Het wordt pas zo zwaar als jij daar zelf een enorme lading in legt.
[...]
Ja, dat begrijp je goed. Niet omdat ik zo gesloten ben overigens, maar er gaat altijd zoveel tijd op aan hun verhalen dat ik nooit echt de gelegenheid krijg. Ik was niet van plan om het geheim te houden, maar het is nogal een pittig onderwerp dat je niet wilt forceren (ik dacht, het komt vanzelf een keer ter sprake) en ten tweede had ik niet zien aankomen dat dit al zou gebeuren voordat ik het mijn collega's had kunnen vertellen.Ook dit schat je in mijn ogen een beetje vreemd in. Er zijn namelijk best veel mensen die jong een ouder hebben verloren, en dit vertellen brengt andere mensen heus niet meteen van hun stuk. Het wordt pas zo zwaar als jij daar zelf een enorme lading in legt.
zondag 22 januari 2017 22:45
Je schrijft zelf in je OP:
En zo ja, mag ik van mijn collega en zijn dochter verwachten dat ze zo min mogelijk vader-dochter-toespelingen maken (of elkaar 'pap' of 'dochter' noemen), of is dat echt een onredelijk verzoek?
Dan is het niet zo raar dat je als reactie krijgt dat dit inderdaad een zeer onredelijk verzoek zou zijn.
Kan je wel doen alsof het doodnormaal is dat je na zoveel jaar nog steeds zoveel moeite hebt om andere vaders en dochters samen te zien, maar dat is het dus niet.
En zo ja, mag ik van mijn collega en zijn dochter verwachten dat ze zo min mogelijk vader-dochter-toespelingen maken (of elkaar 'pap' of 'dochter' noemen), of is dat echt een onredelijk verzoek?
Dan is het niet zo raar dat je als reactie krijgt dat dit inderdaad een zeer onredelijk verzoek zou zijn.
Kan je wel doen alsof het doodnormaal is dat je na zoveel jaar nog steeds zoveel moeite hebt om andere vaders en dochters samen te zien, maar dat is het dus niet.
zondag 22 januari 2017 22:48
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:35:
Ik begrijp niet zo goed waarom iedereen benadrukt dat ik mijn collega's niks kan 'verplichten'.
Bij mij kwam dat onder andere door deze zin in je OP:
"ik zou niet willen dat het beste meisje haar kans wordt ontzegd omdat het voor mij te onaangenaam is". Dat suggereert dat, vanwege jou, het meisje niet mag komen stage lopen. Dat zou je niet willen, schrijf je, maar hoe kom je erbij dat dat überhaupt een mogelijkheid zou zijn? Het komt op mij vrij egocentrisch over, al bedoel je het waarschijnlijk helemaal niet zo. Snap je?
Je kunt je collega's niet vragen hun gedrag aan jou aan te passen, dat is wat er denk ik met dat 'verplichten' wordt bedoeld.
Ik begrijp niet zo goed waarom iedereen benadrukt dat ik mijn collega's niks kan 'verplichten'.
Bij mij kwam dat onder andere door deze zin in je OP:
"ik zou niet willen dat het beste meisje haar kans wordt ontzegd omdat het voor mij te onaangenaam is". Dat suggereert dat, vanwege jou, het meisje niet mag komen stage lopen. Dat zou je niet willen, schrijf je, maar hoe kom je erbij dat dat überhaupt een mogelijkheid zou zijn? Het komt op mij vrij egocentrisch over, al bedoel je het waarschijnlijk helemaal niet zo. Snap je?
Je kunt je collega's niet vragen hun gedrag aan jou aan te passen, dat is wat er denk ik met dat 'verplichten' wordt bedoeld.
Had ik maar een motto.
zondag 22 januari 2017 22:48
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:40:
[...]
Ja, dat begrijp je goed. Niet omdat ik zo gesloten ben overigens, maar er gaat altijd zoveel tijd op aan hun verhalen dat ik nooit echt de gelegenheid krijg. Ik was niet van plan om het geheim te houden, maar het is nogal een pittig onderwerp dat je niet wilt forceren (ik dacht, het komt vanzelf een keer ter sprake) en ten tweede had ik niet zien aankomen dat dit al zou gebeuren voordat ik het mijn collega's had kunnen vertellen.het is een pittig onderwerp voor jou dat betekent niet dat het een pittig onderwerp is voor anderen
[...]
Ja, dat begrijp je goed. Niet omdat ik zo gesloten ben overigens, maar er gaat altijd zoveel tijd op aan hun verhalen dat ik nooit echt de gelegenheid krijg. Ik was niet van plan om het geheim te houden, maar het is nogal een pittig onderwerp dat je niet wilt forceren (ik dacht, het komt vanzelf een keer ter sprake) en ten tweede had ik niet zien aankomen dat dit al zou gebeuren voordat ik het mijn collega's had kunnen vertellen.het is een pittig onderwerp voor jou dat betekent niet dat het een pittig onderwerp is voor anderen
zondag 22 januari 2017 22:50
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:35:
Bedankt voor alle reacties, de strekking is duidelijk. Ik wil benadrukken dat ik mezelf niet ongezond vind, omdat het au fond al ongezond is om op je 5e halfwees te worden en je daar in sommige gevallen niet tegenop kunt rouwverwerken. Ik heb veel therapie gehad en ben nog steeds in therapie. Dus ik laat me niet aanwrijven dat er iets mis met me is.
Ik begrijp niet zo goed waarom iedereen benadrukt dat ik mijn collega's niks kan 'verplichten'. Daar gaat het me helemaal niet om, zoals ik aangeef gun ik dat meisje ook alle goeds (ik vind het persoonlijk ook een beetje makkelijk om bij pappie te gaan stagelopen, maargoed, misschien had ik hetzelfde gedaan aangezien mijn vader een eigen bedrijf had, en ik kan het haar niet kwalijk nemen want het is gewoon een heel leuk bedrijf). Het gaat mij erom dat ik ze misschien iets moet vertellen over mijn achtergrond, aangezien ik van hun hele leven en gezin ook al zo'n beetje alle details kan uittekenen, zodat ze, mochten ze zich daartoe geroepen voelen, er enigszins rekening mee kunnen houden.Ik begrijp je niet zo goed. Hoe zou je willen dat ze rekening met je houden dan?
Bedankt voor alle reacties, de strekking is duidelijk. Ik wil benadrukken dat ik mezelf niet ongezond vind, omdat het au fond al ongezond is om op je 5e halfwees te worden en je daar in sommige gevallen niet tegenop kunt rouwverwerken. Ik heb veel therapie gehad en ben nog steeds in therapie. Dus ik laat me niet aanwrijven dat er iets mis met me is.
Ik begrijp niet zo goed waarom iedereen benadrukt dat ik mijn collega's niks kan 'verplichten'. Daar gaat het me helemaal niet om, zoals ik aangeef gun ik dat meisje ook alle goeds (ik vind het persoonlijk ook een beetje makkelijk om bij pappie te gaan stagelopen, maargoed, misschien had ik hetzelfde gedaan aangezien mijn vader een eigen bedrijf had, en ik kan het haar niet kwalijk nemen want het is gewoon een heel leuk bedrijf). Het gaat mij erom dat ik ze misschien iets moet vertellen over mijn achtergrond, aangezien ik van hun hele leven en gezin ook al zo'n beetje alle details kan uittekenen, zodat ze, mochten ze zich daartoe geroepen voelen, er enigszins rekening mee kunnen houden.Ik begrijp je niet zo goed. Hoe zou je willen dat ze rekening met je houden dan?
zondag 22 januari 2017 22:51
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:38:
Wat moet ik dan, drie maanden acteren, en verwachten dat er daarna nog iets van me over is?
Ik zou eerst even afwachten hoe het straks daadwerkelijk is. Misschien maak je je druk om niks en gedragen ze zich heel professioneel.
Naar voor je dat je zoveel hebt meegemaakt!
Wat moet ik dan, drie maanden acteren, en verwachten dat er daarna nog iets van me over is?
Ik zou eerst even afwachten hoe het straks daadwerkelijk is. Misschien maak je je druk om niks en gedragen ze zich heel professioneel.
Naar voor je dat je zoveel hebt meegemaakt!
Had ik maar een motto.
zondag 22 januari 2017 22:51
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:22:
[...]
, maar tijdens de kennismaking alleen al gingen al mijn haren overeind staan van hoe trots hij was dat ze kwam.
Oh wow. Dat klinkt niet gezond.
Fijn dat je voldoende tips hebt gekregen en ik hoop van harte dat je ze tot je neemt en ook uitvoert.
Succes en sterkte.
[...]
, maar tijdens de kennismaking alleen al gingen al mijn haren overeind staan van hoe trots hij was dat ze kwam.
Oh wow. Dat klinkt niet gezond.
Fijn dat je voldoende tips hebt gekregen en ik hoop van harte dat je ze tot je neemt en ook uitvoert.
Succes en sterkte.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
