Psyche
alle pijlers
Ik ben doodmoe
zondag 25 september 2016 20:14
Nieuw account, want ik ben als de dood dat iemand me herkent.
Ik wil mijn leven niet meer. Ik wil niet dood ofzo, ik ben bang voor de dood (zoals ik eigenlijk bang ben voor alles). Maar ik ben het leven zo gruwelijk zat. Mijn leven is al van kinds af aan een gevecht en het is nooit anders geweest. Afgelopen jaren ging het eigenlijk best heel goed en iedereen is o zo trots hoe ik me uit de shit omhoog heb gewerkt, maar ik houd die verdomde terugvallen en ik kan 0,0 stress handelen want dan gaat het fout. Ik slijt mijn dagen op de bank, of heb dat heel lang gedaan.
Ik probeer nu weer te studeren, ik ben net begonnen, maar de stress is me veel teveel. Ik zie tegen de dagen op, het studeren thuis lukt me helemaal niet en ik overzie het niet meer. Maar ik wil zo graag iets doen in mijn leven, ik wil zo graag een beetje normaler zijn. Ik wil MIJ niet meer zijn. Ik zou zo graag een diploma willen en een baan, maar het lijkt wéér te hoog gegrepen en ik wil niet nog eens falen. Ik wil niet voor de rest van mijn leven die kloteuitkering.
Ik dacht dat ik goedgekeurd zou worden bij de herkeuring, maar zelfs dat is niet gebeurd. Ik dacht echt dat ik mijn leven op de rit had en het is gewoon niet waar. Ik heb het gevoel dat ik dit zelfs niet met mijn man kan delen, sinds ik hem ken heb ik eigenlijk nooit meer zo diep gezeten. Wel eens een terugval, maar zelfs daarvan vertelde ik dan maar een stukje. Ik schaam me zo zo zo erg dat ik gewoon niet tegen het leven opgewassen ben. Dat ik nog nooit een baan gehad heb en dat het er misschien wel nooit in zit voor mij. Dat alles zo ontzettend moeizaam gaat altijd.
En ik ben zo bang voor de teleurstelling van mijn moeder, keer op keer op keer. Ik lieg als mensen me vragen wat ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan en nu ik studeer hoef ik eindelijk niet meer te liegen over wat ik doe, maar nu lieg ik over hoe het gaat. Hoe het gaat? Helemaal niet. Ik wil de rest van mijn leven in bed liggen met de dekens over mijn hoofd, maar ik vertel het niemand en ik voel me zo eenzaam.
Ik ben kapot. Twintig jaar therapie (en ik ben nog niet eens 30) en het heeft me helemaal niets opgeleverd. Wanneer is het eindelijk genoeg?
Ik wil mijn leven niet meer. Ik wil niet dood ofzo, ik ben bang voor de dood (zoals ik eigenlijk bang ben voor alles). Maar ik ben het leven zo gruwelijk zat. Mijn leven is al van kinds af aan een gevecht en het is nooit anders geweest. Afgelopen jaren ging het eigenlijk best heel goed en iedereen is o zo trots hoe ik me uit de shit omhoog heb gewerkt, maar ik houd die verdomde terugvallen en ik kan 0,0 stress handelen want dan gaat het fout. Ik slijt mijn dagen op de bank, of heb dat heel lang gedaan.
Ik probeer nu weer te studeren, ik ben net begonnen, maar de stress is me veel teveel. Ik zie tegen de dagen op, het studeren thuis lukt me helemaal niet en ik overzie het niet meer. Maar ik wil zo graag iets doen in mijn leven, ik wil zo graag een beetje normaler zijn. Ik wil MIJ niet meer zijn. Ik zou zo graag een diploma willen en een baan, maar het lijkt wéér te hoog gegrepen en ik wil niet nog eens falen. Ik wil niet voor de rest van mijn leven die kloteuitkering.
Ik dacht dat ik goedgekeurd zou worden bij de herkeuring, maar zelfs dat is niet gebeurd. Ik dacht echt dat ik mijn leven op de rit had en het is gewoon niet waar. Ik heb het gevoel dat ik dit zelfs niet met mijn man kan delen, sinds ik hem ken heb ik eigenlijk nooit meer zo diep gezeten. Wel eens een terugval, maar zelfs daarvan vertelde ik dan maar een stukje. Ik schaam me zo zo zo erg dat ik gewoon niet tegen het leven opgewassen ben. Dat ik nog nooit een baan gehad heb en dat het er misschien wel nooit in zit voor mij. Dat alles zo ontzettend moeizaam gaat altijd.
En ik ben zo bang voor de teleurstelling van mijn moeder, keer op keer op keer. Ik lieg als mensen me vragen wat ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan en nu ik studeer hoef ik eindelijk niet meer te liegen over wat ik doe, maar nu lieg ik over hoe het gaat. Hoe het gaat? Helemaal niet. Ik wil de rest van mijn leven in bed liggen met de dekens over mijn hoofd, maar ik vertel het niemand en ik voel me zo eenzaam.
Ik ben kapot. Twintig jaar therapie (en ik ben nog niet eens 30) en het heeft me helemaal niets opgeleverd. Wanneer is het eindelijk genoeg?
zondag 25 september 2016 20:20
Ik doe mijn pyama aan uit 1 stuk. Laten we dan samen in 1 bed gaan zitten met een bord pasta en een fles rode wijn en dan beloven we elkaar dat we van ons zelf houden incl imperfecties en gefaalde pogingen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 25 september 2016 20:24
Heb je een goede vriend of vriend waar je je gal kwijt kan?
(je hart luchten)
Waarom ben je zo bang voor de reactie van je moeder?
Terugval kan bij iedereen gebeuren, dat snapt je moeder ook wel.
Tenzij het een moeder is die niet wilt weten dat haar dochter niet perfect is???
(dan heeft moeders vette pech, want die bestaan niet)
Kom op meid, kin omhoog en laat iedereen de pest maar krijgen!!
Jij weet wat je wel en niet kan, en bij iedere dip is er weer een piek, soms heel ver weg, maar die piek blijft bestaan.
(je hart luchten)
Waarom ben je zo bang voor de reactie van je moeder?
Terugval kan bij iedereen gebeuren, dat snapt je moeder ook wel.
Tenzij het een moeder is die niet wilt weten dat haar dochter niet perfect is???
(dan heeft moeders vette pech, want die bestaan niet)
Kom op meid, kin omhoog en laat iedereen de pest maar krijgen!!
Jij weet wat je wel en niet kan, en bij iedere dip is er weer een piek, soms heel ver weg, maar die piek blijft bestaan.
zondag 25 september 2016 20:25
quote:viva-amber schreef op 25 september 2016 @ 20:20:
[img]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/23 ... 204404.jpg[/img]
Ik doe mijn pyama aan uit 1 stuk. Laten we dan samen in 1 bed gaan zitten met een bord pasta en een fles rode wijn en dan beloven we elkaar dat we van ons zelf houden incl imperfecties en gefaalde pogingen.
Ik vind die pyjama nog een beetje te warm, maar ik kom wel bij je zitten (met chocolademelk, is dat ook goed? Ik zou willen dat ik alcohol lustte zodat ik mijn verdriet kon verdrinken maar chocolademelk helpt ook wel denk ik). Dankjewel.
En de rest ook dankjewel.
[img]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/23 ... 204404.jpg[/img]
Ik doe mijn pyama aan uit 1 stuk. Laten we dan samen in 1 bed gaan zitten met een bord pasta en een fles rode wijn en dan beloven we elkaar dat we van ons zelf houden incl imperfecties en gefaalde pogingen.
Ik vind die pyjama nog een beetje te warm, maar ik kom wel bij je zitten (met chocolademelk, is dat ook goed? Ik zou willen dat ik alcohol lustte zodat ik mijn verdriet kon verdrinken maar chocolademelk helpt ook wel denk ik). Dankjewel.
En de rest ook dankjewel.
zondag 25 september 2016 20:29
Wat rot to! Vreselijk dat je je zo voelt. Stel je niet te hoge eisen aan jezelf? Of probeer je teveel aan de verwachtingen van de buitenwereld te voldoen?
Wat vind jij wel leuk om te doen, en wat levert jou energie in plaats van dat het je energie kost?
En wat erg dat je het niet met je man durft te delen. Wat zal jij je ook eenzaam voelen...
Is er Mss geen vrijwilligerswerk te doen dat je leuk vindt? Al is het maar een uurtje per week? Iets waar je vrolijk van wordt en waardoor je je goed voelt over jezelf?
Heb je goede vriendinnen of lotgenoten contact om te praten of iets leuks te doen?
Goh meid, ik heb met je te doen...
Wat vind jij wel leuk om te doen, en wat levert jou energie in plaats van dat het je energie kost?
En wat erg dat je het niet met je man durft te delen. Wat zal jij je ook eenzaam voelen...
Is er Mss geen vrijwilligerswerk te doen dat je leuk vindt? Al is het maar een uurtje per week? Iets waar je vrolijk van wordt en waardoor je je goed voelt over jezelf?
Heb je goede vriendinnen of lotgenoten contact om te praten of iets leuks te doen?
Goh meid, ik heb met je te doen...
zondag 25 september 2016 20:30
quote:zelus73 schreef op 25 september 2016 @ 20:24:
Heb je een goede vriend of vriend waar je je gal kwijt kan?
(je hart luchten)
Waarom ben je zo bang voor de reactie van je moeder?
Terugval kan bij iedereen gebeuren, dat snapt je moeder ook wel.
Tenzij het een moeder is die niet wilt weten dat haar dochter niet perfect is???
(dan heeft moeders vette pech, want die bestaan niet)
Kom op meid, kin omhoog en laat iedereen de pest maar krijgen!!
Jij weet wat je wel en niet kan, en bij iedere dip is er weer een piek, soms heel ver weg, maar die piek blijft bestaan.
Omdat het zo overduidelijk is dat mijn zus de geslaagde dochter is en ik de mislukte. Zo was het eigenlijk altijd al. Ik ga mijn moeder trouwens voor geen goud vertellen over mijn terugval, mijn moeder heeft mijn leven lang nog niet geweten hoe het met me ging. Het is niet anders.
Ik kan wel ergens terecht. Niet bij vriendinnen want die heb ik niet echt, maar er is wel iemand. Het kost me alleen altijd een enorme drempel die ik over moet voordat ik dat durf. Dat lukt nu nog niet.
Heb je een goede vriend of vriend waar je je gal kwijt kan?
(je hart luchten)
Waarom ben je zo bang voor de reactie van je moeder?
Terugval kan bij iedereen gebeuren, dat snapt je moeder ook wel.
Tenzij het een moeder is die niet wilt weten dat haar dochter niet perfect is???
(dan heeft moeders vette pech, want die bestaan niet)
Kom op meid, kin omhoog en laat iedereen de pest maar krijgen!!
Jij weet wat je wel en niet kan, en bij iedere dip is er weer een piek, soms heel ver weg, maar die piek blijft bestaan.
Omdat het zo overduidelijk is dat mijn zus de geslaagde dochter is en ik de mislukte. Zo was het eigenlijk altijd al. Ik ga mijn moeder trouwens voor geen goud vertellen over mijn terugval, mijn moeder heeft mijn leven lang nog niet geweten hoe het met me ging. Het is niet anders.
Ik kan wel ergens terecht. Niet bij vriendinnen want die heb ik niet echt, maar er is wel iemand. Het kost me alleen altijd een enorme drempel die ik over moet voordat ik dat durf. Dat lukt nu nog niet.
zondag 25 september 2016 20:30
quote:viva-amber schreef op 25 september 2016 @ 20:20:
[img]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/23 ... 204404.jpg[/img]
Ik doe mijn pyama aan uit 1 stuk. Laten we dan samen in 1 bed gaan zitten met een bord pasta en een fles rode wijn en dan beloven we elkaar dat we van ons zelf houden incl imperfecties en gefaalde pogingen.
[img]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/23 ... 204404.jpg[/img]
Ik doe mijn pyama aan uit 1 stuk. Laten we dan samen in 1 bed gaan zitten met een bord pasta en een fles rode wijn en dan beloven we elkaar dat we van ons zelf houden incl imperfecties en gefaalde pogingen.
zondag 25 september 2016 20:33
quote:Gus schreef op 25 september 2016 @ 20:29:
Wat rot to! Vreselijk dat je je zo voelt. Stel je niet te hoge eisen aan jezelf? Of probeer je teveel aan de verwachtingen van de buitenwereld te voldoen?
Wat vind jij wel leuk om te doen, en wat levert jou energie in plaats van dat het je energie kost?
En wat erg dat je het niet met je man durft te delen. Wat zal jij je ook eenzaam voelen...
Is er Mss geen vrijwilligerswerk te doen dat je leuk vindt? Al is het maar een uurtje per week? Iets waar je vrolijk van wordt en waardoor je je goed voelt over jezelf?
Heb je goede vriendinnen of lotgenoten contact om te praten of iets leuks te doen?
Goh meid, ik heb met je te doen...
Ja, de eisen die ik aan mezelf stel zijn veel te hoog. Ik doe nu HBO, want MBO ging fluitende (althans, de toetsen haalde ik op mijn sokken maar het lukte me vaak niet om daadwerkelijk naar de lessen te komen) dus dat kan natuurlijk niet. Toen moest ik naar het HBO vond ik (en ben ik dus halverwege met het MBO gestopt), want ik haal mijn zelfvertrouwen uit mijn opleidingsniveau. Tot blijkt dat het eigenlijk veel te hoog gegrepen is. Maar dit is wel wat ik wil.
Ik voel me pas goed als ik een fulltimebaan op HBO-niveau heb denk ik. Vrijwilligerswerk levert me nog steeds schaamte op, omdat anderen zoveel meer kunnen en doen dan ik.
Wat rot to! Vreselijk dat je je zo voelt. Stel je niet te hoge eisen aan jezelf? Of probeer je teveel aan de verwachtingen van de buitenwereld te voldoen?
Wat vind jij wel leuk om te doen, en wat levert jou energie in plaats van dat het je energie kost?
En wat erg dat je het niet met je man durft te delen. Wat zal jij je ook eenzaam voelen...
Is er Mss geen vrijwilligerswerk te doen dat je leuk vindt? Al is het maar een uurtje per week? Iets waar je vrolijk van wordt en waardoor je je goed voelt over jezelf?
Heb je goede vriendinnen of lotgenoten contact om te praten of iets leuks te doen?
Goh meid, ik heb met je te doen...
Ja, de eisen die ik aan mezelf stel zijn veel te hoog. Ik doe nu HBO, want MBO ging fluitende (althans, de toetsen haalde ik op mijn sokken maar het lukte me vaak niet om daadwerkelijk naar de lessen te komen) dus dat kan natuurlijk niet. Toen moest ik naar het HBO vond ik (en ben ik dus halverwege met het MBO gestopt), want ik haal mijn zelfvertrouwen uit mijn opleidingsniveau. Tot blijkt dat het eigenlijk veel te hoog gegrepen is. Maar dit is wel wat ik wil.
Ik voel me pas goed als ik een fulltimebaan op HBO-niveau heb denk ik. Vrijwilligerswerk levert me nog steeds schaamte op, omdat anderen zoveel meer kunnen en doen dan ik.
zondag 25 september 2016 20:36
zondag 25 september 2016 20:43
Nou, soms vertel ik wel iets. Vooral als het gaat over school, dan kan ik wel zeggen dat het niet lukt. Maar als het persoonlijker wordt, te maken heeft met dat ik me ronduit klote voel en dat ik mijn leven zo ongelofelijk zat ben dat ik nooit meer uit bed wil komen: dat is zo persoonlijk. Toen ik hem leerde kennen ging het goed, het klopt zooo niet om dit soort dingen met hem te delen. Met iemand anders wel, omdat die dit stuk van mij al door en door kent. Dat voelt veel veiliger. Ik heb nog nooit een baan gehad trouwens waarvoor ik betaald werd.
Ik ga fulltime naar school. Ik denk dat als ik zeg wat het is, dat ik dan te herkenbaar word. Sorry, het is in elk geval in de zorg.
Ik ga fulltime naar school. Ik denk dat als ik zeg wat het is, dat ik dan te herkenbaar word. Sorry, het is in elk geval in de zorg.
zondag 25 september 2016 20:46
quote:Zwavelstokjes schreef op 25 september 2016 @ 20:43:
Nou, soms vertel ik wel iets. Vooral als het gaat over school, dan kan ik wel zeggen dat het niet lukt. Maar als het persoonlijker wordt, te maken heeft met dat ik me ronduit klote voel en dat ik mijn leven zo ongelofelijk zat ben dat ik nooit meer uit bed wil komen: dat is zo persoonlijk. Toen ik hem leerde kennen ging het goed, het klopt zooo niet om dit soort dingen met hem te delen. Met iemand anders wel, omdat die dit stuk van mij al door en door kent. Dat voelt veel veiliger. Ik heb nog nooit een baan gehad trouwens waarvoor ik betaald werd.
Ik ga fulltime naar school. Ik denk dat als ik zeg wat het is, dat ik dan te herkenbaar word. Sorry, het is in elk geval in de zorg.
waarom ben je zo bang herkenbaar te zijn?
je kan er toch niks aan doen.
Ik heb juist steeds meer dat ik die rare dingen die ik denk hardop tegen mensen zeg.
Anders stuur me even pb
Nou, soms vertel ik wel iets. Vooral als het gaat over school, dan kan ik wel zeggen dat het niet lukt. Maar als het persoonlijker wordt, te maken heeft met dat ik me ronduit klote voel en dat ik mijn leven zo ongelofelijk zat ben dat ik nooit meer uit bed wil komen: dat is zo persoonlijk. Toen ik hem leerde kennen ging het goed, het klopt zooo niet om dit soort dingen met hem te delen. Met iemand anders wel, omdat die dit stuk van mij al door en door kent. Dat voelt veel veiliger. Ik heb nog nooit een baan gehad trouwens waarvoor ik betaald werd.
Ik ga fulltime naar school. Ik denk dat als ik zeg wat het is, dat ik dan te herkenbaar word. Sorry, het is in elk geval in de zorg.
waarom ben je zo bang herkenbaar te zijn?
je kan er toch niks aan doen.
Ik heb juist steeds meer dat ik die rare dingen die ik denk hardop tegen mensen zeg.
Anders stuur me even pb
zondag 25 september 2016 20:50
Waarom maak je niet eerst MBO af?
Dan een leuke baan in de zorg, en genieten van je inkomen. Na werkervaring opdoen kan je alsnog een verkorte hbo doen als je dat perse nog wil.
In mijn sector ( ook in de zorg) heb je leuke praktijkroutes waar je leren en werken kunt combineren. Ook Hbo.
In je eentje studeren is natuurlijk ook om depri van te worden! Voor veel mensen geeft werk voldoening. En na een paar jaar werkervaring gaat soms een opleiding daarna weer net even makkelijker.
Dan een leuke baan in de zorg, en genieten van je inkomen. Na werkervaring opdoen kan je alsnog een verkorte hbo doen als je dat perse nog wil.
In mijn sector ( ook in de zorg) heb je leuke praktijkroutes waar je leren en werken kunt combineren. Ook Hbo.
In je eentje studeren is natuurlijk ook om depri van te worden! Voor veel mensen geeft werk voldoening. En na een paar jaar werkervaring gaat soms een opleiding daarna weer net even makkelijker.
zondag 25 september 2016 20:51
quote:miedo schreef op 25 september 2016 @ 20:46:
[...]
waarom ben je zo bang herkenbaar te zijn?
je kan er toch niks aan doen.
Ik heb juist steeds meer dat ik die rare dingen die ik denk hardop tegen mensen zeg.
Anders stuur me even pbOmdat het zo lullig is dat mijn man het hier leest ipv dat ik het hem zeg bijvoorbeeld. En omdat ik wat mensen ken hier en die hoeven niet alles te weten. Je hebt een PB.
[...]
waarom ben je zo bang herkenbaar te zijn?
je kan er toch niks aan doen.
Ik heb juist steeds meer dat ik die rare dingen die ik denk hardop tegen mensen zeg.
Anders stuur me even pbOmdat het zo lullig is dat mijn man het hier leest ipv dat ik het hem zeg bijvoorbeeld. En omdat ik wat mensen ken hier en die hoeven niet alles te weten. Je hebt een PB.
zondag 25 september 2016 20:54
Lieve zwavelstokjes.
Wat jij vertelt is herkenbaar. Alleen vertel ik het nu wel aan mijn vriend. Hij is de enige die ik daarmee vetrouw en die mij altijd helpt.
Hij laat mij rusten maar plant ook dingen samen. Vertelt mij dat ik zo als ik ben geweldig is en dat maakt mij weer rustig.
Lieverd vertel het aan iemand. Je hoeft niet alles alleen te doen . Wil je verder kletsen mijn pb deur staat wijd open
Groetjes
Wat jij vertelt is herkenbaar. Alleen vertel ik het nu wel aan mijn vriend. Hij is de enige die ik daarmee vetrouw en die mij altijd helpt.
Hij laat mij rusten maar plant ook dingen samen. Vertelt mij dat ik zo als ik ben geweldig is en dat maakt mij weer rustig.
Lieverd vertel het aan iemand. Je hoeft niet alles alleen te doen . Wil je verder kletsen mijn pb deur staat wijd open
Groetjes
zondag 25 september 2016 20:56
