Depressief door laag libido van vriend

Ik wil hier niet de botte bijl hanteren.....maar ik vrees dat praten met een therapeut de schade nooit kan oplappen die er inmiddels is ontstaan. Troides, jij hébt al alles gedaan wat in je vermogen ligt. Maar je wil er diep in je hart niet aan, dat hij toch écht de enige is die het laat afweten. Denken dat jij (of samen) er nog iets aan kan doen (therapie) geeft jouw een gevoel van controle. Dat er nog wel degelijk iets is wat JIJ kan doen. Controle is het enige wat het gevoel van machteloosheid kan doen verdrijven (tijdelijk of niet)



Maar lieve meid, er zal ook wel een hoop verklaarbaar zijn......maar is het op te lossen op redelijk termijn? Hoe ouder men wordt, hoe dieper de patronen ingesleten raken.



Ik wil je niet bij hem weglullen, maar ik lees alleen maar hoe diepongelukkig je bent. Zonde van je leven, zonde van je tijd.

Wil je het risico nemen nog jaren zo door te modderen, tot de jeugdigheid vergane glorie is geworden? Tot je verbitterd achterblijft?

Zeg nou zelf, er is af en toe een opleving, maar daarna zakt het compleet weer weg. Het maakt je kapot. En kun je nog verder met een man die jou voor jouw gevoel erin geluisd heeft? (zwangerschap)



Jij bent ernstig verslaafd aan die man, aan het het feit dat dit MOET werken. Waarom in godsnaam? Het kindje staat hier los van, want voor de zwangerschap kwam je ook al niet los.

Ga eerst eens onderzoeken waarom je in godsnaam kiest voor zo'n moeizame relatie, die vooral verdriet en teleurstelling oplevert. Je bent inmiddels niet alleen zijn vriendin, maar ook zijn hulpverlener.



Echt, je kunt het alleen met je kind. En er zijn genoeg mannen die wel normaal functioneren, die je blij maken, waarmee je niet urenlang je hele lek en gebrek moet doorkauwen bij een therapeut.



Het leven kan ook een feest zijn. Maar je moet wel zelf de slingers ophangen en party poopers de deur wijzen.

Lieve Troides,



Het lijkt wel of we dezelfde vriend hebben Hier is ook weer veel aan de hand. Mijn vriend heeft vanaf zijn jeugd bepaalde gedachten steeds maar onderdrukt die de seksualiteit afremden. Schrik niet: hij fantaseerde heel vaak dat hij meisje dan wel vrouw was, ook tijdens de seks en dat heeft hem altijd dwars gezeten. Ook had (en heeft!) hij wel eens de drang vrouwenkleding aan te trekken!!

Het allerergste is dat niemand, maar dan ook niemand mijn vriend kan en heeft kunnen helpen met zijn worsteling. De seksuoloog luisterde niet naar ons. We waren notabene doorgestuurd door zijn vaste psychotherapeute, die het probleem te specifiek vond. Daarna is hij nog naar een andere psycholoog gegaan. Hij heeft tien gesprekken gehad en de toen zei deze psycholoog dat hij er niks mee kon. Vreselijk! Mijn vriend heeft daar 10 sessies vol zitten lullen en is ook nog eens 200 euro aan eigen bijdrage kwijt.



Ik heb tegen vriendlief gezegd dat hij die fantasieën mag hebben, want wat is het alternatief? Wegdrukken, steeds (seksueel) blokkeren, waardoor er ook geen seks plaatsvindt. Toen hij jong was kon hij al deze dingen beter wegdrukken en gewoon voor de seks gaan, maar nu hij een psychotische periode heeft doorgemaakt, is hij daar waarschijnlijk te labiel voor.



Dit "man-vrouw issue" zoals mijn vriend het noemt is de laatste tijd sterk naar boven gekomen met als gevolg dat hij weer helemaal in de war is, ook al zeg ik dat het er gewoon mag zijn.



Zijn libido is zowat verdwenen, want daarnaast is hij ook nog vreselijk vaak moe. Zonet had ik hem aan de telefoon en ik huilde met lange uithalen gewoon uit onmacht en intens verdriet. Zijn aseksualiteit maakt me soms panisch. Hjj zegt gewoon doodleuk dat hij nou eenmaal een laag libido heeft en dat hij ook vreselijk veel onmacht en frustratie voelt en het alleen maar erger wordt als hij mij zo verdrietig ziet, maar ik kan gvd geen mooi weer meer spelen. Ik heb hem echt gezegd dat hij naar de dokter moet gaan, want, sorry, ik vind zijn libido pathologisch laag. En ja, ik zet hem onder druk zullen veel mensen zeggen die zelf een laag libido hebben, maar ik heb tijdens een werkdag ook druk. Ik dien ook deadlines te halen, resultaten te behalen, representatief te zijn voor m'n klanten. Dat geeft allemaal druk. Als ik geen seks mag verwachten in een monogame relatie, dan schiet mij maar lek.

Mopsie, ik weet dat je je alleen tot Troides richt, maar ik denk wel erg veel na over jouw reacties en ben het vaak roerend met je eens. Ik vind dat therapie soms ook als te zaligmakend wordt gezien en ik vind van mezelf dat ik ook moet stoppen met zemelen en zeuren. Het lijkt wel of ik ook verslaafd ben aan mijn kerel!



Ik zal ook de botte bijl moeten gaan hanteren. Ik zal hoe dan ook een eind moeten maken aan deze relatie, want je kunt alleen jezelf veranderen en niet een ander. En ze zeggen niet voor niets "zachte heelmeesters maken stinkende wonden."



En ik weet dat mijn vriend jaren psychotisch is geweest, maar ik heb zelf ook veel meegemaakt.

Ha Loreley,



Ik richt me eigenlijk tot jullie allemaal hoor.........



Ik lees natuurlijk al zolang mee in dit onderwerp en wat mij opvalt is dat er in die tijd (wat is het, een half jaar, een jaar?!) eigenlijk niet zoveel verandert is in jullie situaties.

Ja, hier en daar een opleving, een ruzie, een goed gesprek, therapie, artsen. Maar in feite zijn jullie nog net zo ver als een jaar geleden.



Waar eerst meer begrip was voor jullie partner, maakt dat steeds meer plaats voor boosheid, machteloosheid, onbegrip en zelfs verbitterdheid. (mijn observatie, hoeft dus niet zo te zijn!)



Maar wat ook steeds meer naar boven komt in de teksten, is de bijna fatalistische drang om de relatie vooral maar goed te krijgen. Om de partner te helpen.

Ik kan me niet goed voor de geest halen hoe lang jullie precies nu relaties hebben met deze mannen, maar in perspectief is het relatief kort, als ik me niet vergis.

En kijk nu naar hoe ver jullie zijn gekomen..........er zijn alleen maar inzichten bijgekomen, maar in de praktijk zijn jullie terug bij af.



Natuurlijk hebben deze mannen hele leuke en mooie kanten. Maar het negatieve (laag libido) is zo overheersend geworden, dat het jullie vrouwen behoorlijk heeft aangetast in eigenwaarde, gelukkig zijn, enz.

De relatie draait vooral om hem helpen, zijn probleem.

Daar is niks mis mee, als het niet ten koste zou gaan van jullie eigen "ikje".



Maar ik zie jullie steeds meer afglijden. Ik kan niet in jullie hoofd en hart kijken, maar is er nergens een gevoel, een idee, dat het geluk elders ligt en niet bij hem?

Waarom moet "hij" specifiek de ware zijn/worden, terwijl hij dat nu eigenlijk helemaal niet is en misschien nooit zal worden?



We hebben het bij jullie mannen (Troides en Loreley) niet over een simpel probleempje, maar een diepgewortelde psychische en lichamelijke aandoening. Ze zijn geen twintigers meer, dus met "een paar gesprekjes" kom je er echt niet.



Nogmaals, ik zeg niet dat jullie bij hem weg MOETEN. Maar diep in mijn hart denk ik er wél zo over.

Want jullie verprutsen je leven (en ik kan het weten) met deze zware last van een ander. En ik weet, het is heel egoïstisch van mij, maar zulke problemen moet je je niet aan wagen.

Omdat het proberen op te lossen, teveel van jezelf kost.



Bij de man van Troides komt nu een soort hechtingsproblematiek naar boven omdat hij naar eigen zeggen, nog nooit zoveel gevoeld heeft voor een vrouw. Dat is vleiend aan de oppervlakte, maar ronduit kut in de praktijk. Want om die reden "kan hij het niet". Wat moet je als vrouw daarmee?



Jouw vriend, Loreley, heeft problemen in zijn psyche. Ben je bereid jezelf misschien wel voor altijd weg te cijferen? Tenslotte heb jij ook "issues" die aandacht verdienen.



Ach ik kan hier uren schrijven. Let wel: dit alles is mijn eigen observatie, het hoeft dus niet zo te zijn allemaal.



Maar de Bottom line is: ik vind het doodzonde voor jullie meiden. Hoe spijtig ook voor de mannen en het klinkt misschien hard, maar jullie verdienen beter.



Een relatie is: liefde, dingen samen overwinnen, hier en daar een probleempje dat overwonnen kan worden, leuke dingen doen, een goed gevoel krijgen van en bij elkaar.



Nee, het is niet altijd rozengeur en maneschijn....Maar overall moet een relatie iets toevoegen aan je geluk, aan jezelf, aan je leven.

Deze relaties nemen alleen maar dingen af: vertrouwen, eigenwaarde, zelfrespect. Om maar te zwijgen over jullie seksbeleving en vrouw-zijn........

Yo, daar ben ik weer eens. Ik ben een tijdje alleen. Vriend zegt dat hij er alles aan wil doen om onze relatie te redden, gaat naar een andere arts en wil degelijke onderzoeken.



Goed, zou je zeggen, maar ik zit hier thuis en ik denk "waar ben ik of waar zijn wij toch in godsnaam mee bezig??" Is dit nou een relatie?? In het topic "Beschrijf je laatste neuk" wordt er gvd volop gesekst en wij - ook Troides en haar vriend - zijn al zo'n twee jaar bezig om überhaupt seks te krijgen!



Mijn vriend zegt ook dat hij het gevoel heeft dat hij in het beklaagdenbankje zit. Ik begrijp dat ook wel. Ik ben ook niet altijd aardig tegen hem geweest en daarin druk ik me nogal zacht uit. Ik snap ook dat dat bij hem weer veel druk geeft, want hij zegt dat hij boordevol stress zit om o.a. ons.



Als ik toch bedenk wat ik niet allemaal gedaan heb. Lees:



1. Ik heb z'n lieve ex gespeeld die hij had tijdens z'n studententijd en waar nooit over seks werd gesproken en het ook totaal geen issue was, totdat ik dat ook niet meer volhield.

2. Ik heb tijden geen initiatief genomen, totdat ook hier een keer de bom barstte.

2. Ik heb uit schuldgevoel alle kosten van de seksuoloog betaald, hetgeen een groot fiasco was.

3. Ik heb sowieso heel veel kosten voor hem betaald. Mijn vriend heeft grote schulden en als er iets aan zijn auto is - die hij eigenlijk niet kan betalen - of aan zijn computer is mijn vriend compleet over de rooie en zo wat overspannen.

4. Ik betaal vriend's nicotinepleisters. Best een dure "hobby" ook.

5. Ik heb voor mijn vriend ooit sportschoenen betaald, want hij zou het joggen weer gaan oppakken. Goed voor je lichamelijke conditie. Die dingen staan natuurlijk alweer maanden in de kast, want mijn vriend is weer chronisch moe.

6. Mijn vader heeft ons ooit fietsen gebracht. Mijn vriend had een fiets en die was hartstikke kapot en hij had geen geld om het te repareren. Mijn vader heeft hem gratis gerepareerd. Mijn vriend heeft er hooguit 1 keer op gefietst. Daarna niet meer. Ja, hij moest de band nog weer eens oppompen en daar heeft hij weer geen zin in of hij is daar weer té moe voor.



Te krankzinnig eigenlijk. Alles om dat hoofd van mijn vriend te ontlasten. En àlles, maar dan ook àlles doe je en alleen maar om dat flutlibido van je kerel op te krikken!!! Heb jij dat gevoel niet Tropides? Dit moet stoppen. Dit is niet gezond meer. Ik krijg van een goede vriend van me ook het verwijt dat bij mij wel alles om seks lijkt te draaien. Kijk, end an ga ik weer twijfelen of het afwezige libido van mijn vriend toch weer aan mij ligt ...

Te krankzinnig eigenlijk. Alles om dat hoofd van mijn vriend te ontlasten. En àlles, maar dan ook àlles doe je en alleen maar om dat flutlibido van je kerel op te krikken!!! Heb jij dat gevoel niet Tropides? Dit moet stoppen. Dit is niet gezond meer. Ik krijg van een goede vriend van me ook het verwijt dat bij mij wel alles om seks lijkt te draaien. Kijk, end an ga ik weer twijfelen of het afwezige libido van mijn vriend toch weer aan mij ligt ...



M'n bek valt open, en die "goede vriend" zou ik spontaan de deur wijzen. Als hij niet begrijpt waar het precies om gaat, dan is het net zo'n lompe lul als jouw eigen vriend.



Loreley, wat voor toekomst heb je met iemand die geen flikker uitvreet de hele dag, alles wat met JOU te maken heeft als druk ervaart, en jouw portemonnee leegschraapt?

Deze man heeft te veel issues en is gewoon geen relatie materiaal! Jammer voor hem, kan hij ook niks aan doen, maar moet jij daarvoor opdraaien?

En wat voor leuks staat er ook alweer tegenover? ?? ???



Jouw vriend zou zich eerder schuldig moeten voelen over het feit dat hij het met álles laat afweten.Onee, dat is waar, hij is ziek aan alle kanten..........maar betaal jij wel effe die auto, nicotinepleisters, schulden, etc. Hij zou zich dood moeten schamen. Ziek zijn is geen excuus om zo'n kolerezooi van je leven te maken en en passant je vriendin te gebruiken als geldboom en verpleegster.

Trouwens om van het roken af te komen bestaan er programma's die door de zorgverzekeraar vergoedt worden. Hoezo moet jij zijn verslaving aan nicotine pleisters betalen?



Maar jij moet ook eens naar jezelf kijken Loreley! Je bent verdorie toch meer waard dan dit? Je mag vooral niet teveel zeggen over het lage libido van je vriend, maar jij mag wel afgebrand worden omdat jij wel gewoon lekker intiem wil zijn met alles erop en eraan?

Waarom de drang om hem te redden? Want dat doe je. Er is allang geen normale relatie meer tussen jullie. Hij is afhankelijk van jouw geld en (negatieve) aandacht, jij bent afhankelijk van de drama.



Hij zwelgt in zijn zelfmedelijden, en jij onderhand ook.



En dat bedoel ik niet rot, maar het is wel zoals ik het zie.

Die "goede vriend" van me vind dat ik seksueel geobsedeerd ben, ja. Het gekke is dat ik het gedeeltelijk met hem eens ben.



Om heel eerlijk te zijn heb ik al die dingen die boven omschreven heb voor mijn vriend gedaan om ons seksleven te verbeteren, dus ook om egoïstische redenen. Ik heb zelf die portemonnee getrokken en hem gepusht gezonder te leven. Ik geef gewoon toe dat mijn vriend's lage, bijna afwezige libido gewoon een obsessie voor mij geworden is. En dat is op zijn zachts gezegd zeer ongezond. Dat besef ik maar al te goed.



Ik heb tegen mijn vriend gezegd dat ik deze relatie absoluut niet meer trek. Ik heb er geen zin meer in.



Nu ben ik zelf ook geen lieverdje geweest in deze relatie. Ik heb mijn vriend meer dan eens in een bui van razernij voor van alles en nog wat uitgemaakt. Daar is de botte bijl van jou Mopsie niks bij vergeleken , maar het had helaas een averechts effect. Mijn vriend kroop in zijn schulp en werd bijna weer psychotisch. En dat is dan weer mooi mijn schuld. Zijn zus had ooit gezegd dat ze het heel goed begreep dat mijn vriend geen zin in seks met me zou hebben na zo'n uitval.



Ik heb heel rustig gezegd dat seks in zijn eerste lange relatie met die "lieve" ex geen issue was, omdat seks er gewoon WAS. En natuurlijk kan het zo zijn dat er periodes zijn dat het minder is, maar hij had frequent zin in haar en duidelijk niet (meer?) in mij, want hij is verschrikkelijk geremd. Volgens hem moeten we het gewoon op z'n beloop laten en het er niet over hebben, dan komt het wel weer terug. Sorry, ik moet er bijna om lachen, maar daar geloof ik écht niet meer in. Het voelt heel raar nu het over is. Ik huil niet eens. Ben zelf ook een rare volgens mij ...

Lorely...lieve meid!



Ben je gék geworden, dat jij je door anderen zo'n gevoel laat aanpraten?????

HET LIGT NIET AAN JOU!



We vallen allemaal wel eens pittig uit tegen de partner hoor. Als dat een reden is om maanden niet te neuken, dan zou driekwart van Nederland continu droogstaan. Pikstraf/kutstraf.....het moet niet gekker worden.



Natuurlijk staat zijn zus aan zijn kant. Maar het is JOUW relatie, dus met wat zij vindt moet ze lekker naar "gevonden voorwerpen"gaan. Totaal niet boeiend.



Natuurlijk wordt seks een obsessie als je iets heel normaals verlangt en gewoon niet krijgt. Omdat meneer een dipje heeft (de zoveelste) omdat hij moe is (alweer) omdat als voorgaande niet van toepassing is, JIJ de schuldige bent (lekker makkelijk).



Met die andere dame was seks geen issue, met jou wel. Wat zegt dat eigenlijk? Ik denk eerlijk gezegd dat hij gewoon geen trek heeft in jou, buiten alle issues om. Maar hij weet ook dat hij, gezien zijn kwaaltjes, niet zo snel een andere vrouw zal treffen. Zeker niet één die haar portemonnee continu trekt.

Sorry, maar de meeste vrouwen knappen af op zo'n kneus.

En dat weet hij. Hij heeft namelijk NIETS te bieden.



Zijn oplossing: jij moet je bek houden, dan komt het wel goed, is je reinste chantage.



Ik vind het een wijs besluit dat je er klaar mee bent.

Nee, je bent ook niet de makkelijkste (je bent geen rare), maar moet dat dan? Mannen houden over het algemeen meer van een vrouw met een uitgesproken mening, dan dat ze een doetje hebben waarover ze heen kunnen lopen.

Maar jouw (ex?) heeft een hele andere agenda, en dan komt zo'n vrouw als jij eigenlijk niet zo goed van pas. Maarja, je betaalt zo leuk he........en hij krijgt aandacht.



Gefeliciteerd met je nieuwe leven!

Van de hoeveelheden nonsens, platitudes en verzonnen algemeenheden van hierboven lusten de honden geen brood van van ...

Wamozart, misschien iets duidelijker aangeven over welke post je het hebt....



Lorely, Troides,ik schrik zo van jullie verhalen. Een seksloze relatie is kut, maar bij jullie is er zoveel meer aan de hand. Ik zou er niet mee om kunnen gaan... De afhankelijkheid, de verwijten.... wat is er nog wél de moeite waard in jullie relaties?



En toch... het idee dat het aan jezelf ligt. Het steekt bij mij ook zoveel de kop op. Ik ben niet (meer) in staat ongecompliceerd seks te hebben.

Ik kan mezelf niet zien als lekker geil wijf. En dat ligt niet aan hoe ik eruit zie; daar is niks mis mee. Maar ik blokkeer. Ik weet gewoon niet hoe het moet, wat ik moet doen. En dan komt het wel eens bij me op: leg ik niet bij mijn vriend neer, wat eigenlijk aan mij ligt?

quote:wamozart schreef op 09 maart 2013 @ 10:09:

Van de hoeveelheden nonsens, platitudes en verzonnen algemeenheden van hierboven lusten de honden geen brood van van ...



Ach daar hebben we onze Zwamozart ook weer.

Heeft je SV geen tijd?

Troi, meisje toch , heb zo vaak aan je gedacht en me afgevraagd hoe het met je ging.

Veel meer toevoegen dan wat de anderen hebben gezegd kan ik niet.

Maar beter alleen je zoon grootbrengen dan samen en het nog alleen moeten doen.



Loreley ook in jouw verhalen herken ik zo akelig veel.



Mopsie love u en je botte bijl....



Hoe is de stand van zaken hier.

Tja zoals Mopsie al schreef, nu een jaar verder weinig verschil, ja mentaal nog dieper naar de klote.

Vraag mezelf zo vaak af waarom wil ik zo graag dat die man wordt zoals ik wil, iets blijft trekken , een gevoel dat het toch niet kan zijn dat dit het is?

Ongeloof verwarring noem maar op, een opleving en weer een dieptepunt telkens weer.



Wij zijn gaan latten...het leek even een oplossing, leek inderdaad.

Voor hem vooral was het fijn, er werd immers ( daar heb je het weer Loreley) geen druk gelegd, pfff alsof het niet eigenlijk heel normaal is dat je seks mag verwachten binnen een relatie , maar nee "onze" exemplaren ervaren zelfs een tongzoen als "oh jee ze wil seks"...hoe debiel dames kom op.

Hoe vaak denken of dachten jullie niet , hij spoort niet hoor, een normale vent zou me al 3x tegen het aanrecht genomen hebben.



Momenteel zit vriend in therapie en is hij er financieel slecht aan toe.

Ik geef hem niks geen geld niks, hij kan een keer mee eten en ik geef eten mee als onze zoon bij hem is.

Deze situatie heeft me een enorme afknapper gegeven.

we zijn een jaar uit elkaar en zijn leven ligt op alle vlakken in puin, zijn psych vermoedt een aan autisme verwante stoornis, ADD.

Dit wordt nog verder uitgezocht.

Fijn een rede, maar geen rede voor mij om te accepteren dat ik binnnen deze "lat" relatie hoe dan ook altijd de kar moet trekken, want hij kan het niet.

Hij kan niet neuken, hij kan zijn huis niet op orde houden hij kan niet hij kan niet hij kan niet.



En ik? tja ik vraag me al weken af waar ik mee bezig ben , het gaat niet goed met me, pieker dagen en nachten om hem,hij vraagt daar niet om, nee ik doe dat zelf.

Ik ga er aan onderdoor en toch kan ik hem niet volledig loslaten.

Ben me er van bewust dat ik mezelf heel veel tekort doe .

Mijn zin in seks is overigens geheel verdwenen , voel fysiek geen aantrekkingskracht meer voor hem ( terwijl dat er eerder wel altijd was).



Ik voel heel erg dat ik er voor hem zijn moet, als vriendin als moeder van onze zoon.

Hij daarintegen heeft nog steeds hoop dat deze therapie gaat helpen en uiteindelijk "ons".

Ik weet het niet, kan hem niet loslaten ook al weet ik dat het ongezond is wat ik doe.

Mijn eigen psych heb ik gevraagd hoe laat ik hem los, en eigenlijk wist ze me niet te vertellen hoe.

Ben ook gestopt met die psych, vind het zelf wel uit, ken mezelf ik ga heel lang door met iets of iemand tot dat...alleen wanneer is dat moment "tot dat".



Momenteel zie ik hem al vriend als zeer goede vriend, alleen belemmert deze vriendschap me wel om open te staan voor anderen , flirts genoeg tijdens het stappen, maar ik voel me nog teveel " gebonden" .



Verdomme kon ik hem maar gewoon dikke doei zeggen , accepteren dat hij niet mijn grote liefde is, accepteren dat meer dan dit er echt niet in zit......waarom hou ik zo vast aan hoop?

quote:Mopsie41 schreef op 07 maart 2013 @ 08:01:

Ha Loreley,



Ik richt me eigenlijk tot jullie allemaal hoor.........



Ik lees natuurlijk al zolang mee in dit onderwerp en wat mij opvalt is dat er in die tijd (wat is het, een half jaar, een jaar?!) eigenlijk niet zoveel verandert is in jullie situaties.

Ja, hier en daar een opleving, een ruzie, een goed gesprek, therapie, artsen. Maar in feite zijn jullie nog net zo ver als een jaar geleden.



Waar eerst meer begrip was voor jullie partner, maakt dat steeds meer plaats voor boosheid, machteloosheid, onbegrip en zelfs verbitterdheid. (mijn observatie, hoeft dus niet zo te zijn!)



Maar wat ook steeds meer naar boven komt in de teksten, is de bijna fatalistische drang om de relatie vooral maar goed te krijgen. Om de partner te helpen.

Ik kan me niet goed voor de geest halen hoe lang jullie precies nu relaties hebben met deze mannen, maar in perspectief is het relatief kort, als ik me niet vergis.

En kijk nu naar hoe ver jullie zijn gekomen..........er zijn alleen maar inzichten bijgekomen, maar in de praktijk zijn jullie terug bij af.



Natuurlijk hebben deze mannen hele leuke en mooie kanten. Maar het negatieve (laag libido) is zo overheersend geworden, dat het jullie vrouwen behoorlijk heeft aangetast in eigenwaarde, gelukkig zijn, enz.

De relatie draait vooral om hem helpen, zijn probleem.

Daar is niks mis mee, als het niet ten koste zou gaan van jullie eigen "ikje".



Maar ik zie jullie steeds meer afglijden. Ik kan niet in jullie hoofd en hart kijken, maar is er nergens een gevoel, een idee, dat het geluk elders ligt en niet bij hem?

Waarom moet "hij" specifiek de ware zijn/worden, terwijl hij dat nu eigenlijk helemaal niet is en misschien nooit zal worden?



We hebben het bij jullie mannen (Troides en Loreley) niet over een simpel probleempje, maar een diepgewortelde psychische en lichamelijke aandoening. Ze zijn geen twintigers meer, dus met "een paar gesprekjes" kom je er echt niet.



Nogmaals, ik zeg niet dat jullie bij hem weg MOETEN. Maar diep in mijn hart denk ik er wél zo over.

Want jullie verprutsen je leven (en ik kan het weten) met deze zware last van een ander. En ik weet, het is heel egoïstisch van mij, maar zulke problemen moet je je niet aan wagen.

Omdat het proberen op te lossen, teveel van jezelf kost.



Bij de man van Troides komt nu een soort hechtingsproblematiek naar boven omdat hij naar eigen zeggen, nog nooit zoveel gevoeld heeft voor een vrouw. Dat is vleiend aan de oppervlakte, maar ronduit kut in de praktijk. Want om die reden "kan hij het niet". Wat moet je als vrouw daarmee?



Jouw vriend, Loreley, heeft problemen in zijn psyche. Ben je bereid jezelf misschien wel voor altijd weg te cijferen? Tenslotte heb jij ook "issues" die aandacht verdienen.



Ach ik kan hier uren schrijven. Let wel: dit alles is mijn eigen observatie, het hoeft dus niet zo te zijn allemaal.



Maar de Bottom line is: ik vind het doodzonde voor jullie meiden. Hoe spijtig ook voor de mannen en het klinkt misschien hard, maar jullie verdienen beter.



Een relatie is: liefde, dingen samen overwinnen, hier en daar een probleempje dat overwonnen kan worden, leuke dingen doen, een goed gevoel krijgen van en bij elkaar.



Nee, het is niet altijd rozengeur en maneschijn....Maar overall moet een relatie iets toevoegen aan je geluk, aan jezelf, aan je leven.

Deze relaties nemen alleen maar dingen af: vertrouwen, eigenwaarde, zelfrespect. Om maar te zwijgen over jullie seksbeleving en vrouw-zijn........Zo ontzettend waar Mopsie zo waar, en toch he?

quote:Troides schreef op 27 februari 2013 @ 20:56:

Ik heb zo vaak getwijfeld of ik weer eens zou gaan posten maar ik durfde niet. Heb een puinhoop gemaakt van mijn leven en heb spijt dat ik zo lang niet naar mijn innerlijke stem heb geluisterd. Mijn eigen zieleroerselen en mijn twijfels heb ik altijd afgedaan als niet relevant en nu zit ik pas echt met een groot probleem.



Na vele twijfels, jullie bekend, leek onze relatie in een rustiger vaarwater te komen. Hij nam meer initiatief, vertelde me vaak zoveel van me te houden en overlaadde me met lieve berichtjes. Er was meer intimiteit in onze relatie voor een tijd, en ook al vond ik de frequentie nog steeds minimaal, ik had er vertrouwen in dat dat ook in orde zou komen. Hij hamerde daar ook steeds op: heb vertrouwen en álles komt goed. Ik hield/hou zoveel van deze man, geloofde hem op zijn woord en voelde me trots dat ik ondanks alles tóch had volgehouden. De kinderwens kwam opnieuw ter sprake en ik kan hier kort over zijn: ik raakte zwanger. Ik ben nu 5 maanden zwanger en mijn leven is een hel. Ik voel me misbruikt, en overgehaald om zijn kind te baren, de zoon waar hij zo op hoopte en die hij in een eerdere relatie is verloren, maar durf het nauwelijks hardop te zeggen want ik wíst onbewust diep van binnen dat ik in deze relatie hoogstwaarschijnlijk niet zou gaan vinden wat ik zocht.



Ik ben mijn baan kwijt, ik kamp met gezondheidsproblemen, zit financieel aan de grond en mijn vriend zie ik niet veel. Ik heb aangedrongen op relatietherapie (therapeut gespecialiseerd in seksuologie en hechtingsproblematiek) en dit traject is gestart. Ik durf niet te zeggen hoe de toekomst zal verlopen en houd mijn hart vast. Hij zegt nog steeds veel van mij te houden en is vaak erg emotioneel over hoe ons leven nu verloopt, maar hij brengt geen verandering aan in de situatie. Kan dat misschien ook niet. De zwangerschap beleef ik alleen en mijn angsten, zorgen en zorgjes ook. Ik moet er rekening mee houden dat ik ook de laatste maanden geen beroep op hem kan doen, en dat terwijl ik zo naarstig op zoek ben naar een veilige basis. Ik had nooit de beslissing mogen nemen om met hem een kind te willen en voel me schuldig naar mijn zoontje toe. Aan liefde geen gebrek, aan een stabiele thuisbasis wel. Ik wil niet een alleenstaande moeder zijn, daar kan en wil ik niet voor kiezen, maar de toekomst ziet er niet rooskleurig uit. Ik weet niet wat ik wil bereiken met mijn verhaal, weet ook niet of ik weer post maar had ineens de behoefte om jullie toch te vertellen hoe het met mij gaat. Slecht dus. Misschien schrijf ik wel om de meer wijze mensen onder ons te waarschuwen: Ga!! Het wordt niet beter, nooit……..



Ik heb mezelf altijd gezien als sterk. Ik kwam problemen altijd wel weer te boven en mijn sterke wil zorgde ervoor dat ik veel gedaan kreeg. Maar dït kon ik niet beïnvloeden, zelfs niet met een rotsvast vertrouwen. Misschien heeft die zelfde sterke wil er wel aan toe bijgedragen dat ik niet wílde opgeven, dat ik iedereen include me myself and I, wel eens zou laten zien hoe wij hier uit zouden komen en dat onze relatie heus een kans van slagen had, als je maar wilde. Ik sta mijzelf niet toe om zelfmedelijden te hebben, hoef ik ook niet van een ander, maar maak me natuurlijk zorgen over het allemaal moet nu. Een seks- en intimiteitsloos leven tegemoet met deze man? Een alleenstaande moeder worden en mijn kind straks verplicht iedere week moeten afstaan aan zijn vader? Ik gruwel bij alle opties……



Ik word gesteund door mijn vrienden, zij hebben een luisterend oor en ik heb een legertje van hulpverleners om mij heen verzameld maar ik moet het uiteindelijk toch alleen doen en zélf een beslissing nemen. Het zorgt er alleen voor dat ik de gevolgen van de chronische stress die ik ervaar zoveel mogelijk kan minimaliseren. Het is frustrerend dat het zo gelopen is, dat de fijne tijden die ik met hem heb niet opwegen tegen de mindere tijden en dat seks en intimiteit inderdaad van wezenlijk belang is voor mij. Als het er niet is, terwijl je wel wilt, zal zo’n relatie geen kans van slagen hebben. Ook niet als je het nog zo graag wilt. De gevoelens van afwijzing, van vernedering en eenzaamheid zijn daarvoor te groot. Zoals ik al zei, ik heb er een puinhoop van gemaakt…….Ik voel precies dat wat ik vet gedrukt heb.

Femme77 stelt de juiste vraag: Wat is er nog wél de moeite waard........?



Het is opvallend dat er bij jullie mannen één of andere stoornis boven komt drijven, waardoor ze op sociaal/relationeel vlak überhaupt niet kunnen functioneren. Ze redden het eigenlijk niet zonder een ander. Ze kunnen, zoals aangegeven, hun huis niet op orde houden, maken er financieel een puinbak van. Ze functioneren slecht in het dagelijks leven (werk, etc). Het "lage libido" is mijns inziens één van de vele problemen waarmee ze moeten dealen.....



Hoe herkenbaar: mijn ex redt zichzelf ook niet alleen. Dat heeft hij in het verleden bewezen. Toen ik hem leerde kennen was zijn huis een puinbak en ik ben jaren bezig geweest zijn financiën op de rit te krijgen. Op sociaal vlak was het een hork. Nadat de vrouw vóór mij hem verliet, maakte hij van zijn leven en huis een bende. En daar was ik, de grote heldin (pfff, yeah right) om alles op de rit te trekken.



Nu, jaren later en hopelijk iets wijzer, begrijp ik nog steeds niet wat ik in hem zag. Maar dit moest hem worden en ik zou daar voor zorgen!

7 jaar gemodderd. En nee, niet alles was slecht natuurlijk, de relatie had ook goede kanten.



Toen ik besloot de relatie te verbreken nadat ik een jaar bezig was geweest met losweken van die man (en ja ik had iemand anders ontmoet, daar ben ik nu nog mee) en ik nog even bij ex woonde omdat ik woonruimte zocht, zocht ex naarstig alle datingsites af.

Denken jullie nou echt dat hij treurde om mijn vertrek?

Welnee, er moest zsm vervanging komen omdat hij anders weer terug zou vallen in de rotzooi. Dat waren ook zijn eigen woorden.En dat lukte hem ook nog.



En natuurlijk kon hij met haar wél de sterren van de hemel neuken. Jeuj! En wat spannend, want zij kon wél klaarkomen tijdens het neuken en had hele grote tieten!

Die trap na kreeg ik.



Ik kan de situaties niet met elkaar vergelijken, maar hou wél in gedachten dat jullie aandeel in de relatie misschien wel eens door de ander heel anders bekeken kan worden, dan dat de bedoeling is.

Ja hoor ben ik weer....



Het heeft me weer eens na laten denken.

Alles draait om zijn problemen.

Een ongecomlpiceerde (seksuele) relatie is gewoon niet mogelijk.

Ik ken hem nu 6 jr, 5 jr een moeizame relatie de details zijn jullie bekent.

Nu een jr verder en precies dezelfde problemen spelen nog, alleen heeft ieder zijn eigen huis.



Hij zegt het allemaal wel erg te vinden, maar doet er verder niks aan.

Ja nu therapie tsss alsof dat iets gaat veranderen, fijn een eventuele diagnose maar los daarvan heeft hij mi ook een karakter van lik me vessie.

Alles afschuiven naar "ja ik weet het ook niet "....of" het is zomaar niet opgelost"( 6 jaar l*l de behanger er had veel gedaan kunnen worden , als je maar WIL.)



Eigenlijk ben ik momenteel mijn eigen grootste probleem en blokkeer ik zelf mijn eigen leven en geluk, simpelweg omdat ik hem niet loslaat.



Ik maak het hem toch ook gewoon makkelijk?

Wijs hem vol frustratie de deur jank een nacht voel me 3 dagen rot, en vervolgens geef ik hem weer een kans, onder het mom van , hij is een lieve man, heeft het ook niet makkelijk, is nu toch bezig met therapie?

En telkens laat ik hem weer toe, hij weet dat.

Maar als ik zeg klaar einde verhaal , dan vind hij dat ook goed!

dan zeg ik oh, meer ben ik niet waard?

Je laat me gewoon gaan?zonder te vechten?

Ja is het antwoord, want wat moet ik doen dan???



Weten jullie?

Als dit het verhaal is van een vriendin dan denk ik dan zeg ik, laat die eikel los, al 6 jr kost hij je je energie en wat al niet meer, maar een beetje van zijn kant is te veel gevraagd.

Want " ik kan niet , kan er ook niks aan doen, ik weet het ook niet".



Oh wat ben ik boos op mezelf.

quote:Mopsie41 schreef op 10 maart 2013 @ 10:19:

Femme77 stelt de juiste vraag: Wat is er nog wél de moeite waard........?



Het is opvallend dat er bij jullie mannen één of andere stoornis boven komt drijven, waardoor ze op sociaal/relationeel vlak überhaupt niet kunnen functioneren. Ze redden het eigenlijk niet zonder een ander. Ze kunnen, zoals aangegeven, hun huis niet op orde houden, maken er financieel een puinbak van. Ze functioneren slecht in het dagelijks leven (werk, etc). Het "lage libido" is mijns inziens één van de vele problemen waarmee ze moeten dealen.....



Hoe herkenbaar: mijn ex redt zichzelf ook niet alleen. Dat heeft hij in het verleden bewezen. Toen ik hem leerde kennen was zijn huis een puinbak en ik ben jaren bezig geweest zijn financiën op de rit te krijgen. Op sociaal vlak was het een hork. Nadat de vrouw vóór mij hem verliet, maakte hij van zijn leven en huis een bende. En daar was ik, de grote heldin (pfff, yeah right) om alles op de rit te trekken.



Nu, jaren later en hopelijk iets wijzer, begrijp ik nog steeds niet wat ik in hem zag. Maar dit moest hem worden en ik zou daar voor zorgen!

7 jaar gemodderd. En nee, niet alles was slecht natuurlijk, de relatie had ook goede kanten.



Toen ik besloot de relatie te verbreken nadat ik een jaar bezig was geweest met losweken van die man (en ja ik had iemand anders ontmoet, daar ben ik nu nog mee) en ik nog even bij ex woonde omdat ik woonruimte zocht, zocht ex naarstig alle datingsites af.

Denken jullie nou echt dat hij treurde om mijn vertrek?

Welnee, er moest zsm vervanging komen omdat hij anders weer terug zou vallen in de rotzooi. Dat waren ook zijn eigen woorden.En dat lukte hem ook nog.



En natuurlijk kon hij met haar wél de sterren van de hemel neuken. Jeuj! En wat spannend, want zij kon wél klaarkomen tijdens het neuken en had hele grote tieten!

Die trap na kreeg ik.



Ik kan de situaties niet met elkaar vergelijken, maar hou wél in gedachten dat jullie aandeel in de relatie misschien wel eens door de ander heel anders bekeken kan worden, dan dat de bedoeling is.



Vetgedrukte, klopt helemaal.

In feite zijn deze mannen blijven hangen in de leeftijd van een 12 jarige jongen.

Seks is nog niet iets wat ter sprake komt en de verantwoording hoeven ze nog niet echt te nemen.



Een relatie met zo iemand is ongelijkwaardig, jij zal altijd alles moeten doen en heel veel moeten laten.

En bij velen van ons, komt die verzorgende (moederrol) naar boven.

En ondertussen verlies je jezelf.



Fijn dat ik het allemaal in theorie zo goed weet.( cynisch)

Lilith, wees niet zo hard voor jezelf.

Relaties als deze zijn alles overheersend en slokken je op. Je zit in een patroon waar je niet zomaar uit komt. En in het begin was het ongetwijfeld fijn om "nodig" te zijn. In het begin heb je nog goede moed en hoop dat het goedkomt.

Naarmate het langer duurt en er komt geen verbetering, dan zit je er al zo diep in, dat het moeilijk is om alles los te laten.

Dan heb je er voor je gevoel al zóveel energie in gestoken, dat je dat ook weer niet zomaar wil opgeven.



Wat zou je nu echt willen? Voor jezelf? Hoe wil je zijn over, pak 'em beet, 2 jaar?

Wat ik zou willen over pakweg 2 jr?



Hem hebben los gelaten volledig, op het contact na mbt onze zoon.

Hij overheerst momenteel mijn hele leven , verder op wat alledaagse dingen na heb ik het goed voor elkaar, fijn huis,leuke kinderen, vooralsnog een baan , leuke vriendinnen kortom een goed leven.



Ik merk wel dat ik me aan het losweken ben hoor, ik zoek geen troost of wat voor vorm van intimiteit meer bij hem.

Eerder nam ik intiatieven om te knuffelen/zoenen ed.

Ook verlangde ik nog naar seks met hem , wat een korte tijd wel lukte.

Nu denk ik , mij teveel gedoe pak mijn tarzan wel, ook al wist ik dat hij kwam en mogelijk zelfs zou blijven slapen.



Inderdaad wat je zegt, heb er al zoveel energie in gestoken, bijna zonde om dat op te geven.

Nu bijv, die therapie iets weet dat het uiteindelijk nisk spectaculairs gaat opleveren, anderzijds denk ik , maar stel je voor van wel??

Enerzijds vind ik het ook zo zonde om mezelf zo te stagneren in nu nog redelijk de bloei van mijn leven.

Anderzijds denk ik stel je voor hij gaat echt veranderen, dan gaat een volgende vriendin ervandoor, met datgene waar ik zo godvergeten veel voor gedaan en opgegeven heb.



Ik wil over 2 jr gewoon een leuke ongecompliceerde man die iets toevoegd aan mijn leven en waar ik er toe doe...eigenlijk heel simpel.

Mooie post Troi,



Vooral dat stuk over en dat we dan weten waardoor iets komt, inderdaad weten we het, maar meer dan dat is er niet.



Ik heb he net gesproken , vroeg hem of het hem niet was opgevallen dat ik afstand creeër, ja dat was hem opgevallen, ik vroeg waarom hij er niks mee deed, mij vasthouden, mij zoenen enz....hij zei, ik voelde aan dat je dat niet wilde.

Echt he? dát voelde je aan??? als ik behoefte aan intimiteit had, dan voelde je niks? herstel, dan deed je niks, want oh jee oh jee er zou weleens seks verwacht kunnen worden.



Heb hem haarfijn verteld dat ik bewust afstand neem , dat ik geen vertrouwen heb in hem , in dat het na 6 jr ooit anders zal worden.

Dat ik het te zonde vindt om nog meer kostbare jaren aan hem te verspillen , dat ik gewoon een man wil die op alle vlakken zijn verantwoording neemt, incl de normale ups & downs binnen een relatie.

Hem gezegd dat ik zelf uiteindelijk degene ben geweest die deze relatie in stand heeft gehouden, er voor heb gevochten en al wat ik kreeg, waren slapeloze nachten vele tranen , teleurstelling vergane hoop eenzaamheid, machteloosheid, frustratie wéér hoop en weer kreeg ik bovenstaande.



Zijn reactie? "ja ik weet het ook niet".



Verdo**e ben zo boos.....nog steeds op mezelf.

Naast boosheid heb ik ook vaak moeite met accepteren.

Dingen accepteren gewoon omdat ze zijn zoals ze zijn.

Voor ik überhaupt iets accepteer ben ik vaak veel teleurstellingen verder.

Daarnaast zijn loslaten en opgeven ook niet echt mijn sterkste kant.

Heb er 10 jr over gedaan om bij mijn 1e ex weg te komen ( totaal ander verhaal, geweld en angst)

Ook heb ik met veel vallen en opstaan gebroken met mijn ouders.



Allemaal ongezonde relaties waarin ik veel te lang ben blijven hangen.

Maar wel relaties die er " iets toe deden " gekgenoeg.

1e ex, vader van mijn oudste kinderen, ondanks geweld ( mentaal/fysiek)

Ouders tja het zijn toch je ouders.



En dan nu deze relatie deze man, die zo anders is dan ex 1, zit geen geweld of kwaad in, maar kampt met zoveel andere dingen die voor mij inmiddels niet meer te behappen zijn.



Daar komt bij ik voel het als falen dat ook deze relatie is mislukt.

Met hem zou ik oud worden, mijn kinderen en later onze zoon samen zien opgroeien heel truttig "eind goed al goed".

Er zal geen man meer zijn waar ik dat samen mee ga doen.

Niet dat er nooit meer iemand in mijn leven komt, vast wel....maar dan zijn mijn kinderen al groter dus van een band opbouwen met hen zal op een andere manier sprake kunnen zijn.



Klinkt melodramatisch he?

Maar zag "vriend" als een 2e kans welke wel zou gaan slagen.



Zelf verwacht hij overigens wel dat hij zal veranderen dmv therapie eventueel indien nodig maar liever niet medicijnen.



Dus ik kamp met , loslaten, accepteren en een gevoel van falen.