6 weken zwanger- angst/paniek slaat toe!!

08-07-2012 10:07 78 berichten
Alle reacties Link kopieren
.
Alle reacties Link kopieren
Of dit een verstandige keus is kan ik natuurlijk niet beoordelen, maar dat de paniek toeslaat zullen heel veel vrouwen denk ik herkennen, heb het in ieder geval ook met mijn eerste gehad en veel vrouwen om mij heen ook. Gewoon het besef dat het onomkeerbaar is en jij verantwoordelijk wordt voor een klein mensje dat van jou afhankelijk is, is best eng, maar gaat meestal ook weer over. Hormonen spelen natuurlijk ook best een grote rol want je hele hormoonhuishouding wordt door zwangerschap op zijn kop gezet. Sterkte in ieder geval en trek je niets aan van andere mensen, die hebben vaak altijd wel wat negatiefs te melden en houden erg van zich met andermanszaken bemoeien. Gewoon op je eigen gevoel afgaan.
Alle reacties Link kopieren
quote:Marahbloem schreef op 08 juli 2012 @ 11:01:

Twijfels herken ik wel. Denk dat meer mensen dat hebben.

Maar ik lees ook dat je alleen zit met je negatieve gevoelens en gedachten. Heb je een sterk sociaal netwerk? Want dat ga je sowieso nodig hebben. Alleen een kind opvoeden is pittig. Zonder netwerk wat opvang betreft, maar ook voor jezelf om je hart te luchten en dingen rond de opvoeding te delen (en natuurlijk lol enzo) is ontontbeerlijk.



Probeer in ieder geval met iemand te gaan praten, wat Dubio je ook adviseert.Dat netwerk bouw je natuurlijk ook juist op doordat je contact met andere ouders krijgt door het hebben van een kind, dus dat komt vanzelf als je er wat moeite voor doet.
Alle reacties Link kopieren
Hormonen......en die kunnen afschuwelijk zijn, ik weet het.

Tijdens mijn eerste zwangerschap ben ik 9 maanden in paniek geweest. Labiel en geestelijk echt een rommeltje, op het depressieve af. Dit weet ik toen ook aan mijn situatie: ongepland, ik kende mijn vriend net, nog bezig met studies, geen geschikte woonruimte etc.etc.

Nu, 3 jaar later ben ik weer zwanger, dit keer heel weloverwogen. Inmiddels allebei een goede baan en geweldige woonruimte. Aan de buitenkant het perfecte plaatje, alles voor elkaar.

Maar ik voel me weer hetzelfde als de eerste keer, helaas. Misschien zelfs nog wel erger.

Paniek aanvallen, onzekerheid, depressieve buien en veel huilen.



Tikkie, ik denk echt dat het een bepaald soort hormonen zijn die nu door je lichaam gieren. Heb je mensen in je omgeving waarmee je over je gevoel kan praten? Zo niet, geef het dan aan bij je verloskundige. Ik ga dit na lang wikken en wegen ook doen deze week.
Alle reacties Link kopieren
quote:tikkie2013 schreef op 08 juli 2012 @ 13:10:

Ik durf niet trots te zijn op mijn keuze, omdat dat impliceert dat er geen nadelen aan verbonden zijn... Het is een bewuste keuze geweest, vanuit liefde. Ineens slaat de paniek toe en besef ik hoe egoistich mijn keuze is geweest en twijfel ik of ik het wel kan.. Ik weet ook dat we allemaal streven naar een perfecte wereld en kinderen het allerbeste willen meegeven, daar hoort een vader, moeder, geweldig huis, stabiele baan etc. allemaal bij. Mijn verleden heeft ervoor gezorgd dat ik weet dat alles niet zwart-wit is: elk gezin kent moeilijke tijd en je weet nooit of het leven loopt zoals je zou willen. Vanuit die ervaring heb ik de keuze gemaakt om niet te wachten wat voor geluk mij toegeworpen wordt en mij hierin afhankelijk op te stellen (als een soort slachtoffer), maar te kijken naar de opties die er zijn om zelf dit geluk te creeren. Ik weet dat een kind vaak het beste af is bij een vader en moeder, vandaar dat ik niet 100% trots ben op mijn keuze.. Ik weet ook hoeveel vrouwen moeilijk/ niet zwanger kunnen worden, en dat het voor hen misschien moeilijk is om te lezen dat ik deze keuze gemaakt heb en zo snel zwanger ben geworden (en dan ook nog twijfels/ angsten heb)...



Het doet me echt goed om te lezen dat anderen die angst herkennen en dat het voorbij kan gaan! Bedankt voor de support!Een keuze voor een kind is wat mij betreft altijd een "egoistische" keus, hoe je het ook keert of wendt, je raakt (gepland) zwanger omdat jij en je eventuele partner dat graag wil, zo simpel is het, maar daar is verder niks mee. Snap overigens ook nooit waarom mensen het egoistisch vinden als mensen geen kinderen willen, slaat nergens op wat mij betreft.
Alle reacties Link kopieren
.
Alle reacties Link kopieren
quote:zonnetje59 schreef op 08 juli 2012 @ 13:38:

[...]





Een keuze voor een kind is wat mij betreft altijd een "egoistische" keus, hoe je het ook keert of wendt, je raakt (gepland) zwanger omdat jij en je eventuele partner dat graag wil, zo simpel is het, maar daar is verder niks mee. Snap overigens ook nooit waarom mensen het egoistisch vinden als mensen geen kinderen willen, slaat nergens op wat mij betreft.Hier ben ik het helemaal mee eens!
Tikkie, als je de afspraak met de verloskundige te lang vindt duren kan je ook hiermee bij je huisarts terecht. Erover praten helpt, serieus genomen worden is al heel fijn en verder kunnen ze je goed in de gaten houden. Zoals je leest hebben veel zwangeren hier wel mee te maken gehad, maar het moet niet te gek worden en het moet overgaan. Bij een groep vrouwen gaat het niet over en die hebben last van een depressie met bijv. paniekaanvallen tijdens de zwangerschap. Het heeft alles met je hormonen te maken en daar is hulp voor.
Alle reacties Link kopieren
Tikkie, ik heb de vorige keer geen hulp gehad omdat ik dit nooit heb gevraagd. Ik was een meester in net doen alsof het prima ging allemaal en ik het wel aankon. Dit heeft in de kraamtijd gezorgd dat ik volledig instortte. Daarom ga ik het deze keer anders doen en bijtijds aan de bel trekken.



Mijn gevoel ging over toen onze dochter 2 weken oud was en ik na 2 weken slapeloosheid stopte met borstvoeding. Ook daar kreeg ik namelijk "rare" gedachten van. Tijdens het voeden kwam er kennelijk een stofje vrij waardoor ik het allemaal niet meer zag zitten.

Het was ongelofelijk hoe goed ik me voelde toen ik daarmee stopte. Alsof er een wereld voor me open ging.



De verloskundige kan je doorverwijzen en in ieder geval goed naar je luisteren. Je verhaal kwijt kunnen is al heel fijn!
Alle reacties Link kopieren
quote:tikkie2013 schreef op 08 juli 2012 @ 13:10:

Ik weet dat een kind vaak het beste af is bij een vader en moeder, vandaar dat ik niet 100% trots ben op mijn keuze.. Ik weet ook hoeveel vrouwen moeilijk/ niet zwanger kunnen worden, en dat het voor hen misschien moeilijk is om te lezen dat ik deze keuze gemaakt heb en zo snel zwanger ben geworden (en dan ook nog twijfels/ angsten heb)...







Wat zeg je hier eigenlijk mee? Vind je dat je eigenlijk geen kind zou mogen krijgen?



Ja, je maakt een egoistische keuze voor een kind, zoals iedereen een egoistische keuze maakt om wel of geen kind op de wereld zet.

Jouw keuze houdt verder ook in dat je het kind alleen gaat opvoeden en er geen biologische vader heeft. Daarom zul jij als moeder iets extra's / anders moeten doen voor het kind dan wanneer het twee ouders heeft.

Nogmaals, wat je nu kunt doen is er met schaamte, met nadelen, met niet goed, het hoort niet zo - naar te kijken. Een kind merkt: eigenlijk had je er niet mogen zijn of niet op deze manier.

Jouw kind heeft het nodig dat jij trots bent op de manier waarop zij op de wereld is gekomen, dat het bijzonder is, dat het mooi is, vanuit liefde is, met dankbaarheid voor de donor die jou heeft willen helpen. Dat is iets extra's wat jij voor je kind kunt doen, zorgen dat je je niet schaamt maar trots bent op je keuze. Of dankbaar.
Alle reacties Link kopieren
.
Je zegt dat je je eigen geluk wilt creeeren en daarom ook deze keuze hebt gemaakt. Maar geluk creer je niet, je moet leren om het geluk te zien daar waar het is. Een baby maakt zeker niet gelukkiger, integendeel, jonge ouders zijn vaak ongelukkiger dan leeftijdgenoten zonder kinderen.



Verder helemaal eens met jive, ga met iemand praten, en daarmee bedoel ik niet de verloskundige maar een psycholoog. Dat verleden gaat je sowieso opbreken straks, beter begin je nu met de boel te ordenen en op te ruimen.
Ik vraag het nog maar een keer; Is de donor bereid om straks vragen van het kind te beantwoorden? Zijn daar afspraken over gemaakt?
Alle reacties Link kopieren
.
Alle reacties Link kopieren
.
Alle reacties Link kopieren
Gaat de vader geen rol spelen in de opvoeding? Hoe oud is hij? Gaat hij financieel bijdragen? Ziet hij zichzelf als vader of als sperma-donor?
Alle reacties Link kopieren
Nu met een professioneel iemand praten is niet bedoeld om je verleden te gaan verwerken... want inderdaad je klinkt als iemand die hier best wat in gedaan heeft.

Maar ik bedoel iemand die je anders naar sommige dingen kunt laten kijken - en vooral vanuit het standpunt van het kind. Juist omdat het een andere situatie is dan 'normaal'. Wat heeft het kind nodig en wat kun jij daarin doen. Daar kun je in enkele gesprekken al best mooie inzichten van krijgen.



Natuurlijk komt het allemaal goed... Maar het blijft staan dat je als je kiest voor donorschap dat je dan iets extra's/anders moet doen. Net als bijvoorbeeld mensen die kiezen voor adopteren, die zullen ook iets extra's/anders moeten doen omdat het kind dat nodig heeft.
Alle reacties Link kopieren
.
Alle reacties Link kopieren
quote:tikkie2013 schreef op 08 juli 2012 @ 15:11:

Wat ik bedoel met geluk creeren is dat ik niet als een slachtoffer ga afwachten wat er voor moois op mijn pad kom, maar zelf actief ga kijken wat ik hierin zelf kan doen. Naar mijn idee is dit verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven. Ik noemde eerder al dat ik met het Fiom in gesprek ben. Daarnaast heb ik al eerder therapie gehad voor het verleden, dus het is niet onverwerkt, er zijn al stappen in gemaakt.En daar kun je heel trots op zijn, op al deze dingen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
Alle reacties Link kopieren
quote:Elmervrouw schreef op 08 juli 2012 @ 18:15:

[...]

En daar kun je heel trots op zijn, op al deze dingen. Dank je wel, lief van je!
Alle reacties Link kopieren
quote:tikkie2013 schreef op 08 juli 2012 @ 11:46:

Ik zou met die persoon kijken naar de situatie: hoe beleeft zij het, waarom heeft ze deze keuze gemaakt. Een moedergevoel en wens voor een kind is iets natuurlijks: komt voor in alle milieus. Elke situatie is anders, ik denk dat we heel snel geneigd zijn bij zo'n achtergrond naar de nadelen en 'vooroordelen' te kijken.. Ik ben ook realistisch: een aantal pleegzusjes/ broertjes die ik ben tegengekomen zijn dakloos, aan de drugs, in de prostitutie. Maar dat geldt niet voor iedereen. Geloof me: ik moet mijn hele leven al bewijzen waar ik voor sta, wie ik ben etc, dankzij mijn verleden.. Ik heb een stabiel leven: al jaren vaste woonruimte, een vaste baan, deeltijd studie, auto, vrienden etc.



Ik vroeg je al eerder of je jezelf ook als mentaal stabiel beschouwt. Als medewerker van Jeugdzorg krijg je ongetwijfeld te maken met mensen die het op het oog prima voor elkaar hebben, maar psychisch volledig in de knoop zitten. Ook dat komt in de beste milieus voor. Het feit dat iemand niet dakloos is, drugsverslaafd is of achter het raam zit, betekent niet per se dat iemand stabiel is. Daar is meer voor nodig.



Van jongsaf aan weten dat je kinderen wil vind ik niet zo heel raar. Wat me wel opvalt is dat je het hebt over moedergevoel. Dat gevoel heb je normaliter als kind niet (misschien als je met poppen speelt, maar dat is niet echt).



Mocht je denken dat ik vanuit een vooroordeel naar jouw situatie kijk: misschien wel, maar dat heeft meer te maken met wat je vertelt over je achtergrond dan met je leeftijd en het feit dat je kiest voor alleenstaand moederschap. Ik ben er op zich voor als vrouwen jong moeder worden gezien de vele voordelen en vind dat dat gepromoot moet worden.



Alleenstaand moederschap is zwaar, weet ik uit ervaring, maar wel te doen als je aan bepaalde basisvoorwaarden voldoet. Over de rol van de vader heb je naar mijn idee aardig goed nagedacht (goed dat je een donorcontract hebt opgesteld!), dus daar zou ik ook niet direct een negatieve mening over hebben (hoewel het mijn keuze niet zou zijn).



Als jij niet had aangegeven dat je zo'n problematische jeugd had gehad, zou ik dan ook gezegd hebben: ach joh, het zijn de hormonen, gaat wel weer over, geniet van je zwangerschap! Maar jij hebt zo weinig stabiliteit in je leven gekend, en dan zo jong beginnen aan een kind zonder een stabiele relatie te hebben... het lijkt mij geen stabiele basis. Je denkt over abortus. Niet serieus, zeg je nu, maar je bent wel met het FIOM gaan praten.



Voor mij gaat dit verder dan de gebruikelijke hormonaal ingegeven angsten en twijfels van een zwangere. Het gevoel "nu kan ik niet meer terug" is voor velen herkenbaar. Het gevoel "zal ik er nog een eind aan maken, nu kan het nog" is een flinke brug verder.



Ik denk dat je een kind zeker veel te bieden hebt, misschien juist wel vanwege de lessen die je uit het verleden hebt geleerd. Maar zoals je zelf aangeeft, je hebt eerste stappen gemaakt in therapie. Het lijkt me belangrijk om de volgende stappen te nemen: dringend zelfs, nu er een kind onderweg is.



Het lijkt me allereerst van belang dat je de zaken die je wat je zwangerschap betreft dwarszitten, uit de weg ruimt. Je hebt nu nog sterk het gevoel dat je je keuze moet verdedigen. Je schaamt je, en dat gevoel wil je niet overbrengen op je kind. Dus dat lijkt me iets om aan te werken.



Ik vind het heel moedig van je dat je bewust bezig bent met stappen te nemen om je eigen leven te leiden, je geen slachtofferrol aan te meten en je eigen gevoel te volgen. Blijf je ervan bewust wat jouw échte gevoelens zijn en wat demonen uit het verleden zijn, die je valse gevoelens aanpraten. Dan komt het vast wel goed met jou en je kindje
Ga in therapie!
Alle reacties Link kopieren
.
Alle reacties Link kopieren
Je bent in elk geval eerlijk tegen jezelf en anderen, dat is al grote winst. Paniekaanvallen zijn vervelend, maar gaan gelukkig altijd weer voorbij. Goed dat je hulp krijgt van het Fiom en daar o.a. over je schaamte kan praten. Waar schaam je je eigenlijk precies voor? En tegenover wie?



En inderdaad, iedereen doet dingen goed en fout in de opvoeding. Zolang aan een aantal basisvoorwaarden wordt voldaan, geeft dat niet. Kinderen moeten ook leren van de fouten van hun ouders Hoe zie jij dat, wat zijn volgens jou de basisvoorwaarden voor een goede en fijne opvoeding?
Ga in therapie!
Alle reacties Link kopieren
.
Alle reacties Link kopieren
Kan het zijn dat deze keuze niet impulsief was (je had er toch 6 maanden over nagedacht?) maar intuïtief? Dat je dat niet gewend bent en daardoor ook onzeker bent?
Ga in therapie!
Alle reacties Link kopieren
.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven