Zwanger
alle pijlers
Herstel na bevalling valt me zo tegen
donderdag 30 maart 2017 23:41
Beste allemaal
Ik ben niet zo van de forums, maar loop zelf even vast en hoop hier wat steun, ervaring en advies te vinden.
8 weken geleden ben ik bevallen van een gezonde dochter.
Mijn zwangerschap was erg zwaar. Ik kon er weinig van genieten, ik had al snel allerlei vervelende klachten zoals bandenpijn. Ik ben een heel actief en sportief persoon, maar al vrij vlot (20 weken) moest ik veel dingen opgeven.
Ook ben ik toen 50% gaan werken, omdat ik mijn werk niet vol kon houden.
10 weken voor mijn verlof in zou gaan ben ik op aanraden van de bedrijfsarts helemaal gestopt met werken. Lichamelijk lukte het gewoon niet meer. Het 50% werken werkte ook niet, ik probeerde alles gewoon te doen in de helft van de tijd.
De zwangerschap was zo zwaar dat ik opgelucht was dat de bevalling begon. Op medische indicatie ben ik bevallen in het ziekenhuis. Vanaf de eerste wee tot en met de geboorte en nageboorte heeft de bevalling 27 uur geduurd. Het was erg zwaar. Ik had weeën in benen en rug die ik moeilijk op kon vangen. Ik raakte uitgeput en er werd aangedrongen op een ruggenprik. Dat was een goede zet ik kon even bijkomen. Toen ik na zo'n 24 uur eindelijk genoeg ontsluiting had mocht ik gaan persen, maar ik had onvoldoende persweeën, dus aan het infuus. Toen ik kon gaan persen hielden de weeën er spontaan maar mee op.
De operatiekamer voor een keizersnee was al gereed gemaakt. Maar na 2,5 uur persen, een knip en met behulp van de vacuümpomp werd dan eindelijk maar toch mijn gezonde dochter geboren. Een pak van mijn hart.
Alle personeel heeft mij fantastisch begeleid, mijn man heeft me ook geweldig gesteund.
De eerste 2 weken kon ik bijna niks. Onze hele lieve kraamhulp is langer gebleven en mijn man nam bijna alle zorg op zich.
Maar nu gaat het lichamelijke herstel heel moeizaam. Ik ben 8 weken verder en het schiet niet op. Eerst had ik erg veel last van de hechtingen, nu dat beter gaat blijk dat mijn bekkenbodem ontzettend gespannen is.
Dit zorgt voor veel klachten. Van die klachten waar je je over schaamt als je ernaar gevraagd wordt. Daarnaast heb ik erg veel pijn op plekken waar ik me ook enigszins voor schaam. Het is toch andere koek dan een zere knie.
Inmiddels ga ik ook naar een bekkenbodemtherapeut, maar 4 weken verder merk ik nog steeds weinig vooruitgang.
Doordat mijn lichaam zo tegenwerkt word ik steeds herinnerd aan de moeizame bevalling. Ik merk dat ik daar met steeds meer emotie op terug kijk. Ik wil het graag achter me laten, maar wordt er door de klachten continu aan herinnerd.
Verder staat mijn hele oude leventje geparkeerd. Ik word zo belemmerd en word daar verdrietig van. Ik zie het nu allemaal ook even niet meer goedkomen.
Mijn dochter is een ontzettend lieve vrolijke baby. Mijn man is de liefste die ik maar wensen kan. Maar ik voel me zo ontzettend naar en verdrietig. Ik hoop dat iemand dit leest en uit ervaring kan zeggen dat alles weer goedkomt.
Ik ben niet zo van de forums, maar loop zelf even vast en hoop hier wat steun, ervaring en advies te vinden.
8 weken geleden ben ik bevallen van een gezonde dochter.
Mijn zwangerschap was erg zwaar. Ik kon er weinig van genieten, ik had al snel allerlei vervelende klachten zoals bandenpijn. Ik ben een heel actief en sportief persoon, maar al vrij vlot (20 weken) moest ik veel dingen opgeven.
Ook ben ik toen 50% gaan werken, omdat ik mijn werk niet vol kon houden.
10 weken voor mijn verlof in zou gaan ben ik op aanraden van de bedrijfsarts helemaal gestopt met werken. Lichamelijk lukte het gewoon niet meer. Het 50% werken werkte ook niet, ik probeerde alles gewoon te doen in de helft van de tijd.
De zwangerschap was zo zwaar dat ik opgelucht was dat de bevalling begon. Op medische indicatie ben ik bevallen in het ziekenhuis. Vanaf de eerste wee tot en met de geboorte en nageboorte heeft de bevalling 27 uur geduurd. Het was erg zwaar. Ik had weeën in benen en rug die ik moeilijk op kon vangen. Ik raakte uitgeput en er werd aangedrongen op een ruggenprik. Dat was een goede zet ik kon even bijkomen. Toen ik na zo'n 24 uur eindelijk genoeg ontsluiting had mocht ik gaan persen, maar ik had onvoldoende persweeën, dus aan het infuus. Toen ik kon gaan persen hielden de weeën er spontaan maar mee op.
De operatiekamer voor een keizersnee was al gereed gemaakt. Maar na 2,5 uur persen, een knip en met behulp van de vacuümpomp werd dan eindelijk maar toch mijn gezonde dochter geboren. Een pak van mijn hart.
Alle personeel heeft mij fantastisch begeleid, mijn man heeft me ook geweldig gesteund.
De eerste 2 weken kon ik bijna niks. Onze hele lieve kraamhulp is langer gebleven en mijn man nam bijna alle zorg op zich.
Maar nu gaat het lichamelijke herstel heel moeizaam. Ik ben 8 weken verder en het schiet niet op. Eerst had ik erg veel last van de hechtingen, nu dat beter gaat blijk dat mijn bekkenbodem ontzettend gespannen is.
Dit zorgt voor veel klachten. Van die klachten waar je je over schaamt als je ernaar gevraagd wordt. Daarnaast heb ik erg veel pijn op plekken waar ik me ook enigszins voor schaam. Het is toch andere koek dan een zere knie.
Inmiddels ga ik ook naar een bekkenbodemtherapeut, maar 4 weken verder merk ik nog steeds weinig vooruitgang.
Doordat mijn lichaam zo tegenwerkt word ik steeds herinnerd aan de moeizame bevalling. Ik merk dat ik daar met steeds meer emotie op terug kijk. Ik wil het graag achter me laten, maar wordt er door de klachten continu aan herinnerd.
Verder staat mijn hele oude leventje geparkeerd. Ik word zo belemmerd en word daar verdrietig van. Ik zie het nu allemaal ook even niet meer goedkomen.
Mijn dochter is een ontzettend lieve vrolijke baby. Mijn man is de liefste die ik maar wensen kan. Maar ik voel me zo ontzettend naar en verdrietig. Ik hoop dat iemand dit leest en uit ervaring kan zeggen dat alles weer goedkomt.
donderdag 30 maart 2017 23:52
donderdag 30 maart 2017 23:53
Een jaar! Dat wil ik helemaal niet 
Ik wil weer de dingen kunnen doen die mij maken tot wie ik ben.
En gewoon kunnen zitten. En lopen zonder dat ik het idee heb dat mijn ingewanden bij de uitgang staan te dringen als een horde festivalgangers bij het hek van het festivalterrein die hun favoriete band willen gaan zien.
Ik wil weer de dingen kunnen doen die mij maken tot wie ik ben.
En gewoon kunnen zitten. En lopen zonder dat ik het idee heb dat mijn ingewanden bij de uitgang staan te dringen als een horde festivalgangers bij het hek van het festivalterrein die hun favoriete band willen gaan zien.
donderdag 30 maart 2017 23:54
Ik heb ook bij een bekkemfysio gelopen. Stuit gekneusd. Lang last van gehad.
Ik heb het idee dat naast het lichamelijke er psychisch ook wat wringt bij je. Het inleveren. Van je conditie en gesteldheid. Niet meer mee kunnen zoals voorheen is niet mals. Heb daar ook aandacht voor. Dat is naar mijn inziens zeker zo belangrijk als het lichamelijk herstel.
En een pnd is er voor jij het doorhebt. Tip. Praat met je omgeving wat er in je hoofd afspeelt. Zodat zij met je mee kunnen observeren hoe het nu daadwerkelijk met je gaat. Anderen hebben er namelijk soms een betere kijk op
Ik heb het idee dat naast het lichamelijke er psychisch ook wat wringt bij je. Het inleveren. Van je conditie en gesteldheid. Niet meer mee kunnen zoals voorheen is niet mals. Heb daar ook aandacht voor. Dat is naar mijn inziens zeker zo belangrijk als het lichamelijk herstel.
En een pnd is er voor jij het doorhebt. Tip. Praat met je omgeving wat er in je hoofd afspeelt. Zodat zij met je mee kunnen observeren hoe het nu daadwerkelijk met je gaat. Anderen hebben er namelijk soms een betere kijk op
vrijdag 31 maart 2017 00:02
quote:Raket82 schreef op 30 maart 2017 @ 23:53:
Een jaar! Dat wil ik helemaal niet
Ik wil weer de dingen kunnen doen die mij maken tot wie ik ben.
En gewoon kunnen zitten. En lopen zonder dat ik het idee heb dat mijn ingewanden bij de uitgang staan te dringen als een horde festivalgangers bij het hek van het festivalterrein die hun favoriete band willen gaan zien.
Ja wen maar vast aan dingen die je niet wil
Dat kindje voor de derde keer in een half jaar oorontsteking heeft.....dat je een avondje uit had en de oppas blijkt ziek........
Je kan het wel niet willen...maar je kan beter.meegaan in hoe het gaat en accepteren dat dit de nodige tijd gaat kosten. Geniet per dag van kleine dingen. Met name een tevreden boertje..een nachtje iets langer slapen...
En als je die kleine zegeningen ook niet (meer) ziet...ga dan nog eens in gesprek met de huisarts om een pnd uit te sluiten.
Of wellicht een stukje verwerking voor de traumatische bevalling
Een jaar! Dat wil ik helemaal niet
Ik wil weer de dingen kunnen doen die mij maken tot wie ik ben.
En gewoon kunnen zitten. En lopen zonder dat ik het idee heb dat mijn ingewanden bij de uitgang staan te dringen als een horde festivalgangers bij het hek van het festivalterrein die hun favoriete band willen gaan zien.
Ja wen maar vast aan dingen die je niet wil
Dat kindje voor de derde keer in een half jaar oorontsteking heeft.....dat je een avondje uit had en de oppas blijkt ziek........
Je kan het wel niet willen...maar je kan beter.meegaan in hoe het gaat en accepteren dat dit de nodige tijd gaat kosten. Geniet per dag van kleine dingen. Met name een tevreden boertje..een nachtje iets langer slapen...
En als je die kleine zegeningen ook niet (meer) ziet...ga dan nog eens in gesprek met de huisarts om een pnd uit te sluiten.
Of wellicht een stukje verwerking voor de traumatische bevalling
vrijdag 31 maart 2017 00:05
vrijdag 31 maart 2017 00:07
Ik schets wel een heel labiel beeld van mezelf merk ik aan je reactie.
Ik weet dat mijn leven verandert is door de komst van de baby, dat vind ik ook niet erg.
Ook geniet ik van wat nog wel kan. En ik geniet ook erg van haar, mijn man die een lieve vader en leuke echtgenoot is.
Geduld heb ik inderdaad niet. Dat mensen blijven zeggen dat ik het tijd moet geven... dat is waar. Maar daar heb ik weinig aan.
Los daarvan vind ik het fijn dat jullie de tijd nemen om mij advies te geven.
Ik heb nooit mijn bevalling als traumatische ervaring gezien. Maar misschien heb je een punt.
Ik weet dat mijn leven verandert is door de komst van de baby, dat vind ik ook niet erg.
Ook geniet ik van wat nog wel kan. En ik geniet ook erg van haar, mijn man die een lieve vader en leuke echtgenoot is.
Geduld heb ik inderdaad niet. Dat mensen blijven zeggen dat ik het tijd moet geven... dat is waar. Maar daar heb ik weinig aan.
Los daarvan vind ik het fijn dat jullie de tijd nemen om mij advies te geven.
Ik heb nooit mijn bevalling als traumatische ervaring gezien. Maar misschien heb je een punt.
vrijdag 31 maart 2017 00:11
Ik heb er vrij lang over gedaan om de bevalling geestelijk te verwerken (veel pijn, ruggenprik werkte niet, baby zat vast en kwam blauw=zuurstoftekort ter wereld). Ik heb er veel over gepraat en geklaagd. Hoewel niet altijd leuk voor de omgeving, hielp het wel.
Ook mijn lichaam is nooit meer hetzelfde geworden. Andere nieuwe moeders zijn weer strak en slank maar ik niet. Hoewel nu begonnen met beetje sporten, pas ik mijn kleren van vóór de bevalling nauwelijks meer. Mijn remedie? Accepteren dat het krijgen van een kind behalve de bekende opofferingen (slaapgebrek, poepluiers verschonen) nog meer opofferingen vraagt.
Geef het svp wat meer tijd.
Ook mijn lichaam is nooit meer hetzelfde geworden. Andere nieuwe moeders zijn weer strak en slank maar ik niet. Hoewel nu begonnen met beetje sporten, pas ik mijn kleren van vóór de bevalling nauwelijks meer. Mijn remedie? Accepteren dat het krijgen van een kind behalve de bekende opofferingen (slaapgebrek, poepluiers verschonen) nog meer opofferingen vraagt.
Geef het svp wat meer tijd.
hamer wijzigde dit bericht op 31-03-2017 00:13
Reden: Typfout
Reden: Typfout
% gewijzigd
vrijdag 31 maart 2017 00:14
Het heeft tijd nodig. Ken je de uitspraak9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren?
Ik heb 1,5 jaar nodig gehad. Had dezelfde klachten als jij tijdens de zwangerschap. Alleen duurde mijn bevalling 52 uur en eindigde in een spoed keizersnee. Veel ellende. Emotioneel een flinke klap gehad, tot 2x toe de dood in ogen.
Maar ik kwam er weer bovenop. Door tijd te nemen.
Tips voor jou: praat. Alles is anders, alles voelt anders. Je hormonen maken nog overuren, deel het.
Neem de tijd. Je leven, ritme, alles op z'n kop. Je lichaam moet herstellen. Bekken blijft gevoelig, zeker zolang er hormonen in je lichaam knallen nog. Bij mij zijn die problemen na 1 jaar beter geworden. Helaas blijft t een zwak punt altijd.
Geniet ook van de Baby tijd! Deze is zo voorbij.
Ik heb 1,5 jaar nodig gehad. Had dezelfde klachten als jij tijdens de zwangerschap. Alleen duurde mijn bevalling 52 uur en eindigde in een spoed keizersnee. Veel ellende. Emotioneel een flinke klap gehad, tot 2x toe de dood in ogen.
Maar ik kwam er weer bovenop. Door tijd te nemen.
Tips voor jou: praat. Alles is anders, alles voelt anders. Je hormonen maken nog overuren, deel het.
Neem de tijd. Je leven, ritme, alles op z'n kop. Je lichaam moet herstellen. Bekken blijft gevoelig, zeker zolang er hormonen in je lichaam knallen nog. Bij mij zijn die problemen na 1 jaar beter geworden. Helaas blijft t een zwak punt altijd.
Geniet ook van de Baby tijd! Deze is zo voorbij.
vrijdag 31 maart 2017 00:14
Ik zit nog in de herstelperiode maar ik geloof dat alles altijd goed kan komen.
Je schrijft over je schaamte, waar ik achter ben gekomen is dat vrouwen met kinderen verrassend bekend zijn met vervelende klachten en dingen waar je niet makkelijk over praat. Schaamte is dan ook niet nodig, je krijgt dan juist nuttige tips is mijn ervaring.
Heb je geen psychische ondersteuningstraject gekregen via het ziekenhuis? Dit heb ik wel gekregen ivm zware zwangerschap en bevalling. Ik raad je wel aan zsm met een professional te praten, als je een trauma hebt opgelopen dan is het herstelperiode veel langer als je er langer mee rond blijft lopen.
Je schrijft over je schaamte, waar ik achter ben gekomen is dat vrouwen met kinderen verrassend bekend zijn met vervelende klachten en dingen waar je niet makkelijk over praat. Schaamte is dan ook niet nodig, je krijgt dan juist nuttige tips is mijn ervaring.
Heb je geen psychische ondersteuningstraject gekregen via het ziekenhuis? Dit heb ik wel gekregen ivm zware zwangerschap en bevalling. Ik raad je wel aan zsm met een professional te praten, als je een trauma hebt opgelopen dan is het herstelperiode veel langer als je er langer mee rond blijft lopen.
vrijdag 31 maart 2017 00:19
Het doet me al goed om het hier te delen. Mensen komen vaak bij mij met problemen, andersom houd ik de dingen meer voor mezelf. Dat is nu niet handig merk ik.
Er is mij verder geen ondersteuning geboden, de gynaecoloog die bij de bevalling was neemt wel zo nu en dan contact met me op.
Misschien moet ik het psychologische aspect van het herstel serieuzer nemen dan ik tot nu toe gedaan heb.
Er is mij verder geen ondersteuning geboden, de gynaecoloog die bij de bevalling was neemt wel zo nu en dan contact met me op.
Misschien moet ik het psychologische aspect van het herstel serieuzer nemen dan ik tot nu toe gedaan heb.
vrijdag 31 maart 2017 00:24
quote:Raket82 schreef op 31 maart 2017 @ 00:21:
Ik denk dan van ik heb een ongelukkige jeugd overleefd en heb daar 0 komma niks last meer van, heb de ontdekking van een hersentumor verwerkt, dan moet ik hier toch ook mee kunnen dealen.
Dat kun je ook, maar dat kost dus tijd.
Bovendien is deze ervaring weer een heel andere. Ik heb lichamelijk ook een en ander meegemaakt en toch viel bevallen zwaar tegen.
Ik denk dan van ik heb een ongelukkige jeugd overleefd en heb daar 0 komma niks last meer van, heb de ontdekking van een hersentumor verwerkt, dan moet ik hier toch ook mee kunnen dealen.
Dat kun je ook, maar dat kost dus tijd.
Bovendien is deze ervaring weer een heel andere. Ik heb lichamelijk ook een en ander meegemaakt en toch viel bevallen zwaar tegen.
vrijdag 31 maart 2017 00:31
Ik ga proberen het morgen te bespreken met een paar goede vrienden. Zij zorgen ook al maanden voor mijn paarden.
Dat vind ik ook moeilijk. Dat ik dat zelf nu niet kan. Ik voel me sowieso schuldig, ook naar mijn man. Terwijl ik weet dat het onzin is om mij zo te voelen.
Meestal ging ik een eind uitwaaien met mijn paarden als ik ergens mee zat. Of therapeutisch uitmesten. Dat mis ik nu ontzettend, die strategie kan ik nu niet gebruiken.
Dat vind ik ook moeilijk. Dat ik dat zelf nu niet kan. Ik voel me sowieso schuldig, ook naar mijn man. Terwijl ik weet dat het onzin is om mij zo te voelen.
Meestal ging ik een eind uitwaaien met mijn paarden als ik ergens mee zat. Of therapeutisch uitmesten. Dat mis ik nu ontzettend, die strategie kan ik nu niet gebruiken.
vrijdag 31 maart 2017 00:47
vrijdag 31 maart 2017 01:01
Ik begrijp je heel goed.
Ik ben in 5 jaar tijd 3 keer zwanger geweest. Bij de eerste 2 zwangerschappen ging het rond 20 weken mis.
Toen kwam uiteindelijk onze zoon, maar mijn lichaam was compleet uitgeput na 3 zwangerschappen.
Het heeft zeker een jaar geduurd voor ik weer op volle kracht was.
Geef jezelf de tijd, en deel je gevoelens. Schaam je niet.
Ik ben in 5 jaar tijd 3 keer zwanger geweest. Bij de eerste 2 zwangerschappen ging het rond 20 weken mis.
Toen kwam uiteindelijk onze zoon, maar mijn lichaam was compleet uitgeput na 3 zwangerschappen.
Het heeft zeker een jaar geduurd voor ik weer op volle kracht was.
Geef jezelf de tijd, en deel je gevoelens. Schaam je niet.
vrijdag 31 maart 2017 01:06
Dat is een goed advies. Ga ik proberen te doen.
Ik heb al contact gehad met mijn werkgever. In principe zou ik over 2 weken weer moeten beginnen. Heb aangegeven dat het nog minstens 4 weken gaat duren. Dat is denk ik te rooskleurig geweest.
Het doet me ontzettend goed, de reacties die ik hier krijg. Ik zit lekker te janken, dat is voor het eerst sinds de bevalling. Op 3 kraamtranen in de week na de bevalling na dan. Het lucht echt op.
Ik heb al contact gehad met mijn werkgever. In principe zou ik over 2 weken weer moeten beginnen. Heb aangegeven dat het nog minstens 4 weken gaat duren. Dat is denk ik te rooskleurig geweest.
Het doet me ontzettend goed, de reacties die ik hier krijg. Ik zit lekker te janken, dat is voor het eerst sinds de bevalling. Op 3 kraamtranen in de week na de bevalling na dan. Het lucht echt op.
