medicatie bij borderline?

Bij mij is de diagnose borderline nog niet vastgesteld, maar deskundige kennissen en vrienden in mijn omgeving denken hier wel sterk aan bij mij. Ik zet de stap naar een psychiater doelbewust nog niet omdat ik zeker weet dat ik medicijnen krijg ivm hevige stemmingswisselingen, angstaanvallen en extreme emoties. Zelf ben ik erg huiverig voor medicijnen. Maar ik heb gehoord dat Prozac goed helpt bij extreme trekken bij borderline, zoals stemmingswisselingen. Het is een relatief veilig middel heb ik begrepen. Misschien dat ik toch iets ga gebruiken, want zoals het nu gaat is ook geen pretje! Wat zijn jouw karakteristieken van deze stoornis? En is jou al iets geadviseerd qua medicatie en/of begeleiding?

Hoi inky



Ik slik sinds 3 dagen citalopram en ben helemaal geschrokken van de bijwerkingen bijsluiter maar ik ben er toch maar aan begonnen. Tot nu toe gaat het redelijk... heb wel wat vage dingetjes maar niets wat mn dagelijks leven belemmert. Ik heb het vanwege borderline en ik sta op een wachtlijst voor therapie maar dat kan wel paar maandjes duren. Ik ben niet suicidaal/depressief en aan beschadigen doe ik ook niet.



Hiervoor heb ik voor tijdens mn ' buien'   oxazepam gekregen, soort slaapmiddel, maar daarvan reageerde ik alsof ik stoned en dronken tegelijk was en tegen de buien hielp het niet goed genoeg in mijn ogen. Ben benieuwd wat de AD gaat doen...



Ik heb trouwens de definitieve diagnose afgelopen maand gehad, maar in mn vorige woonplaats ook al een keer (maar ja bij verhuizing gooien ze je weer compleet door de molen he) Maar goed ben blij dat ik nu weet wat er aan de hand is en heb goeie hoop dat k er mee kan leren leven. Ik leg de lat zo hoog voor mezelf dat ik me gewoon veel te druk maakt. Als ik morgen een baan zou hebben (ik doe nu weer een studie) dan heb ik zoiets van ' is dit het nu?'  ik heb het idee dat er dan veeel meer van me wordt verwacht, dat dit te ' makkelijk'  gaat. Terwijl als ik logisch nadenk het enige belangrijke is dat k genoeg verdien om mijn rekeningen te betalen.



Maar goed ik hoop dat die gedragstherapie wat gaat helpen zodat ik niet teveel energie steek in te hoge verwachtingen aan mezelf, maar die energie kan steken in wat er echt toe doet. Genieten, een toekomst opbouwen met de man waar ik van hou, een studie afmaken, een baan vinden, en niet meer de godganse dag aan alles twijfelen wat ik doe.



Heel veel sterkte!!!!!

herken me trouwens enorm in je verhaal. Ook ik ben vroeger gestopt met hulp. Slachtoffer hulp heeft me in mijn ogen in de steek gelaten, en de begeleiders op school (vertrouwenspersonen) ook. Ook maak ik het mezelf met vriendschappen veeeel te moeilijk. Ben altijd bang dat mensen niet op me zitten te wachten, dat ik iets fout doe. Echt contacten leggen vind ik moeilijk. Ik doe te druk, of te stil. Als ik bel reageert men enthousiast, maar als ik niet bel belt niemand mij. Ex vriendjes die me gebruikten.... etc. The life story of a borderliner lijkt het haast wel. Ik ben gelukkig nu tegen een wereldvent aangelopen waardoor ik toch genoeg afleiding krijg om me niet somber te voelen. Alles loopt prive aardig op rolletjes tegenwoordig en hij steunt me ook enorm, gaat weleens mee naar de psych enzo en gaat met me hardlopen als ik weer een Alles is kut- borderline negativo bui heb.



Ik heb nu op mn 23 e finaal aan de bel getrokken. Omdat ik niet over 20 jaar teleurgesteld alleen op de bank wil zitten, wetende dat het ook allemaal anders had gekund. Maar voor jou is het ook niet te laat ik weet het zeker! Ik heb er hele goeie hoop op. Laat even weten hoe het gaat met die pillen he. En ja 1x in de 2 weken gesprekje schiet niet op, dat gevoel had ik ook. Ben zo mede door 2 woonplaatsen al een jaar aan het kloten en sta NU pas op een wachtlijst (duurt ook weer 4 maanden) dus ja het duurt 1,5 jaar in sommige gevallen voordat ze eens wat doen. Maar het is niet anders...ik weet dat er licht is aan het einde van de tunnel en dat ik dit de baas kan.



Gelukkig zijn er ook goeie kanten, ik ben redelijk impulsief, wat me ook vaak ten goede komt omdat ik dan dingen durf die anderen niet durven. ik ben creatief en weet overal een oplossing voor te vinden. En bovenal, ik laat me niet uit het veld slaan. Mocht je verder willen babbelen over je ervaringen met medicatie e.d. dan hoor ik het wel....

Interessant om jullie verhalen te lezen. Ik ben zelf 27 en bij mij is een paar maanden geleden geconstateerd dat ik 'trekken van borderline' heb. In eerste instantie ben ik er heel erg van geschrokken, maar nu kan ik wel leven met het idee.



Ik heb vooral last van stemmingswisselingen,onzekerheid, en een sterke neiging tot het misbruik van bepaalde middelen (drugs + alcohol). Ik ben nu bezig met therapie bij een psycholoog. Ik hoef maar 1x per maand nu, omdat het op het moment allemaal best redelijk met me gaat. Ik kan alleen zomaar opeens weer omslaan en echt heel opgefokt zijn, a-relaxed, druk in mijn hoofd, doemdenken of om alles kunnen janken. Maar ik heb een relatie die dit weekend alweer een jaar duurt (hiervoor heb ik maar een echte serieuse relatie gehad, die nog geen 6 maanden duurde), heb mijn opleiding bijna afgerond en heb een stel leuke vriendinnen. Vooral in relaties met anderen komt die onzekerheid naar boven. 'Ik ben niet leuk genoeg, anderen zijn veel leuker, ik weet niet wat ik moet zeggen, blablabla....'  Jullie herkennen het vast wel. 



Anyways, mijn vriend heeft ADHD en ook trekken van Borderline (gezellig, alsof we elkaar erop uitgezocht hebben - het is moeilijk, maar aan de andere kant voelen we elkaar onwijs goed aan, en het gaat gewoon goed tussen ons).  Hij gebruikt onder andere oxezepam, en ik heb in een aantal extreme situaties van hem een tablet gehad om tot rust te komen. Ik zit erover te denken zelf naar de huisarts te gaan om te zien of ik het zelf ook voorgeschreven kan krijgen, maar aan de andere kant ben ik er huiverig voor. Ben bang dat ik het dan te makkelijk pak en er afhankelijk van word.  



Ik vind het heel erg moeilijk allemaal. Ik red me op zich goed zo, maar ik word vaak gewoon heel erg moe van mezelf. Dat gepieker en die non-stop stroom van gedachten zorgen er iig van dat ik heeeeel vaak heeeeel erg moe ben.

hoi Inky,



Ik ben 'officieel' geen borderliner, maar voldoe aan een paar borderline-kenmerken (vnl. laag zelfbeeld, stemmingswisselingen, zwart-wit denken). Dus ik herken me heel erg in jullie verhalen! Ik heb al 3 jaar therapie bij een psycholoog. Daar heb ik veel aan, al val ik regelmatig terug in mijn oude gedrag. Ik heb ook soms moeite met het contact met haar. Ik heb mijn leven niet helemaal op de rit, maar heb wel al lang een goeie relatie. Ik ben erg blij dat dat goed gaat..

Sinds ongeveer een week gebruik ik nu een AD, omdat ik toch al een tijdje me erg down voel. De bijwerkingen vallen me mee! Wel de eerste dagen misselijk en slaperig. Dat is nu al wat minder.

Ik zou ze ook liever niet slikken, maar als het nodig is om de scherpe kantjes er bij mij wat vanaf te nemen, dan moet dat maar. Ik kan er dus nu nog niet zoveel van zeggen maar dit wou ik je toch even vertellen!

groetjes

Kohana, we waren tegelijk..

Ook in jouw verhaal zie ik veel herkenning.. Die onrut herken ik ook erg, dat vraagt veel energie ja.

O ja, ik ben trouwens 31 (weet niet hoe ik mijn gebruikersnaam kan wijzigen).

Onrust dus..

Inky,



Wat jij schrijft over relaties, dat heb ik tot nu toe ook meegemaakt. Wilde steeds maar een 'vriendje' en dan had ik eindelijk iemand en dan was hij (in mijn ogen):  te saaaaaaaaaai, te lelijk, niet interessant genoeg, te wanhopig, te afhankelijk van mij en weet ik veel wat nog meer....    of inderdaad, viel ik op foute mannen waarmee het nooit wat zou kunnen worden.



Mijn vriend nu is dus ook niet de makkelijkste, en is ook een beetje 'fout'. Niet in de zin dat hij niet te vertrouwen is ofzo, dat is hij juist wel. Alleen heeft hij dus ADHD en ook trekken van borderline, kan moeilijk met geld omgaan en heeft ook enige problemen met drugs en alcohol. Hij is echter hard bezig hieraan te werken en hij zit er zelf ook enorm bij. Ik wordt er wel moe van hem vaak te moeten verdedigen naar de mensen om mij heen. Hij is gewoon niet een van de makkelijksten en ik ook niet. Maar daarom zijn we denk ik juist zo enorm gek op elkaar.

zit er zelf mee bedoelde ik (haha ben ook lekker bezig.......  ben met teveel dingen tegelijk bezig geloof ik)

Grrrghhh tik ik hele reactie, doet die stomme viva server weer irri.





In ieder geval, wat ik wilde zeggen: dat met die relaties herken ik

onwijs. Ik val op de foute mannen met teveel sex appeal die je

gebruiken. Heb tijdje redelijk losbandig geleefd qua vriendjes, het

liefst waren ze gebonden dat ze niet te dicht bij konden komen enzo.

Het interesseerde me geen donder, wilde alleen maar aandacht en lekker

gevonden worden. Mijn huidige vriend is de rust en stabiliteit zelve.

Hij heeft me vaak beter door dan ikzelf. Als ik  weer loop te

borderlinen en wil gillen Stay away from me! dan gaan we hardlopen

samen. Zo hopen we in April de 10 km te gaan rennen. Schijnt ook goed

te helpen voor je geest, dat rennen. Ik wordt er heerlijk rustig van.

Ik quote effe stukje uit het digi dagboek van Chris, omdat ik dat zo

treffend vind voor mn mannen probleem. Ik word nl heel snel verliefd

ook, zeker als de sex appeal van een man afstraalt. Ik probeer dat nu

heel erg te onderdrukken omdat ik giga veel van mn vent hou en hem dus

écht niet kwijt wil. het is meer die bevestiging die ik steeds zoek.

Chris heeft het over banen, maar ze vergelijkt ze met mannen vandaar

dat ik het hier even plak.





En als je ergens over wil kletsen, ik hou het forum hier in de gaten!









Droombaan 1 is die man waarvan je adem stokt als hij binnenkomt.

Zo’n man waar elke vrouw een zwak voor heeft. Omdat hij een beetje fout

is, maar wel lekker. Die garant staat voor spetterende sex en wilde

avonturen. Maar die ook niet belt als hij beloofd heeft dat hij zou

bellen, in ruzies zijn ongelijk niet kan toegeven, moeite heeft met

commitment en te veel flirt met andere vrouwen. Zo’n man waarvoor je

moeder je gewaarschuwd heeft. Waar je vriendinnen van denken: ‘wat moet

ze ermee?’ Zo’n man waarvoor je je grenzen steeds een beetje verlegd,

omdat de kick van bij hem zijn zoveel beter is dan de pijn van hem

missen. Zo'n man waaraan je verslaafd raakt, omdat hij je naar hogere

hoogten brengt dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Zo'n man die je

doet vergeten dat het van zo hoog wel heel diep vallen is.





Het Konijn Uit de Hoge Hoed daarentegen is die man waar je kinderen

mee krijgt. Die op het eerste gezicht misschien niet opvalt, maar in de

loop der tijd je grote liefde blijkt. Die man die thee voor je zet als

je ziek bent, chocolade koopt als je ongesteld moet worden, je troost

als je gewoon even wilt uithuilen en waarmee je altijd wat te lachen

hebt. Zo’n man die je beste vriend is. Zo’n man met wie de sex beter

wordt naarmate je het vaker doet en waarvan je zeker weet dat hij ooit,

later, nog steeds je hand vasthoudt als je samen in het bejaardenhuis

zit. Zo’n man waarvoor je wel gek moet zijn om hem te laten lopen. Maar

waarvan je soms, stiekem in het donker, terwijl je je koude voeten

opwarmt tegen zijn warme, denkt dat hij soms wel wat meer had mogen

lijken op die ander.





Zucht. Kon ik ze maar samenvoegen.

Ik herken het verhaal van dat dagboek ook wel een beetje...... moet ff mijn verhaal kwijt nu, doe ik wel ff  hier, mag vast wel



Heb echt een mindere dag vandaag, zo beroerd. Gisteren vertelde ik hier net dat het best lekker met me ging. Zal je altijd zien dat ik vandaag wakker werd met een enorm rotgevoel. Moe, gaar, kon mijn bed niet uitkomen. Ik lag gisterenavond op tijd in bed en ik heb ook best goed geslapen. Maar zo voelt het dus niet vanmorgen. Ik voel me zo opgefokt op het moment. Ik ben serieus in staat de eerste de beste die me in de weg loopt het ziekenhuis in te hooken ofzo. Zo voelt het in ieder geval. Hoort er zeker ook bij, he?



Ik heb wel een klein vermoeden intussen waar dit gevoel vandaan komt. Een vriendin van me, die ik bijna elke dag zie of spreek, heeft haar voet geblesseerd en heeft vanmorgen te horen gekregen dat het ff een stuk ernsiger is dan ze in eerste instantie dachten. Die was dus flink boos en overstuur. Mijn vriend heeft ook heel onrustig geslapen vannacht. En ik heb  een of ander talent om andere mensen enorm goed aan te voelen, tot het vervelende toe. 1 + 1 = 2 --> daar zal dus mijn nare gevoel wel vandaan komen. En ik zit er nu wel mooi mee.



Energieloos, futloos, inspiratieloos, onrustig, piekerig, a-relaxed. Het is allemaal weer terug. Hopelijk trekt het dit keer ook weer snel weg. Het helpt in ieder geval al wel te weten waar het (waarschijnlijk) vandaan komt.



Vanavond zou ik naar een feest gaan, maar nu twijfel ik nog. Heb er geen zin in, heb nergens zin in. Ja, heb zin om op de bank te kruipen en me te verstoppen in mijn dekentje met een grote pot thee en mijn chocoladeletters, pepernootjes, marsepein en andere Sint-overblijfselen. Ik weet ook dat als ik vanavond thuis ben, dit niet gebeurt. Dan ga ik weer opruimen, de was doen, schoonmaken, administratie doen. Kan toch niet tot rust komen, zolang er nog allemaal werk ligt. 



Ben vandaag gewoon zo onrustig in mijn lijf en mijn koppie. Blegh, iemand tips om de dag door te komen?

Heel herkenbaar! Als anderen zich rot voelen trek ik me dat onwijs aan. Ik raad je wel aan om lekker te gaan naar een feest ook al heb je er eigenlijk geen puf voor. Ik ben gisteravond in een spontane last minute actie met twee meiden naar t concert van Pink geweest, en het was super. Ik moest wel de stemmen in mn hoofd temmen van "willen ze wel dat je meegaat" en "vinden ze je wel aardig?" De ene kende ik vaag van msn en haar vriendin helemaal niet dus. Heb mn angsten overboord gezet, mn twijfels niet uit gesproken, lekker avondje meegedaan op de manier waar van ik dénk dat het 'mezelf' is, en kreeg net een lief smsje dat ze het te gek vonden met me een avondje op stap! Zo'n opsteker! Ik merk dat dingen achteraf vaak zo meevallen. Ik zie er dan als een berg tegenop. Tentamens, belangrijke gesprekken, ontmoetingen....



Wat Inky schrijft vind ik ook zo treffend! I love this forum by the way...



Niet weten wie je ZELF nou bent.



Voorbeeld. Ex zat in een band, ik ging ineens gitaar spelen. Ex was snowboard leraar, ik ging snowboarden. Achteraf dacht ik...maar dat BEN ik helemaal niet. Ik probeerde gewoon mezelf te kneden tot een 'ideale vrouw' voor hem...snappie? Of als ik een drankje krijg van een op zich OK jongen, maar ik wil verder niks van hem, voel ik me vaak toch 'verplicht' want anders had ik dat drankje niet aan moeten pakken. Dat soort stomme dingen. Leren NEE zeggen,zooo moeilijk. Mensen kunnen zo over mn grenzen walsen.



Het relaxte in mijn huidige relatie is dat mijn vriend zo rustig is. En geen extreme hobbies heeft waar ik me in mee kan laten zuigen. Hij gaat gewoon zn gang. En ik weet dat zijn ex op kinderen opvoeden na, helemaaal geen hobbies of andere activiteiten deed, dus dan is de prestatie drang voor mij ook weer minder. Ik heb namelijk ook de neiging om te kijken naar de exen van een vriendje en dan probeer ik 'beter' te zijn. Dodelijk vermoeiend. Nu heb ik een vriend die vind dat ik van mezelf al onwijs veel doe. Ik teken en schilder en rij paard. Ook werk ik als vrijwilligster in een poppodium... kortom nu past hij zich weer beetje aan mij aan omdat ik in zijn ogen een enorm vol leven heb. Hij zat de afgelopen jaren ook beetje op zn kont in het huisje boompje beestje verhaal voor zn scheiding.



Ik krijg dus gewoon lucht en waardering en daar doe ik het goed op momenteel :-) voel me ondanks de medicatie best wel goed eigenlijk. Maar ik weet de valkuil nr 1 is Wat als mn relatie ineens over is. Ik weet van mezelf dat ik me er best aan vast geklampt heb momenteel, maar ik wil me  ook geestelijk kunnen redden als ik bij wijze van morgen alleen in een flatje zit. En ik weet ook dat het dan met 100 km p uur bergafwaarts gaat met me... dus ik ga toch naar die therapie.



Heel goed dat je de bijsluiter niet heb gelezen, had ik ook niet moeten doen hahah. Als je desondanks toch ergens last van heb hoor ik het graag. Ik heb zelf nu nl van die kleine dingetjes dat ik denk 'vaag, zou dat door die pillen komen??' 



xxx

Heb,al wel meegelezen,maar nog niet gereageerd,je openingsvraag is eigenlijk welke medicatie bij een Borderline.

Heb zelf 20 jaar geleden de diagnose BP *borderline persoonlijkheid* gekregen,en heb aan medicatie,zo ongeveer het hele scala wel uit geprobeert.

Je kunt volgens mij niet zeggen welk soort hiervoor de juiste is,ik heb het bv  jaren heel goed gedaan op seroxat,en doe het nu alweer een poosje erg goed op Lexapro.

Heb 2 kinderen met ook een BP,de een doet het goed op Prozac,de ander gebruikt bv Depakine,als stemmingsstabilisator.

Eigenlijk wil ik je dus zeggen,dat wat voor mij goed werkt,misschien bij jouw juist wel helemaal niets doet.

Sterkte,en ik hoop dat je snel van de wachtlijst af kan,en kunt gaan starten met een vorm van therapie die bij je past

Best lastig dat ik het bericht waarop ik wil reageren niet voor me heb nu ik in dit berichtenvenster zit.. ben anders gewend op andere fora waar ik wel eens kom..



Wilde ook even reageren op dat niet weten wie je zelf bent. Ik heb dat ook hoor af en toe. Soms is het zo moeilijk te zeggen. Het is natuurlijk ook wel zo dat je wordt beinvloed door mensen om je heen mbt dingen die je leuk vind of niet. Dat is volgens mij heel erg normaal. Je komt door de mensen om je heen in aanraking met bepaalde dingen en vaak neem je automatisch dingetjes over. Soms weet ik inderdaad ook niet meer of iets puur uit mezelf komt, of dat ik het van iemand anders over heb genomen. Ze zeggen wel van me dat ik makkelijk te beinvloeden ben, maar ik weet helemaal niet in hoeverre dat waar is. Het hangt van de situatie af. Heb juist ook wel weer een heel eigen willetje en eigen smaak. Het is verwarrend, dat zeker!



Ik lig wel heel erg met mezelf in de clinch over wat ik nou wel of niet wel doen met mijn leven. Qua werk enzo. Ik heb nu bijna mijn opleiding afgerond, maar tegelijkertijd zie ik mezelf niet werken binnen de branche waarin ik ben opgeleid. Niet mijn hele leven. Ik vind het een te oppervlakkig wereldje. Bovendien doe ik een commerciele opleiding, maar ligt het creatieve me veel meer. Ik kwam hier in mijn 3e jaar achter, aan het eind van mijn 3e jaar zelfs en toen vond ik het te laat om met mijn opleiding te stoppen. Nu ben ik 5e jaars en moet alleen nog afstuderen. Ik maak het af, al is het alleen al om dat papiertje te bemachtigen. Maar wat ik verder wil doen... ik weet het niet. Ik ben gek op kinderen, misschien ga ik wel als nanny aan de slag bij mensen thuis. Heb ik in het verleden ook gedaan, in het buitenland. Maar ook dat zie ik niet als 'de baan'  die ik echt wil. Mis daar weer een uitdaging en ik denk dat dat me verveelt na een paar jaartjes. 



Het liefst zou ik schrijfster worden, of journalist, of redacteur. Dat is het enige dat me echt leuk lijkt. Alleen heb ik geen opleiding die kant op. Hoewel ik geen journalistieke opleiding doe, heb wel op de internetredactie van een tv programma stage gelopen en dat is me eigenlijk wel goed bevallen. Maar ook daarvan weet ik niet of ik het wel mijn hele leven vol zou houden. Het was een zwaar programma om voor te werken met heel veel heftige verhalen die ik dag in dag uit op mijn bordje kreeg. Moeilijk, maar ook dankbaar om tijdens mijn stage wat te betekenen voor mensen die het soms heel erg moeilijk hadden. Het had tenminste inhoud, en dat ontbreekt er in de mediawereld vaak nog aan.



Zit ik zomaar weer een heel verhaal te tikken. Schrijven helpt me altijd op dagen als vandaag. Dan maar jullie ermee lastig vallen. Ik hoop dat het niet erg is dat ik een beetje offtopic ga (het medicijnen verhaal heeft hier weinig meer mee te maken - sorry).



Vandaag pieker ik me rot over van alles en nog wat. Ik heb besloten dat ik echt geen zin in dat feest heb vanavond. Leuk dat ze me mee vroegen, maar ik heb er gewoon geen zin in. En ik heb voor mezelf besloten dat ik zo weinig mogelijk dingen tegen mijn zin in ga doen. Ik ben afgelopen weekend uitgeweest, ga zaterdag weer stappen. Omdat ik vaak zo moe ben, is het ook beter dat ik een beetje rustig aan doe. Eventjes aan mezelf denken is ook wel goed, toch? Ik ben echt zo belachelijk moe vandaag, te bizar. :S

Nou ik denk niet dat het erg is dat we hier ons verhaal doen, veel borderline topics zijn al zo ver gevorderd dat ik daar voor mn gevoel moeilijk tussen de discussie kom.



Als je écht geen zin hebt is het idd beter om niet te gaan. Ik gaf het alleen aan dat het soms even lekker is om je zinnen te verzetten om juist wel onder de mensen te komen.



Wat school betreft, ik volg nu ook een opleiding die me eigenlijk niet echt ligt. Het is wel creatief maar eigenlijk zie ik dat meer als hobby en niet iets wat ik voor mn werk moet doen met bijbehorende deadlines en Op Commando Creatief Doen. Wat ik eigenlijk wil is heeeel wat anders. Maar dat is een baan waar op dit moment geen vacatures in zijn. Plus dat ik een psychologische test moet doen om aangenomen te worden en daar ben ik NU niet stabiel genoeg voor. Ik hoop in de toekomst met die therapie zo goed uit de voeten te komen, dat ik die test overleef.



Want als ik hem nu zou doen gaat het zo: Ik antwoord niet eerlijk omdat ik bang ben dat ik niet goed genoeg ben en dat ze achter mn stoornis komen. Vervolgens zal je zien dat ik juist dan antwoorden geef die ze aan het twijfelen brengt waardoor ik niet word aangenomen en met een kut gevoel zit van Wat als ik gewoon mezelf was gebleven. maar aangezien ik nu niet weet 'hoe' dat moet, zou ik niet weten wat ik moet antwoorden. Dat laat ik teveel van me omgeving afhangen. Zo je ziet het teveel gepieker om glansrijk door die testen te komen... Ik ga eerst maar aan mezelf werken en de school afmaken die ik nu doe dan heb ik een basis he.



Heel veel sterkte iedereen en blijf vooral naar de positieve kanten kijken!!!

Ik slaap juist voor geen meter. Duurt langer voor ik slaap. en de hele dag voelen mn oogleden zwaar zoals alsof je slaap hebt, maar heb helemaal geen slaap! Ik lig wel gewoon 8 uur per nacht in mn bed hoor, dus te kort is het ook niet. En iets raars, wat ik nog niet weet of het van die pillen komt, het ehm...duurt ineens onwijs lang voordat ik een orgasme heb (nog noooit last van gehad vandaar dat het me opvalt)