Werk & Studie
alle pijlers
Té pijnlijk als die stagiair komt. Melden?
zondag 22 januari 2017 22:51
[quote]ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:38:
[...]
Wat misschien ook meespeelt is dat mijn baas aangaf erg veel waarde te hechten aan authenticiteit in mensen, dat hij graag wilde dat ze zichzelf waren. Ik weet dat ik niet authentiek ben als ik dit voor mezelf houd en doe alsof alles in orde is. En ik weet dat hij dat voelt. Wat moet ik dan, drie maanden acteren, en verwachten dat er daarna nog iets van me over is?[/quot
Ik zou afwachten. Je bent dan op je werk, heel anders dan prive.
en gezien jouw geschiedenis zou het juist weleens goed voor dit meisje kunnen zijn dat ze juist jou treft.
Ze komt tenslotte om stage te lopen en niet gezellig met haar vader rond te darren.
Los van je geschiedenis hoort dat niet. Pauzes samen of wat dan ook ok maar in haar stage opdracht staat niets over haar vader en genoeg andere dingen.
Stelt zij zich op als pappa's meisje dan is dat gelijk een mooi leerpunt.
Je zit daar hard gezegd niet ls het meisje met de zwavelstokjes eenzaam vanuit de kou naar een gezellig gezin naar binnen te gluren.
Je zit daar als professional om dat meisje te begeleiden. En dat kun je dus anders hadden ze je dat niet gevraagd.
Gaat het anders dan kun je altijd nog, als het actueel is, nog erover beginnen.
Van te voren vul je al veel te veel in.
[...]
Wat misschien ook meespeelt is dat mijn baas aangaf erg veel waarde te hechten aan authenticiteit in mensen, dat hij graag wilde dat ze zichzelf waren. Ik weet dat ik niet authentiek ben als ik dit voor mezelf houd en doe alsof alles in orde is. En ik weet dat hij dat voelt. Wat moet ik dan, drie maanden acteren, en verwachten dat er daarna nog iets van me over is?[/quot
Ik zou afwachten. Je bent dan op je werk, heel anders dan prive.
en gezien jouw geschiedenis zou het juist weleens goed voor dit meisje kunnen zijn dat ze juist jou treft.
Ze komt tenslotte om stage te lopen en niet gezellig met haar vader rond te darren.
Los van je geschiedenis hoort dat niet. Pauzes samen of wat dan ook ok maar in haar stage opdracht staat niets over haar vader en genoeg andere dingen.
Stelt zij zich op als pappa's meisje dan is dat gelijk een mooi leerpunt.
Je zit daar hard gezegd niet ls het meisje met de zwavelstokjes eenzaam vanuit de kou naar een gezellig gezin naar binnen te gluren.
Je zit daar als professional om dat meisje te begeleiden. En dat kun je dus anders hadden ze je dat niet gevraagd.
Gaat het anders dan kun je altijd nog, als het actueel is, nog erover beginnen.
Van te voren vul je al veel te veel in.
zondag 22 januari 2017 22:53
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:22:
[...]
Nou ja, het is een redelijk informeel bedrijf, ook zonder dresscode enzo. En een piepklein team en een hypertrotse vader. Ik vind het niet zo'n onredelijk scenario. Het zal geen gezinssituatie worden, maar tijdens de kennismaking alleen al gingen al mijn haren overeind staan van hoe trots hij was dat ze kwam.vind dit zeer misselijk makend over komen. Wat verwacht je nu? dat elke vader/ dochter relaties voor jou moeten wijken? en deze dame haar kans moet missen? Vind het heel vervelend voor je dat je je vader niet meer hebt , maar grow up girl! ik moet mijn vader ook missen, maar ik vind het juist een fijn gezicht als ik een vader en dochter zie met een goede band.
[...]
Nou ja, het is een redelijk informeel bedrijf, ook zonder dresscode enzo. En een piepklein team en een hypertrotse vader. Ik vind het niet zo'n onredelijk scenario. Het zal geen gezinssituatie worden, maar tijdens de kennismaking alleen al gingen al mijn haren overeind staan van hoe trots hij was dat ze kwam.vind dit zeer misselijk makend over komen. Wat verwacht je nu? dat elke vader/ dochter relaties voor jou moeten wijken? en deze dame haar kans moet missen? Vind het heel vervelend voor je dat je je vader niet meer hebt , maar grow up girl! ik moet mijn vader ook missen, maar ik vind het juist een fijn gezicht als ik een vader en dochter zie met een goede band.
zondag 22 januari 2017 22:53
zondag 22 januari 2017 22:53
Ik zie niet elke mannelijke collega alleen maar in zijn rol als vader, en elke vrouwelijke collega alleen maar in haar rol als dochter. We zijn collega's en we werken samen, en dat is de rol waarin ik hen zie. Ik vind het heel gek dat jij iedereen spiegelt aan de vader en dochter rol.
Sommige van mijn collega's vertel ik wel dingen over mijn prviéleven, en sommigen minder. Zoals het gewoon gaat in het leven. En wat denk je dat je baas bedoelt met authenticiteit? Ik zing in de auto altijd hard mee met de radio, maar als ik achter mijn bureau zit doe ik dat niet. Je baas verwacht gewoon dat jij je zo opstelt dat je je werk af krijgt. Tuurlijk is het prettig als je wat van elkaar weet, maar ik vind het echt bizar dat jij verwacht dat jouw collega's rekening gaan houden met jouw onverwerkte verdriet.
Sommige van mijn collega's vertel ik wel dingen over mijn prviéleven, en sommigen minder. Zoals het gewoon gaat in het leven. En wat denk je dat je baas bedoelt met authenticiteit? Ik zing in de auto altijd hard mee met de radio, maar als ik achter mijn bureau zit doe ik dat niet. Je baas verwacht gewoon dat jij je zo opstelt dat je je werk af krijgt. Tuurlijk is het prettig als je wat van elkaar weet, maar ik vind het echt bizar dat jij verwacht dat jouw collega's rekening gaan houden met jouw onverwerkte verdriet.
zondag 22 januari 2017 22:53
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:22:
[...]
Nou ja, het is een redelijk informeel bedrijf, ook zonder dresscode enzo. En een piepklein team en een hypertrotse vader. Ik vind het niet zo'n onredelijk scenario. Het zal geen gezinssituatie worden, maar tijdens de kennismaking alleen al gingen al mijn haren overeind staan van hoe trots hij was dat ze kwam.
Ben jij wel helemaal 100%?
Dat is niet normaal hoor.
[...]
Nou ja, het is een redelijk informeel bedrijf, ook zonder dresscode enzo. En een piepklein team en een hypertrotse vader. Ik vind het niet zo'n onredelijk scenario. Het zal geen gezinssituatie worden, maar tijdens de kennismaking alleen al gingen al mijn haren overeind staan van hoe trots hij was dat ze kwam.
Ben jij wel helemaal 100%?
Dat is niet normaal hoor.
zondag 22 januari 2017 22:53
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:38:
[...]
Wat misschien ook meespeelt is dat mijn baas aangaf erg veel waarde te hechten aan authenticiteit in mensen, dat hij graag wilde dat ze zichzelf waren. Ik weet dat ik niet authentiek ben als ik dit voor mezelf houd en doe alsof alles in orde is. En ik weet dat hij dat voelt. Wat moet ik dan, drie maanden acteren, en verwachten dat er daarna nog iets van me over is?
Je gaat tegen een vader zeggen dat de relatie met zijn dochter jou dwars zit.
Denk eens na...Denk je nou echt dat jij voor zijn dochter zal gaan komen? Niet toch? Je werkt daar toch graag?
Ik zou het echt zo houden.
[...]
Wat misschien ook meespeelt is dat mijn baas aangaf erg veel waarde te hechten aan authenticiteit in mensen, dat hij graag wilde dat ze zichzelf waren. Ik weet dat ik niet authentiek ben als ik dit voor mezelf houd en doe alsof alles in orde is. En ik weet dat hij dat voelt. Wat moet ik dan, drie maanden acteren, en verwachten dat er daarna nog iets van me over is?
Je gaat tegen een vader zeggen dat de relatie met zijn dochter jou dwars zit.
Denk eens na...Denk je nou echt dat jij voor zijn dochter zal gaan komen? Niet toch? Je werkt daar toch graag?
Ik zou het echt zo houden.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 22 januari 2017 22:57
En weg is de OP, want:
Nog los van de inhoud vind ik de formulering van sommige reacties dermate bot en ignorant dat ik ze verder ook niet meer zal lezen.
Dus ook hier stel je eisen aan de (re)acties van mensen? Het is misschien een schok, maar de wereld draait niet om jou.
Je opent zelf een topic met de bizarre titel dat het té pijnlijk voor je is dat die dochter komt stage lopen, om dan vervolgens te beweren dat je niet zou willen dat zij niet de kans zou krijgen.
Weet je zelf wel wat je wil eigenlijk?
Nog los van de inhoud vind ik de formulering van sommige reacties dermate bot en ignorant dat ik ze verder ook niet meer zal lezen.
Dus ook hier stel je eisen aan de (re)acties van mensen? Het is misschien een schok, maar de wereld draait niet om jou.
Je opent zelf een topic met de bizarre titel dat het té pijnlijk voor je is dat die dochter komt stage lopen, om dan vervolgens te beweren dat je niet zou willen dat zij niet de kans zou krijgen.
Weet je zelf wel wat je wil eigenlijk?
zondag 22 januari 2017 23:00
ZusterPetronella, het lijkt erop dat je je erg gekwetst voelt door een aantal reacties.
Daarom ook de OP weggehaald?
Het is enorm emotioneel voor je, dit, maar kan je het ook zien als een reality check?
Dit is dus waar het op staat...
Wat voor therapie heb je eigenlijk?
En heb je het gevoel dat je hierin stappen maakt?
Als leek zeg ik: je heb het gevoel dat je slachtoffer bent van de omstandigheden in het leven; eerst je vader die overlijdt en daarna verschillende slechte stiefvaders en een rot thuissituatie. Begeleidt je psycholoog je ook om hierin sterker te worden en je geen slachtoffer meer te voelen van de omstandigheden?
Daarin zit 'm denk ik namelijk wél de crux.
Net als je dat je nu geen slachtoffer bent van de omstandigheid dat de dochter van je collega komt stage lopen...
Daarom ook de OP weggehaald?
Het is enorm emotioneel voor je, dit, maar kan je het ook zien als een reality check?
Dit is dus waar het op staat...
Wat voor therapie heb je eigenlijk?
En heb je het gevoel dat je hierin stappen maakt?
Als leek zeg ik: je heb het gevoel dat je slachtoffer bent van de omstandigheden in het leven; eerst je vader die overlijdt en daarna verschillende slechte stiefvaders en een rot thuissituatie. Begeleidt je psycholoog je ook om hierin sterker te worden en je geen slachtoffer meer te voelen van de omstandigheden?
Daarin zit 'm denk ik namelijk wél de crux.
Net als je dat je nu geen slachtoffer bent van de omstandigheid dat de dochter van je collega komt stage lopen...
zondag 22 januari 2017 23:00
Ik vind je verdriet begrijpelijk, meer dan.
Je gedrag is echter zeer onsympathiek.
Je misgunt de ander het geluk.
Dat siert je niet.
Als jij er zoveel problemen mee hebt dan zoek jij ander werk. Hoe lullig het ook is, het is jouw probleem, niet van een ander.
Je kunt je verhaal vertellen, maar verwacht geen aanpassingen voor jou.
Je gedrag is echter zeer onsympathiek.
Je misgunt de ander het geluk.
Dat siert je niet.
Als jij er zoveel problemen mee hebt dan zoek jij ander werk. Hoe lullig het ook is, het is jouw probleem, niet van een ander.
Je kunt je verhaal vertellen, maar verwacht geen aanpassingen voor jou.
zondag 22 januari 2017 23:02
Als het zo erg dat jij drie maanden zou moeten acteren dan gaat het ook echt niet helpen om andere mensen op te leggen dat ze bepaald gedrag wel of niet moeten/mogen vertonen om jou te ontzien. Dan is er echt heel erg veel meer aan de hand. Neemt niet weg, nogmaals, dat ik dat echt heel erg vervelend voor je vind. Ik hoop dat het je lukt om om te gaan met deze specifieke situatie en je dat zelfs misschien helpt om met de grotere pijn om te gaan.
zondag 22 januari 2017 23:02
Uit het feit dat je het voelt alsof je met een geheim rondloopt (je hebt je vader vroeg verloren) spreekt voor mij een boel onverwerktheid.
Dat is niet erg of slecht, zeker niet gezien je onveilige jeugd. Je kunt nu eenmaal niet aan alles tegelijk werken.
Ik snap ook dat je je het liefst wilt wapenen tegen de pijn en ik vind het verdrietig en hard voor je dat dat niet kan op de manier die je het liefst zou willen.
Kan het je voorlopig wat lucht geven als je jezelf toestemming geeft om verdrietig en jaloers te zijn?
Alle gevoel wat je niet mag hebben van jezelf gaat alleen maar harder schreeuwen om aandacht.
Volgens mj ben je je behoorlijk bewust dat het niet de bedoeling is dat je jouw probleem tot hun probleem maakt.
Dit zijn pijnlijke dingen dus geef jezelf de ruimte om je er rot over te voelen. Dan is het misschien makkelijker om het bij jezelf te houden.
Wat je autenthiciteit betreft: blijkbaar hebben ze niet zoveel belangstelling voor je dat ze gevraagd hebben waar je vandaan komt, of je broers/zussen hebt, enz. Anders had je het gemis van je vader er al lang in kunnen fietsen.
Ik zou aan die autenticiteit maar niet teveel waarde hechten, het klinkt mij een beetje in de oren als 'blabla' van ze.
Dat is niet erg of slecht, zeker niet gezien je onveilige jeugd. Je kunt nu eenmaal niet aan alles tegelijk werken.
Ik snap ook dat je je het liefst wilt wapenen tegen de pijn en ik vind het verdrietig en hard voor je dat dat niet kan op de manier die je het liefst zou willen.
Kan het je voorlopig wat lucht geven als je jezelf toestemming geeft om verdrietig en jaloers te zijn?
Alle gevoel wat je niet mag hebben van jezelf gaat alleen maar harder schreeuwen om aandacht.
Volgens mj ben je je behoorlijk bewust dat het niet de bedoeling is dat je jouw probleem tot hun probleem maakt.
Dit zijn pijnlijke dingen dus geef jezelf de ruimte om je er rot over te voelen. Dan is het misschien makkelijker om het bij jezelf te houden.
Wat je autenthiciteit betreft: blijkbaar hebben ze niet zoveel belangstelling voor je dat ze gevraagd hebben waar je vandaan komt, of je broers/zussen hebt, enz. Anders had je het gemis van je vader er al lang in kunnen fietsen.
Ik zou aan die autenticiteit maar niet teveel waarde hechten, het klinkt mij een beetje in de oren als 'blabla' van ze.
zondag 22 januari 2017 23:02
quote:Courage-- schreef op 22 januari 2017 @ 23:00:
ZusterPetronella, het lijkt erop dat je je erg gekwetst voelt door een aantal reacties.
Daarom ook de OP weggehaald?
Het is enorm emotioneel voor je, dit, maar kan je het ook zien als een reality check?
Dit is dus waar het op staat...
Wat voor therapie heb je eigenlijk?
En heb je het gevoel dat je hierin stappen maakt?
Als leek zeg ik: je heb het gevoel dat je slachtoffer bent van de omstandigheden in het leven; eerst je vader die overlijdt en daarna verschillende slechte stiefvaders en een rot thuissituatie. Begeleid je psycholoog je ook om hierin sterker te worden en je geen slachtoffer meer te voelen van de omstandigheden?
Daarin zit 'm denk ik namelijk wél de crux.
Net als je dat je nu geen slachtoffer bent van de omstandigheid dat de dochter van je collega komt stage lopen...+1
ZusterPetronella, het lijkt erop dat je je erg gekwetst voelt door een aantal reacties.
Daarom ook de OP weggehaald?
Het is enorm emotioneel voor je, dit, maar kan je het ook zien als een reality check?
Dit is dus waar het op staat...
Wat voor therapie heb je eigenlijk?
En heb je het gevoel dat je hierin stappen maakt?
Als leek zeg ik: je heb het gevoel dat je slachtoffer bent van de omstandigheden in het leven; eerst je vader die overlijdt en daarna verschillende slechte stiefvaders en een rot thuissituatie. Begeleid je psycholoog je ook om hierin sterker te worden en je geen slachtoffer meer te voelen van de omstandigheden?
Daarin zit 'm denk ik namelijk wél de crux.
Net als je dat je nu geen slachtoffer bent van de omstandigheid dat de dochter van je collega komt stage lopen...+1
zondag 22 januari 2017 23:05
quote:YellowLemon schreef op 22 januari 2017 @ 22:24:
Waarom vind iedereen het zo normaal om stage te gaan lopen bij je vader? Is nou niet echt jezelf voorbereiden op de arbeidsmarkt om zo'n vertrouwd persoon als werkpartner te krijgen.wie zegt dat mensen dat heel normaal vinden? en ongebruikelijk is het ook zeer zeker niet. Wat wel zeer ongebruikelijk is is dat to verwacht dat haar baas en collega's dit zullen begrijpen.
Waarom vind iedereen het zo normaal om stage te gaan lopen bij je vader? Is nou niet echt jezelf voorbereiden op de arbeidsmarkt om zo'n vertrouwd persoon als werkpartner te krijgen.wie zegt dat mensen dat heel normaal vinden? en ongebruikelijk is het ook zeer zeker niet. Wat wel zeer ongebruikelijk is is dat to verwacht dat haar baas en collega's dit zullen begrijpen.
zondag 22 januari 2017 23:06
quote:nlies schreef op 22 januari 2017 @ 23:03:
Ik dacht echt dat het ging om iemand die je op zijn minst had verkracht. Niet om iemand die gewoon nog een vader heeft, zoals er miljarden op de wereld rondlopen
Dit dus ook ...
Ik dacht in begin - voor ik het las - dat ze net je ergste pestkop uit de middelbare of de lagere school hadden binnengehaald als nieuwe collega.
Of inderdaad één of andere vroegere vlam waar het héél verkeerd mee is afgelopen.
Ik dacht echt dat het ging om iemand die je op zijn minst had verkracht. Niet om iemand die gewoon nog een vader heeft, zoals er miljarden op de wereld rondlopen
Dit dus ook ...
Ik dacht in begin - voor ik het las - dat ze net je ergste pestkop uit de middelbare of de lagere school hadden binnengehaald als nieuwe collega.
Of inderdaad één of andere vroegere vlam waar het héél verkeerd mee is afgelopen.
zondag 22 januari 2017 23:09
quote:miss_lipstick_83 schreef op 22 januari 2017 @ 23:05:
[...]
wie zegt dat mensen dat heel normaal vinden? en ongebruikelijk is het ook zeer zeker niet. Wat wel zeer ongebruikelijk is is dat to verwacht dat haar baas en collega's dit zullen begrijpen.Dit.
[...]
wie zegt dat mensen dat heel normaal vinden? en ongebruikelijk is het ook zeer zeker niet. Wat wel zeer ongebruikelijk is is dat to verwacht dat haar baas en collega's dit zullen begrijpen.Dit.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 22 januari 2017 23:13
zondag 22 januari 2017 23:31
Nou, ik vind sommige reacties ook niet mals, hoor. Wauw. Narcistisch? Djeez.
Goed. Wat de hoofdboodschap is, TO: Nee, je zou dit niet moeten (willen) melden. Het is vervelend voor je dat je na al die tijd nog steeds zo zit met het verlies van je vader, maar dit is niet iets wat je kunt voorkomen of waarvan je kunt verwachten dat mensen er rekening mee gaan houden.
Ik ben mijn moeder al kwijt sinds dat ik 10 ben en heb het nooit als probleem ervaren dat anderen wel een moeder hebben, tenminste niet meer sinds ik volwassen ben.
Goed. Wat de hoofdboodschap is, TO: Nee, je zou dit niet moeten (willen) melden. Het is vervelend voor je dat je na al die tijd nog steeds zo zit met het verlies van je vader, maar dit is niet iets wat je kunt voorkomen of waarvan je kunt verwachten dat mensen er rekening mee gaan houden.
Ik ben mijn moeder al kwijt sinds dat ik 10 ben en heb het nooit als probleem ervaren dat anderen wel een moeder hebben, tenminste niet meer sinds ik volwassen ben.
zondag 22 januari 2017 23:49
quote:ZusterPetronella schreef op 22 januari 2017 @ 22:30:
[...]
Allebei, waarbij gemeld moet dat ik het écht heel fijn vind voor haar en het andere meiden ook zeker niet misgun. Maar ik gun het mezelf ook zo.
Ik heb normaalgesproken eigenlijk nooit last hiervan. Natuurlijk zie ik vaker vaders en dochters, maar die ken ik verder niet. En ik weet dat lang niet alle vader-dochterbanden zo rooskleurig zijn. Dus ik kan er normaal prima mee leven (ik lees even over alle hyperonaardige reacties als 'whackalidoe' heen, evenals over de therapie-adviezen, aangezien ik al in therapie ben). Alleen zo is het gewoon even enorm pittig.
Nou, dat vind ik totaal niet stroken met wat je in je OP schrijft. Daar zeg je dat als je vaders van vriendinnen op hun verjaardagen ziet, zeker als ze nog een beetje een goede band hebben dat dat echt een stomp in je buik is. Dat je daar altijd thuis even een flink potje solo om moet janken voor je weer door kan. Dat noem ik toch flinke last hebben.
Je zegt ook dat het al behoorlijk schrijnt als collega's over hun kinderen vertellen met een vaderlijke gloed van trots en zorg. Dat valt voor mij niet onder 'normaal gesproken er geen last van hebben', ik vind dit echt heel sterk aanwezig juist. Ik begrijp wel dat als je nog jongvolwassen bent je nog niet helemaal op eigen benen staat en je een vaderende vader kunt missen, maar zo heftig als jij het voelt is m.i. echt een teken dat je heel veel werk hebt liggen op het vlak van zelfstandig worden, je eigen persoon worden en op jezelf bouwen.
Dat gaat natuurlijk niet vanzelf en ook niet in een dagje, maar dat wil niet zeggen dat je er niet mee aan de slag moet en het maar zoveel mogelijk moet vermijden.
Je hebt het trouwens over iets wat je collega's je aandoen. Dat is echt geen gezonde manier om hiernaar te kijken: zij doen jou niets aan, jij trékt je dingen aan. Dat is echt iets heel anders.
Verder gaat het denk ik niet om wapenen, waar jij het over hebt. Het gaat meer om doorleven van je pijn en gemis en accepteren dat je nooit een andere jeugd zult hebben. Dat het is zoals het is en je nu volwassen bent en die tijd niet over kan. Nu is het aan jou, jij bent nu aan zet.
[...]
Allebei, waarbij gemeld moet dat ik het écht heel fijn vind voor haar en het andere meiden ook zeker niet misgun. Maar ik gun het mezelf ook zo.
Ik heb normaalgesproken eigenlijk nooit last hiervan. Natuurlijk zie ik vaker vaders en dochters, maar die ken ik verder niet. En ik weet dat lang niet alle vader-dochterbanden zo rooskleurig zijn. Dus ik kan er normaal prima mee leven (ik lees even over alle hyperonaardige reacties als 'whackalidoe' heen, evenals over de therapie-adviezen, aangezien ik al in therapie ben). Alleen zo is het gewoon even enorm pittig.
Nou, dat vind ik totaal niet stroken met wat je in je OP schrijft. Daar zeg je dat als je vaders van vriendinnen op hun verjaardagen ziet, zeker als ze nog een beetje een goede band hebben dat dat echt een stomp in je buik is. Dat je daar altijd thuis even een flink potje solo om moet janken voor je weer door kan. Dat noem ik toch flinke last hebben.
Je zegt ook dat het al behoorlijk schrijnt als collega's over hun kinderen vertellen met een vaderlijke gloed van trots en zorg. Dat valt voor mij niet onder 'normaal gesproken er geen last van hebben', ik vind dit echt heel sterk aanwezig juist. Ik begrijp wel dat als je nog jongvolwassen bent je nog niet helemaal op eigen benen staat en je een vaderende vader kunt missen, maar zo heftig als jij het voelt is m.i. echt een teken dat je heel veel werk hebt liggen op het vlak van zelfstandig worden, je eigen persoon worden en op jezelf bouwen.
Dat gaat natuurlijk niet vanzelf en ook niet in een dagje, maar dat wil niet zeggen dat je er niet mee aan de slag moet en het maar zoveel mogelijk moet vermijden.
Je hebt het trouwens over iets wat je collega's je aandoen. Dat is echt geen gezonde manier om hiernaar te kijken: zij doen jou niets aan, jij trékt je dingen aan. Dat is echt iets heel anders.
Verder gaat het denk ik niet om wapenen, waar jij het over hebt. Het gaat meer om doorleven van je pijn en gemis en accepteren dat je nooit een andere jeugd zult hebben. Dat het is zoals het is en je nu volwassen bent en die tijd niet over kan. Nu is het aan jou, jij bent nu aan zet.
