miskraam, wat deed dit met jou?

09-10-2014 00:45 34 berichten
Alle reacties Link kopieren
Nou heb ik een miskraam gehad afgelopen week, 2e ronde was het raak dus mij hoor je daar ook echt niet over klagen... en van te voren zou ik hebben gezegd, ach als dat zou gebeuren dan doet de natuur gewoon zijn werk.. en dat is natuurlijk ook zo.. waarschijnlijk een aanleg fout of zo iets.. maar nu het me is overkomen... nou ik ken gewoon mezelf niet meer! Tenminste voor de buitenwereld lijkt alles koek en ei, maar ik ben er gewoon de hele tijd mee bezig! Echt vreselijk! Lijkt wel alsof ik soms gewoon zit te hyperventileren! Krijg gewoon geen lucht als ik er aan denk.. alsof me strot word dicht gedrukt.. voelt voor mezelf nogal als aanstelleritis... want ben wel een vrij nuchter persoon... maar nu vraag ik me dus af... wat deed dit met jou? Was je er nuchter onder? of juist heel lang verdrietig?
Alle reacties Link kopieren
Allereerst sterkte!



Ik heb twee miskramen gehad. Beide keren heb ik de eerste dag heel hard gehuild. Daarna geprobeerd verder te gaan. Heb het nooit gezien als 'de natuur heeft zijn werk gedaan', wel als 'vruchtje zou nooit levensvatbaar zijn dus is het beter zo'. Dat maakte het niet makkelijker, wel draaglijker.



Bij tijd en wijle was (en heel soms ben) ik er verdrietig over, maar kon wel verder. Bij beide miskramen heb ik er een jaar later bewust bij stil gestaan.



De meeste impact hebben de miskramen nu vooral nog op het feit dat ik niet helemaal onbezorgd zwanger kan zijn. Ben vandaag precies 7 maanden zwanger. Eerste weken pure paniek van het zal wel weet fout gaan. Dat gevoel is minder geworden, maar nu zo tegen het einde ben ik toch weer regelmatig wat angstig dat het op het laatste moment alsnog misgaat. Al is dat niet meer pure paniek gelukkig.
Alle reacties Link kopieren
Als ik een heel lang verhaal moet samenvatten: de eerste keer was ik vooral verdrietig en boos op mijn lijf. De tweede keer was ik vooral woedend. Ik heb heel wat keren kussens ko geslagen en getrapt als ik even niet wist waar ik het moest zoeken. Qua lichaam: de eerste keer had ik niet zo'n hormonale nasleep, de tweede keer wel. na de eerste keer kon ik het ook wel zien als een ingrijpen van de natuur, domme pech, etc. De tweede keer ging die vlieger niet meer op voor mij, uit zelfbescherming ook wat zakelijker gekeken: verlies van de zwangerschap ipv verlies van kind. Dat had ik echt nodig. Maar qua gevoel (psychisch en fysiek) zou ik het eerder omschrijven als een jojo. Op en neer, op en neer.



Heel veel sterkte, ik hoop dat je fijne mensen om je heen hebt.
Nee heb je, ja kun je krijgen
Alle reacties Link kopieren
Toch wel heel heftig allemaal! voel me soms een beetje alleen hierin, me vriendinnen zijn er ook allemaal vrij nuchter onder, behalve 1 vriendin die het zelfde heeft meegemaakt die dus ook erg meelevend is.. maar de rest benoemt het allemaal alsof het niks is, en ik moet er wel bij zeggen ik dacht dat ik er zelf ook wel nuchterder mee om zou gaan?!

maar ik ben gewoon echt heel erg verdrietig, omdat je al helemaal gaat dromen over wat er komen gaat en gaat plannen, en dan in ene is het weg! en je gaat ook bij jezelf na zou ik iets verkeerds hebben gedaan? iets verkeerds hebben gegeten of gedronken?



vandaag een echo gehad en alles zag er zo goed als schoon uit, was nog iets van vocht te zien in me baarmoeder... maar bloed ook nog dus dat kon allemaal kloppen.

Nu hopelijk gauw een positieve test in handen wat op een mooie zangerschap mag eindigen!



@noah ik kan me zo voorstellen dat je nu gewoon extra bang bent.. ik zou ook echt helemaal paranoide worden .... gewoon omdat je er extra van bewust gemaakt bent dat er van alles fout kan gaan.. hopelijk voor jou nog 2 goeie maanden en een mooi gezond kindje op de wereld!



@lemoos, waren jullie al lang bezig voor een kindje? en is het ondertussen wel gelukt een gezonde zwangerschap?
Alle reacties Link kopieren
Bordi, voor mij was het een zeer zware maar vooral heftige periode! Na een x aantal jaar een kinderwens gehad te hebben hadden we besloten ervoor te gaan de 1ste x was meteen raak helaas bleek bij de echo het mis te zijn. Mijn wereld stortte toen wel even in elkaar, ik zat nog dagen vol met hormonen. Het kutterige van mij was dat ik mijzelf de schuld gaf. Omdat ik d'r zelf niet uitkwam heb ik professionele hulp gezocht. Dit heeft me enorm geholpen. Nadat mijn cyclus weer in orde was hebben we het weer geprobeerd en wat denk je...pats boem het was raak! Eerste weken wilde ik het nog niet geloven en na 3 mnd durfde ik langzaamaan te genieten van mijn zwangerschap. Nu hebben we een prachtige baby!!!



Voor de buitenwereld lijkt mijn reactie op de miskraam wel overdreven maar voor mij was het erg ingrijpend en duurde het verwerken en het een plekje te geven nou eenmaal wat langer...
Alle reacties Link kopieren
Hier ook een miskraam gehad begin september. Ik ervaren dit echt als het verlies van een kindje, en nog steeds..

Vriendlief ervaarde het heel anders. Maar hij had ook al die hormonen niet.

Het hier ook uitgebreid met de verloskundige over gehad. Zij zei:

Denk er niet te licht over. Buiten dat je nog onder invloed van hormonen bent is het gewoon een heel heftige gebeurtenis. Ze vond het goed dat ik me een aantal dagen ziek heb gemeld op mijn werk.



Heel veel sterkte!!
Ik heb in augustus een miskraam gehad. Hier ook de tweede ronde raak en ik was 6,5 week zwanger.

We waren vol ongeloof (ik dacht altijd dat wij moeilijk kinderen konden krijgen, gewoon een gevoel) en zo ontzettend blij.

Toen het bloedverlies doorzette naar een menstruatie was ik erg verdrietig en kwaad. En dat ben ik nu, 8 weken later, nog steeds soms.

Wij hebben het ook aan vrienden verteld, omdat we een maand na miskraam verjaardag van man hadden en ik de vraag "wanneer komt er bij jullie eentje?" wilde voorkomen. Die opmerking zou ik (op dat moment) niet aankunnen...

Twee weken na miskraam gingen we op vakantie (zo blij dat het niet op vakantie was gebeurd) en ik had met mezelf afgesproken het verdrietige en boze daar te laten, maar dat is niet gelukt. Ik denk dat ik het altijd bij me zal dragen...



Heel veel sterkte.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een miskraam gehad bij 6,5 week. Eerste ronde zwanger, dus ook geen lange wachttijd gehad. Toen het zover was natuurlijk gehuild. Een dag of twee. Maar niet om het verlies van het vruchtje, daar was ik nog niet aan gehecht. Wel om het verlies van het toekomstbeeld dat ik me al 2,5 week had aangepraat. In mijn gedachten stonden alle data al vast: dán zou ik mijn eerste echo hebben, dán gingen we naar de baby-winkel, dán zouden we het vertellen, dán ging ik met verlof en vooral: op die datum zou ik moeder worden.

Dat alles was ineens, bam, weg. En het kostte me twee dagen om dat te laten door dringen en te accepteren. Maar na die twee dagen kon ik eigenlijk ook heel nuchter weer verder. Dat vruchtje was weg, de toekomst weer zoals ie er altijd uit zag en weer nieuwe doelen om op te richten. Ik had de kennis dat mijn lichaam een slecht vruchtje kan herkennen en dat mijn lichaam zwanger kan worden. Twee maal voorsprong op de situatie van enkele maanden eerder. Zo is het eigenlijk gebleven. Als iemand vertelde dat ze zwanger is, knaagde het even. Maar daarna weer klaar.

Ik heb de mazzel dat ik snel weer zwanger was, dus mijn geduld is niet erg op de proef gesteld. Kan me voorstellen dat het dan anders was geweest. Wel merk ik nu pas goed de impact, want nog dagelijks sta ik stil bij of dit vruchtje wél oke is of dat ik opnieuw een miskraam zal krijgen. Inmiddels ben ik 11,5 wk zwanger en kan ik zeggen dat ik me aan dit vruchtje al wel (meer) gehecht heb. Ik denk dus dat het een heel verschil maakt als het me nu zou gebeuren.
Alle reacties Link kopieren
Ik vond het gewoon jammer, maar was ook blij met de natuurlijke selectie. Doorspoelen, klaar. Beide keren gebeurde het rond de 10 weken. We hadden de 12-weken grens dus nog niet niet gehaald. en het ook nog aan niemand verteld. Denk dat dat enorm scheelde.
Ik denk dat het eraan ligt met hoeveel weken het gebeurt, maar ik zag het echt niet als een kindje verliezen.

Een zwangerschap die met een reden stopt. Vaak is het meer in je gedachte, dan het in werkelijkheid is.

Het was een teleurstelling waar ik niet te lang in wilde blijven hangen.
Alle reacties Link kopieren
Ik was net een week overtijd toen ik vroege miskraam kreeg..

ik ben ook iemand die altijd zei dat het me niet veel zou doen.. toch heb ik die dag gehuild.

Het was zelfs niet helemaal gepland. kwas ook na de 2de maand zwanger eigenlijk.



Bij mij was het natuurlijk heel vroeg. Dus kben blij dat het toen is gebeurd en niet later..



Veel sterkte aan alle dames die hun kindje zijn verloren.X
Alle reacties Link kopieren
Heel begrijpelijk Bordi. Ik was zelf echt een paar weken van slag. Had ik zelf nooit verwacht zo heftig. Ik heb mezelf echt de tijd gegeven die ik nodig had. Dat werkte bij mij. Dat zou ik jou dus ook adviseren. Pak echt de tijd die je nodig hebt! En cliché maar je gaat je echt beter voelen. Het blijft pijnlijk natuurlijk, maar uiteindelijk krijgt het een plekje. Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
Ik heb het nooit ervaren alsof ik een kindje verloor ofzo want ik dacht ook dat er wel iets niet mee in orde zou zijn en dat het lichaam het zelf oploste zo. Maar je verwachtingen bijstellen - dat er dus geen kindje komt - vond ik wel heel moeilijk.



Ik was al 10 weken zwanger dus die 3 maanden grens was al in zicht en bij mij is het inmiddels alweer bijna anderhalf jaar geleden en het is helaas niet meer gelukt om zwanger te worden.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
Ik heb 3 miskramen gehad (en 2 kinderen). De eerste zwangerschap eindigde ook in een miskraam. Het was echt een enorme klap. Vooral omdat ik ook niemand kende in mijn omgeving die dat had meegemaakt. (dacht ik, want achteraf gezien werd er dus door niemand over gesproken). Ik ben een paar dagen ziekgemeld geweest. na een paard agen kon ik er nog weleens verdrietig om worden, maar gelukkig werd ik daarna snel zwanger van de oudste. de 2e en 3e miskraam vond ik veel en veel minder erg. Misschien omdat ik al een heerlijk kind had gekregen, en ws ook omdat ik nu wel over mijn ervaringen met anderen kon praten, in tegenstelling tot de eerste keer.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb mijn miskraam eigenlijk nooit echt als problematisch ervaren. Aanlegfoutje ofzoiets, dus maar beter dat het stopt.



Maar het scheelt wel dat ik een jaar daarvoor een voldragen tweeling had verloren. Dan wordt een miskraam toch echt een peulenschil.

Behalve dat ik het wel oneerlijk vond dat ik na het verlies van de tweeling ook nog een miskraam kreeg. Ik vond dat ik wel recht had op een goede zwangerschap.



Ik denk dat je jezelf toch het beste helpt door er idd vanuit te gaan dat de natuur dit zelf goed regelt, daarmee kun je je emoties (proberen te) reguleren.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
Alle reacties Link kopieren
Ik heb twee miskramen achter elkaar gehad. Bij de eerste was ik 6,5 weken ongeveer en het is al gestopt met groeien bij ongeveer 3 weken, ik voelde het al aan dat die zwangerschap mis ging, daarom was de emotionele klap niet zo hard. Direct erna weer zwanger geworden en zou nu 7 weken zijn maar helaas is het vanaf vorige week misgegaan (bloeden) m'n hormonen verdwenen en dus geen klachten van zwangerschap meer. Deze zwangerschap had ik ook een gevoel van het is of gaat mis, beide keren heb ik dus de miskramen of m'n sokken aangevoeld. Ik ben niet zo verdrieten alleen soms bij vlagen boos op m'n lichaam. Het is en blijft shit.

Voor jou veel sterke gewenst en hopelijk dat de volgende zwangerschap uitgedragen kan worden. Ik duim alvast voor je. Nogmaals sterkte!
Alle reacties Link kopieren
Ik was onverwacht zwanger, ik heb PCOS en was niet aan de pil. Het was dus een complete verrassing! Nadat we even bijgekomen waren, waren we er blij mee, alleen ik had steeds z'on onbestemd gevoel wat ik niet herkende van mijn 1e ( voldragen) zwangerschap. We hadden die week een condoleance en ik ging s'avonds in bad. En ineens zag ik wat boven komen drijven. Op de dag van de begrafenis zette het door. Ik voelde me heel raar, onbestemd nog steeds..al had ik steeds het gevoel gehad dat ik geen kindje zou krijgen, alsof ik het wist. Er waren nog andere kennissen zwanger en dat ging gewoon door, dat kon ik niet uitstaan. Omdat ik pcos heb zijn we met hormonen verder gegaan en toen raakte ik weer zwanger. Toen had ik er wel een goed gevoel bij. En dit ging wel goed.
Alle reacties Link kopieren
quote:guesswhat schreef op 09 oktober 2014 @ 08:30:

Ik heb twee miskramen achter elkaar gehad. Bij de eerste was ik 6,5 weken ongeveer en het is al gestopt met groeien bij ongeveer 3 weken, ik voelde het al aan dat die zwangerschap mis ging, daarom was de emotionele klap niet zo hard. Direct erna weer zwanger geworden en zou nu 7 weken zijn maar helaas is het vanaf vorige week misgegaan (bloeden) m'n hormonen verdwenen en dus geen klachten van zwangerschap meer. Deze zwangerschap had ik ook een gevoel van het is of gaat mis, beide keren heb ik dus de miskramen of m'n sokken aangevoeld. Ik ben niet zo verdrieten alleen soms bij vlagen boos op m'n lichaam. Het is en blijft shit.

Voor jou veel sterke gewenst en hopelijk dat de volgende zwangerschap uitgedragen kan worden. Ik duim alvast voor je. Nogmaals sterkte!Ik voelde dat ook! Gek is dat he? Je weet het gewoon..
Alle reacties Link kopieren
Even flink slikken toen er bij de eerste echo op 10 weken geen hartslag te zien was. Maar verder niet zo mee bezig geweest. Ik moest alleen gecuretteerd worden omdat mijn lichaam de vrucht niet uit zichzelf afstootte.



Eerste zwangerschap en ik was toen al 40+ en was vrij snel zwanger geworden.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
Alle reacties Link kopieren
Ik heb twee miskramen gehad in twee maanden tijd. Mijn ervaring is dat het op het moment zelf, en de dagen erna, heel heftig is. Veel huilen en ook erg moe. Daarna krabbelde ik beide keren vrij snel weer op. Ik vind de confrontatie met zwangere vrouwen wel lastig. Dan denk ik vaak: dat had ik ook kunnen hebben. Of: zo ver was ik nu ook ongeveer geweest. Maar mijn blik is voornamelijk gericht op de toekomst. Het komt vast een keer goed.
Hier ook 2 miskramen in 2 maanden tijd.. bizar als je toch leest dat het vaak voorkomt..

Wat clifford zegt inderdaad, veel huilen en uitgeput ervan. Kwaad op mn lichaam de eerste keer, hoe kon het me nu zo in de steek laten ? 2e keer waren we op vakantie toen de test positief was, 2 dagen later was hij negatief en wist ik het gewoon..



Ik denk nu vooral, oja.. dan had ik nu 14 weken geweest als de eerste keer goed was gegaan..
Ik heb meerdere miskramen gehad en de keren dat het lichamelijk goed ging was dat even een dagje heel jammer maar meer eigenlijk niet. Wel duurde het vrij lang voor ik ging geloven in een goede afloop bij de zwangerschappen die wel goed gingen.



Maar hier ook een beetje wat Solomio beschrijft. Ik had al een kindje verloren, dat maakte dat ik de miskramen vrij luchtig opnam. Mijn enige angst, na de vierde miskraam ofzo, was dat het misschien nooit meer goed zo gaan en er geen kindje meer zou komen. En de angst om als moeder met lege handen achter te blijven is wel groot geweest.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb in mei een miskraam gehad bij 9 weken ongeveer. Bij 7,6 weken bleek het een tweeling en klopten beide hartjes. De schrik was dus wel groot toen bij ruim 9 weken geen hartactiviteit meer te zien was. Die dag heb ik veel gehuild en daarna ben ik er heel nuchter onder geweest. Een aantal weken later kwam bij mij pas het echte verdriet. Vooral omdat ik me lichamelijk niet goed voelde en mijn normale cyclus voor mijn gevoel niet goed op gang kwam. Je voelt jezelf klote, omdat je het gevoel hebt dat je faalt. Tenminste, dat had ik heel erg.



Voor mijn gevoel is je omgeving na een aantal weken 'doorgegaan' met de dagelijkse dingen en jij zit zelf nog met bepaalde gevoelens en gedachten. Ik miste op een gegeven moment heel erg de vragen van de omgeving. Alsof het allemaal al afgedaan was en vergeten. Niemand vraagt op een gegeven moment meer hoe het nu met je gaat, terwijl ik vooral een aantal weken na de miskraam pas echt verdrietig was.



Nu dat mijn cyclus weer goed op gang is en ik wat meer probeer met andere dingen bezig te zijn dan met zwanger worden (natuurlijk ben je ermee bezig, maar ik probeer het niet dagelijks op de voorgrond te zetten) voel ik mezelf veel beter. Ik ben lekker aan het sporten en probeer gezond te eten en misschien wat af te vallen. We gaan lekker op vakantie en de feestdagen komen er weer aan.



Andere vrouwen zwanger zien, daar heb ik het niet zo moeilijk mee. Aankondigingen van zwangerschappen wel iets meer, maar je weet ook niet wat een lange weg een ander heeft afgelegd alvoor ze zwanger raakten. Het enige wat me echt heel erg pijn doet, elke keer weer, is de vraag: En, wanneer beginnen jullie aan kinderen?
Alle reacties Link kopieren
Bij 7 weken. Eerste zwangerschap, maar ik had het nog niet als zwangerschap ervaren, meer als overtijd zijn en er kan nog van alles gebeuren, en dat was dus ook zo. Ff flink chagrijnig geweest van de heftige bloeding, maar niet verdrietig of zo, had er echt sterk rekening mee gehouden, 1 op de 10 gaat mis, dus niks aan de hand als het niet in een keer lukt. En zo voelde het ook.
Ik had een miskraam gehad met 8,4 weken. Ik was ongepland zwanger en nog vrij jong, dus in eerste instantie vond ik het niet zo erg. Maar al vrij snel kreeg ik een enorm verlangen naar een kindje en begon ik de miskraam dus moeilijker te vinden omdat ik nog zeker anderhalf jaar moest wachten voordat mijn vriend er klaar voor was. Ik heb het verder nooit echt als kindje ervaren hoewel ik er natuurlijk best wel eens verdrietig om ben geweest. Maar dat verlangen was er waarschijnlijk omdat de miskraam toch best veel met mij deed denk ik.



Daarna heb ik twee kindjes verloren die te vroeg werden geboren met 22,5 en 23,5 weken. Ze hebben beide eventjes geleefd en waren twee volmaakte mensjes waarvan er één het evenbeeld van mijn vriend was. Dat was niet te vergelijken met mijn miskraam en heb dan ook een hekel gekregen aan het woord miskraam als het over dat termijn gaat.



Daarna heb ik nog drie hele vroege miskramen gehad. Bij eentje was ik een week over tijd toen ik gewoon ongesteld werd dat was mentaal voor tien keer zo zwaar dan mijn eerste miskraam met 8 weken. Het was zoo gewenst. Ik was er zo klaar voor om weer zwanger te zijn. Het keer op keer falen van mijn lichaam was op dat punt zo zwaar geworden.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven