Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Overspannen van de kinderen?
woensdag 27 januari 2021 11:19
Ik zit overspannen thuis sinds anderhalve week. Enorm moe, elke dag hoofdpijn, chaos in m'n hoofd, emotioneel, lusteloos, ik voel me een wrak. Voornamelijk vanwege corona en de sluiting van de scholen. Mijn kinderen (7 en 8 jaar) zijn druk, emotioneel en heftig (en lief natuurlijk!) Ze hebben zo'n slechte concentratie dat je er constant naast moet zitten, anders doen ze niks. Vanuit school is er al wel een traject opgestart voor beiden (vermoeden ADD/ADHD), maar voordat dat echt loopt zijn we weer maanden verder. En intussen ploeteren we door.
Ik werk in de GGZ met een zware doelgroep en hoge werkdruk, maar dit kon ik altijd prima aan. Ik werk hier nu drie jaar, ervoor werkte ik meer uren met een nog zwaardere doelgroep, dus mijn werk voelde altijd als vakantie. Nu helaas niet meer. Ik ben voor ik me ziek meldde zelfs heel erg uitgevallen tegen een patiënte die dit absoluut niet verdiende, iets wat ik nooit zou doen normaal gesproken.
Toch voel ik dat de overspannenheid echt van thuis komt, van de non-stop drukte, de ruzies, het lawaai. Ook mijn zorgen spelen mee, ik wil dat ze gelukkig zijn maar dat is nu niet zo. Ondertussen zijn we in gesprek met de IB-er, het CJG, de fysiotherapeut, de GGZ en ik weet dat het goed gaat komen, maar dankzij wachtlijsten zijn we er nog lang niet. En ondertussen is het thuis elke dag 'feest'.
Mijn man is zzp'er. Heeft het nu superdruk gelukkig, maar vanwege corona zal dat over een tijdje stil liggen dus hij wil al het werk aanpakken wat er nu nog ligt om de buffer te vergroten. Hij doet veel in huis en met de kinderen waar hij kan, maar werkt nu ook 40-50 uur per week, dus ook hij loopt op z'n tandvlees.
Ik probeer van alles in te zetten, ben op gesprek gegaan bij de praktijkondersteuner, wacht op een oproep van de bedrijfsarts, mijn leidinggevende zoekt een coach voor me. Maar ook daar zijn wachtlijsten dus pas over een paar weken kan er iemand met me mee denken. En ondertussen ben ik thuis en heb ik het idee dat dat niet helpt. Als de kinderen even weg zijn (ze mochten nu allebei logeren bij iemand dus vandaag het huis leeg) dan gaat het wel. Maar ze komen zo weer thuis en dan heb ik direct weer kortsluiting. De meeste dagen is er sowieso wel eentje thuis, soms ook twee.
Ik doe wat ik kan om m'n energie terug te vinden, ik wandel dagelijks veel en probeer leuke dingen met de kinderen te doen. Ga op tijd naar bed, maar ik kan slecht slapen en word vaak wakker. De dingen waar ik echt energie uit haal kunnen nu niet dankzij corona of gebrek aan concentratie, dus ik moet op zoek naar wat anders.
Vorige week heb ik weinig gedaan. Geslapen, gewandeld, bezig met de kinderen, wat genetflixt, maar ik merk dat dat niet werkt. Het kost me meer energie dan het oplevert. Soms is alleen het opstaan van bank al iets waar ik de puf niet voor heb.
Ik overweeg om weer aan het werk te gaan, daar is het rustiger dan hier en dan doe ik tenminste wat, maar van de gedachte alleen krijg ik ook een knoop in m'n buik. Ik ben daar te emotioneel (elke dag huilbuien, dat kan niet op het werk) ongeconcentreerd en moe voor. Mijn kinderen steeds wegsturen is geen optie. Ze gaan wel regelmatig ergens anders werken, maar familie geeft aan het ook pittig te vinden en niet elke dag te willen/kunnen. Noodopvang is afgeraden door de juf en de IB-er, gezien de problemen bij de kinderen en de vorm van de opvang (grote drukke groepen met weinig begeleiding).
Maar wat dan wel? Wie herkent dit en heeft de gouden tip? Ik wil me zo graag weer wat beter voelen of in ieder geval het gevoel te hebben iets te doen waardoor het beter wordt...
Ik werk in de GGZ met een zware doelgroep en hoge werkdruk, maar dit kon ik altijd prima aan. Ik werk hier nu drie jaar, ervoor werkte ik meer uren met een nog zwaardere doelgroep, dus mijn werk voelde altijd als vakantie. Nu helaas niet meer. Ik ben voor ik me ziek meldde zelfs heel erg uitgevallen tegen een patiënte die dit absoluut niet verdiende, iets wat ik nooit zou doen normaal gesproken.
Toch voel ik dat de overspannenheid echt van thuis komt, van de non-stop drukte, de ruzies, het lawaai. Ook mijn zorgen spelen mee, ik wil dat ze gelukkig zijn maar dat is nu niet zo. Ondertussen zijn we in gesprek met de IB-er, het CJG, de fysiotherapeut, de GGZ en ik weet dat het goed gaat komen, maar dankzij wachtlijsten zijn we er nog lang niet. En ondertussen is het thuis elke dag 'feest'.
Mijn man is zzp'er. Heeft het nu superdruk gelukkig, maar vanwege corona zal dat over een tijdje stil liggen dus hij wil al het werk aanpakken wat er nu nog ligt om de buffer te vergroten. Hij doet veel in huis en met de kinderen waar hij kan, maar werkt nu ook 40-50 uur per week, dus ook hij loopt op z'n tandvlees.
Ik probeer van alles in te zetten, ben op gesprek gegaan bij de praktijkondersteuner, wacht op een oproep van de bedrijfsarts, mijn leidinggevende zoekt een coach voor me. Maar ook daar zijn wachtlijsten dus pas over een paar weken kan er iemand met me mee denken. En ondertussen ben ik thuis en heb ik het idee dat dat niet helpt. Als de kinderen even weg zijn (ze mochten nu allebei logeren bij iemand dus vandaag het huis leeg) dan gaat het wel. Maar ze komen zo weer thuis en dan heb ik direct weer kortsluiting. De meeste dagen is er sowieso wel eentje thuis, soms ook twee.
Ik doe wat ik kan om m'n energie terug te vinden, ik wandel dagelijks veel en probeer leuke dingen met de kinderen te doen. Ga op tijd naar bed, maar ik kan slecht slapen en word vaak wakker. De dingen waar ik echt energie uit haal kunnen nu niet dankzij corona of gebrek aan concentratie, dus ik moet op zoek naar wat anders.
Vorige week heb ik weinig gedaan. Geslapen, gewandeld, bezig met de kinderen, wat genetflixt, maar ik merk dat dat niet werkt. Het kost me meer energie dan het oplevert. Soms is alleen het opstaan van bank al iets waar ik de puf niet voor heb.
Ik overweeg om weer aan het werk te gaan, daar is het rustiger dan hier en dan doe ik tenminste wat, maar van de gedachte alleen krijg ik ook een knoop in m'n buik. Ik ben daar te emotioneel (elke dag huilbuien, dat kan niet op het werk) ongeconcentreerd en moe voor. Mijn kinderen steeds wegsturen is geen optie. Ze gaan wel regelmatig ergens anders werken, maar familie geeft aan het ook pittig te vinden en niet elke dag te willen/kunnen. Noodopvang is afgeraden door de juf en de IB-er, gezien de problemen bij de kinderen en de vorm van de opvang (grote drukke groepen met weinig begeleiding).
Maar wat dan wel? Wie herkent dit en heeft de gouden tip? Ik wil me zo graag weer wat beter voelen of in ieder geval het gevoel te hebben iets te doen waardoor het beter wordt...
woensdag 27 januari 2021 12:52
Hoi lotgenoot!
Ik ben begin december uitgevallen met een burnout, ben alleenstaande moeder met 3 kinderen tussen de 8 en de 14 jaar.
Ik heb gelukkig m'n eerste weken kunnen zombieën op de bank, dat scheelt. Maar raak nu ook erg overprikkeld van de kinderen en de online lessen.
Wat ik toepas :
- de kinderen laten werken met oortjes zodat je zelf niet steeds dat geluid hebt.
- Waar mogelijk uit elkaar zetten. Anders werken met een mentale afscheiding. Stuk tape op de tafel, dit is jouw helft, dit is jouw helft. En uit elkaars deel blijven.
- Als het echt niet gaat, toch uit de drukte. Ik ga nu zelf even slapen tussendoor. Ik hoor het wel als iemand gewond is, of het huis staat in de fik. Jij hebt nog een achterban, vraag eventueel iemand om 's middags even enkele uurtjes te komen dat je tussendoor kunt slapen of een wandeling kunt maken (afhankelijk van je energie).
- Zoek uit wat jouw triggers zijn of voor welke prikkels jij gevoelig bent en sluit die uit. Ik slaap bijvoorbeeld nu voor het eerst van mijn leven met oordopjes zodat er 's nachts écht rust is.
- Laat perfectionisme los. De afwas kan wel even blijven staan tot een beter moment, schakel je man en kinderen in voor klusjes, of laat eten bezorgen ipv zelf te koken. Prioriteit is nu je energie sparen.
Sterkte.
Ik ben begin december uitgevallen met een burnout, ben alleenstaande moeder met 3 kinderen tussen de 8 en de 14 jaar.
Ik heb gelukkig m'n eerste weken kunnen zombieën op de bank, dat scheelt. Maar raak nu ook erg overprikkeld van de kinderen en de online lessen.
Wat ik toepas :
- de kinderen laten werken met oortjes zodat je zelf niet steeds dat geluid hebt.
- Waar mogelijk uit elkaar zetten. Anders werken met een mentale afscheiding. Stuk tape op de tafel, dit is jouw helft, dit is jouw helft. En uit elkaars deel blijven.
- Als het echt niet gaat, toch uit de drukte. Ik ga nu zelf even slapen tussendoor. Ik hoor het wel als iemand gewond is, of het huis staat in de fik. Jij hebt nog een achterban, vraag eventueel iemand om 's middags even enkele uurtjes te komen dat je tussendoor kunt slapen of een wandeling kunt maken (afhankelijk van je energie).
- Zoek uit wat jouw triggers zijn of voor welke prikkels jij gevoelig bent en sluit die uit. Ik slaap bijvoorbeeld nu voor het eerst van mijn leven met oordopjes zodat er 's nachts écht rust is.
- Laat perfectionisme los. De afwas kan wel even blijven staan tot een beter moment, schakel je man en kinderen in voor klusjes, of laat eten bezorgen ipv zelf te koken. Prioriteit is nu je energie sparen.
Sterkte.
woensdag 27 januari 2021 13:18
Hierdoor ben je ook veel sneller overprikkeld als je non stop kinderen om je heen hebt!Zonnetje77 schreef: ↑27-01-2021 11:45Eigenlijk weet ik dat al wel, ik heb alle kenmerken van ADD. Heb dankzij mijn werk ook al veel ingezet om daarmee om te gaan (leefregels, structuur, oplaadmomenten) wat voorheen wel genoeg was. Maar ja, corona gooit nu alles omver.
Ik kan uit ervaring spreken .
Misschien een dagschema maken zodat iedereen weet waar hij aan toe is?
En in dat dagschema ook tijd voor jezelf inplannen en vragen of de kinderen even een uurtje niet storen .
Maar het blijft moeilijk hoor met ADHD hoofd. Je zit met je eigen drukke brein, een gebrek aan plannen en minder tijd om te ontprikkelen = gegarandeerd meerdere momenten dat je overprikkeld bent.
En misschien je eens laten testen en medicatie overwegen?
Helpt de prikkels wel beter reduceren
woensdag 27 januari 2021 13:23
woensdag 27 januari 2021 13:27
Hele dagen op de bank helpt ook. Want het enige dat jij nu nodig hebt is tijd.Zonnetje77 schreef: ↑27-01-2021 12:05
Blijft nog wel de vraag wat ik dan ga doen als ik meer rust krijg. Want hele dagen op de bank zitten helpt ook niet echt denk ik. Heeft iemand tips voor leuke, ontspannende dingen ten tijde van corona? Ik wandel al wel veel. Normaal word ik blij van nieuwe dingen ontdekken, maar mijn stad ken ik inmiddels al door en door van het lopen en ik heb zo'n kortsluiting in m'n hoofd dat ik niks anders kan bedenken...
Ik kon ook alleen wandelen en op de bank zitten. En dat was prima. Het werd beter.
woensdag 27 januari 2021 13:39
Ik zit in precies hetzelfde schuitje en hier gaan de kinderen alle dagen naar de noodopvang. Af en toe een dagje ‘school’ bij een vriendje en ik doe.... niks. Of nou ja, heel weinig. Kleine activiteit (was in de trommel, even wat breien, wandeling) en daarna weer een uur of meer op de bank niks doen. Soms ga ik halverwege de dag ook gewoon even in bad. Flutromannen lezen. Maar vraag me niet waar ze over gaan,.
Als ik de kinderen kan gaan halen is man ook thuis. Die kookt en daarna gaan de kinderen spelen en/of naar bed. En hier is helaas ook veel ruzie en strijd en niet luisteren. Dat zuigt je ook leeg.
Mijn grootste probleem nu is dat ik extreem weinig prikkels kan verdragen. Kinderstemmetjes, bestek op een bord, een geluidje van een telefoon etc doen m’n stressniveau enorm stijgen helaas.
De noodopvang is hier trouwens echt goed geregeld. Weinig kindjes, begeleiding in de klas, beetje groepsdruk om mee te doen. De kinderen waren er niet echt over te spreken maar ik merk dat ze het nu toch ook echt goed doen op ritme.
Sterkte! Ik lees even mee voor tips. Ingewikkeld hè?
O en: deze man: https://www.isamupsychologen.nl/
Schrijft hele zinnige en voor mij herkenbare dingen in z’n blog.
Zoals: jezelf afstoffen en bij elkaar rapen gaat je niet helpen
Je moet nu voor jezelf gaan zorgen en gaan voelen wat de stress met je lijf doet.
Ik ben nu sinds 2 weken volledig thuis, sinds december de ‘diagnose’. En ik merk dat ik langzaam begin te herkennen wat er gebeurt als ik toch teveel hooi op m’n vork heb. (Moe, hoofdpijn, hartkloppingen, extreem prikkelbaar etc)
Als ik de kinderen kan gaan halen is man ook thuis. Die kookt en daarna gaan de kinderen spelen en/of naar bed. En hier is helaas ook veel ruzie en strijd en niet luisteren. Dat zuigt je ook leeg.
Mijn grootste probleem nu is dat ik extreem weinig prikkels kan verdragen. Kinderstemmetjes, bestek op een bord, een geluidje van een telefoon etc doen m’n stressniveau enorm stijgen helaas.
De noodopvang is hier trouwens echt goed geregeld. Weinig kindjes, begeleiding in de klas, beetje groepsdruk om mee te doen. De kinderen waren er niet echt over te spreken maar ik merk dat ze het nu toch ook echt goed doen op ritme.
Sterkte! Ik lees even mee voor tips. Ingewikkeld hè?
O en: deze man: https://www.isamupsychologen.nl/
Schrijft hele zinnige en voor mij herkenbare dingen in z’n blog.
Zoals: jezelf afstoffen en bij elkaar rapen gaat je niet helpen
Je moet nu voor jezelf gaan zorgen en gaan voelen wat de stress met je lijf doet.
Ik ben nu sinds 2 weken volledig thuis, sinds december de ‘diagnose’. En ik merk dat ik langzaam begin te herkennen wat er gebeurt als ik toch teveel hooi op m’n vork heb. (Moe, hoofdpijn, hartkloppingen, extreem prikkelbaar etc)
wattenbolleke wijzigde dit bericht op 27-01-2021 13:43
Reden: Website en aanvulling
Reden: Website en aanvulling
34.42% gewijzigd
woensdag 27 januari 2021 14:16
woensdag 27 januari 2021 15:03
Hoi zonnetje, Ik heb jou gelezen en niet alle reacties, maar jeetje wat herken ik wat je schrijft.
Ook hier een man die zzp'er is en nu heel erg druk.
Een kind wat op een SBO school zit en waar een vermoeden ADD. Kortom wij zitten er de hele dag naast.
Mijn andere kind is autistisch en het lukt niet om thuis te werken. Want de juf doet alles anders. Kortom een hoop stress en strijd om maar iets gedaan te krijt.
Daarnaast zit er 2.5 jaar leeftijdsverschil tussen beide kinderen. Maar emotioneel liggen liggen ze erg dicht bij elkaar.
Kortom ze maken de hele dag ruzie.
Daarnaast werk ik ook en verwacht mijn werkgever ook dat ik aan het werk ben en vinden dat ik een man heb die best wel wat met de kinderen kan doen. (Ook hij doet wat hij kan)
Van de week zei ik al tegen mijn man mijn emmertje is leeg en weet even niet meer hoe ik hem op moet laden.
Wat wij nu structureel doen.
's ochtends een stuk wandelen
Ik stuur de kinderen naar buiten en zet een timer, want anders gaan ze niet naar buiten.
Ik ben heb mijn kiezen op elkaar gezet en ben het huis gaan poetsen (want dan rust in mijn hoofd)
Heb bewust momenten gepakt om de boel de boel te laten.
Kinderen hebben wij een weekend laten logeren.
Ook hier een man die zzp'er is en nu heel erg druk.
Een kind wat op een SBO school zit en waar een vermoeden ADD. Kortom wij zitten er de hele dag naast.
Mijn andere kind is autistisch en het lukt niet om thuis te werken. Want de juf doet alles anders. Kortom een hoop stress en strijd om maar iets gedaan te krijt.
Daarnaast zit er 2.5 jaar leeftijdsverschil tussen beide kinderen. Maar emotioneel liggen liggen ze erg dicht bij elkaar.
Kortom ze maken de hele dag ruzie.
Daarnaast werk ik ook en verwacht mijn werkgever ook dat ik aan het werk ben en vinden dat ik een man heb die best wel wat met de kinderen kan doen. (Ook hij doet wat hij kan)
Van de week zei ik al tegen mijn man mijn emmertje is leeg en weet even niet meer hoe ik hem op moet laden.
Wat wij nu structureel doen.
's ochtends een stuk wandelen
Ik stuur de kinderen naar buiten en zet een timer, want anders gaan ze niet naar buiten.
Ik ben heb mijn kiezen op elkaar gezet en ben het huis gaan poetsen (want dan rust in mijn hoofd)
Heb bewust momenten gepakt om de boel de boel te laten.
Kinderen hebben wij een weekend laten logeren.
woensdag 27 januari 2021 17:21
Wat fijn, die herkenning en het mee denken. Door jullie reacties mag ik van mezelf ook iets meer de rust nemen, ik voel me namelijk ook best wel schuldig, naar mijn kinderen, naar mijn werk. Het voelt toch een beetje als falen.
Ik heb voor de komende dagen een rooster gemaakt. Voor volgende week heb ik een vrijwilligersorganisatie gevonden die in de middag kinderen helpt met huiswerk én buitenspelen, echt geniaal! En vanavond met mijn man om de tafel om de overige momenten goed in te plannen en te verdelen. Ze mogen dan ook weer een paar dagen bij familieleden werken, hopelijk krijg ik de week zo een beetje georganiseerd. Nou alleen nog de rust in mijn hoofd vinden. Heb net wel heerlijk even op bed gelegen, zelfs wat geslapen. En daarna gewandeld, buiten zijn doet me ook goed.
Het zijn kleine stapjes vooruit, maar pfff, wat zou ik graag willen dat de kinderen weer lekker naar school mogen, hun behandelingen starten (en helpen) en ik weer mijn energieke zelf ben. Geduld en rust zijn niet mijn sterkste kanten...
Ik heb voor de komende dagen een rooster gemaakt. Voor volgende week heb ik een vrijwilligersorganisatie gevonden die in de middag kinderen helpt met huiswerk én buitenspelen, echt geniaal! En vanavond met mijn man om de tafel om de overige momenten goed in te plannen en te verdelen. Ze mogen dan ook weer een paar dagen bij familieleden werken, hopelijk krijg ik de week zo een beetje georganiseerd. Nou alleen nog de rust in mijn hoofd vinden. Heb net wel heerlijk even op bed gelegen, zelfs wat geslapen. En daarna gewandeld, buiten zijn doet me ook goed.
Het zijn kleine stapjes vooruit, maar pfff, wat zou ik graag willen dat de kinderen weer lekker naar school mogen, hun behandelingen starten (en helpen) en ik weer mijn energieke zelf ben. Geduld en rust zijn niet mijn sterkste kanten...
woensdag 27 januari 2021 17:29
Goed bezig. Toch wil ik er nog 1 zin even uitpikken, misschien herken je jezelf en kun je er iets mee:
“ hopelijk krijg ik de week zo een beetje georganiseerd”
Het leest alsof jij alles regelt en organiseert. Breekt dat je soms ook op? Zou het je lukken om dat geregel bij je man neer te leggen? “Zo Henk, ik heb deze week georganiseerd, ik moet nu echt aan mezelf denken. Ik laat het nu los en vertrouw erop dat jij de komende weken organiseert”.
Maar wellicht heb ik het mis en is het naar je toetrekken van alles rondom het gezin niet een van jouw valkuilen. Negeer dan vooral mijn opmerking.
“ hopelijk krijg ik de week zo een beetje georganiseerd”
Het leest alsof jij alles regelt en organiseert. Breekt dat je soms ook op? Zou het je lukken om dat geregel bij je man neer te leggen? “Zo Henk, ik heb deze week georganiseerd, ik moet nu echt aan mezelf denken. Ik laat het nu los en vertrouw erop dat jij de komende weken organiseert”.
Maar wellicht heb ik het mis en is het naar je toetrekken van alles rondom het gezin niet een van jouw valkuilen. Negeer dan vooral mijn opmerking.
woensdag 27 januari 2021 18:43
Leg de lat niet te hoog voor jezelf. Het is niet zo dat als jij de kinderen 3 dagen hebt kunnen uitbesteden en jij dus drie dagen relatieve rust hebt gehad je er weer zou moeten zijn. Dat is niet reëel! Je zult toch echt meer tijd nodig hebben om je energieke zelf weer te worden (vermoed ik).
Sterkte!
Sterkte!
woensdag 27 januari 2021 18:53
Dit! Ik heb het idee dat je moeite hebt te accepteren dat het nu even niet meer gaat. Ik lees dat je gaat wandelen, vroeg slapen ed. Alles om er maar weer uit te komen. Zo werkt het alleen niet met een burn out. Ik herken een vriendin van mij in hoe je schrijft. Zij dacht na een week of 6 werk ik weer. Ik zei toen tegen haar dat ze misschien beter uit kon gaan van 6 maanden. Uiteindelijk werd het bijna 2 jaar voor ze er weer helemaal was. Ze had de eerste weken met name tijd nodig om te accepteren dat het gewoon niet meer ging.viva-amber schreef: ↑27-01-2021 11:51Ik zou echt rust nemen, dat is de enige manier. Je hebt jezelf langdurig uitgeput. 2 kleine 'adhd' kinderen, een man die 50 uur per week werkt en een baan met een zware doelgroep in de ggz en nog steeds ben je aan het zoeken wat je nog meer kan doen. Wanneer je langurig roofbouw pleegt op jezelf dan heb je lang en veel rust nodig om te herstellen. Dit is niet binnen 2 maanden over en hersteld. Doe het hoog nodigen en accepteert dat je energie voorlopig niet terug komt.
Misschien kan je een student inhuren die met de kinderen aan de slag gaat? Ik zie zo zo snel niet wat je anders kan doen als noodopvang wordt ontraden. Ja, je man die toch pas op de plaats maakt. Hoe langer je doorgaat zoals nu, hoe langer het duurt voor je er weer uit bent. Sterkte!
Edit: misschien kan je mindfulness en online yoga gaan doen. Yin Yoga helpt goed om bij jezelf te komen. Mindfulness ook. Voelen wat er allemaal in je omgaat, ook als dat vervelend is en dat gaat het zijn, is belangrijk. Mindfulness kan daar uitstekend bij helpen.
woensdag 27 januari 2021 19:29
Die acceptatie kost ook tijd. De eerste weken heb ik mezelf helemaal moe gemaakt met googelen naar houvast en hoop. Toen ik twee weken geleden echt een dieptepunt had kon ik iets meer accepteren dat het gewoon nog niet zo goed gaat. En soms ineens wel. Maar dat het ook met pieken en dalen gaat. Het is echt een energieprobleem.
En soms doe ik iets en gaat dat best goed, maar heb ik een uur later toch ineens een dip. Dan was dat dus teveel.
Kun je voor jezelf een burn out coach vinden? Die hebben geen geen hele lange wachttijd.
Wat mij ook helpt, is alles opschrijven. Gewoon de dag ‘herschrijven. Wat voel ik? Wat denk ik? Welke problemen zie ik?
Dan ben ik het een soort van kwijt en hoef ik het niet vast te houden in mijn hoofd.
En soms doe ik iets en gaat dat best goed, maar heb ik een uur later toch ineens een dip. Dan was dat dus teveel.
Kun je voor jezelf een burn out coach vinden? Die hebben geen geen hele lange wachttijd.
Wat mij ook helpt, is alles opschrijven. Gewoon de dag ‘herschrijven. Wat voel ik? Wat denk ik? Welke problemen zie ik?
Dan ben ik het een soort van kwijt en hoef ik het niet vast te houden in mijn hoofd.
woensdag 27 januari 2021 19:42
Dat fysieke contact is erg herkenbaar. Jongste vindt die lockdown wat dat betreft een feest: hij hangt graag op 1 van ons. Ik vind dat stiekem een onverwacht kadootje in deze tijd.mrs.lamaze schreef: ↑27-01-2021 12:46Ppff. Heftig.
Ik snap ook wel dat jullie prioriteit ook ligt bij geld verdienen aangezien je niet weet wat er nog gaat komen. Geldzorgen hebben is namelijk ook zwaar.
Mijn situatie is niet te vergelijken met die van jou, maar ook hier zitten we er wel eens doorheen.
Wees niet te streng voor jezelf en je kinderen. Het is nu niet anders.
Als het niet loopt, ga lekker met elkaar op de bank liggen een leuke film kijken of een mooie documentaire. Lees samen een boek. Doe een spelletje. Knuffel extra met je kinderen.
En ga lekker samen bij elkaar slapen om 2000 uur.
Mijn kinderen hebben veel behoefte aan samen zijn en lichamelijk contact. Juist door corona en ook een overlijden.
Je kinderen kunnen je ook steun geven door hun aanwezigheid, hun onbevangenheid, hun vrolijkheid.
Sterkte.
Maar als je al overprikkeld bent is het echt veel.
woensdag 27 januari 2021 19:44
Wishful thinking... hoorde vandaag iemand van OMT op de radio dat hij dat niet denkt, iig niet zonder additionele maatregelen op de basisschool.Pindakaasjes schreef: ↑27-01-2021 11:42Ik verwacht dat de basisscholen de 9e wel weer open gaan.. dus het einde is in zicht.. hopelijk.
Hoop doet leven!
woensdag 27 januari 2021 19:51
Iig is ze een grens over gegaan, en realiseert ze zich dat dat niet kan en ze rust nodig heeft.
Als tip van een moeder die er regelmatig doorheen zit (vanwege chronische ziekte en drie kinderen)
Zorg voor rust, regelmaat en hulp en beweging.
Wees dus eerlijk over wat er aan de hand is, kids naar nood opvang, extra hulp in huishouding? Familie of vrienden die kunnen bijspringen? Boodschappen laten bezorgen, regelmatig rusten (niet te lang achter elkaar) elke dag naar buiten wandelen.
De batterij is leeg en die moet je voeden en opladen.
En dat is extra lastig met zorgtaken.
Sterkte
woensdag 27 januari 2021 20:39
Ja ok, maar het wordt gelijk op een burn out gegooid. Ik vind dat nogal wat, het gemak waarmee wordt gestrooid met zo'n term.Jonesboro schreef: ↑27-01-2021 19:51Iig is ze een grens over gegaan, en realiseert ze zich dat dat niet kan en ze rust nodig heeft.
Als tip van een moeder die er regelmatig doorheen zit (vanwege chronische ziekte en drie kinderen)
Zorg voor rust, regelmaat en hulp en beweging.
Wees dus eerlijk over wat er aan de hand is, kids naar nood opvang, extra hulp in huishouding? Familie of vrienden die kunnen bijspringen? Boodschappen laten bezorgen, regelmatig rusten (niet te lang achter elkaar) elke dag naar buiten wandelen.
De batterij is leeg en die moet je voeden en opladen.
En dat is extra lastig met zorgtaken.
Sterkte
TO heeft meer rust nodig, zoveel is duidelijk. Haar man is nu de eerste die thuis aan de bak moet. Noodopvang is bedoeld voor ouders met een vitaal beroep.
woensdag 27 januari 2021 21:00
afspraak zh, kinderarts, verwijzing en uitzoeken wat werkt. En ja daar kan het M woord ook ter sprake komen. Spoed aanvragen hebben voorrang, via HA, veilig thuis en /of school melding, ook nu in corona tijd.Zonnetje77 schreef: ↑27-01-2021 11:32Ze gaan niet naar BSO, dit werkte niet en zorgde voor meer onrust.
woensdag 27 januari 2021 21:30
Ok dan noem je het overspannenMajime schreef: ↑27-01-2021 20:39Ja ok, maar het wordt gelijk op een burn out gegooid. Ik vind dat nogal wat, het gemak waarmee wordt gestrooid met zo'n term.
TO heeft meer rust nodig, zoveel is duidelijk. Haar man is nu de eerste die thuis aan de bak moet. Noodopvang is bedoeld voor ouders met een vitaal beroep.
Nood opvang is ook voor andere ouders met ‘kwetsbare’ kinderen. Een overspannen moeder zorgt ook voor kwetsbare (situatie) voor kinderen. Overleg met school.
woensdag 27 januari 2021 21:32
Ja lijkt me ook verstandig. Ondersteuning door jeugd en gezin kan ook helpen.
Oh en trouwens... laat nooit en te nimmer vallen dat je overspannen bent door de kinderen waar de kinderen bij zijn. Wees wel eerlijk, ook tegen de kinderen. Maar zeg het niet op die manier.
woensdag 27 januari 2021 21:35
To wat schandalig dat jouw school dat zo slecht geregeld heeft! Ik ken geen enkele school hier in de omgeving waar kinderen in grote groepen zitten en het zelf maar uit moeten zoeken. Ook op een noodopvang moet er sprake zijn van veiligheid en een normaal leerklimaat met begeleiding. Sterker nog school moet ook zorgleerlingen opvangen! Spreek ze daar dan ook op aan.
Hoe jij het beschrijft is voor geen enkel kind goed. Ongeacht het etiket.
Los daarvan zou ik kinderen toch bij de noodopvang aanmelden. Het is aan school om dat in goede banen te leiden. Dat de kinderen daar last van hebben is heel vervelend. Maar jij hebt er nu last van en gaat eraan onderdoor. Zorg dat ze bij thuiskomst ook opvang hebben. Vraag familie/ een student/oppas/gastouder structureel op te passen.
En ik mis jouw partner in dit hele verhaal. Kinderen zijn een gedeelde verantwoordelijkheid! Hij kan hier niet de grote afwezige zijn. Laat hem kijken naar mogelijkheden om zijn werk anders in te delen, minder opdrachten of een ondersteuner.
Denk aan zaken als een schoonmaker, boodschappen bezorgen (of zelfs gezonde afhaalmaaltijden), student aan huis etc
Jij bent nu alleen maar voor anderen aan het zorgen ipv voor jezelf.
Oh en echte overspannenheid duurt maanden, geen weken. En er zijn structurele veranderingen nodig.
Hoe jij het beschrijft is voor geen enkel kind goed. Ongeacht het etiket.
Los daarvan zou ik kinderen toch bij de noodopvang aanmelden. Het is aan school om dat in goede banen te leiden. Dat de kinderen daar last van hebben is heel vervelend. Maar jij hebt er nu last van en gaat eraan onderdoor. Zorg dat ze bij thuiskomst ook opvang hebben. Vraag familie/ een student/oppas/gastouder structureel op te passen.
En ik mis jouw partner in dit hele verhaal. Kinderen zijn een gedeelde verantwoordelijkheid! Hij kan hier niet de grote afwezige zijn. Laat hem kijken naar mogelijkheden om zijn werk anders in te delen, minder opdrachten of een ondersteuner.
Denk aan zaken als een schoonmaker, boodschappen bezorgen (of zelfs gezonde afhaalmaaltijden), student aan huis etc
Jij bent nu alleen maar voor anderen aan het zorgen ipv voor jezelf.
Oh en echte overspannenheid duurt maanden, geen weken. En er zijn structurele veranderingen nodig.
woensdag 27 januari 2021 21:40
