Zwanger
alle pijlers
Zwanger! :) Zo blij! Maar vriend wil abortus. En nu? Help!
dinsdag 25 oktober 2016 22:38
Op aanraden maar even een eigen topic aangemaakt.
Ik ben nieuw hier! Silverninja, 30 jaar. Relatie met een man van 24 jaar, we zijn nog niet lang samen (nog geen half jaar). Gisteren hebben we een test gedaan en ik blijk al 5 weken ongepland zwanger te zijn.
Ik wist het al eerder, zonder dat ik een test heb gedaan, doordat mijn lichaam anders werd en ik me gelukkiger begon te voelen en meer begon te stralen. Roze wolk? Oja, en de vermoeidheid uiteraard.
Ik ben er dolgelukkig mee! Ik heb al langer rammelende eierstokken en ik merkte het afgelopen half jaar dat mijn biologische klok ontzettend aan het tikken was. Hoe vaak ik wel niet naar andere baby'tjes heb gekeken... En vooral dat verlangen ernaar..
Hoewel onze relatie nog niet volledig stabiel is, en ik nog herstellende ben van een burn-out & depressie (en daarvoor in therapie zit), wil ik er volledig voor gaan. Ik kan niet wachten om te zorgen voor dat kleine hummeltje.
Echter, mijn vriend wil het ab-so-luut niet. Echt geen haar op zijn hoofd. Hij vindt zichzelf nog te jong, studerend, thuiswonend, mij niet stabiel genoeg, onze relatie niet stabiel genoeg. Hij gunt het mij om nog langere tijd aan mezelf te werken, ipv 'weer' voor een ander te zorgen. Zijn ouders staan volledig achter hem.
Ik durfde het nog aan niemand te vertellen, want moeder is Jehovah's Getuige, vriendin heeft net soortgelijke situatie achter de rug, ik ben in conflict met mijn vriend's mening.
Ik heb zoveel vragen en opmerkingen tegelijkertijd. Het is vast een warrig verhaal wat ik schrijf. Ik heb mezelf gisteravond in slaap gehuild. Ik heb geen zin meer om m'n vriend te zien. Ik voel me 'gedwongen' het weg te laten halen. "Het is het beste" "Je zal je er even rottig door voelen, maar moet je nagaan als je een kind in je leven toelaat" zijn zijn woorden. Ik heb voor volgende week een afspraak gepland, maar ik wil het helemaal niet weg laten halen! Ik ga er zooooo veel spijt van krijgen dan! Ik vergeet dat IK óók een stem hierin heb! Maar is dat wel echt zo?
Want wat zijn nu daadwerkelijk de alternatieven? Het weg laten halen zou er bij mij voor zorgen dat ik minder van mijn vriend hou. Dat hij me voor deze keuze 'heeft gezet' (ja, ik weet het, we zijn er beiden bij geweest, hij zet me er niet voor). Meer afstand tot hem. Depressiviteit. Etc
En als ik het zou houden, kan ik er dan nog wel oprecht blij mee zijn, als ik weet dat mijn vriend het absoluut niet wil? Wat voor invloed heeft dat op onze relatie? Kan ik er mee leven om een kind op te voeden als zijn/haar vader hem/haar niet wilt? Wil ik dat wel een kindje aan doen?
Ik heb uiteindelijk vanavond mijn broertje gebeld en die zei "Hou het als je er zo blij mee bent" En opeens openen mijn ogen weer en heb ik het gevoel dat dat inderdaad ook nog een mogelijkheid is.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik vind het zo moeilijk om voor mezelf op te komen. Daarnaast denk ik ook "Waarom ben ik zwanger geworden door de bescherming heen? Dan is het me toch gegund? Waarom wil mijn vriend het dan niet? Wat is de les die ik hieruit moet opmaken?" Ik snap het niet.
Ik weet ook niet zo goed wat ik hier wil. Het van me aftypen. Advies. Soortgelijke situaties + afloop. Een klap in m'n gezicht om dingen weer helder te zien. Alles.
Alvast bedankt
Ik ben nieuw hier! Silverninja, 30 jaar. Relatie met een man van 24 jaar, we zijn nog niet lang samen (nog geen half jaar). Gisteren hebben we een test gedaan en ik blijk al 5 weken ongepland zwanger te zijn.
Ik wist het al eerder, zonder dat ik een test heb gedaan, doordat mijn lichaam anders werd en ik me gelukkiger begon te voelen en meer begon te stralen. Roze wolk? Oja, en de vermoeidheid uiteraard.
Ik ben er dolgelukkig mee! Ik heb al langer rammelende eierstokken en ik merkte het afgelopen half jaar dat mijn biologische klok ontzettend aan het tikken was. Hoe vaak ik wel niet naar andere baby'tjes heb gekeken... En vooral dat verlangen ernaar..
Hoewel onze relatie nog niet volledig stabiel is, en ik nog herstellende ben van een burn-out & depressie (en daarvoor in therapie zit), wil ik er volledig voor gaan. Ik kan niet wachten om te zorgen voor dat kleine hummeltje.
Echter, mijn vriend wil het ab-so-luut niet. Echt geen haar op zijn hoofd. Hij vindt zichzelf nog te jong, studerend, thuiswonend, mij niet stabiel genoeg, onze relatie niet stabiel genoeg. Hij gunt het mij om nog langere tijd aan mezelf te werken, ipv 'weer' voor een ander te zorgen. Zijn ouders staan volledig achter hem.
Ik durfde het nog aan niemand te vertellen, want moeder is Jehovah's Getuige, vriendin heeft net soortgelijke situatie achter de rug, ik ben in conflict met mijn vriend's mening.
Ik heb zoveel vragen en opmerkingen tegelijkertijd. Het is vast een warrig verhaal wat ik schrijf. Ik heb mezelf gisteravond in slaap gehuild. Ik heb geen zin meer om m'n vriend te zien. Ik voel me 'gedwongen' het weg te laten halen. "Het is het beste" "Je zal je er even rottig door voelen, maar moet je nagaan als je een kind in je leven toelaat" zijn zijn woorden. Ik heb voor volgende week een afspraak gepland, maar ik wil het helemaal niet weg laten halen! Ik ga er zooooo veel spijt van krijgen dan! Ik vergeet dat IK óók een stem hierin heb! Maar is dat wel echt zo?
Want wat zijn nu daadwerkelijk de alternatieven? Het weg laten halen zou er bij mij voor zorgen dat ik minder van mijn vriend hou. Dat hij me voor deze keuze 'heeft gezet' (ja, ik weet het, we zijn er beiden bij geweest, hij zet me er niet voor). Meer afstand tot hem. Depressiviteit. Etc
En als ik het zou houden, kan ik er dan nog wel oprecht blij mee zijn, als ik weet dat mijn vriend het absoluut niet wil? Wat voor invloed heeft dat op onze relatie? Kan ik er mee leven om een kind op te voeden als zijn/haar vader hem/haar niet wilt? Wil ik dat wel een kindje aan doen?
Ik heb uiteindelijk vanavond mijn broertje gebeld en die zei "Hou het als je er zo blij mee bent" En opeens openen mijn ogen weer en heb ik het gevoel dat dat inderdaad ook nog een mogelijkheid is.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik vind het zo moeilijk om voor mezelf op te komen. Daarnaast denk ik ook "Waarom ben ik zwanger geworden door de bescherming heen? Dan is het me toch gegund? Waarom wil mijn vriend het dan niet? Wat is de les die ik hieruit moet opmaken?" Ik snap het niet.
Ik weet ook niet zo goed wat ik hier wil. Het van me aftypen. Advies. Soortgelijke situaties + afloop. Een klap in m'n gezicht om dingen weer helder te zien. Alles.
Alvast bedankt
dinsdag 25 oktober 2016 22:43
Hoewel onze relatie nog niet volledig stabiel is, en ik nog herstellende ben van een burn-out & depressie (en daarvoor in therapie zit), wil ik er volledig voor gaan. Ik kan niet wachten om te zorgen voor dat kleine hummeltje
Hij vindt zichzelf nog te jong, studerend, thuiswonend, mij niet stabiel genoeg, onze relatie niet stabiel genoeg. Hij gunt het mij om nog langere tijd aan mezelf te werken, ipv 'weer' voor een ander te zorgen.
Dat zijn toch aardig punten van aandacht. Bagatelliseer jij jouw depressie, burn out en herstel, nu niet onder invloed van hormonen?
Hij vindt zichzelf nog te jong, studerend, thuiswonend, mij niet stabiel genoeg, onze relatie niet stabiel genoeg. Hij gunt het mij om nog langere tijd aan mezelf te werken, ipv 'weer' voor een ander te zorgen.
Dat zijn toch aardig punten van aandacht. Bagatelliseer jij jouw depressie, burn out en herstel, nu niet onder invloed van hormonen?
"De cursus rietdekken is afgelast".
"Riet is ziek"
"Riet is ziek"
dinsdag 25 oktober 2016 22:45
Je bent zwanger omdat je seks hebt gehad. Daar zit geen hogere macht achter hoor.
Waarom je vriend niet wil? Dat zegt hij toch allemaal? Hij vind zichzelf te jong, hij zit nog op school, woont nog thuis. Jij hebt psychische problemen, bent instabiel en jullie relatie lijkt nergens op.
Dat zijn een heleboel, hele goede redenen om geen kind op de wereld te planten.
Keuze is dus het alleen doen of een overtijdbehandeling.
Waarom je vriend niet wil? Dat zegt hij toch allemaal? Hij vind zichzelf te jong, hij zit nog op school, woont nog thuis. Jij hebt psychische problemen, bent instabiel en jullie relatie lijkt nergens op.
Dat zijn een heleboel, hele goede redenen om geen kind op de wereld te planten.
Keuze is dus het alleen doen of een overtijdbehandeling.
dinsdag 25 oktober 2016 22:46
zoek hulp via je huisarts of zelf bij bv het FIOM of Siriz ( christelijke achtergrond )
voor begeleiding om tot een weloverwogen keuze te komen.
Hier op het forum gaat iedereen nu van alles schreeuwen maar het is uiteindelijk jouw keus.
Ik snap overigens dat je je moeder er niet mee wil 'belasten', geen idee wat voor band je hebt met je moeder, maar als dat wel een goede band is zou ik haar wel in vertrouwen nemen hierover.
voor begeleiding om tot een weloverwogen keuze te komen.
Hier op het forum gaat iedereen nu van alles schreeuwen maar het is uiteindelijk jouw keus.
Ik snap overigens dat je je moeder er niet mee wil 'belasten', geen idee wat voor band je hebt met je moeder, maar als dat wel een goede band is zou ik haar wel in vertrouwen nemen hierover.
dinsdag 25 oktober 2016 22:46
quote:Tickel schreef op 25 oktober 2016 @ 22:43:
Hoewel onze relatie nog niet volledig stabiel is, en ik nog herstellende ben van een burn-out & depressie (en daarvoor in therapie zit), wil ik er volledig voor gaan. Ik kan niet wachten om te zorgen voor dat kleine hummeltje
Hij vindt zichzelf nog te jong, studerend, thuiswonend, mij niet stabiel genoeg, onze relatie niet stabiel genoeg. Hij gunt het mij om nog langere tijd aan mezelf te werken, ipv 'weer' voor een ander te zorgen.
Dat zijn toch aardig punten van aandacht. Bagatelliseer jij jouw depressie, burn out en herstel, nu niet onder invloed van hormonen?Dit inderdaad. Denk ook even aan wat je wil voor je kind: kun je je kind een stabiele jeugd geven?
Hoewel onze relatie nog niet volledig stabiel is, en ik nog herstellende ben van een burn-out & depressie (en daarvoor in therapie zit), wil ik er volledig voor gaan. Ik kan niet wachten om te zorgen voor dat kleine hummeltje
Hij vindt zichzelf nog te jong, studerend, thuiswonend, mij niet stabiel genoeg, onze relatie niet stabiel genoeg. Hij gunt het mij om nog langere tijd aan mezelf te werken, ipv 'weer' voor een ander te zorgen.
Dat zijn toch aardig punten van aandacht. Bagatelliseer jij jouw depressie, burn out en herstel, nu niet onder invloed van hormonen?Dit inderdaad. Denk ook even aan wat je wil voor je kind: kun je je kind een stabiele jeugd geven?
dinsdag 25 oktober 2016 22:49
quote:Dragisa schreef op 25 oktober 2016 @ 22:45:
Je bent zwanger omdat je seks hebt gehad. Daar zit geen hogere macht achter hoor.
Waarom je vriend niet wil? Dat zegt hij toch allemaal? Hij vind zichzelf te jong, hij zit nog op school, woont nog thuis. Jij hebt psychische problemen, bent instabiel en jullie relatie lijkt nergens op.
Dat zijn een heleboel, hele goede redenen om geen kind op de wereld te planten.
Keuze is dus het alleen doen of een overtijdbehandeling.Dat dus. Wist jouw vriend van jouw rammelende eierstokken. Hebben jullie het uberhaubt over kinderen gehad?
Je bent zwanger omdat je seks hebt gehad. Daar zit geen hogere macht achter hoor.
Waarom je vriend niet wil? Dat zegt hij toch allemaal? Hij vind zichzelf te jong, hij zit nog op school, woont nog thuis. Jij hebt psychische problemen, bent instabiel en jullie relatie lijkt nergens op.
Dat zijn een heleboel, hele goede redenen om geen kind op de wereld te planten.
Keuze is dus het alleen doen of een overtijdbehandeling.Dat dus. Wist jouw vriend van jouw rammelende eierstokken. Hebben jullie het uberhaubt over kinderen gehad?
Sommige fouten zijn te leuk om maar een keer te maken...
dinsdag 25 oktober 2016 22:49
Je hebt jouw vriend er gewoon ingesluisd. Je vertelt dat je al langere tijd last had van rammelende eierstokken. Als je de pil normaal slikt kunnen er geen ongelukjes gebeuren. Ga voor je kind als je dat zo graag wil, maar accepteer het als de vader niet met jou door wil gaan. Ik snap hem heel goed dat dit niet is wat hij nu wil. Ik hoop dat jij stabiel blijft. Een kind opvoeden is niet niks en kost een hoop geld.
dinsdag 25 oktober 2016 22:50
Rationeel gezien ben ik het wel gedeeltelijk met hem eens, maar hoe krijg ik mezelf emotioneel zo ver om er vrede mee te hebben?
Ratio en emotie zijn toch twee aparte dingen die niet altijd met elkaar op één lijn liggen. En ik weet dat momenteel mijn emotie overheerst, maar dat wil nog niet zeggen dat dat het er gemakkelijker op maakt.
Als ik zal luisteren naar mijn ratio en daarop gebaseerd een besluit maken, hoe zit het vervolgens met emotie? In welke mate zal schuldgevoel en spijt meespelen? Ik heb er nu al spijt van, terwijl ik het nog niet eens heb gedaan
Ratio en emotie zijn toch twee aparte dingen die niet altijd met elkaar op één lijn liggen. En ik weet dat momenteel mijn emotie overheerst, maar dat wil nog niet zeggen dat dat het er gemakkelijker op maakt.
Als ik zal luisteren naar mijn ratio en daarop gebaseerd een besluit maken, hoe zit het vervolgens met emotie? In welke mate zal schuldgevoel en spijt meespelen? Ik heb er nu al spijt van, terwijl ik het nog niet eens heb gedaan
dinsdag 25 oktober 2016 22:51
dinsdag 25 oktober 2016 22:51
quote:prinsesmaxima schreef op 25 oktober 2016 @ 22:49:
Je hebt jouw vriend er gewoon ingesluisd. Je vertelt dat je al langere tijd last had van rammelende eierstokken. Als je de pil normaal slikt kunnen er geen ongelukjes gebeuren. Ga voor je kind als je dat zo graag wil, maar accepteer het als de vader niet met jou door wil gaan. Ik snap hem heel goed dat dit niet is wat hij nu wil. Ik hoop dat jij stabiel blijft. Een kind opvoeden is niet niks en kost een hoop geld.Langere tijd al rammelende eierstokken, maar altijd bescherming gebruikt.
Je hebt jouw vriend er gewoon ingesluisd. Je vertelt dat je al langere tijd last had van rammelende eierstokken. Als je de pil normaal slikt kunnen er geen ongelukjes gebeuren. Ga voor je kind als je dat zo graag wil, maar accepteer het als de vader niet met jou door wil gaan. Ik snap hem heel goed dat dit niet is wat hij nu wil. Ik hoop dat jij stabiel blijft. Een kind opvoeden is niet niks en kost een hoop geld.Langere tijd al rammelende eierstokken, maar altijd bescherming gebruikt.
dinsdag 25 oktober 2016 22:53
quote:Amand schreef op 25 oktober 2016 @ 22:50:
Je bent niet zwanger geworden 'door de bescherming heen'. Jullie zijn onvoorzichtig en/of achteloos geweest.
En dit ja.
Ga met een professional praten over je vragen.
Laat je informeren over het alleenstaand moederschap als je kiest het te houden. Je vriend blijft echt niet bij je, wees daar op voorbereid.
Je bent niet zwanger geworden 'door de bescherming heen'. Jullie zijn onvoorzichtig en/of achteloos geweest.
En dit ja.
Ga met een professional praten over je vragen.
Laat je informeren over het alleenstaand moederschap als je kiest het te houden. Je vriend blijft echt niet bij je, wees daar op voorbereid.
dinsdag 25 oktober 2016 22:55
dinsdag 25 oktober 2016 22:56
Ik zou in zo'n situatie kijken naar het belang van het kind.
Ik vind het bijvoorbeeld in het belang van het kind dat het gewenst is door beide ouders, dus ik zou het heel moeilijk vinden om een kind op de wereld te zetten terwijl zijn/haar vader het niet wil. Veroordeel ik dan mijn kind tot een leven zonder vader, omdat ik een zwangerschap moest doorzetten van een man die hem/haar niet wilde? Welke prijs betaalt mijn kind daarvoor?
Verder lees ik nog zo wat dingen: pas half jaar samen, vader woont nog thuis, jij bent onstabiel, die ik niet per se ideaal vind om voor een kind te gaan. Wat als jij weer depressief wordt en je staat er alleen voor met een kleine baby? Wil je wel voor je kind dat het opgroeit in een gezin dat al brak voor het kon ontstaan?
Dát zijn de dingen die ik me af zou vragen.
Succes met je beslissing.
Ik vind het bijvoorbeeld in het belang van het kind dat het gewenst is door beide ouders, dus ik zou het heel moeilijk vinden om een kind op de wereld te zetten terwijl zijn/haar vader het niet wil. Veroordeel ik dan mijn kind tot een leven zonder vader, omdat ik een zwangerschap moest doorzetten van een man die hem/haar niet wilde? Welke prijs betaalt mijn kind daarvoor?
Verder lees ik nog zo wat dingen: pas half jaar samen, vader woont nog thuis, jij bent onstabiel, die ik niet per se ideaal vind om voor een kind te gaan. Wat als jij weer depressief wordt en je staat er alleen voor met een kleine baby? Wil je wel voor je kind dat het opgroeit in een gezin dat al brak voor het kon ontstaan?
Dát zijn de dingen die ik me af zou vragen.
Succes met je beslissing.
dinsdag 25 oktober 2016 22:56
dinsdag 25 oktober 2016 22:58
Is dit de situatie waarin je jezelf een kind ziet krijgen? Ik zou me kunnen voorstellen dat je relatie hierop breekt (dat gebeurt wel om minder dan een kind of abortus): als je alleen komt te zitten, wil je dan nu van deze man een kind, of zou je dan kiezen voor een kind met een ander binnen X jaar, in een andere relatie? Je zult een kind vast kunnen geven wat het nodig heeft (qua geld, huis, etc), maar ik zou gezien je instabiele achtergrond en de duidelijke 'nee' van je vriend serieus gaan nadenken over deze zaken.
dinsdag 25 oktober 2016 22:58
quote:SilverNinja schreef op 25 oktober 2016 @ 22:56:
[...]
Ik zou nooit bewust het risico nemen om zwanger te worden terwijl ik niet zeker wist of mijn vriend het zou willen. Dat zou ik het kindje nooit aandoen :(Wat is er gebeurd dan? Ik heb persoonlijk al 22 jaar sex zonder ongewenste zwangerschappen. Of was deze zwangerschap stiekem toch een beetje wenselijk?
[...]
Ik zou nooit bewust het risico nemen om zwanger te worden terwijl ik niet zeker wist of mijn vriend het zou willen. Dat zou ik het kindje nooit aandoen :(Wat is er gebeurd dan? Ik heb persoonlijk al 22 jaar sex zonder ongewenste zwangerschappen. Of was deze zwangerschap stiekem toch een beetje wenselijk?
dinsdag 25 oktober 2016 22:58
Vraag geen meningen op een forum, maar neem contact op met Stichting Siriz: https://www.siriz.nl/hulp ... r-en/zwanger-en-je-keuze/
Die kunnen jou op allerlei manieren een luisterend oor bieden, zodat jij je gedachten op een rijtje kunt krijgen.
Die kunnen jou op allerlei manieren een luisterend oor bieden, zodat jij je gedachten op een rijtje kunt krijgen.
